රහස් නොවන රහස් ටිකක් - දෙවෙනි කොටස

   මිට  මිටේ වපුල වී කන්නේ           සේරු
   පිට  රටේ ඇවිත් මොකටද      කයිවාරු
   කට වටේ කොටත් වැට බඳිනෙද කවුරු
   පිට  පටේ නැතිව වැපුරුම නැත      සීරු

කියලා ලොකු ඇත්තක් ‘සද්ද විද්ද පළඟ පතිර’ අන්දරේ උන්නැහේ කවියකිනුත් කිව්වලු.

අන්දරේගේ ඒ කතන්දරේ දැන් expire වෙලා තියෙන්නෙ අද ඉන්න වැඩි හරියක් දෙනා...

ඒ කිව්වැහෙ ‘පිට පොට නොගහා’ වපුරන්නට අසීරු වෙන්නැත්තේ ආදි කාලෙනේ... ඉතිං රාජකීය කවටයා අන්දරේගේ ඒ කතන්දරේ දැන් expire වෙලා තියෙන්නෙ අද ඉන්න වැඩි හරියක් දෙනා කුඹුරට- වෙලට- මඩට බහින්නෙත් ෂෝටක් ගහගෙන නිසයි. කොට කලිසමේ ආයෙ පිටපොට ගහන්න දෙයක් තියෙනවැයි... ඒත් ‘කට වට කර වැට බඳින්නේ කවුද?’ කියන කීම නං අදටත් වලංගුයි.

එහෙම කට වටේට වැට බඳින සමතෙක් නැති නිසා වෙන්නෝනි ගයිස්, මහමැතිවරණයට නාම යෝජනා දෙන දවසේ කටකමසිරියාවක් නැතිව දොඩවපු ‘බික’ පත්තරේටත් වැටුණේ!

‘කොහොමෙන් කොහොමෙන් හරි කෑම ගැන ලියන්න හිතාගෙන හිටි කාරණාවලින් කොටහයි ලියැවුණේ ගයිස්. Take it easy ගයිස්! කියලා පසුගිය කොටස ලිවීම හමාර කරද්දීත් මම ‘බික’ උන්නැහේ ගැන සඳහනක් කළේ ඔයාලට හාස්‍ය රසයත් ටිකක් දෙන්න ඕනි කියලයි.
නව නළු රසයට හාස්‍ය රසය අයිති වුණත්, දිවට දැනෙන ප්‍රධාන රස වර්ග පහට ඒක ඇතුළත් වෙන්නෑ. පැණි රස, තිත්ත රස, ලුණු රස, ඇඹුල් රස හා උමාමි රස කියන රසවර්ග පහ තමයිලු- (රසාංකුර 10000 ක් විතර පිහිටා තියෙනවය කියන; අඟල් 3ක් විතර දිග) මිනිස් දිවට දැනෙන්නේ.

ඉතිං ඉතිං, සාමාන්‍ය කෑම වේලක් හරි ගස්ස ගන්නකොට මම නං හදන්නේ වෑංජන තුනයි. (එතකොට වුණත්- ඔය අපේ දිවට දැනෙන ප්‍රධාන රසවර්ග පහ ගැනත් මං වහන්සේ කල්පනාවට ගන්නවා.)
ඒ හින්දම පරිප්පු, මුංඇට, අල, බතල, මඤ්ඤොක්කා, කොස්, දෙල් වගේ පිටි ගතිය තියෙන වර්ගයක් කිරි රහ ඉස්සරහට එන්න හදනවා.
කරවල බැදුමක් වගේ දෙයකින් ලුණු රහ පිරිමැහෙනවනෙ. (ඒ බැදුම වළඳනකොට තරමක් දැවිල්ල දෙන විදිහටයි මං හදන්නේ.) මස් ජාතියක් හදනවා නං- මම ආයෙ කරෝලත් හදාගන්න යන්නෑ.
ඊගාවට හදන්නේ දෙහි ඇඹුල් ටිකක් යහමින් දැම්ම කොළ සම්බෝලයක්.

මට නං ඔය ජාති තුන තිබ්බම හොඳටෝම ඇති. සමහර වෙලාවට කොළ සම්බෝලේ විස්ථාපනය වෙනවා පොල් සම්බෝලයකින්.
කිරි රහ එන පිපිඤ්ඤා වගේ දිය එළවළුවක් හැදුවොත්- අල බතල වගේ මොනවා හරි තෙල් දානවා- සුදුසු විදිහ බලලා. අමුත්තන් කවුරු හරි ඉන්නවා නං හෙම පපඩම්- මිරිස් කරල් ටිකක් හෙමත් බදිනවා.

හරිශ්චන්ද්‍ර උන්නැහේට පොල් සම්බෝලේ හදන්න නං පත වංගෙඩියකුත් ඕනිමයි!

මිරිස් කරල් බැද්දොත් මට නං එව්වා ‘හං’ නොවී; crunchy ගතියට තියෙන්නයි ඕනි. ලුණු රහ දැනෙන්නත් ඕනි. ඒ වැඩ දෙකම කෙරෙනවා මිරිස් කරල් බැදෙන අතරේ ලුණු කුඩු ටිකක් තෙල්වලට ඉස්සම.

මම බෙහෙත් ගන්න යද්දී, හම්බන්තොට සුජානි නංගිලාගේ ගෙදරිනුයි සමහර දවසකට පාතරාසය ගන්නේ. එහෙම උදේ කෑම සූදානං කරද්දී, සුජානි නංගි කරවල බැදුමකුත් හදනවාමයි. එයාගේ කරවල බැදුම අමුතුයි. මං ඒ ගැන ඇහුවත් එක්ක. මොකද, ඒ බැදුම හරිම ලස්සනයි!
එහෙදි විතරයි මම එහෙම බැදුමක් දැකල තියෙන්නෙත්...

“මම ඉස්සෙල්ලාම කරවල කෑලි ටික බැදලා පැත්තකට කරගෙන ඒ තෙල් ටික අයින් කරලා තාච්චියත් හෝදලයි ඉතිරි හරිය කරන්නේ, නිමල් අයියේ.” ඒ කිව්වේ- සුජානි ආයෙමත් අලුතින් පොල්තෙල් ටිකක් රත් කරලා ළූණු, අමුමිරිස් එහෙම ඒකට දානවාලු. එව්වා යන්තමට බැදෙද්දී කරවල කෑලිත්, කෑලි මිරිසුත්, කරපිංචා කොළත් දාලා ළිපෙන් බාගන්නවාලු.

සුජානි නංගිලාගේ පොල් සම්බෝලේ හැදෙන්නෙමත් ලා රෝසපාටට. මිරිස් රහ අඩුවෙන්- කිරි රස වැඩියෙන් දැනෙන විදිහට.
අපේ සෙට් එකේ මාධ්‍ය ප්‍රකාශක (නාවුක හමුදාවේ හිටිය; දැන් විශ්‍රාමික) හරිශ්චන්ද්‍ර උන්නැහේට පොල් සම්බෝලේ හදන්න නං පත වංගෙඩියකුත් ඕනිමයි. ‘වංගෙඩියේ දාලා කෙටුවේ නැත්තං සම්බෝලේ රහ නෑ.’ හරිශ් කියනවා. අනෙක තමයි එයා සම්බෝලේ කොටන්නේ සුදුළූණු, ගම්මිරිස්, ඉඟුරු එහෙමත් දාලයි. වෙනස් සැර රහක්!
මම කලිනුත් කියල තියෙනවනේ- පොල් ගෙඩියක සම්බෝලයක් හදනවා නං මම පොල් ගෙඩි දෙකක් බිඳිනවා. පොල් බෑ හතරේම උඩින් තියෙන තෙතමනය හා කිරි රස වැඩි ලූව හරිය විතරයි ගාගෙන සම්බෝලෙට ගන්නේ.

අනිත් පොල් ටික වෙනම ගාලා; බ්ලෙන්ඩර් කරලා- මිරිකලා කිරි අරගන්නේ හොදි හදන්න. සමහර වෙලාවට, හොඳටම හීනියට blender කරපු පොල් කුඩුත් එක්කම කිරි ටික කරියට එකතු කරන එකත් මගේ පුරුද්දක්. (යාපනේ උදවිය වැඩි වෙලාවකටම එහෙම කරන කතාවකුත් කියවන්න ලැබුණා.)

එහෙම නොකරන වෙලාවට මං කරන්නේ පොල් කුඩු ටික තැටියකට දාලා, තුනී කරලා- ෆ්‍රිජ් එකේ යට තට්ටුවෙන් තියන එක. දවසකට සැරයක් විතර ඒ ටික ආයෙමත් කවලම් කරනවත් එක්ක. දවස් පහ-හයක් යනකොට ඒ පොල් කුඩු නියමෙට වේළිලත් ඉවරයි. ඊට පස්සේ ඒවා රන්වන් පාට වෙනතුරු බැදලා- හීනි වෙන්න කොටාගෙන තියා ගන්නවා.
මස් උයනකොට ඒවායින් ටිකක් අන්තිමට එකතු කර ගත්තම හොද්දේ උකු ගතිය වැඩි වෙනවා. ඒ වගේම ලස්සන පාටකුත්; රහකුත් ඇති වෙනවා.

අපි එහෙම තමයි! වෙනස් වෙන්න කැමති නෑ... අලුත් දෙයක් පිළිගන්නත්...

හැබැයි, ලංකාවේ ගෘහණියන් වැඩි දෙනෙකු ඒ වැඩේ කරන්න කැමති නෑ. ‘පොල් කුඩු කන්න ගන්නේ කවුද?’ කීප දෙනෙකුම මගෙන් අහලා තියෙනවා- ඒ පාඩම ගැන සඳහන් කළාම. “නිමල් අයියා එච්චරටම ලෝබයෙක්ද?” කියන කෑල්ලකුත් ඒ ප්‍රකාශයට එකතු වෙච්චි වෙලාවලුත් තිබුණා.

අපි එහෙම තමයි! වෙනස් වෙන්න කැමති නෑ... අලුත් දෙයක් පිළිගන්න කැමතිත් නෑ.

Kasun කියලා blogs කියවන පාඨකයෙක් පහුගිය දවසක මෙහෙම (අනගාරික ධර්මපාලතුමාගේ ශෛලියෙන්) අධිකාරිවාදී පන්නයේ comment එකක් පළ කරලා තිබුණෙත්, ඔය වෙනස් වීමේ වැදගත්කම පිළිබඳව කියමින්.
‘පර හෙලයනි එකතු වෙයව්, මොකාට චන්දෙ දුන්නත් මේ අපේ රට. මේ රට ගොඩ ගන්න තම තමාගේ ආකල්පවල සිටන් වෙනස් වෙමු, එහෙම නැතුව මොන සක්කරයා ආවත් මේ රට ගොඩ ගන්න බෑ, අනුරට බෑ පාරේ විනයගරුක රියදුරෙක් හදන්න, අනුරට බෑ පාරේ කුණු දාන එකාව නවත්තන්න, අනුරට බෑ බෝක්කු උඩ ඉඳගෙන සිකරට් බිබී කාලේ කා දමන එකාව නවත්තන්න, අනුරට බෑ රුපියලක් හෝ හොරා කන පුද්ගලයන්ව නවත්තන්න, අනුරට බෑ කෝච්චි, බස්වල සීට් කපන ඉරන උන්ව නවත්තන්න.
ඉතින් හෙලයනි හැදෙන්න ඕනෙ අපිමයි, අපි හරියට ආකල්ප හදා ගත්තොත් ඔය කවුරු ජනාදිපති උනත් අපේ රට ටිකෙන් ටික ගොඩ එයි ❤❤’

අලුත් අදහස් පිළිගන්නවා තියා ඒවා ගැන හිතන්නවත් අකමැති වීම අපේ ජාතික දුර්වලතාවක්ද?

එහෙම විචිකිච්ඡාවක් හිතට ආවත්- මට දැනගන්න හම්බ වෙලා තියෙන ‘නව අදහස්’ මගේ ආදරණීය පාඨකයන්ට නොකියා ඉන්න පුළුවන්ද?

මාස කීපයකට කලින් දවසක අපේ සිරිබිරිස් උන්නැහෙයි, නමීයි, මමයි ගියා දැවැන්තයන් දෙන්නෙකුව හම්බ වෙන්න.

සිරිබිරිස් හිතවතා ඉන්නේ ඕස්ට්‍රේලියාවේ. ලංකාවට ආව හැම වතාවකම, අර වගේ ප්‍රාමාණික උගතුන්- වියතුන් හමු වෙන්නට යන එක උන්නැහෙගෙ පුරුද්දක්. එහෙම යන්නේ ඒ ප්‍රවීනයන්ගේ අදහස් එකතු කර ගන්නයි... එහෙම ගමනක් යනකොට කල් තියාම අපට කියලා, උන්නැහෙගෙ වාහනෙන් අපේ ගෙදරටම ඇවිත්, අපිව එකතු කරගෙන ගිහිං- ආයෙම ගෙදරට ගෙනවිල්ලත් බස්සන එකේ අපිට තියෙන්නෙ යන්න විතරයි.

(වතාවක් අපි කට්ටිය හඟුරන්කෙතටත් එහෙම ගමනක් ගියා. ප්‍රමිලා බිසව ගිල්ලල මරපු වැවෙන් ගොඩගත්තු කළුගල් බරුවක්  හොයාගෙන.)

“මහත්තයෝ, මාත් ආසයි ඔය දෙන්නවම හම්බ වෙන්න. අතුල අබේරත්න අයියා නං අපේ ගෙදරටත් ඇවිත් තියෙනවා. කරුණාරත්න අමරසිංහ මහත්තයත් මගේ වීරයෙක් එදා ඉඳලම. ඒත් ඉතිං මමත් ඔය ගමනට ආවොත් ඔයාට අවාසියක් වෙයි. ඔයා තරං නිස්සද්දව අහගෙන ඉන්න බැරිව- මාත් ප්‍රශ්න අහයි. ඒකෙන්...” මං කියන්න පටන් ගත්තා විතරයි.

අතුල අයියා ඉතා සාර්ථකව කොළ කැඳ අලෙවි හලක් පවත්වාගෙන යනවා. 

“ඒකට කමක් නෑ මනුස්සයෝ... මට ඒ දෙන්නගෙන්ම අහගන්න තියෙන්නෙ ප්‍රශ්න කීපයයි. ඔයා අහන දේවල් මටත් ප්‍රයෝජනවත් වේවි. ඒකමයි ඔයාටත් යන්න අඬ ගැහුවේ...” සිරිබිරිස් උන්නැහෙ කිව්වා. “... Pra Jayටත් අඬ ගහන්න හිතුණා... සතියේ දවසක යන නිසයි, ප්‍රා සාහිත්‍යය ගැන එච්චර උනන්දු නැති නිසයි කතා කරන්න නොහිතුවේ.”

ඉතිං, අත්දැකීම් බහුල- ඒ දෙන්නගෙත් එක්කම අපි කතාබහ කළ දේවල් නමී පටිගත කර ගත්තා. ඔන්න එව්වයින් එක කාරණයක් තමයි මේ.

අතුල අයියා ඉතා සාර්ථකව කොළ කැඳ අලෙවි හලක් පවත්වාගෙන යනවා. ඒ නිසාම එයා සතියේ දවස් හයක්ම හෙණට බිසි. “මගේ කොළ කැඳ බොන්නම දුර ඉඳල එන කස්ටර්මර්ලත් ඉන්නවා...” අතුල අයියා එහෙම කියද්දී ඔන්න මාත් ප්‍රශ්න අහන්න ගත්තා. එතකොටයි මේ ‘tip’ එක කියැවුණේ.
“නිමල් කොළ කැඳ හදනකොට ගම්මිරිස් කුඩු පොඩ්ඩක් එකතු කරනවද?”

අවංකවම කිව්වොත්- එහෙම කරන විත්තියක් මං අහලවත් තිබ්බේ නෑ!
(හැබැයි පැණිපොල් හදද්දී නං මම ගම්මිරිස් කුඩු ටිකක් එකතු කරනවා.)
“නැහැනෙ අතුල අයියේ. පොල් කිරි කැඳ හදනකොට නං ගම්මිරිස් ඇට ටිකක් දාලමයි හාල් ළිපේ තියන්නේ...”

“මම කිව්වට ඊළඟ දවසේ ඒ විදිහට කරලා බලන්නකෝ.”
ස්තුතියි, ගොඩාරියක් ස්තුතියි අතුල අයියේ!
ඔයා කිව්වා හරියටම හරිය. ඊට පස්සේ කැඳ හදන හැම වතාවකම අපේ ගම්මිරිස් කුඩු බෝතලයෙන් චුට්ටක් අඩු වෙයි- කැඳවල රසය වැඩි වෙයි!!
ඒ ගම්මිරිස් කුඩු මාත්තුව කිතුල් පිටි කැඳ හා කුරක්කන් පිටි කැඳවලටත් වැඩ කරන්නකි!!!

පහුගිය කොටසට comments එවමින් හිතාදර පාඨකයන් කෑම ගැන එක-එක විස්තර ගොඩාරියක් කියල තිබ්බා.
නරිමොටා එවා තිබුණු කමෙන්ටුවකින් ඇතිවුණු සංවාදයක් මේ.

‘නරිමොටා: මහරගම ආච්චීගේ අදහස හරි. කෑමක රස පෙනුම වගේම විශේෂයෙන්ම සුවඳත් එක්ක සම්බන්ධයි.
කලාවකට පරිප්පු රොස් කිරීම

නිදි: ස්තුතියි නරිමොටාණෙනි, වීඩියෝව බැලුවා.

කෑමක සුවඳ ගැන දෙවෙනි කොටසෙදී තව ලියන්න ඉන්නේ.

රොස් කිරීම කෑමකට වෙනස්ම ලස්සනක් වගේම වෙනස්ම සුවඳකුත් වෙනස්ම රසයකුත් දෙනවා. හැබැයි- රොස් කරන එකත් ගණනකට කරන්න ඕනි; රොස් කරනවා කියන්නේ ඔහේ පිච්චෙන්න අරින එකට නෙවෙයි, හොඳේ.

මෙන්න මේ වෙලාවේ මගේ ඔළුවට ආව උදාහරණය. අපි සමහර හොදි ජාති උයල තෙම්පරාදු කරනවනේ. එතකොට මුලින්ම සුදුළූණු- ළූණු එහෙම උණු තෙලට එකතු කරලා බැදෙන්න අරිනවනේ. ඒවා රන්වන් පාට වෙනතුරු බැදුනාම තමයි සුවඳ එන්නේ. යන්තමට බැදුනට මදි. ඒ වගේමයි- කළු පාට ගහන තුරු පුච්චා ගත්තොත්... රසය වැඩි වෙනවා වෙනුවට තිත්ත රහකුත් එයි!

පත්තිනි මෑණියන්ට පූජාවක් විදිහට කරන කිරි දානෙකට ගාණට ලුණු දාලා, ඉඳුල් නොකර කිරිබත උයන හැටි...

... ඒ වගේමයි නරිමොටෝ, වීඩියෝවේ තියෙන විදිහට බර්ගර්- ටෝස්ට් එහෙම පදමට රෝස්ට් කරගැනීම ඉතා වැදගත්.

මස් කරියක් උයා ගත්තම- එයින් මස් කෑලි ටිකක් බේරලා අරගෙන නන්ස්ටික් තාච්චියකට දාලා (පෙරලමින්) යාන්තමට දුඹුරු පැචස් හිටින්නට රොස් කරලා ආපහු කරියට එකතු කරගෙන බලන්නකෝ.

... ඒ වගේමයි- අපේ ගෙදරට රෝස්පාන් ගෙනාවමත් කන වෙලාවට ඒවා නන්ස්ටික් බඳුනක දාලා ආයෙමත් (කර කර ගාලා හැපෙන තරමට) රෝස්ට් කරලා උණු උණුවේමයි කෑමට ගන්නේ!
(අන්ත්‍රාවයි! වෙනදාට එක රෝස්පාන් එකක් කන කෙනෙක් මෙවිට දෙකක් කන්නට ඉඩ තිබේ.)

D.G.M. බස්සා: //...මස් කෑලි ටිකක් බේරලා අරගෙන...යාන්තමට දුඹුරු පැචස් හිටින්නට රොස් කරලා...//
අහා! ආන්න ජංසං. ඒ වැඩේ කරලා බලන්න ඕනෙ ඊළඟ බ්ලැක් පෝක් කරියට. මට හිතෙන්නෙ මේකට වඩා ගැලපෙනවා ඇත්තෙ බීෆ්, පෝර්ක් වගේ තෙල් සහිත මස කියල.🤔’

කෑමක සුවඳ ගැන මේ කොටසෙදි ලියනවයි කිව්ව නිසා ඒ ගැනත් කියලම ඉන්නං.

පළමු කොටසෙදි මම කිව්වනේ අපේ ආච්චිගෙ කුකරි හපන්කම් ගැන. ඒ හින්දම සමහර දෙනෙක් ‘කිරි අම්මාවරුන්ගේ දානය’ උයනකොටත් අපේ ආච්චිව චෙෆා හැටියට එක්කං ගියා. (එහෙම දවසට කිරි අම්මල හත් දෙනාගෙන් ලොක්කි වුණේ නැන්සි ආච්චි. නැන්සි ආච්චි කිරි දානේ උයන්න ගිහිං තිබ්බොත් ලොකුම කිරි අම්මා වෙලා- පිං දෙන රාජකාරී එහෙම පැවරුණේ අපේ ආච්චිට.)

ආච්චි කිරි දානයක් උයපු දවසට, දානේ වැඩ අහවරක් වෙච්චි ගමන්ම ‘කැවුම්- කිරිබත්- කිරියා- කෙසෙල් ගෙඩි- හකුරු කෑලි’ තියෙන ලොකු පාර්සලයක් අපේ ගෙදරටත් ගෙනෙනවාමයි. එහෙම ගෙනෙන උදවිය ආච්චිට ස්තුති කරමින් පිං දෙනවත් එක්ක.
“මයියොක්කා ආච්චියෙ, හැමෝම කිව්වා කිරිබතට හරි ගණනටම ලුණු තියෙනවයි කියල. ඒ වැඩේ වුණත් අපිට නං කර ගන්න බෑ ආච්චියෙ. අපිට නං ඉඳුල් කරලා බලන්නම වෙනවනේ ලුණු ඇද්ද කියලා.” දානේ ගෙදරින් එන අමුත්තිය එහෙම කියූ හැම වතාවකම අපේ ආච්චීගෙන් පාඩමක් කියැවෙයි.
“පත්තිනි මෑණියන්ට පූජාවක් විදිහට කරන කිරි දානෙකට ගාණට ලුණු දාලා, ඉඳුල් නොකර කිරිබත උයන හැටි දැනගෙන ඉන්න එක ඔහෙලටත් පොරෝජන්....”

එහි ඊළඟ කොටස මට අමතකය. (හාල් සේරුවක කිරිබතකට දැමිය යුතු ලුණු කැට අහුරු ගණනය, එයින් කියැවුණේ.) “... හැබැයි ගොයියෝ, ඒකත් වරදින වෙලාවල් තියෙනවා. මොකද සමහර ලුණුවල සැර ගතිය අඩුයි. ඒ හින්දා කිරිබත තුනී කරන්න කලින්; උණුවෙන් තියෙද්දිම සුවඳ හරියට එනවද කියලත් බලන්න ඕනේ. ලුණු අඩුයි නං කොයියම්ම වෙලාවකවත් කිරිබතේ සුවඳ එන්නෙ නෑ...”

කොයි දෙයක් වුණත් කනකොට කන්න ඕනි මළ පෙරේතයෝ වගේ නෙවෙයි. තිරිත්තමක් ඇතුව...

ඒ න්‍යාය ඕනෑම හොද්දකට- මාළුවකට වුණත් වලංගුය.

හැබැයි එහෙම වෙන්නෙ ඒ වෑංජනයට අවශ්‍ය තරමට රතුළූණු හෝ බොම්බයි ළූණු දමා තිබෙනවා නම්ය... විශ්වාස නැද්ද? Test එකක් කරලාම සත්ත බලන්නැයි මම ඔබෙන් ඉල්ලමි.

(මේ මගේ නිරීක්ෂණයකි.
මාළු ඇඹුල් තියල්වල සුවඳක් නැතිම තරම්ය. නියම ලෙසින් ඇඹුල් තියල් හදද්දී ළූණු- සුදුළූණු දාන්නේ නැත! ගොරකා හා ගම්මිරිස් පමණි යොදන්නේ.
සමහර උදවිය මාළු මිරිසට ඉවීමත් ඇඹුල් තියල් සෑදීමත් එකක් ලෙසින් ගනිති.)

මේ සුවඳට ගෑවෙන තව කාරණයක් ගැන ගිය වතාවේ මං ලියපු බව ඔයාලට මතක ඇති. ඒ ගැන උනන්දු වෙලා තිබ්බේ නමී උන්නැහේය.

'නමී: //කරිය ළිපෙන් බාලා- ටික වෙලාවක් ගියාම; මඳ රස්නේ තියෙද්දී කරපිංචා කොළ එකතු කරන්නේ// ගොඩක් අය කරන්නෙම මුලින් ඕව ටික දාන එකනේ. මටත් හිතුනේ ඒ වැඩේ වැරදි කියල.

ඒ වගේම තව කතාවක් තියෙනව කරපිංච කැවෙන්න ඕන කියල. එපා කියන කතාවත් අහල තියේ. මොකක්ද හරි නිදිතුමෝ.

නිදි: නමී, කරපිංච- රම්පෙ- සේර- කුරුඳු පොතු- කරාබු නැටි- එනසාල් (කරදමුංගු) වගේ සුගන්ධකාරක ජාති හැම එකකම සුවඳ විහිදුවන තෙල් තමයි තියෙන්නෙ. ඒවා වාෂ්පශීලීයි.
ඉතිං හිතා ගන්න පුළුවන් නේද ඒවා මුලින්ම එකතු කළාම සිද්ද වෙන දේ.

කරපිංච කෑ යුතුද කියන ප්‍රශ්නෙට නං නමී විද්‍යාත්මක උත්තරයක් මට නෑ. විශ්වාසයක් හා අනුමානයක් විතරයි තියෙන්නෙ.
විශ්වාසය ඇති වුණේ 'යාපනයේ උදවිය හොදි මාළු පිනිවල තියෙන කරපිංචා කොළ අහක දාන්නේ නැතිව කන්නේ' කියන කතාවෙනුයි මුලින්ම...
දෙවනුව මුස්ලිම් උදවිය මස් උයද්දී කරපිංචා වගේ ජාති අඹරලා ගන්න බව ඇහුවාම...

අනුමානය 'කෙඳි- ෆයිබර් සහිත දේ ආහාරයට එකතු කර ගැනීම ඉතා සුදුසුයි' නම් හොදිවල තිබෙන කරපිංච කොළ කෑමත් හොඳ වෙන්නෙපැයි!'

නමීට එහෙම උත්තර දුන්නත් මගේ හිතට මදි මදි වගෙයි දැනුණේ. ඉතිං සෑහෙන වෙලාවක් අන්තර්ජාලයේ කරක් ගගහා ඒ ගැන විස්තර හෙව්වා. වඩාත්ම පිළිගත හැකි හේතු හමු වුණේ විනාඩි 6 තත්පර 8ක වීඩියෝ එකකින්. ඒක නම් කරලා තිබුණේ ‘පෙරේතකමට හොද්දේ තියෙන රම්පේ, කරපිංචා කන්න එපා’ කියලයි.

කොයි දෙයක් වුණත් කනකොට කන්න ඕනි මළ පෙරේතයෝ වගේ නෙවෙයි. තිරිත්තමක් ඇතුව... එහෙම නොකර- වගේ වගක් නැතුව කාගෙන කාගෙන ගියොතින් දිරවා ගන්න බැරි වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවනෙ. හිටපු ලොකු-ලොක්කෝ එහෙම කාපුවා ගැන දැන් දැන් එළි වේගෙන එනවා, පෝලිමේ...

නොවැම්බර් 14 වෙනිදාට යෙදිලා තියෙන ‘දියවන්නාව සුද්ද කරන මහා ශ්‍රමදානය’ට මේ තරමින් දායක වෙලා මදි නේද...

එව්වා දකිනකොට නොවැම්බර් 14 වෙනිදාට යෙදිලා තියෙන ‘දියවන්නාව සුද්ද කරන මහා ශ්‍රමදානය’ට මේ තරමින් දායක වෙලා මදි නේද කියලත් හිතෙනවා.

හෙට උදෙන්ම publish කරන්න හිතාගෙන මේ අන්තිම හරිය කෙටුවෙත්- නවත්ත නවත්තා... වැස්සෙන්, අකුණු සරවලින් බාධා වෙද්දී.

ඒ වගේමයි, උණුහුම් තොරතුරු දැන ගන්න තියෙන නොඉවසීමත් මැඩගෙන... අරහෙන් ගම්මන්පිල උන්නැහෙ කන්දක් විලි ලාලා කරන්න හදන හෙළිදරව්වේ විස්තර- මෙහෙන් ලොහාන් රත්වත්තේගේ පුද්ගලික ලේකම්වරයාගේ අබිරහස් මරණය- ඒ මදිවට රත්තරං උන්නැහෙගෙ බෑණාගේ ගෙදරින් හොයා ගත්තු ‘කෝටි 6ක් වටිනා සැප වාහන’ හුටපටේ...

එව්වා මෙව්වා මොනවා අහන්න- බලන්න තිබ්බත් ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ නොකඩවා කියවන ඔයාලා වෙනුවෙන් ලියන රාජකාරියත් ඉෂ්ට සිද්ද කරන්න ඕනි නෙව.
ඒ නිසා තවත් දවස් කීපෙකින්- තවත් අත්දුටු සූපවේද රහස් ටිකකුත් අරගෙන තුන්වෙනි කොටස ලියන්නම්. මේ සීරීස් එක ඉවර කරන්න බලාගෙනම.
ඔන්න එහෙනං, ඔයාලා හැමෝටම එතකල් ආයුබෝවන් කිව්වා!

රහස් නොවන රහස් ටිකක් - පළමුවෙනි කොටස

කෑම! කෑම!! කෑම!!!
වවාගෙන කෑම- අමුවෙන් කෑම- උයා-පිහාගෙන කෑම- හදාගෙන කෑම- බෙදාගෙන කෑම- බදාගෙන කෑම- තනියෙන් කෑම- හවුලේ කෑම- ඉල්ලං කෑම- හූරාගෙන කෑම- ගසා කෑම- හොරා කෑම... ඇයි, එළිපිට කෑම- රහසෙන් කෑම...  මගෙ සන්තෝ! ඔහොම තව කොච්චර නං කෑම වර්ග තියෙනවද...

අපි හැමෝම ඔය කිව්ව එකේක විදිහට කනවනෙ. එහෙම කද්දී, හුඟක් වෙලාවට බඩට ඇති වුණාට හිතට ඇති කියල නොදැනෙන එකයි වස වැරැද්ද.
බලයත් අතේ තියේ නං එහෙම ඇතිවිල්ලක් නැති උදවිය හිමාල කන්ද වුණත් එක කටට ගිලීවී. එහෙම අය පහුගිය කාලෙ පුරාවට ‘පුළුවන් හැම තැනින්ම හොරා කාපු රඟ’ රටටම රහසක් වුණේ නෑ.

එයාල ඩයිනසෝරයන්ටත් වඩා නරකයි. උන් කාලා තියෙන්නෙ බඩගින්නට. මෙයාලා?

බලය ඇති උදවිය මෙතුවක් කල් එව්වා වැඩිය එළියට එන්න නොදී යට ගහගෙනයි උන්නේ. ඒවාත් ඔන්න බුරුතු පිටිං උඩට එන්න පටන් අරං...

ඒ නෝනලා, මහත්තුරු- ලංකාවේ හිටපු පාලකයෝ- මැති ඇමති ප්‍රභූවරු මෙච්චර කල් කාපු කෑම ගැන නෙවෙයි අද ලියන්න හිතුවේ. එයාල බියකරු ඩයිනසෝරයන්ටත් වඩා නරකයි. උන් කාලා තියෙන්නෙ බඩගින්නට. මෙයාලා? පෙරේතකමට; මජරකමටයි කාල තියෙන්නෙ. කෑම විතරක් නෙවෙයි කාල තියෙන්නෙ; රටත්...

ඒත් ඒ ගැන මේ පෝස්ටුවෙන් ලියන්නේ නෑ. මේකෙ ලියන්නේ හරි ගස්සලා ගන්න- උයලා-පිහලා හදා ගන්න කෑම ගැනයි; හරියටම කියනවා නං එහෙම කෑම හදා ගැනිල්ලෙදී වැදගත් වෙන පුංචි- පුංචි රහස් වගේ කාරණා ටිකක් ගැනයි. ඒ කිව්වේ කුකරි රහස්- tips ගැනයි...

මං වහන්සේ දැනගත්තු දේවල් ටිකක්. අත්හදා බලපු දේවල් ටිකක්... (කිසිම පැකිළීමක් නැතිව ‘අත් දුටුවයි සත්තයි!’ කියන ලේබලෙත් එව්වට ඇලෙව්වැකි, තමුන්නාන්සේලා කැමති නං.) ගැනයි අද post එක ලියන්නේ.

අපේ මහරගම ආච්චී අතිදක්ෂ සූපවේදිනියක්.
ඒ දවස්වල මහරගම පමුණුවෙ හිටිය පරසිදු කොණ්ඩ කැවුම් හදන්නියන් කීප දෙනාගෙන් එක්කෙනෙක් තමයි උන්දැත්.

“රංජි පුතේ. ඕනෑම කෙනෙක් කටින් කන්න ඉස්සෙල්ලා ඇහෙනුයි කෑමක් කන්නේ.
ඊළඟට නහයෙන්... ඊටත් පස්සේ තමයි කටෙන් කන්නේ!” මං වහන්සේ හිච්චි එකා කාලෙදිමයි අර උන්දෑ; අපේ ආච්චී; දසනායක රත්නවතී උපාසිකා මාතාව මට කියල දුන්නේ. උන්දෑ එහෙම කිව්වේ, දාහක් වැඩ අස්සේ. උයන-පිහන රාජකාරි වැඩ කරන අතරේ.
පාළුව මකා ගන්නත් එක්ක වෙන්නැති.
කාරණේ ඒ කාලෙත් මං හොඳ අසා සිටින්නෙක්- හූමිටි  තියන්නෙක් හා කියන්නා කතාවට පොළොඹවන විදිහෙ ප්‍රශ්න නඟන්නෙක්. ඉතිං, එහෙම වෙලාවට අපේ ආච්චිත් ලෝස් නැතිවම උත්තර දෙන්නයි, පුරුදු වෙලා උන්නේ.

ඒ විදිහට මං වහන්සේ අපේ ආච්චිගෙ නොනිල අග්‍ර ශ්‍රාවකයා වෙච්ච හින්දා තමයි- මං වයසට වඩා පැහෙන්නත් ඇත්තේ!

ඉතිං, අපේ ආච්චිගෙන් ඉගෙන ගත්තු අර කුකරි පාඩම නිසා- මම උයන්න plan කරද්දී කෑමවල colour කොම්බිනේෂන් එක ගැනත් හිතනවා. හිතනවා නෙවෙයි- දැන් නං නිකම්ම හිතෙනවා. (දැන් වැඩිය තැකීමක් නොකළත්, ඒ දවස්වල මං අඳින කලිසමට ගැළපෙන විදිහටයි කමිසය හා ලේන්සුව පවා තේරුවේ.)
කෑමවල පාට ගැන මං හරිම උනන්දුයි. ඒ වගේමයි  ඒවා දීසිවලට දමල මේසෙන් තියද්දීත්, මට ඕනි ඒවා ගැළපෙන විදිහට තියන්න.

සමහරු කහපාට පරිප්පුව තියන තැනින්මයි, ඉව්වම කහපාටට තියෙන අල / වට්ටක්කා වගේ කරි ජාතියක් වුණත් තියන්නේ. මටත් වැඩිය රහට උයන අපේ නඟණ්ඩි මානෙල්ට කොච්චර කිව්වත්, ඒ දෘශ්‍ය ගැළපීම; වර්ණ ගැළපීම එයාගෙනුත් කෙරෙන්නේ නැති තරං. ඒ නිසාමයි මේ කාරණය ලියන්න හිතුවේ- පළමුවෙන්ම.
සමහර වෙලාවට ඔය වර්ණ ගැළපීමේ පුරුද්ද මට ආවේ මං ‘බතික් ශිල්පියෙක්’ විදිහටත් දිග කාලයක් වැඩ කළ හින්දා වෙන්නැති.

වැටකොළු ලෙල්ල අරිනකොට මම එහෙම පිටින්ම ලෙල්ල අයින් කරන්නේ නෑ. ඉහළට මතුවී තියෙන දාර විතරක්...

අපි හිතමුකෝ (කහ පාටට) අල කිරි හොද්දක් හරි කිරි මාළු හොද්දක් හරි හදල තියෙනවයි කියලා. එහෙම වෙලාවට  පරිප්පු මාළුවකුත් හදන්න වෙනවා නං... මම අනිවාර්යයෙන්ම ඒක හදන්නේ උකුවට- golden yellow පාටටයි. ඒ පාට ගන්නට නං කරන්න තියෙන්නෙ පරිප්පුවට මිරිස් කුඩු ජුන්ඩකුත් එකතු කරන එක විතරයි... එතකොට පරිප්පුව තැඹිලි පාටක් ගෑවිච්ච තද කහපාට දාස්පෙති මලක පාටට ගන්න ඇහැකියි.

වැටකොළු- පතෝල- පිපිඤ්ඤා- කිරිහොදි වගේ ජාති හදද්දී නං හරිම ඉච්චිකමෙනුයි මං කහ කුඩු පාවිච්චි කරන්නේ. මොකද ඒ වගේ ජාති ළා කොළ පාටක් ගෑවිලා තියෙන- ළා කහ පාටෙන් තියෙනවටයි මම නං කැමති! ළා කහපාට දාස්පෙති මල් වගේ.

එතකොටයි මතක් වුණේ. වැටකොළු ලෙල්ල අරිනකොට මම එහෙම පිටින්ම ලෙල්ල අයින් කරන්නේ නෑ. ඉහළට මතුවී තියෙන දාර විතරක් ඉවත් කරනවා, කොළපාට ලෙල්ල තීරු තීරු ඉතිරි වෙන විදිහට. එහෙම කළාට පස්සේ වැටකොළු පෙති / කෑලි කපා ගන්නෙත් තරමක් මහතට. හොඳටම හීනියට නෙවෙයි. පතෝල වුණත් කපන්නේ ටිකක් ගණ කෑලි.

ඒ දෙවර්ගේම උයද්දී මම ඒවා කපලා පැත්තකින් තියනවා මිස කෙළින්ම ළිපේ තියන්නේ නෑ.  ළූණු- සුදුළූණු-උළුහාල්- අමුමිරිස්- චූටි ගොරක පෙත්තක් වගේ දේවල් දියකිරි ටිකකින් ළිපේ තියනවා. ඒකටම තුනපහ- කහ කුඩු- ලුණුත් පදමට දානවා. තැම්බිලා- හිඳෙන්න කිට්ටු වෙනකොට උකු පොල්කිරිත් එකතු කරනවා. (මම නං උකු පොල්කිරිවලට කුරක්කන් පිටි හරි කොන්ෆ්ලාර් පිටි හරිත් චුට්ටක් එකතු කරනවා). එහෙම කරලා හැඳි ගානවා...
දැන් ළිපේ තියෙන කරිය චුට්ටක් විතර උකුයිනෙ. ආන්න ඒකට රම්පෙ- කුරුඳු පොතු එකතු කරලා, ඊට පස්සේ වැටකොළු හරි පතෝල හරි කෑලි එකතු කරනවා- හොඳට කවලම් කරලා යාන්තං තැම්බීගෙන එනකොට ළිපෙන් බානවා.
එහෙම කරන්නේ ළිපෙන් බෑවාට පස්සෙත් එළවලුව තැම්බෙන විත්තිය ඔළුවේ තියාගෙනයි.

කරපිංචා!
අමතක වුණා නෙවෙයි. කරිය ළිපෙන් බාලා- ටික වෙලාවක් ගියාම; මඳ රස්නේ තියෙද්දී කරපිංචා කොළ එකතු කරන්නේ. හැබැයි කිසිම වෙලාවක මේ වගේ කොළපාට එළවලු උයද්දී බඳුනේ පියන වහන්නේ නෑ. බිමට ගත්තට පස්සෙත්- නිවෙනකල්...
(බොහොමයක් ගෙවල්වල හදන වැටකොළු- පතෝල එළවළුවල හොද්ද වැඩයි. මොකද ඒ දෙවගේම තැම්බෙනකොට දිය උනන එළවලු. මං කියපු විදිහට උයා ගත්තොතින් ඒ වගේ ජාතිවල වුණත් හොදි හිටින්නෙ නැතිව තියෙනවා පෙනෙයි. හොදි ටිකාක් තිබුණත් බොරේටයි! ආටෝප ගතියටයි!!

අපි පුංචි පැටව් දවස්වල...

(දෙකට කපපු සුදුළූණු- පතෝලත් එක්ක සමෝසමේ කවලමට දාගෙන උයපු වෑංජනයක් හෙම ඔයාල රස බලල තියෙනවද? මට නං ඒකත් එක්ක බත් මරන්න පුළුවන්!)

බොරේට කිව්වම... ‘නරි මොටාගේ ක්‍රමයට හදාගත්තු උකු පරිප්පුව’ත් පංකාදු පහයි කියල ලියන්නම ඕනි. (නරිමොටා උන්නැහේ ඒ ‘කැලේ පරිප්පුව’ හදන ක්‍රමය ලියල එව්වේ ‘හරෝහරා හයවෙනි වරටත් සහ කීටෝ - දෙවෙනි කොටසෙ’ comment තීරුවටයි). මට පොඩි පටලැවිල්ලකුත් වුණා පළමුවෙන්ම ඒක හදන්න ගියාම. මං හිතුවෙ රෙසිපිය ලියන්න ගියාම නරිමොටාට පොඩි මිස්ටේක් එකක් වෙලාය කියලයි. ඉතිං මම ඒ ගැන වෙනමම අහලත් යැව්වා. “මේකට පොල් කිරි දාන්නේ නැද්ද?”.
‘නැහැ’ කියලා උත්තරේ හම්බ වුණාට පස්සෙයි මං ඒ ක්‍රමේට පරිප්පුව හැදුවේ.

මොකෝ දන්නවද මම ටිකක් පස්ස ගැහුවේ. කාරණා දෙකක් හින්දා. අපි පුංචි පැටව් දවස්වල; අපේ දුප්පත් ගෙදර පොල් නැත්තං- පොල් ගෙඩියක් ගෙනෙන්න සල්ලිත් නැත්තං විතරයි ‘පරිප්පු මිරිසට- තෙලෙන්’ ඉව්වේ’. (වෙන ජාති වුණත් එහෙමමයි).

දෙවෙනි කාරණේ කළු අක්කයි, මමයි දෙන්නා කැන්ටින් කෙරුවාව පටන් ගත්තු මුල්ම දවසට සම්බන්ධයි.

මේ posts ලියන වහු පැටියා ඒ දවස්වල නං උගේ තරම හරියටම දැනගෙන හිටියේ නෑ. ‘දීපානි බතික්’ ආයතනේ අයසට යන කාලෙ, ‘කැන්ටිමක් කරමු බං’ කියලා සෝමවීර මල්ලිකාරච්චි හිතවතා යෝජනා කළ ගමන්ම ඒකට කැමති වුණේ ඒ නිසයි. (එයා එක්ක අල්ලපු ඔට්ටුවක් පැරදිලා තමයි නිමල් දිසානායකයා අමු කොහොඹ කොළ කිනිති පනහක් ජිරි- ජිරි ගගා විකලා කෑවේ.) ඉතිං අර මගේ කැමැත්ත කෙළවර වුණේ ලංකා දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවේ- දෙමටගොඩ කාර්ය අංගණයේ කැන්ටිම පවත්වාගෙන යන්න ඉදිරිපත් වීමෙන්. ඒ කැන්ටින් කෙරුවාව ගැන ගොඩක් විස්තර මං දැනටමත් ඔයාලට කියලයි තියෙන්නේ.

කැන්ටිම පටන් ගන්න දවසට කලින් දවසේ රෑ කළු අක්කා මෙහෙම යෝජනාවක් ගෙනාවා. ඒ පහුවදා උදේට හදවන කෑම ජාති ගැන තීරණය කරද්දී.

“නිමල් මල්ලී, හෙට උදේට අල හොදියි, බිත්තර හොදියි, කිරි මාළුයි තුනම කිරට හදවන නිසා පරිප්පුව මිරිසට උයවමුද?” මාත් කැමති වුණා!

අපිව කලබල කරවලා; අවුලක් හදලා- එක දවසෙන්ම අපිට එතන කැන්ටින් කෙරුවාව එපා කරවන්න හිතාගෙන වගෙයි රේල්වේ වැඩපොළේ කට්ටිය එදා උදෙන්ම මාර සෙනඟක් වගේ කලබලෙන් කැන්ටිමට කඩා වැදුණේ.

අන්තිමේදී ලදුදෙ වැඩපොළේම ටියුඩර් ලේල්වල, ඇන්ටන්, වෝල්ටර් තුන්දෙනා මැදිහත් වෙලාය කලබලය සංසිඳෙව්වේ. ‘“මොකක්ද මල්ලිලා මේ කරන්නේ.... වැඩේ කැතයිනෙ. මේ මිනිස්සු හිතයි දෙමටගොඩ ඉන්නේ සත්තු කියලා.....”

කෑම මේසෙකදී ජාති කීපෙකින් කැමති එකක් තෝරනවා වගේ නෙවෙයිනෙ, අක්කේ. මේක...

“.... අදම කැන්ටිම දමා ගහලා යයි. ලජ්ජ නැත්ද වස්තුවේ?”

“ඒකනෙ.... කොණක ඉඳලා පෝලිමේ එමුකො..... යං යං අපිත් එක්කම යං!” කියාගෙන එයින් එක්කෙනෙක් යකඩ බම්බු දෙක මැදින්වූ පෝලිමට එකතු වුණේය!’ මතකද, ඒ විත්තිය මම එදා එහෙම ලියල තිබුණු බව.

එතකොටමයි එක්කෙනෙක් එයාලට නඩුවකුත් ඉදිරිපත් කළේ. “මේ බලනවකො ඇන්ටන් අයියා. මේ යක්කු පරිප්පුව උයල තියෙන විදිහ. මේකට පොල් කිරි බිංදුවක්වත් පෙන්නල නැහැනෙ. මොන xකයටද පුළුවන් මේ xත්තෙ හොද්දත් එක්ක පාන් කන්න. හොඳ හිතින් ඉල්ලල දෙනව ආපහු මගේ සල්ලි...”
කැන්ටින් කොමිටියේ නිලධාරියෙකුත් වුණු ඇන්ටන් අයියා අපෙනුත් කරුණු විමසා නඩුව විසඳුවේ ලොකු ඉවසීමකිනි.

“අක්කේ, මෙහෙ වැඩ කරන ගොඩක් අය පෝසත්තු නෙවෙයි. පාන් බාගෙකුයි පරිප්පු එකකුයි ගන්නෙත් අමාරුවෙන්. මෙයා කියන කතාවත් ඇත්තනේ. කෑම මේසෙකදී ජාති කීපෙකින් කැමති එකක් තෝරනවා වගේ නෙවෙයිනෙ, අක්කේ. මේක...
මල්ලී... මේ අයියගෙ පරිප්පු එකට කිරිමාළු හොද්දෙනුත් ටිකක් දාල දෙන්නකො... එතකොට හරි. වෙනසකට වුණත් ආයේ මිරිසට පරිප්පු උයන්න එපා, අක්කෙ.”

එදා ඇති වුණු කලබැගෑනිය කොයි තරම් තදින් හිතට වැදුණාද කියතොත්- එයින් පසුව මං වහන්සේ පරිප්පු මිරිසට ඉව්වේ ඉතාමත් කලාතුරකිනි; ඒකත් මං විතරක් තනියම වළඳන දවසකය. පිටස්තර කවුරුන් හෝ ඉන්නා දවසක නං පරිප්පු උයන්නේ කිරටමය!
ඒ නීතිය කැඩුවේ සති කිහිපයකට කලින්ය!!

ඇමෙරිකාවේ ඉඳලා කෙටි නිවාඩුවකට ඇවිත් හිටිය DKR හිතවතායි- නමියි දෙන්නත් එදා දවල් කෑමට සිටියෝය. එයාලාත් ‘නරිමොටා ක්‍රමයේ’ ඒ පරිප්පුව රසයි කීවෝහ. ඒ මදිවාට දවල් බත සප්පායම් වෙන අතරේ DKR කියපි ‘පරිප්පු උයන ක්‍රම 11ක් තියෙනව’ය කියලා- කොහෙදිදෝ එයාගේ කනට වැටිලා තියෙන විත්තියත්.
හොයපියව්කො ඉතිං ඒ රෙසිපි ටිකත්... ඔන්න ඔයාලටත් වැඩක්. ඇහැකි උදවිය ඒ ගැන සොයා බලත්වා. බලා අපටත් කියන්නට කාරුණික වෙත්වා!

වැටකොළු, පතෝල වගේ ජාති පියන වහන්නේ නැතිවයි උයා ගන්නේ කියලා මේ පෝස්ටුවේ මුල හරියෙදි මං කිව්වනේ.
ඔයාල සොබාවික කොළ පාට රැකුණු මැල්ලුමක් හදාගන්න කැමැතියි නං එතකොටත් පියන නොවසා පිස ගන්නයි තියෙන්නෙ.
(පියන නොවසා තිබ්බත්- තෙබු කොළ නම් යන්තම් රත් වෙනකොටම කොළ පාට නැති වෙනවා. ලා දුඹුරකට හැරෙනවා. ඒ කහට පාටට ආසා නැති නිසා මම තෙබු කොළ සම්බෝල මිස මැල්ලුම් හදන්නේ නෑ. මැල්ලුමකට කවලමටවත් දාන්නෙත් නෑ.)

ඒ උපදේසේ විදිහටම යුද්ධ කරලලු...

තව කාරණයක්. මැල්ලුමක් හදන්නට ගන්නා පලා වර්ග කල් තියාම තෝරලා- සුද්ද කරලා තියා ගත්තත්, හුඟක් අය ඒවා හෝදා ගන්නේ අන්තිම විනාඩියේ. ඉතිං, හරියට දිය සීරෙන්නත් කලිනුයි මැල්ලුමට කොළ ටික කපා ගන්න වෙන්නේ. එහෙම තෙත ගතිය වැඩි වුණාම මැල්ලුම රත් වෙනකොටම ‘තැප්පෙන්න’ ගන්නවා කූරු ගෑවත්. අන්තිමට ලැබෙන්නේ ‘ලඩ’ වෙච්ච මැල්ලුමක්.

එතකොට මතක් වෙන්නේ අවුරුදු විස්සකට විතර ඉස්සර දවසක වෙච්චි දෙයක්.
හිතවතෙක් අලුතින් හදපු ගෙදරකට ගෙවැදුණා. ඒ වෙනුවෙන් තිබුණු රාත්‍රී භෝජන සංග්‍රහයට ගොඩක් කෑම ජාති හැදුවා. චයිනීස් විදිහට වගේම ශ්‍රී ලංකාවෙ ගමේ විදිහටත්. ගෙහිමියාගේ ඉතාලියේ ඉන්න සොහොයුරියත් ඒ වෙලාවේ එතැනට ඇවිල්ලයි හිටියෙ. (පස්සෙයි දන්නෙ- ඇයත් දක්ෂ සූපවේදිනියක්!)
මම කතුරුමුරුංගා කොළ මැල්ලුම හදලා ළිපෙන් බෑවා; ටිකක් නිවෙන්න ඇරලයි ඒකට දෙහි මිරිකුවේ.

එතකොට එයා මෙහෙම කිව්වා.

“නිමල්, ඔයා හොඳ කෝකියෙක් තමයි. අපේ මල්ලි මට ඔයා ගැන කිව්වට පස්සේ මට හිතුණා ඒක ඇත්තද බලන්න. ඒකමයි මං බලාගෙන හිටියෙ... එයා හරි. ඔයා පාස්...” එහෙම කියලයි, එයා එහෙම නිගමනයකට ආව හේතුවත් කිව්වේ.
“හරියට උයන්න දන්න කෙනෙක් මැල්ලුමකට කහ කුඩු දාන්නේ නෑ. ඒක over කුක් වෙන්න දෙන්නෙත් නෑ. ඔයා මැල්ලුම ළිපෙන් ගත්තේ නිවෙනකල්මත් ඒක තව ටිකක් තැම්බෙන බව ගණන් බලල නේද? අනෙක දෙහි ඇඹුල් දාපු වෙලාව!”

‘වෙලාව’ නං ඉතාම වැදගත්! ඒ වගේමයි ‘කලාව’ත්!! උයද්දී වගේම උයාපු කෑම කන වැඩෙත් වෙලාවට- කලාවට කෙරෙනකොටයි ලස්සන.
අහල ඇති නෙව ‘බඩගින්න උහුලගන්න බැරිව හිටිය ගැමුණු කුමාරය උණු-උණුවේ හුන්සාල් කිරිබත් කන්න ගියා’ම වෙච්චි දේ. කුමාරයාට අත පුච්චා ගන්නේ නැතිව කොනක හිට උණු කිරිබත් කන හැටි ඉගැන්නුවේ ගමේ අම්මා කෙනෙක්. අපරැක්ක අම්මා... ඒ උපදේසේ විදිහටම යුද්ධ කරලලු කාවන්තිස්ස රජ්ජුරුවන්ගේ ලොකු පුත්තර ගැමුණු කුමාරයා යුද්දෙන් දිනුවයි කියන්නෙත්.

දැන් ඉන්න පුත්‍ර කුමාරවරුන් නං කිසි කෙනෙකුගෙන් එහෙම පාඩම් ඉගෙන ගන්න තරං නිහතමානී පාටක් පෙනෙන්නේ නෑ. බොරුවට රැඟුවට... රජ පැටවු හින්දා නිකම්ම රජකම ලැබෙයි කියල හිතාගෙනනෙ දෙන්නම හිටියෙ. අන්තිමේ අහක හිටිය ගමේ කුමාර දිනුව එකයි වුණේ.

ඒ සටනෙ දෙවෙනි එකෙනුත් එයාල පරදින විදිහයි. එහෙම වෙන්නේ ඒ කුමරයොන්ගෙත්- පියවරුන්ගෙත්- පවුල්වල උදවියගෙත්- නෑදෑ හිත මිත්තර හෙංචයියන්ගෙත් කෑදරකම්වලට සීමාවක් නොතිබ්බ නිසා. උන්දැල කන එක කාලා තියෙනවනෙ කිසිම තිරිත්තමක් නැතිවම.

මං තරයේම විශ්වාස කරනවා දැනටමත් අපි අනාගත පරම්පරාවට අයිති සොබාවික සම්පත් පවා පාවිච්චි කරමින් සිටින බව!

‘කුඩු කතත් කාපිය තිරිත්තමක් ඇතිව’ කියන ගමේ  ඇත්තන්ගේ උපදේසේ උන් එකෙකුටවත් ඇහිලා නැතුව ඇති!

තිරිත්තමක් ඇතිව කියද්දී මතක් වුණේ. අපි තේ හදන්න යන ක්‍රමේ. මං දන්නා ගෙවල්වලින් සෑහෙන ගණනක තේ හදන්න වතුර රත් කරන්නේ ගාණක්- මිම්මක් ඇතිව නෙවයි. ඒ ගොඩක් දෙනා මට හිනා වෙනවත් එක්ක අපේ ගෙදර ආව වෙලාවලදී, මම මැනල වතුර ළිපේ තියන බව දැකල. “ඔයා ඔච්චර ලෝබද? හරියටම ඉන්න ගණනට වතුර කෝප්ප ගණන බලන්නේ.” එයාලගෙන් සමහරුන් අහලත් තියෙනවා.

“අරපිරිමැස්ම කියන්නේ බොහොම වටිනා පුරුද්දක්. මොනම දෙයක් වුණත් නිකරුණේ අපතේ යවන්නේ ඇයි? ලෝකෙ තියෙන්නෙ අසීමිත සම්පත් ගොඩක් නෙවෙයි...” කියලා ඒ වෙලාවට කියන්නත් මම නං පැකිළෙන්නෑ.

දර- ඉන්ධන- ගෑස්- විදුලිය පිරිමහන එකේ වටිනාකම දන්න නිසයි මම නං එහෙම කරන්නේ. එහෙම කිරීමෙන් පරිසරය සුරැකීමේ පිංකමටත් මම ඉතා දැනුවත්ව දායක වෙනවා. (මං තරයේම විශ්වාස කරනවා දැනටමත් අපි අනාගත පරම්පරාවට අයිති සොබාවික සම්පත් පවා පාවිච්චි කරමින් සිටින බව). අපි සබුද්ධික විය යුතුයි නේද? වෙනස් විය යුතුයි නේද?

මෑත දවසක අහම්බෙන් වාගේ මං ඉතාම හොඳ අදහසක් බුකියෙන් දැක්කා. ‘JVP කාරයෙක් වෙන්න ඕනි නෑ. ඇත්ත යුක්තිය සාධාරණය දකින; තේරුම් ගන්න හැකි කෙනෙක් වෙයං’ කියලා වැකි දෙකක post එකක්... (හැබැයි, ඒ post එකට like දෙක-තුනයි වැටිලා තිබ්බේ.)

සාධාරණය දකින?
‘කෑම’ වුණත් දැන් දැන් ‘ගණිකා වෘත්තියේ යෙදවෙනවලු. අන්තිම අසාධාරණ- අයුතු-නින්දිත වැඩකටත් කෑම ගාවාගෙන...

‘01). ඔන්න හිතන්න මට තියෙනවා,

• සුදු පාට පව්ඩර් විකුණලා හොයපු මිලියන 600ක්.

• ලංකාවේ බිස්නස් එකක් පටන් ගන්න ආව මනුස්සයෙක්ගෙන් ගත්ත කප්පමකුත් තියෙනවා මිලියන 800ක්.

• අධිවේගී පාරක් හදන්න අරගෙන ගහපු කොමිස් එකක් තියෙනවා මිලියන 900ක්.

• පුරා වස්තුවක් හාරලා විකුණාගෙන ගත්ත මිලියන 200කුත් තියෙනවා.

ඔක්කොම මිලියන 2500යි. මෙයින් බාගයක් තියෙන්නේ රට. ඉතුරු බාගය මගේ අතේ තියෙන්නේ කෑෂ්වලින්.
මට මුලින්ම ඕනා මේ අතේ තියෙන කෑෂ් ටික මගේ බැංකු පොතට දාගන්න.

02). මහත්වරුනි, මෙච්චර විශාල ගණන් එක පාර එහෙම අපේ බැංකු පොතට දාන්න බෑ. ලැබුණු විදිය හොයා ගන්න බැරි වත්කම් කියලා කෙලින්ම ඇතුලේ.
ඉතින් මම කරන්නේ මම අල්ලා ගන්නවා YOU ටියුබර් කෙනෙක්. / කොත්තු හදන කෙනෙක්. / vlog හදන කෙනෙක්.

එයාලට කියනවා රට පුරාම දාන්න කියලා කෑම කඩවල් ටිකක්.

එයාලට කියනවා රට පුරාම දාන්න කියලා කඩවල් ටිකක්. මම ඒ කඩවල්වල partner කෙනෙක්.

ඒවායින් සත පහක ආදායමක් එන්නේ නෑ.
හැබැයි අර මගේ අතේ තියෙන මිලියන 1000, මම එයාලට දෙනවා මෙන්න මේක තමයි කඩේ ආදායම කියලා පෙන්වන්න කියලා.

මිලියන 1000ක් මාස දෙකෙන් සුදු පාට කරන්නේ එහෙමයි...’

කතන්දරේ එච්චර විතරක් නෙවෙයි. තව තියෙනවා. ලිව්ව කෙනාට වැඩිය විස්තර කතාව කියවලා comment කරපු අයත් ලියල තියෙනවා.

ඒ විස්තරේ කියෙව්වම නම් මටම දුකයි.
‘නිමලෝ- තමුසෙ ඔය කෙහෙල්මල් කතුරුමුරුංගා මැල්ලුම් ගැන ලියන්න ගත්තේ... දැන් කාලෙ සිද්ද වෙන රට කෑම- ගම කෑම- ජරාව කෑම වගෙ දේවල් ගැන ලියනවකෝ.’ මගේ political චිත්තයාත් බෙරිහන් දිදී කියනවා.
‘කමක් නෑ, ලියන්න ගත්තු එක ලියලම ඉන්නවා! මතකයිනෙ රෝද පුටුවට වැටිලා හිටි foot ball පිස්සා රාජමනි අංකල් තමුසෙට කියා දුන්නු දේ. Variety is the Spice of Life! ඒ කාරණය බ්ලොගයටත් අදාළයි නෙව.’ විවිධත්වය රැකගෙනයි මේ posts ලියන කෙරුවාව වුණත් කළ යුතු...

කොහොමෙන් කොහොමෙන් හරි කෑම ගැන ලියන්න හිතාගෙන හිටි කාරණාවලින් කොටහයි ලියැවුණේ ගයිස්. Take it easy ගයිස්! ඉක්මනටම ඊළඟ කොටසත් ලියන්නං ගයිස්...