දාහතර වෙද්දී... - හත්වෙනි කොටස

‘කරන්නට බැරි දෙයක් නොකියන්න!’

ඒ වෙළෙඳ ව්‍යාපාරය තිබ්බොත්, රාජා හමු වුණොත්.... ඒ දෙකම වැටෙන්නේ ‘අනියමාර්ථයේ අසම්භාව්‍ය ක්‍රියා’ ගණයටය. ඒවා හරි ගියොත්, මේ විස්තර ලියන මගෙත්- කියවන හිතාදර පාඨක ඔබෙත් වාසනාවය!

මං පසුගිය පෝස්ටුව ඉවර කළේ එහෙම කියලාය. 

මං පුංචි කාලයේදීම අපේ තාත්තා නිත්ත-නිරන්තරයෙන්ම අපට කියන්නට පුරුදුවී හිටියේ ‘අම්මව දෙනවයි කිව්වා නං, 'තාත්තව ගස් බැඳලා හරි දීපල්ලා’ කියලාය. ඔය කතන්දරේ කොච්චර වටිනවාදැයි හිතෙන්නේ අදය. සමහරෙකුට නං ඕක කුණුහරුප කතාවක් වගෙය!

‘කරන්නට බැරි දෙයක් නොකියන්න!’ කියන පාඩම අපේ තාත්තා අපට ඉගැන්නුවේ එහෙමය.

‘මං මළත් පෙට්ටිය ගෙදර තියෙද්දී හරි වෙලාවට නාට්‍යය පෙන්නපල්ලා.’
1966දී; මට අවුරුදු දොළහේදී; අපේ ‘අජාසත්ත’ නාට්‍යය පුහුණුවෙන කාලයේදී ඔය වගේ පාඩම් ගොඩක්ම අපේ තාත්තා කියා දුන් හැටි මට තවම මතකය. ඒ දේවල් වැඩියත්ම කියැවුණේ මටමය. අපේ සුනිල් ඔහොම දේවල් අහගෙන ඉන්නා ජාතියේ කොල්ලෙක් නොවීය.    

ඒ අතින් බැලුවාම අපේ තාත්තා දඹ රත්තරන් කඳකි.
අද කාලේ සුදු රෙදි ඇඳගෙන හෙළුවෙන් ඉන්නා ගරු කටයුතු බොහොමයක් දෙනාගේ තාත්තලාත් එහෙම ප්‍රතිපත්ති ගැන දැනගෙන ඉඳලා නැති පාටය. එයාලා මොනවා හිතාගෙන පුතාලා ජාතක කළත්, දරුවන්ට එහෙම ගුරු-හරුකම් දීලා නැති එක රටේම අවාසනාව වී තිබේ!

.... සාප්පුව තිබුණේ උඩු මහලකය. බිම් මහලේ ‘චීන දත් බැඳුම්කරුවෙක්’ හිටියේය.

“මොකඩ්ඩ ටාට්ටේ....”  වගේ විහිළුත් ඉඳහිට කළ ඔයා
‘වගකිව යුතු මව්පිය භාවය නොදත් කෙනෙකි’යැයි මට කියැවුණත්, ඔබට නිවන් දකින්නට මෙහෙම දේවල් අපට ඉගැන්වූ පිනම ඇතිය!   

එහෙම ඉගෙනගත් පුරුදු ඇඟටම පත්තියන් වෙලා තියෙන හින්දාත්, මට මාවම රවට්ටා ගන්නට බැරි හින්දාත් අද; අගෝස්තු පළමුවෙනිදා උදේ වෙනකල්ම මේ පෝස්ටුව ලියන්නට අත තිබ්බේ නැතිය.
එහෙම කළේ ‘ආර්වින්ස් ටේලර්ස්’ ආයතනයට ගිහින් ඇවිත් මිස post එක නොලියන්නට තරයේම හිත හදාගෙන හිටි බැවිනි.

ආර්වින්ස් ටේලර්ස් ආයතනය තිබ්බේ මහරගම සරසවි පොත් සාප්පුවට යාබදවය. (එදා සරසවි පොත්හල තිබුණු තැන දැන් තියෙන්නේ ‘සසිරි පොත්හල’ය. ඒ සරසවිය දැන් ශ්‍රී ලංකාවේ ප්‍රධාන පෙළේ පොත් ප්‍රකාශන ආයතනයක් දක්වා දිගු ගමනක් ඇවිදින්ය.) 

ඉතාම කණගාටුවෙන් කියන්නට වෙන්නේ දැන් ඒ ආර්වින්ස් ආයතනය එතැන නැති බව අද උදේ මං දැකගත් බවයි. ඒ නිසා රාජා සොයා ගන්නට විදිහක්- ඉඩක් නැත. මගේ මතකය විතරක් පහුරු ගාමින්ය දැන් ලියන්නේ.

ආර්වින්ස් ටේලර්ස් සාප්පුව තිබුණේ උඩු මහලකය. බිම් මහලේ ‘චීන දත් බැඳුම්කරුවෙක්’ හිටියේය.

මං පේමන්ට් රස්සාව කරන සංදියේම, අපේ අම්මාත් මාස කිහිපයක් ආර්වින්ස් එකේ ඇඳුම් මහන්නට ගියාය. එතකොට කිහිප සැරයක් එහාට ගොඩ වැදී තිබුණත් මට ‘රාජා’ව මුණගැසී තිබුණේ නැත. රාජාව මට මීටර් වුණේ බණ්ඩාරවෙලට ගිය පළමු දවසේ රාත්‍රියේය!
“ඒ මොකටද? අපේ කෙල්ලෙක්වත්ද මචං උඹ දාගෙන ඉන්නේ...” 
කියලා රාජා මගෙන් ඇහුවාමය. එවෙලෙ ලජ්ජාවෙන් රතු වුණත්, පස්සේ වෙලාවල හමු වුණාම රාජා එක්ක කතා කරන්නට මා පැකිළුණේ නැත.

සති දෙකෙන් මේ trip එක ඉවර වෙන දවසේ....

එහෙම වෙලාවකය රාජා කාගෙ කවුරුන්දැයි කියලා හෙළි වුණේ.

“අපේ අම්මත් ඔයාලගේ තාත්තා ළඟ මහන්න ආවනෙ ටික කාලයක්...” මම කීවෙමි.
“තාත්තා එක්ක ඔළුව ගහගෙන ඉන්න බැරිව, නවතින්න ඇති!” රාජා හිනා වෙමින් කිව්වේය. ‘එහෙම පාටක් නං මං දැක්කේ නැහැනෙ.’ එදා මා කීවේ ඇත්තටමය.

වඩා උසත් නැති, මිටිත් නැති, එතරම් මහත දෙහෙතකුත් නැතිව හිටි ‘ආර්වින්ස් මුදලාලි මහත්තයා’ තවමත් මගේ හිතේ රැඳී සිටියි.
ඒ ඔහුගේ සුදු සරමත්, කමිසයත්, තට්ටයත් හින්දාය;
‘මේ මගේ ලොකු පුතා’ යැයි අපේ අම්මා මාව මුදලාලිට පෙන්නුවාම, හිනාවී මගේ ඔළුවත් අතගෑ හින්දාය.

රාජාත් කෙට්ටුය. තළෙළුය. හීනි ගිනිකූරු cut රැවුලකුත් තිබ්බේය.
මේ තරමටම රාජා මගේ මතකයේ ඉන්නේ, එයා දීඝායුගේ මිතුරෙකු වුණු නිසා නොවේ.... මට කිසිදා අමතක නොවන; එක සොඳුරු- විසිතුරු- අපූරු රාත්‍රියක එයා ‘විජය’ වුණු නිසාය.
මේ කියන්නට යන්නේ ඒ කතන්දරයයි!

බුවෙනකබාවේ සිසුන් බාරව ගිහින් හිටි ගුරුතුමාත්, අපේ ‘ආනන්ද සරුත්’ අප දොළොස් දෙනාවම ගෙන්නාගෙන වැදගත් කාරණයක් දැනුම් දුන්නෝය.

“සති දෙකෙන් මේ trip එක ඉවර වෙන දවසේ ලොකු උත්සවයක් තියන්න දැන් ලැහැස්ති වෙනවා..... බණ්ඩාරවෙල Town Hall එකේ.... මතකයි නේද... මෙහෙ ළමයිනුත් අන්තිම දවසේ නාලන්දෙදී එහෙම කොන්සර්ට් එකක් කළා.... අපිටත් ඒ වගේ එකක් කරන්න වෙනවා. මොකද කියන්නේ?”

ඒ කතාවට මුල පිරුණේ එහෙමය.

“මචං... මේ බට්ටලා තමයි හැම අවුරුද්දෙම පොසොන් එකට මහරගම හන්දියේ නාට්‍යයක් පෙන්වන්නේ.... මිනිහා කලාකාරයා... නිමල්, මේ ප්‍රසංගයටත් කරමු පුංචි නාට්‍යයක්....” ආනන්දයියා කිව්වේ බුවෙනකබාවේ සර්ට මාව පෙන්වමිනි.

නාට්‍යයක්... නිකම්ම නාට්‍යයක් කළාට මදිය. කරනවා නං...

“එහෙනං නිමල්... අපේ ඉස්කෝල දෙකෙන්ම කට්ටිය එකතු කරලා මේක කරන්න පුළුවන් වෙයි නේද?” ඒ ගුරුතුමා කලින්ම ආනන්දයියාට ඒ අදහස කියලා තිබ්බා වෙන්නැති. ආනන්දයියා ඔළුව හෙලෙව්වේය.

‘නාට්‍යයක්... නිකම්ම නාට්‍යයක් කළාට මදිය. කරනවා නං වඩාත් ලස්සනට- පිළිවෙලට....’ මගේ හිතාතුළේ විදුලියක් කොටාගෙන යද්දී, ඒ මොහොතේ මට මතක් වුණේ වසන්තවයි. එයාලවත් උදව්වට ගත්තොත්.......
වැඩි දෙනෙකුගේ උදව් ගත හැකි නම් වැඩක් කිරීම පහසුය. එකම ප්‍රශ්නය ඒ හැම දෙනෙකුම නිසියාකාරව මෙහෙයවීමට දැනගෙන සිටිය යුතු වීමයි...

දරු කැලතක්ම ඉන්නා පවුලක වැඩුමලා වීමේ වාසිය, ඒ මෙහෙයවීමේ පුරුද්ද අත්දැකීමෙන්ම මට ලැබී තිබීමය. එච්චරකුත් නොවේ. දිසානායක ජානවලිනුත් ඒ හැකියාවන් මට උරුම වෙලාය.
“සර්, අපි මේකට වසන්තලා කට්ටියවත් එකතු කර ගම්මුද?” මම ඇසුවෙමි. 

එතකොට නං රණවක නළියව්වේය. එයා මොකුත් කියන්නට කලින්ම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවේ ආනන්දයියාය. “නිමල්ගේ තව යාළුවො ඉන්නවද හවුල් කර ගන්න ඕනි?”
ආනන්දයියාගේ ඇණුම් පදය බුවෙනකබාවේ සර්ට වැටහුණේ නැති පාටය.

“නෑ මචං, අපි එයාගෙන්ම අහමුකෝ නිමල් එහෙම යෝජනා කළේ ඇයි කියලා...” බුවෙනකබාවේ සර් කිව්වේය.

“සර්.... යාළුකමක් නිසා නෙවෙයි. වසන්තලගේ ඉස්කෝලෙත් එකතු කර ගත්තොත්, නාට්‍යයට සංගීතෙත් දාගන්න පුළුවන්...” බොන්ගොස්පෙයාර් එකත්, මවුත්ඔර්ගන් එකත් සිහිපත් කරමින් මට කියැවිණි. 

එතකොට නම්, මගේ යෝජනාව සම්මත වුණේය. මට පැසසුමකුත් ලැබුණේය. “ආනන්ද... ඔයා කිව්වා හරි. කොල්ලා කල්පනාකාරයා... මිනිහා වැඩේ නූලට කරයි වගේ...”

සර්ලා දෙන්නා ඒ වෙලාවේම වසන්තලාගේ ගුරුතුමාවත් හමු වෙන්නට ගියහ. ඒ විවිධ ප්‍රසංගයට පාසල් තුනක්ම එකට එකතුවී, එක පරිපූර්ණ අංගයක් ඉදිරිපත් කරන්නට මුල පිරුණේ ඔවුන්ගේ එකඟත්වයෙනි.

... පුංචි රාහුල හාමුදුරුවෝ. උදේට වැලි මිටක් අතට අරගෙන...

කෙනෙකුගේ ජීවිත කතාවක් කියවීමෙන් තවත් කෙනෙකුට සතුටක් විතරක් ලැබිලා මදි බව මගේ හැඟීමයි. මට නම් එහෙමය.

පොතක් කියෙව්වත්, චිත්‍රපටයක්- නාට්‍යයක් බැලුවත් එයින් රසයක් වගේම ජීවිතයට පාඩමකුත් ගන්නට ඇහැකි නං මං සතුටුය. අහලා ඇති නෙව පුංචි රාහුල හාමුදුරුවෝ. උදේට වැලි මිටක් අතට අරගෙන පැතුවාලු ‘මේ වැලි ඇට තරම් ගණනක් අවවාද, අද මට ලැබේවා!’ කියලා.

ඉතිං, හිතාදර ඔයාලගේ data පුච්චාගෙන- වටිනා කාලය වැය කරගෙන මේ මැටිමෝල් වහන්සේගේ ජීවනාන්දරය කියවීමෙනුත් ඔයාලට පාඩම් දෙකක් ඉගෙන ගන්නට පුළුවන් වෙතැයි සිතමි;
යමක් කළ යුතු විදිය
යමක් නොකළ යුතු විදිය කියලා, ඉතාම කෙටියෙන් ඒ ක්‍රම දෙක උලුප්පා පෙන්නුවාම බුද්ධිමත් ඔයාලාට ඇති නේ?

අවුරුදු දාහතරේදී විතරක් නොවේ, අදත් යම් වැඩක් කරනකොට, පුළුවන් තරම් පිරිසක් එයට සම්මාදම් කර ගන්නට මං කැමැතිය. ඒ වගේම අනෙක් අයට දිය යුතු ගෞරවය දෙන්නටත් කිසිම ලෝබකමක් මට නැත. එහෙම කරන නිසාදෝ, මට උදව් කරන්නට හිතවත් අය එමටය!

මා දන්නා ඉතාම දක්ෂ මහත්තයෙකු දවසෙන් දවසම පිරිස් බලයෙන් හීන වෙමින් යන හැටි කාලයකට පෙර සිටම මට පෙනෙයි. ඔහු සමඟ ගමනක් යාමට; වැඩක් කිරීමට අකමැති බොහෝ දෙනා, ඒ බව එයාට කියන්නට මැලි වෙති;
ඔහු නැති තැන; අනභිමුඛයේ ඇති තරම් විවේචනය කරති. මුලින්-මුලින් මට හිතුණේ ඒක දුෂ්ටකමක් කියලාය.
කිව්වාට වැඩක් නැත්තං; අහන්නෙත් නැත්තං; පිළිගන්නෙත් නැත්තං..... වෙන මොනවා කරන්නද කියලා මටත් තේරුණේ පසුවය.
දේශපාලනයටත් බැහැලා හිටි ඒ මහත්තයාට, සුදුසුකම් තිබිලාත් ඉහළට යන්නට බැරි වුණේ ‘පිරිසක් එක්ක වැඩ කරන කලාව නොදත්කමත්- අනුන්ට credit දෙන්නට තියෙන මසුරුකමත්’ හින්දා බව මගේ නිගමනයයි.

නැටුම්වලින්? අපි දන්න නැටුමක් තියෙනවද.... (foto- හෙන්රි රාජකරුණා)

මදැයි, මටම සම්මානයක් දීගන්න ගිහින් කියන්න වුණු විස්තර තොගේ!

වසන්තලාගේ පාසලේ කණ්ඩායමත් අපට එකතු වුණාම දහ අට දෙනෙකි. “කොහොමද නිමල් දහ අට දෙනාම එකතු කරගෙන මේ වැඩේ කරන්නේ?” බුවෙනකබාවේ සර් ඇසුවේය. බුවෙනකබාවෙන්ම උත්තරයක් මගේ ඔළුවට ආවේ එතකොටය.

හිතවත් සුමිතුරු උදේනි අල්විස්ගේ ‘නැටුම් බාප්පා’; බුවෙනකබාවේ නැටුම් ගුරුවරයා; එඩ්වඩ් ලොකුලියනගේ මහත්තයා! 
මට කල්පනා වුණේ එතුමාගේ ‘මැණික්පාලි නාට්‍යය’යි.

“අපිත් නැටුම්වලින් නාට්‍යයක් කරමු!” මම යෝජනා කළෙමි.

“නැටුම්වලින්? අපි දන්න නැටුමක් තියෙනවද.... නිමල්, අපෙන් කීයෙන් කී දෙනාද නැටුම් කරලා තියෙන්නේ....?” මූලික සාකච්ඡාවේදීම රාජා ඇසුවේය.
ඒ සාකච්ඡාවට දහ අට දෙනාම එකතු කරවා ගත්තේ නැත. ඕනාවට වඩා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී වෙන්නට ගියාමත් බැරිය. එතකොට කතාව මිස වැඩක් කරන්නට බැරි වෙයි!
ඉස්කෝල තුනෙන්ම දෙතුන් දෙනා බැගින්... කැපී පෙනෙමින් හුන් නායකයන් විතරක්ය, එදා කතාවට එකතු වුණේ.

එදාට වඩා ගොඩ කාලයකට පස්සේ මට ඉගෙන ගන්නට ලැබුණු අපූරු පාඩමක් මං ඔයාලාට කිව්වා මතකය. සත්ත්ව ප්‍රජාවක උපදින පස් දෙනෙකුගෙන් එක්කෙනෙක් නායකත්ව ලක්ෂණ දරයි. ඔබට ඔවුන්ව හඳුනාගත හැකි නම්, ඔවුන්ගේ සහාය ලබාගත හැකි නම්.... ගණන් හදා බැලීම හරි ලේසිය!

ඉතිං, අර සාකච්ඡාවට සහභාගී වුණු ගොඩේ රණවකත් හිටියේය.

ඒ කරුණාව දරා ගන්නට තරම් අසීරු එකක්...

රණවක?

ඔව්, රණවකත් සිටියේය... මට පෙන්වන්නට බැරි අයගේ ගොඩේ හිටියත් රණවකගේ එඩිතර ගතියක්; පෙරට එන ගතියක් තිබුණේය. අපේ ඉස්කෝලේ කැඩෙටින් ටීම් එකෙත් හිටි රණවක, අණ දෙන්නටත් හපනෙකි.
“නිමල්, මේ වෙලාවේ රණවකවත් ළඟින් තියා ගන්න... නැත්තං ඒ මනුස්සයා පස්සෙන් ඉඳගෙන මොන මොන අංචි අදියිද කියන්න බෑ!”

දීඝායුගේ අවවාදයත්, ඒ පියවර ගැනීමේදී මට අමතර සවියක් විණි.

මට ඒ අදහස දීමෙන් වුණේ, දීඝායු කෙරෙහි වූ ළබැඳි හැඟීම තවත් වැඩි වීමයි. ඒ වෙනවිටත් දෙතුන් වතාවක්ම, උදේ පාන්දරින් මගේ සුදු සරම හෝදන්නට සිදුවී තිබිණි.
දත් මිටි කෑවත්, මගේ මර නින්ද ගැන චෝදනා කළත්, එතැනදී දීඝායු පරිණත වැඩිහිටියෙකුසේ මට තව-තවත් කරුණාවන්ත වුණේය; අනුකම්පා සහගත වුණේය.
වතාවක් හෝ දෙකක් උදෙන්ම මගේ සුදු සරම සෝදා දුන්නෙත් දීඝායුමය!

අපේ ඇඳුම් අපම සෝදා ගන්නට පුරුදුවී හිටි මට, දීඝායුගේ ඒ කරුණාව දරා ගන්නට තරම් අසීරු එකක් විණි.

අනෙක් අතට.... ඔව්! ඇත්තම කියමි.
එතනට අපව තල්ලු කළ; අපව ඇද දැමූ රණවක කෙරෙහි පවා මගේ සිතේ පහන් හැඟීමක් ඇති වෙමින් තිබුණේය. රණවකගේ නොපනත්කම් නොවන්නට දීඝායු මට මේ තරම් සමීප වන්නේ නැත. සමහර නරකකිනුත් යහපතක් වෙනවා නේද?

ඉතිං, නැටුම් නොදන්නා අය වැඩිය කියා රාජා කියූ තැනට....

තුට්ටු දෙකේ අශ්වයා වැටට උඩින් පන්නවනවා වගේම උගෙ කකුල් දෙක නොකැඩෙන්නත් පරිස්සං වෙනවා!

“මෙහෙමයි රාජා.... අපි නැටුම් සංදර්ශනයක් පවත්වන්න යනවා නෙවෙයිනේ. ඔයාට මතකයිද බුවෙනකබාවෙන්ම කරපු ‘මැණික්පාලි’..... ලොකුලියනගේ සර් කළේ...”

“මොකද මතක නැත්තේ... හැබැයි නිමල්... නැටුම් සර්ලා ඒ නාට්‍යයට මාස ගාණක් තිස්සේ පුරුදු වුණානේ... අපිට කොහෙන්ද එච්චර පුරුදු වෙන්න වෙලාවක්...” රාජාත් දීඝායුත් එක හඬින්ම කීවෝහ.

මැණික්පාලි සාමාන්‍ය වේදිකා නාට්‍යයක්; නාට්‍ය ධර්මී ගණයේ නාටකයක් නොවීය.
මගේ මතකය නිවැරදි නම් එය අර්ධ ශෛලිගත නාට්‍යයකි.
එහි ප්‍රධාන චරිතය වන මැණික්පාලි බිසවුන් වහන්සේගේ චරිතය නිරූපණය කළේ ‘බියට්‍රිස් බටගොඩ’ මෙනෙවියයි. (සම්මානනීය සංගීතඥ රෝහණ වීරසිංහයන්ගේ ප්‍රියම්බිකාව වූයේ ඇයයි.) 

“මෙහෙමයි... තුට්ටු දෙකේ අශ්වයා වැටට උඩින් පන්නවනවා වගේම උගෙ කකුල් දෙක නොකැඩෙන්නත් පරිස්සං වෙනවා වගෙයි අපිට මේ නාට්‍යය කරන්න වෙන්නේ...” මම කිව්වෙමි. (ඒ උපමාවත් අපේ තාත්තාගේ කටේ නිතරම රැඳී තිබුණු එකකි.)
“නාට්‍යයක් කිව්වට විනාඩි පහ-හයක්වත් දිග එකක් නොකරන්නයි මට හිතෙන්නේ.....”

“එච්චර කොටට....” රණවකටත් කියවුණේය.

“ඒක තමයි නුවණක්කාර විදිහට නං අපට කරන්න තියෙන්නේ.... දිග වෙන්න වෙන්න තමයි අඩුපාඩු පෙනෙන්න ගන්නේ.... මැජික් එකක් වගේ කොට වෙච්ච තරමට ලස්සනයි... ගොඩින්ම අපේ ජාම බේරා ගන්නත් පුළුවන්....”

Short & sweet- කතන්දර ඒ කාලේ මං දැනගෙන හිටියේ නැත.

Short & sweet- කතන්දර ඒ කාලේ මං දැනගෙන හිටියේ නැත. එහෙම වුණත් මේ තරමට ‘සම්‍යක් ප්‍රයෝග- පැහිච්චිකම්’ ඒ වයසේදී මං දැනගෙන හිටියාය කියලා හිතද්දී නම්, මටම පුදුම හිතෙයි.

“ඔයාලා බය වෙන්න එපා.... හැබැයි ඒ ඒ වැඩේට හොඳටම ගැළපෙන කෙනා ගන්න මට ඉඩ දෙන්න ඕනි.... මට ඕනි විදිහට වැඩේ කරගන්න ඔයාලා උපරිමෙන්ම උදව් වෙන්නත් ඕනි. නැතිනං සවුත්තු වෙන්නේ අපේ ඉස්කෝල තුනමයිනේ.... ඔට්ටුද?”

වාසනාවට වාගේ කවුරුන්වත් ‘බැහැ’යි කිව්වේ නැත.

ඒ වෙද්දීත් මගේ මනසේ විචිත්‍ර නාට්‍යයක් වේදිකාගත වෙමින් තිබිණි! එයට අනුප්‍රාණය දුන්නේ එඩ්වඩ් ලොකුලියනයන්ගේ මැණික්පාලි අර්ධ ශෛලිගත වේදිකා නාට්‍යයයි. ශෛලිගත.... අර්ධ ශෛලිගත...?

ඒවාට මගේ අර්ථ කථන සපයනවාට වඩා සුදුසු දැනුමැතියෙකුගේ ප්‍රකාශයක් උපුටා දැක්වීමයි.

‘... අපේ ශෛලිගත නාට්‍ය දළ වශයෙන් දෙකොටසකට බෙදී යයි. එනම් පූර්ණ ශෛලිගත නාට්‍ය හා අර්ධ ශෛලිගත නාට්‍ය වශයෙනි. මනමේ, එලොව ගිහින් මෙලොව ආවා, සිංහබාහු, බෙර හඬ, සඳ කිඳුරු ආදී නාට්‍යවල ශෛලීගත භාවය අබණ්ඩව පවතී. එම නාට්‍යවල භාෂාව සම්පූර්ණයෙන්ම කාව්‍යමය වේ. අංගචලන හා අවස්ථා නිරූපනයද එලෙසින්ම නැටුමින් දැක්වේ. නමුත් කදා වළලු, රත්තරං, මැටි කරත්තය හෝ මා විසින් නිපද වූ පරාස්සයා, පිංගුත්තර වැනි නාට්‍යවල එලෙස ශෛලිගත ස්වරූපයේ අබණ්ඩ භාවයක් දක්නට නැත. භාෂාව සමහර තැන්වල ශෛලිගත වන නමුදු සමහර තැන්වල ස්වාභාවික වේ. අනෙක් අංගද එලෙසය. ´´නරිබෑනා´´ ද මේ ගණයට වැටේ...’

ඔව්! අපේ මේ නාට්ටියට සිංදු- දෙබස් නැතිම තරම් වෙන්න ඕනි... හැමෝටම තේරුම් ගන්න ලේසි එකක් වෙන්නත් ඕනි... ඇයි ලස්සන.... හරිහමං නැටුම්ම නොවුණත් නැටුම් තියෙන්නත් ඕනි.... (එහෙම හිතුවේ අද වගේම එදාත්. මං දන්නා නැටුම් ශාස්ත්‍රයක් නොතිබුණු හින්දයි!)

බලාගෙන යද්දී මටත් දේශපාලනයට ගෑවෙන්නටය තිබුණේ... අද දේශපාලකයන් වැඩි දෙනෙකු කරන්නේත් ඔවුන් මෙලෝ හසරක් නොදන්නා දෙයකි.
එදා මාත් කළේ ඒකය!
......