දාහතර වෙද්දී... - අටවෙනි කොටස

මටත් දේශපාලනයට ගෑවෙන්නටය තිබුණේ...

ඔව්! අපේ මේ නාට්ටියට සිංදු- දෙබස් නැතිම තරම් වෙන්න ඕනි... හැමෝටම තේරුම් ගන්න ලේසි එකක් වෙන්නත් ඕනි... ඇයි ලස්සන.... හරිහමං නැටුම්ම නොවුණත් නැටුම් තියෙන්නත් ඕනි.... (එහෙම හිතුවේ අද වගේම එදාත්. මං දන්නා නැටුම් ශාස්ත්‍රයක් නොතිබුණු හින්දයි!)

බලාගෙන යද්දී මටත් දේශපාලනයට ගෑවෙන්නටය තිබුණේ... අද දේශපාලකයන් වැඩි දෙනෙකු කරන්නේත් ඔවුන් මෙලෝ හසරක් නොදන්නා දෙයකි.
එදා මාත් කළේ ඒකය! 

අපේ මූලික සාකච්ඡාවේදී, නාට්‍යයට ගැළපෙන කතාවක් යෝජනා කළේ කවුදැයි කියලා මතකයි නං එයාට ක්‍රෙඩිට් එකක් දෙන්නට වටියි. ඒ තරමටම අපේ ‘විජය-කුවේණි’ ප්‍රේක්ෂකයන්ට අල්ලලා ගිය බැවින්ය, මං එහෙම කිව්වේ. ඇත්තටම මේ කතාව ගනිමු යැයි එදා කිව්වේ කවුද?
ම්හු! මතක් වෙන්නේ නැත.
අඩමානෙට වගේ මං හිතාගෙන හිටියේ, මං වහන්සේම චිත්තරපටියකින් හෙණ කොප්පයක් ගහන්නට ඇති කියලාය.

ඒ කාලේ ආපු චිත්‍රපට කීපයකම ගීත නාට්‍යයක දර්ශනයක් බැගින් තිබුණේය.
‘දුප්පතාගේ දුක’ film එකේ ‘වෙස්සන්තර ජාතකය’ එක ගීතයකට කැටි කර තිබුණු බව තවමත් මට මතකය. ‘කවුද හරි’ හා ‘ජීවන ගංගා’ තවත් එවැනි films දෙකකි.

තිරය ඇරුණාම කුවේණි නටාගෙන එනවා stage එකට...  

එයිනුත් ‘ජීවන ගංගා’ චිත්‍රපටයේ තිබුණු ‘විජය-කුවේණි’ ගීත නාටකය මං ගෙඩිය පිටින්ම copy කරන්නට ඇති බවයි, ලැජ්ජාවක් ඇතිව වුණත් හිතාගෙන හිටියේ.

මේ පෝස්ටුව ලියද්දී එම මතය නිශේධනය වෙන්නට කරුණු මතු වුණේය.
ඒ 1968යි. අපේ නාටකය කෙරුණේ 1968දීය. ‘ජීවන ගංගා’ තිරගතවී තියෙන්නේ 1974දීය.
ඒ විදිහට බලාගෙන ගියාම කොපි කරනවා නං කරලා තියෙන්නේ එයාලාගෙන් මං නොවේ; අපෙන් එයාලාය!

නමුත්, 1974 වසරේ දෙසැම්බරයේ තිරගත වුණු ‘ජීවන ගංගා’ චිත්‍රපටයේ ‘ජය කේළි බන්දන’ පරිපූර්ණ ගීත දර්ශනය- යළි යළිත් මා අතීතයට; බණ්ඩාරවෙල නගර ශාලාවට කැන්දාගෙන යයි. අපේ ගීත නාට්‍යයත් සමහර අංශවලින් එයට සමානය.
දයාරත්න රණතුංග, නාලනී රණසිංහ දෙදෙනා චිත්‍රපටයට ගයන ඒ ගීතය අති සුමධුර එකක් බවත්; මෙතැන ලියා තැබිය යුතුමය.

“එතකොට නිමල්, සින්දුවක් කියනකොටද ඔය සේරම කෙරෙන්නේ?”
“අපෝ නෑ. එහෙම කරන්න ගිහින් බැහැ. ගීත කිව්වට කෑලි-කෑලි එක-එක තාලෙකට කියනවා විතරයි. මං ඒවා ලියලා දෙන්නංකො....” මං එහෙම කිව්වේ, නීලා අක්කා ‘එහ්සාන් මෙරේ දිල් පෙ තුම්හාරා හෙ’ තාලයට ‘ප්‍රියංකර පොඩි පුතුනී, පොඩියක් අහන්නකො’ සිංදුව ලියූ වග එහෙම මතක් කර ගෙනය.

බුවෙනකබා විදුහලේ එඩ්වඩ් ලොකුලියනගේ නැටුම් සර් ඒ ගීතයට නැටුමක් නිර්මාණය කොට මට පුහුණු කරවලාත් තිබුණේය. 

වැඩිහිටි උදවියත් ඔවුන්ගේ වැදගත් දේවල් පවා ලියා තිබ්බේ අභ්‍යාස පොත්වලය.

“නිමල්ම සිංදු ලිව්වත් කියන්න කට්ටිය...” ඊළඟට මතුවී ආවේ ඒ ප්‍රශ්නයයි.

“ඒක simple.... සින්දුවක්ය කිව්වට අපේ නාට්‍යයෙ වෙන්නේ මොකක්ද කියන එක තේරුම් කරන්න දාන පේළි දෙක තුනේ කෑලි ටිකක් විතරයිනෙ....
ඔන්න මෙහෙමයි. තිරය ඇරුණාම කුවේණි නටාගෙන එනවා stage එකට... ඇවිත් වාඩි වෙලා කපු කටින්න ගන්නවා. විජය කුමාරයත් එනවා දෙතුන් දෙනෙක් එක්ක...
ඊළඟට දෙන්නා එකට නටනවා....
ඔය විදිහට කෙරෙද්දී stage එකේ පැත්තකින් හිටගෙන ඉන්න කණ්ඩායම තමයි ඒ ඒ වෙලාවට සිංදුව කියන්නේ...” මගෙන් කියවෙන්නට ඇත්තේ එහෙම වෙන්නැතිය.

“එතකොට එච්චර පොඩ්ඩද?”

“නැතුව... පොඩ්ඩක් වුණාට, ඒ පොඩ්ඩ නියමෙට කරමුකෝ.... දවස් දෙක තුනයිනෙ අපිට මේවා පුරුදු වෙන්න හම්බ වෙන්නෙත්.... ඒකත් රෑකට විතරයි... ඕනිවට වඩා දිග්ගස්ස ගත්තොත් තමයි වැරදි සිද්ද වෙන්නේ. මං කලිනුත් කිව්වේ...”

ඇත්තම කිව්වොත් සිංදු ලියනවායි කියලා ලියන්නට තරම් දෙයක් තිබ්බෙත් නැති තරම්ය.
අපේ ගමනේ විස්තර; යන එන තැන් ලියාගන්නට ගෙනිහින් තිබුණු එක්සයිස් පොතේ, එක පිටුවකුත් ඒකට ලොකු වැඩි වුණේය. (ඉස්සර එහෙමය. වැඩිහිටි උදවියත් ඔවුන්ගේ වැදගත් දේවල් පවා ලියා තිබ්බේ අභ්‍යාස පොත්වලය.

‘අහවල් වැඩේ’ කරන්නට ඕනා විදිහ ගැන, අතින් පිටපත් කර ලියා තිබ්බාය කියූ..

-මතකයි නේද, අලුත විවාහප්‍රාප්ත වෙන උදවියට ‘අහවල් වැඩේ’ කරන්නට ඕනා විදිහ ගැන, අතින් පිටපත් කර ලියා තිබ්බාය කියූ -අර පොත-
දැනුත් ඒක මතක් කරන්නේ තවමත් සිරිබිරිස් උන්නැහෙටවත්, මටවත් ඒ ගැන මොකුත්ම හොයා ගන්නට බැරි වුණු හින්දාය. අලුතෙන් ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ පෙරළන කෙනෙකු හෝ දන්නවාදැයි දැන ගන්නටය.)

එහෙම විස්තර ඇතිව නාට්‍ය පිටපත නොලිව්වත්, ‘විජය-කුවේණි’ නම් පියවරෙන්- පියවර මගේ ඔළුව ඇතුළේ දිගටම රඟ දක්වෙමින් තිබිණි.

නාට්‍යයෙදී මුලින්ම කරන්නට තිබුණේ විජය කුමාරයා තෝරා ගන්නා එකය.
අනේ, දීඝායුව විජය කුමාරයා කර ගන්නට තිබ්බා නම් කොච්චර එකක්ද?
ඒ තරමටම දීඝායු මගේ හිත පුරාම විරාජමාන කුමාරයෙකු ලෙස වැජඹෙමින් සිටියේය; මගේ සිහිනවලත් රැඟුවේය.
එහෙත් මගේ හිතේ ඒ ළබැඳි හැඟීම තිබ්බාටම- මගේ සිහිනවල රැඟුවාටම මදිය.
වේදිකාව උඩදීත් දීඝායුට කුමාර ලීලාවෙන් රඟන්නට ඇහැකිද?

යාළු-මිත්තරකම්වලට, පරණකමට, අරවාට-මේවාට නොව සුදුසු අයට; ගැළපෙන අයට; හැකියාව තියෙන අයට තැන දෙන්නටය අපේ තාත්තා නාට්‍ය කෙරුවාවෙදී, මට පුරුදු කරලා තිබ්බේ.
(එයාට ඒ ටික කර ගන්නට බැරිව ගියේත් එකම එක විඩයක විතරය. මරු සිරාගේ දෝණියන්දෑව ‘මාරක හී පහර’ට එක්කං ආවාමය.) 

නිමල්ට තාත්තා ගැන soft spot එකක් තියෙනවා වගේ දැන්නම්.....

තියරියක් විදිහට ගත්තොත් ඒකමය විය යුත්තේත්... සුදුස්සාට සුදුසු තැන දීම. හැම තාත්තලාම තම-තමන්ගේ දරුවන්ට එහෙම කරන්නට උගන්නල තියෙනවා නං!
එවැනි යහපත් දේවල් ගොඩාරියක්ම මට ඉගැන්නුවේ අපේ තාත්තාය.

එහෙම කියද්දීය, පහුගිය කොටසට comment එකක් එවමින්  Lotus කියා තිබුණු කතන්දරයක් මතක් වෙන්නේ.

‘නිමල්ට තාත්තා ගැන soft spot එකක් තියෙනවා වගේ දැන්නම්. කලින් පෝස්ට්වල තාත්තා ගැන මේ වගේ tone එකකින් ලියලා නෑ නේද?’

ඒ ප්‍රශ්නයට මං දුන්නු උත්තරයත්, හිතාදර ඔයාලගේ අවධානයට ලක් කිරීම හොඳය කියලා හිතෙයි. එහෙම හිතුණේ සැබවින්ම එය ‘blog ලිවීම වෙනුවෙනුත්’, පාඨක ඔබේ බ්ලොග් කියවීම වෙනුවෙනුත් මගේ ඇති කෘතවේදීත්වය කියා පෑමක්ද වන බැවිනි.

‘අම්මපා Lotus, ඔයා මනෝ විශ්ලේෂක කෙනෙක්ද?
ඔයා හරි. හිත ඇතුළට හැරිලා බලද්දී දැන්-දැන් මං ඩිපොසිට් වේගෙන එනවද කියලත් හිතෙනවා.
බ්ලොගය ලිවීමෙන් එක්තරා විදිහක භාව විරේචනයක් සිදු වෙන පාටයි. මගේ හිත ඇතුළේ තෙරපෙමින් තිබුණු හුඟක් දේවල් දැනටමත් කියල ඉවර නිසා දැනෙන සහනය වැඩියි.
හැබැයි, මගේ තියුණුය කියලා මට හිතෙන මතකය නිසා තාත්තා ගැන වුණත් තියෙන විවේචනය නං එහෙමමයි. ඒත් කවදත් මම එයාට දිය යුතු ගෞරවය දුන්නා.... හැබැයි මදි වෙන්නැති!
දැන් tone එක ටිකක් soft වෙන්න 'ස්තුති භාවනාව'ත් හේතුවක්! ම්... Hey Jude බැලුවා. Queen බාගත්තා, බලන්න තියෙන්නේ. ස්තුතියි! ඒකත් හොඳ පාටයි!’

නාට්‍ය රංගනයට සුදුස්සන් සොයන්නට වෙලා තිබුණේ ඉස්කෝල තුනකින් ආ සිසුන් 18ක් අතරින්...

ඉතිං නාට්‍යයේ කතාවට ආයෙමත් යනවා නං....

18 දෙනෙකුගෙන් අපේ නාටකයේ චරිතවලට ඔබින නළු-නිළියන් (නිළියන් කොහෙන්ද, සිසුවන් විතරයිනේ එතැන හිටියේ.) තෝරා ගන්නට ගියාමය තේරුණේ, එය සෙල්ලමක් නොවන වග!

ඔව්වා කල්පනාවට ගනිද්දීය කල්පනා වෙන්නේ, ‘ඇමති මණ්ඩලය’තෝරද්දී ලොක්කන් කොහොම අමාරුවක වැටෙනවා ඇතිද?
මට තේරීමක් කරන්නට වෙලා තිබුණේ ඉස්කෝල තුනකින් ආ සිසුන් 18ක් අතරින්ය.

අගමැති ඇතුළු අමාත්‍ය මණ්ඩලය තෝරාගන්නට වෙන්නෙත් ඡන්දයෙන් දිනූ අය අතරෙනි. වගකිව යුතු පුරවැසියන් හැටියට අප- අපගේ උත්තරීතර ඡන්ද බලය පාවිච්චියට ගෙන, පාර්ලිමේන්තුවට තෝරා පත් කොට යවන්නේ නියම සුදුස්සන්ද?

“නිමලෝ, උඹ ඔහොම කිව්වට මචං, අපිට තියෙන්නේ ඉල්ලන එවුන්ගෙන් එකෙකුට මනාපේ දෙන්න විතරයිනේ. ඔය කොයි පක්ෂෙනුත් ඡන්දෙට ඉල්ලන්න ඉදිරිපත් කරන්නේ සුදුසුම එවුන්ද?” ළඟදී දවසක ඔය ගැන කතා වෙද්දී, මගේ හිතවතෙක් ඇසුවේය.
මම නිරුත්තර වීමි.

ඡන්දාපේක්ෂකයන් ලෙස බූරුවන් ඉදිරිපත් කළාම දියවන්නා මන්දිරේට අශ්වයන්ව යවන්නටත් විදිහක් නැතිය. එහෙම බලද්දී වැරැද්ද ඇත්තේ කොතැනද...

එයාලා ගැළපුණේ ඉඳිකටු පැංචා- කෝටුකිතයියා හෝ පිනෝකියෝ වගේ චරිතවලටය.

ඉතින්, විනාඩි පහක විතර රැඟුමකට දහ අට දෙනෙකුගෙන් සුදුස්සන් තෝරන නළුවරණ රාජකාරිය මම පටන් ගත්තෙමි.

දෙකක් නැතිවම, විජය කුමාරයාගේ චරිතයට ඔබින කෙනෙකුට ඒ 18 දෙනාගේ ගොඩේ හිටියේ එක්කෙනෙකි. ඒ පෙනුම පැත්තෙන්ය.
රාජකීය පෙනුමක්; වැඩි පෞරුෂවත් බවක් පෙන්නූ, බුවෙනකබා විදුහලේ රාජා ‘විජය කුමරුට’ වඩාත්ම ගැළපුණේය. නමුත් ඒ හාදයාට නැටුම් බැරිය.... නමුදු අනිත් අයත් ඒ පලේමය. නැටුමක් නටනවා නම්, ගීයක් ගයනවා නම් එය කරන්නට වෙන්නේ රිද්මය නොබිඳය; තාලයකටය.
අපේ දහ අට දෙනාගෙන් තාලය ඇඟේම තියෙන දෙන්නා වුණේ වසන්තත්, මවුත්ඕර්ගනය වැයූ වසන්තගේ යහළුවාත්ය.
හැබැයි ඒ දෙන්නාගෙම ළඟ රාජකීය පෙනුමක් නැත. එයාලා ගැළපුණේ ඉඳිකටු පැංචා- කෝටුකිතයියා හෝ පිනෝකියෝ වගේ චරිතවලටය.

ඊටත්, නාට්‍යයට සංගීතය සපයන්නට ඒ හිටියෙත් ඒ දෙන්නා විතරක්කොට, එයාලාව නටවන්නට අරගෙන බැරිය.
ඒ දෙන්නා අත ඇරියාම දාසය දෙනෙක් ඉතිරිය. ඒ මාත් එක්කමය.

කුවේණිය වෙන්නට හිටියෙත් මං විතරය. ‘අජාසත්ත නාට්‍යයේ’ බිම්බිසාර දේවියවී,
විධුර ජාතක නාට්‍යයේ ‘එරන්දතිය’ වී තිබුණු රංගන පළපුරුද්දත්- මගේ නොමේරු ස්ත්‍රීමය පෙනුමත් නිසා ඒ චරිතයට වඩාත් ගැළපුණේ මේ ලියන්නාය. 

ප්‍රශ්නයක් විසඳන වෙලාවට අනිත් අයගෙන් ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්නේ....

මං කුවේණිය වී- විජයට රාජා ගත්තාම, තව 14ක් සිටිති.

‘Stage එකේ පැත්තකින් හිටගෙන සිංදු කියන්න හය දෙනෙක්ව ගත්තත් විජයගේ පිරිවරට අට දෙනෙක්ව අරගෙන බෑ.... ඒ ගාණ හොඳටම වැඩියි.....’ මට කල්පනා විණි.

ප්‍රශ්නයක් විසඳන වෙලාවට අනිත් අයගෙන් ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්නේ එහි බරපතළකම; වගකීම ඔවුන්ටත් දැනෙන විටදීය.

“මෙහෙමයි. රාජා, ඔයාට විජය කුමාරයා වෙන්නම වෙනවා. ඔයා තමයි පෙනුමෙන් ඒකට ගැළපෙන්නෙ. අපේ ඉස්කෝල තුනම වෙනුවෙන් ඔයාට ඒ වැඩේ කරන්නම වෙනවා.
මේ දෙන්නා සංගීතෙට... දැන් ඔයාලා 14 දෙනාගෙන් කවුද කැමති විජය කුමාරයාගේ පිරිවර විදිහට ඉන්න.....” (කල් තබාම ඒ ඒ අය ගැන ඇති කරගත් දළ අදහසක් මට තිබුණු බවත් දැන් හෙළි කළ යුතුය. එහෙත් එදා මගේ තීරණය එක එල්ලේ නොකියා, අදහස නාඟවා සිටින්නට පරෙස්සම් වීමි.)

දෙතුන් දෙනෙක් කැමැත්ත කීහ.
“තව මොනවටද කට්ටිය ඕනේ?” ඒ රණවක.

“ගායක කණ්ඩායමට. හයක්-හතක් විතර.... මම නම් කැමතියි කට්ටිය වැඩි වෙන තරමට. ඒත් අපි ඇඳුම් ගැනත් හිතන්න ඕනිනේ....”

‘ඇඳුම්?’ එයාලා කාටවත් ඒ බව හිතිලා තිබ්බේ නැති පාටය.
“කලබල වෙන්න එපා. ඒ ප්‍රශ්නේ විසඳගන්න ක්‍රමයක් මම හොයා ගන්නං. ඉස්සෙල්ලා කට්ටිය තෝරාගෙන ඉඳිමුකො.... රණවක. ඔයාට පුළුවනි නේද විජයගේ රජ කුමාර පිරිවරේ පළමුවෙනියා වෙනවා නං.”

මේ ඒ සඳහා සුදුසුම කාලයයි; නිදොස් කොට නිදහස් කෙරෙන කාලයයි!

මානසික අල්ලස් දෙන්නේ එහෙමය!

පුරාකතාවල හැටියට විජය දාමරිකයෙකි, මං පහරන දාමරික කල්ලියක leader කෙනෙකි; රටටම එපා වුණු එකෙකි. එයාගේ පිරිවර ඊටත් හපන්ය. ලොක්කාටම ගැළපෙන තගාලාය.
විජය කුමාරයාගෙන් පැවතගෙන එන උදාර සිංහලයන් වන අපි හරිම අභිමානවත් ජාතියක් වෙමු. ඒත් තවමත් (අතීතයටත් බලපාන පරිදි) සුදුසු නඩු විභාගයක් පවත්වා, විජය ඇතුළු පිරිවර ‘හොර නාමයෙන්’ නිදොස් කර ගන්නට අපට අමතක වෙලාය.
මේ ඒ සඳහා සුදුසුම කාලයයි; නිදොස් කොට නිදහස් කෙරෙන කාලයයි!

1968 සමයේ මේ විපිරියාස නොතිබුණු නිසා... ‘හොරු කට්ටියට හොරුන්ය’ නොකියා; ‘රජ කුමාර පිරිවරේ’ යෙදුම පාවිච්චි කළාම, ගතියක් ආවේය!
ඕවා නිදිගෙ ‘සම්‍යක් ප්‍රයෝග’ය. ඒවා මගෙත් එක්කම වැළලී යන්නට පෙරාතුව හෙළි කරන්නේ, තවත් කෙනෙකුට වැඩක් වෙයි කියලා හිතාගෙනය.

රණවක පොඩි හිනාවකුත් දාලා, ඔළුව වැනුවේය. තව කීප දෙනෙක්, ස්වේච්ඡාවෙන්.......

“ගායක කණ්ඩායම ගැනත් අමතක කරන්න එපා! ඒකටත් හැකියාව තියෙන අය ඕනි!”
තව පාරක්- මානසික අල්ලස්! ‘හැකියාව තියෙන අය’.

හතර-පස් දෙනෙකුම නාට්‍යයට සහභාගී වීමට ‘බැරි බව’ කියමින් පස්ස ගැසීම නිසා ප්‍රශ්නය විසඳීම මට පහසු වුණේය.
“එහෙනං... මේ කට්ටිය නාට්‍යයෙදී පේන්න හිටියි, හැබැයි ඔයාලටත් කර ඇරලා ඉන්න හම්බ වෙන්නේ නෑ. හරිද? තිරෙන් පිටි පස්සේ ඉඳගෙන මතක් කරන්න තියෙනවා.....
නියම වෙලාවට අපිව ස්ටේජ් එකට එවන්න තියෙනවා....
ඕනි කරන විදිහට ලයිට් තිබ්බොත්, එව්වා කරවාගන්න තියෙනවා.
ඒවා කරවන වැඩේ නාට්‍යයට act නොකරන අයට බාර ගන්න වෙනවා.... අපි හැමෝම එකතු වෙලා අපේ වැඩේ හොඳම අයිටම් එක කර ගන්න සටනක් දෙමු!”

පසුවදා අපට යන්නට තිබුණේ තේ කර්මාන්ත ශාලාවක් බලන්නටය.

දීඝායුත් ‘විජය පිරිවරේ’ කෙනෙකු වෙන්නට ඉදිරිපත් වුණේ මගේ හිතට සතුටක් ගෙන දෙමිනි.

“නිමල් දන්නවද? මාත් ඔය නටන jobවලට ආස නෑ. ඒත් ඔයාගේ වැඩේනේ... ඒකයි හා කිව්වේ.” එදා රෑ නින්දට යන්නට කලින් දීඝායු මට කිව්වේය. “... ඒකෙන් වුණේ රණවක පළමුවෙනියා වෙලා මං සෙකන්ඩ් වෙච්චි එක නේද.”

“ඔයා second වෙන්නේ නාට්‍යයේදී විතරයිනේ...” මට කියැවුණේ නොහිතාමය.

පසුවදා අපට යන්නට තිබුණේ තේ කර්මාන්ත ශාලාවක් බලන්නටය.

“වසන්ත, ඔයාලගේ ඉස්කෝලේ වගේම මරදානේ මුස්ලිම් ඉස්කෝලෙකින් ආපු ගෑනු ළමයි ගොඩක් ඉන්නවා නේද?” බස් එකේදීය, මං ඇහුවේ.

“ඇයි? එයාලවත් නාට්‍යයට ගන්නද.... ඒ වැඩේ නං කෙරෙන්නෙ නැති වෙයි නිමල්!” වසන්ත එක එල්ලේම කීවේය.
“කවුද මිනිහෝ එහෙම එකක් කිව්වේ...”
“එහෙනං?”

Trip එකට ඇවිත් හිටි සිසුවියන් අතර හිටි, මුසල්මානු ගැහැනු ළමයින් හැම විටම ‘ෂෝල්’ එකකින් හිස වසාගෙනය හිටියේ. පාට ඇඳුම් ඇඳගෙන හිටි වෙලාවලදී ඔවුහු එක-එක පාටින් යුතු, දුහුල් රෙදි කඩවල්වලින් හිස වසාගෙන සිටියහ.
“වසන්ත, අපිට ඒවායින් ටිකක් ඉල්ලා ගන්න පුළුවනි නං.....” කියලා මගේ අදහස, කිව්වාමය එයාටත් වැටහුණේ.

අපි ඔයාව නියමම කුමාරියක් කරවලා ගන්නං... හා නේද?

“ඕකට මං ඕනි නැහැ නිමල්. ඒ ළමයි ඔක්කොමලා දැන් මටත් වැඩිය හොඳට ඔයාව නෝටිස් කරගෙන ඉන්නේ...”

“ඒකට කමක් නෑ. ඔයා දන්නා දෙතුන්-දෙනෙක්ව ඉස්සෙල්ලා අල්ලා ගනිමුකෝ!”

ඒ වෑයම ටක්කෙටම හරි ගියේය.
“අයියෝ! අරී ෂෝක්.... නිමාල්... ඔයා princess කෙනෙක් වෙන්න යනවා..... අරි ලස්සනට හිටියි..... අපි full සපෝර්ට් දෙනවා.... අපේ ඔක්කොම ෂෝල්ස් දෙන්නං....” මුස්ලිම් සිසුවියෝ රොත්තක්ම කීහ.
“එච්චර විතරක් නෙවෙයි නිමාල්.... ඔයාලගේ ලන්ග make-up බඩු මොකුත් නැහැනෙ... කමාක් නැද්ද අපි එදාට ඔයාලව මේකප් කරල්ලා දුන්නට?” තවත් එකියක් ඇසුවාය.

“අපි ඔයාව නියමම කුමාරියක් කරවලා ගන්නං... හා නේද?”

ගොරක යකාගෙන් ‘මල්ලට දෙමල්ලක් දෙන්නද’ කියලා ඇහුවා වගේ වැඩකි ඒ.
“කවුද දන්නෙ, ඔයාලා ඒවා මෙහාටත් ගෙනත් තියනවයි කියලා.... කොච්චර එකක්ද, එහෙම උදව්වක් හම්බ වෙනවා නං.... එහෙනං, ඔන්න ඔයාලට බාරයි, අපිට මේකප් දාන ජොබ් එක!”

ඒ සිසුවියන් අත්පොඩිත් තලලාය, මගේ උත්තරය බාර ගත්තේ!
තේ ෆැක්ටරිය බලන අතරෙත් ඒ කෙල්ලන් අප ළඟම දැවටෙමින්, තොරතෝංචියක් නැතිව ඇහුවේ කරන්නට සැරසෙන නාට්‍යය ගැන විස්තරය; නළු-නිළියන් ගැන විස්තරය......