මඩ ගොහොරුවක පචවී - සිව්වෙනි කොටස

කවුරුනුත් උන්නේ හිත කරදරයෙනි........

දවස පුරා රැස්වීම් ගණනාවක් පවත්තා, කාගේදෝ ගෙදරකින් රෑ කෑමත් කා අපි ආපහු එන්නට පිටත් වීමු. එහෙම එද්දී සිදු වුණු කතාබහෙන් පෙනුණේ කවුරු-කවුරුත් හේන් ආසානාසි කිරිල්ලට මං බසින බොටකඳාලා ගැන හිත් කරදරයෙන් ඉන්නා බවයි. 

ගෙයක්-දොරක් නැති ලඳු කැළේ මණ්ඩියේ, කෑලි කැපෙන  ගනාන්ධකාරයේ මුවාවේ සැරිසරන්නට අලි බොටාලාට කාගෙන් තහංචියක්ද? අපි ආවේ උන්ගේ අඩවි මැදිනි. උන්ගේ මංකඩවල් අතරිනි.

එහෙම එද්දී හිටි ගමන් අපේ වාහනය හිට්ටේය. ජංජාලයකි. ඉස්සරහින් ගිය වාහනයත් නැවතිණි. පිටිපස්සෙන් ආ එකටත් නවතන්නට සිදු විණි. ඇයි? අපේ වාහනය පාර මැද්දේ එරිලාය.

හැමෝම එළියට බැහැගත්තත් මට එහෙම  කරන්නට දුන්නේ නැත. වාහන තුනේම පොඩි එකෙකුට හිටියේ මං විතරනේ. 

ගිනි හුලවල් හදාගන්නට, ලී කොට හොයන්නට, ගල්ගෙඩි හොයන්නට, ළඟපාත ගෙයක් හොයා යන්නට පැය ගණනක් ගත විණි. ඒ අස්සේ අන්තිමට වාහනය මඩ වළෙන් ගොඩ ගත්තේ කට්ටියම එකතුවී තල්ලු කිරීමෙනුත් පස්සේය. තල්ලු කිරීමේ මහිමය පෙනුණේ තල්ලු කළ කට්ටිය ආපහු නැංගාමය!

මුළු වාහනයම ජරා ගඳය. අපේ ට්‍රිප්වලදී ඊට පස්සෙත් කිහිප සැරයක්ම වාහන මඩේ, වගුරුවල, දියේ එරුණු තැන් තිබුණත් මේ විදියට පලේ-පල් දහජරා ගඳක් නම් මට දැනිලා නැත.

ඊට පස්සේත් කිහිප සැරයක්ම...

“මෙව්වයේ ඔහොම තමයි මහත්තයෝ, පාරේ වළවල් කවුරුවත් හදල දෙන එකක්යැ. ගමේ මිනිස්සුම හදාගන්නවා, පුළු-පුළුවන් විදියට. ආයේ පස් කපලා ගේන්නය. ඊට වැඩිය ලේසියට තමා ඔය දහයියා දමල තිබ්බේ.” ඒ මණ්ඩිය දන්නා ඇත්තෙක් පැහැදුවේය.

පාරේ මඩ වළවලට දහයියා දැමූ විට ඒවා ලෙහෙසියෙන් දිරාපත් වෙන්නේ නැතිලු, පල් වෙනවා මිස. මඩ වළේ එරී තිබුණු රෝදය එක තැන කැරකෙද්දී විසිවෙන මඩෙන් අපේ ගොයියෝ නෑවිලාය. ජරා ගන්දස්සාරය එන්නේ ඔවුන්ගෙනි. මොනවා කරන්නද? මට තාමත් එදා දැනුණු පල් ගඳ දැනෙනවා-දැනෙනවා වගේය.

නන්දක්කා; නන්දා මලවිසූරිය හිටියේ නැන්සි ආච්චිලාගේ ගෙදර කිට්ටුවය. (ජුලි මාසයේ 'මගේ චූස්- මටම චූස්' පෝස්ටුවෙදීත් ඔබට නැන්සි ආච්චී හමුවිණි).

නන්දක්කා මට වඩා වැඩිමල් අවුරුදු හතරකිනි. ඒ බව මා දැනගත්තේ ගිය සතියේ ඇය සොයාගෙන ගිය ගමනේදීය. ඒ නන්දක්කාගේ ෆොටෝ එකක් ඉල්ලා ගන්නටය. “අනේ රංජි.... අපේ ලේලි කිව්වාම නිමල් දිසානායක කියල කෙනෙක් ඇවිත් ඉන්නවය කියලා මට නිච්චි වුණේ නැහැ, ඒ ඔයයි කියලා. ඉතින්, ඉතින්...” නන්දක්කා මා සාදරයෙන් පිළිගත්තාය.

එයා ගියෙත් විද්‍යාකර විද්‍යාලයටමය. මාත් සුනිලුත් ඉස්කෝලේ යද්දී සමහර දාට නන්දක්කාට එකතු වුණෙමු. “නන්දක්කට මතකයිද මන්දා, එහෙම යන දවසක ඔයා මට අවවාදයක් දුන්නා?” මම ඇසුවෙමි.

අපි බැන්දේ....

පංච තන්තරේ ලියන්නට පටන් ගත් දවසේ ඉඳලාම මට මේ විස්තරය කොටන්නට ඕනෑ විණි. නන්දක්කාගේ ෆොටෝ එකකුත් ඒකට ඇතුළු කළ යුතුමයැයි හිතුණේත් මුලින්මය. “අනේ මල්ලී, දැන් අවුරුදු පනහකටත් වැඩිය දෙයක්නේ. කොහොමද මතක හිටින්නේ. කීර්ති නැති වුණාට පස්සේ මගේ තිබුණු කල්පනාවත් නැතිවෙලා වගෙයි!” නන්දක්කා කීවාය.

ඒ දෙන්නාගේ ‘පෙම් කතාව’ ගැන නම් මා දන්නේ නැත. කොපමණ සංවරව, විනීතව ගලා ගියත් ඉස්කෝලේ, මහරගම ගැමුණු රිවිදින දහම් පාසලේ, පමුණුවේ කාටත් ඒ ප්‍රේම කතාව රහසක් නොවීය. මෙදා සැරේ මට ඒ කතාවෙනුත් ටිකක් අහුලාගන්නට ඉඩ ලැබිණි. 

“.... ඔව් රංජි මල්ලී, මං කීර්ති එක්ක යාලු වෙනකොට මට දාසයයි. අවුරුදු හයකට පස්සේ නවසිය හැත්තැදෙකේ අපි බැන්දේ....” නන්දක්කාගේ ගේහසිත ප්‍රේමයේ මහිමය තවමත් තුනීවෙලා නැත.

ඒ දෙන්නාම නිවුණු අයයි. ආදර්ශවත් අයයි. 

“මල්ලි දන්නවද, මං අවුරුදු 23ක් දහම් පාසලේ ඉගැන්නුවා....” නන්දක්කා විතරක් නොවේ. කීර්තිපාල සර්ත් එහි ඉගැන්නුවේය. 

බුවෙනකබා විදුහලේ ඉරිදාට පැවැත්වුණු ගැමුණු දහම් පාසලට මා ගියේ දෙමාසයක් විතරය. කීර්තිපාල සර් හරියටම මගේ හිතට වැදුණේත් එහෙදීය. අපේ ඒ හැඳිනුම්කම දිගටමත් තිබුණේය. හැමදාමත් මා ඔහුට කීවේ ‘සර්’ කියලාය. ඒ බොක්කෙන්මය. ඒ තරමටම මම ඔහුට ගරු කළෙමි.

“හරි ළමයෝ, ඔයා අපිට ගරුසරුවෙන් හිටිය බව අපි දන්නවා. ඉතින් තවමත් ඔයා කිව්වේ නැහැනේ අර අපි ඉස්කෝලේ යද්දී වෙච්ච කතාව...”

එකක් ඇඳලා කිලුටු වුණු ගමන්ම......

ඒ 1968ය. තියෙන ඇඳුමක් ඔහේ ඇන්දා මිස පිරිසුදුකමක් ගැන වගේ-වගක් අපට තිබුණේ නැත. එව්වා නම් අපට උගන්වන්නට තාත්තා, අම්මා දෙන්නාටම වෙලාවක් නැති වුණා වගෙය. එදාත් මා පාසලට ඇඳගෙන ගියේ කිලිටි කමිසයකි. නන්දක්කා ඒක දැක්කාය. “රංජි මල්ලිට කමිස කීයක් තියෙනවද?”

“දෙකක් නන්දක්කේ.”

“එහෙනං මල්ලී, හොඳට මතක තියාගෙන එකක් ඇඳලා කිලුටු වුණු ගමන්ම ඒක හෝදන්න ඕනේ. අපි දුප්පත් වුණාට අපිට පුළුවනිනේ පිරිසුදුව ඉන්න.” මම අතීතය වැමෑරුවෙමි.

“අනේ, මං මල්ලිට එහෙම කිව්වද?” නන්දක්කා විස්මයෙන් ඇහුවාය. ඇයට නම් ඒක තමා හඳුනන පැඟිරෙකුට දුන් පුංචි අවවාදයක් විතරය.

විශ්වාස කරන්න. එයින් මනත මා කවම-කවරදාකවත් කිලිටි ඇඳුමක් ඇඳලා නැත. 

දෙහිවල පාරේ, නැෂනල් හෝල් එක හරියේදී නන්දක්කා එය කියූ හැටි තවම මගේ ඇස් කෙවෙණි ඇතුලේ නිධන් වෙලා තිබෙයි. ඉතින් මෙහෙම ඒ ගැන ලියා ‘නන්දා මලවිසූරියට’ පූජාවක් කරන්නෙමි. 1968 දී පිරිසුදුකම ගැන පාඩම ඉගෙනගත් මා ‘පිළිවෙල’ ගැන ඉගෙන ගත්තේ ඊට අවුරුදු 11කට පස්සේය. ඒක පසුවම කියන්නම්, හොඳේ.

අපි මේ කතාවට ඇදිලා ආවේ මොනරාගල කඳු පාරක අප ගිය ජීප් රිය එරී, එය මඩ වළෙන් ගොඩගෙන එන තැනින්ය. වාහනය තල්ලු කර, එයට ගොඩවූ ලකීගේ ඇඳුම්වලත් මඩ තලි පිටින්ය. මගේ ළඟින්ම වාඩිවූ ලකී නිදි කිරන්නට විණි. අපි ලී වාඩියට එද්දී මගේ ඇඳුම්වලත් මඩය; ගන්දස්සාරේත් බැරිය. එදා රාත්තිරියේ මට හරි නින්දකුත් නැත. රැය පහන්වූ විගස මට ඇඳුම් හෝදන්නට ඇති බව සිහියේ තියෙද්දී මොන නිදාගැනිල්ලක්ද?

ලී වාඩියට නුදුරෙන්ම ගඟක්.......

ලී වාඩියට නුදුරෙන්ම ගඟක් ගලාගෙන ගියේය. ඒ දවස්වල නම් වතුර තිබුණේ අඩුවෙනි. ඒ නිසාම බයක් නැතිව එහි ගිලී නාන්නට හැකි විය. දැන් චුට්ටක් විතර පීනන්නට හැකි වුවත් ඒ කාලයේ පුළුවන් වුණේ ඕනෑම ගැඹුරු වතුරක පතුල දක්වාම කිඳා බහින්නට විතරය. පසුවදා උදෙන්ම ඒ ගඟට ගිය මගේ පළමු රාජකාරිය වුණේ ඇඳුම් ටික ‘වෙල්ලාවේ දාන’ එකය.

ඒ දවස්වල ඩඩ්ලි සේනානායක මහත්තයා ‘වගා සංග්‍රාමය’ කරමින් හිටියේය. වැල්ලවායේ තිබුණු විශාල රැස්වීමකදී මට පළමුවරට ඩඩ්ලි මහතා සමඟ එකම වේදිකාවේ හිටීමේ පින ලැබුණේය. ඒත් කතා කරන්නට අවස්ථාවක් නොලැබිණි. කැමරාවත්, වතුර බෝතලයත් උරයේ එල්ලාගත්  (මට මතක ඒ විදියටය.) ඩඩ්ලි මහත්තයාව රවටන්නට, කඩිමුඩියේ ලොකු ගෝවා ගෙඩි පිටින් ගෙනැවිත් ගොවිපළක හිටවූ කතාවකුත් මගේ කනට වැටුණේ එහෙදීය. ඇත්තමද කියලා නම්, මා දන්නේ නැත.

රණසිංහ මුදලාලි කිව්වා වාගේම කළේය. සතියකින් අපත් කැටිව කොළඹ ආවේය. ඒ එනතුරාමත් තවත් කෙනෙක් මඟ බලාගෙන ඉන්නා බව අප දැනගෙන හිටියේ නැත. එහෙම බලාගෙන හිටියේ ‘ගුරුලාය’.

විෂ්ණු රකියි...........

හින්දු දේව පුරාණයට අනුව බ්‍රහ්ම මවයි. විෂ්ණු රකියි. ඊශ්වර හෙවත් ශිව වනසයි. 

පුහුදුන් පුඟුලන් වන අප දෙවියන්ට කියනදේ කිව යුත්තේ කපුවන් හරහාය. පුද පූජා කළ යුත්තේත් කපුවන් හරහාය. ඒ කියන්නේ දෙවියන්ගේත් මිනිසුන්ගේත් අතරමැදියෝ කපුවෝය. 

ඉස්සර කපුවන් වාගේ නොව දැන් ඉන්නා කපුවන්, දෙවියන්ගේ වාසස්ථාන භාරකාර නිලමේවරුන් ආදී කොයි කවුරුනුත් 225 පන්නයේ හයිකාරයන්ය. ගමන-බිමන posh වාහනවලින්ය. ඒත් දෙයියන්ට දෙයියන්නේ හාල් කැවිලාද කොහෙද දෙවිවරු තවමත් යන්නේ පරණම පරණ වාහනවලය!

ලංකාවේ උදවිය අලුතෙන් වාහනයක් ගත් ගමන්, නමෝවිත්තියෙන්ම යන්නේ කතරගම දේවාලයටය. ඒ වාහනය පරෙස්සම් කර දෙන්නැයි ස්කන්ධ කුමාර දෙවිඳුන්ට කියන්නටය. ඒත් එච්චර බලවත් කතරගම දෙවියන්ගේ මයූර වාහනය පරෙස්සම් කරගන්නට, මාතර හයිවේ එකේ බෝඩ් ගහන්නටත් සිදුවෙලාය. 

එහෙව් එකේ තවමත් විෂ්ණුන්නාන්සේගේ වාහනයට නම් ඒ වාගේ ආපත්තියක්- විපත්තියක් කැටෙන බවක් මේ ලියන මැට්ටාට ආරංචිවී නැත. විෂ්ණු දෙවියන්ගේ වාහනය ගුරුලාය. ඒ ගුරුලා කුරුල්ලෙකි. මේ ගුරුලා; අප මොනරාගල හිට එනතුරු කල් බලමින් උන් ගුරුලා මුදලාලි කෙනෙකි!

එයාත් ජිනදාස නියතපාල මහත්තයාගෙන් අයුරු අසාගෙන, mpm මාමාත් එක්කම අපේ ගෙදරට ගොඩ වුණේය. ඒත් කාර් එකකින්ය. mpm මාමා පැත්තක ඉඳිද්දී ‘ගුරුලා මුදලාලිම’ අපේ තාත්තා එක්ක බජනෙට වැටුණේය. මට මතක හැටියට නම් ගුරුලා මුදලාලිත් මුලින් වාමාංශිකයෙකි. සමාජවාදියෙකි; නිර්ධන පාංතිකයෙකි!

අන්තිමට නතරවී තිබුණේ..............

හැබැයි, එයාත් හති දාගෙන ඇවිත්, ඇවිත් අන්තිමට නතරවී තිබුණේ ධනපති unp අලි කඳවුරේය. අපේ තාත්තාත් එහෙමය. දැන් බලද්දී වාමාංශික වැඩි දෙනා එහෙම වාගේය. ඉතින් ඒ දෙන්නාට; අපේ තාත්තාට හා ගුරුලා මුදලාලිට කතාබහ කරන්නට ගොඩ දේවල් තිබිණි. ඒ කතා මැලය කෝච්චරක් ඇවිළුණාද කියතොත් අපේ තාත්තා හොඳටම හීලෑ වුණේය.

“එක්ක යන්න මුදලාලි රංජිව. එක්ක යන්න. මට තමුන්නැහෙව විශ්වාසයි. තව අමතර වියදමක්නේ තනියට කෙනෙකුත් එක්කං යනේක. ඕනි නෑ, එහෙම කමක් නැහැනේ mpm මල්ලී.....?”

mpm මාමාට ඉතිරිවී තිබුණේ හූමිටි තැබිල්ල විතරය. ඒකෙන් වුණේ ‘ලකී’ට තවත් පොට්ට චාන්ස් එකක් වැදෙන්නට තිබුණු ඉඩ ඇහිරී යාමය. 

“රංජි මල්ලී හින්දා මටත් මාර පොට්ට චාන්ස් එකක් වැදුණේ. හොඳට කන්න හම්බ වෙනවා. ෂපාන් එකේ ඉඳලා ගානකුත් අතට එනවා. ඔන්න මල්ලී, ආයෙම පාරක් long ට්‍රිප් එකක් යනවා නම් මමයි බොඩිගාඩ්...හරිද?” කියලා, මොනරාගල සිට එද්දීම ලකී මාව හගිස්සාගෙන තිබුණේය.

මටත් මේ පලේම දරුවෝ.............

“මට හරි සතුටුයි ගුණපාල අයියා වගෙ කෙනෙක් අඳුනාගන්න හම්බ වුණාට. මටත් මේ පලේම දරුවෝ ඉන්නවා! මෙයාට පොඩ්ඩක්වත් තනියක් දැනෙන එකක් නැහැ. එක අතකට තනියක් දැනෙන්න වෙලාවක් හිටින එකක්යැ.... අපට මීටින් තියෙනවනේ ඕනේ තරම්.” ගුරුලා මුදලාලි එහෙම කියන ගමන් සාක්කුවත් ඇද්දේය. තාත්තා අතට සල්ලිත් දුන්නේය. තාත්තා එපා කිව්වත් මුදලාලි ඇහුවේ නැත.

“මං දන්නවා... මේ ළමයා තමයි පවුලම රක්ෂා කරන හපනා කියලා. මොකෝ, මෙයාව රැස්වීම්වලට එක්කං ගිය කියලා ගුණපාල අයියලා බඩගින්නේ ඉන්නය? මෙන්න මේක ගන්න... මං මේක දෙන්නෙත් කුලියක් හැටියට නෙවෙයි. මනුස්සයෙක් තවත් මනුස්සයෙකුට කරන උදව්වක් හැටියට. මට ඒකට හයිය තියෙනවා.....”

ඔහු කියා තිබුණේ සහතික ඇත්තය; පූච්චානම් කතන්දර නොවේ. ඒ වාගේම අත දිගහැර වියදමුත් කරන්නට පුරුදුව හිටියේය. මා ඒවා දැනගත්තේ පස්සෙන් පහුය. “ගුණපාල අයියේ, මං ලොකු බේකරියක් කරන කෙනෙක්. ඒ පැත්තේ කවුරුත් ගුරුලා මුදලාලි කියපු ගමන් මාව දන්නවා. දෙයියෝ මගේ මුහුණ බලනවා....”

රණසිංහ මුදලාලිත් එක්ක ඌව වෙල්ලස්සේ ඉඳලා ආව පමාවෙන්, ගම්පහ මිනුවන්ගොඩ මැඩෑමුල්ලේ ගුරුලා මුදලාලිත් එක්ක යන්නට මේ ලියන්නාට පොට පෑදුණේ ඕං ඔහොමය.

දෙයියෝ බලත්වා!

හෙනං ඒ වංහුං ඊළඟ වංගියේ පංකාදු පහට දිගාරිනකං කියෝන ඔබ තමුන්නාන්සේලා හැමෝටමයි, මේ ලියන මටයි දෙගොල්ලන්ටමත් දෙවියොම බලත්වා!    

අම්මගෙ රෙද්දෙ මමාස් - දෙවෙනි කොටස

දොස්තර මහත්තයාත් මා වාගේමය. කුණුහරුපෙන් බැන්නත් ගණනක් නැත.

“මොකක්ද හලෝ ඔය xxx වැඩේ?” කියලා නෙවිල්ට කියවුණාම අපි බඩ අල්ලාගෙන හිනා වුණෙමු! නෙවිල් එහෙම ඇහුවේ, ‘මං හෙට උදේ දහය වෙද්දී කොළඹ ඉන්න ඕනේ මචං.’ කියලා අයස්මන්ත කී වෙලාවේය. මට බෙහෙතුත් අරගෙන, සුජානි නංගිලාගේ ගෙදරින් අවේලාවේ සප්පායම්වී ආපසු එන්නට සැරසෙන විටය අයස්මන්ත ‘කඩි ගුලට උණු අළු දැම්මේ’. (එතැනින්ය කලින් පෝස්ට් එක නැවැත්තුවේ.)

ඕකට ඉතින් හොඬවැලෙන් ගහන්න ඕන නැහැනේ... ෂේප් ෂේප්..

“හරි, හරි. ඕකට ඉතින් හොඬවැලෙන් ගහන්න ඕනේ නෑ. ෂේප්... ෂේප්! අද කොහේ හරි ඉඳලා හෙට පාන්දරම යං.” හොර හිනාවකුත් දමා, දොස්තර මහත්තයා මොනවාදෝ බෝතලයකුත් මල්ලට දාද්දී නම් නෙවිල්ගේ කට තිබ්බේ කනේය. “අන්න එහෙම එන්න එපැයි ඩොක්ටර්!”

“දැන් කොහෙද අපි යන්නේ?” ගවීන් ඇහුවේය.

“ඒක රහසක්. ටිං ටිං. අද සාදර අනුග්‍රහය අයස්මන්තගෙන්....” හික්කඩුවට එන තුරුමත් ගමනාන්තය කොහේදැයි අප දැන හිටියේ නැත. 

මට තේරුණු විදියට නම් පීරිස් වුණත් ඒක ටක්කෙටම දැනගෙන හිටියේ නැත. 

ගිනි කලබලයෙන්, සුදුසු තැනක් හොයා, වෙන් කරවීම වැනිදේ ඉටු කර තිබුණේ පීරිස් මහතා දන්නා ගයිඩ් කෙනෙකි. අපි ‘මමාස්’ එකට ආවේ එහෙමය. ඒ එද්දී මමාස් එකේ රෙපෙයාර් වැඩ වගයකුත් කෙරෙන පාටටය තිබුණේ.

අපට ලැබුණු කාමර දෙක 329 හා 330 ය. හතර දෙනාගේම බෑග 329ට  දමා අපි 330ටත් ගියෙමු. ගියා විතරය. නෙවිල් ‘චාං-චඃ’ වෙලා යන දෙයක් හොයා ගත්තේය! ඒ චාං-චඃ වෙන ආරංචිය පීරිස්ට අරං එද්දී මා උන්නේ මමාස් එකට හිරු අස්තංගත වෙන හැටි මගේ I pad එකේ හිර කර ගනිමිනි.

“මචං පීරා, අපි දෙන්නට කෙළවෙයි වගේ! අර කාමරේ AC වැඩ කරන්නෙ නෑ. මදුරුවොත් ඉන්නවා වගේ.”

හිරු අස්තංගත වෙද්දී...........

“උඹ දැන්මම එකෙක්ට කියහං. එතකොට හදයිනෙ!” පීරිස් කිව්වේය. නෙවිල්ම ‘මමාස් හාදයෙකුට’ ඒ පණිවිඩය දුන්නේය. ‘හරි සර්, හදන්නම්’ කියලා උත්තරයත් ලැබිණි. ඒත් අප වැල්ලට යන අදහසින් පහළට බහින තුරුමත්, කවුරුන්වත් උඩට ආවේ නැත. අම්මගෙ රෙද්දෙ සර්විස් එකක්නේ! මට හිතිණි. යට තට්ටුවේ හිටි තවත් කෙනෙකුටත් ඒ.සී. එකේ ප්‍රශ්නය දැනුම් දුන්නෙමු.

“අපි පණිවිඩේ යවලා තියෙන්නේ සර්. රෙපෙයාර් කරන එක්කෙනා මඟ එනවා!” හරිම විනීතව උත්තර ලැබුණේ අප සැනසෙන විදියටය. “මෙහෙම තැන්වල ඔහොම්මමයි. හරි කිව්වට හෙට උදේ අපි යනකල්ම හදවයිද විශ්වාස නෑ.”

මම නම් විශ්වාස කළෙමි. මට මතක් වුණේ දිවියට වැදගත් කරුණු හයක් ගැන ලැබුණු ඊ මේල් එකකි.

ජීවිතයට වැදගත්......

ඒකෙන් කියැවෙන විදියට නම් ‘යාඥා කරන්නට පෙර විශ්වාස කළ යුතුය’. කතා කරන්නට පෙර ඇහුම්කන් දෙන්නටත්, වියදම් කරන්නට ඉස්සෙල්ලා හම්බ කරගෙන ඉන්නටත් ඕනෑය. එව්වා කොච්චර වැදගත්ද? ඇයි, අනෙක් කරුණු තුන. ඒවා වැදගත් නැතිද?

ආයේ මොකටද හංගන්නේ. හිතේ පොඩි හොරයක් හින්දයි, ඊළඟ එක ලියැවෙන්න දෙගිඩියාවක් එන්න ඇත්තේ. ‘ලියන්නට පෙර හිතන්න.’ ඇත්තනේ, ලිව්වොත් ලිව්වාමය. එහෙම නොවෙන්නේ වෙරළේත්, දිය පිටත් ලිව්වාමය. ඔය උපදේශයම ගොඩ කාලයකට කලින් මට දුන්නේ ලාල් අයියාය. (ඔව්, ඔව්. ඒ ලාල් ගැන තමා මං ‘නැණ ලබා ගත්තෙමි ඔහු සෙවණේ හිඳ- පෝස්ටු හතරක්ම ලිව්වේ.)

ඒකට නිමිති වුණේ මොකක්ද කියලා නම් මතක නැතත් ලාල් අයියා කියපු ටික නම් මතකය. “නිමල්, කාට හරි දොස් පවරනවා නම්, විවේචනය කරනවා නම් ඒක ලියන්න ඉස්සෙල්ලා දෙපාරක් හිතන්න ඕනේ. කටින් කියන එක එච්චරයි. ලියපු දේ එහෙම නෙවෙයිනේ! දිග කාලයක් වුණත් තියා ගන්න පුළුවන්.”

දැන් ඒ අවවාදයත් update කරගන්නට ඕනෑය. අප කියන එව්වාත් කෙනෙකුට ගබඩා කර ගන්නට පුළුවන් නිසාය.

ඒ උපදේශය අකුරටම පිළිපැද්දත් මෙතැනදී, ඒ කියන්නේ බ්ලොගයට කොටද්දී මට හිත-හිතා ඒ රාජකාරිය කරන්නට බැරිය. නිර්මාණයක් කරද්දීත් එහෙමය. මගේ හිතේ තියෙන්නේ පුංචි සැකිල්ලක් විතරය. කොටාගෙන යද්දී වචන ගලා එයි. ඒ අනුව කාරණාත් සිහියට එයි. මුලින්ම අහවල්-අහවල් කරුණු ලිපියට එකතු කරන්නට ඕනේ කියලා නම් හිතෙන්නෙම නැත. (මේක මගේම තකතිරු ක්‍රමයක් වෙන්නටත් ඉඩ ඇත!)

නිර්මාණයක් කරද්දීත්...........

හැබැයි, ඔළුවේ ගබඩාව ලොකු නිසාද මන්දා ගොඩක් දේවල් පිරී තියෙයි. ඒ හුඟාක් දේවල් පත්තර කෑලි විදියටත්, පොත් විදියටත්, සටහන් විදියටත් .... මෑතක සිට ෆොටෝ, වීඩියෝ හා pdf files විදියටත් ඇත. ඒකක් ‘සිහි පරාද’ වුණාම ඉතිං, වරුවක් ඉවරය. 

කියවන ඔයාලාට අසාධාරණයක් වෙන්නට ඉඩ දිය නොහැකිය... ඒක හොයාගෙන, හරියටම තහවුරු කරගෙන මිස එතනින් ඉස්සරහට යන්නට හිත නොදෙයි! මගේ හැටි එහෙමය.

ආයෙමත් මමාස් එකට යන්නට කලින් ඉතිරි කරුණු දෙකත් කොටලා හිටියාම ඉවරය. යමක් බැහැයි කියා අතහරින්නට පෙර උත්සාහ කරන්න! මැරෙන්නට කලින් ජීවත්වී හිඳින්න!!

මගේ ෆේවරිට්ම චොයිස් එක ඒකය. වැඩි දෙනා ජීවත් වෙන්නෙත් ‘මැරිලා’ වගෙය!

“ඕයි, මෙච්චර ලස්සන තැනකට ඇවිල්ලත් නාන්නේ නැද්ද?” කියාගෙන නෙවිල් ඇඳුම් මාරු කරගත්තේය. ගවීනුත් එහෙමය. 

අසනීප වෙන්නට කලින් නම් මාත් අරින්නේ නැත. එහෙත් දැනුත් වීරයා වෙන්නට ගිහින් අනුන් අමාරුවේ දාන්නට බැරිය. “මගේ කකුල්වලින් නෙවෙයිනේ තමුසෙලා මූදට බහින්නේ!” මගේ බැරිකම ඇඟේ විතරය. කටේ නැත.

පීරිස් කැමරාවත් එක්ක ඔට්ටු වෙමින්....

“ඇත්තටම මචං, අර ලොකු දත් දොස්තර මහත්තයට කියපන්කො මූට ගිය වතාවේ වගේ ආයෙමත් කටට මැහුම් දාන්න කියලා, මාස දෙක තුනක් කට අරින්න බැරි වෙන්න!”

“ඒක නම් මටත් හිතිලයි තියෙන්නේ. පොඩ්ඩක් පණ ගහල එනකොටම මුගෙ කටේ සද්දේ වැඩි වෙනවා!” නෙවිල්ට අලගු තියමින් කියන අතරෙත් පීරිස් කැමරාවත් එක්ක ඔරොට්ටු අල්ලයි. එදා පීරිස්ට ෆොටෝ ගන්නට වුණේ නැත. ඒක හදා ගන්නම නැහෙමින් ඉඳිද්දී රෑ වුණේය! 

නෙවිලුයි ගවීනුයි ඈතට ගියේ එතැන වැල්ලක් නැතිම ගණනට ‘සිඳු දෙවියා’ පෙරට ඇවිත් හින්දාද කොහෙදය. මං ෆොටෝ දෙක තුනක් ගන්නට පටන් ගත්තා විතරය. මෙන්න බොලේ ලසිත්ලා!  

ලසිත්ව මා හඳුනා ගත්තේ චරිත්ගේ හරහාය. ඒ දෙන්නාම ඒ දවස්වල එකම බෝඩිමක උන්හ. (චරිත් ඔබට හමු වුණේ ‘අකල් මරණෙකට හවුල්වී පෝස්ටුවේදීය.) 

ලසිත්ටත් එක රස්සාවක දිග කාලයක් ඉන්නට බැරි ලෙඩක් තියෙනවා වාගෙය.  එහෙව් ලසිත්, අක්ශිලාත් එක්ක හුටපටය පටන් ගත් අලුතම ඇයවත් අපේ ට්‍රිප් එකකට එක්කං ආවේය. දෙන්නාම ගමන් රුසියෝය. 

දෙන්නාට දෙන්නාගේ වගකීම බාර ගන්නවා යැයි පොතේ ලිව්වේ පහුගිය ජුලි 19 වෙනිදාය. අපේ හතර දෙනෙකුටමත් මංගල්ලෙට එන්නැයි එයාලා ආරාධනාත් කළේය.

ලසිත්, අක්ශිලා දෙන්නාට සුබ මංගලම්!

ඒත් මගේ clinic දවස 20 වෙනිදාට වැටී තිබුණු නිසා කෑගලු ගිහින් එන්නට අදිමදි කළෙමි. මං නොයන නිසාම අනෙක් තුන් දෙනාත් නැවතුණෝය. “ලසිත්ලා ජෝඩුවම පස්සේ වෙලාවක අපේ ගෙදර එන්න. අපි සේරම එකතු වෙලා පොඩි පාටියක් දාමු!’’ මා කියා තිබිණි.

මට හිතා ගන්නටත් බැරිය. ලසිත්ලා දෙනියායේය. අක්ශිලා නුවරය. මඟුල ගත්තේ කෑගල්ලේය. හතර පැත්තක ඉඳන් මඟුල් ගෙදරට එද්දී..... අන්දවන්න තියෙද්දී.... එහෙව් ජරමර ගොඩකට මුහුණ දීලාත් මේ දෙන්නා honey-moon එකට රට වටේ යයි.

“අපිත් අද හික්කඩුවේ ඉන්නේ. එහා පැත්තෙමයි ... හෝටලේ ....” මධුසමයෙන් පැයක් විතර අප සමඟ ගෙවලාය එයාලා ගියේ. ‘චිරං ජයතු’ කියා ඒ අලුත් ජෝඩුවට මගේ ‘පංච තන්තරේ- වියුණුවෙනුත්’ සුබ පතන්නට ඉඩ ලැබුණේ එහෙම අහම්බෙන් හමු වුණු හින්දාය. ඉතින් ඔයාලාත් මගෙත්තෙක්ක එකතු වෙනවා නේද පරක්කු වෙලා හරි, අලුත් ජෝඩුවට එහෙම සුබ පතන්න!

වෙරළ දිගේ ඇවිදගෙන ආ ජෝඩුවත් එක්ක කතාව පැයක් විතර දිගට ඇදුණේ නෙවිල්ලා හීතලේ ගැහෙමින් ආපහු එනතුරුය.

මට තියෙන්නේ රබර් ඇහැකි. අලි කනකි. වටපිටේ තියෙන, සිද්දවෙන දේවල් මා උවමනාවෙන් නොබැලුවත් මට පෙනෙයි. මොළයේත් ගබඩා වෙයි. අලියාට සියඹලා කොළයක් වැටෙන සද්දයත් ඇහෙනවාලු. මටත් එහෙමය. මගේ ශ්‍රවණේන්ද්‍රිය නියමෙට වැඩ කරයි. ඇහෙන, දකින දේවල් මගේ මොළයේ ගබඩා වෙනවා වගේම, ඉබේම වාගේ විශ්ලේෂණයකුත් වෙනවාද කොහෙදය.

පෙරහරේ ඇතා වගේ.....................

ලසිත්ලා එක්ක කතා කරමින් ඉඳිද්දී වුණෙත් ඒකමය. මමාස් එකේ කෙනෙක් මේසයක් සූදානම් කරන්නට විය. පෙනුණේ දෙන්නෙකුට වාගේය. පුංචි මල් සැරසිල්ලක්. පිඟන්, වීදුරු, හැඳි-ගෑරුප්පු, අත් පිස්නා එකින් එක හරිම සීරුවෙන් ගෙනාවේ ‘දළදා පෙරහරේ කරඬුව වඩම්මන ඇතා වාගේ’ ගම්බීරවය. ඇතාටත් වඩා හෙමින් සැරේය.

සූදානම් කිරීමට පැයකටත් වඩා ගත්තත් ඒකේ කෙළවරක් තිබ්බෙත් නැත. වීදුරු, පිඟන් පිසදා තැන්පත් කර, ආයෙමත් විනාඩි කීපයකින් එව්වා පිහ දමයි, තියයි. ආයෙමත් ඒකම කරයි. ඒ චක්කරය හතර පස් වතාවකටත් වැඩියෙන් කැරකෙද්දී මම නීරස ගණන් තැබීම අත හැරියෙමි. පුදුමය ඒ සේවක මහතාගේ ඇඳුමෙන් නම් පෙනුණේ ඔහු සැලකිය යුතු නිලයක් දරන්නෙක් බවයි. ඔහු කළේ වැඩක් කිරීමද; නැතිනම් කරන බව මවා පෑමද?

කෝකියාත් අර මනුස්සයා වාගේම නම් අපට දෙයියන්ගේම පිහිටය. මට හිතුණේ එහෙමය. උයන්නට කලින් සේරම මස්, මාළු, එළවලු, හාල් වගේ දේවලුත් සබන් දමා හෝදනවා ඇත! සමහර විටෙක විෂබීජ නාශකත් දමනවා නම්......

“කොහෙන්ද ලසිත්ලා ඩිනර් එක ගන්න යන්නේ?” මං ඇහුවේ ‘අම්මගේ කෙරුවාව’ ගැන ඒ වනවිට අවබෝධයක් නැතුව හිටි බැවිනි.

මගේ ග්‍රහයෝ නීචවී......

“අපි ඉන්න තැනින්මයි නිමල් අයියේ. ඕඩර් කරලාත් ආවේ!” ලසිත් කිව්වේය. (ඒ වෙලාවේ මගේ ග්‍රහයෝ නීචවී නොහිටි බව මට තේරුණේ පස්සේය.) මං ලැහැස්ති වුණේ අපත් එක්ක රෑ කෑමට එයාලාටත් ආරාධනා කරන්නටය.

ලසිත්ලා ජෝඩුව යනතුරුමත්, නෙවිල් හා ගවීන් මුහුදු වතුර හේදී යනකල් පයිප්පෙන් නාලා ඉවර වෙන තුරුමත් අර මේසය ‘arrange’ කිරිල්ල අහවරක් වුණේ නැත. අපි ආයෙම කාමරවලට ගියෙමු. ‘විශ්වාසය කඳු සොලවයි’ කියලා කියමනක් තිබ්බත් කන්ද හෙලවී තිබ්බේ නැත. AC හදන්නට මොකෙක්වත් ඇවිත් නැත!

නැවත වතාවක් ඒ ගැන කිව්වාම වෙනස්ම උත්තරයක් ලැබිණි. ‘අපි සර්ලට වෙන කාමරයක් දෙන්නම්!’ එහෙම කළෙත් අපේ කරදරයෙන් බේරෙන්නටම විය යුතුය. පීරිසුත් නෙවිලුත් ස්ථාන මාරුව බාර ගත්තෝය. 130 න් වෙන එකකට. මමාස් එක ගැන මෙහෙම පෝස්ටුවක් ලියැවේවි යැයි හිතුවා නම් ඒ කාමරයේ වංහුං ගැනත් බලා ගන්නට තිබිණි. කොහෙද... කවුද එහෙම හිතන්නේ?

ගවීනුයි මායි දෙන්නාට ලැබුණු 329 නම් හොඳය! ලස්සනට ඇරෙන්ජ් කරලාය. අර මේසය හැදූ හාදයාට කාමරයක් හදන්න දුන්නොත් නම් මේ භද්‍ර කල්පයේදී ඒක ඉවර නොවෙනවා සිකුරුය.

කාමර අංක 329......

අගෝස්තු 8 වෙනිදා සෙනුගි දුවගේ ‘වැඩිවිය පත්වීමේ මංගල්‍යයට’ ආරාධනා කෙරිණි. 

සෙනුගි නදී ප්‍රසන්නගේ දෝණියන්දෑය. (අපේ කුණු අපට එපාවී පෝස්ටුවේදී ඒ පවුලම ඔබට හමු වුණා මතකද?) නදීලා අලුත් ගෙයක් හදා ගෙවදින්නට සූදානම් වෙමින් ඉඳිද්දීය, මේ මංගල්ලයත් යෙදුණේ. 

“බලන්නකෝ නිමල් අයියේ, මං සෙනූට කිව්වා දැන් 24 වෙනිදටත් උත්සවයක් ගන්න හින්දා මේකට මොකුත් නොකර ඉමුය කියලා. මොන. පන්තියේ අනිත් ළමයින්ගේ පාටිත් ගත්ත නිසා එයාගේ උත්සවයත් ගන්නම ඕනි කිව්වනේ.” නදී කිව්වේය.

“ඉතින් ළඟම ටික දෙනෙකුට කියලා මාලිකා අක්කලාගේ ගෙදරදී පොඩියට පාටියක් දානවා! ඔයාත් එන්නම ඕනෑ.”

හොඳ පොඩි! සීයකටත් වැඩියෙන් හිටියේය. කෑමබීම කේටරින් සර්විස් එකකිනි. ඒ විතරද? කැලිප්සෝ බෑන්ඩ් එකකුත් ගෙන්නලාය. “විසිහතර වෙනිදට DJලයි කැලිප්සෝ එකයි දෙකම ගෙන්නනවා!” නදීම කීවේය.

සෙනුගි ඉපදෙන්නටත් කලින් ඉඳලාම අප එක්ව ‘ට්‍රිප්’ ගිය නිසා සෙනූ අපේම දුවෙකි. කෙල්ලගේ ලස්සනම ලස්සන පින්තූරයක් ප්‍රභාත්ලාගේ ගෙට ඇතුළු වෙන තැනම බැබලෙමින් තිබුණේය. “හරිම ලස්සනයි” මම කීවෙමි.

සෙනුගි දුව..............

එතකොටම..... එතකොටම මොකද වුණේ කියලා තෙවෙනි කොටසින්. හොඳේ! 

වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලෝමා - හයවෙනි කොටස

කෑම පිළිබඳව මට තිබුණු සෙනසුරු අපලය ගෙවුණේත් පුදුම විදියටය. ගිය වතාවේ මා කියූ පරිදි, මගේ අසමජ්ජාති ගෝරනාඩුවෙන් පස්සේ මානෙල් විතරක් නොවේ, සුනිලුත් කෑම ගැන කතාව සහමුලින්ම නැවැත්තුවේය. කාගේවත් පෙරැත්තයක් නැතිව, කෑමකුත් නැතිව දවසක් දෙකක් ගෙවුණි. දැන් මට නැඟිට ගන්නටත් පණ නැත.

පොල් පිට්ටු වගයක් දුටු මට..........

උදේට රෝහලේ ගේට්ටුව ළඟ නොයෙක් කෑම ජාති විකුණන බව කවුදෝ මට කියා තිබිණි. මම උදෙන්ම එතනට ගියෙමි. නැති ජාතියක් නැත. එක අම්මා කෙනෙක් ළඟ තිබුණු පිට්ටු වගයක් දුටු මට ඉහිලුම් නැතිව ගියේය. මම දෙකක්ම ගත්තෙමි. පොල්කිරිත්, ලුණුමිරිසුත් ඒවා එක්කම ලැබෙයි. කොයිකටත් කියලා පරිප්පුත් ගත්තේ ලුණුමිරිස රතට රතේ බබළමින් තිබුණු හින්දාය.

වාට්ටුවට ඇවිත් පාර්සලය ළිහද්දීත් සුවඳය. පොල්කිරිත් පරිප්පුත් මට හිනාවෙයි. එව්වා තිබුණත් මගේ ඇහැ යන්නෙම ලුණුමිරිසටය. 

‘මියෙම්වා, රැකෙම්වා’ කියලා මම එයින් බිඳක් කටේ ගෑවෙමි. මගේ මුවේ පැළිවළන් පැළුණු ගතිය කොහේදෝ ගිහින්ය. 

සුනිල් වාට්ටුවට එද්දී ‘නිමල් දිසානායක’ හිටු කියා අඹරමින් හිටියේය. “අයියට දැන් කන්න පුළුවන්නේ.” සුනිල් සතුටෙන් ඉපිලිලාය. “මානි.... ලොකාට දැන් කන්න පුළුවන්..... ඔයා දවල්ට කෑම ගේන්න.” මගෙන් මොකුත් නොඅසාම, සුනිල් එවෙලේම මානෙල්ට පණිවුඩය දුන්නේය.

දෙවියන් ඉන්නවාද? එහෙමත් නැති නම් භූතයන්.... අද්භූත බලවේග? මේ ගැන මට නිශ්චිත අදහසක් නැත. එහෙත් තවමත් හිතාගන්නට නොහැකි යම්-යම් දේවල් කිහිපයක් මගේ හිතට වධ දෙයි! එයින් එකක් සිදු වුණේ, ඒ වතාවේ රෝහලේ ඉඳිද්දීය.

දෙවියන්... භූතයන් ඇත්තද?

එතකොට හවසය. මා හිටියේ නින්දත් නොනින්දත් අතරේය. හිටි හැටියේම මගේ කොඳු නාරටියෙන් පටන් ගත් සංවේදනාවක් ශරීරය පුරාම දිව ගියේ විදුලියක් වගේය. එය බොහෝ ප්‍රසන්න එකකි. ඒ සමඟම මා හිටි තැනින් අඩි කිහිපයක් උඩට ඔසවා තබනවා වැන්නක්ද දැනිණි. එච්චරය....

පහුවදා දහවල් මර්වින් රෝහලට ආවේය. 

“නිමල්..... අපි දන්නවා උඹේ හැටි. උඹට මේවා විශ්වාස නැහැ කියලා දැන-දැනත් අපි දෙන්නා මේක කළේ, උඹේ හොඳට. මායි පීරයි ඊයේ දොළොස්බාගේ ගියා. එහෙ හොඳ ගුරුන්නාන්සේ කෙනෙක් ඉන්නවා. අපිට කරලා දුන්නු දේවල් දෙක-තුනක්ම හරි ගියාත් එක්ක. එයාට කියලා අපි උඹේ නමට මේ යන්තරේ ජීවම් කරවගත්තා. දවස් ගානක් උඹේ නමටම බල පිහිටුවලා, මේක ජීවම් කරලා ඉවර වුණේ ඊයේ හවස......”.

එවිටම මගේ ඔළුවට ආවේ කලින්දා හවස දැනුණු දෙයයි. “කීයට විතරද?”

“හතරට විතර.” මර්වින් කීවේය.

“එතකොට ඔයාලා දෙන්නම හිටියේ එහෙද?”

“යකෝ, ඒකට ඔරොට්ටු අල්ලන්න හදන්න එපා. අපි ටිකක් රස්තියාදු වුණාම මොකෝ. පීරාත් කිව්වා, අපි දෙන්නා වෙනුවෙන් හරි හිතලා මේ ජීවම් කරපු සුරේ ටික දවසක් දාගෙන ඉන්න කියලා. උඹ විශ්වාස නොකළට කමක් නැහැ, ප්ලීස් මචන්.” 

මට පෙරදා දැනුණු හැඟීම ගැන මර්වින්ට කියූ විට මිනිහා නැවතුණේ දිවිය ලෝකෙය. “දෙයියෝ ඉන්නවා නිමල්..... මෙව්වයේ සත්ත තියෙනවා! යමං, අතන තියෙන බුදු ගෙට.... මේක උඹට දාන්න ඕනේ එතනදී, කරණීය මෙත්ත සූත්තරේ කියලා....” මට අකීකරු වෙන්නට බැරි විණි.

නදීලා,ප්‍රභාත්ලා වගේම සාන්තලාත්......

එයාලා මා සමඟම ඇවිත් ඔප්පු කරනවා යැයි ඒ දේවාලයට බාරයකුත් වී තිබුණි. ඒක නිසා මට ලොකුම වාසියකුත් හිමි වුණේය. නාවලපිටියේ සිට දොළොස්බාගේටත්, එතන සිට දැරණියගලටත් ඇති පාර දිගේ ඒ දෙන්නා සමඟ, එයාලගෙම වියදමින් යන්නට ලැබීමය. පාර පටුය. ලස්සන නම් කියාගන්න බැරි තරම් පුළුල්ය!

තවත් මෙවැනිම බාර දෙකක් ඔප්පු කරන්නට ජයශ්‍රී මහා බෝධීන් වහන්සේ වෙතටත්, කතරගම දේවාලයටත් මට යන්නට විණි. 

පළමුවැන්න ප්‍රභාත් බුද්ධික හා නදීලා එක්ක ගියෙමි. දෙවැන්න සාන්ත, බබීතා නංගී, චිරන්ත, ශෙරාන් හා නන්ද කුමාර එක්කය. මගේ වෙනුවෙන් ඔයාලාම බාරහාරවී, ඔයාලගේම කාලය, ශ්‍රමය, ධනය වැය කරගෙන එව්වා කළාට මගේ ප්‍රතිචාරය ‘ආයෙත් ස්තුතියි!’ කීමය! ලබන ආත්මයෙත් මෙවන් සුහද මිතුරු-මිතුරියන් මට ලැබේවා!

අපේ ශිරන්ත දොස්තර මහත්තයා නම් මගේ සංචාර ගැන කැමැත්තක් නැත. 

ඒ තියා අරයා-මෙයා වැඩියෙන් මා බලන්නට එනවටත් මනාප නැත. ඒ ගැන මට අවවාද කරලා, බැරිම තැන සාන්තටත් ඒ ගැන කියා තිබිණි. තරහකට නොවේ! මගේම හොඳටය.

“සාන්ත, ඔයාලා වුණත් නිමල් අයියාව බලන්න ගියාම වැඩි වෙලාවක් එහෙ ඉන්න එපා. එයාට විෂබීජවලින් පරෙස්සම් වෙන්න වෙනවා. අනිත් යාළුවො හැමෝටම වුණත් මං කිව්වයි කියලම කියන්න, නිමල් අයියව බලන්න ගියත් විනාඩියකට දෙකකට වඩා ඉන්න එපා කියලා.”

හිතවත් වෛද්‍ය ශිරන්ත වම් කෙලවරේ.....

කොච්චර හිතවත්කමට කිව්වත් මට නම් එහෙම ජීවිතේකින් වැඩක් නැත. එහෙම ඉන්නේ මොකටද? එහෙම පරෙස්සම් වුණාය කියලා සදහටම ඉන්න පුළුවනිද? අමරණීය වෙන්න! අමරණීය......

“හොඳම සීන් එක ගහ මැදදී සුදුම සුදු එකෙකුයි, කළුම කළු  එකෙකුයි- අමු නිරුවස්තරෙන් අතින් අතට හොර පොල් මාරු කරගන්නකොට....ඊටත් හඳ එළියෙන් නෑවෙවී!”  දිගටම ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවාගෙන ආවා නම් ඒ xxx දර්ශනය ගැන ඔයාලට මතක ඇති. ඒක තිබුණේ ‘අජාසත්ත - 2’ පෝස්ටුවේ. ඒකෙමයි මේ ටික තිබුණෙත්.

“... එතකොට හැම අවුරුද්දෙම සාහිත්‍ය මාසයට ගුණසේන පොත්හළේ සේල් එකක් තියෙනවා. ඒ කාලේ මුළු අවුරුද්ද පුරාම මං සතෙන්- සතේ එකතු කරනවා අර කියාපු  සේල් එකට යන්න. ඒ එකතුවට කවදාවත් රුපියල් විසිපහක උපරිමයටවත් යන්න බැරි වුණා. පොත් කඳු පිටින් තිබුණා 33% වට්ටමක් එක්ක. 50% බාගෙට-බාගයක් අඩු කරපු පොතුත්....”

ඔය සේල් එකේදී තමා මට එච්. රයිඩර් හැගාර්ඩ් මහත්තයාව හම්බ වුණේ. අනේ, මං එයාට වහ වැටුණු තරමක්! හොය-හොයා එයාගේ පොත් ගන්න පටන් ගත්තා. ‘She’ පොතේ පරිවර්තනය තමා ‘අයේෂා හෙවත් නොනැසෙන රැජිණිය’. ගුණසේන ප්‍රකාශනයට පස්සේ දයාවංශ ජයකොඩි එකෙනුත් මේ පොත්වල අසංක්ෂිප්ත පරිවර්තන පළ වුණා. කේ.ජී. කරුණාතිලක මහත්තයායි පරිවර්තක.

අනේ, මං එයාට වහවැටුණු තරම.....

අයේෂා අමරණීයයි. ඇගේ පෙම්වතා ලියෝ. අමරණීය අයේෂා කොතරම් බලවත් වුණත් ඇයටත් දුක, සතුට, වේදනා දැනෙනවා. අමරණීය නොවෙන; නැසෙනසුලු මට.... මරණයට කලින්ම සෛලවල, පටකවල, අස්ථිවල ප්‍රශ්න මතුවෙන්න ගත්තාමයි වේදනා දැනෙන්න ගත්තේ.

ඔයාලා අහලා ඇති අපේ රුධිරයේ තියෙන ‘සුදු රුධිරාණු’ ගැන.මේ සුදු රුධිරාණු තමයි අපේ සිරුරට ඇතුළු වන වයිරස්, බැක්ටීරියා වගේ විෂබීජවලින් අපව ආරක්ෂා කරන්නේ. 

එහෙම කරන්නේ සටන් කරමින්, ප්‍රතිදේහ: තවත් විදියකට කියනවා නම්, ‘antibodies (immunoglobulins)’ නිපදවමින්. මේ සේවාව කරන ‘ප්ලාස්මා සෛල’වලින්ම එකක් අනෙක්වායින් වෙනස්ව ක්‍රියා කරමින්, අතිසීඝ්‍රව දෙගුණ වෙමින් බෙදෙන්නට පටන් ගැනීම තමයි ‘මයෙලොමාවේ’ මුල. ඕනෑම පිළිකාවකදී වුණත් වෙන්නේ මෙහෙම දෙයක්. අසාමාන්‍ය සෛල වර්ධනයක්!

මයෙලොමාවෙදී මෙහෙම ‘ඩෙඟා නටන’ සෛලවලින් විෂ රසායනික ද්‍රව්‍යත් නිපදවෙනවා. ඒවායින් සිරුරේ අස්ථි කොටස්වලට හානි වෙන්න පටන් ගන්නවා. 

අස්ථි පංජරය දිරා යන්න පටන් ගන්නවා. විශේෂයෙන් කොන්දේ, උකුළු පෙදෙසේ (පෙල්විස්) හා ඉල ඇට (රිබ්ස්)වල. ඒ නිසයි හිතවත් වෛද්‍ය ශිරන්ත මට අනතුරු ඇඟෙව්වේ, පරෙස්සම් වෙන්න කිව්වේ. හදිසි වැටීමකදී ඇටකටු බිඳෙන්න පුළුවන් නිසා.

දිරා යන ඇටකටු....

ඒ වගේමනේ, මගේ ප්‍රතිශක්තිය ඇති කරන පද්ධතියත් ඒ කාලෙදී අඩපණ වෙලයි තියෙන්නේ. හෙම්බිරිස්සා විෂබීජවලින් එකක් සිරුරට ඇතුළු වුණත් ඇති, නිව්මෝනියාවෙන් කෙලවර වෙන්න! අනේ, ඔව්වා ඔහොම තියෙද්දිත් තමයි මං ගණනක් නැතිව හිටියේ.

තව දෙයක් කියන්න එපැයි. මට නොනා ඉන්න නම් බෑ! 

මේ ගැන ‘අම්මගෙ රෙද්දෙ මමාස්’ ලිපිවලදිත් කිව්වා. මං හුඟ දවසට තුන්පාරක් නානවා, සාමාන්‍යයෙන් දෙවතාවක් නම් නානවාමයි. 

ඒක නම් මං මටම දීගන්න තිළිණයක්! අච්චර අමාරු වෙලා ඇවිදගන්න බැරිව, ඇඳේ දපා තියා ඉඳිද්දීත් මං සුනිල්ට බල කළා මාව නාන කාමරේට වත්තන් කරගෙන යන්න; මං නාගන්නකල් තනි රකින්න. එහෙම වෙලාවට මං හරි ආත්මාර්ථකාමියි, නේද?

සුනිල් හැමදාම උදේටත්, දවල්ට හරි හවසට හරිත් ඉස්පිරිතාලයට ආවේය. මානෙල් එක වතාවකි. බඩා මල්ලා; දීපාලුත්. ඒකා මට අමාරු දිනවල රෑට තනියටත් උන්නේය.

අනෙක් අයත් මදි නොකියන්නම ආවෝය. ලැයිස්තුව ලියන්නට නම් වෙනම පෝස්ට් එකක් කෙටිය යුතුය. ලෙඩෙක් බලන්නට එන එක ලෙඩාගේ හිතට හයියකි. සතුටකි. ලෙඩාට ශක්තියක් වීම, දිරියක් දීම, සතුටක් දීම හැමෝටම කරන්නට බැරිය. ඒකත් කලාවකි.

ලෙඩ බලන්නට එන හුඟක් අය අහන්නෙම ....

ලෙඩ බලන්නට එන හුඟක් අය රෝගියෙකුගෙන් අහන්නේ ‘තවම අමාරුයිද?’ වගෙ ගොන් ප්‍රශ්නය; නෙගටිව් ප්‍රශ්නය. ඒ ප්‍රශ්නයම වුණත් පොසිටිව් විදියටත් අහන්න පුළුවන්නේ ‘ආ, දැන්නම් හොඳයිනේ’ වගෙ ක්‍රමයකට. ඔය කිව්වේ මට තදින් දැනුණු දෙයකි.

“අයියේ, හෙට උදේට ඔයාට මොනවද ගේන්න ඕනේ?” හවසට සුනිල් අහයි. ගෙනෙන්නේ කඩෙන්ය. කිරිබත් ගේන්නැයි මම සුනිල්ට කීවෙමි. පහුවදා උදෙන්ම ඔහු කිරිබත් ගෙනාවේය. “ඔන්න, මං අයියට ගෙදරම කිරිබතක් උයාගෙන ආවා!”

වැඩි ආදරේට සුනිල් ගෙදරම ඉවූ කිරිබත මට නම් කට ළඟටවත් ගන්නට හිතුණේ නැත. කෑම පෙට්ටිය අරිනකොට මුළු වාට්ට්ටුවම රොස් ගඳ ගහන්නට විණි. “සුනිල්, මේක හොඳටම රොස් වෙලානේ!” මගේ කඩප්පුලි කටින් වචන එළියට පැන්නේ හිතන්නටත් කලිනි.

“ටිකක් රොස් වුණා අයියේ.” සුනිල් පසුතැවුණේය.

එදා මා නොදැන හිටි කරුණක් දැනගත්තේ පස්සේය. බතක් රොස් වුණාම කරන්නට පිළියමකි. හැබැයි බතක්-කිරිබතක් රොස් වුණාමත් මේක හරි යනවාදැයි බලන්නට නම් බැරි විය. (මගේ අතින් බත් රොස්වෙන්නේ නැත. මේක හරි යන බව මට කීවේත් හිතවතියකි.) බත රොස් වුණාම පොල් බෑයක් බතට උඩින් තියා, පියන වසා ටික වෙලාවක් තියෙන්න ඇරියාම රොස් ගඳ අඩු වෙනවාලු! මෙව්වා කුකරි රහස්ය. 

බතක් රොස් වුණොත්, පොල් බෑයක්.......

කුකරි රහස් කියා කොටන විටයි මතක් වුණේ, මා දැන් ගන්නා උදේ ආහාර වේලක රෙසිපියක් දෙන්නට. දැන් ඔයාලා දන්නවානේ, මං සීනි, පිටි, පිටිකිරි, ඉදුණු පලතුරු විතරක් නෙවෙයි; පිෂ්ඨය සහිත එළවලු වර්ගවත් කෑමට නොගන්නා බව. මේක උදේකට විතරක් නෙවෙයි, ඕනෙම වේලකට ගැළපෙන එකක්. ලේසියි.

තාච්චියක් ළිපේ තියලා පොල්තෙල් මේස හැන්දක් දාන්න. ඒක රත් වෙද්දී රටකජු ඇට අහුරක් විතර දාලා, බැදෙන්න අරින්න. යන්තම් දුඹුරු පාටට හැරෙද්දී, කැපූ අමුමිරිස් කරලක්- තැලූ සුදුලූනු බික් කිහිපයක් ඒකටම දාලා පෙරළමින් බදින්න. 

ඊළඟට ඒකට දාන්නේ බිත්තර දෙකක්. හැන්දෙන් කලවම් කරමින්, කෑලිවලට කඩමින් බැදගන්න ගමන් ලුණු කුඩු, ගම්මිරිස් කුඩු දෙවගේත් රස පදමට දාගන්න. තාච්චිය ලිපෙන් බානකොටම තමයි, මම නම් කපාගත්ත බී ළූණු ගෙඩියකුයි, කරපිංචා කොළයි බැදුමට එකතු කරන්නේ. එතකොට බී ළූණු කෑලි ක්‍රන්චි ගතියට හැපෙනවා. සුවඳත් හමනවා.

මේක උදේ වේලට හොඳටම ඇති. හිතයි, බඩයි දෙකම පිරෙනවා! කැමැතියි නම් තක්කාලි, මස් වගෙ දේවලුත් මේකටම එකතු කරගන්න පුළුවන්. ඊළඟ කොටසට යන්න කලින් ඔන්න මේක හැදුවොත් කියන්නකෝ රහයිද කියලා. එහෙනං එතකල්.........