වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලොමා - දොළොස්වෙනි කොටස

උගුර බැරැන්ඩිය!

එක සයිඩ් ඉෆෙක්ට් එකක්....

මගේ ලෙඩ ගොඩක් එක සැරේම කියලා, ඔයාලටත් සසර කලකිරවන්නේ මොකටද? ඊළඟ දවසට ඒ විස්තර කල් දමන්නම්! එහෙම කියලනෙ එදා මං නතර කළේ. 

ඉතින් අද පටන් ගන්න වෙන්නේ ලෙඩකින් නෙවෙයි, අතුරු ආබාධයකින්. මගේ සරීර කූඩුවේ වඩාත්ම සංවේදී කෑල්ල මගේ උගුර වෙන්නැති. කතාවට හපන් වෙන්න නම් උගුර හොඳට තියෙන්නත් එපැයි! දන්නවනේ, දිසා කතාවට දෙයියාය කියලා. එක දිගට පැයක්-දෙකක් කතාවක් පැවැත්තුවත් උගුරේ අවුලක් වෙන්නේ නෑ. ඉස්සර එහෙම වුණාට දැන්..... කීමෝතෙරපි ප්‍රතිකාර ගන්න පටන් ගන්නකොටම මගේ උගුර යකාට යනවා. බැරැන්ඩි වෙනවා.

ඒ දවස්වලට නම් නෙවිල්, පීරිස්, මර්වින් වගේ හැමෝටම හරිම ජොලි. එහෙම වෙලාවට තමයි එයාලා මට කියන තරමක් කතන්දර කියන්නේ. බල්ලෝ කාපු උගුරක් එක්ක කතා කරන්නයැ? ගොරවන්නයැ? මං මුවින් නොබැණ මෞනවෘතය රකිනවා, දත් මිටි කකා. “කෝ... කෝ දැන් තමුසෙගෙ මහ ලොකු කට? දැන් තමයි වෙලාව මූට ඕනේ දෙයක් කියලා දාන්න.”

හැබැයි, යන්තමට කට පණ ගහලා එද්දී.... මං ඇරියස් කවර් කරගන්නවා. මොකද මේ හැම සයිඩ් ඉෆෙක්ට් එකක්ම දවස් තුන හතරකින් පස්සේ තුනී වෙලා යනවා. එන්නේ වෙනින් එකක්.

හෙළ ඔසුවක් විදිහට........

“අයියේ, උඹට හොඳයි ‘ෂර්ෂපාදී තෙල්’ ඩිංගක් ගාගන්න එක.” අපේ සුනිල් මගේ උගුරේ සෙම ගතියට ගොඩ වෙදකමක් අරගෙන ආවා! පිටින් ගාන්න තියෙන්නේ. කපුරු සුවඳ ගහන තෙලක්. “මල්ලිකාට නම් මේ තෙල ගොඩක් හරි ගියා. හුස්ම ගන්නත් ලේසි වෙනවා. උගුරේ සෙම ගතියත් අඩු වුණා.” සුනිල් රෙක්මන්ඩ් කළා. ඇත්ත. ඒක ගෑවාම මටත් පහසුවක් දැනුණා. 

හුස්ම ගැනිල්ල හොඳටම අමාරු වෙනවා නම් ගන්න ‘ඉන්හේලර්’ එකකුත් මට දීලයි තිබුණේ. ඔන්න ඕක විතරමයි මං සිංහල, ඉංග්‍රීසි ක්‍රම දෙකෙන්ම ගත්තු ප්‍රතිකාරය.

හරියට ‘රාජා හෝ මා හෝ ගංගා හෝ’ කියලා අරිට්ඨකීවෙණ්ඩු කිව්වා වගේ! උගුර බැරැන්ඩිය ගැන කොටන වෙලාවේ ඉඳලා ‘සීතාවක බැරැන්ඩි කෝවිලත්’ හරි පොරයක. මතකයේ ඉස්සරහටම ඇවිත්.

පුදුමය කියන්නේ කොළඹට මෙච්චර ළඟින් තිබිලත්; අවිස්සාවේල්ලේ තිබිලත් හුඟ දෙනා මෙතනට ගිහිල්ලා නැති එක. ඇයි ඒ?

සීතාවක කියන්නෙත් ලංකාවේ එක රාජධානියක්. සිංහල, ඉංග්‍රීසි, පෘතුගීසි, ලන්දේසි කියන හතර වරිගෙම අතින් පාලනය වුණු එකම රාජධානිය. බිහිවුණේ අවුරුදු 467කට විතර ඉස්සර. ඩබ්ලිව්.ඒ. සිල්වා මහත්තයාගේ ‘විජයබා කොල්ලය’ කියවලා තියෙනවා නම් ඔයාලට ආයේ අමුතුවෙන් විස්තර කියන්න ඕනෙත් නැහැ.

ගිහින් බලන්නට වටිනා............

දන්ත ධාතුන් වහන්සේත් සීතාවක වැඩ හිටියා. 

කෝට්ටේ රජ වුණු ධර්මපාල කුමාරයා ‘දොන් ජුවන් ධර්මපාල’ නමින් කතෝලිකයෙක් විදියට බෞතීස්ම වෙනකොට හිරිපිටිය නිලමේට විචිකිච්ඡාවක් ඇතිවෙනවා. ඊට පස්සේ දළදා වහන්සේ නොතකා හරීවි කියලා. මනුස්සයා තමයි දළදාව බාරව හිටියේ. ඉතින් උන්නැහේ ‘කරඬුව’ ඇතුළෙන් බොරු දතක් තියලා, හැබෑ දළදාව මායාදුන්නේ රජ්ජුරුවොන්ට ගෙනිහින් දෙනවා. ඊට පස්සේ දළදා වහන්සේ හංගලා තිබ්බේ කුරහන් ගලක.

බල අරගල සිදුවෙද්දී ඔහොම දේවල්; රජවරුන් ගොනාට ඇන්දීම් අමුතු දේවල් නෙවෙයිනේ. ඒවා කවදත් වෙනවා. 

ගෑනියෙක්ව මිනිහෙක් කිරීම විතරක් කරන්නට බැරි, මහා බල පරාක්‍රමයෙන් යුතු ‘ජයවෝඩන ජනාධිපතිතුමාවත්’ අපේ උන්නාන්සේ කෙනෙක් යස රඟට අන්දලා තියෙන්නේ, ඇමතිතුමෙකුත් හවුල් කරගෙනම.

මහාවැලි ව්‍යාපාරය නිසා පන්සල් ගොඩක් වතුරට බිලිවුණානේ. ඒ ගැන ගාමිණී දිසානායක ඇමැතිතුමාත් එක්ක කතා කළ හුණුපිටිය ගංගාරාමයේ ඇල්ලේ ගුණවංශ හාමුදුරුවෝ යෝජනාවක් කළාලු. “ඒ පව් හේදෙන්නත් එක්ක අපි චෛත්‍යයක් හදමු!” කියලා. 

ඔහොම මහවැලි මහා සෑය හදන්න යෝජනා වුණාට තව ප්‍රශ්නයක්; සෑහෙන බරපතළ ප්‍රශ්නයක් මතු වෙච්චි.

මහවැලි මහා සෑය හදන්න යද්දී........

“දුටුගැමුණු මිනීමරුවෙක් කියලා කියපු අයෙකු අතින් මුල්ගල තියන්න බෑ කියලා මම තරයේම කීවා. ජේ.ආර්. උත්සවයට ආවට නම් කමක් නෑ, හැබැයි මුල්ගල තියන්න නම් දෙන්න බෑ කියලා මම දිගින් දිගටම විරුද්ධ වුණා. ඒත් ජේ.ආර්. ඉන්නකොට ගාමිණීට මුල්ගල තියන්න බැහැනේ. ඒ නිසා අපි උපක්‍රමයක් භාවිත කළා....... අපි දෙන්නා නැකත් දවසේ ජේ.ආර්.ට හොරෙන් ගිහින් මහවැලි මහා සෑයට මුල්ගල තබලා පස්වලින් වහලා දැමුවා. ඊට පස්සේ ජේ.ආර්.ගේ ප්‍රධානත්වයෙන් විශාල උත්සවයක් පවත්වලා යළිත් වරක් මුල්ගල තැබුණා....”. කොහොමද ඒ ඇන්දිල්ල?

ඔය වගේම, පහුගිය ටිකේ කවුරු කාව කොහොම රැවැට්ටුවද කියන කතාවල් තව පස්සේ එළිවෙයි, නේද?

කවුරු කාව කොහොම කොහේදී රැවට්ටුවත් අපේම සරීර කූඩුව රවට්ටන්නයැ? ඒ වැඩේ නම් බැහැ රජෝ! 

ඒ හිංදා මං මට කියන වෙලාවට, කියාපු විදියට ප්‍රතිකාර ටික ගත්තා. ඇත්තටම ඊට පස්සේ කිහිප වතාවක්ම MRI එකෙන් මගේ තත්ත්වය ගැන පරීක්ෂණත් කෙරුණා. ලැබුණු වාර්තාවලට අනුව නම් පිළිකා රෝගී මට්ටම ‘zero’ ලෙවල් එකට ඉතා ළඟයිලු.

එහෙම කිව්වට ඇතැයි? තවම අනෙක් සයිඩ් ඉෆෙක්ට්ස් ගැන එහෙමත් කියන්න වුණේ නැහැනේ. 

උගුර බැරැන්ඩියට අමතරව ඔන්න හිටි ගමන් මස්පිඬු පෙරළෙන්න ගන්නවා. කෙණ්ඩ පෙරළෙනවාට වැඩියෙන් ඒක වේදනාකාරියි. මාංශ පේශි පැතලි වෙලා, ලෑල්ලක් වගේ වෙද්දී එලොව පොල් පේනවා! ගොඩක් දවසට පැය දෙක-තුනකට වැඩිය නින්ද යන්නෙත් නැහැ. එතකොට නම් මාව මත් වෙලා වගෙයි. ඔහේ පාවෙනවා. එලෝ විකාරෙන් මෙලෝ අත ගගා ඉන්නේ.

අන්තඃකල්පය නස්නට පළමු සත්දවසක් තිබියදී...............

මං මේ සේරම කියන්නේ එකම එක ප්‍රධාන අරමුණකුත් ඇතිව. සකල මහා පතළ කරුණාවෙන්! අහලා තියේද කාමාවචර දේවතාවෝ ගැන එහෙම?

“අන්තඃකල්පය නස්නට පළමු සත්දවසක් තිබියදී කාමාවචර දේවතා කෙනෙක් අවමඟුල් වෙස් ගෙන මිනිස් ලොවැ ඇවිද, සත්ත්වයෙනි මෙයින් සත්දවසක් ගිය කලැ මෘගසංවරුසාව යයි යන විනාශකරවූ මහා වර්ෂාවෙක් සත්දවසක් මුළුල්ලෙහි ධාරානිපාතයෙන් වස්නේය. එහි තෙමුණු කෙනෙක් ඔවුනොවුන් ඇසට මුවන්සේ පෙනෙති. උනුන්ගේ ජීවිත විනාශ කෙරෙති.......” ඔහොමයි ‘සද්ධර්මාලංකාරයේ’ අනාගතවංශ දේශනාවේ තියෙන්නේ.

කාමාවචර දේවතාවා කෙළලක්ෂයක් සක්වළටම ඇහෙන්න අනතුරු ඇඟෙව්වත් වැඩි දෙනෙක් ඒකට කන් දෙන්නේ නැහැලු. 

මුරුගසන් වරුසාවට තෙමුණාම අනෙකාව හතුරෙක් විදියට පෙනෙන නිසා එක-එකා කා-කොටාගෙන මිනිස්සු විනාශ වෙන්න ගන්නවාලු. වැස්සට තෙමුණු තණකොළයක් වුණත් ආයුධයක් බවට පත් වෙනවාලු. ඒකද මේ වේගෙන යන්නේ?

අපි ගන්න හුස්ම ඩිංගිත්ත විෂ වෙලා. බොන වතුර බිඳ විෂ වෙලා. කන කෑම-බීම........ හැමදේම විෂ වෙලා. අනාගතවංශ දේශනාව දැන්මම හරියටම හරි ගිහින්ද?

දැන් අපේ සමන්ති නංගී රැකියාවෙන් අස්වීලා ගෙදරය. ඒ රස්සාව එපාවෙලා එහෙම නොවේ. මහත්තයාට සාත්තු කරන්නටය. බිමල්, ඇගේ සැමියා පහුගිය දස මාසය මුළුල්ලේ කිසිම කෑමක් හෝ බීමක් ‘මුඛයෙන්’ සරීරයට ඇතුළු කරගෙන නැත. බඩට බටයක් දමා එතුළින් යවන දේවල්වලිනි බිමල්ගේ පණ අල්ලාගෙන ඉන්නේ. ඔහුටත් පිළිකාවකි. මුඛ පිළිකාවකි.

සුනිල්ගේ දෙවෙනි පුතා ජයශංඛ, සමන්ති, සුනිල්, මං, බිමල්, දීපාල්, අනිල් හා දියණිය සිඟිති 

සසර කලකිරවන්නට නොවේ, මං මේවා කියන්නේ. ඇතිවී තිබෙන තත්වය පහදා දෙන්නටය. එහෙම නැතිව මටත් කාමාවචර දේවතාවෙකු වෙන්නට හිතිලා හෙම නොවේ!

අනිල් මල්ලීටත් පෙනහළු පිළිකාවක් බව දැනගෙන තවම පස්මාසයක්වත් නැත. 

ඔහු වතුර පොදක් බොන්නේත් බැරිම තැනදී විතරය. ගිලගන්නට අමාරු නිසාය. එයාගේ බඩටත් දැන් බටයක් දාලා ඉවරය. පුදුමය කියන්නේ මටත් පස්සේ ඒ රෝගයට ගොදුරු වුණු ඒ දෙන්නාම දැන් මටත් වඩා අසාධ්‍ය තත්වයේ ඉන්නා එකය. 

මුලදී පවුලේ අය මට මේවා දැනෙන්නට ඉඩ තිබ්බෙත් නැත. “ලොකාට අප්සෙට් වෙයි කියලයි නොකියා හිටියේ.” ඔවුහු කීහ.

ඇත්තම කියනවා නම් මට ඇත්තේ අවුල් හැඟීමක් නොවේ. තරහකි. මගේ දෛවය මට කියන්නේ නෑ-හිතවතුන් සේරටම පස්සේ යන්න කියලාද? මෙය ගොඩක්-ගොඩාක්ම සැර වැඩි දඬුවමක් නෙවෙයිද? කොපමණ බරපතළ වුණත් දෛවය එය නම් මා ඊට මුහුණ පෑ යුතුය. 

දැන් පිළිකාව කියන්නේ කාගේත් ප්‍රශ්නයක් බවට පත් වුණු  දෙයකි. පොදු ප්‍රශ්නයකි. ඒක වසංගතයක් වගේ මිනිස් සංහතිය වෙළාගන්නට පටන්  අරන්ද? අපි කවුරුනුත් මේ ගැන අවදියෙන් හිටියොත්....

පිළිකාව වසංගතයක්ම වගේ.........

ඇමෙරිකාවේ ටෙලිනාටක නිළි හොලී කිචන් 2015 ජුනි 4 වෙනිදා  යූ ටියුබ් එකට වීඩියෝවක් upload කළේ ලෝකෙටම ඍනාත්මක පණිවිඩයක් දෙමින්. “මගේ පියයුරු පිළිකාව කවදාවත් සනීප කරන්න පුළුවන් එකක් නෙවෙයි.” හොලී කිව්වා. 2016 ජනවාරි 12 වෙනිදා හොලී මියගියා. ඒත් දැන්..... පියයුරු පිළිකාව බොහෝ දුරට මැඩලන්නට වෛද්‍ය විද්‍යාවට හැකියි. ඒක තමයි ලෝකේ හැටි.

සොබාදහමත් ලේසියෙන් යමක් අත අරින්නේ නැහැ වගෙයි. 

මෙහෙන් බෙහෙත් හොයාගනිද්දී, එහෙන් රෝගය බෝවෙන අයගේ සංඛ්‍යාව හිතන්නවත් බැරි තරමින් ඉහළ යනවා. දන්නවාද, 2018 වෛද්‍ය විද්‍යාව සඳහා නොබෙල් තෑග්ග ලැබුණේත් අවුරුදු 28ක් තිස්සේ පිළිකා මර්දන ක්‍රම; බෙහෙත් ගැන පර්යේෂණ කළ වෛද්‍යවරුන් දෙන්නෙකුට. මං ඒ ටික කිව්වේ ‘යකා කියන තරම්ම කළු නැහැ’ කියන පණිවිඩය දෙන්නත් එක්කයි.

නමුත් අමතක නොකළ යුතු වේගයකින් පිළිකාව පැතිරෙන්නේ ඇයි කියන ප්‍රශ්නයට නම් තවමත් ඍජු පිළිතුරක් නෑ!

“නිමල් අයියේ, ඒ නිසා තමයි හොඳ සැලකිල්ලෙන් අපි හැමෝටම කෑම ගන්න වෙලා තියෙන්නේ. පේනවනේ, xxxx අයියලාගේ අම්මට වෙලා තියෙන දේ. එයාටත් පිළිකාවක්.” පීරිස් කිව්වා. ඒ සති දෙකකට කලින්. “අම්මා දුර්වල වුණත් ඔපරේෂන් එකක් කරන්නම වෙන තැනට ඇවිත්. ඒකත් ලේසි නැහැ, තියෙන තැන නිසා. හ්ම්හ්, මේක දැන් වසංගතයක්ම වෙලා.”

හැමෝම එකතු වෙලා......

මං දොස්තරවරයෙකු නොවේ. කොන්දොස්තරවරයෙක්වත් නොවේ. එහෙම තියෙද්දීත් මේවා හිතාදර රසික පාඨක ඔබට කියන්නේ අනතුරු අඟවන්නටය!

අප හැම දෙනාගේම සිරුරේ යටපත් වුණු; නිලීන වුණු නොයෙක් ජාන රැසක්ම තිබේ. ඒවා සමහරක් ක්‍රියාකාරී වෙන්නේ හිටි ගමන්ය. පිළිකාව ඇති කරන ඒවාත් එහෙමලු. 

“නිමල් අයියේ, හොඳම දේ තමයි මේකේ මිකැනිසම් එක තේරුම් ගන්න එක. වැඩේ කෙරෙන විදිය; යාන්ත්‍රණේ තේරුම් ගත්තාම කන්ට්‍රෝල් කරගන්න එක ලේසියි.” අයස්මන්ත මහත්තයා කොතෙකුත් කියයි. ඒ මාව දිරිගන්වන්නටය.

“පිළිකා සෛලවලට ජීවත් වෙන්න ග්ලූකෝස් ඕනේ. ලේවල සීනි නැතිවෙනකොට 90%ක් විතරම පිළිකා සෛල අඩපණ වෙනවා. ඉතින් අපිට පුළුවන් නම් තිස්සෙම ඇඟට ග්ලූකෝස් නොදී ඉන්න....” මට දැනෙන විදියටත් ඒක ලෙහෙසි උපක්‍රමයකි. කාටත් හොඳය. 

දැනට ලංකාවේ වසරකට සිදුවෙන මරණවලින් 7%කට හේතුව දියවැඩියාවය. ඒ වසංගතය පාලනය කර ගන්නටත් මේ ක්‍රමයම යොදාගත හැකිය.

“අවුරුදු 2500කට ඉස්සෙල්ලාත් බුදුහාමුදුරුවෝ ඔය විත්තිය දැනගෙන හිටියා. ඒකයි හාමුදුරුවරුන්ට විකාල භෝජන ශික්ෂාපදය පැනෙව්වේ! මුස්ලිම් ආගමේත් එහෙමයි. ඇයි එයාලටත් මාසයක්ම උපවාසය කරන්න කියලා තියෙන්නේ? බිස්නස්කාරයෝ සමාගම්කාරයෝ අපිට සේරම අමතක කරවලා. උඩින් නොපෙනුණාට මොකද අපි සේරම උගුලක හිරවෙලා.”

දුෂ්කර මාර්ගයක් වැටී තිබෙන්නේ සුන්දර ගමනාන්තයකටය.....

දැන් අපට ඉතිරිවී තිබෙන්නේ දුෂ්කර ගමන් මාර්ගයක යෑම විතරක් වාගෙය. මා හිතන්නේ එසේ යාම විටිනවා කියලාය. එහෙම හිතන්නේ සුන්දර ගමනාන්තය දෙස මා සුබවාදීව බලන නිසාය!

කලිනුත් මා කියා ඇත. මට කළ හැක්කේ වාර්තා කිරීම පමණි. ‘තම තම නැණ පමණින් විසඳිය යුතු!’ තීරණය කිරීමේ ඔබේ අයිතිය! ඔන්න ඉතින් ඒකට විවේකයක් දීලා, මාත් විවේකයක් ගන්නවා. කමක් නැහැනේ?

මඩ ගොහොරුවක පචවී - දහවෙනි කොටස

1970 දී මාව දේශපාලනයට ඈඳාගත් mpm මාමා 77 වෙද්දී unp එකේ නොහිටියා වාගෙය, මට නම් මතක. කොයි කාලේ ඔහුගේ සංක්‍රාන්තිය වුණාද කියලා නොදන්නවා වුණත්, දැන් නම් ඔහු slfp එකේය.

ඉතිහාසය දැනගෙන ඉඳීම .............

මා මේ බ්ලොග් රචනාව ලියන්නට ගනිද්දී හිතේ තිබුණේ මගේ සැබෑ ජීවනාන්දරය හිතාදර රසික ඔබ හා බෙදාගැනීමේ අරමුණ විතරය. එහෙත් ලියාගෙන යද්දී, රසික ප්‍රතිචාර ලැබෙද්දී තේරුම් ගියේ මා ඉතිහාසයෙන් පෙත්තකුත් ලියා තබන බවයි. මහරගම ඉතිහාසයෙන් ටිකක්! එහෙම වුණේ අඩසියවසකටත් වඩා මා පය ගසා ඉන්නේ මහරගම නිසාය. 

ඒ ගැනත් තව-තවත් ලියන්නැයි ප්‍රදීප් ජයතුංග රසිකයා දිගටම ඉල්ලයි. අසංග රණසිංහ ආරච්චිත්, මධුශංඛ විතානගේත්, චමින්ද දිසානායකත් ඒ ඉල්ලීමම කළා වගේ මට මතකය.

ඉතිහාසය දැනගෙන හිඳීම වැදගත්ය. ලෝකය වෙනස් වුණු හැටි, වෙනස් වෙන හැටි තේරුම් ගන්නට එය ප්‍රයෝජනවත් වෙයි. 

ඒවා ඇහේ ඇනෙද්දීත් සමහරුන්ට වගේ-වගක් නැති හැටි! ඉතිහාසය වාර්තා කර තැබීමේදීත්, සටහන් කර තැබීමේදීත් අප කෙතරම් අගතිගාමීද, පක්ෂග්‍රාහීද, අසමත්ද කියා හොයන්නට නම් අන්තර්ජාලයෙන් මෑත වකවානු පිරික්සා බලන්න. හිනාවී තර වෙන්නට වෙනත් විහිලු අවශ්‍ය නොවේ, ඒ ටිකම ඇතිය! 

මගේ ගැන විස්තර ටක්කෙටම තහවුරු කරගන්නට ගියාමත්, පරණ ෆොටෝ හොයන්නට ගියාමත්ය, තේරුණේ. හුඟක් අය ළඟ මගේ ළඟ තරම්වත් තොරතුරු නැත. මතකයේත් නැත. ඉතින් මංවත් දන්නා දේ ලිවිය යුතුය! 

ඒ පදනමේදී mpm ගැන මේ ටිකත් ලියන්නම වෙයි! මං දන්නා හරිය හෝ සටහන් කර තැබීම මගේ යුතුකමකි. ඔහු මහරගම යුගයක් නියෝජනය කළ අයෙකි.

mpm මාමා ඒ දවස්වල ‘මිස්ටර් ක්ලීන්’ කෙනෙකි. ඇන්දේ සුදු සරමය. මහරගම ප්‍රසිද්ධ චණ්ඩියෙක්වී හිටි නිසාදෝ කට්ස් පෙනෙන්නට හිරටය උඩු කයට ඇන්දේ! අනෙක් චණ්ඩි වගේම. සුරාවෙන්, සූදුවෙන් තොරය. වලියට බරත් නැත. සාධාරණ මනුස්සයාය. පගා ගත්තේ, කොමිස් ගත්තේ නැත! මං ඔහොම කියද්දී ඔයාලගේ හිතට ප්‍රශ්නයක් එයි! ඒ ප්‍රශ්නය ඉන්තේරුවෙන්ම සාධාරණ එකකි. ‘මොන හුxxxxද එහෙනම් ඔය යකා චණ්ඩියෙක් වුණේ?’ ඒකට උත්තරයක් නම් මා ළඟ නැත.

එහෙනම් මොන හුxxxxද ...............

හැබැයි ඒ කාලයේ හිටි ගොඩ දෙනා එහෙම සාධාරණ චණ්ඩි වගේ පෙනෙයි. ඒ කාලයේ හිටි බොහොමයක් චණ්ඩි ප්‍රසිද්ධවී උන්නේ අවි-ආයුධවලින්, මිනීමැරීම්වලින් නොවේ! 

චීනඩි සටන්, ගුස්ති පොර වගේ ඇඟ-පතේ හයියෙන් කළ දේවලින්ය. ප්‍රගුණ කළ සටන් අභ්‍යාසවලින්ය. අසාධාරණයට විරුද්ධව නැඟී හිටීම තුළින්ය.

පේව්මන්ට් රස්සාව කරද්දී නම් මට එහෙම චණ්ඩියෙකුවූ මරදානේ චොප්පේ අයියා ගැන නොයෙක් කතන්දර විටින්-විට අහන්නට ලැබිණි. ඔහු කෙරෙහි කා තුළත් තිබුණේ බිය මුසු ගෞරවයකි. චොප්පේ මරා දමා තිබුණේ 1968 ඔක්තෝබරයේය. අදට වසර පනහකට එපිටදීය.

වරක් එක්තරා ස්වාමීන්වහන්සේ නමක් චොප්පේගේ අනුගාමිකයන් පිරිසක් සමඟ අරෝවක් ඇති කරගත්හ. “මං චොප්පෙව චප්ප කරනවා!” හාමුදුරුවෝ කීවේලු. 

චොප්පේ අයියා උන්වහන්සේ හොයාගෙන ගියේය. ගිහින් කියා තිබුණේ වචන පහකි. “සඟ, මාත් එක්ක බැහැ දඟ!” දෙන්නාගේ විරසකය එතැනින්ම ඉවර වුණිලු.

සඟ, මාත් එක්ක බැහැ දඟ!

mpm මාමාගේ කතා ශෛලියත් ඒ වගේම එකකි. කෙටිය; සරලය; විධානාත්මකය. 

මෙහෙම කියද්දී mpm උත්තරීතර මනුස්සයෙකු විදියටත් කාට හරි පෙනෙන්නට ඉඩ තිබේ. ඔහු එහෙමත් නැත. මා දන්නා පරිද්දෙන් නම් ඔහුගේ බලය අයුතු ලෙස පාවිච්චියට ගත්තේ එකම අවස්ථාවකය. ඒක නම් හරිම පීචං විදියටය. සක්විති රජ වෙලා හිටියත් සමහරු වෙලාවකදී බලු වෙන්නේ. mpm මාමාටත් එහෙම වෙන්නට ඇතිය.

අපේ අසල්වැසියෙක්ට රූබර දූලා තුන්දෙනෙකුම හිටියේය. සමහරු ඔවුන්ට කීවේ තණ්හා, රතී, රඟා කියලාය. අක්ක-නඟාලා තුන් දෙනාම එකට එක්ව පනින්නට තිබුණු හැම කඩුල්ලක්ම සමඟියෙන් පැන්න බවත් ගමම දැනගෙන හිටියේය.

ඔහොම යද්දී දවසක හවස හතට විතර mpm මාමා තවත් ගැටවරයන් තුන්-හතර දෙනෙක් එක්ක අපේ තාත්තා හමුවන්නට ආවේය. සතරකන් මන්ත්‍රණයකත් යෙදුණේය. අපේ තාත්තාත් එක්කම පිටත්ව ගියේය. සේරම විස්තර දැනගන්නට ලැබුණේ ටිකෙන්-ටිකය.

mpm මාමාගේ ගෝලයන් සමඟත් අර මාර දූලා හුටපට හදාගෙනය. ඒ ගැටිස්සියෝ සුපුරුදු විදියට කුට්ටම අනන්නට ගියාම එකම කල්ලියේ කොල්ලන් අතරත් ගෝරි වැටිලාය. උන්ගේ කාකොටා ගැනිලි mpmට දිරෙව්වේ නැත. 

හොඳටම කේන්ති ගත් mpm කොලු නඩයත්, අපේ තාත්තාත් එක්ක ඒ ගෙදරට කඩා වැදුණේය. නඩුත් ඇහුවේය. එවෙලේම තීන්දුවත් දුන්නේලු. කෙල්ලන්ට නොවේ. කොල්ලන්ටය. අර ගැටිස්සියන්ගේ  මහ දෙන්නා ඉදිරිපිටදීමය. 

“තොපිට ඕනේ මෙහෙම එවුන්ට කර ගහලා කාලකන්නි වෙන්නද? ගෙරි මස් කන එවුන් ඒවා කරේ එල්ලාගෙනද කන්නෙ? එහෙනම් දැන්ම තෝරා ගනියව් තොපි එක-එකාට ඕනෙ එකීව!”.

තණ්හා රතී රඟා ...........

එදා කතාව එතනින් අවසන් කරන්නට සාම දූතයාවී තිබුණේ අපේ තාත්තාය. “පව් ඕයි, අර මනුස්සයායි ගෑනියි දෙන්නා හොඳටම බය වෙලා අඬා වැටුණා. අඬ-අඬා mpm ඉස්සරහා වැඳ වැටුණා. දරුවෝ හොඳට හදාගන්න බැරි වුණාම දෙමව්පියන්ට වෙන දේවල්!” තාත්තා අම්මාට ඔය විස්තර කියද්දී මාත් එතැනය. (දැන් ඒ අංගනාවන් තිදෙනාම deposit ආච්චිලාය.)    

හිටිගමන් ආලවකයාට ඇන්දත්, කිසිම නගරයක නොකෙරෙන්නට ඇතැයි හිතෙන විදියේ සංවිධානයකින් යුතුව mpm මාමා ඒ කාලයේ ‘මහරගම සංගීත සංදර්ශන’ මාලාවක්ම මෙහෙයෙව්වේය. අන්න එතැනදී නම් ඔහුගේ ‘චණ්ඩි පාට්’ එකෙනුත් ලොකු හයියක් ලැබුණු පාටය.

මුලින්ම සංගීතයට ගෙන්වන්නට අදහස් කෙරෙන ගායක-ගායිකා ලැයිස්තුව හැදෙයි.

ජෝතිපාල මුදුනේමය. බෙග් මාස්ටර්, මිල්ටන් පෙරේරා, එම්.එස්. ප්‍රනාන්දු ....... තව ගොඩ දෙනෙක් ඒ ලිස්ට් එකේය. එයාලගෙ අය කිරීමත් ඒකෙම සටහන් වෙයි. mpm මාමාගේ සහපිරිවරත් කැටුව වැඩේට හරියටම එන්ටර් වෙන්නේ ඊළඟටය. මේ පිරිවර මහරගම ප්‍රධාන ව්‍යාපාරිකයන් හොයාගෙන එන්නටත් කලින්ම, එයාලා එන ආරංචිය මුදලාලිලා හොයාගෙන ඇවිත්ය.

ජෝතිපාල මුදුනේමය......

mpm මාමා ඔවුන්ගේ අනුග්‍රහය ගත්තේ සල්ලිවලින් නොවේ. “ඔන්න මුදලාලිට කැමති එක්කෙනෙක් අපේ සංගීතෙට ගෙන්නලා දෙන්න පුළුවන්. හැබැයි එයාගේ ගාස්තුව ගෙවන එක, කෑම-බීම සප්ලයි කරන එක, ගමන්-බිමන් කරෝන එක සේරම මුදලාලිම බාරගන්න වෙනවා. ලොකු මුදලාලිලා ලොකු ආර්ටිස්ට්ලව ගෙන්නලා දෙන බවත් මං දන්නවා ....”

එච්.ආර්. ජෝතිපාල මහරගම රත්නපාල අයියාගේ ගජයෙක් බවත්, ඉඳහිට එයාලගෙ ගෙදරට යන-එන බවත් මුළු මහරගමටම රහසක් නොවිණි. ඒ ගැන කඩුලු කතාවලුත් නොතිබුණා නොවේ! එව්වා කොහොම වෙතත් එච්.ආර්. ජෝතිපාලව sponsor කෙරුණේ රත්නපාලයියා අතින්ය. එතකොට මහරගම ලංකා ධීවර සංස්ථාවේ සිල්ලර අලෙවි සල පවත්වාගෙන ගියේ ඔහුය.

රත්නපාල මුදලාලි වගේම මහරගම කිරුළු දැරූ ව්‍යාපාරිකයන් කිහිප දෙනෙක් වූහ. දැඩිගම මුදලාලි, වටරැක මුදලාලි, පමුණුගම මුදලාලි, රාජා ලොජ් හා රාජා ජුවෙලරි- ස්ටෝර්ස් මුදලාලි එහෙම කිහිප දෙනෙකි.

මහරගමට තිබුණු එකම එක තෝසේ කඩය රාජා ලොජ් එකය. ඒ දවස්වල ලාබෙටම කෑම වේලක් කන්නට නම් කවුරුනුත් ගියේ තෝසේ කඩයකටය. 

අවුරුදු ගණනාවක් තිස්සේ, කෝච්චරවත් රාජා එකෙන්ම ලාබෙට කාලා, කර දඬු උස්මහත් වුණු ‘මහරගම ජාති ආල කොල්ලෝ රැළක්’ 1983 දී ජාත්‍යානුරාගයෙන් ඔද වැඩී රාජා ලොජ් එකත්, ජුවෙලරි එකත් ස්ටෝර්ස් එකත් කඩා බිඳ දැමූහ. ජුවෙලරි එකේ රත්තරන් බඩුත්, ස්ටෝර්ස් එකේ tv හා විදුලි ආම්පන්නත් එයාලාගේ ගෙවල්වලට උස්සාගෙන ගියහ. ඒ කොල්ලකෑමක් විදියට හිතලා නොවේ. වැඩි පරෙස්සමටය! කෙලෙහිගුණ දැක්වීමටය.

ජාති ආලකාරයෝ ටිකක්........

mpm මාමාගේ සංගීත සංදර්ශන අතිසාර්ථක ඒවා විණි. ඒවාට ආ කවුරුනුත් ආවේ සංගීත අහන්නටය; බලන්නටය. තමන්ටත් සෝයුරියන් ඉන්නා බව අමතක නොකරමින්, ඉලන්දාරිකම් පාන්නටය; ‘මිරිකන්නට’ ‘තැල්මට්’ දමන්නට බලාගෙන නෙවේය. එහෙම කළා නම් mpm මාමලාගෙන් අම්බානක කන්නට වෙන නිසා නාම්බන් එහෙම චරිතවත්ව හිටියා වෙන්නටත් ඇත.

ඉතින්, ඔහොම කෙනෙකුගේ ඇරයුමෙන් දේශපාලන ගොහොරුවට පිවිසීම නිසා මට ලොකුම වාසියකුත් ලැබුණේය. ඒ හිතාගන්නවත් බැරි තරම් පිරිසක් හඳුනා ගන්නට ඉඩ ලැබීමයි. ඇත්තටම එදා මං දැනගෙන උන් දේශපාලනයක් නොවීය. නමුත් මගේ මුඛරිකමක් තිබිණි. යම්කිසි නායකත්ව ලක්ෂණ කිහිපයකුත් මට තිබුණා විය යුතුය. අනෙක් අයව නම්මා ගන්නටත් පුළුවන් ගතියක්..... ඒකත් තිබිණි.

නායකයෙක්ව වැජඹෙන්නට නම් කෙනෙකුට අනුගාමිකයන් පිරිසක් සිටිය යුතුමය. 

නැතිනම් ඔහුට සිදුවන්නේ ‘ඒකනායක’ කෙනෙකුවී සැනසෙන්නටය. දහනායක, දිසානායක, සේනානායක වගේ මොනම නායකයෙක් වෙන්නට වුණත් උත්පත්තියෙන්මත් පිනක් පිහිටන්නට ඕනෑය.

සත්ත්ව විද්‍යාඥයන්ගේ මතය ඕනෑම ජීවී ගහනයක 5:1 අනුපාතයකට පමණක් නායකයන් බිහිවෙන බවයි. 

හැබැයි, හොඳ නායකයෙකුට විටෙක හොඳ අනුගාමිකයෙකු වෙන්නත් හැකියාව තිබිය යුතුමය. නැතිනම් විනාශ වෙන්නේ රටක්මය; ප්‍රජාවක්මය! ඒකටත් ගොඩාක් ගට්ස් තියෙන්න ඕනෑ බව ඊයේ පෙරේදාත් අපි දැක්කෙමු. ඒ දැක්කේ අපේ උන්නැහේලට එහෙම ගට්ස් නැති හැටිය.

තෙරේසා මේට විරුද්ධව විශ්වාසභංග ...........

පසුගියදා එංගලන්තයේ අග්‍රාමාත්‍ය ‘තෙරේසා මේ’ට විරුද්ධව විශ්වාසභංග යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කෙරෙන සූදානමක් තිබිණි. 

‘ඔබතුමිය එයට මුහුණ දෙනවාද?’ මාධ්‍යවේදියෙකු ඇගෙන් අසා තිබිණි. “නායකත්වය කියන්නේ නිවැරදි තීරණ ගැනීමයි. ලෙහෙසි තීරණවලට යාම නෙවෙයි!” අගමැතිනිය කියා තිබිණි. අපේ රටටත් එවන් නැණවත් නායකයන් ලැබෙනවා නම්!

මා දේශපාලන ගොහොරුවෙන් බැහැර වෙන්නට හේතු වුණෙත් ගොබ්බ නායකත්වයකි. ඒ 1978 විතරය.

“දිසා, මේ සැරේ අපේ ආණ්ඩුවකුත් තියෙන එකේ අපි සමුපකාරෙත් බලය අල්ලන්න ඕනේ.” පියදාස අයියාත්, සෝමවීරත් තදින්ම කිව්වෝය. හයෙන් පහක බලය unp එකට ලැබී තියෙද්දීය, ඒ.

“අනේ, මං මොකටද එපැයි කියන්නේ!” මං හැදුවේ ලිස්සා යන්නටය. 

මොන? එහෙම ලෙහෙසියන් ගැලවෙන්නට එයාලා මට ඉඩ තිබ්බේ නැත. අන්තිමට මහරගම සමුපකාර සමිතියේ (අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලයට වෙන්නැතිය) නිලවරණයට අපිත් ඉදිරිපත් වීමු. එහිදී ඡන්දය පාවිච්චි කළ හැකි වන්නේ සාමාජිකයන්ට පමණි. 

මුල හිටම පෙනුණේ අපට අවාසි බවය. හොර ඡන්දත් දමලාවත් අපට දිනන්නට ලැබුණේ නැත. unp කණ්ඩායමේ පරාජය ප්‍රකාශයට පත් කරද්දී අපේ කණ්ඩායමේ වැඩි දෙනෙකු හිටියේ ‘මුඛ පූට්ටු’ වෙලාය.

පැරදුණාම මුඛ පූට්ටුවී හිටි...........

“දිසා, අනේ මල්ලියේ පුංචියට හරි කතාවක් කරපං. අපට ඡන්දෙ දුන්නු අයට ස්තුති කරන්නත් ඕනනේ!” දුර්මුඛව හිටි පියදාස අයියා ඒකත් මටම පැවරුවේය.

මගේ කතාව ‘ජුලියස් සීසර්’ගේ අවමංගල්‍යයෙදී මාක් ඇන්ටනි පැවැත්වූ පන්නයේ කතාවක් විණි. 

“... අපි දෙපිළක් වෙලා තරග කළත් එකම ගමේ; මහරගම මිනිස්සු. අපේ තරගය දැන් ඉවරයි. අපි කාටත් ඕනෑ අපේ සමුපකාරය දියුණු කරවලා, ගමටම සෙතක් කරවාගන්න. ඒ නිසා මේ මොහොතේදී මං තමුන්නාන්සේලා හැම දෙනාගෙන්ම ඉල්ලා හිටින්නට කැමැතියි, අපි එකට එකතුවෙලා වැඩ කරමු කියලා.... දැන් ඉඳලාම සියලුම වෙනස්කම් අමතක කරමු කියලා.”

මගේ කතාව ඉවර කළා විතරය. අපේ කණ්ඩායම් නායකයා චූන් වෙලාය. එයාත් මැද්දට පැන්නේය. මුලින්ම කතා කරන්නට පැකිළුණු මිනිහා කට ඇරියේය. 

“ඔව්, ඔව්. මෙතැනදී අපි පරාද වුණාට ඉහළ තැන්වල ඔක්කොම බලය තියෙන්නේ අපේ පැත්තට. අපි ඒවා බලාගන්නම්!” ඔන්න නායකයෙකුගේ තරම!

එතැන මට හැංගෙන්නට බිත්තර කටුවක්වත් තිබුණේ නැත. බල්ලොත් එක්ක ලැග්ගාම මැක්කොත් එක්ක නැඟිටින්නට සිද්ධවෙන නිසා එයින් මතු මා දේශපාලන වැඩවලට එකතු වුණේ පරෙස්සමිනි. එහෙම කළෙත් අපෙන් රටට යමක් විය යුතු බව අමතක නොකරමිනි. බෙල්ල ගහලා ගියත් එහෙම තැනදී කර ඇරිල්ල මට නුහුරුය. 

ඒ අවස්ථාවේදී නිවැරදි යැයි හැඟෙන තීරණ ගන්නටත්, ඒවාට සහාය දෙන්නටත් අදත් මා සූදානම්ය, මා කොපමණ ඇඹිටිල්ලකු වුණත්. ‘රාම සැරයටත් වැඩියෙන් හීන්සැරය වසය!’

හැබෑ නායකයා උදාරය. එඩිතරය.......

ඉතින් එහෙම බෙල්ලම ගහලා යන්නට ඉඩ තිබුණු වතාවක් දෙකකුත් මට උදා වුණු බව විතරක් දැනට කියා ‘මඩ ගොහොරුවක පචවී’ පෝස්ටු පෙළ අවසන් කරන්නට මට අවසර දෙන්න෴

රේස්වලින් රේස් එකට පිම්මක් - තෙවෙනි කොටස

I provide, You decide! ඔව්, දැන් මගේ යුතුකම සියලු දේ නොවලහා, නොසඟවා ඇත්ත ඇති සැටියෙන් කීම පමණි. ඒවා කිරා-මැන බැලීම; විනිශ්චය කිරීම; නිගමනවලට එළඹීම දයාබර පාඨක ඔබටම බාරය. එදා ‘මෙතැනින් මාරුවෙනු!’ කියා ඇඟිලි ටික මට ඇඟවූ නිසා ‘රේස්වලින් -2 පෝස්ටුවෙන්’ සමුගත්තෙමි. ඉතින්.....

තාත්තා කිව්වා වගේම සීයාවත්, ආච්චීවත් කවමදාවත් හරි-හමන් රේස් දිනුමක් නොලද්දෝය. අශ්ව රේස්වලට උපාධියක් දෙනවා නම්, ලේසියෙන්ම ඒකට සුදුසුකම් සපුරා තිබූ තාත්තාටත් රේස්වලින් වගතුවක් වුණේ නැත. මට තේරෙන සත්තක ඇත්ත නම් සූදු කෙළින්නන්; සූදු අන්තුවන් හැමදාම පරාජය වන බවයි. එහෙත් සූදු කෙළවන්නන් හැමදාම දිනන බවයි!

‘පාන්දරම කඩේ ගිහින් - ගෙනා පත්තරේ බලලා

මූණ නරක් කර දෑතේ නියපොතු කනවා

කහට කෝප්පය පැත්තක සීතල වෙනවා’ 

විදියට දෙල්තොට චන්ද්‍රපාල මහත්තයා රේස් පරාජිතයෙකුගේ අපූරු දසුනක් අප ඉදිරියේ මවයි.

අසුන් අරා හිඳීමට ඇත්තේ දිගු ඉතිහාසයකි.

මේ සූදුවෙන් පරදින න්‍යාය ධර්මය කවදාටත් පොදුය. කාටත් පොදුය! අශ්වයන් නිසාම අධිරාජ්‍යයක් බිහි කරන්නට සමතුන්වූ ‘මොන්ගෝලියානු ජාතිකයන්ටවත්’ දිගටම දිනාගෙන හිටින්නට බැරි විණි. 

“අශ්වයන් අරා ගොස් රටවල් විජයග්‍රහණය කරන්නට හැකි වුණත්, අධිරාජ්‍යයක් බිහි කරගන්නට හැකි වුණත් අසුන් පිටම හිඳිමින් ඒවා පාලනය කරන්නට බැරිය.” කියා කුබ්ලයි ඛාන්ගේ උපදේශකයෙකුත් කීවේල!

අනේ, අපේ උගතුන් මෙව්වා නොදන්නා හැටි. ඒ නිසාම ‘අසුන් නෙවෙයි, සිහසුන් අරා හිඳගන්නට’ chance එක ලැබුණත් ඉක්මනින්ම කෙළවා ගනිති. මහ පොළොවේ පය ගසාගෙන නොඉඳ අනුන් පිටේ නැඟී යන්නට ගියාම වෙන්නේ ඔය ටිකය.

අශ්වයන් හීලෑ කරගෙන, උන්ගේ පිට නැඟී හෝමෝසේපියන්ස්ලා යන්නට පටන් ගෙන ඇත්තේ ගොඩාරියක් ඈත ඉතිහාසයේ පටන්ය. ඉරානයෙන් හොයාගෙන ඇති ගුහා චිත්‍රවලිනුත්, මෝගල් ඓතිහාසික සිතුවම්වලිනුත් ඒවා හෙළි වෙයි. 

මිනිසුන්ගේ උන්නතිකාමී ජාගර; කෑදර සිතුවිලි හොඳටම පෙනෙන කාලයකුත් ‘රේස්වලදී’ උදා වෙයි. වසරේ හැමදාම අශ්ව රේස් පැවැත්වෙන්නේ නැත. එහෙමය කියා එයාලා නිකම් ඉන්නෙත් නැත. ‘බලු රේස්’ තියන්නේ එහෙම කාලයටය.

රේස් බල්ලාට ගිහින්ද? බල්ලෝ රේස්වලට ඇවිත්ද?

බලු රේස් තිබ්බත් සුද්දන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකු  බලු වැඩ කරන්නේ නැතුවා වගේය. 

හොඳම උදාහරණය එංගලන්ත මහ රැජිණයි. එංගලන්තයේ මහ රැජිණත් එහෙම අශ්වයන් අයිති මහේශිකාවකි. 

පෙනෙන, දැනෙන, ආරංචි වෙන හැටියට නම් අශ්වයන් අයිති වුණාය කියා රැජිණ අමුතු මහන්තත්තකමක් ආරූඪ කරගන්නේ නැත. එයාගේ අශ්වයෝ දුවන තරගවලදී කාටවත්ම අයුතු බලපෑම් කරන්නෙත් නැත. ඒ හින්දාමද කොහෙද ඒ දවස්වල රැජිණගේ අස්සයනුත් පැරදුණාම අපේ තාත්තලාට ඌරු ජුවල් නඟී.

ඒකට 'සිරි ලංක පුරේ' දැන්! 

ලොකුම ලොක්කන්ට නොව, උන්දැලාගේ අතිජාත පුත්තරයන්, උන්ගේ කූට්ටාලියන් ගෑවෙන අය ක්‍රීඩාවකට ගියත් අනෙක් හැමෝම නිතරගයෙන් පරදින්නට ඕනෑය. නැති නම් අම්බානක සබ්බුව තමා. තරග විනිසුරුවන්ටත්! වෙන එකක් තියා උන්දැලා මහපාරේ ඉගිල්ලෙද්දී ජහමනයා කාණුවට බැහැලා හරි ඉඩ දෙන්නත් ඕනෑය.

ක්‍රිකට්වලදී නම් එයාලා අපෙන් ඉගෙනගත්තාද කියා සැක සහිත කාරණයකුත් කියන්නට හිතෙයි. ‘මැච් ෆික්සින්’ එහාට ගියෙත් අපෙන්ද?

අවුරුදු 30-40 ක් තිස්සේ වරින්-වර හිතේ තිබුණු ගැටලුවකටත් මේ දැන්, මේ ටික කොටමින් හිටිද්දී උත්තරයක් හිතට නැඟෙන පාටය. 

“තාත්තලාට වරදින්නේ ‘ඊච්චවේ’ ගහන හිංදා!” ඒ දවස්වල අපේ තාත්තා සීයලාට කිව්වේය. මට තේරුණු ‘ඊච්චවේ’ එකක් නැත. දැන් පෙනෙන්නේ එය ‘each away’ විය හැකි බවයි. රේස් ගැන දන්නා ඇත්තෙක් මේ කාරණාව පහදා දෙනු ඇතැයි සිතමි.

මා පළමුවරට එංගලන්තයට ගියේ 1985 දීය. අපේ අනිල් මල්ලීත් මා එක්කම ගියේය. අපට ලැබුණේ සංචාරක වීසාය. ඒ බව කියවෙන සීල් එක ගසා තිබුණු අයුරු මට තවම මතකය. ඒකට අනුව අපට ඒ රටේ ඉන්නා කාලයේදී වැටුප් නොලබන රැකියාවක් පවා කිරීමට අවසර නැත. 

බොරු කියන්නේ මොකටද? කොච්චර piyo සුද්දෙකු වුණත් අපේ ඩැඩා අන්න එතැනදී ‘මහා බ්‍රිතාන්‍යයේ’ ආණ්ඩුවටත් කොකා පෙන්වන්නට අපට උදව් වුණේය. ඔහුගේ හිත-මිතුරන් දෙතුන් දෙනෙකුගේ හින්නිකිතර වැඩ දෙක තුනක්ම අපට අල්ලා දුන්නේය.

එහෙම රස්සා අපට දුන් අයත් බැලුවේ තමුන්ගේ වාසියමය. හොරාට වැඩ කරන අයට තුට්ටු දෙකක් ගෙව්වාම ඇති බව එයාලත් දන්නවනේ. ඒකෙන් එයාලටත් වාසිය.

මහා බ්‍රිතාන්‍යය......

අනිල්ට නම් දිගටම වැඩ තිබිණි. උස- මහත- හැඩිදැඩි- බර වැඩ කළ හැකි ඔහු ‘කැරියර් සර්විස්’ එකකය වැඩ කළේ. 

මුල පටන්ම මා වැඩක් නොකළ යුතුය යන මතයේය ඩැඩා උන්නේ. “නිමොල්, උඹ මේ පවුලට කරලා තියෙන හරිය හොඳටම ඇති. දැන්වත් නිකම් ඉඳපන්, chance එකක් ලැබුණු වෙලේ.” මං වැඩක් කළේ මගේම උවමනාව නිසාය. මහන්තත්වය නිසාය!

එහෙත් මට වැඩක් ලැබුණේ යලට මහටය. අප ආපහු එන්නට සැරසෙද්දී අනිල් අතේ රුපියල් 87,500/-ක වත්කමක් තිබිණි. එයින් බාගයක්වත් මට තිබුණේ නැත.

“ලීලා, මෙන්න උඹේ වෙලාව නිමොල්ට සලකන්න. නිමොල්ටත් අනිල්ගේ ගණනම ඊක්වල් වෙන්න ඕනේ කරන ඉතිරි ගණන උඹේ අතින් දාපන්.” ඩැඩා කිව්වේය. ඔහු ඊට අමතරව තවත් මාහැඟි අවවාදයකුත් මට දුන්නේය.

“බලපං, අවුරුදු 19ක් රස්සාවල් කරලත් උඹේ නමින් උඹ එක පැන්සයක්වත් ඉතිරි කරගෙන නැහැ. දැන් උඹ පවුලට සැලකුවා ඇති. නැතිනම් උඹට කවදා හරි අනෙක් අයගේ උදව්වෙන් තමයි යැපෙන්න වෙන්නේ. එහෙම වුණාම මිනිස්සු අසරණ වෙනවා. ලංකාවට ගිය හැටියේම උඹ වෙනම room එකක් කුලියට ගන්න ඕනේ. උඹේම ඉන්ඩිවිජුවල් ලයිෆ් එකක් පටන් ගන්න ඕනේ!” ඔහු මට තරයේ කීවේ ඒකමය.

ඒ කතාව මගේ වැහී තිබුණු මොට්ට ඇස් ඇරවන්නක් විය. ලංකාවට විත් සති දෙකක් යනවිට මා හිටියේ කුලී කාමරයක නවාතැන්  ගෙනය. ඒ එක්කම ඉඩමක් හොයමිනි. ඒ බව කිහිප දෙනෙකුටම කිව්වෙමි.

පෙම්වතුන් යුවළ කරළියට.......

RPR පෙම්වතුන් යුවළ කරළියට නංවන්නට දැන් වෙලාව හොඳය. RPR මගේ මිතුරෙකු වුණේ BA මිතුරිය මාර්ගයෙනි. ඇයගේ හිත් වේදනා හුඟක් මා සමඟ කියන්නට BA පුරුදුවී උන්නාය. 

“බලන්නකෝ නිමල්, අපේ තාත්තා අරයාට කැමතිම නැහැනේ. ජාති වෛරයක්ද මන්දා? කැරැල්ලට අහුවෙලා හිරේ ගියාට පස්සේ තවත් තදවෙලා, එයාව හොඳටම එපාවෙලයි තාත්තා ඉන්නේ!”

RPR 71 කැරැල්ලේ විත්තිකාරයෙකුවී වසර කීපයක්ම හිර දඬුවම් විඳි කෙනෙකි. 

“තාත්තා අකැමැති වුණාට මොකෝ? අවුරුදු දහයක් දොළහක් බලා හිටි එකේ දැන් තියන්නේ හොරෙන් හරි උඹලට කසාද බඳින්න.” මගේ උපදේශය වුණේ ඒකය. “මොකෝ, හැට පැනලා හොට බිම ඇනුනට පස්සෙද බඳින්නේ?”

“එයාත් කියනවා එහෙම කරමු කියලා. ඒත් නිමල් මං එහෙම කළොත් අපේ තාත්තා අපේ අම්මට ගහලම මරනවා, මාව බලාගත්තේ ඔහොමද කියලා! ඔයාට ඉතින් අපේ තාත්තා බීගත්තම කොහොමද කියලා කියන්න ඕනෙය. අනෙක නිමල් මං වැඩිමලී හිංදා නංගිලා මල්ලිලා ගැනත් හිතන්න එපාය. මං එයාට කිව්වා වෙනින් කෙනෙක්ව බැඳගන්න කියලත්. මං නම් වෙන කසාදයක් කර ගන්නේ නැහැ කීයටවත්. එයා නැත්තං තනිකඩවම ඉන්නවා.”

ඒ සියදිවි හානියට හේතුව...............

පෙම්වතා ගැනත්, දෙමව්පියන් ගැනත් එහෙම හිතූ BAට දෙවියෝ බැලූහ. අන්තිමේදී ඇයගේ තාත්තාගේ අවසරය ලැබී විවාහය සිදුවිණි. දියණියකුත් ඉපදිණි. මා 85දී යළි ලංකාවට එද්දී ඒ දුවටත් වසර දෙක-තුනක් වුණා වගේය.

ඒ තිදෙනාම දවසක් හිමිදිරියේ මා හොයාගෙන ආවේ සුබ පණිවිඩයක් අරන්ය. 

“නිමල්, ඔයා ඉඩමක් හොයනවා කියලා ආරංචි වුණා. අනේ, කොහොම හරි අපේ ඉඩමට අල්ලපු කෑල්ල ගන්නකෝ. වනිගෙලගේ පුංචි අම්මගේ. (අනේ පාලි තව චුට්ටක් - පෝස්ටුවේදී පිහි ඇනුම් කා මියගිය තරුණයන් දෙදෙනාගේ පුංචි අම්මාය, මේ.) ඉඩම වටිනවා. අපි කතා වුණේ  ඔයා වගේ එක්කෙනෙක් අපේ අසල්වැසියෙක් වෙනවා නං, ඒක කොච්චර එකක්ද කියලා!”

මා වෙනුවෙන් වැඩියෙන්ම වෙහෙසුණේ ඔවුන්ය. මම ඉඩම ගත්තෙමි. 

එහෙත් මගේ ගෙය හදන්නට පෙර ඔවුන්ගේ කැණිමඬල කඩා හැළුණේය. කිසිවකු සිහිනෙන්වත් එබන්දක් සිතා තිබුණේ නැත. ඒ වතාවේ දෙවියෝ අහක බැලූහ.

RPR මුලින්ම හොඳටම බීමත්වී, ඔවුන් වතුර ගන්නා ළිඳේ හරස් යකඩ බටයේ ගැට ගැසූ ලණුවකින් ගෙලට තොණ්ඩුවක් දමාගෙන, වසත් පානය කොට ළිඳට පැන සියදිවි නසා ගත්තේය. හේතුව ‘රේස්’ය!

හේතුව හරියටම කිව්වොත්............

හරියටම කියනවා නම් ‘රේස් බයි රේස්’ය.

“අනේ බලන්නකෝ නිමල්. එයා මටවත් කිව්වේ නැහැ. අපි පණ ගැට ගහගත්තේ මං ඇඳුමක්, කොට්ට උර ටිකක් මහලා විකුණන්න දාලා හම්බ කරගත් සල්ලිවලින්. පොතෙත් සල්ලි ටිකක් ඉතිරි කරගෙන තිබ්බා. මංවත් දන්නේ නැහැ. එයා සැරින් සැරේ ඒ සල්ලි අරන් රේස් බයි රේස් ගිහින් සේරම සල්ලි ඉවර කරලා. අන්තිමට මට මූණ දෙන්න බැරිවයි වහ බීලා තියෙන්නේ. සතයක්වත් නැතිව උනත් මොකද නිමල්, මට එයාව ඉතිරි වුණා නම්.” BM ඇඬූ කඳුළෙන් යුතුව කිව්වාමය මං කතාව දැනගත්තේ.

ඒ අහිංසකාවිය නැවත විවාහයක් කරගත්තේ නැත. තනිව දියණිය උස්-මහත් කළාය. 

නැටුම් ශිල්පිනියකවූ දියණියට ගුවන් සේවිකාවක වීමේ වරම ලැබිණි. දැන් විවාහක මවක වෙන ඇය එංගලන්තයේ වෙසෙන බව මා ඔබට කියන්නේ දෛවයේ විශ්මිත තීරණ කෙබඳු දැයි පෙන්වන්නටත් එක්කය.    

දක්ෂ නැටුම් ශිල්පිනියකවූ ඇය පසුව ගුවන් සේවිකාවකවී....

මේ කතන්දර, විනම්බෑසි මොනවාවත්ම නොතේරෙන තිරිසන් අශ්වයන් ඊයේ මෙන්ම අදත්, හෙටත් පුහුදුන් මිනිසුන් වෙනුවෙන් දුවනු ඇත. නසිනු ඇත.

එහෙත් ඔවුන් නිසාම BMලාගේත්, අපෙත් ජීවිත නම් වෙනස්ම මාර්ගවලට අවතීර්ණ වුණේය.

අශ්ව රේස්වලින් අපේ ජීවන රේස් එකට නම් ලොකුම ලොකු පිම්මක් ලැබුණේය. එයට මුල පිරුණේ SU අයියා රේස් තුණ්ඩු ගන්නට අපේ ගෙදරට පැමිණි නිසාය. එමඟින් SU අක්කා අපේ අම්මලා සමඟ හිතවත් වුණු නිසාය. 

මා ඊට කෘතගුණ දැක්වූවේ දෙවසරකට ඉහතදී අපේ අම්මාත් ලංකාවට ආ වෙලාවක SU අක්කාව අපේ ගෙදරට කැඳවා, මාතින්ම පිසූ දිවා භෝජන සංග්‍රහයක් පැවැත්වීමෙනි; ඇයට අපේ අම්මාත් එක්ක ආගිය කතා සිත්සේ  දිගාරින්නට ඉඩ සලසා දීමෙනි; ඔවුන් නිසා අපේ ජීවිතයේ සිදුවූ මහා පෙරළිය ගැන ඔවුනට තුති පිදීමෙනි.

දැන් ඔවුනටත් ‘ජග වාසි’ය. 

ඔවුන්ට වාසි වුණේ රේස්වලින්ද නැද්දැයි නොදන්නා මුත් අද ජය-පහට ඉන්නා ඒ පවුලේ දුදරුවන් හැමෝම පාහේ මට පමුණුව පාරේදී නිතර හමුවෙයි. ඔවුන් හැමෝම ‘පාංකඩ පමුණුවේ’ රෙදිපිළි වෙළෙඳාම කරන්නෝය! එයින් දිවිය සරු කර ගන්නෝය!!

ඒ හැමෝමත් මේ පාංකඩ පමුණුවේ රෙදි බිස්නස්...........

හැබැයි මේ බිස්නස් එක පමුණුවට එන්නටත් පෙර පමුණුවට ඇවිත් හිටි ගම්කාරයන් වෙන අපේ පවුලේ කාටවත්ම නම් රේස් වගෙම ඒකත් අල්ලලා ගියේ නැත. ඇත්තටම ඒකෙත් හැටි෴

වැරැදි බෝනස් එක - මල්ටිපල් මයෙලොමා - එකොළොස්වෙනි කොටස

“ආ ඒකයි මේ ඩොක්ටර්ස්ලයි යාළුවොයි නිමල්ට මෙච්චර කරුණාව.” ඩොක්ටර් රොහාන් අත්පොඩියකුත් ගහලා හිනා වුණා! “So, next week we’ll meet again!” අන්තිමට ඩොක්ටර් රොහාන් එහෙම කියලා තව චූට්ටකුත් එතුමගෙ කතාවට එකතු කළා.

“හැබැයි මිස්ටර් නිමල්, ට්‍රීට්මන්ට්ස් පටන් ගන්න කලින් ඔයාට මෙන්න මේ ෆෝම් එක ෆිල් කරලා, අත්සන් කරල දෙන්න වෙනවා! අද ඉන්න මිනිස්සු බලාගෙන ඉන්නේ අපෙන්ම බෙහෙත් අරන්, අපටම නඩු දාලා, සල්ලිත් කඩා ගන්නනේ පුළුවන් නම්. ප්ලීස්, මාව මිස්අන්ඩර්ස්ටෑන්ඩ් කරන්න එපා. මගේ නිදහසටත් සාක්කි තියෙන්න ඕනෙනේ. මේ ෆෝම් එකේ තියෙන්නේ මං ඔයාට කරන ට්‍රීට්මන්ට්ස් මොනවද කියන එකයි, ඔයා ඒකට එකඟ වෙනවා කියන එකයි.”

රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම දොස්තර මහත්තයාගේ කතාවෙන් මම නම් තවත් ඔහු ගැන පැහැදුණෙමි. විය යුත්තේත් මෙයම නොවේද?

සැවොම සතුටු කිරීම අප‍ට හැකි දෙයක්...............

ජාතියක් වශයෙන්ම අප තවමත් අඳුරේ ඉන්නේ අන්ධ විශ්වාසයන් කර පින්නාගෙනය. 

අපි උදේ හවස පන්සිල් ගන්නෙමු; බණ-පිරිත් ශ්‍රවණය කරන්නෙමු. එහෙත් ඒවායේ සැබෑ අරුත දන්නේ කීයෙන් කී දෙනෙක්ද? ඒ නිසාම අපේ හදවතේ ඒවා ගැන හැඟීමක් නැත. ගිරව් මෙන් යළි පුනරුච්ඡාරණය කරනවා මිස!

අපට සියලු දෙනාම සතුටු කළ නොහැකිය. එහෙත් සියලු දෙනා සමඟම සතුටෙන් සිටීමට හැකිය! එහෙම වෙනවා නම් ලෝකය මෙයටත් වඩා සොඳුරු වෙනවා නිසැකය.

ඉතින් හොඳටම සිත පැහැදී, දැඩි ඕනෑකමකින් ප්‍රතිකාර ගන්නටය, මගේ සූදානම. 

“අයියේ, රොහාන් කිව්වා මේ සිකුරාදාම හම්බන්තොට එන්න කියලා. එයාගේ ක්ලිනික් එක තියෙන්නේ සිකුරාදාට. ඒක අපිටත් ලේසියි. අයියා තව කවුරු හරි එක්ක මහරගමින් හයිවේ බස් එකේ මාතරට ඇවිත්, තිස්ස බස් එකක එහාට එන්න. අයියලා හම්බන්තොටට එනකොට මට පුළුවන් අසංග අතේ හරි නසාර් අතේ හරි වාහනේ එවලා තියන්න, කෝල් එකක් දුන්න ගමන්. එදා හවස මාත් ගෙදර එන නිසා නිමල් අයියලාට මගෙත් එක්කම ආපහු එන්න පුළුවන්!” 

අයස්මන්ත දොස්තර මහත්තයා ඒක කිව්වේ ඉඟි මරමින්, පුපුරන්නට කිට්ටු හිනාවක් මුවේ හිර කරගෙනය. නෙවිල් දිහා බලමින්ය!

නෙවිල් දෙවරක් නොහිතාම තොප්පිය හිසේ දමා ගත්තේය. “ඉතින් උඹ මොකටද මගේ දිහා බලන්නේ.... මේකා කවුරු හරි එක්ක එන්නේ නැතැයි!”

මහ වරුසාවට පසුව නැඟෙන සඳ වෙනදාටත් වැඩියෙන්..........

“එහෙමම කරන්න එපා මචං. පව්! අසරණයනේ. අපිට පොඩි සොමියකුත් අරන් හීන් සීරුවේ ගෙදර එතහැකිනේ බං.” 

ඒ යෝජනාව නම් සභා සම්මත වුණේ කිසිදු විරෝධතාවයකින් තොරවය. පීරිස් ඊළඟට තවත් ටිකක් ඔහුගේ කතාවට එකතු කර නෙවිල්ව ඇවිස්සුවේය. “නසාර්ට දෙන ගානකුත් උඹ හිංදා මට ඉතිරි වෙනවනේ මචං.”

කියෙව්වේ කොතනදීද කියා මතකයේ නැතත් මගේ හිතේ නොමැකී තිබෙන යෙදුමකි ‘ප්‍රණය කලහ’. ඒ කියන්නේ හිතවත්කමට ඇති කර ගන්නා දබරය. එවැනි කලහයන් සොඳුරුය. විශේෂයෙන් අඹු-සැමියන් අතර ඇති වන එවැනි දබරවලින් පසුව ඔවුනගේ සෙනෙහස තවත් දැඩි වෙන්නේලු!

‘මහා වරුසාවට පසුව නැඟෙන සඳ - වෙනදාටත් වැඩියෙන් එළියයි

නෝක්කාඩුවට  පසුව ඔබේ වත - ඒ එළියට වැඩියෙන් එළියයි” කියා ගයන්නේ ගායක සෝමතිලක ජයමහයි. 

ප්‍රවීන ගීත රචක සුනිල් සරත් පෙරේරා මහත්තයා  මේ සොඳුරු පදවැල් ගොතන්නට ඇත්තෙත් ප්‍රණය කලහයකින් පස්සෙවත්ද? 

සෝමතිලක ජයමහ, සුනිල් සරත් පෙරේරා.........

එහෙම ප්‍රණය කලහ අප අතරේ එමටය. ඒකකින් අනතුරුව, මගේ හම්බන්තොට ගමන එක විදියක සංචාරයකුත් බවට පත් වුණේ ඔන්න ඔහොමය.

මෙතනදී සුමිතුරු ප්‍රියන්ත ගැන විශේෂයෙන් කිව යුතුය. නෙවිල් සේවය කරන්නේ ප්‍රියන්තගේ ‘වල් කන්ස්ට්‍රුක්ෂන්ස්’ ආයතනයේය. වල් කියලා  කිව්වාට ඒක W.A.L. Constructions ය. දැන් ඉදිකිරීම් ක්ෂේත්‍රයේ කවුරුනුත් ඒ සමාගම දන්නේ ‘වල්’ නමෙන්ය. එයාලට හදිස්සි වැඩ ගොඩ ගැහිලාය. 

කොච්චර හදිසි වැඩ ගොඩ ගැහිලා තිබුණත් මාත් එක්ක හම්බන්තොට යන්නට නෙවිල්ට නිවාඩු අනුමත වෙයි; අහන පමාව විතරය. මේ අවුරුදු හතරටම නෙවිල් ඒ ගමන නොයැවුණේ හතර-පස් වතාවක් පමණය. ඒවාත් කරන්නම ඕනෑ වැඩ තිබුණු නිසා, බොසාගෙන් අහන්නෙත් නැතිවම-නෙවිල් නිවාඩු නොගත් දවස්ය.

ඒ අඩුව පුරවන්නට එක සැරයක් ප්‍රියන්තම ඔහුගේ වාහනයෙන්, මාව එක්කං ගියේ සේරම වැඩ පසෙකින් තියලාය. මර්වින් එක වතාවකුත්, අපේ බඩා මල්ලා තෙවතාවකුත් ඒ අඩුව පිරවූහ.

මෙච්චර විස්තර කියන්නේ ‘නයෙක් එළවන්නට’ හෙම නොවේ. තිස්සෙම ‘ඔයාලට ස්තුතියි’ කියන පුරුද්දක් මට නැත. 

එහෙත් මා ඔවුන් අගය කරන බව කිවයුතු තැනදී කියන්නටත් පසුබට නොවන්නෙමි. තවමත් අපි ‘විවේචනය රාත්තලකට වඩා ප්‍රශංසාව අවුන්සයක් වටී’ කියන යෙදුම අදහන්නට පුරුදුවී නැත!

රාමායණයේ, දේවධර්ම ජාතකයේ වගේම තවත් නොයෙක් තැන්වලත් රජවරුන් තම ප්‍රියම්බිකාවන්ට ලබා දුන් ‘වර’ ගැන කියැවෙයි. 

ආත්මාර්ථකාමී ඒ බිසෝවරුන් ඒ වරප්‍රසාදය ‘පස්සේ ලබා ගන්නට’ ගිහින් මැවූ අලකලංචි වගේ දේවල්, මෙගා නාට්ටි බලන අයට නම් අමුතු නැත. මටත් එහෙම වරදාන දෙක තුනක්ම ලැබී තිබෙයි. හැබැයි තවමත් ඒවා ‘ප්‍රයෝජනයට ගන්නට අවස්ථාවක්’ උදා වුණේ නැත.

හක්ස්ලි, ප්‍රභාත්, නදී, මංජු හතර දෙනාත්............

හක්ස්ලි, ප්‍රභාත්, නදී, මංජු ....  ඒ හතර දෙනාම දැනට ‘විවෘත වරදාන’ මට ප්‍රදානය කර තිබෙයි! “හදිසියේ හරි නිමල් අයියට හම්බන්තොට යන්න කෙනෙක් නැතිනම් මං එනවා! නොකියා ඉන්න එපා!” ඔවුන් කියා තිබෙන්නේ ගොඩ කලක හිටන්ය. ඒ මගේ ආරස්සාවට, එයාලගෙ වාහනවලින්, එයාලගෙ වියදමෙන්ය! කොහොමද නිදිගෙ ලැබීම?

සමහර දේවල් බැලූ බැල්මට පෙනෙන්නේ ගණන් නොගත යුතු තරමේ හින්නිකිතර දේවල් විදියටය. ඒවායේ බැරෑරුම්කම අපට වැටහෙන්නේ කවුරුන් හරි ඒක පෙන්වා දුන්නාමය. එතෙක් හිතලාවත් නොතිබුණු කුඩා- නමුත් ඉතා වැදගත් කාරණයකුත් ඉලිප්පී, ඉස්මත්තට ආවේ අහම්බෙනි.

“දැන් මිස්ටර් නිමල්ට මං ලියලා දෙනවා ටෙස්ට් ටිකක්. ක්ලිනික් එන දවසේ උදෙන් ඇවිත් ලේ සාම්පල්ස් දෙන්න. ඒවායේ රිපොර්ට්ස් එන්න නම් ටිකක් වෙලා යයි. What to do? ඒ අමාරුව විඳගෙන අපි වැඩේ කරමු!” රොහාන් මහත්තයා යෝජනා කළේය. 

දන්නවානේ මට තියෙන කඩි කුලප්පුව. පොරොත්තු වීම මට අරහංය. එතනදීත් ඒක ඉස්මත්තට ආවේය.

එදා උදෙන්ම ඇවිත් ලේ දුන්නම ..........

“එක්ස්කියුස් මී ඩොක්ටර්. මං කලින් දවසේ මහරගමින් ඒ ටෙස්ට් ටික කරවාගෙන එන්නම්. එතකොට ලේසියිනෙ.” මං ඒක කිව්වාම නම් රොහාන් මහත්තයාගේ මුහුණ හොඳ වුණේ නැත. “මිස්ටර් නිමල් එහෙමද කළේ මහරගමදී?”

“ඔව් ඩොක්ටර්!”

“මාත් එක්ක එව්වා බැහැ. කලින් දවසේ උදේ ඔයා ටෙස්ට් එක කරලා රිපෝර්ට්ස් ගත්තාම එව්වයේ තියෙන්නේ කලින් දවසේ උදේ ඔයාගේ තත්වේ. ඊට පැය විසිහතරකටත් පස්සේ කොච්චර දේවල් වෙනස් වෙන්න පුළුවන්ද? අපි බෙහෙත් දෙන්න ඕනේ එවෙලේ තියෙන තත්වය බලලා නේද?” 

ඉතින් රොහාන් පුල්ලෙපෙරුම දොස්තර මහත්තයා කොපමණ සැලකිලිමත්දැයි වටහා ගන්නට වෙනින් උදාහරණ ඕනෑද?

“ඕක මොකක්ද? මේ එක ස්ට්‍රෝ එකක් විතරනේ.” සිසිල් බීමක් පානය කරන කෙනෙක් කිසිම වග-විභාගයක් නැතිව කියයි. බීම බටය විසි කරලාත් දමයි. ඒත් එහෙම එකේ ඒවා එකතුවෙන විට නම් දවසකදී අප පරිසරයට එකතු කරන බීම බට ගණන හිතාගත හැකිද? 

ඇමෙරිකාවේ පමණක් දිනයකදී ප්ලාස්ටික් බීම බට මිලියන 500 ක් පාවිච්චි කොට ඉවත දමනවාලු! පෙනෙන්නේ නැති තරම් පුංචි කාරණාවකි; රොහාන් මහත්තයා පෙන්නා දුන්නෙත් එහෙම පුංචි; එහෙත් සැලකිල්ලට ගත යුතුම දෙයකි.

එකින් එක එකතුවෙද්දී ඒක චුට්ටක් නොවේ! හිමාලයකි!!

අපේ වෙලාව ගතවෙන බව හැබෑය. එහෙත් අපි දැන් blood reports ටික ලැබෙන තුරු ඉවසාගෙන ඉන්නෙමු. 

අයස්මන්ත මහත්තයා එක්ක, එකම ස්ටාෆ් එකේ, එකට වැඩ කරනකමට සලකලාවත් දොස්තර මහත්තයා වාර්තා ටික ලැබෙනතුරු නම් අපට බෙහෙත් නියම කරන්නේ නැත! එතෙක්-මෙතෙක් රිපොර්ට්ස් නැතිව අප එකම වතාවක්වත් රොහාන් මහත්තයා හමුවට ගිහිනුත් නැත. විය යුත්තේ ඒකය!! කළ යුත්තේ එහෙමය!!!

ලේ පරීක්ෂණ සඳහා රුධිරය ලබාදීමට සැරසෙද්දී තවත් කාරණයක් හෙළිදරව් විණි. 

මගේ දකුණතේ නහරවැල් වේළිලා ගිහින්ද කොහෙදය. එන්නත් කටුව හතර-පස් පොළකට ඇනලාත් ලේ ගන්නට බැරි වෙයි. ඒ නිසාම දැන් මා ලේ සාම්පල් ගන්නට කියන්නේ වමතෙන්ය. කොහොමත් වම රතු පාටටම තියෙන්නේත් ඒ නිසාම; ලේ වැඩි නිසාම විය යුතුය.

මේ වතාවේ මට දිගටම කීමෝතෙරපි ප්‍රතිකාර ලබාදුන්නේ මුඛ මාර්ගයෙනි. ගිලින බෙහෙත් වශයෙනි. “ඔන්න මිස්ටර් නිමල්, දැන් තමයි මං කියාපු විදියට සයිඩ් ඉෆෙක්ට්ස් එන්න ඉඩ තියෙන්නේ.” රොහාන් මහත්තයා කීවා හරියටම හරිය.

වම කොහොමත් රතුයිනෙ.........

මා බෙහෙත් ගත යුත්තේ දින 28 චක්‍රයකට අනුවය. ඒ කියන්නේ සති හතරකි. 

1,2,3,4 හා 15,16,17,18 දිනවලදී උදේට ‘ඩෙක්සා’ පෙති හතළිහ බැගින් ගත යුතුය. ඊට අමතරව ‘ලෙනිඩ් පෙත්තක්’, ඔම්ප්‍රෙසෝල් දෙකක්, ඩොම්පෙරිඩන් එකක්, මෙට්ෆොමින්, ටොල්බියුටමයිඩ්, ඇස්ප්‍රින්..... ඔය මට මතක ලැයිස්තුවය. උඩින් කියූ දින අටේදී විතරය ‘ඩෙක්සා’ ගන්නට තිබුණේ. ඒ පෙති හතළිහත් අනෙක් පෙතිත් ගත්තාම බඩත් බාගෙට පිරිලා ඉවරය.

මට තියෙන්නේ උෂ්ණාධික සිරුරකි. අම්මාගෙන් ආ උරුමයක් වාගෙය. මේ තරම් බෙහෙත් කන්දක් ගිල දැමුවාට පසු, මට දැනුණේ ‘යමා මහ පෙළහර’ පාන්නට සැරසෙනවා මෙන්ය.

අපේ සම්මා සම්බුදු පියාණන් වහන්සේ යමක මහා ප්‍රාතිහාර්යය පෑවේ කිඹුල්වත් නුවරවාසී වැඩිමහල් නෑයන්ගේ මානය මඬින්නටය.  බුද්ධත්වයෙන් පස්සේ උන්වහන්සේ පළමු වතාවට ජාත භූමියට වඩින වෙලේ, උද්ධච්ඡ ශාක්‍ය වංශේ නෑදෑයෝ කුමන්ත්‍රණයකයි හිටියේ. 

“බුදු වුණාය කියලා අපි මොකටද එයාට වඳින්නේ? එයා අපට වඩා බාලයිනෙ. අපි පොඩි එවුන් ටික ලවා විතරක් බුදුන් වන්දවමු!” එයාලා තීරණය කළා. 

නාකිවෙන්න වෙන්න තකතිරුකමත් ආරනවාද මන්දා? මං කිව්වේ මගේ. හොඳේ! (බ්ලොග් එක කියවන වැඩිහිටි පාඨක ප්‍රජාව තරහ කරගන්නේ මක්කෙයි 'කට පට්ට ඇදලා'. 

කිඹුල්වත් නුවරට වැඩිය බුදු සාදු යමක මහා ප්‍රාතිහාර්යය පාද්දී අර වැඩිමහල් ශාක්‍යයන්ට නොවැඳ ඉන්න බැරිව ගියා!

ලක්දිව මහියංණයේදීත් බුදුහිමි ප්‍රාතිහාර්ය පෑවාලු, යකුන් දමනය කරන්නට.....

යමා මහ පෙළහර පාන වෙලාවට පෙනෙන්නේ එකම සැරේ, බුද්ධ ශරීරයෙන් ගිනි දලුත්- දිය දහරාවනුත් විහිදෙන ආකාරයලු! 

මටත් දැනුණේ ඒ වගෙයි. මුළු ඇඟෙන්ම ගිනි පිටවෙනවා. ඒ මදිවට දහදිය දමනවාත් එක්ක. ඒ දවස්වල මං දවසට තුන්-හතර පාර නෑවා, ටිකක් හරි සහනයක් ලබාගන්න. දිගටම කොළ කැඳ බිව්වා. වැටකොළු, පතෝල වගේ දිය එළවලුයි- කැකිරි, පිපිඤ්ඤා වගේ විස නසන එළවලුයි යහමින් කෑමට එකතු කර ගත්තා.

“ඔයාට හොඳයි පුළුවන් තරම් ලික්විඩ් ජාති බොන එක. එතකොට ඇඟේ තියෙන විස ගතිය අඩු වෙනවා, යූරීන් එක්ක.” මහරගම අපේක්ෂා රෝහලේදී මට උපදෙස් දී තිබුණේ එහෙමය. ප්‍රායෝගිකව බලද්දී ඒක ඇත්තක් බවත් පෙනුණේය. පොඩ්ඩක් අමාරුවකට තිබුණේ එහෙම දියර වර්ග බොන තරමට ‘සුළු දිය පහ කරන්නට’ ඕනෑ වීමය.

වාසනාව කියන්නේ, ටිකෙන්-ටික මං ඒ විපත්තියට මුහුණ දෙන්න හැඩ ගැහුණු එකයි. Get used! ඒත් එකක් ඉවර වෙද්දී තවත් එකක් එන ගතියකුත් සංසාරේ තියෙනවානේ. ඒ වගේම එක අතුරු අබාධයකට සිරුර හැඩ ගැහීගෙන එනකොටම, මෙන්න බොලේ තව මරාලයක්.

උගුර බැරැන්ඩිය!

දයාබර රසිකයන්ට ලෙඩ ගොඩක් එක සැරේ කියලා ලෙඩ දාන්නේ නැතිව.....

ලෙඩ ගොඩක් එක සැරේම කියලා, ඔයාලටත් සසර කලකිරවන්නේ මොකටද? ඊළඟ දවසට ඒ විස්තර කල් දමන්නම්!