තිස් එකේදී... -එකොළොස්වෙනි කොටස

 You know what I mean...  You know what I mean...
සෑහෙන වෙලාවක් තිස්සේ අශාන්ගේ කටහඬ මගේ කන් දෙක අස්සේ දෝංකාර දිදී තිබුණු විත්තිය නොකියාම බැරිය. පලක් ඇතත් නැතත් පොඩිත්තක් හරි නසරානි වැඩක් කරන්නට මං වහන්සේ කැමතිය. අශාන් කිව්වේ ‘වැඩේ හෙමින්’ කරන්නටය.

ඒ හාදයා වෙනුවෙන්; එයාගේ ප්‍රිය සමාගමය වෙනුවෙන් එහෙම කරන එක මහ ලොකු දෙයක් නොවේ. එකම දේ මට එළිමහනේ සීතල කාගෙන ඉන්නට සිදු වෙන කාලය ටිකක් වැඩි වීමය. හිත ඇත්නම් පත කුඩා නැත!

ඒ සොඳුරු ස්වප්නය දකිද්දී මිහිරියාවක් දැනුණු බව සැබෑය. එහෙත් එහි කූඨප්‍රාප්තිය මොහොතේ...

‘හිත ඇත්නම්...?’

දිගටම ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන කෙනෙකුට නං අමතක වෙන්නට ඉඩක් නැත. අශාන් හා කයිසර් යුවල අතරට යන තුන් වෙනියෙකු වීමට මා සූදානම් නැතැයි මම පැහැදිලිව කීවෙමි. මගෙන් ඈත් වී සිටීම වඩා ප්‍රඥාගෝචර යැයි අශානුත් ඍජුවම කිව්වේය. එසේ වී තිබියදීත් අප අතර කෙමෙන් වර්ධනය වෙමින් පවතින මේ ‘ළබැඳි හැඟීම’ කුමක්ද? ඒ ගැන සිතමිනි, මා නින්දට පිවිසුණේ.
ඉතිං ඊට පස්සේඒ..ඒ..ඒඒඒ....
මගේ නිඳි යහනට එදා රාත්‍රියේ අශාන් සිහිනයෙන් වැඩියේය; නෙක විකුමන් පාමින් මා හා සසඟෙහිත් යෙදුණේය.

මා නින්දෙන් ඇහැරුණේ කම්පනයෙනි!

‘එන පොට නං හොඳටම හොඳ නෑ නිමලෝ. දැන්වත් බොට තේරෙන්නෙ නැද්ද මෝලෝ, මොනවද වෙන්න යන්නෙ කියලා. තොට මොනවද ඕනි වෙලා තියෙන්නේ කියලා.’ හිත මොර දුන්නේ හෙමින් හෙම නොවේ.

එසැණින් මගේ ජාගර චිත්තය ඒ මතයට ප්‍රතිවිරුද්ධව කඩිනමින් කරුණු පෙළ ගස්වන්නට විණි.
‘දැන් බලහං, උඹ ලංකාවෙන් මෙහාට ඇවිල්ල මාසෙකටත් කිට්ටුයි. එංගලන්තෙට ආවය කියලා තමුසෙ කෙළෙස් ප්‍රහීන කළේ නැහැනේ. මෙහෙට එන දවසට කලින් දවසේ රෑ පද්මෙත් එක්ක හිටියට පස්සේ, උඹට වාරකන් ලබලනෙ ඉන්නේ... (නිෂ්පාදනේ වැඩියෙන් වෙලා! නිකුත් කිරීම නැවතිලා- අතිරික්තයක් හැදිලා... අලුතෙන් කෙරෙන නිෂ්පාදනය ගබඩා කරන්නට ඉඩ ගන්නේ- පරණ බඩුවලින් ටිකක් අයින් කරලයි... නේද?)
අර පොතෙත් තිබුණ මතකයි නේද ඕක ලෙඩක් නෙවෙයි, සොබාවික දෙයක්ය කියලා.”

හැබෑ ලොවේදී මස්තකප්‍රාප්ත කරගත නොහැකි ඕනෑම අභිප්‍රායක් සිහින ලෝකයෙදී සපුරා ගන්නට යමෙකුට පුළුවන. ඒ ලෝකයේ සීමා-මායිම් නැත; නීති-රීති කඩුලු-තහංචි නැත!
මට සිද්ද වෙන්නට ඇත්තෙත් ඒ ටිකමය. දවල් තිස්සේ අශාන් එක්ක වැඩි වෙලාවක් ගැවසුණු හින්ද වෙන්නැති, එයාවත් අර හීනෙට ඈඳෙන්න ඇත්තේ…

ඒ සොඳුරු ස්වප්නය දකිද්දී මට නොමඳ මිහිරියාවක් දැනුණු බව සැබෑය. එහෙත් එහි කූඨප්‍රාප්තිය මොහොතේ තෙත් වුණු පිජාමා කලිසම එළි වෙනතුරු ඇඳගෙන සිටින්නට බැරිය. එය මාරු කර ගත්තත් නින්ද අසලකටවත් නොඑයි. එවෙලේ, දිනපොතෙහි මේ සියල්ල විස්තර සහිතව ලියැවුණේ හුදු කල් මැරීම වෙනුවෙනි.

ඒත් අහල ගම් හතකවත් නිඳිමතක් නැත.
මොකක්ද කරන්නේ?

අර සටහන් යළි කියවා ගැනිල්ල ‘පුරාණ ඊජිප්තුවේ, පිරමිඩ ඇතුළේ රූපාක්ෂරවලින් (Egyptian hieroglyphs) තැබූ සටහනක් කියවීම’කට වඩා අසීරු වී...

මම අත තිබුණු 1985 දිනපොත කියවන්නට වීමි. ඒ සමඟම මට ආවේ පිටස්තරයෙකු වනචර යැයි කිව හැකි කල්පනාවකි.

සංගණනයක්... ඔව්... ඒ අවුරුද්දේ ජනවාරි පළමුවෙනිදා සිට අප්‍රේල් 28 තෙක් මගේ රහසිගත විශ්වයේ සටහන් අනුසාරයෙන්- මගේ ලිංගික සබඳකම් පිළිබඳව ගණනයක් කිරීමටය; මට හිතුණේ.
‘අන්න එතකොට තමුසෙටම තේරෙයි නිදි, තමුසෙ හිටි විදිහයි; දැන් ඉන්න විදිහයි.’

ජීවිත අත්දැකීම් අවංකව සටහන් කර තැබිය හැකි නම්, යම්කිසි විටෙක ඒවා හොඳට හෝ නරකට හෝ කෙතරම් ප්‍රයෝජනවත් වෙන්නට පුළුවන්ද? මට කල්පනා වෙයි.
එහෙත්, මා වුවද එදා මෙතරම් අභීතව ඒ අව්‍යාජ සටහන් තබා ඇත්තේ රහසිගත ඉලක්කම් භාෂාවෙන් ඒවා ලියූ බැවිනි. එතැනදී වසන්ත කියා දුන් ඒ රහස්‍ය භාෂාව යොදාගෙන සටහන් තැබීමත්, මට රහසිගත මදි විණි. ඒ නිසා මං වහන්සේ යොදාගත් ‘ප්‍රයෝගයක්’ අද මටම සතුරු වෙයි.

‘තමුසෙ වික පුකාගෙන; දත කාලා- කොහොම හංගලා ලිව්වත් ඉලක්කම් භාෂාව දන්න කෙනෙකුට මේක අහු වුණොත්!’

පැන් තාලියේත් කිඹුලන් දකින නිදිට එදා කල්පනා වුණේය. ඉතිං ඒකා වැඩි පරෙස්සම තකා- ඒ සටහන් ලියන අතරවාරයේ සමහර වචන මැද්දට හා සමහර වාක්‍ය මැද්දට අනවශ්‍ය අකුරු හා අනවශ්‍ය වචනත් එබුවේය.
ඒ ප්‍රයෝගය නිසා, අර සටහන් යළි කියවා ගැනිල්ල ‘පුරාණ ඊජිප්තුවේ, පිරමිඩ ඇතුළේ රූපාක්ෂරවලින් (Egyptian hieroglyphsවලින්) තැබූ සටහනක් කියවීම’කට වඩා අසීරු වී තිබේ!

එහෙම සකල අමාරුවක වැටුණත්, වැඩේ අල්ලලා දාන්නට මේ පුතයා සූදානම් නැත.
ඒ දිනපොතට අනුව, මහ පාන්දර මං වහන්සේ යටකී ‘ගණන් බැලිල්ල’ කර තිබෙන්නේ 1985 මැයි මස 19 වෙනි ඉරිදාට පහන් වෙද්දීය.

ගණනයට ලක් වුණේ අවුරුද්දේ මුල් දවස් 118 ගැනය.
ඒ දින 118 අතරෙන් දවස් 42ක්ම, මේ blog පෝස්ටු ලියන නසරානියා ‘තෙවෙනි සිල් පදය බිඳ දමලා’ය. නිකංම නිකමුත් නොවේ; විටින්-විට වෙන-වෙනස් හාදයන් 16 දෙනෙකුවත් හවුල් කරගෙන!
එහෙම වෙන්නට ඇත්තේ මගේ හඳහනෙන් කියවී තිබුණු ‘අතිධාවන කාම යෝගය’ නිසා වෙන්නටත් ඉඩ තිබේ. එහෙමත් නැතිනං- මගේ සිරුරේ ලිංගික හෝර්මෝන වැඩියෙන් නිෂ්පාදනය වීම නිසා වෙන්නටත් ඇහැකිය.

හීනෙන් හරි දැන් ඒ සීලයත් කැඩිලා ඉවරය!!!

ඒ මොක වුණත්, අප්‍රියෙල් 29 සිට මැයි 19 තෙක් දින 21ක්; සති තුනක්... සති තුනක්ම මං වහන්සේ බඹසර රැකලාය!! (අනේ කපටි මොට්ටයා, හරියටම කියපං. රැකලා නෙවෙයි, ඉබේම රැකිලා නෙව?) හීනෙන් හරි දැන් ඒ රැකිච්ච සීලයත් කැඩිලා ඉවරය!!!

පළමුවෙනි වතාවට පිටරටකට ගිය කෙනෙකුට; දවස් 21ක් කියන්නෙත් පොඩි කාලයක්ද? ඔබ අසන්නට ඉඩ තිබේ. ඒ සති තුනේදී අප පවුල පිටින්ම එකට ගෙදරින් බැහැරව ගියේ දෙපාරක් විතරකි. එකක් රෝයි අංකල්ලාගේ ගෙදරට. තව එකක්  පිහිනුම් තටාකයකට; කාටත් තේරෙන සිංහලෙන් නං Swimming-pool එකකට.
තවත් පහු නොවී ඒ ගැනත් කියන්නටය, මේ සූදානම.

මට නං මැරෙන තුරුමත් මතක් කරමින් හිනා වෙන්නට තරම් තුෂ්ටිජනක දෙයක් ඒ ගමනේදී සිද්ද වුණේය.

අපි හත් දෙනා එහාට යන්නට හැදුවේ ඩැඩාගේ කාර් එකෙනි. “බෑ, බෑ. හත් දෙනෙකුට යන්න බෑ. එක්කෙනෙකුට ඉන්න වෙයි.” ඩැඩා කාර් එක ළඟදී බර-බරයක් දැම්මේය.
“ඩී. ඔයාට සයිකලෙන් එන්න පුළුවන් නේද?” Sam මල්ලියාට යෝජනා කළායින් ප්‍රශ්නය විසඳුණේය. ඩැඩා car එක කොයි තරං හයියෙන් එලෙව්වාද කියතොත්, අපි කට්ටිය ස්විමින් පූල් එකට යනකොටත් මල්ලා එතනට ගිහිල්ලය; ගිහිං ගොඩක් වෙලාවකුත් බලාගෙන ඉඳලාය.

වඩා හිනා නොවෙන ජාතියක් වශයෙන් මට පෙනුණු බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයන් නිතරම ඉන්නේ ඉන්නං වාලේ වගෙය. (ඒ මට පෙනුණු විදිහයි. මට වැරදිලා වෙන්නත් හැකිය.) නමුත් ඔවුන් ඉතා ඉක්මනින් අන්‍යයන් සමඟ සුහද වන්නටත් කැමතිය. ඒ කවුරුන් විසින් හෝ පළමු පියවර තැබුවායින් පස්සෙය.
පිහිනුම් තටාක පරිශ්‍රයට පිවිසෙන තැන tickets නිකුත් කරන්නට හිටියේ තරබාරු; මැදි වියේ කාන්තාවකි. එයා හිටියෙත් අර official මූණත් තහඩුව පිටින්මය.

(අපේ ඩැඩා ටිකාක් විතර Joker කෙනෙකි; විහිළුවට- කෙළිලොල් කතාවට ශූරයෙකි.)

“හායි Love! ගුඩ් මෝනින්. උඹ දැකල තියෙනවද වස්තුවේ, රෙඩිමේඩ් family එකක් හොයාගෙන සතුටින් ඉන්න British කොල්ලෙක්ව. මෙන්න ඉන්නවා ඒ lucky guy උඹේ ඉස්සරහින්ම.” ඩැඩා රවුමක් කැරකී කියන්නේ සතර අභිනයම උදව්වට අරගෙනයි. ඒ රංගනයට හිනා වුණු සුදු බවලතිය, ලැහැස්ති වන්නේ දිග සල්ලාපයකටය.
“මගෙ බෝතලේ coffeeත් තියෙනවා... ලකී හාදයෝ.”     

“මාර්වලස් ඩාලින්, ඔයා මෙයාලට ටිකට්ස් දීලා ඉවර වෙලා ඉන්නකෝ. මට ඇතුළට යන්න ඕනි නෑ. ඊට වැඩිය හොඳයි නිදහසේ ඔයත් එක්ක chat එකක් කරගෙන ඉන්න එක. හැබැයි ඔයාට කරදරයක් නෙවෙයි නං...”

ඒ compliment එකේ මහිමය මට අමතක වෙන්නේ, මා මියගිය දවසක විතරය!

ඩැඩා කොච්චර සාර්ථකව ඒ රංගනය ඉදිරිපත් කර ඇයගේ හිත ගත්තාද කියතොත්, ඒ lady ඉස්සෙල්ලාම කළේ අපේ ඩැඩාට පුටුවක් පෙන්වීමයි. ඊළඟටය, අපව ගණන් කිරීම කළේ.

“Two adults, four halves...”

අම්මාටත්, අනිල්ටත් full ටිකට්ස්ය; සමන්තිට, දීපාල්ට, දීපානිට සහ මට බාගෙ ටිකට්ස්ය! බාගෙ ටිකට් එකක් ලැබිලත්, මං කළේ වතුරට බැහැගෙන බලා හිටිල්ලය. එතකොට මට පීනන්නට බැරිය. (මල්වතු ඔයේ ගිලිලා මැරෙන්නට ගිය මං වහන්සේව ‘කිරිල්ලී’ බේරා ගත්තෙත් ඊට මාස කීපයකට කලින්ය.)

මට අවුරුදු 31දී ලැබුණු ඒ බාග ටිකට්ස් compliment එකේ මහිමය මට අමතක වෙන්නේ, මා මියගිය දවසකය!

“ලොකාට කම්ප්ලිමන්ට් එකක් දුන්නා නෙවෙයි. ඒ ලේඩි අපේ ඩැඩාට ආදරේටයි ඒ සැලකිල්ල කළේ.” ආපහු එද්දී අන්නා කිව්වේය.
“අපොයි ඩැඩාගේ ආදරේ!” අම්මාට ඒ කතන්දර අල්ලන්නේ නැත.
“ඒ වුණාට ලීලා මගේ ආදරේට කැමති වුණානෙ...” ඩැඩා අම්මාව තරහ ගස්සන්නේ ගෙඩිය පිටින්ම ඇත්තක් කියමිනි. “මගේ කමිසෙක බොත්තම් දෙක තුනක් ගැලවිලා තිබ්බා. මම ඒවා අල්ලලා දෙන්නයි කියල උඹලගෙ අම්මට දුන්නා, කුලිය විදිහට පවුමකුත් එක්ක. එතකොට ලීලා හිතුවා මං හරි වියදම්කාර පෝසතෙක් කියලා... හඃ හඃ හඃ හා.”

ඒ විස්තරය කියන වෙලාවක් ඇත්තං අපේ අම්මාට මළ පනියි. එදාත් එහෙමය. “එහෙම මෝඩ වුණායින් තමයි මට මේ වැඩේ වෙලා තියෙන්නේ... එරීන් තමයි මට මේ ලණුව දුන්නේ...”

“ඩැඩී, උඹල දෙන්නා ඕක නවත්තන්නේ නැත්තං, මෙතැනින්ම අපිව drop කරන්න please! අපි පයින්ම එන්නං... මගේ කන් දෙක රිදෙනවා.” Sam අම්මලගේ වාදය නවත්තන්නේ එහෙම උපායකිනි.

ඔන්න ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ආදරණීය තමුන්නැහේලා (ඒ වචනේ ද්විලිංගික වගෙය කියලයි මට දැනෙන්නේ.) හැමෝම ඉවසන්න ඕනි- මගෙ වැල්වටාරම් කීම. මම පිහිනුම් තටාකයට ගිය ගමන ගැන කිව්වේ කාරණා දෙකක් නිසා.
1. අවුරුදු තිස් එකේදීත් මට තිබ්බේ ළපටි; අහිංසක පාටක් බවට පම්පෝරියක් ගහන්න. (එහෙම නොකර කොහොමද?)
2. අපේ අරුම පවුලේ සාමාජික-සාමාජිකාවන්ගේ හා ඒ රටේ මිනිසුන්ගේ ගතිසොබා ටිකකුත් පණ ගැහෙන උදාහරණේකින්ම පෙන්නලා දෙන්න.

එහෙම නැතිව ලියනවා නං ඉතිං, මෙලෝ රහක් නැතිව සාරාංශයක් නෙව ලියන්න වෙන්නේ. නේද?

නිදිගේ ජීවිත කතාව ලියනවා වුණත්, ඒක සාහිත්‍යමය විදිහට තමයි ලියවෙන්න ඕනි; රසයක් දනවන- කියවගෙන යන්න හිතෙන විදිහේ. ඒ නිසාමයි, සමහර දේවල් පෙළ ගැස්වීම විතරක් චූට්ටක් එහා-මෙහා කරන්නේ. අද කළා වගේ. ඒ කිව්වේ swimming කරන්න ගිය ගමන තමයි, ඉස්සෙල්ල සිද්ද වුණේ- දෙවෙනියට කිව්වත්.

රෝයි අංකල්ලාගේ, අශාන්ගේ කතන්දර දෙවනු තමයි සිද්ද වුණේ- පළමුවෙනියට කිව්වත්.

... ඔය කිව්වේ නීලියා ආවාම, මගේ Scanner මැෂිමට අහු වුණු හරියයි.

ඉතිං, මැයි 19 වෙනි ඉරිදා උදේ වරුව ගෙවුණේ වාහනයේ නම පින්තාරු කිරීමෙන් හිච්චි කොටහක් කරන්නටය. හිතාමතාම වැඩේ අදින්නට ඕනෑ වුණේ නැත. පොඩි චුරු චුරු වැස්සක් සැරෙන්-සැරේ වස්සවමින් වැස්ස වලාහක දිව්‍ය පුත්තරයා මට help කළේය.

“අද වෙදර් එක නම් මේ වැඩේ කරන්න දෙන්නෙම නෑ වගේ නේද, නිමොල්. අපි හෙටම කරමු. යමු... උඹලගෙ ඩැඩී එනවයි කිව්වේ දවල් වුණාමනෙ. මම උඹව drop කරන්නං.” යෝජනාව ගෙනාවේ වාහන හිමියාමය. මං බුරුසු- පින්සල් ආදිය සෝදන අතරවාරයේ මනුස්සයා ඒ විත්තිය කයිසර්ලාටත් කියලය.

“අශාන් මට කිව්වා උඹට advance එකක් හෙම ඕනිද කියල අහන්නත්...”
“නෑ, එපා. ස්තුතියි!”

ඉක්මනින්ම මං ගෙදර ආවාම, අම්මාගේ ඉහේ මලක් පිපුණු ගණනය!
“ඔයා ඉක්මනටම ආවද? හරි ෂෝක්! නීලියාත් මඟ එනවලු. ඔයා නාගෙන එන්න. රැවුලත් කපලා...”
“පිස්සුද අම්මෙ. මං ඊයේනෙ රැවුල කැපුවේ...”
“ඒ වුණාට රංජි...’” අම්මා වැඩිය මොකුත් නොකිව්වේ සමන්ති නංගීත් කුස්සියේ හිටි නිසා බවයි, මට පෙනුණේ.

“දීපාල්, මතකයි නේද මං කිව්වා. නීලියා ආව ගමන්ම ආන්ටී පාන්ටී ගගා මැරෙන්න හදන්න එපා, ඕං!” බඩා මල්ලා කුස්සියට එබෙනවාත් එක්කම අම්මා පරණ තැටියම දැම්මාය.
“එහෙනං නිකංම නීලියා කියන්නද අම්මා කියන්නේ. අම්මම නේද අපට කියන්නේ, වැඩිහිටියන්ට ගරු කරන්නයි කියලත්...” D. කෝන්තර අහයි.

“දීපාල්. මම යමක් කිව්වම කරනවා. නංගිටත් මතක් කරනවා. මම කියන විදිහට කරන්න බැරි නං උඹල දෙන්න තුන් දෙනාම උඩට වෙලා හිටපල්ලා.”

ඒ වෙලාවේ මට මතක් වුණේ ‘චක්කරය පාඩම් දෙන්නට බැරි වුණු’ මාව කට්ට කරුවල ඉස්තෝප්පුවට තල්ලු කෙරූ දවසයි. “පාඩම් දෙනකල් උඹව ගෙට ගන්නෙ නෑ.” යනුවෙන් කියූ දවසයි!
එදා වගේමය; තවමත් අම්මා තර්කානුකූල නැත.

නීලියා පියකරුය, පැහැපත්ය, උස නැත, කොණ්ඩය උරහිස තෙක් කොටට කපා- පාට කරලාය. සුමුදු දෙඩුම් ඇත්තීය. යාන්තම් ඉදිරියට වක් වුණු උරහිස් නිසා කුදු ගතියකුත් තිබ්බද මන්දා. ඒත් එයා ප්‍රසන්නය.

ඔය කිව්වේ නීලියා ආවාම, මගේ Scanner මැෂිමට අහු වුණු හරියයි.

උපාසක බළල්ලු තමයිලු එක සැරේ මීයෝ දෙන්න දෙන්නා අල්ලන්නේ!

නීලියාට සංග්‍රහ කරන අතරේ, ආගිය කතන්දර හගිස්සවන අතරේ, සැපදුක් විමසන අතරේ අපේ අම්මා නිකං හිටියේ නැත. හැකි හැම මොහොතකම ‘නිමල් දිසානායක නොහොත් රංජි නොහොත් ලොකු පුතා’ ගැනත් මොකාක්ම හරි වරුණයක් එතැනට ඇද ගත්තාය.

මට අහගෙන හිටින්නට; දරාගෙන හිටින්නට බැරි තරං අජූවට...

‘මෙයා මෙහෙම හිටියට හරි හපනා / උයන්නත් දන්නවා / මැහුම් ගෙතුම් හිට දන්නවා / බොන්නෙත් නෑ- සිගරැට් බීමකුත් නෑ / තවම කෙල්ලෙක් එක යාළු වෙලාවත් නෑ- අපිටම කැඹුරුවා විතරයි’ ඒ ආලවට්ටං කතන්දර; කැරැක්ටර් සැටිපිකෙට් දීම් සේරම වගේ සිංහලෙන්ය කියැවුණේ.

“එහෙනං ලීලා, දැන් කරන්න තියෙන්නේ නිමල්ට හොඳ කසාදයක් කරලා දීලා සෙට්ල් down කරවන්නයි!” නීලියා කිව්වේ මගේ පැත්තටත් හැරිලා, ඇස් නටවමින් ඉඟි මරමිනි.
“අනේ ඩාාාාාාලි....න්!” අපේ අම්මාගේ කට කණේය.
“හැබැයි ලීලා, ඔයා කොච්චර character certificates දුන්නත් මට නං මෙයාව විශ්වාස නෑ. මෙච්චර ලස්සන කොල්ලෙක් මෙච්චර කල් සිල් රැකලා...? මොකක්ද නිමල් අර ලංකාවේ කතාවක් තියෙන්නේ... උප්පාසක්ක බළල්ලු මීයෝ...”

ඩැඩා වත්කොට දුන් බීම වීදුරුවක් තොල ගාමින් හිටි අනිල් මහ හයියෙන් හිනා වෙලා සභාව මැදට පැන්නේ එතකොටය.

“උප්පාසක්ක නෙවෙයි නීලියා. උපාසක. උපාසක. උපාසක බළල්ලු තමයිලු එක සැරේ මීයෝ දෙන්න දෙන්නා අල්ලන්නේ!”
“Thanks Anil, අම්මා නොදන්නවට, ඔයාලා හොඳට දන්නවා ඇති නේද ලොකු අයියගේ හපන්කම්?”
“හපන්කම්...” අන්නා වචන හොයන පාටය...

à ඊළඟ කොටසට...

තිස් එකේදී... -දහවෙනි කොටස

ලංකාවේ හිටිද්දී- පොඩි ඉඩක් හරි ලැබුණු ගමන් සීනි බෝතලෙන් හැන්දක් කටේ ඔබාගත්, එයාලා එංගලන්තයේදී සීනි ඇබ්බැහියෙන් මිදී හිටියේ එහෙමය!

රුබාබ් dessert එකට මගෙ රුචිය වැඩි බව දැනගත් ඩැඩා සතියකට සැරයක්වත් ඒවා හැදුවේය. ඒ අවුළුපතින් තුන්කාලක් විතරම වළඳන්නට සිද්ද වුණේ මටමය. එදාත් “ඔන්න නිමල්, අද මම උඹ කැමතිම ඩෙසර්ට් එක හැදුවා...”යි ඇමක් දාලා පූර්විකාව හමාර කළ ඩැඩා ප්‍රස්තුතයට පිවිසුණේය.
“අරයා තනියෙන්මද ආවේ... යාළුවත් ආවද... කොහොමද වාහනේ අයිති යාළුවා...”

මං ලීලට කිව්වේ උඹව මෙහාට ගෙන්නගෙන proper holiday එකක් උඹට දෙමු කියලයි. You deserve it!

හිතේ ඇති වුණු නොරිස්සුම හින්දා, එවෙලේ ඩැඩාට ඇත්තම කියන්නට මගේ පඩත්තල දිව නැමුණේ නැත. ඒත් මගේ ප්‍රතිපත්තිවල හැටියට බොරුවක් කියන්නටත් නොහැකිය. නයා මරන්නෙත් නැතුව, පොල්ල කඩා ගන්නෙත් නැතුවය- මං ඩැඩාට උත්තර දුන්නේ. “ඒ තුන් දෙනාම හො..ඳ..ම හොඳ මිනිස්සු!”

“නිමොල්, උඹට මහන්සි නැත්තං මට කෝපි එකක් හදලා දෙනවද please?”
“මං හදන්නං!”
කිරි රත් වෙන අතරවාරයේ ඩැඩා කුස්සියටම ආවේය.

“නිමොල්, මං ලීලට කිව්වේ, උඹව මෙහාට ගෙන්නගෙන proper holiday එකක් උඹට දෙමු කියලයි. You deserve it. පොඩි කාලේ ඉඳලා උඹ පවුලේ bread winner වෙලා කරපු හරිය, ලීලා මට කිව්වමයි මම එහෙම යෝජනා කළේ. උඹට එහෙම සැලකිල්ලක් දෙන්න වටිනවා.
අනිල්වත් ඒකට පටලවා ගන්න ඕනි වුණේ උඹලගෙ අම්මටයි.
මම හිතුවේ, හැබෑම නිවාඩුවක් enjoy කරන්න උඹත් කැමැත්තෙන් ඇති කියලයි. ඒත්, දැන් බලනකොට උඹටත් සල්ලි හම්බ කරන්නනෙ ඕනේ කරල තියෙන්නේ.”

මිනිස්සුන්ට සල්ලි නැතුව පුළුවන්ද?
මගේ අදහස නම් ‘සල්ලි නැතුව බැරි’ බවයි. ඒත්, ඒ වෙනකොටත් රුපියල් සීයකවත් ‘තැන්පත් මුදලක්’ මා සතුව තිබුණේ නැත. ඒ විත්තිය මගේ කල්පනාවට ආවේ එවෙලේ ඩැඩාම මට ඒත්තු ගැන්වූවාමය. “See, උඹට කිසිම deposit එකක්වත් නෑ. අවුරුදු කීයෙදිද, උඹ රස්සාවල් කරන්න පටන් ගත්තේ...” ඩැඩා ඇහුවේය.
ඒ විවේචනවලට කන් දීගෙනම මම කෝපි හැදුවෙමි.

“උඹටත් තේ එකක් හරි coffee එකක් හරි හදාගෙන වරෙන්කො, නිමොල්. අපි මේ ගැන කතා කරන්න ඕනි, සීරියස්ලි!

එතකොට නං පෙනුණේ මොට්ට මං වහන්සේ එතෙක් කටයුතු කර තිබුණු මරි-මෝඩ ආකාරයයි. අවුරුදු දොළහේ සිටය; 1966 සිටය මං රස්සාවල් කරන්නට පටන් ගත්තේ. පදික වේදිකාවේ රඟා- කවි පොත් විකුණා; ඉඳියාප්ප තම්බා- කොළඹ මහ රෝහලේ වාට්ටුවක් ගණනේ යමින් ඒවා විකුණා; බතික් රස්සාව කරලා... හම්බ කළ හැම සතයක්ම මා ගෙනවිත් දුන්නේ අපේ තාත්තාගේ අතටය.

තාත්තා ඒවායින් ගෙදර run කළත්, ඒ මුදල්වලින් කොටසකුත්- ඔහුට ලැබුණු පෙන්ෂන් පඩියෙන් වැඩිම කොටසකුත් රේස් දැමීමට වැය කළේය. 1976 තාත්තාගේ සිය දිවි නසා ගැනීමෙන් පස්සේ ‘භාණ්ඩාගාරික පදවිය’ ටික කාලයකට අම්මාටත්, ඊට පස්සේ ආච්චීටත් පැවරිණි.

හරිහමං මුදල් පාලනයක් අපේ ගෙදර තිබුණේම නැතිවා වගෙය.

‘ගම් පෙරළිය’ 1944 සිට 2018 තෙක් පිටපත් 1,20,000ක් අලෙවි වී තිබේල!

“ඉතිං බලපං නිමොල්. මම නං කියන්නේ දැන්වත් උඹ උඹ ගැන හිතන්න ඕන කියලයි. අපි උඹලව ගෙන්න ගත්තේ, උඹලගෙන් කීයක්වත් හම්බ කර ගන්න නෙවෙයි. අනිල් දැන්වත් තනියම හම්බ කරන්න පුරුදු වුණාවෙ. උඹ relax එකේ හොලිඩේ එක විඳපං...”

“මම හිතුවේ ඩැඩා, ටිකට්ස්වලට ගිය සල්ලිවත් අම්මට ආපහු දෙන්න ඕන කියලයි...”
“පිස්සු කියන්න එපා. ඒවා අපෙන්...” ඩැඩා කිව්වේය.
ඒ හිත හොඳකම පෙන්වමිනි. නමුත් ඒ වෙද්දී එක්තරා අමිහිරි සත්‍යයක් මට තේරුම් යමින් තිබිණි. අපේ ඩැඩාත් කයිසාරුවත්තේ මුහන්දිරම් රාළහාමිලාගේ පරම්පරාවේය.

(කයිසාරුවත්තේ පරම්පරාවේ අයව හොඳටම දන්නේ, මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ ශූරීන්ගේ ‘ගම් පෙරළිය’ කියවූ උදවියයි! එය කියවන්නටම වටිනා පොතකි. ඒ බවට හොඳම සාක්ෂියකි මේ. ‘ගම් පෙරළිය’ 1944 සිට 2018 තෙක් මුද්‍රණ 58කින්, පිටපත් 1,20,000ක් අලෙවි වී තිබේල!)

ඩැඩාට ස්ථිර මාසික ආදායමක් තිබුණිදැයි මට අවබෝධයක් නැත. නමුත් ආර්ථික අතින් නම් ඒ මානුස්ස පුත්‍තරයා හිටියේ ඒ තරම් හයි-හත්තියක් ඇතිව නොවේ.
එහෙම වුණත් (අපේ වංශේ කබල් ගාන්නන්ට වගේම) තඩි ආඩම්බරයක් හා අභිමානයක් නම් උන්වහන්දෑටත් තිබිණි; මදිය නොකියන්නටම.  ඩැඩා ‘ඒවා අපෙන්’ යැයි කිව්වාට අපේ ටිකට්ස්වලට වැය කර තිබුණේ අම්මා උපයාගත් මුදල්වලිනි.

“ඔයාලව එංගලන්තෙට ගෙන්න ගන්න ඉස්සෙල්ල අපිට ඔයාලා වෙනුවෙන් වියදම් කරන්න සල්ලි තියෙනවයි කියල පෙන්නන්න වුණානෙ, රංජි. එතකොට එකවුන්ට් එක හදන්න ගියාමවත් ඩැඩා එක පවුමක්වත් දුන්නෑ! දෙන්න  තියෙන්න එපැයි. මම එයාගෙන් බැනුම් අහහා හම්බ කරල ඉතිරි කරගෙන තිබ්බ සල්ලිවලින් තමයි ඒ සේරම කළේ. එතකොටත් ඩැඩා ඇහුවේ, මට එච්චර හම්බ වෙනවද කියලයි...”

මට පෙනුණු විදිහට ගෙදර වියදම්වලින් කොටසක් විතරය ඩැඩා දැරුවේ. කිරි, පාන්, පළතුරු, ලයිට් බිල්... වගේ දේවල්ය ඒ කොටසට අයිති වුණේ. මස්, හාල් තුනපහ, එළවලු වගේ දේවල් අම්මා ගෙනාවාය.
අපරාදේ කියන්නට බැරිය. අම්මා ඒවා කළේ නූලට- රූලටය! කොච්චර ඉගෙනගත් සුද්දෙක් වුණත්, එතනදී නං අපේ  ඩැඩාගේ නුවණ ‘ඌව බින්තැන්නේ උපන් රහුබැද්දේ විදානේලාගේ ලීලාවතී’ගේ හැඳි මිටේ නුවණට දෙවෙනි වුණේය.

“ලීලට පුරුදුයි සල්ලි ඉතිරි කරලා. මට එහෙම පුරුදු නැහැ නිමොල්. ඒකමනේ මට ඉන්න තැනක්වත් හරියට ඉතිරි වුණේ නැත්තේ.” ඩැඩා කියාගෙන යයි.

ඉක්මනට හරි පහුවෙලා හරි මැරුණට කමක් නෑ...

“මගෙ ex wifeගෙන් ඩිවෝස් වෙන වෙලාවේ තිබ්බ දේවල්වලින් වැඩි හරියක් එයාටයි පුතාටයි දුන්නා. ගෙදරත් එක්කම. මෙහෙ නීතියෙ හැටියට ගෑනිට තමයි ඩිවෝස් එකකදී වැඩි chances තියෙන්නේ. අම්මත් එක්කල ගියාට පස්සෙම පුතා එක දවසක්වත් මාව බලන්න ආවේ නෑ. එයාට එපා නං මට මොකටද? ඒ අතින් නං ලීලා නිසා මට හම්බ වුණු උඹලා, මගෙ පුතාටත් වැඩිය මට සලකනවා.... ලංකාවේ හැටි වෙන්නැති ඒ.” ඩැඩාගේ හිතෙත් යහමින් බර තියෙන විදිහය.

“ඩැඩාගෙ අක්කවත් ඔව්වට මැදිහත් වුණේ නැද්ද?”

“ඩොරතිද? උඹලගෙ රටවල වගේ නෙවෙයි නිමොල්. වැඩිහිටි වයසට ආවට අස්සේ කාටවත් පවුලේ අයත් එක්ක එච්චර bond එකක් හිටින්නෙ නෑ. One must stand on his feet! එහෙම කරනකොට කෙනෙක් independent වෙනව තමයි. ඒත් එතකොට අර බැඳීම අඩු වෙනවා... ඩොරති මටත් කියනවා එහාට එන්න කියලා...”
“South Africaවටද?” මම ඇසුවෙමි.

ඩැඩාට වැඩිමල් සොයුරියක් ඉන්නා බවත්, විවාහක ඇයට දරුවන් නොමැති බවත් මට ලියා එවා තිබ්බේ සමන්ති නංගීය. කලින් අවුරුද්දක ඒ දෙපළ සමන්තිලා බලන්නට එංගලන්තයට පැමිණියාට පස්සේ ලියූ ලිපියකය.
“ආන්ටි ඩොරති ඩැඩාට කියනවා ලොකූ අපි හැමෝමත් එක්කල සවුත් ඇෆ්රිකාවලට එන්නයි කියලා. එහෙ මීට වැඩිය හොඳයිලු. ඩැඩා කියනවා එහෙ ඔය හොඳේ තව වැඩි කාලයක් තියෙන්නෑලු. එතකොට ආන්ටි ඩොරතිලටත් ආයෙත් Englandවලටම එන්න වෙයිලු!
අම්මා නං එහෙ යන්න කැමතියි. මොකද දන්නවද, ලොකූ.
ආන්ටි ඩොරති එයාලට දරුවෝ නැති නිසා, තියෙන දෙයක් අපිට දෙයි කියලා. හා හා හා.”

“South Africaවට යන්න නෙවෙයි මට ඕනි, නිමොල්. Great British සිටිසන් කෙනෙක් විදිහට මෙහෙදීම මැරෙන්න.”
“ඩැඩාට මැරෙන්න තව කල් තියනවා...” එතකොට මං කිව්වේ ලංකාවේ පුරුද්ද විදිහටය.

“ඉක්මනට හරි පහුවෙලා හරි මැරුණට කමක් නෑ නිමොල්, satisfy විදිහට life එක enjoy කරලා තියෙනවා නං. මම නං මගෙ ජීවිතේ ගත වුණු විදිහට කැමතියි. ලීලාවයි උඹලවයි මට හම්බ වුණු එකත් මගෙ luck එකක්. හැබැයි, උඹලගෙ අම්මා දැන් ටිකක් වෙනස් වෙලා.”

“නෑ, වෙන්න බෑ.”
“මොකද නැත්තේ. මං ලීලට කැමති වුණේ එයා ශ්‍රී ලංකන් lady කෙනෙක් වගේ හිටිය නිසා. අපි මැරි කරලා දැන් අවුරුදු හයක්. මේ අවුරුදු හයට ලීලා සෑහෙන්න British වෙලා.” ඩැඩා කිව්වේ සිහින් ලතැවිල්ලක් මුසු හඬකිනි.
“මං ඒකේ නරකක් නෙවෙයි කියන්නේ. She අහුලා ගන්න හදන්නේ මෝඩ දේවල්. ඒකයි වැරැද්ද. ලීලා මෙහෙ කෙනෙකුටත් වැඩිය බ්‍රිටිෂ් වෙන්නයි try කරන්නේ.”

හැබැයි traditional meal එක හදන්න ඕනි. උඹලගෙ Rice & Curry බෑ!

ඩැඩාගේ හිතෙත් මෙච්චර හිතුවිලි කන්දරාවක් හිර වෙලා තියෙනවා යැයි මං නම් හිතුවේ නැත. මිනිසුන් වැඩි දෙනෙකුම එහෙමය. කියා ගන්නට උවමනා දේවල් කප්පරක් ඔවුහු තම හිත තුළම සිර කරගෙන සිටිති; කියා ගන්නට ඉඩක් නොලැබී ළත වෙති. වැඩියත්ම එහෙම වෙන්නේ සවන් දෙන්නට කැමැත්ත ඇතියවුන් අද සමාජයේ බෙහෙවින්ම හිඟ නිසාය.

‘මිනිසාට එක කටකුත්, කන් දෙකකුත් ලැබී තිබෙන්නේ අඩුවෙන් කතාකොට වැඩියෙන් සවන් දෙන්නටය!’ ඒ කීම නොදන්නා; නෑසූ කෙනෙකු නැති තරම්ය. එහෙත් එහි අරුත ප්‍රායෝගිකව ජීවිතයට එකතු කර ගත්තවුන්...?

ඉතිං, අනුන් කතා කරන්නට පටන් ගත්තාම ඊට රුකුල් දෙන කලාව දැනගෙන හිටි මං වහන්සේ, ඩැඩාට සවන් දීගෙන හිටියත්- ඒක අතරමඟින් නවත්තන්නට සිද්ද වුණේය. අම්මා ගෙට ගොඩ වැදුණු නිසාය, ඒ.
‘Bad Luck!’ කියලා හෙමින් කොඳුරා, ඇසක් වසා ඉඟියකුත් කරලාය, සැටියෙන් නැඟිටිමින් ඩැඩා කතාවට තිත තිබ්බේ.

“රංජි, ඔයාගේ වැඩේ ඉවරද?” අම්මා කබාය ගලවා එල්ලමින්ම ඇහුවාය.
“පිස්සුද අම්මෙ? එක දවසකින් එච්චර දෙයක් කරන්න නම් ඉතිං, මම විශ්වකර්ම දිව්‍ය පුත්‍රයා වෙන්න එපැයි.” මට කියැවිණි.

“එහෙනං අපරාදේ! නීලියා හෙට Lunch එකට එන්නං කිව්වා. මාත් නිවාඩු හින්දයි හා කිව්වේ. ඔයාට බැරිද රංජි දෙක තුන වෙනකොටවත් එන්න?” අම්මා අහයි.

එතකොට අශාන්?
අශාන් හෙට සවසටත් එනවාය කිව්වේ, තව ටිකක් කතාබහ කරන්නටය. ඒ අවස්ථාව නැති කර ගන්නට මං ලෝබය. ඒත් අම්මා... මට තරම් ඉඩක්, නිදහසක් අම්මාට නැත. අම්මා දවස් හතේම වැඩය. ඇයට නිවාඩුවක් ලැබෙන්නේ එහෙමත් දවසකය.

උඩට නඟින පඩි පෙළ ළඟ නැවතී උන් ඩැඩා අපේ සිංහල කතාවට මැදිහත් වුණේ එතකොටය.

“මට තේරෙන්නෙ ලීලා, tomorrow ලන්ච් එකට නීලියා මෙහාට එනවා වගෙයි. Am I wrong?”
ඩැඩාට උත්තර දෙන්නත් කලින්ය, අම්මා කෙඳිරුවේ. “දැක්ක නේද? හෙමිනා වගේ අහගෙන ඉඳලා වචනෙන් දෙකෙන් අපේ කතන්දරේ අහුලගෙන තියෙන හැටි”. ඊට පස්සෙය, අම්මා ඩැඩා දිහාවට හැරුණේ.
“Yes, මයි ඩා..ර්..ලි..න්. හොඳ නැද්ද?”

“මොකද හොඳ නැත්තේ, My L..o..v..e? හැබැයි හෙට Sunday! උඹ දන්නවනෙ ලීලා මේ ගෙදරට එනකොටම මං කිව්ව නීතිය... නීලියා ආවට නං කමක් නෑ, හැබැයි traditional meal එක හදන්න ඕනි. උඹලගෙ Rice & Curry බෑ. හරිද...” ඩැඩා කීවේය.

ඒ ලුණුමිරිස් හදනකොටනේ, ලොකූ...

ඒ ඩැඩාට උවමනා විදිහට අපේ ගෙදර ‘ඉංග්‍රීසි සම්ප්‍රදායේ ආහාර වේල’ සැකසුණු එකම අවස්ථාවයි. ඒ ඉරිදා දහවලටය...

කුකුළන් දෙදෙනෙක් හෝ බැටළු මස් හෝ රෝස්ට් කර ගැනීම ලොකුම කොටසයි. ඒ රාජකාරිය කෙරුණේ Sam අතිනි. කලින් දවසේ රෑම සමන්ති මස් ටික marinate කරයි. (එහෙම කරන්නේ ඒවා අයිස් පෙට්ටියේ තවත් පැය කීපයක් තියන්නට බලාගෙනය.)
ඔන්න, අධි ශීතකරණයෙන් අරගත් මස් ටික අයිස් දිය වුණාම, වතුරෙන් හොඳට සෝදා- අපායේ වධයකට බඳුන් කෙරෙයි. ඒ විනාඩි පහක් විතර තිස්සේ, අහුවෙන හැම තැනටම ගෑරුප්පුවකින් ඇනීමෙනි. “එතකොට තමයි ලොකූ මස් ටික ඇතුළට හොඳටම රස අල්ලන්නේ!” සමන්ති කියයි.

‘රස’ කියන්නේ එක රසයකට විතරක් නෙවේ. හදාගන්නා මිශ්‍රණයක රහටයි. විනාකිරි හෝ දෙහි ඇඹුල් එක්ක ලුණු- ඉඟුරු- කුරුඳු- ගම්මිරිස් කුඩුත් කුළුබඩුත් එකට මිශ්‍ර කර ගන්නවා දකිනවිටය, මට අතුරු ප්‍රශ්නයක් අහන්නට හිතුණේ.

“Sam, කඩවල විකුණන්න තියෙන රෝස්ට් කරපු කුකුළොන්ගෙ රතු පාටකුත් තියෙනවනේ. ඔයා හදාගත්ත මේකෙ රතු පාටක් නැහැනේ...”
“තව ඉවර නෑ ලොකූ. මගෙ අත දැවිල්ල ගනියි කියන බයට මම පැප්රිකා කුඩු දාගන්නේ අන්තිමට!” සමන්ති හිනාවෙයි.

“අනේ යකෝ! ලංකාවේ ඉඳිද්දී මානෙල් අක්කා තමුසෙට මිරිස් අඹරන්නත් දුන්නා නේද?”
“ඒ ලුණුමිරිස් හදනකොටනේ, ලොකූ.”
“Paprika මිරිස්වලට වැඩිය සැරයිද Sam?”
“අපෝ නෑ ලොකූ. රතු පාට වුණාට සැර නෑ. ඔයා දැකලා තියෙනවනෙ Bell Peppers... සැලඩ්ස්වලට එහෙම දාන්නේ, ලස්සන කර ගන්නත් එක්ක... රතු, කහ, කොළ, තැඹිලි පාටවලින් එන ලොකු කරල්...”

“හලෝ, එංගලන්තේ ආවට පස්සේ තමුසෙලා ඔව්වා දැකල තියෙන්නේ. ලංකාවෙ ඉඳිද්දී අමුමිරිස්, වේලිච්ච මිරිස්, මාළු මිරිස් විතරයි නේද දැකල තිබ්බේ. මමත් එහෙම තමයි!” 1985දී මට කියැවුණේ එහෙමය. ඒත් ඊට පසු අවුරුදු 38ක් ගතවී තියෙද්දී ලංකාවේ තත්ත්වය එය නොවේ.
මහරගම පොළෙත් බෙල් පෙපර් විකුණන්නට තිබේ!

සති පොළවල් බොහොමයක පලා වර්ග විකුණන තට්ටුවල, කොත්තමල්ලි- පාස්ලි- මිංචි වගේ ජාතිවලටත් ඉඩ ලැබිලාය!! පුදුමය කියන්නේ මහරගම පොළේ නම් ඒවායේ මිල Super මාර්කට්වල මිලටත් වඩා සුපිරිය!!!

“මොනවද Sam, මේවා කාලා හරි යනවද? බඩ පිරුණත් හිත?” එංගලන්තයේදී අපට උදාවුණු පළමුවෙනි ඉරිදා දවසේ දවල් කෑමෙන් පස්සේ අනිල් සමන්තිගෙන් ඇසුවේය. හොඳ වෙලාවට මිනිහා එහෙම ඇහුවේ කුස්සියෙදී හෙමින්ය. “බත් නැද්ද?”
“ඇයි අනිල් අයියේ, කෑම රස නැද්ද? ජාති ගොඩකුත් තිබ්බනෙ.” සමන්ති නංගි කටු-කුටුවෙන්ම උත්තර බැන්දාය.

මාව තරහ ගස්සන්න එපා. ඇත්ත කියන්න එපා නං...

“තිබ්බ නේන්නං. කැරට්, හතු, බෝංචි, ගෝවා මල් වතුරෙන් උයල වගේ. අර්තාපල් නං බැදලා නිසා තව කමක් නෑ. ගෝවා ජාතියක් නේද අර පුංචියට ගෙඩි ගෙඩි තිබ්බේ. එකකටවත් මිරිස් රහක් නෑ... කිරි රහක් නෑ... ලුණුත් පෙන්නලා විතරයි...”

එතකොට නං සමන්තිගේ මූණට දෙහි බෑයක් මිරිකුවා වගෙය. පිඟන් හෝදමින් හිටි දීපාල් අක්කන්ඩියගේ පිහිටට ආවේ එතකොටය.
“ඇයි මම අනිල් අයියට කිව්වේ, මිංචි සෝස්- ග්රේවි- ලුණු- ගම්මිරිස් එහෙම දාගන්නයි කියලත්.”
“එහෙම දාගත්තට හරි යන්නෙ නෑ මල්ලා!”

“අනේ අනිල් අයියේ. සතියකට එක වේලයිනේ. ඩැඩාට ඕනි මේ සන්ඩේ මීල් එක family එකේ සේරමලා එකට වාඩි වෙලා කනව දකින්න. පව්නෙ... එයාගේ ඒ සන්තෝසේ spoile කරන්න එපා. අනිත් දවසේ ඉඳලා මං බත් ටිකක් හංගල තියන්නංකෝ- පස්සේ ඔයාට කන්න.” සමන්ති නංගි අනිල්ව අස්වැසුවේ එහෙම කියලාය.

එහෙව් දේවලුත් දැනගෙනය, අපේ අම්මා නීලියාගේ ආගමනය පිළිගන්නට හැදුවේ. “නීලියා මෙහෙ එනවා නං එන්නෙ ලංකාවේ රහට කෑම කටක් කාල යන්න බලාගෙන. හැමදාම නෙවෙයිනෙ. ඒත් එපා නං... සැසිල්, උඹට පුළුවන් නේද ප්ලීස්- නීලියාට කියන්න වෙන දවසක එන්නයි කියලා. වෙන වැඩක් හරි...”
“ලීලා, ලීලා, ලීලා! මාව තරහ ගස්සන්න එපා. ඇත්ත කියන්න එපා නං, උඹම එයාට කියන දෙයක් කියපං. මං නීලියාට ඇත්තම කියන්නං.” ඩැඩා රැව්වේය; ගෙරෙව්වේය.

අම්මා පරාජය භාර ගත්තාය. ඔළු භාෂාවෙන්ම උත්තර දෙමින් ඩැඩාට කැමති දෙයක් කියා ගන්නැයි ඇඟෙව්වාය.

ඩැඩා නීලියාට ඇමතුවේය. ඇත්තම හේතුව එයාට කීවේය. “ලීලා! නීලියා කියනවා, එයා එනවලු. Traditional English Meal එකක් මං වගෙ British Gentleman කෙනෙක් එක්ක enjoy කරන්න හම්බවෙන එක ගොඩක් හොඳයිලු.” රිසීවරය ආපහු තියපු ඩැඩා සද්දෙට කිව්වේ හරි උජාරුවෙන්.

ඇත්තම කියනවා නං ඒ කතාවෙන් හුළං බැස්සේ නිමල් දිසානායකගේ!
මම මොනවද අශාන්ට කියන්නේ... බොරුවක් කියන්නත් බැහැ. මොනව වුණත් අශාන්ට ඇත්තම කියනවා. දැන්ම නෙවෙයි; ඩැඩායි, අම්මයි දෙන්නම උඩට ගියාම. අනිල් TV එක on කළාම.

එහෙම කළාම, අශාන්ගෙන් මට ලැබුණේ හිතේ කොණකවත් හැංගී තිබුණු උත්තරයක් නොවේ.

මෙහෙම බාධාවල් එන එකෙත් ලස්සනක් තියෙනවා. ලස්සනම මල් පිපෙන්නේ හරියට වතුරවත් නැති තැන්වල. ගල් උඩ; ගස් උඩ...

“Don’t වොරි නිමල්. අපිට මෙහෙම බාධාවල් එන එකෙත් ලස්සනක් තියෙනවනෙ. ලස්සනම මල් පිපෙන්නේ හරියට වතුරවත් නැති තැන්වල. ගල් උඩ; ගස් උඩ...

-ඔයා හෙට වරුවක් විතරක් වැඩේ කරන්න. එතකොට ඒක තව දවසකට ඉතිරි වෙයිනෙ. You know what I mean. සඳුදා හවසට අපි හම්බ වෙමු... ම්..ම්..ම්.. එහෙම හොඳයි නේද... එතකොට මම හෙට නෑවිත් ඉන්නම්. ඔයාලගෙ ඩැඩාටම කියන්න ඇවිත් ඔයාව pick කර ගන්න...”

You know what I mean...  You know what I mean...
සෑහෙන වෙලාවක් තිස්සේ අශාන්ගේ කටහඬ මගේ කන් දෙක අස්සේ දෝංකාර දිදී තිබුණු විත්තිය නොකියාම බැරිය. පලක් ඇතත් නැතත් පොඩිත්තක් හරි නසරානි වැඩක් කරන්නට මං වහන්සේ කැමතිය. අශාන් කිව්වේ වැඩේ හෙමින් කරන්නටය.

ඒ හාදයා වෙනුවෙන්; එයාගේ ප්‍රිය සමාගමය වෙනුවෙන් එහෙම කරන එක මහ ලොකු දෙයක් නොවේ. එකම දේ මට එළිමහනේ සීතල කාගෙන ඉන්නට සිදු වෙන කාලය ටිකක් වැඩි වීමය.

à ඊළඟ කොටසට...