ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන් - තෙවෙනි කොටස

ඒකා පොඩි කාලේ නං ‘ටින් කැඩීම’ත් ආසාවෙන් කළේය. ඒ සෙල්ලම් දෙකේදීමත්....

මාරයා දත් විළිස්සමින් ඒවා දිහා බලාගෙන ඉන්නට ඇතුවා නිසැකය! 

වැඩි වැඩක් කරන්නට ගිහින් සිදු වුණු පමාව අල්ලා ගන්නටත් එක්කලාය, මං ‘හනුමා’ වගේ ගලින් ගලට පනින්නට වුණේ.
හනුමා වන්නමේ කියන විදිහට ඌ ගිරෙන් ගිරට පැන්නේ අරුණෝදයේයි; ‘ගිරෙන් ගිරට පැන ලැගුම් සොයා පුබුදමින් අරුණ කල මා’. මං පැන්නේ මද්දහනෙයි. එතකොට රාහු කාලයද? මරු සිටින දිසාව කොහේ විණිද?

මේ ලියන ශරීර හොරා, සිරුර වෙහෙසවන ක්‍රීඩාවන් කියලා කර තියෙන්නේ තාච්චි පැනීම විතරක්ය. ඒකා පොඩි කාලේ නං ‘ටින් කැඩීම’ත් ආසාවෙන් කළේය. ඒ සෙල්ලම් දෙකේදීමත් ශාරීරික ජවයට; ශක්තියට වැඩියෙන් උවමනා කරන්නේ උපාය කෞශල්‍යයයි. මා ඒවාට ප්‍රිය කරන්නට ඇත්තේ එසේ මොළයෙන්ම ගහන games නිසාවත්ද?

එහෙනං පිහිනන්නට කැමති? පීනනකොට මොළෙත් වැඩියෙන් වැඩ කරනවද? නිමලෝ, තමුසෙ බොහොම නිවිහැනේ float වෙවී ඉන්න නේද කැමති... අනේ මන්දා! මට හිතෙන්නේ මං වතුරට කැමති එතැනදී දැනෙන සිසිලස නිසා වෙන්නට ඇති කියලාය.
වතුරේ උඩ ඔහේ පා වෙවී ඉන්නට නම් හිත සැහැල්ලුවෙන් තිබිය යුතුය; ගතත් සැහැල්ලුවෙන් තිබිය යුතුය. එහෙම ඉන්නා විට අනන්ත අප්‍රමාණ ආකාශය හිතේ හැටියට පෙනෙයි. අවට සද්ද-බද්ද කිසිවක් ඇහෙන්නෙත් නැත!

ජවන හා පිටිය ක්‍රීඩා ගැන තිබුණු නොදන්නාකම; පළපුරුද්දක් නොමැති වීම ‘පරෙයියන් ඇල්ලේ’දී මගේ ඔලමෝල්- ගොං පිම්ම වරදින්නට මූලිකම හේතුව විණි.

‘පැන-පැන එන සඳේ - පියගැට පෙළ දිගේ’ ගීතයට සුරූපී ජානකී කුරුකුලසූරිය හරිම අපූරුවට....

“නිමල් අයියත් අපි එක්කම දුවගෙන ආවේ.... ඒත් මඟදී නැවතිලා ඇඳුම් ගලව-ගලවා හිටිය නිසා ටිකක් පරක්කු වුණා! පල්ලෙහාට යන ගමන් ‘නාන්න හොඳයි’ කියලා අපි බලාගෙන ගිය පොට් එකට ඔන්න-මෙන්න කියලා තියෙද්දී මම පස්ස හැරිලා බැලුවා.... එතකොටත් නිමල් අයිය පැන-පැන එනවා!”

(‘පැන-පැන එන සඳේ - පියගැට පෙළ දිගේ’ ගීතයට සුරූපී ජානකී කුරුකුලසූරිය නම් හරිම අපූරුවට ‘ගීතා’ film එකේ රැඟුවාය. ඒ දර්ශනය කොතරම් චමත්කාරජනකද කියනවා නම් තවමත් මගේ දෙනෙතේ නිදන් වෙලා තියෙයි.
එදා ජොකෙක් විතරක් ඇඳගෙන ගලින්-ගලට පැන-පැන ආ මගේ අජූව දර්ශනය ජෝ දේව් ආනන්ද් දැක්කා නං....) 

‘පොර කොහොමද පැන-පැන ආවේ?’ අදටත් ඒ ගමන ගැන කියවෙන හැම වෙලාවකම, අපේ නෙවිල් අනුරසිරි හිතවතා අහන්නට අමතක නොකරන ප්‍රශ්නයකි ඒ.

එහෙම එද්දී, මගේ ඇඳුම් දැමූ සිලි කවරය (shopping bag) එක අතකය; නවන කුඩය තව අතකය.

“මහත්තයෝඕඕඕ, මේ ඇල්ල ඉස්සර රජ කාලේඒඒඒ ඉඳලාම මිනිස්සු දැනගෙන හිටිය එකක්! ඔය මානාභරණ ර..ජ..තුමා මෙහාට ඇවිත් දිය කෙළියා කියන කතාව, අපේ නත්තා-මුත්තා-කිරිකිත්තා කාලෙ ඉඳලාාාාම කියවෙච්චි එකක්... ඒ වගෙමයි, තව කතාවක් තියෙනවාාාා මේ ඇල්ලේ කොහේ හරි තැනකින් ගොඩඩඩඩඩ ඈතට යන්න පුළුවන් උමඟයකුත් තියෙනවයි කියලාාාාා..... නිධානයක් හංගලා තියෙනවයි කියලත් ඉස්සර කිව්වාාාාාාා....”
ගමේ දැනුම්-තේරුම් ඇති පැරැණි; වැඩිහිටි කෙනෙකුගෙන් කියැවිණි.
“නිධානයක්?”

අනුන් සන්තක වස්තුව හොරා කාලා සන්තෝස වෙන්න මිනිහෙකුට ඇහැකිද?

“ඔව්වයේ හැබෑ බොරු නං අපි දන්නෙ නැහැ මහත්තයෝඕඕඕ.... පරෙයියෙකුගේ ලකුණක් කොටපු ගලකුත් තියෙනවලුනේඒඒඒ.... ඒ කිට්ටුව තියෙන ලොකු වළකින් තමා එතැනට යන්න වෙන්නේ කියලා කියනවා....”

“එහෙනං.... ගඟේ උඩ හරියට වෙන්න ගල්වල කොටාපු පඩි පෙළකුත් තියෙනවා නෙව.” ඒ තවත් වැඩිහිටියෙකුගේ අලගු තැබීමකි.

අපේ රටේ ලොකු-ලොකු නිදන් හොරුන් ගැන අවබෝධයක් මේ ගමේ වැසියන්ට නැතුවා වගෙය.
පරෙයියන් ඇල්ල බලන්නට යන්න.... ගමේ උදවියගෙන් තොරතුරු අහන්න.... ඔවුන් ඔබට විස්තර කියනු නිසැකය.
ඒ අහිංසක වැඩිහිටියන් ඒවා කියන්නේ කිසිවෙකුටත් ඒ නිධන් හොරා ගන්නට බැරි විත්තිය අදහන නිසා විය යුතුය.

“.... එහෙම ලේසියෙන් ඔය නිදන් ගන්න බැහැ මහත්තයෝඕඕඕ.... රජ උත්තමයෝ කියන්නේ මෝඩයෝද? ඒ උත්තමයෝ වස්තුව හැංගුවේඒඒඒ තමන්ට ගන්න නෙවෙයිනේ. අනාගතේ උපදින අයට අහේනි කාලෙකදි ගන්නයි.
ඒවා කළෙත් හොඳ හිතිංංංං, හරියට පුද-පිළිවෙත් කරලනේ... නිසියාකාරව ඒවා කරලාම තමයි ඔව්වාාාා ගන්නවා නං ගන්න වෙන්නෙත්....
මහත්තයෝ, නිධානයක් හාරනවා කියන්නේ මහ විශාාාාල පාප කර්මයක්... හොරකමක්....
අනුන් සන්තක වස්තුව හොරා කාලා සන්තෝස වෙන්න මිනිහෙකුට ඇහැකිද මහත්තයෝ?”
(සිතින් පොහොසතුන් හිතන්නේ එහෙමය! රටක රජෙකු වුණත් හිතින් දිළින්දෙකු නං...)

මැණික් ගඟේ තියෙන අලි නාවන තරමේ වළවල්, ගල් කුහර, ගල් වැටි ගැන කිසිම අවබෝධයක්....

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක ධනයෙන් ආඪ්‍ය ලොකුම මෝඩයෙකුට වුණත් රජ වෙන්නට පුළුවනිය. අවශ්‍ය වෙන්නේ ඇන්දීමේ කලාව ප්‍රගුණ කිරීම විතරය; මොළයේ කොටසක් උපායෙන් නිර්වින්දනය කර, හැඟීම් ඇවිස්සීම විතරය! මෝඩයාට කරන්නට තියෙන්නේ නිසි කල්හි, ඒවා කරන්නට හැකියාව ඇති ප්‍රවීනයන්ගේ ‘සේවාව’ කුලියට ගැනීම විතරය.

එහෙමත් නැතිනම් ඒවා කරන්නට කාර්යාංශයක් පිහිටුවා ගැනීමය!! 

සල්ලි- සල්ලි කියලා බිය විය යුතු නැතිය. වියදම් කරනවා වගේ දහස් ගුණයකින් හම්බ කරගන්නට ‘ක්‍රම සහ විධි’ ඇති තරම් ඇත.

ඉතිං..... ආයෙත් පුන්සිසිගමට යංකො, නේද?
අපි 1999 පරෙයියන් ඇල්ලට යද්දී මැණික් ගඟේ වතුර ඒ තරම් අඩු වෙලා තිබුණේ නැතිය. කලින් කිව්වා වගේ, තරුණයා පත්තරයේ විශේෂාංග ලිපිය විතරය අපට මඟ පෙන්නුවේ. ගඟේ තියෙන අලි නාවන තරමේ වළවල්, ගල් කුහර, ගල් වැටි ගැන කිසිම අවබෝධයක් එදා අපට තිබුණේ නැත.

පරෙයියන් ඇල්ල කඩා වැටෙන ඉසව්වේදී, මැණික් ගඟ ගලාගෙන යන්නේ තනිකරම වාගේ කළු ගල් මතිනි.

තද වැස්ස වෙලාවකදී; කඳුකර පෙදෙසකට අනෝරා වැස්ස වැටෙන වෙලාවකදී; ඇද හැලෙන වතුර කන්දරාව සුළුපටු නැත. (ඒවා එකට එකතුවී පහළට ගලා එන්නේ හිතා ගන්නටවත් බැරි තරම් ක්ෂණිකවය. එහෙම වෙලාවකය, ඊයේ-පෙරේදා පිය-පුතු දෙපළක් වේලි ඔයේදී මරුට බිලි වුණේ.
(ඒ අවාසනාවන්තයන් පදිංචිව හිටියේ පමුණුවේ දෙල්ගහවත්තේය. අපේ ගෙවල්වල සිට විනාඩි පහක පා ගමනින් යා හැකි දුරකය.)
ඒ ඛේදවාචකය අප දැනගත්තේ නම් අප්‍රේල් 19 වෙනිදාය.

... සුවිසල් ගල් කුහර හා වළවල් අපට හොඳින්ම දැකගන්නට හැකි වුණේ කල්තොට දූවිලි ඇල්ලේදී හා...

-අප්‍රේල් 13 වෙනිදා පාන්දරින් පිටත්වී වල් වැදී, සංචාරයේ යෙදී 18 වෙනිදා රෑ දොළහටය අප ආපහු ආවේ!

ඒවා කිව්වේ පම්පෝරියකට හෙම නොවේ.
පෝස්ටුවක් ලියන්නට තරම දේවල් ඒ ගමනෙදී එකතු-පහදු වුණු නිසාවෙනි.)

ඉතිං, තද වැසි වෙලාවක ගස්-ගල් පෙරළාගෙන එන වතුර කන්දරාව සමහර තැනකදී දිය සුළි හදයි. ඒවායේ කැරකෙන- ඇඹරෙන ගල් නිසා නිර්මාණය වෙන්නේ සද්දන්ත වළවල්ය. ඒ ගැන කිසිම අවබෝධයක් පළමු ගමන වෙලාවේ අපට තිබුණේ නැතිය.

මෙහෙම කළු ගල් ඛාධනයවී සෑදුණු සුවිසල් ගල් කුහර හා වළවල් අපට හොඳින්ම දැකගන්නට හැකි වුණේ කල්තොට දූවිලි ඇල්ලේදී හා දැරණියගල දිය ඇල්ලකදීය. (මතක හැටියට ඒ දිය ඇල්ල තියෙන්නේ දැරණියගල, උඩ මාලිබොඩය.)
එවැනි තැන් හැම එකකදීම පාහේ නාන්නට තරම් අප මෝඩ වුණත්, මදාවියන් (මද + ආයුෂ ඇතියවුන් = මදාවියන්) නොවීම කොතරම් වාසනාවක්ද?
අපේ නඩයෙන්, එහෙම මදාවියෙකු වෙන කිට්ටුවකටවත් ගිහින් බේරුණේ මේ මොට්ට ලියන්නා විතරය.

ඔයාලා දන්නවද, මේ පෝස්ටුවේදී ලියවෙන ඇබැද්දියට ගොදුරු වුණේ නිමල් දිසානායක වුණත්, වෙන දවසක නම් මේ අකරතැබ්බය වෙන්නට වැඩිම සම්භාවිතාව තිබුණේ නෙවිල් අනුරසිරි පෙරේරාට කියලා?

නිමල් අයියට අඩි දෙකක් විතර දුරකුයි පනින්න තිබ්බේ...

මොන ගමනකදී වුණත්, නොදන්නා වතුරකට ඉස්සෙල්ලාම බහින්නේ ඒ හාදයායි. ඒ මදිවාට මිනිහා අනෙක් අයටත් වතුරට අඬ ගසයි. එයා තරමටම පිහිනන්නට හපන් තවත් අය අපේ නඩේ හිටියත්, එච්චරට අපරීක්ෂාකාරී ‘හරකෙක්’ වෙන නැත.

“තමුසෙ අඩි දෙකක් ගිහිල්ලා, එක පාරටම ‘වරෙන් මචං’ කියන්නේ එකෙක්ව මරා ගන්නද?” කියලා මං අනන්තවත් අසා ඇතත්- පළමුවෙන් වතුරට බසින මේ ‘බිලි boyයා’ට, එව්වා මතක් නොවෙයි.
එදා; පළමුවෙන් පරෙයියන් ඇල්ලට ගිය දවසේ නම් වුණේ එයාලා foto ගහන්නට ලැහැස්ති වෙද්දී මේ ලියන මොට්ටයා ඉස්සර වීමය.

“පොර කොහොමද පැන-පැන ආවේ?” කියලා නෙවිල් පස්සෙ ඇහුවාම නම් ‘ඇසින් දුටු සාක්ෂිකාරයෝ හතර දෙනෙක් විතර’ම තොරතුරු සපයන්නට පටන් ගත්හ.

“නිමල් අයියට අඩි දෙකක් විතර දුරක් පනින්න තිබ්බේ...”
“මෙයා පැන්න විදිහයි වැරදි!”

“ඒ මොකෝ.... බයගුල්ලා ඇස් දෙක වහගෙනද පැන්නේ....?” නෙවිල් අහයි.

“නෑ නෙවිල් අයියේ... නිමල් අයියගෙ අත් දෙකේ බඩු ගොඩක්නෙ...”
ඇත්තටම වුණේ ඒකය. කලබලයෙන් ඇකිලුව නිසා පොඩි කුඩය එහෙන්-මෙහෙන් දිග හැරෙමින්ය තිබුණේ. මගේ කොට කලිසමත්, කමිසයත් දාන්නට තරම් ලොකු; ප්‍රමාණවත් සිලි කවරයක් නොවේ, මං ගෙනිහින් තිබුණෙත්.

ඇයි මෝඩ වහන්සේ, අත් දෙක නවා ගත්තාම ගැම්මක් ගත්තැකිද?

ඉතිං, තරමක පරතරයක් තියෙන තැනකින් පනින්නට තියෙද්දී මම- එවැනි විටෙක කිසිසේත්ම නොකළ යුතුව තිබුණු ලොකුම මෝඩකමකුත් කළෙමි!

කුඩය වම් කිසිල්ලටත්, ඇඳුම් බෑගය දකුණු කිසිල්ලටත් ගන්නාගෙනය, මං වතුරට උඩින් පැන්නේ. කිහිල්ලේ ඇති දේවල් නොගිළිහෙන විදිහට අත් දෙකත් නවාගෙන!!!

‘ජබෝහ්!’ සද්දය මට ඇහුණේත්, මං වතුරට වැටුණේත් එක විඩේමය.

‘ඇයි මෝඩ වහන්සේ, අත් දෙක නවා ගත්තාම ගැම්මක් ගත්තැකිද? දුර තියා දුවගෙන ආවත් ඒ ඉරියව්වෙන් ඈතට පනිතෑකිද?’ දැන් ඔබ අසනු නියතය.
ඒ වෙලාවේ මට ඒවා කල්පනා වුණේ නැත. මගේ ඔළුවේ තිබ්බේ නාන්නට සුදුසුම තැනට යාමත්, අත් දෙකේ තිබුණු අඩුම-කුඩුම පරෙස්සමෙන් අරගෙන යාමත් විතරය.

ඇල්ල පහතට කඩා වැටෙමින් තිබුණේ එතැනට මීටර් කිහිපයක් පහතින් නිසා ජල දහරාවේ වේගය වැඩිය. මාව ගසාගෙන යන බව; පහළට ඇදෙන බව මට හොඳටම දැනුණේය.
එක වතාවක් මාව ගිලුණේය. වතුර යටට... ආයෙමත් උඩට....
උඩට මතු වෙන ඩිංගට මගේ මොළය පෑදුණේය....

විශ්වාස කරනවා නම් විශ්වාස කරනු මැනවි. මට ටිකක්වත් බයක් හිතුණේ නැතිය; මර බය දැනුණේ නැතිය. හොඳ කල්පනාව; හොඳ සිහිය; සම්මා සතිය ඕනෑ කරන්නේ එහෙම වෙලාවටය. කළ යුතු දේ; නොකළ යුතු දේ තෝරා ගන්නට පුළුවන් වෙන්නේ එතකොටය.

... මට පෙනුණේ වෙන්නට යන ඊළඟ විපත්තියයි. ධම්මික වාඩිවී හිටියේ උක්කුටිකයෙනි...

මම ආපස්සට ඇලවී, දෙකකුල් ගලක රඳවා ගන්නට උත්සාහයක් දැරුවෙමි. ම්හු... පතුල් දෙකම ලිස්සා යනවා විතරය. දෙවන වතාවටත් වතුර යටට......

“නිමල් අයියේ.... මගේ අත අල්ලා ගන්න!” වතුරෙන් මතුවෙන අතරේ, ටිකාක් පහතින් ධම්මිකගේ කෑ ගැසීම ඇහුණේය.

දියේ ගිලෙන්නට යන මිනිහා පිදුරු ගසක වුණත් එල්ලෙනවාලු. ධම්මික දිගු කළ අතෙන් මට අහු වුණේ ඇඟිලි හරිය විතරය. දෙයියනේ.... ඒ ඇඟිලි අල්ලා ගන්නවාත් එක්කම මට පෙනුණේ වෙන්නට යන ඊළඟ විපත්තියයි.

ධම්මික වාඩිවී හිටියේ උක්කුටිකයෙනි. (හරියට වළ වැසිකිළියක මළ පහ කරන්නට වාඩි වෙන ඉරියව්වෙනි.) ගොඩබිමට පිටුපා, වතුරට මුහුණ පා- එයා එහෙම වාඩිවී හිටියෙත් මැණික් ගඟට ඇලයක් (slop එකක්) තිබුණු ගලක් උඩය.

ධම්මිකගේ ඇඟිලි අල්ලාගන්නවාත් එක්කම මට පෙනුණේ එයාවත් ටිකෙන්-ටික පහළට ලිස්සන විදිහය. මට උදව්වට ඇවිත් ඒ හාදයාවත් වතුරට වට්ටා ගන්නට බැරිය. මම ඒ ඇඟිලි අත හැරියෙමි. ආයෙත් වතුර යටට... පතුල් රඳවා ගන්නට ආයෙමත් කකුල් හරඹයක.....

ඒ වතාවේ වාසනාව මගේ පැත්තට ඇවිදින්ය. ගඟේ පතුලේ කළු ගලක ගැට්ටක්..... මම පරක්කු නොවී දෙපතුල් එහි රඳවාගෙන ඉවුර පැත්තට රූටන්නට වීමි.

මගේ උරහිසක් හරි හතරැස් වෙලාය... ඒ අත උස්සනවා තියා හිතන්නටවත් බැරිය.

එතකොටත් නදී, ධම්මික, චූටි මල්ලී සමීපයෙන්ම තිබුණු ගලක් අයිනට ඇවිදින්ය; අත් දිගු කරගෙනය!

“නිමල් අයියෙ, ආයෙමත් ගහගෙන යයි.... අල්ල ගන්න... අල්ල ගන්න... ටක් ගාලා..” එයාලා කෑ ගහන්නටත් පටන් ගෙනය. ආයෙමත් මාව පහළට ගහගෙන නොයන විත්තිය මට ෂුවර්ය. ඒ තරමටම ගැම්මෙන්ය, මගේ දෙපා ගල් වැටියේ රඳවාගෙන හිටියේ. එහෙත්.... අත් දෙක තියා එකක්වත් දික් කරන්නට බැරි තරමට වෙනසක් නං මට දැනෙයි.
ඒවා ගැන කිසිම ගනිච්චියක් නැතිව මැණික් ගඟ නම් දිගටම පහළට ගැලුවේය.

“මට කලන්තේ වගෙයි.... පොඩ්ඩක් ඉඳලා....” මට කියැවුණේ වතුරේ තන මත්තක් ගිලී හිටිද්දීමය. ඔළුව උස්සාගෙන ඉන්නටත් බැරි තරම්ය.... ‘මොකක්ද මට වෙලා තියෙන්නේ?’

වතුරෙන් ගොඩට ඒම පැත්තකට දමලා, මං කළේ ඒ ළඟින්ම තිබුණු කළු ගලකට හේත්තු වෙන්නට හැදීමය. එතකොටය දැක්කේ.... එතකොටය තේරුණේ...

මගේ වම් උරහිස හරි හතරැස් වෙලාය... වමත උස්සනවා තියා හිතන්නටවත් බැරිය. ක්ලාන්ත ගතිය දැනෙන්නේ හතරැස් උරහිසෙන් පටන් ගන්නා වේදනාව නිසාය.

“මට කලන්තෙයි.... උරිස්සට මොකක්ද වෙලා...” එතකොට නම් මට කියැවුණේ හැඬුම් අතරිනි. “අපි ඔයාව උස්සලා ගොඩට ගන්නද?” එක්කෙනෙක් ඇසුවේය.
තවකෙක් මහ හයියෙන් ‘චූටයියේ’ කියමින් කෑ ගසන්නට වුණේය. ඒ කතා කළේ නලින් ප්‍රියදර්ශනටය; WAL ප්‍රියන්තගේ මල්ලීටය. ප්‍රියන්ත, නදී, ධම්මික, සසිත, සඳුන්, මංජු සේරමලා එකම පවුලක සොහොයුරියන්ගේ දරුවන්ය.

තව ඩිංගෙන් මහත්තයාව ඇල්ලට වැටෙනවා නේද?

“දිය ඇල්ල වැටෙන සද්දෙට අපි කතා කරන ඒවා ඇහෙන්නේ නෑ. මං පහළට ගිහිල්ලා චූටයියාව එක්කං එන්නම්....” නදීද කොහෙද ආපහු පල්ලම් බැස්සේය. ඒ අතරේ අනෙක් දෙන්නාගේ උදව්වෙන් මම දියෙන් ගොඩට ඇදුණෙමි. ඇදී ගං ඉවුරේම වැතිරුණෙමි.

“තව ඩිංගෙන් මහත්තයාව ඇල්ලට වැටෙනවා නේද?” කියාගෙන කවුරුන්දෝ එතැනට ආවේය.  ඒ ගම් වැසියෙකි. අමාරුවෙන් වුණත් මං බැලුවේ ඒ මනුස්සයාගේ සරුවාංගයෙන්ම වතුර බේරෙන හැටිය.
“.... මෙන්න...” කියමින් ඔහු දිගු කළේ මගේ ඇඳුම් සහිත සිලි බෑගයයි. “... මේක විතරයි අල්ලා ගන්න ඇහැක් වුණේ.... මහත්තයාව අල්ලා ගන්නයි මාත් දැක්ක ගමන්ම වතුරට පැන්නේ...”

තමන්ගේ ජීවිතය ගැනවත් නොතකා, අමුත්තෙකු බේරාගන්නට දියට පිනූ ඒ මනුස්සයාට ස්තුති කරන්නටවත් ඒ වෙලාවේ මට කල්පනා නොවිණි. වේදනාව එන්න-එන්නම තීව්‍ර වෙමින් තිබුණු නිසාය, ඒ.

‘මොකද වුණේ?’, ‘කොහොමද නිමල්ව වතුරට වැටුණේ?’
ප්‍රශ්න වැලක් එක්කමය අපේ නඩයේ සෙස්සන් දුවගෙන ආවේ....

වෛද්‍යවරයෙකු වීමට සැරසෙමින් හිටි නලින් මගේ උරහිස දුටු ගමන්ම ‘රෝගය විනිශ්චය’ කළේය!

“නිමල් අයියේ, ඔයාගේ අත පැනලා!”

පහළට ගසාගෙන යාමෙන් වළකිනු සඳහා දඟලන වෙලාවේ මට නොදැනුණත්, මං මැදිවී තියෙන්නේ දිය සුළියකටය. “ඔයාව සුළියට අහුවෙලා එහාට-මෙහාට ඇඹරෙන අතරේ අත පනින්න ඇති.....” නලින් කිව්වේය.

අතක් පනිනවා කියන්නේ උරස් හන්දිය විසන්ධි වීමටයි. ඒක ක්‍රම තුනකට වෙන්න පුළුවනි....

පසු කාලයක නලින් ඒ සිදුවීම වෛද්‍ය විද්‍යාත්මකව පහදා දුන්නේය. “අතක් පනිනවා කියන්නේ උරස් හන්දිය විසන්ධි වීමටයි. ඒක ක්‍රම තුනකට වෙන්න පුළුවනි. ග්ලෙනොයිඩ් කුහරයට සාපේක්ෂව ඉදිරියට, පසුපසට සහ යටට... Anterior, posterior, inferior කියලයි ඒවාට කියන්නේ. වැඩියෙන්ම වෙන්නේ ඉදිරිපසට විසන්ධි වීමයි...”

“හරි, දැන් අපි නිමල්ට මොකද කරන්නේ?” ප්‍රියන්ත නලින්ගෙන් ඇහුවේය. නලින් අයියාට උත්තර දෙනවා වෙනුවට මගෙන් ප්‍රශ්නයක් ඇසුවේය.

“නිමල් අයියට රිදෙනවද?”
ඔළු භාෂාවෙන් ‘ඔව්!’.
“කැක්කුම තව වැඩිවෙයි, තව වෙලාව යන්න-යන්න..... Dislocate වෙලා තියෙන අත ආයෙම හරි තැනට දාන්න වෙනවා.... හැබැයි ටිකක් රිදෙන වැඩක්.... මොකද කරන්නේ? Hospital එකකටම යනවද.... නැත්තං මම try කරලා බලන්නද?”

අපායට යතත් පමා වෙන්නට හොඳ නැත. ඉස්පිරිතාලෙකට ගියත් කෙරෙන්නේ එකම දෙයක්නේ. මට කල්පනා වුණේ එහෙමය. නොදන්නා යකාට වැඩියෙන් දන්නා යකා හොඳය!
“ඔයා බලන්න නලින්..”

නලින් මගේ උරහිස් සන්ධිය පිරික්සුවේය. මොහොතක් කල්පනා කළේය.

“මම කල්පනා කළේ කොයි විදිහටද අත පැනලා තියෙන්නේ කියලයි. මම කීවනේ ක්‍රම තුනකට සන්ධිය විසන්ධි වෙන්න පුළුවන්ය කියලා.... ඒක හරි ගස්වන්න ඕනි විදිත් කීපයක් තියෙනවා..... එතකොට මටත් experience එකක් තිබ්බේ නැහැනෙ, තියරි ඉගෙන ගත්තට.... අනුමාන කරන්න විතරයි පුළුවන්කම තිබ්බේ.”

උන්ටත් වඩා බියපත්වී, හොඳටම බිරාන්ත වුණේ
නලින් ප්‍රියදර්ශනයි. (අද නලින් හා චමනී)

එහෙම අනුමාන කරලා නලින් මගේ වම් අත අල්ලාගෙන හිට, කුඩා උත්සාහයක් කරන්නට හැදුවා විතරය. ‘අනෙ අම්මෝ!’ මහා විලාපයක් නැඟුණේය.

ඒ අඳෝනාව පුන්සිසිගම ඉසව්වෙනුත් එහාට ඇසුණා වෙන්නට ඇත.
මැණික් ගං දෑලේ තුඟු රුක්-වදුලුවල ලැග හුන් රිලා-වඳුරු මොටෙයියනුත්, සකුණ කැලත් මගේ ඒ විලාපයෙන් තැති ගත්තාට කිසිම සැකයක් නැත. උන්ටත් වඩා බියපත්වී, හොඳටම බිරාන්ත වුණේ
නලින් ප්‍රියදර්ශනයි. 

“ළඟම තියෙන ඉස්පිරිතාලෙකට යං!”

කට්ටියම යන්නට සැරසුණහ. මට ඇවිදගන්නටවත් බැරි තරමට වේදනාව දැඩිය. අමාරුවෙන් ටිකක් දුරට යද්දී ගෙයක් හමු විණි.
“අර ගෙදරට කතා කරලා පුටුවක් ඉල්ලගෙන මෙයාව ඒකෙ වාඩි කරවලා උස්සගෙන යමුද?” අපේම කෙනෙකුගෙන් යෝජනාවක්....
පුටුව නම් ලැබුණේය. වාඩි වෙන ඉරියව්වෙන් හිටිද්දී වේදනාව දැඩිය. “අනේ මට බෑෑෑෑෑෑෑ!” මං කළේ, කෙඳිරි ගාමින් අඬා වැටෙන එකය.

“මේ වැඩේ හරි යන්නේ නෑ මචං.... බල-බලා ඉඳලා බෑ... ඉක්මනට හොස්පිටල් එකකට යන්නත් ඕනිනේ. අපි ගිහින් වෑන් එක අරගෙන එමුද....” ප්‍රියන්ත ඇසුවේය.

දෙදෙනාම ඉගිල්ලුණහ. ටික දුරක් දුවගෙන ගියාට පස්සේ...

එහෙම එන්නට පාරක් නැතිකම ගැන ප්‍රියන්ත හිතුවේ නැත. ඉලුක්- මානා- ගඳපාන පඳුරුවලින් වැසී තිබුණු ලන්ද මැදින් වෑන් රථය අරගෙන එද්දී සිදු විය හැකි අකරතැබ්බයන් එකක්වත් ගැන ඒ මොහොතේ ප්‍රියන්ත හිතන්නට නැති විදිහය.

“යමු මචං.... අපි දෙන්නා දුවල යමු....”

මර්විනුත් අඩියක් පෙරට තියලා අහවරය. දෙදෙනාම ඉගිල්ලුණහ. ටික දුරක් දුවගෙන ගියාට පස්සේ එක්කෙනෙක් හැරී බලලා කෑ ගැසුවේය.
“පුළුවන් විදිහකට නිමලයව ඉස්සරහට උස්සන් වරෙල්ලා... ටිකක් හරි ඉස්සරහට....”