තිස් එකේදී... -නවවෙනි කොටස

"තියා ගන්නවා, තමුසෙගෙ ආඩම්බරේ... මං ඔයාව drop කරන්නං කිව්වේ මට එහෙම කරන්න පුළුවන් නිසානේ. මචං, අපි යනවා එහෙනං...”

කාරයට නැඟී ටික දුරක් යනතුරුත් අශාන් හිටියේ බර කල්පනාවකය. එයා හිටිවනම ඒ නිහඬ mood එකෙන් මිදුණේය. හීනි සිනාවක් පා මගෙ දිහාව බැලුවේය; ඉන්පසු කතා කළේය.

අපි දෙන්නම අපි දෙන්නගෙන් සැටිස් sex life එකක් ගෙවන්නේ...

“නිමල් ඔයාට පුළුවන් ඕනි නං මේ ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදී ඉන්න වුණත්. ඒ උත්තරේ අපේ ෆ්‍රෙන්ඩ්ෂිප් එකට බලපාන්නේ නෑ. හරි? මේකයි ප්‍රශ්නෙ. ඔයා හෝමෝද?
මමයි කයිසරුයි නං හෝමෝසෙක්ෂුවල් කපල් එකක් කියල ඔයා දන්නවනේ...”

ඒ දක්වාම මට අශාන්ව හමු වී තිබුණේ දෙවතාවක් පමණකි. මේ ඔහු හමු වුණු තුන්වෙනි වතාවයි. ඒ එකම හමු වීමකදීවත් අප අතර එතරම්ම කුලුපගකමක් ගොඩ නැඟෙන්නට ඉඩක් ලැබුණේ නැත. එසේ වී තිබියදී මා අශාන් ඉදිරියේ මගේ සැබෑ පෞද්ගලිකත්වය විදහා පෑ යුතුද?
(සාමාන්‍යයෙන් නම් මා එසේ කරන්නේ නැත.
අදටත් මා ඇසුරු කරන බොහෝ හිතවතුන් මගේ දෙවෙනි විශ්වය ගැන නොදන්නවුන්ය!) 

මේ යක්ෂ පැටියාට මගේ හිත පෙනුණාවත්ද? “මට තේරෙනවා නිමල්. එච්චර නාඳුනන කෙනෙක්, එක පාරටම ඔහොම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවම කාට වුණත් උත්තර දෙන්න අමාරුයි තමා.
You can trust me. මේ කතාව අපි දෙන්න අතරේ විතරයි.
අනෙක මටවත් කයිසර්ටවත් කිසි උවමනාවක් නෑ, තව කවුරු හරි අපේ අතරට ගෙන්න ගන්න. ඔයාවවත්! අපි දෙන්නම අපි දෙන්නගෙන් සැටිස් sex life එකක් ගෙවන්නේ. අපේ අතර හංගන්න රහසුත් නෑ. ඒ අතින් ඔය කසාද බැඳලා පවුල් කන ගෑනු- මිනිස්සුන්ට වැඩියෙන් අපි අවංකයි. මම ඔයාගෙන් අරහෙම ඇහුවේ, කාරණයක් කියන්න හිතුණු නිසා....”

එහෙමත් කියද්දී ඒ හාදයාව විශ්වාස නොකර කොහොමද?

මා සමලිංගික නැඹුරුවක් සහිත කෙනෙකු යැයි මට හැඟෙන බව මම අශාන්ට කිව්වෙමි. “ඒ කියන්නේ ඔයාවත් තවම ඔයාගේ sexual identity එක හරියටම දන්නෑ කියලද...” එතකොට අශාන් පෙරළා මගෙන් ඇහුවේය.

එවැනි ඍජු ප්‍රශ්න අහන අය මට හමු වී ඇත්තේම නැති තරම්ය. එතෙක් මට නොදැනී තිබුණු එඩිතර විවෘත ගතියක් මගේ හිත තුළටත් කාන්දු වෙනවා වගෙය, එවෙලේ මට දැනුණේ.
ඒ එක්කම ‘අශාන්ව විශ්වාස කරපං!’ යැයි මගේ යටිහිත මට කියන්නටත් පටන් ගෙනය. ‘උඹ වපුරණ දේවල්ම තමා උඹට ආපහු ලැබෙන්නේ.’ යටිහිත දිගටම මුරගායි.

“ඇත්තම කිව්වොත් අශාන්, මම ඉන්නේ පැටලිල්ලක. මටම මාව තේරුම් ගන්න අමාරුවෙන් මම ඉන්නේ.”

ඔන්න, මට මළ පැනලා; තදවෙලා දකින- දකින හැමෝටම බුරා පනින mood එකකින් ඉඳගෙන තියටර් එකට හරි ward එකට හරි යනවා!

අශාන් වාහනය පාරේ අයිනකින් නැවැත්තුවේය. අනුකම්පාව සපිරි දෙනෙතකින් යුතුව මා දිහා බැලුවේය. මගෙ අතක් මතින් ඔහුගේ අතක් තියා සෙමෙන් පිරිමැද්දේය.

“මට පේනවා. ඔන්න ඔයා මාව විශ්වාස කරන්න පටන් ගත්තේ දැනුයි. Thanks Nimal. ඒ ගැන ඔයා කවදාවත් පසුතැවෙන එකක් නෑ. අපි ටිකක් නැවතිල්ලේ කතා කරලා යමු... කමක් නැහැනෙ.”

එහෙම ඇසූ ඒ හාදයා මහ හයියෙන් සිවුරුහම් බාලා, අත්පොලසමක් දී හිනා වුණේය. ඒ මොහොතට කිසිසේත්ම නොගැලපුණු ඒ සේරම කෙරෙන අතරේ; එයා තැන්පත් වැඩිහිටියෙකුගේ සිට- කෙළිලොල් යෞවනයෙකු බවට පරිවර්තනය වුණේය. 

“දැන් ඉඳලා මම මගේ හිතේ නිමල් ගැන ඇති වුණු ප්‍රශ්න ඔයාගෙන් අහනවා. ඔයා අවංකවම අශාන් කියන යාළුවාට උත්තර දෙනවා. හරිද?
ඒ rule එකට ඔට්ටුයි නං විතරක්, අපි දෙන්න මේ game එක සෙල්ලම් කරමු!” (The Man with the Answers මට හොඳටම වැදුණේ මේ අත්දැකීම නිසා බව, මා ඔබට කියන්නේ දැන්ය.)

ඒ හාදයාගේ කෙළිලොල් සැහැල්ලුව මටත් බෝ වෙලාද මංදා... “බෑ බෑ. ඒක සාධාරණ නෑ.” මට කියැවුණේ නිකම්ම නොවේ; ‘ආදර පූජාසනේ’ පෝස්ටුවලින් කියූ ආදර සංවාදවල යෙදුණු පුරුද්ද ඉස්මතු වෙමිනි: දඟකාර tone එකකිනි.
එතකොට නං හාංකවිසියක් නොදැන හිටියත්, දැන් නං එවෙලේ එහෙම වෙන්නට ඇති හේතුව මට වැටහෙයි.

පීරිස් මහත්තයා ‘ඒ හේතුව’ හඳුන්වන්නේ ‘Mirror Cells ඇතිවීම’ විදිහටය.

“නිමල් අයියේ, අපේ imotions අපිට විතරක් නෙවෙයි බලපාන්නේ. අපේ වටපිටාවේ ඉන්න අයටත් ඒවා තදබල විදිහට affect වෙනවා. විශේෂයෙන්ම අපි නායකයෙක් නං! Team Leader කෙනෙකුගේ හිතිවිලි පවා ඒ නායකයා යටතේ වැඩ කරන අයට බලපානවා!!
උදාහරණෙකට ගනිමුකෝ මාවම. ඔන්න, මට මළ පැනලා; තදවෙලා දකින- දකින හැමෝටම බුරා පනින mood එකකින් ඉඳගෙන තියටර් එකට හරි ward එකට හරි යනවා. එතකොට මගෙ සර්වාංගයේම තියන්නේ තරහින් පිරුණු සෛල. ඒ තරහෙන් පිරුණු සෛලවල බලපෑමක් නිසා.... මගෙත් එක්ක වැඩ කරන staff එකේ කට්ටියගේ ශරීරවලත් අර වගෙ තරහ සෛල ඇති වෙන්න පටන් ගන්නවා. එයාලට හම්බ වෙන ලෙඩ්ඩුන්ගේ සිරුරුවලත් ඒ වැඩේම වෙනව...
එහෙමයි, එක්කෙනෙක් නිසා සිය ගණනකගේ වුණත් මූඩ් එක වෙනස් වෙන්නේ.” දොස්තර අයස්මන්ත මහතා කීවේය.

ඔය මිරර් සෛල ඇතිවීම හොඳ පැත්තටත් බලපානවාලු.
“නිතරම සතුටින් ඉන්න කෙනෙක්- තමන්ගේ වටේ ඉන්න හැමෝටම සතුට ඇති කරවලා සතුට පතුරවනවා!” අයස්මන්ත මහතා, අවුරුදු කීපයකට කලින්ය, ඒ විස්තර මට කියා දුන්නේ.

 එදා අශාන් ඉන්නට ඇත්තේ ලොකු... 

Hounslow කරා යන අතරේ- පාරේ අයිනක වාහනය නැවැත්වූ එදා, අශාන් ඉන්නට ඇත්තේ ලොකු ප්‍රමෝදයකිනි. ඒ හැඟීම මටත් බෝ වෙලා වෙන්න ඇති, “බෑ බෑ. ඒක සාධාරණ නෑ.”  කියලා මට කියවෙන්නට ඇත්තේ.

“මොකක්ද unfair?”
“ඔයාට විතරක් නෙවෙයිනෙ අශාන්, මටත් ප්‍රශ්න අහන්න ඉඩක් තියෙන්න ඕනනේ...”
“හරි, දෙනවා! මෙන්න මගෙ පළමුවෙනි ප්‍රශ්නෙ. ඔයා අද උදේ ඇඬුවේ ඇයි?”

එදා උදේ දෙදණ අස්සේ හිස හොවාගෙන මං වැලපෙද්දී, අශාන් එතැනට ඇවිදින්ය.
“ඈත තියාම මම දැක්කේ. ඒත් disturb කරන්න හොඳ නැහැයි කියලා හිතුණු නිසා, ටික වෙලාවක් නොපෙනෙන්න බලා හිටියා. Painter ආපහු එයාගේ mood එකට ඇවිත් වැඩ පටන් ගත්තට පස්සේ, සද්ද නොකර මම ආපහු ගියා.
ඉතිං... ඇයි ඔයා ඇඬුවේ...”
“මට පුදුම විදිහට දුක හිතුණා...”
“මම හිතුවා!” අශාන් කරුණාභරිත හඬින් කීවේය. “එතකොට කාවද මතක් වුණේ?”

“තුන් හතර දෙනෙක්වම...” මම 100%ක්ම අවංක වීමි.

“තුන් හතර දෙනෙක්? ඒ කියන්නේ ඔයාට සීරියස් පාට්නර් කෙනෙක් නෑ?” අශාන් මගේ උරහිසට උඩින් අතක් දමමිනි; ඇසුවේ.
මම හිස දෙපසට වැනුවෙමි.

“Very sad! ඇයි ඒ... එදා රෝයි අයියල ගෙදරදී මට දැනුණා ඔයා හෝමෝ වගෙයි කියලා... ඉන්න, ඉන්න. ඔයා අහන්න හදන්නෙ කොහොමද දැනුණේ කියලනෙ. ඔයා දැකල තියෙනවද බොන මිනිස්සු. එහෙම කෙනෙක්ව ඕනෑම නොදන්නා තැනකට ගිහිං දාන්න. එයා ඉවෙන් වගේ හොයා ගන්නවා ලිකර් විකුණන්න තියෙන තැනක්.
Sex hunger කෙනෙක් ගණිකාවක් හොයා ගන්නෙත් ඒ වගෙයි.
Homosexualලටත් ඒ වගේ ඉවක් තියෙනවා ඇති. මොකක් හරි chemist එකක්...”

අශාන් නැවතීමක් ගත්තේය. “කමක් නැද්ද මං ඩීප්ලි මෙහෙම කතා කළාට?”
අලුත් දෙයක් දැන ගන්නට තිබෙන මගේ නොතිත් ආශාව ගැන මා ඔහුට කිව්වේ, එතකොටය.

“මාත් ඒ වගේ. කයිසරුත් ඒ වගේ. ඒ හින්දම දැන් මට හිතෙනවා නිමල්, අපි දෙන්නම ඔයාව ඈතින් තියා ගන්න එක අපි තුන් දෙනාටම හොඳයි වගේ කියලා.” එච්චර වෙලාවක් මගේ උරහිස උඩින් තිබුණු එයාගේ අත පැත්තකට ගනිමින් අශාන් කීවේය. “...You are a seductive guy. මටත් පරිස්සම් වෙන්න වෙනවා.” අශාන් එහෙම කිව්වත්- කිව්වේ විහිළුවක් කරන්නා සේ හරිම සැහැල්ලුවකිනි.

එතකොට නං මාත් සිටියේ සැහැල්ලුවෙහි උපරිම තලයේය. “මටත් පරිස්සම් වෙන්න ඕනි කියලා හිතෙනවා... ඔයා මගෙ type නොවුණත්...”

ළඟ ඉන්න අයගේ හිත ගැනත් තේරුම් ගන්න කෙනෙක්නෙ!

“Now, it’s time to stop. ඔව් නිමල්. අදට අපි මෙතැනින් නවත්තමු. මට ඔයා එක්ක තව කතා කරන්න තියෙනවා. මට ඔයා ගැන තව දැන ගන්න තියෙනවා. ඔයා හෙටත් වැඩනේ...?” වාහනය පණ ගන්වා පාරට දමන අතරේ අශාන් ඇසුවේය.

“කොහොමද හෙට උදේට ඔයා යන්නේ?”

“මං හිතන්නේ ඩැඩා මාව එක්කං යයි, අශාන්. ඕනි නෑ වගේ පෙන්නුවට එයාත් කැමැති ඇතිනෙ, වැඩේ කෙරෙන හැටි එක සැරයක් හරි බලන්නත්.”
“නිමල්.. නිමල්.. නිමල්. උඹ මම හිතුවට වඩා ළඟ ඉන්න අයගේ හිත ගැනත් තේරුම් ගන්න කෙනෙක්නෙ. හරි! හෙට හවසටත් මම එනව ඔයාව ගන්න. එන්න එපා කියන්නෙ හෙම නෑ ඔන්න... තේරුණාද?” Brookwood පාරේ council flats ළඟින් මා බැස්සවූ අශාන්, මෙහෙමත් කිව්වේ අභිමානයෙනි.

“එච්චර කැමැත්තකින් මාව පිළිනොගන්න ඔයාලගේ ඩැඩීව මොකටද තව තව තරහ ගස්සන්නේ. මම ගෙදරට නෑවිත් මෙහෙමම යනවා. හැබැයි එයාට කියන්නම ඕනි, මං ඔයාව මෙතනටම ගෙනත් ඇරලවපු බව...”
ඔව්! අශාන්ගේ ඒ ඍජු බව; කොන්දක් සහිත බව ගොඩ දෙනෙකුට නැත.

මේ blog ලිපි මාලාවේ අටවැන්නට comment එකක් එවමින් චමින්ද දිසානායක සහෘදයාත් ඒ බැව් කියා තිබ්බේ මෙලෙසිනි: “Straight කියන තද පොරවලට නැති කොන්දක් homo කියන අශාන්ට තියෙන පාටයි.”

ඇත්තය! සත්තක ඇත්තය!!
Homo කෙනෙකු බව එළිපිටම කියූ අශාන්ට හොඳ පිට කොන්දක් මෙන්ම කරුණු තේරුම් ගැනීමට මනා හැකියාවකුත් තිබ්බේය.

ඩැඩා සාමාන්‍යයෙන් හවසට ගෙදරින් බැහැරට යයි. Hounslow බස් නැවතුම අසලවූ Coffee Shop එකකටය, ඩැඩා ඒ යන්නේ. ටයි- කෝට් සහිත full කිට්-බිට්වලින් සැරසීගත් පිරිසකි, ඒ වෙලාවේ එතනට ඇවිත් ඉන්නේ. ඒ හැමෝම ඔහුගේ මිතුරන්ය. ඔවුන් මුණ ගැසෙන ඩැඩා එයාලාත් එක්ක ටික වෙලාවක් භජනය දාගෙන සිටියි; කෝපි එකක් බොයි.
ඒ පුරුද්ද හරියටම අපේ මහරගම සීයාට කඩේකින් තේ බොන්නට තිබුණු පුරුද්ද වගෙය. ඒත් සීයා කළ ලෙසින් ‘එයා කන ඕනෑම ජාතියකින් බාගයක් සරමේ මඩිස්සලේ දාගෙන ආච්චීට ගෙනෙන වැඩේ’ නං ඩැඩා කළේ නැත.

Tesco එක නං තවම තියෙනවා මචං. වුල්වර්ත් is gone!

නමුත් ඩැඩාත් ගෙදර එන්නේ හිස් අතින් නොවේ; බරටම උස්සා ගෙනය; උස්සා ගෙන එන්නේ expire වෙන්නට ඔන්න-මෙන්න කියා තියෙන කන-බොන දේවල්ය.

ඩැඩා ඒවා ගන්නට පුරුදුවී හිටියේ Tesco එකෙන් හෝ Woolworth එකෙන්ය.

ටෙස්කෝ, වුල්වර්ත් කිව්වේ (මා තේරුම් ගත් තරමින්) ඒ දවස්වල එංගලන්තයේ බෙහෙවින් පැතිරී තිබුණු සාප්පු සංකීර්ණ ජාල දෙකකි.

ඒවා තවමත් සක්‍රියදැයි එංගලන්තයේ සිටින අජිත් ධර්මකීර්ති හිතවතාගෙන් විමසීමි. (අජිත් මහතා අපට වඩා ප්‍රවීන blog කරුවෙකි; කොළඹ ගමයා අඩවියේ රචකයා ඔහුය!)
“ටෙස්කෝ එක නං තවම තියෙනවා මචං. වුල්වර්ත් is gone! ඒකෙ සාප්පු තියෙන්නේ එයාපෝට්ස්වලයි, big stationsවලයි විතරයි.” අජිත් නොපමාවම කියා එව්වේය. (ස්තුතියි අජිත් මහතාණෙනි!) 

එංගලන්තයේ නම් ආහාර-පානවල කල් ඉකුත් වීමේ; සිංහලෙන්ම කියනවා නම් ‘එක්ස්පයර් වීමේ’ දිනය හැම ආහාර ඇසුරුමකම දක්වා තිබෙයි. ඒ expire date එකට දිනයක් හෝ දෙකක් තියා ඒවායේ මිල අඩු කෙරෙයි. එහෙම මිල අඩු කෙරුණු පාන්, කේක්, ඇපල්, කෙසෙල්ගෙඩි වගේ ජාති ගොඩකි, අපේ ඩැඩා අරගෙන එන්නේ.

(ඒ රටේ එහෙම වුණත්, අපේ රටේ නම් එතනදීත් කෙරෙන ලොකුම වංචාවක වෘත්තීයමය කොටස්කරුවෙකු වෙන්නට මේ නසරානියාට සිද්ද වුණේය.)  

ඉතිං, අශාන් ඔහුගේ කාරයෙන් මාව ගෙදරට ඇරලවූ හැන්දෑවේ, අපේ ඩැඩා අර සුපුරුදු රූටින් එකට ගිහිං තිබ්බේ නැත. ගෙදරට වී; සැටියට බර දීගෙන බකන්නිලා හිටියේය.
ඒ වෙද්දී, මං ඩැඩාව තේරුම් ගෙන තිබුණු විදිහට නම්, එයා බලාගෙන හිටියේ නිකම් නොවේ; අශානුත් මාත් ගෙදර එනතුරුය. Painting වැඩේ ගැන අං-අඃ දක්වාම විස්තර දැන ගන්නටය.

“ඇයි උඹ තනියම? පයින්මද ආවේ... කෝ අර බොරුකාරයා?” ඒ ප්‍රශ්න තුනෙන්ම අපේ ඩැඩා අශාන් ගැන හිතාගෙන හිටි හැටි එළියට පැන්නේය. එහෙම අගතිගාමීව ඉන්නා කෙනෙක්ව ඇවිස්සීමෙන්- ප්‍රතිඋත්තර දීමෙන් ඇතිවෙන සුගතියක් නැත. “අශාන් මාව ගෙනත් බස්සලා ගියා. හදිසි වැඩක්ලු.”

“එහෙමද?” ඩැඩා කීවේ එච්චරය.
“ඔන්න නිමල්, අද මම උඹ කැමතිම ඩෙසර්ට් එක හැදුවා...” ඩැඩා එහෙම කරන්නේ නම් මා සතුටු කරන්නටය. අප එංගලන්තයට ගිය දවසේ සිටම ඩැඩා ස්වේච්ඡාවෙන්ම පවරා ගත් රාජකාරියකි, අතුරුපස වර්ගයක් තැනීම.

ඒවාට රුබාබ් ජෑම් යැයි කීම තරමක් දුරට අනුචිතය. ඒ ඇයිදැයි කියතොත්, ඒවා ජෑම් තරම්...

සමහර විටෙක කලින් දවසේ හැදූ අතුරුපසකින් කොටසක් ඉතිරිව තිබියදීම පවා, ඩැඩා වෙනත් ජාතියක් හදයි. කස්ටර්ඩ්, ජෙලි වැනි ඉතා ඉක්මනින් හදන ජාතියක් නොවුණු රුබාබ් ජෑම්ය; වැඩියෙන්ම මගේ සිත් ගත්තේ.

ඒවාට රුබාබ් ජෑම් යැයි කීම තරමක් දුරට අනුචිතය. ඒ ඇයිදැයි කියතොත්, ඒවා ජෑම් තරම් උකු නැත! Foto එකෙන් ඔබට එය පැහැදිලි වෙනු නියතය. (නුවරඑළියේ සංචාරයක ගිහිං තිබෙන අයට, එළවලු වර්ග ගැන උනන්දුව තිබෙන අයට මේ Rhubarb හමුවී තිබෙනවාත් ඇත.)

අන්තර්ජාලයෙන් රුබාබ් ෆොටෝ එකක් හොයද්දී, ඒ ගැන තවත් රසවත් තොරතුරකුත් මට කියවන්නට ලැබිණි.

තරමක් ඇඹුල් රසැති රුබාබ් එළවලුවක් ලෙසින් ගැණුනත් පළතුරක් ලෙසද සැලකේල!
තක්කාලි ඒකේ අනිත් පැත්තය. තක්කාලි පළතුරක් වුවද ගැණෙන්නේ එළවලුවක් ලෙසිනි.

මෙතෙක් කරගෙන ආ සිරිතේ හැටියට නං, මෙතනදී රුබාබ් ජෑම් හදන හැටිත් යන්තමින් හරි කියන්නම ඕනෑය. හැබැයි එහෙම කියන්නේ, ගොඩකවෙල Praසන්ன රසික හිතවතා මේවා කියවා හිනාවෙන හැටි මැවී පෙනෙද්දීය.‘තිස් එකේදී... -හත්වෙනි කොටස’ට comment කරමින් Praසන්ன කියා තිබුණේ ‘නිදි කොතනද කෑම එතන...’ කියලාය.
ප්‍රසෝ, තමුන්නාන්සේගේ කතාව සහතික ඇත්තය.

මා නම් එහෙම කරන්නේ නිකම්ම නොවේ!

අපි කවුරුනුත් වැඩියෙන්ම කරන්නේ වඩා හොඳින් අපට කළ හැකි දේවල්ය. එහෙම කරන්නේ අන්‍යයන්ගේ; ලෝකයාගේ අවධානය දිනාගෙන කැපී පෙනෙන්නටය; ‘මං පොර වෙන්නට’ය. එහෙම කිරීමේදී, එය සාධාරණව කරන්නේ නම්; අනුනට හිරිහැරයක් නොවෙන ලෙස කරන්නේ නම්; අන්‍යයන්ට පිළිකුලක් නූපදවයි නම් අවුලක් නැති බව මම විශ්වාස කරන්නෙමි.
එතනදී කෙනෙකුට සිදු විය හැකි ලොකුම වැරැද්ද ‘තමන් ගැන නිවැරදි තක්සේරුවක් කර ගැනීමට නොහැකි වීමයි’.

මාත් (නොදැන හෝ) ඒ වැරැද්ද කරන තකතිරුවෙක්ද?

ඉතිං, මං වහන්සේ විශ්වාස කරන විදිහට- මට ඉවුම්-පිහුම් ටිකක් හොඳට කළ හැකිය. අනෙක් අතට මගෙ රස නහරත් මහෞෂධ පණ්ඩිතයන් වහන්සේගේ තරමටම වාගේ හොඳට වැඩ කරයි.
ඒ නිසාම ඉඩක් තිබෙයි නං, මගේ අතින් පිසූ කෑම-බීමෙන් හිතවතුන්ට සංග්‍රහ කරන්නට මා කැමතිය. ‘හිත පිරෙන විදිහට බඩට කන්නට දීම කෙනෙකුගේ හිතට පිවිසෙන්නටත් හොඳ මාර්ගයක්’ය කියලා කතාවකුත් මට ඇසී තිබේ!

(මං ඉතිං ඔව්වායේ සත්ත හොයන ජාතියේ පුඟුලෙක් නෙව.)

ඒ දඬුවල පිට පොත්ත සූරා දමා ඒවා පොඩි කෑලිවලට...

අමු රුබාබ් අතු මිටියක් ගෙනෙන ඩැඩා, ඒකත් අරං කුස්සියට වැදෙයි; කුස්සිය බදු ගනියි. ඊළඟට ඒ අතුවල කොළ කොටස් අයින් කර, දඬු කොටස් හොඳින් සෝදා ගනියි; ඒ දඬුවල පිට පොත්ත සූරා දමා ඒවා පොඩි කෑලිවලට කපයි. ඇති පමණ වතුර එකතුකොට ළිපේ තියා හොඳින් තම්බයි; හැඳි ගායි. දැන් ඒක තරමක් උකු තලපයක් වගේය. පදමට ලුණු සුඟකුත්, සීනි යහමිනුත් එකතු කර නටවා ගත්තාම වැඩේ finishය.

“අපෝ ලොකූ, කාටද ඔව්වා කන්න පුළුවන්? Too sweet!” මාත්තෙක්කලා රහසින් කිව්වාට නංගිලා- මල්ලිලා කවුරුන්වත් ඒ විත්තිය ඩැඩාට කියන්නට යන්නේ නැත.

ලංකාවේ හිටිද්දී- පොඩි ඉඩක් හරි ලැබුණු ගමන් සීනි බෝතලෙන් හැන්දක් හොරෙන් කටේ ඔබාගත්, එයාලා එංගලන්තයේදී සීනි ඇබ්බැහියෙන් මිදී හිටියේ එහෙමය!

රුබාබ් dessert එකට මගේ රුචිය වැඩි බව දැනගත් ඩැඩා සතියකට සැරයක්වත් ඒවා හැදුවේය. ඒ අවුළුපතින් තුන්කාලක් විතරම වළඳන්නට සිද්ද වුණේ මටමය. එදාත් “ඔන්න නිමල්, අද මම උඹ කැමතිම ඩෙසර්ට් එක හැදුවා...”යි ඇමක් දාලා පූර්විකාව හමාර කළ ඩැඩා ප්‍රස්තුතයට පිවිසුණේය.
“අරයා තනියෙන්මද ආවේ... යාළුවත් ආවද... කොහොමද වාහනේ අයිති යාළුවා...”
à ඊළඟ කොටසට...

තිස් එකේදී... -අටවෙනි කොටස

එහෙ තිබුණු Coconut Cream මට නං හරි ගියෙම නැත. ඒවා දැම්මාම හොද්දෙන් ආවේ කිරි රසයක් නොවේ, තෙල් රසයකි.
Hounslow ඉන්දියන් කඩයක පොලුත් තිබිණි. ඒ දවස්වල පොල් ගෙඩියක් පවුමකි. වැරැද්ද ඒ පොල් හොඳටම කරුකුට්ටන් වෙලා තිබුණු එකය. ඒ පොල් බෑයකින් බාගයක් ගාන්නටත් කලින්ම කටුවෙන් ගැලවෙයි...

කවුරුත් බලන්නෙ පොඩි ගණනකට වැඩේ කර ගන්න!

ඒ නිසා, පොල් කිරි වෙනුවට යොදන්නට- මා තෝරා ගත්තේ මුදවපු කිරි ආදේශකයයි!

ට්‍රීන් ට්‍රීන්... ට්‍රීන් ට්‍රීන්... එතකොටය ටෙලිෆෝනය නාද වෙනවා ඇහුණේ. “Nimal, it’s for you.” ඩැඩා කීවේ මුහුණ නොරොක් කර ගත් ගමන්මය. ටෙලිෆෝන් කර තිබ්බේ අශාන්ය. “ඔයාට හොඳට අකුරු අඳින්න පුළුවන් කියල අද දවල් කිව්ව නේද? මට ඇත්තම කියන්න ඕනි... බැරි නං ඒක කෙලින්ම කියන්න. ඒක තමයි මෙහෙ විදිහ. ලංකාවේදී නං අපි බැරි දෙයක් වුණත් බැහැයි නොකිය කරන්න කර ගහනවනේ.” අශාන් කිව්වේ පොල්ලකින් ගහන්නා වගෙය; වහෙන් ඔරෝ නැතුව- කෙලින්මය.

“මම ලංකාවේදී නං අකුරු ඇඳල තියෙනවා... අශාන්! හොඳයි කියලත් සමහරු කියල තියෙනවා!!”

“මේකයි නිමල්. කයිසර්ගේ බිස්නස් යාළුවෙකුගේ van එකක් තියෙනවා. මිනිහට ඒකෙ එයාලගෙ බිස්නස් එකේ නම paint කරවගන්න කෙනෙක්ව හොයනව. අපි ඔයා ගැන කතා කර-කර යනකොටයි කයිසර් මට ඕක මතක් කළේ. හැබැයි, England ආර්ටිස්ට් කෙනෙකුට ගෙවන ගණන නං ගෙවන එකක් නෑ. ඔයා දන්නවනෙ, work permit එකක් නැති අයගෙන් වැඩ ගන්න කවුරුත් බලන්නෙ, පොඩි ගණනකට වැඩේ කර ගන්න.
ඔයාලගේ ඩැඩා වගේ සුද්දො නං එහෙමවත් වැඩක් දෙන්නෙ නෑනෙ, නීති කඩන්න බය හින්දා. ඉන්දියන්, පකිස්තාන්, අරාබි එවුන් තමයි ඔහොම අඩු ගාණකට හරි වැඩ කරවගන්නේ... ”

(අශාන්ලා මොනවද මගෙ ගැන කතා කර-කර ගියේ?) ඒ ප්‍රශ්නය හිතේම තියාගෙනය මං උත්තර දුන්නේ.

“මම බැනර් කීපයක්ම ඇඳල තියෙනවා! වතාවක් මොරටුමුල්ලේ ලී බඩු කඩේක බෝඩ් එකකුත් ඇන්දා.”
“සිංහලෙන්ද...”
“බැනර් නං සිංහල, ඉංග්‍රීසි, දෙමළ තුනෙන්ම... ලී බඩු කඩේ එක ඉංග්‍රීසියෙන්.” මං එහෙම කිව්වාම නං අශාන් පැළෙන්න තරං සද්දෙට හිනා වෙනවා ඇසිණි. “ ඔය තියෙන්නේ. එහෙනං මොකටද බය වෙන්නේ. දෙමළ අකුරුත් ඇන්දා නං ආයෙ මොනවද... වැඩේ set කරන්නං.”

එංගලන්තයේදී මට කරන්නට සිදු වුණු පළමු job එක ඒකය.
ඒ ගැන කතා කර ගන්නට, එයාලගේ යහළුවාව මුණ ගැස්වීම සඳහා අශානුත් කයිසරුත් මා කැඳවාගෙන ගියහ. ඒ වෙනුවෙන්ම එහි යන්නට; එයාලගේ වාහනයෙන්ම අපේ ගෙදරටත් ආවෝහ.

උඹල England ඇවිත් ගොඩක් කල්ද දීපාල්? (මේ foto එක ගත්තේ දීපාල්ලා එංගලන්තයට යන දවසේ දහවල්ය. වමේ සිට: පසු පෙළ- නිදි, සුනිල්, අනිල්, අජිත් -දෙවෙනි පෙළ-අම්මා මානෙල්, සමන්ති -ඉදිරියෙන්ම- දීපානි හා දීපාල්)

“ඔයාට තනියම මෙහෙ පාරවල් එහෙම හොයා ගන්න පුළුවන්ද? වැඩේ කරන්න වුණොත් නිමල් කොහොමද තනියෙන් එහාට යන්නෙ?” පිටත් වෙන්නට පෙරාතුව අශාන් මගෙන් ඇහුවේ, අපේ ගෙදරදීමය.

සැටියට බර දීගෙන, උඩ බලාගෙන- මෞන ව්‍රතය රකිමින් ‘තමන්ට නොවේ’ වගේ හිටි අපේ ඩැඩා එතකොට නම් කතාවට මැදිහත් වුණේය! (බලනකොට එයත් මොනවද වෙන්න යන්නෙ කියලා හෙවිල්ලෙනුයි ඉඳල තියෙන්නේ.)
“නිමොල්. දැන් උඹල යනකොට දීපාල්වත් එක්ක යන්නයි තියෙන්නේ. මිනිහා මේ ඒරියා එකේම පාරවල් දන්නවා. එතකොට උඹට ආයෙම එතැනට යන්න ඕන වුණාම එයත් එක්ක ගියෑකි.”

“සැසිල් තමයි දවසකටවත් මිනිහා. එයාට අපි දෙන්නව අල්ලන්නෙම නැති හැඩයි...” කාර් එක පාරට ගනිද්දී අශාන් කිව්වේ සිනාසෙමිනි. කයිසරුත් හිස සොලවා ඒ අනුමැතිය දුන්නේ, මා දෙසත් බලමිනි. “උඹල England ඇවිත් ගොඩක් කල්ද දීපාල්?”

“අවුරුදු දෙකකට විතර කලින්...”
“එතකොට උඹ කොහොමද මෙච්චර ඉක්මනට මෙහෙ පාරවල් දැනගත්තේ?”
“මිස්ටර් කයිසර්, මම Hounslow News පත්තරේ බෙදුවා ඒරියාස් දෙක තුනකම.”

Hounslow News කිව්වාට, මං එහෙම කිව්වේ අනුමාන කරලාය. නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන ආදරණීය පාඨකයනට ලියද්දී එහෙම අනුමාන කිරීම මගේ පුරුද්ද නොවේ. හැකි උපරිමයෙන්ම සොයා බලා, තොරතුරු විමසා, තහවුරු කර ගන්නට උපරිමයෙන්ම වෙහෙසී ලිවීමය- මං කරන්නේ.
මිනිත්තු කිහිපයකට කලිනුත් පිස්සු මං වහන්සේ කළේ ඒකය.

අන්තර්ජාලයේ එහෙම පත්තරයක් ගැන තොරතුරු නැත. නමුත් 2016 ජනවාරි 29 වැනිදා නිකුත් කෙරුණු Hounslow Chronicle පත්තරයක foto එකක් නම් මට හමු විණි. එවිටත් ඒ පත්තර නොමිලයේ බෙදා හැරුණු බව ඒ foto එකෙන්ම තහවුරු වෙයි. පත්තරයේ නමට ඉහළින්, දකුණු කෙළවරේ ඉහළින්ම තියෙන වැකියකිනි, ඒ බව සනාථ වෙන්නේ. ‘Pick me up, I’m FREE’ ඒ වැකියයි.

මට නම් ඒ foto එකෙන් තවත් තොරතුරු සිතා ගන්නට හැකිය. ඒ පත්තර දැන් පත්තර කඩවලටත් දමා තිබෙන බව... මහා බ්‍රිතාන්‍යයේත් පත්තර කියවන ජනතාව අඩු වී තිබෙන බව...
(ඊට වඩා අලුත් ෆොටෝස් එතැන නැත්තේ දැන් ඒ පත්තර අච්චු ගැහිල්ලත් නැවතිලාවත්ද?)
කොරෝනා වසංගතයත්, ආර්ථික අහේනියත්, මුද්‍රණ වියදම් ඉහළ යාමත්, මුද්‍රිත පතපොත කියවීමේ පුරුද්ද අඩු වීමත් නිසා ශ්‍රී ලංකාවේ නම් පත්තර ගණනාවක්ම අභාවයට ගියේය. ඊට අමතරව (මගේ හැඟීමේ හැටියට නම්) අපේ පත්තරවල අන්තර්ගතයේ කොලිටිය හිටු කියලා ‘Down ද පල්ලම්’ යාමත්, ඒ අභාවයන්ට බලපාන්නට ඇත.

පිටු 50ක් 60ක් තිබුණු, අතක් බර ඒ දැවැන්ත පත්තරවල news තිබුණේ තුන හතරකි. අනෙක් සේරම...

පත්තරවලට ගෙවන මුදලට සරිලන තරම් දෙයක් ඒවායින් නොලැබෙනවා යැයි හැඟුණු නිසා, මේ ලියන්නාත් අවුරුදු 55කටත් වඩා වැඩි කාලයක් තිස්සේ ඒකාට තිබුණු පුරුද්දකට ‘ටටා- බායි’ කියලා සමු දුන්නේය; පත්තර මිලදී ගැනීම අතහැර දැම්මේය!

ඉතිං ආයෙමත් නියමිත පීල්ලට සම්ප්‍රාප්ත වී Hounslow පත්තරවලට යමු නේද?

පිටු 50ක් 60ක් තිබුණු, අතක් බර ඒ දැවැන්ත පත්තරවල news තිබුණේ තුන හතරකි. අනෙක් සේරම වෙළෙඳ දැන්වීම්ය. හැම පෙදෙසකටම වෙන් වුණු පත්තරයක් බැගින් වෙනම මුද්‍රණය කෙරිණි. ඒ පත්තරය බැගින් හැම ගෙදරකටම නොමිලේ බෙදා දෙනු ලැබිණි. එංගලන්තයේ බොහෝ පිරිමි ළමෝ අතිරේක මුදලක් උපයා ගැනීම සඳහා, පාසල් යන අතරේම මේ පුවත්පත් බෙදාහැරීම කළහ.

“එහෙනං දීපාල්, ඔන්න පාර මතක තියා ගනිං.
නිමල්- අපි එහාට ගියාම, මුගේ යාළුවා අහයි වැඩේ කරනවට කීයක් ඕනිද කියලා. ඔයා ගණනක් කියන්න එපා. කයිසර් ඒක බලා ගනියි, ඔයාට අසාධාරණයක් නොවෙන විදිහට. එහෙම හොඳයි නේද කයිසර්?” මට කේවල් කිරීමට බැරි විත්තිය අශාන්ටම තේරුම් ගිහිං වගෙය.

“හ්ම්! මම එයාටම කියන්නං අශාන්, ඕනි කරන තීන්ත බ්‍රුෂ් එහෙමත් supply කරන්න කියලා.”
“ඒක නං ගොඩක් හොඳයි කයිසර්. වාහනේක නම paint කරන්න ගන්න තීන්ත මොනවද කියලවත් මම දන්නෙ නෑනෙ. ඒකයි!”
“මට පෙනෙන්නෙ මචං, මෙයාට මේ job එක අරං දෙනවට වැඩිය හොඳයි වගේ අපිම ඒක අරගෙන- මෙයාට sub දෙන එක...” අශාන් විහිළුවටමද එහෙම කිව්වේ?

අශානුත්, කයිසරුත් ‘ඒ වාහනයේ නම පින්තාරු කිරීමේ රස්සාව’ මටම පට්ටල් කර දෙන්නට දැරූ වෑයම සාර්ථක විණි. ‘එංගලන්තයේදී මට කරන්නට සිදු වුණු පළමු job එක ඒකය.’ කියලා මේ post එකේ මුල් හරියේදී කියන්නට ඉඩ ලැබුණේ එහෙයිනි.
ම්...ම්...ම්...! ඊළඟ ටික ලියන්නට කලින් නිරාකරණය කර ගන්නට ප්‍රශ්නයක් තිබෙයි.

මට ඒ නම පින්තාරු කරන්නට වුණේ වාහනය එළිමහනේ තිබියදීය. Summer එක වෙලාත් එහෙ තිබුණේ පට්ට සීතලකි. (ඒ, මට දැනුණු විදිහ වෙන්නත් ඇති!) සීතලේ ගැහෙමින්ය, මට ඒ රාජකාරිය කරන්නට වුණේ. මට හොඳටම  මතකය!
Van එක නවතා තිබ්බේ එළිමනකය; පාරක් අද්දරය.

එතෙක් කිසිම දිනෙක නොදැනුණු තනිකමක් මට එවෙලේ දැනුණි. හැබෑම තනිකමක්...

බිස්නස්කාරයෙකියි කියන මේ මනුස්සයාගේ ගෙදරට ගැරේජ් එකක්වත් නැත්තේ ඇයි? ඒ ප්‍රශ්නය ගැන තදින් හිතෙන්නේ දැන්ය. ඒ ගැන මතක් කර ගන්නට, පෝස්ටුව ලිවීම නවතාගෙන කල්පනාවේ සිටින විටය Pra Jay මහත්තයා මට ඇමතුමක් දුන්නේ. තට්ටු කරන්නාට දොර ඇරෙන්නේ එහෙමය!

ඊයේ Pra Jay හිතවතා හා කෙරුණු පිළිසඳර කතාවෙදී, වැඩියත්ම මතු වුණේ එංගලන්තයේ නිවාසවල ගරාජයන් හා වාහන නවත්වා තබන ක්‍රම ගැනයි.

“නිමල්, එහෙ හුඟක් ගෙවල්වලට වෙනම ගැරේජ් එකක් නෑ. ගෙදරට කිට්ටුව පාරේම තැනක තමයි වාහනේ park කරන්න වෙන්නේ. හැබැයි, ඒ වෙනුවෙනුත් pay කරන්න වෙනවා. සැරයක් මම එහෙ ගිය වෙලාවක, නැවතුණු ගෙදරක ඉඳල විනාඩි පහක විතර ඇවිදින දුරකින් තමයි එයාලගෙ car එක park කරල තිබුණේ.” ප්‍රා ජේ කීවේය.

“දෙයියෝ සාක්කි ප්‍රා ජේ මහත්තයෝ. දැනුයිනෙ මතක් වුණේ. අපේ කවුන්සිල් ගෙදර ඉඳල ඩැඩාගේ car එක තිබ්බ තැනටත් ටික දුරක් ඇවිදගෙන යන්න වුණානෙ...” (ස්තුතියි Pra Jay, අවශ්‍යම වෙලාවකය ඔබ මට ඇමතුවේ; තොරතුරු මතක් කෙරෙව්වේ!)  

මේ එළිමහනේ ඉඳගෙන- සීතලේ ගැහි-ගැහී අකුරු අඳින්නද වෙන්නේ? මට එදා හිතුණේ එහෙමය. ඒ ඩැඩාත් දීපාලුත් මාව එතනට ඇරලවලා ආපසු ගියාමය.
අප එතැනට යද්දී කයිසර්ගේ මිතුරා අවශ්‍ය කරන උපකරණ, තීන්ත ආදී සියලුම දේ පෙට්ටියක බහා ගේ දොරකඩින් තබා පිටත්ව ගිහින්ය; Note එකකුත් එක්කම. එයින් කියැවුණේ ඔහු දවල් දෙක වෙද්දී ආපහු එන විත්තියයි. එතෙක් නොසිට වැඩ ආරම්භ කරන ලෙසත් ඔහු ලියා තිබිණි.

“ලොකා, මෙහෙ හැටි ඔහොම තමයි. ඔයා වැඩේ පටන් ගන්න. මං ගෙදර ගිහිං සැන්ඩ්විච් එකකුයි තේ බොට්ල් එකකුයි හදාගෙන ගේන්නං.” බඩා මල්ලියා කිව්වේය.

“ඩැඩා ආපහු එන්න හා කියයිද...”
“පිස්සුද ලොකා. එයා මොකටද... මම බයිසිකලේ එන්නං. එතකොට ඔයාට උදව්වකුත් කරලා, ටිකක් තනියටත් ඉඳලම යන්න පුළුවනිනේ.”

එතෙක් කිසිම දිනෙක නොදැනුණු තනිකමකි; මට එවෙලේ දැනුණි. හැබෑම තනිකමක්...

නෑසියන්ගෙන්; මිතුරන්ගෙන්; ගමෙන්; උපන් බිමෙන් ඈත්වී නොරටකට ගිය පළමුවෙනියා මං නොවේ. ඒ බොහෝ දෙනා ගිහිං තිබ්බේ තනිවමය. නොදන්නා පිරිසක් මැදටය. මම එහෙමද? අපේම පවුලේ පිරිසක් මැද ඉඳලාත් මට මෙතරම් තනිකමක් දැනෙනවා නං...

එක්කෙනෙකුවත් එතැන සුනංගු වෙන්නට නොසිටියහ; තමන්ගේ පපුතුරෙහි මගෙ හිස හොවාගෙන ඇති පදම් හඬන්නැයි... 

අදහනු මැනවි; විශ්වාස කරනු මැනවි. එබඳු තනි වූවන් කෙරෙහි මෙන්ම මා කෙරෙහිත් උපන් අනුකම්පාවකින් මම දැවෙන්නට වීමි. එතැනම, ඒ ගෙදර දොරකඩ පඩිය උඩින්ම වාඩි වී මම දෙදණ අතරේ හිස රුවා ගත්තෙමි.

උණු කඳුළැල් මගේ දෙකොපුල් තෙමාලන අතරේ, මම ඉකි ගසමින් හඬන්නට වීමි.

අනේ, පද්මේ ළඟ හිටියා නම්.... සංජේ ළඟ හිටියා නම්... දේමිත්ත ළඟ හිටියා නම්... එහෙම ගොඩ දෙනෙක් මගේ මතකයට ආවෝහ. එහෙත් ඒ එක්කෙනෙකුවත් එතැන සුනංගු වෙන්නට නොසිටියහ; තමන්ගේ පපුතුරෙහි මගෙ හිස හොවාගෙන ඇති පදම් හඬන්නැයි නොකීහ. පැමිණි සැණින්ම වාගේ පිටත්ව ගියහ.

අන්තිමේදී කඳුළුවලටම මගේ දෙනෙත් එපා වෙන්නැති. මගේ දුකටම මා එපා වෙන්නැති.   
ඊටත් මොන ගොන්කමක්ද නිදි මේ? ඇඬුවා කියා ප්‍රශ්න විසඳුනු තැනක් කොහෙද තියෙන්නේ... නැඟිටපං ඉතිං, අඬ-අඬා හිටියට වැඩේ කෙරෙනවද...
අර මනුස්සයා දෙකට විතර ආවම බලයි නේද- වැඩේ කෙරිලා තියෙන හැටිත්...

මම දත කාගෙන, වැඩ පටන් ගත්තෙමි.
නම පින්තාරු කළ යුතු ඉසව්ව සලකුණු කර ගත්තෙමි. හරස් අතට පැන්සල් ඉරි ගසා ගෙන අකුරුවල දළ සටහන අඳින්නට ගත්තෙමි.

බඩා මල්ලියා එයාගේ foot සයිකලයෙන් ආවේ ඊට පසුවය.
“Come on ලොකූ... Let’s have a Tea!” මල්ලියා සයිකලයෙන් බැස්සෙම එසේ කියාගෙනය. “එතකොට සීතලත් මැකෙයි.”

“ඊට කලින් මේ අකුරු ටික හොඳද කියලා බලල ඉන්නවකො.”
“Good! ඒක නෙවෙයි ලොකූ, There is a big news! අපේ ඩැඩාට ලජ්ජා හිතිලා...” මල්ලියා සැන්ඩ්විච් පෙත්තක් මට දෙමින් කීවේ, ප්‍රීතිමත් උද්දාමයකිනි.
“ඒ මොකටද, මල්ලා?”
“අපේ ගෙදර යන ගමන් එයාමයි කිව්වේ! ඔයාට මොකක් හරි job එකක් හොයල දෙන්න එයාට බැරි වුණාලු, සුද්දෙක් වෙලත්.”

සුද්දෙක් කියන්නෙත් මනුස්සයෙක්නෙ. දෙවියෙක් නෙවෙයිනෙ!

“සුද්දෙක් කියන්නෙත් මනුස්සයෙක්නෙ. දෙවියෙක් නෙවෙයිනෙ දීපාල්.”

“ඒ වුණාට ලොකූ, එයාට දැනිලා තියෙන්නෙ එයා second වුණා වගෙයි කියලා. Don’t වොරි. ඒකත් ඔයාට වාසියක් වෙයි වගේ. ඩැඩාට ඕනිලු ඔයාට මීට වැඩිය හොඳ වැඩක් දෙකක් set කරල දෙන්න.”

“අනේ සාදු. එහෙනං ඒකෙනුත් මට යහපතක් වෙන්නයි යන්නෙ. එතකොට අනිල්ට වගේ මටත් කීයක් හරි ඉතිරි කරන් යතහැකියිනේ. මේ වැඩේ ඕන්නං දවස් දෙකක් අල්ලයි. එච්චර වෙන්නෙත් මල්ලෝ, සීතලේට ඇඟිලි තුඩු ගල් වෙලා වගේ නිසා...”
“ඇයි ලොකා ඔයාගේ ග්ලවුස් දෙක ගලෝගෙන ඉන්නේ. එව්වා දාගත්තම  හරිනේ.”
“බෑ මල්ලා, ඒවා දාගෙන පින්සල හරියට අල්ල ගන්න බෑ. මට නුහුරුයි වගේ.”

කයිසර්ගේ මිතුරා එනකොටත් දීපාල් මාත් එක්කමය.
“වැඩේ හොඳට යනවා. නිමල්ගේ මල්ලිත් ඇවිත් ඉන්නේ තනියට. අපි තේ එකක් බොමු.” වාහනයේ ඇඳ තිබූ අකුරු දුටු ඔහු සෑහීමට පත් වුණු බවයි, පෙනුණේ. “උඹ වැඩේ කරගෙන පලයං නිමල්. මම තේ හදලා කතා කරන්නං. දීපාල්, උඹත් හිටපං.”
“ඔව්, ඔව්. මම කොහොමත් හවස් වෙනකල්ම ඉන්නවා, ලොකූ එක්කම යන්න බලාගෙන.”

අප තිදෙනා තේ පානය කරද්දීය, අශාන් ටෙලිෆෝන් කළේ.

“හොඳයි, හොඳයි... මිනිහා වැඩේ හරියට කරයි... හවසට නිමල් ආපහු යන්නෙද, ඒක නං ප්‍රශ්නයක් වෙන එකක්  නෑ, අශාන්.. නිමල්ගේ මල්ලී ඇවිත් ඉන්නවා, නිමල්ව එක්ක යන්නත් ඉන්නවය කියල කිව්වා...
හා... කාටද ෆෝන් එක දෙන්න ඕනි?
නිමල්, මෙන්න අශාන් උඹට කතා කරනවා...” මිතුරා මට ටෙලිෆෝනය දුන්නේය.

අශාන් කතා කළේ හදිසියෙන් වගෙය. “දීපාල් ආවේ සයිකලෙන් කිව්ව නේද? එයාව යවන්න. මම හවසට ඔහෙට එනවා. එතකොට ඔයාවත් ගෙදරට drop කරන්නං. යාළුවට ඔයාගේ වැඩ හිතට අල්ලලා...”

ඒ ආරංචිය ඇහුවාට පස්සේ දීපාල් ඉක්මනින් ගෙදර ගියේය.
මම යළිත් වාහනයේ අකුරු පින්තාරු කිරීම පටන් ගත්තෙමි. හය විතර වෙද්දී අශාන් ආවේය. එතකොටත් හොඳටම එළියය!

එංගලන්තයේ හැටි එහෙමය. Summer කාලයේදී; ග්‍රීෂ්ම ඍතුවේදී දහවල දීර්ඝය. උදේ තුන-හතර වෙද්දී හිරු එළිය වැටෙයි. රාත්‍රී දහය විතර වෙනකල්ම අඳුරු නොවැටෙයි.
සීත ඍතුවේදී වෙන්නේ මෙහිම අනිත් පැත්තයි. සවස හතර විතර වෙද්දී අඳුරු වැටෙයි. පසුවදාට පහන් වී හිරු එළිය වැටෙන්නේ උදේ නවයහමාර- දහය විතර වෙනකොටය.

එදා ඒ සොබාවික සංසිද්ධි පවා දැනුණේ; පෙනුණේ...

සමකයට ආසන්න රටක ඉපදී, එහිම හැදී- වැඩී ඇටුවම් බැසගත් මං වහන්සේ වගේ ළිං ගෙම්බෙකුට එදා ඒ සොබාවික සංසිද්ධි පවා දැනුණේ; පෙනුණේ ලොකුම දේවල් හැටියටය.

“Mr. Painter, අදට වැඩේ නවත්තමු නේද, එහෙනං. මං ඔයාව ඩ්‍රොප් කරන්නත් ඕනිනේ.” Van එක වටේටම රවුමක් ගිය අශාන් යෝජනා කළේය.
“ඔයාට වැඩක් නං මාව Bus Stop එකකට දැම්මත් ඇති, අශාන්. Hounslow බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ ඉඳල තනියම වුණත් අපේ ගෙදරට යන්න මට පුළුවන්.”
“තියා ගන්නවා, තමුසෙගෙ ආඩම්බරේ... මං ඔයාව drop කරන්නං කිව්වේ මට එහෙම කරන්න පුළුවන් නිසානේ. මචං, අපි යනවා එහෙනං...”

කාරයට නැඟී ටික දුරක් යනතුරුත් අශාන් හිටියේ බර කල්පනාවකය. එයා හිටිවනම ඒ නිහඬ mood එකෙන් මිදුණේය. හීනි සිනාවක් පා මගෙ දිහාව බැලුවේය; ඉන්පසු කතා කළේය.
“නිමල් ඔයාට පුළුවන් ඕනි නං මේ ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදී ඉන්න වුණත්. ඒ උත්තරේ අපේ ෆ්‍රෙන්ඩ්ෂිප් එකට බලපාන්නේ නෑ. හරි? මේකයි ප්‍රශ්නෙ. ඔයා හෝමෝද?
මමයි කයිසරුයි නං හෝමෝසෙක්ෂුවල් කපල් එකක් කියල ඔයා දන්නවනේ...”

à ඊළඟ කොටසට...