අපේ සිනමාවට වාලම්පූරියක්!

‘කොහොම පටන් ගෙන මොනව ලියන්නද නැත මට වැටහෙන්නේ’ කියල තමයි මටත් කියන්න වෙන්නේ... ඒ තරමටම නානාප්‍රකාර හිතුවිලි ගොන්නක් අතරේ නන්නත්තාර වෙලයි මං ඉන්නේ.

‘එහෙම උන්නයි කියලා post එක ලියවෙන්නේ නැහැනෙ නිදි. දැනටමත් තමුසෙ පරක්කුයි. ඒ හින්දා කොතැනින් හරි පටන් ගනිං!’ ඔන්න මගේ හිත මට බල කරනවා.

ඒ weekend එකේදිම’වාලම්පූරි’ ෆිලුම වාර්තාවකුත් තියලා. මිලියන 20ක ආදායමක් ලබමින්...

ලියන්න හිටි දේවල් නෙවෙයි අද හිතට එන්නේ.

හැබෑ වාලම්පූරියක් නං හාල් ගෝනියක ඔබලා තිබ්බත් උඩට මතු වෙනවයි කියල කියනවනේ... ‘ෂෝසල් පොලිටිකල් කන්ටෙන්ට් ක්‍රියේටර්’ කෙනෙකු ලෙස තමාව හඳුන්වා දෙන්නට කැමති ලක්මාල් ධර්මරත්නගේ ‘වාලම්පූරි’ත් මගේ හිතුවිලි අතරින් උඩට- උඩට ඉස්මතු වෙවී එන්නේ ඒ විදිහටයි.   

‘වාලම්පූරි’ බලන්න යන්නම ඕනි!
එහෙම හිතාගෙන, මාස ගණනක් තිස්සේ මං ඒකට හරි-බරි ගැහිලයි උන්නේ. Film එක හෝල්වලට දැම්මෙ අප්‍රේල් 25. සිකුරාදා... ඒ weekend එකේදිම 'වාලම්පූරි’ ෆිලුම වාර්තාවකුත් තියලා. මිලියන 20ක ආදායමක් ලබමින්...

මං ගොඩ සැරයක් කියලා තියෙනවනේ. මම චිත්‍රපට පිස්සෙක්. අත දරුවා කාලයෙ ඉඳලම. ඒ දවස්වල දැන් වගේ සමාජ මාධ්‍ය ගොඩක් තිබ්බෙ නැහැනෙ. රෙඩිෆියුෂන් එකයි, පත්තරයි තමා. චිත්‍රපටයකට ප්‍රචාරය දෙන්න වුණෙත් එව්වයින් තමයි. ඒ රාජකාරියට ඒ කාලෙ තව ක්‍රම දෙකක් තිබුණු විත්තියයි මං දැකල තියෙන්නෙ.

1. Film හෝල් එකේම පෙන්නන ට්‍රේලරයක්. (සිනමා ඉතිහාසයේ විශේෂයෙන් ලියවිලා තියෙන ‘චණ්ඩියා’ ට්‍රේලරය එහෙම එකක්. අර චුට්ටේ රිදී  තිරේ දෙබෑ කරගෙන ඉස්සරහට එන දර්ශනේ තිබ්බේ...)
එතකොට තිබ්බනෙ ප්‍රදර්ශන මණ්ඩල තුනක්. සිනමාස්, සිලෝන් තියටර්ස් දෙක තමයි වඩාත්ම පැතිරිල තිබ්බේ. එව්වට අයිති සිනමාහල් ගොඩයි. සිලෝන් එන්ටටේන්මන්ට්ස් සිනමාහල් ටිකයි. ඒත් ඒ ඒ මණ්ඩලයේ සිනමාහල්වල පෙන්වන හැම film එකක් එක්කම එයාල ඊළඟට පෙන්වන චිත්‍රපට තුන-හතරකවත් ට්‍රේලර්ස් පෙන්නුවා, ප්‍රේක්ෂක අපිව පිස්සු වට්ටන්න.

2. චිත්‍රපටයේ දර්ශන අඩංගු තඩි සයිස් බෝඩ් දෙකක් දෙපැත්තේ එල්ලා ගත්තු ගොන් කරත්ත තමයි අනිත් ක්‍රමේ. ඒ කරත්තයට ලවුඩ්ස්පීකර් එහෙමත් හයි කරලයි තිබ්බේ. ඒ මදිවට සමහර එව්වයේ මෝලම් සෙට් එකක් ගහන කට්ටියත් උන්නා- ගමටම ඇහෙන විදිහට ‘ජිං ජිනකං තප්පු තප්පු’ වගේ තාල වාදනේ කරමින්.
ඇයි, පුංචි hand bills... එව්වත් බෙදුවා. ඒ කරත්ත පිටිපස්සෙන් ගමේම කොල්ලො-කුරුට්ටො හමුදාවක් අර අත් පත්‍රිකා එකතු කරමින්; නට-නටා ගියා. (මාත් එහෙම ගියා- ජංගිය අඳින සංදියේ.)

විශේෂයෙන් කියන්න ඕනි, මගේ ගැටවර කාලෙ මට තිබ්බ ලොකුම ප්‍රශ්නයක් ගැනත්. ‘හදිසියේ හරි මට මැරෙන්න වුණොත්?’ කියලා හිතිච්ච හැම වෙලාවේම මට ලොකුම- ලොකූෟෟෟෟෟෟෟ දුකක් දැනුණා.

‘වාලම්පුරි’ thriller ශානරයේ චිත්රපටියක් කියලා...

මැරෙන එක ගැන නෙවෙයි. ළඟදිම එන්න තියෙන චිත්‍රපට ටික බලන්න බැරි වෙන එක ගැනයි මට එහෙම දුක හිතුණේ!

‘ළඟදීම රිදී තිරයේ’, ‘Coming Soon’, ‘මීළඟට ඔබේ සිනමාහලේ’ වගේ පාඨයක් එක්ක පෙන්නපු film ට්‍රේලර්ස්; කෙටි පූර්ව ප්‍රචාරක පට ඒ තරමටම මගේ ජීවිතේට කාවැදිලා තිබ්බේ...

දැන් ඒ කාලෙ ගිහිං ඉවරයි. සේරම වෙනස්... ඒ ගැන අශෝක හඳගමයන් කියල තිබුණේ මෙහෙමයි:   

‘වාලම්පුරි, thriller ශානරයේ චිත්‍රපටියක් කියලා PVR show list එකේ හඳුන්වල දෙනවා. එක ශානරයක නැති විවිධ ශානරවලින් යුත් චිත්‍රපට සාර්ථක වෙනවා කියන්නේ චිත්‍රපටි කර්මාන්තය හැටියට ගත්තහම හොඳ තත්ත්වයක්.

ලකා කියන්නේ අලුත් විදියට හිතන, අලුත් විදිහට ලියන, අලුත් විදිහට තමන්ගේ නිර්මාණය වගේම තමන්වත් present කරගන්න පුළුවන් චරිතයක්. ඉස්සර චිත්‍රපටියක් මුදා හරිනකොට පාවිච්චි කරපු publicity techniques වගේ නෙවෙයි අද. විවිධ අත්හදා බැලීම් කරන්න වෙනවා.

චිත්‍රපට මුදාහැරෙන මණ්ඩල අතරත් තියෙන්නේ තරගයක්. තම මණ්ඩලයේ නිදහස් කෙරෙන චිත්‍රපටියක් සාර්ථක වුණොත් තමයි තමන්ට වාසියක් අත්වෙන්නෙ කියල ඒ අය දන්නවා. ඒක හින්දා එක චිත්‍රපටියක් හරියටම දුවලා ඉවර වෙනකම් ඉන්නේ නැතුව තව එකක් දානවා. චිත්‍රපටියක් දාන්න ඉක්මන් උනා වගේ නෙවෙයි ඒකෙන් අවාසි වෙන්නේ චිත්‍රපට නිෂ්පාදකයාටමයි. වෙළඳ පොළ තර්කනය ඇතුලේ ඒක වැරදියි කියන්න බැහැ. තරගය එහෙම තමයි.

ඒ වගේම චිත්‍රපටියක් නිදහස් කරන්න පස් මහ බැලුම් බල බල හිටියොත් නිර්මාණකරුවෙකුට තමන්ගෙ ඊළඟ නිර්මාණය කරන්න පරක්කු වෙනවා. ඒ වගේ කල් ඉකුත් වූ චිත්‍රපට තමන්ගේ ළඟ තියාගෙන අඬ අඬ ඉන්න නවක චිත්‍රපටිකරුවන් ඕන තරම් ඉන්නවා.

ලකා මේ පිළිබඳ හොඳ අවබෝධයක් ඇති, advertising field එකේ අත්දැකීම් ඇති කෙනෙක්. වාලම්පුරි කියන්නේ කල් යල් බලා මුදා හැරෙන චිත්‍රපටියක්.

චිත්‍රපටියක් හදන එක කලාවක්. ඒත් ඒක පෙන්නන එක ගේම් එකක් . චිත්‍රපටයේ pre-publicity කැම්පේන් එකෙන්ම ඒක බලන්න මිනිස්සුන්ගේ කැමැත්ත දැනටමත් හදලායි තියෙන්නේ. අපි බලමු කොහොමද ලකා මේ ගේම් එකේ ඉතුරු ටික සෙල්ලම් කරන්නේ කියලා...’

ලක්මාල් ධර්මරත්නගේ විජයග්‍රාහී ටෙලිවිෂන් game එක ‘කූඹියෝ’ ගැන දැනගෙන උන්නු හැමෝම ලකාගේ ‘සිනමා game’ එක ගැන දක්වන්නෙත් අතිවිශාල උනන්දුවක්. ‘මහ විශාල කරදරයක්’ වෙන තරමටම!

‘ලකා’ ඉතාම දක්ෂ සමාජ විශ්ලේෂක අනාවැකිකරුවෙකු විදිහට මගේ හිතේ තදටම පැලපදියම් වෙලා...

‘මේක මාර wow වැඩක්!! හැබැයි ලකාගේ "කූඹියෝ" ඩ්රාමා එක ඔලුවේ තියාගෙන "වාලම්පූරි" බලන්න එපා!! කූඹියෝ වෙනම ලෙවල් එකක්, මේක වෙනම එකක්!!

සර්වසම්පූර්ණ film එකක් බලන්න යන්නේ කියලා නොහිතා ගියා නම් ආතල් එකේ බලන්න පුලුවන්!!’ Shehani Perera එහෙම කියද්දී, Nigel Fernando මෙහෙම කියල තිබුණා.

‘...කුඹියෝ  hype එකට ලකා සාධාරණයක් කරාද කියල නම් මට තාම හිතා ගන්න බෑ.
එක්කෝ ලකා කුඹියෝ audience එකෙන්, ජෙහාන් type ගේමක් ගහගන්න කරපු වැඩක් මේක.
හිතපු තරම් නම් නෑ. ඒත් අව්ලකුත් නෑ.
මම හිතන්නේ ලකා එයාගේ හිස්තැන් ඔක්කොම මේ ෆිල්ම් එකේ දී අපිට පෙන්නුවා...’

ඒවා එයාලගේ විවේචනය. මටත් මෙතැනදී වාලම්පූරියේ පෙනුණු වැරැද්දක් ගැන කියන්නට හිතෙයි.

මුළු ෆිලුම පුරාම සිසිකා මැඩම් (දිල්හානි අශෝකමාලා) ඇඳගෙන ඉන්නේ එකම රතු ගවුමකි. ඒක නිල ඇඳුමක්වත්ද?
ෆිලුමේදී දිගින් දිගටම කෙරෙන ‘ගොන් පොර’ සංකේතවත් කරවනු පිණිස රතු ගවුම යොදා ගත්තාවත්ද?
(කකුලක් පිට කකුලක් දමාගෙන ඉන්නා ඉරියව්වට නං ඒ ගවුම හොඳට කැපෙන එක වෙනම කතන්දරයකි... එහෙම මැඩම් කෙනෙකු එකම ඇඳුම අඳින්නට තරං දුප්පත් වෙන්නට නං බැරිය.)

මං වහන්සේ නං ෆිලුමක් බලන්න යන්නේ, නාට්‍යයක් නරඹන්න යන්නේ ඒ ගැන චුට්ටක් හරි හොයල බැලුවයින් පස්සෙයි. නැත්තං ඒකෙ නිර්මාපකයන්; ඉන්න නළු-නිළියන් කවුද කියල දැනගත්තම. (එහෙම කරලත් සමහර වෙලාවට වරදිනවා. මේ ළඟදී රූපවාහිනියේ ගිය ‘හේමලයෝ’ එක බලන්න ගත්තේ දසුන් පතිරණයි, සමනලී ෆොන්සේකයි, මාධනී මල්වත්තගේයි නිසා. එයාලගේ හපන්කම්වලින්වත් ටෙලිය ගොඩ ගියේ නෑ කියලයි මම කියන්නේ.)

‘වාලම්පූරි’ ගැන නං මම උනන්දුවෙන් බලාගෙන උන්නේ ‘ලකා’ ඉතාම දක්ෂ සමාජ විශ්ලේෂක අනාවැකිකරුවෙකු විදිහට මගේ හිතේ තදටම පැලපදියම් වෙලා හිටි හින්දයි. ඒ නිගමනය සාධාරණ විත්තිය ‘ලකාගේ එකම එක ලියවිල්ල’කින් විතරක් වුණත් ඔප්පු වෙනවා.
2024 අගෝස්තු 29 වෙනිදා ලකා ලියා තිබෙන ඒ හෑල්ල මෙතනට යොදන්නේ ඒ ලිපිය අදට වඩාත් ගැළපෙන නිසා. 

‘අනුර දිනයිද...?

මට අනුව නම් අනුර දිනිය යුතුය.

මම 2019 දී ගෝඨාභය දිනිය යුතු බව කී අතර ඒකට හේතුව ලෙස සමස්ත සමාජයම ආවරණය කරගෙන පාලනයේ ඉන්න අය තිරය යට ගෙනියන සෙල්ලම මහා සමාජයට නිරාවරණය කළ හැක්කේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂ හෝ සරත් ෆොන්සේකා වැනි දේශපාලන අත්දැකීම් නැති, වහන්නට නොදන්නා, සිවිල් සමාජයේ සර්වයිවල් එක වන අනිකා රැවටීමේ ටෙක්නික්ස් නොදන්නා නාසිස්ටික් උද්ධච්ච මිනිහෙකුට බවත් එවැනි පාලකයෙක් රටම ගිනි තියන බවත් ඒ ගින්නෙන් අළුත් රටක් උපදින බවත් මම 2019යේම කිව්වෙමි. මේවා කෙලවුණාට පස්සේ ගහන බයිලා නොවේය.

https://www.facebook.com/laka.darmarathna.3/posts/pfbid0kZfUx6WfZEYRxDjTxUAEnjBk7xFg554ju2S31feLd4XdBhBw4zZdJXpS1RPCisd8l?rdid=6kxcspK0saJ3Dwmm#
කී පරිදිම ඒක එහෙමම උණේය. ​

ගෝඨාභය මහත්තයා නිසා අවුරුදු ගාණක් අපෙන් වහගෙන බැලන්ස් කරගෙන උන් ආර්ථික කෝලම මහජනතාවට නිරාවරණය උනේය. මුං මේ සහන දෙනවා කියලා කරන්නේ අපේ ළමයින්ගේ ළමයින්ටත් උන්ගේ ළමයින්ටවත් ගෙවලා ඉවර කරන්නට බැරි ණය අරගෙන අපිට කන්නට බොන්නට දීම බව සාමාන්‍ය මිනිහාට තේරුණේය. නැත්තං හාමුලා, සර්ලා, මහත්තයලා, ඒවා තමන්ගේ පර්ස් එකෙන් ඇද අප කෙරේ අනුකම්පාවෙන් අපිට දෙන සහන නේදෝයි සාමාන්‍ය මිනිහා හිතාගෙන හිටියේය. ගෝඨාභය ඒක ඉවරයක්ම කලේය.

පිස්සුද... අනුර දිනුවා කියා මේ ඉන්න තැනින් එක පාරට අපි අඟලක්වත් ඉස්සරහට යන්නේ නැත. යම් ස්තාවරත්වයකට ඒමටත් අඩුම අවුරුදු කිහිපයක් ගතවෙනු ඇත.

ඉන්පසු එළඹෙන ලෝකයේ වෙනස මොකක්ද...?

ඉන්පසු එළඹෙන ලෝකය යනු නැවත ඒ බොරුව වෙත ආපසු නොයා යුත්තකි. රනිල් වික්‍රමසිංහ කළේ වේගයෙන් තමන් දන්නා තැනට රට රීසෙට් කිරීමය. රනිල්ට පුළුවන් ඔච්චරම තමයිය. ඒ නිසා අපි රනිල් ළඟ නොනැවතී ඉස්සරහට යායුතු යැයි මම 2022 දී කිව්වෙමි. රනිල් මේක රීසෙට් කරන බව මම කිව්වෙ පෙට්‍රල් ​පෝලිම්, ගෑස් පොලිම් තියෙද්දීමය. ඒක මම කිව්ව විදියටම උණේය.

https://www.facebook.com/share/p/EBdDaLe1ashuq78Y/
ඉතින් දැන් අනුර දිනන්ට ඕනෑය...

ඒ ඇයි... රට සුඛිත මුදිතව ආර්ථිකයෙන් ශක්තිමත්ව ඉංදියාවටත් ගේමදී ලෝක බලවතෙක් වෙන්නද...? පිස්සුද. අනුර දිනුවා කියා මේ ඉන්න තැනින් එක පාරට අපි අඟලක්වත් ඉස්සරහට යන්නේ නැත. යම් ස්තාවරත්වයකට ඒමටත් අඩුම අවුරුදු කිහිපයක් ගතවෙනු ඇත. නමුත් අනුරගේ ජයග්‍රහණය යනු විසාල අනාගත ජයග්‍රහණයක දෙවන පියවරයි. ගෝඨාභයගේ ජය ඒකේ පළවෙනි පියවරයි.

මට අනුව නම් අනුර දිනන්නේ දේශපාලනයේ එක පරිච්ඡේදයක් ඉවර කරගෙනය. එනම් ප්‍රභූන් හෝ ප්‍රභූ පන්තියට බැල මෙහෙවර කළ හෝ කරන්නන්ගේ රාජ්‍ය පාලන යුගය නිමා කරමිනි. අනුර ජනාධිපතිවරයා මතට පැවරෙන බරපතලම දේශපාලන කාර්‍යභාරය එයයි.

මේ ප්‍රභූන්ගේ දේශපාන අවුල නම් එයාලා දේශපාලන බලය යනු තමන්ට අයිති, තමන්ට ලැබිය යුතු වරප්‍රසාදයක් විදියට හිතන එකය. මේක අපිට අයිති අපේ රට යකෝ කියා හිතන එකය. දූෂණය, හොරකම පටන්ගන්නේම එහෙමය. අපිට අයිති රටේ අපි මොනවා කළාම මොකද යකෝ කියාය. එයාලාට පොදු අදහසක් නැත. එයාලගේ ​ලෝකයේ ඉන්නේ, මම, මගේ පවුල, මගේ පවුලට හිතවත් උන් විතරය. මේ රටේ හෙණය ඒකය.... ප්‍රභූන් අවසන් වෙන්නට ඕනෑමය.

අනුර එනකොටම අනික් පක්ෂත් අනුරලා එක්කම ඒ ප්‍රභූ හෙණයෙන් නිදහස් වන්නේය. එම පක්ෂවල සිටින දක්ෂ, තරුණ මොඩර්න් එවුංට පක්ෂවල බලය සහ පාලනය හිමිවන්නේය. ​හේතුව ඉන්න උන්ගෙන් බාගෙට බාගෙකටත් වඩා නඩුවල පැටලෙනු ඇති අතර අනික් උන් දේශපාලයෙන් සමුගෙන රේඩාර් එකේ යටට රිංගනු ඇත. 

පරම්පරා උරුමය ඇරෙන්නට වෙන කිසිම සුදුසුකමක් නැති පිංබත් ප්‍රභූන්ට පු#ට පයින් ගැසීමේ බලය ඒ පක්ෂවල ඉන්න දක්ෂයන්ට ලැබෙනු ඇත. ඇත්තටම යූ ඇන් පියේ නායකත්වයට හරීන් හොඳ නැද්ද...? අනුරම දක්ෂයෙක් ලෙස හැඳින්වූ කාංචනට අගමැතිකමක්, ජනාධිපතිකමක් උරුම නැද්ද...? තව හැංඟුන දක්ෂ එවුන් කොච්චර ඒ පක්ෂවලම ඉන්නවද... පොෂ්, පැෂනේට් කොල්​ලො කෙල්ලො පාර්ලිමේන්තු එන්න ඕනේ නැද්ද...?

නැතුව දැන් ඉන්න මේක අපේ රටෞත්තෝ සීන් එකෙන් නෙවේය...

නමුත් සාම්ප්‍රදායික ප්‍රභූ දේශපාලනය උන්ට උඩට එන්නට දෙන්නේ නැත. උන් හැමදාම දෙවන පේළියේය. උඩ ඉන්නට ඕනෑ උන් හෝ උංගේ පවුල්වල උන් විතරය....

අනුර ජනාධිපති වීමත් එක්කම ඒ ඒ පක්ෂවලට එවුංට තමන්ගේ ප්‍රභූ වහල්භාවයෙන් මිදෙන්නට හයියත් අවස්තාවත් ලැබෙනවා ඇත. රටේ දේශපාලනය අළුත්වෙන්නේ එහෙමය. ඒ ඒ පක්ෂවල ඉන්න ස්මාර්ට්, ලස්සන, දක්ෂ කොල්ලන් කෙල්ලන් අනුරගේ විපක්ෂය වුවහොත් අපිට කුණුහරුප නොකියන, මිරිස් කුඩු නොගහන, අදාල විෂය ගැන හොයා බලා කතා කරන පාර්ලිමේන්තුවක 'බලාපොරොත්තුවක්' ලැබෙනු ඇත.

ඉතිං අනුර දිනලා අවුරුදු දෙක‍ තුනකින් නැත්තං එක ධුර කාලයකින් ගෙදර ගියත් මට නං කමක් නැත. හේතුව අනුර දිසානායක ජනාධිපතිවරයා විසින් සමස්ත දේශපාලන සංස්කෘතියට ගෙන එන වෙනස ඉදිරි සියවසක ලංකාවේ දේශපාන සිතියම වෙනස් කරන එකක් නිසාය.

අනුරගෙන් පසුව මම කියන විදියට ඉඩ හැදෙන්නේ ඒ ඒ පක්ෂවල ඉන්න ස්මාට්ම කොල්ලන්ට කෙල්ලන්ට නං එතනින් පස්සේ අපිට ලැබෙන රට මට අනුව දේශපාලනිකව ආතල්ය. අනුරගෙන් පසුව බලය යෑමේ වැඩිම සම්භාවිතාව ඇති නාමල් පවා අපට ලැබෙනු ඇත්තේ දැන් ඔය රැවුල් ඇඳගෙන, පටිය දාගෙන තාත්තට රඟපාන, කට්ටිය නැවිලා වඳින ලොකුසීන් නාමල් ලෙස නොව, NPP ආණ්ඩුවෙන් දේශපාලනිකවද, නීතිකටයුතුවලින්ද දැඩි පීඩාවට පත්ව ඒකෙන්ම මැචුවර් වුණ, බලයට බය දේශපාලකයෙක් ලෙසටය. නැතුව දැන් ඉන්න මේක අපේ රටෞත්තෝ සීන් එකෙන් නෙවේය.....

අනුර ජනාධිපතිවරයා ඇති කරන මේ වෙනස විසින් දවසක අපි හීන දැකපු ආතල් රට අපෙන් පසුව ඉන්න එවුන් හදාගනු ඇත. මගේ පිටපතේ හැටියට අනුර දිනන්ට ඕනෑ ඒ නිසාය.

ප.ලි
ඇත්තටම නැවත රනිල් හෝ සජිත් ප්‍රේමදාස දිනුවා කියා මට 'පුද්ගලිකව' කිසිම අවුලක් නැත. හේතුව අවුරුදු හතළිහක් මම ජීවත් වුණ ණයට කන, පිනට බොන, පජාත සිස්ටම් එකට මම ඉතාම පුරුදු සහ ඒකෙන් ගොඩ යන හැඩය මම හොඳටම දන්නා නිසාය. ඒ නිසා මට ඒකේ විශේෂ වෙනසක් නැත. ඒ උණත් මෙවර අනුර නැතත් කවුරු හෝ කවදා හෝ ඔය ඉහත මා කියන වෙනස කරනවාමය. ඒ කවදා හෝ මේ රට ඇත්තටම වෙනස් වෙන්නට පටන් ගන්නවාය. මගේ එකම ආසාව ඒ වෙනස මගේ ඇස්වලින් දැකීමය......’

දිනන එක නෙමේ අපේ ආතල් එක... අපේ ආතල් එක දුවන එක සර්... බේරි බේරී දුවන එක සර්... අපි ඉපදිලා ඉන්නෙම මොකෙක්ගෙන් හරි බේරි බේරී දුවන්න සර්... සර්ලා හිතනවානේ අපි පව් කියලා...

උඩ හෑල්ලේ කියනවා වගේ ‘මේක අපිට අයිති අපේ රට යකෝ. ඉතිං අපි අපේ රටේ දේවල් හොරා කෑවම මොකෝ... අපිට අයිති රටේ අපි මොනවා කළාම මොකද යකෝ’ වැනි අදහසක් ‘වාලම්පූරි’යෙදී චින්තකද කොහෙදත් කියයි.

එහෙම දේවල් කියැවෙද්දී film hall එකේ උන්නු උදවිය නං හිනා වුණේ මහ සද්දෙන්. මං හිතන්නේ එයාල එහෙම කළේ මොර දීලා අඬන්න බැරිකම නිසා වෙන්නැති කියලයි.
ෆිලුමේ තව හුඟක් බොක්කටම වැදෙන හුඟ තැන්වලදිත් එහෙමම තමයි වුණේ!
අනෙක් අතට ‘අපි හැමෝම අපේ හිතේම හංගාගෙන ඉන්න අපි- අපි ගැනම තිත්ත ඇත්ත’ එළිපිටම කියැවෙද්දී තක්බීර් වුණාම වෙන මොනව කරන්නද- හිනා නොවී...

‘...කැරකෙනවා සර්.. එකම තැන කැරකෙනවා... මස් කට්ටකට පොර කන බල්ලෝ වගේ සර්... එකෙක් අරගෙන දුවනවා... ලෙවකනවා... හපනවා... රස බලනවා... දැන් සර් අරූගේ මස් කට්ට මූට ඕනේ... ඉතින් ඌ පොරකවනවා... හපාගන්නවා... ලේ වැක් කෙරෙනවා... එතනින් දිනන එකා සර් මස් කට්ට අරගෙන ආයෙම දුවනවා... ඉවරයක් නෑ සර්... ඉවරයක් නෑ... හති ඇර ඇර දුවනවා සර්... අපිම අපේ පස්සේ කැරකි කැරකි පන්නනවා... අපි බලන්නේ බේරෙන්න සර්... හැබැයි සර් බේරෙන්න බෑ... කැරෙකෙනවා පන්නනවා කාගන්නවා. ආයෙත් දුවනවා සර්... ඉවරයක් නෑ සර්... දිනන එක නෙමේ අපේ ආතල් එක... අපේ ආතල් එක දුවන එක සර්... බේරි බේරී දුවන එක සර්... අපි ඉපදිලා ඉන්නෙම මොකෙක්ගෙන් හරි බේරි බේරී දුවන්න සර්... සර්ලා හිතනවානේ අපි පව් කියලා... සර්ලා කරන්නෙත් ඒකම තමා...’

පවුලේ ලොකු පුතණ්ඩියා ලෙසින් ඉපිද, ආර්ථික දුෂ්කරතා හේතුවෙන් උසස් අධ්‍යාපනය  ලබන්නට නොගොසින්- මිනිස් වනාන්තරයේ සැරි-සරමින් දැනුම ලද ලක්මාල්ගේ ඇසට ‘මිනිසාගේ මේ දිවිල්ල’ මැනවින් හසුවීම අහම්බයක් විය නොහැකිය!

ඒවා කතන්දරවලට වස්තු බීජ ලෙසින්; ඒ වස්තු බීජවලට ලේ-මස් කවන සිදුවීම් ලෙසින් යළි-යළිත් ලකාගේ නිර්මාණවලින් ඉස්මතු වෙනවා විය යුතුය. එවිට ඔහු ලියන තිර නාටකයක් ඉතාම ළගන්නා සිද්ධි- දෙබස් සහිතව ලියැවීම අරුමයක්ද?

ටක්කෙටම ලියැවුණා වුණත් මදිය. ටක්කෙටම ගැළපෙන නළු-නිළියන් චරිතවලට තෝරාගත යුතුය. ඒ අතිනුත් ලකා වාසනාවන්ත යකෙකි. ඔහුගේ පිටපත මඟින් ඒ ඒ චරිතවලට ඉල්ලා සිටින නළු-නිළියන්ම ඒ යක්ෂයාට උවමනාය. කූඹියෝ ටෙලියට නළු-නිළියන් හෙවූ හැටි ගැන කියද්දී ලක්මාල් මෙහෙම කියයි.

‘ලොකු වුණාම චිත්‍රපට හදන්නට; අධ්‍යක්ෂණය කරන්නට හීන හැට-හුටහමාරක් දකින’ ක්‍රියේටර් කෙනෙකුට...

“...හැමෝම මට බෑ කිව්වා. යුරේනිත් බෑ කිව්වා. මං එහෙම ගොඩ දෙනෙක් පස්සෙන් ගියා. පීටර් ඩි. අල්මේදා පස්සෙන් මම අවුරුදු හතරක් ගියා. හා කියනකල්. මං පීටර්ට කිව්වා මං කෙල්ලෙක් පස්සෙන්වත් මෙච්චර කල් ගිහිල්ල නෑ කියල...”

දැනුයි මතක් වුණේ. ඔයාලට වෙලාවක් තියෙනවා නං ඒ සම්මුඛ සාකච්ඡාව බලන්න. මට නං ඒකත් ඉතාම රසවත්ය; සජීවය; දැනුම වෑහෙන්නක්ය.

එහිදී තුසිත ලක්නාත් ගැනත් කියැවෙයි. තුසිත ‘වාලම්පූරි’ ෆිලුමේ Casting Directorය. ඒකේ විතරක් නෙවේ, ‘නෙළුම් කුළුණ’ ෆිලුමේත්... ඒවා hit වෙන්නට ‘ඉතාම ගැළපෙන නළු-නිළියන් යොදා ගැනීම’ හේතුවකි. ලංකාවේ තවමත් මේ ‘නිලය’ ගැන අවධානය අඩුය. ඒ හින්දාම සමහර විටෙක දක්ෂ නළු-නිළියන් පවා හෑල්ලුවට ලක්වෙයි. එයට හොඳම නිදසුනක් කියන්නේ මගේ ‘පණ්ඩිතකම’ පෙන්වන්නට නොවේ; අංජනට වෙච්චි දෙයක් ගැන මා හොඳටම දුක් වුණු විත්තිය අමතක නොවෙන නිසාය.

අංජන ප්‍රේමරත්න. ‘තණමල්විල කොල්ලෙක්’ ටෙලියේ ‘පතෝලයා’. ‘වාලම්පූරි’ ෆිලුමේ චින්තක.
අංජන ඒ චරිත රඟපෑවා නොවේ. එව්වාට හුස්ම දී, පණ දී, ඒ චරිත අමරණීය කෙරෙව්වේය. එහෙව් අංජන ‘වියළි’ ටෙලියේ ලොකු පුතාට කොහෙත්ම නොගැළපුණු විත්තිය මගේ හැඟීමයි. එහි අංජනගේ රංගනය ගැන ඔබ හිතුවේ මොනවාද? (වියළි තිර නාටකයත් ටිකාක් විතර පැතලි; වියළි වීමත් ඒ නොගැළපීම වඩාත් තීව්ර කළේය.)

ඉතිං... ඊයේ ‘වාලම්පූරි’ බලද්දී වැදුණු shock එක තවමත් අඩු නැත.
පික්චර් පිස්සෙකු වෙන මේ නිමල් දිසානායකයා 'රාණි, නෙළුම් කුළුණ හා වාලම්පූරි' වගේ රසික අවධානයට ලක්වෙන හොඳ films වැඩි-වැඩියෙන් හැදෙනවාට කැමැතිය.

ලක්මාල්ගේ පැතුමත් ඒ වගෙය... එයා කියන්නේ අශෝක හඳගම ‘රාණි’ චිත්‍රපටයෙන් භූමියේ පස සකසා දුන් බවයි; ඉලංගෝරාම් ‘නෙළුම් කුළුණ’ චිත්‍රපටයෙන් ඒ භූමියේ බීජ රෝපණය කළ බවයි. ‘... අඩුම ගණනේ කරල් හැදෙනකල් ඒ පැල ටික රැකගන්න වාලම්පූරියෙන් පුළුවනි නං...’ ලක්මාල් ප්‍රාර්ථනා කරයි!

එවැනි කටයුතුවලට හැකි උපරිමයෙන්ම සහයෝගය දෙන්නට නිදි කැමතිය. මේ නිමල් දිසානායකයාට අනුව ඒ යුතුකමක් ඉෂ්ට කිරීමකි.

මේ post එක චිත්‍රපට විචාරයක් නොවේ. වාලම්පූරි නරඹද්දී හිතේ ඇතිවුණු කම්පනය හා අදහස් සහෘද ඔබ හා බෙදා ගැනීමකි; ‘ලොකු වුණාම චිත්‍රපට හදන්නට; අධ්‍යක්ෂණය කරන්නට හීන හැට-හුටහමාරක් දකින’ ක්‍රියේටර් කෙනෙකුට සුබාසිරි පැතීමකි.

පසුව එයාත් එක්කලා කෙරුණු කතාබහේදී හෙළි වුණේ එයා අන්තිමට සිනමා ශාලාවකට ගිහිං ෆිලුමක් නරඹා තිබෙන්නේ අවුරුදු දහයකට එපිට ඈත කාලයක විත්තියයි!

වාලම්පූරි නිසාම අමරණීය අත්දැකීමක් ලබන්නටත් අපට හැකි විණි. අපට කීවේ නෙවිල්ටත් මටත්ය.

මේ කතන්දරය කියන්නේ කිසිවෙකුහටවත් මදි-පුංචිකමක් කරන්නට නොවේ. ශ්‍රී ලංකේය නාට්‍ය, සිනමා ප්‍රේක්ෂකාගාරය හැකිළී ඇති ආකාරය ගැන blogs කියවන පාඨකයන් දැනුවත් කරන්නටය.

නෙවිලුත් එක්ක වාලම්පූරි බලන්න යන්නට plan කරගත් පසුව මේ ලියන්නා තව යහළුවන් දෙන්නෙකුටත් ආරාධනා කෙරුවේය. එක්කෙනෙක් ඇරයුම පිළිගත්තේය.

පසුව එයාත් එක්කලා කෙරුණු කතාබහේදී හෙළි වුණේ එයා අන්තිමට සිනමා ශාලාවකට ගිහිං ෆිලුමක් නරඹා තිබෙන්නේ අවුරුදු දහයකට එපිට ඈත කාලයක විත්තියයි.
“එහෙනං වේදිකා නාට්‍යයක්වත්...”
“එකක්වත් නෑ!” ඒ හාදයා ඇත්තම කිව්වේ කිසිදු පසුබෑමක්; පැකිළීමක් නැතිවය.

(මේ හිතවතුන් දෙන්නාම තිස් ගණන්වල පසුවන්නවුන්ය.) දෙවෙනියා පළමුවැන්නාට හපන්ය.
“ඔයාල යන්න. මට ඔව්වා දිරවන්නෑ. ඔයා දන්නවද, මම ජීවිතේට බලල තියෙන්නෙ එක චිත්රපටියයි. ඒකත් අපේ වයිෆා එක්ක යාළු වෙලා ඉන්න කාලෙ. ඒකෙන්ම මට ෆිල්ම්ස් එපා වුණා.” ඔහු කිව්වේය.

“ඇයි? ජරාවක්ද බලන්න ගියේ?”
”නෑ හලෝ! අපි box එකකට ගියේ. ඒකට ගිය ගමන්ම එයා කිව්වනේ -ඕන්නැති දේවල්වලට නං ලෑස්ති වෙන්න එපා කියලා.”

මගේ දිවි තිබෙන තුරු ඒ ‘අපූරු සිනමා රසිකයන් දෙදෙනා’ත් ‘වාලම්පූරි’ ෆිලුමත් මට අමතක නොවෙන බව නං හොඳටම විශ්වාසය෴0෴