හෘදය සාක්ෂ්‍යයක අඳෝනාව - පළමුවෙනි කොටස

‘මං සබරගමුව campus එකෙන් pass out වෙලා අවුරුදු 5ක් දැන්. Thursday වැඩ ඉවර වෙලා එද්දි මගේ අක්ක තමයි කිව්වේ ඔයාලගෙ campus එකේ ළමයෙක් suicide කරගෙන rag එක හින්දා කියලා. ඒක අහපු වෙලේ ඉඳන් දැන් වෙනකන් මගෙ ඔලුවෙ වැඩ කරන එකම දේ ඒක.

මං campus ගියේ 2016.

මේ ඔක්කොම කරල එයාල බලාපොරොත්තු වෙන්නේ තමන්ගේ batch mate කෙනෙක්ට හරි යාලුවෙක්ට හරි අමානුෂික ලෙස සලකද්දි...

Final year එක තමයි මං campus ජීවිතේ ගත කරපු හොඳම අවුරුද්ද. හේතුව rag කරන්න seniorsල ඒ year එකේ නැති හින්ද. අපේ campus එකේ තමයි මං හිතන්නේ qualifiedම lecturersල ඉන්නේ. අපේ academic standards මාරම higher place එකක තියෙන්නෙ. ඒ වුනාට මං personally දන්න කවුරු හරි මගෙන් අපේ university එක ගැන ඇහුවොත් මං කියන්නෙ යන්න එපා කියලා. ඒ campus එක ඇතුලෙ තියන rag එක හින්දා.

Campus ගිය දවසෙ ඉඳලා එක එක හේතු කියලා මාව rag කරපු අවස්ථා මෙච්චරයි කියල කියන්න බැරි තරම් තියනවා.
මුලින්ම මං hostel හිටියේ නෑ කියල, මගේ school එකේ නම හින්දා, මගේ hair එක straight කරල තිබ්බ කියල, මං කතා කරන විදිය, එකී නොකී හැම හේතුවක්ම කියල මාව rag කරන්න එයාලා අවස්ථාවක් හදා ගත්තා.

ඒ කාලේ හැම Tuesdayම අපිව පැය දෙකකට වඩා canteen එකේ තියාගෙන rag කරනවා. මේ හැමදාම උදේ කෑම කන්න එන වෙලාවයි, දවල් කෑම කන්න එන වෙලාවටයි අමතරව. 2nd yearsල ඇවිත් මේසේ වටේට වෙලා ප්‍රශ්න අහ අහ බනින්න පටන් ගන්නවා. කාලයක් යද්දි මාව වෙනම table එකකට අරන් යන්න පටන් ගත්තා. අක්කල කියාගත්ත seniorsල ටිකක් කොල්ලො ටිකක් වට කරගෙන මට මං අහලවත් නැති කුනුහරුප කිය කිය බනින්න ගන්නවා.

එක meeting එකක් ගන්නවා Management faculty එක පිටිපස්සේ, ඒකෙදි කරන්නේ අපිව පේලියට තියලා seniorsල පිස්සුවෙන් වගේ කුනුහරුපෙන් බැන බැන මූණ ඉස්සරහටම එන එක. මං ඔය දේවල්වලට යන්නැතුව ඉන්නකොට මට බලපෑම් කරන්න මගෙ යාලුවොන්ව rag කරන්න පටන් ගත්තා. මං ගැන කිය කිය එයාලටත් බනින්න ගත්ත. මේ වගේ වෙද්දි එයලා මගේ department එකයි batch එකයි pressure කරන්න ගත්තා.

එක පාරක් rag season එකේ denim එකක් ඇඳන් Colombo ඉඳන් Belihuloyaට bus එකේ ආව කියල මට පිරිමි ළමයි 100ක් 200ක් ඉස්සරහ කුනුහරුපෙන් බැන්නා. වටේ ඉන්න කිසිම කෙනෙක්ට තියා මටවත් මං වෙනුවෙන් stand එකක් ගන්නවත් බැරි වුනා ඒ වෙලාවේ. මං cima class ඉවර වෙලා පහුවදා lectures එන්න අම්ම එක්ක bus එකේ ආවේ. මේක දකපු ගමන් seniorsල කියාගන්න අය අපේ  batch එකේ කොල්ලන්ගෙ hostel එකට ගිහින් කොල්‍ලෙක්ට ගහලා මාව හදාගන්න කියලා. ඉතින් මේ ඔක්කොම කරල එයාල බලාපොරොත්තු වෙන්නේ තමන්ගේ batch mate කෙනෙක්ට හරි යාලුවෙක්ට හරි අමානුෂික ලෙස සලකද්දි ඒ වෙනුවෙන් stand එකක් ගන්න පුලුවන් විදියට කොන්ද හදනවා වෙනුවට කොන්ද කඩන එක.

මේ වෙද්දි ලොකුම බලපෑම ආවෙ අපේ department එකේ seniorsලගෙන්. එදා මං ගෙදර ගියේ ආයි කවදාවත් campus එන්නේ නෑ...

මොකද batch fit කියන term එක හදල තියෙන්නේ student union එකේ ඕනා එපාකම් ටික කරගන්න සහ ඒවට ළමයින්ව ගෙන්න ගන්න.

මට ජීවිතේ පලවෙනි පාරට මානසික පීඩනය දරා ගන්න බැරි තරමටම ආවෙ rag එක හින්දා. මං first year එකේ දෙපාරක් ගෙදර ආවා. අම්මලගේ සහ යාලුවන්ගේ කීමට දෙපාරම ආයි ආවා.
2nd year එක නිදහස්නේ කියලා හිතාගෙන campus ආවත් bullying නතර වුනේ නෑ. මාව first year rag කරපු අයගෙන් බාගෙකවත් මූණවල් අද වෙනකොට මට මතක නෑ. ඒ තරමට bully වෙලා තමයි 2nd year එකේදි ඔක්කොම හරියයිනේ කියල ආවෙ.

ඒ වෙද්දි අපේ junior batch එක ඇවිල්ල තිබ්බෙ. එතකොට rag කරන වාරෙ අපිට එන්නේ. මං තරයේ හිතාගෙන හිටිය මොන බලපෑමකටවත් මං rag කරන්න යන්නෑ කියල. එහෙම ඉද්දි seniorsලා ආයි මගෙ පස්සෙන් එන්න ගත්තා මම raggingවලට යන්නෙ නෑ කියල.
මං ඒ දවස්වල canteen එක skip කරන්න උදේට tuk එකක එන්න ගත්තා. ආයි අර pressure එකම එන්න ගත්තා. Meetingsවල මාව ඉස්සරහට අරන් බනින එක continue වුනා. මේ වෙද්දි ලොකුම බලපෑම ආවෙ අපේ department එකේ seniorsලගෙන්. එදා මං ගෙදර ගියේ ආයි කවදාවත් campus එන්නේ නෑ කියල හිතාගෙන.

මං මාසයක් කාමරෙන් එලියට එන්නැතුව හිටියා, ගෙදර අය එක්ක කතා කරන එක නැවත්තුවා. අන්තිමට ගෙදරින් කිව්වේ ඔයාට campus නවත්තන්න ඕන නම් at least ඒකට stand එකක් ගන්න කියලා. එහෙම හිතාගෙන අන්තිමට මං අපේ department headට complaint කරා මං මේ හේතුව හින්ද campus නවත්තනවා කියල.

ඒ දවස්වල Prof. Athula Ganapala තමයි අපේ department head හිටියේ. ඔහු ඇතුළු අපේ department එකේ අනිත් lecturersල මැදිහත් වෙලා මට කිසිම කරදරයක් නැතුව ආයි lectures එන්න පුලුවන් විදියට හැමදේම හදල දෙන්නම් කියල මට දිගටම university එන්න කියල කිව්වා.
ඒ වගේම එවෙලෙම Athula sir suspend list එක හදන්නම් කිව්ව rag කරපු අයගෙ නම් කියන්න කියලා. මට කාගෙන්වත් rag නොවී degree එක කරගන්න පුලුවන් වීම පමනක් ඒ වෙලාවෙ ප්‍රමාණවත් වුන නිසා ඒ වෙලාවේ මං කාගෙවත් නම් කියන්නෙ නැතුව ඉන්න තීරණය කරා.

ඊට පස්සේ මං ආයි campus එකට ගියාම seniorsල මාව approach කරේ නෑ. මං ආයි කිසිම meeting එකකට ගියෙත් නෑ, මගේ පාඩුවෙ වැඩ ටික කරගෙන හිටියා.

ඉතින් මේ වගේ අය අනේ අපේ university එකේ නමට හානි වෙනවා කියල තමන් ගිය university එකේ නම ආරක්ෂා කරනවා කියල...

ඒත් අද Charithගේ මරණයත් එක්ක, ඒකට සබරගමුවෙන් pass out වෙච්ච අය react කරන විදියට එදා මං කරේ ලොකු වරදක් කියල හිතෙනවා. එදා මං suspend list එකට නම් දුන්න නං පොඩ්ඩක් හරි මේ system එක change කරන්න ඒක help එකක් වෙන්න තිබ්බා. අද ගොඩක් pass out වෙච්ච අයගේ "worry" එක තමන්ගේ university එකේ අහිංසක කොල්ලෙක් මැරුනු එකට වඩා university එකේ නමට වෙන හානිය. මේක වෙනුවෙන් කතා කරන ගොඩක් අය විවේචනය කරන්නේ සබරගමුවේ ragging culture එක මිසක් සබරගමුව university එක නෙමෙයි.

මගේ face book account එකේ ගොඩක් ඉන්නේ අපේ campus එකේ අය. Charithගේ suicide එක වෙලා මුලින්ම Face book open කරාම දැකපු පලවෙනි post එකේ තිබ්බේ A/L result ආවම හැමදාම ragging ගැන කතා බහ එන විදිය ගැන. මේක share කරල තිබ්බෙ අපේ senior කෙනෙක්. පස්සේ ඔහු explanation එකක් එක්ක ඒ post එක අයින් කරල තිබ්බා, ඔහුට ආපු ප්‍රතිචාර එක්ක.
ඊට පස්සෙ මං දැක්කෙ මගේ batch එකේම කෙනෙක් share කරල තියන post එකක්. ඒ post එක ලියල තිබ්බේත් අපේ senior කෙනෙක්, ඒකේ තිබ්බේ අපේ කාලේ නම් මෙහෙම වුනේ නෑ මේ අලුත් generation එකේ දෙයක් කියල.

Charithට වුනා කියන සිදුවීමට සමාන සිදුවීම් අපේ කාලෙත් Sinharaja hostel එක ඇතුලේ වුනා කියලා මං අපේම යාළුවන්ගෙන් අහල තියනව, පසු කාලීනව අපි මේ rag ගැන කතා කරද්දි.
ගොඩක් පිරිමි ළමයි ඒව ප්‍රසිද්දියේ කතා කරන්නෑ.
තවත් සමහරු තමනුත් ඒවා junior batch එකට කරාට පස්සෙ ඒක වරදක් විදියට දකින්නෑ.

ඉතින් මේ වගේ අය අනේ අපේ university එකේ නමට හානි වෙනවා කියල තමන් ගිය university එකේ නම ආරක්ෂා කරනවා කියල තමන් කරපු එවා වහගන්න උත්සාහ කරමින් ඉන්නවා.

Charithගේ මරණෙට මං ඇතුලු සබරගමුවෙ ඉගෙනගත්තු සහ ඉගෙනගන්න හැමෝම වගකියන්න ඕන කියලයි මම නම් හිතන්නේ.

මං වගේ suspend කරන්න පුලුවන්කම තියෙද්දි ඒක නොකර හිටිය අය, තමන් rag නොකරත් ඒකෙ bystander කෙනෙක් විදියට ඒවා බලන් හිටපු අය සහ වචනෙකින් හරි rag එකට සම්බන්ධ උන හැමෝම හේතුවක් උනා අවුරුදු 5කට පස්සෙත් මේ culture එකේ වෙනසක් වෙලා නැතුව Charithට suicide කරගන්න සිදු වුන එකට.

අපි කරන fashion, අපේ ආගම වගේම අපේ life partner වගේ දේවල්වලටවත් අපේ දෙමව්පියො අපිට බලපෑම් කරල නෑ!

චරිත්ට යුක්තිය ඉල්ලනව වෙනුවට මේ මොහොතෙත් campus එක ඉස්සරහට දාලා තමන්ව සුද්ද කරගන්න වෑයමක ඉන්නේ සබරගමුවෙ pass out වුන බොහෝ දෙනා. මොකද campus එක ඇතුලේ තියන rag එකට ගොඩක් අය වචනෙකින් හරි දායක වෙලා තියනවා. මේක එක්කෙනෙක් දෙන්නෙක් කරන දෙයක් කියලා පෙන්නන්න හදන්නෙත් එහෙම අය තමයි.

දැන් මේ post එක දැක්කම campus ප්‍රජාව කියන පලවෙනි දේ තමයි අනේ මේ ‘අල’නේ කියලා. Peradeniya වගේ අල වෙන්නවත් choice එකක් තිබ්බ නම් අනිවාර්යයෙන් මං පලවෙනි දවසෙ ඉඳන්ම අල වෙනවා.

මොකද අපි හැදුනේ හරි දේට හරි කියන්නත් වැරදි දේට වැරදි කියන්නත් encourage කරපු පරිසරයක. කාටවත් ඕන විදියට ජීවත් වෙන්න ඕන කියන එක අපෙ අම්මල තාත්තලවත් අපිට කියල නෑ. අපි කරන fashion, අපේ ආගම වගේම අපේ life partner වගේ දේවල්වලටවත් අපේ දෙමව්පියො අපිට බලපෑම් කරල නෑ.
ඉතින් ළමයෙක්ට වුනත් වැඩිහිටියෙක් ගරු කරන්න ඕන කියන concept එකවත් දන්නැති සමාජයක ගොඩක් දෙනා හිතන්නේ ඇවුරුද්දකින් හරි senior වුන පලියට අපි එයාල කියන හැමදේම කරන්න ඕන කියල. ඒ දවස්වල මගේ යාළුවො කියනවා rag වෙද්දි බොරුවට හරි අඬන්න කියලා. එතකොට rag එක අඩු වෙයි කියල. නමුත් කොච්චර rag වුනත් මට කවදාවත් ඒ අය ඉස්සරහ කඳුළු ඇවිල්ල නෑ.

මේ මම ලියල තියෙන්නේ මගේ experienceවලින් 1% විතරයි. ලියනවනම් ලියල ඉවර කරන්න බැරි තරම් දේවල් ඒ අවුරුදු 4 ඇතුලත මං විඳලා තියනවා සහ දැකලා තියනවා.

ඉතින් තාමත් rag එක defend කරන අවුරුදු 30 පැනලත්, තමන් ඒ කාලේ කරේ වරදක් කියන එකෙ තේරිල නැති mature වෙලා නැති හැමෝම, අඩුම ගානේ තමන්ගේ දරුවන්ට හරි ගරු කරන්න ඉගෙන ගනී කියල මං හිතනවා. තමන්ගේ දරුවන්ට තමන් වගේ කෙනෙක් තව අවුරුදු 15 කින් හමු නොවේවා කියල ප්‍රාර්ථනා කරයි කියලා හිතනවා.

ඉතින් චරිත් අපි හැමෝටම සමාවෙන්න.
We all failed you as seniors.
Hope you find your peace!’

සංජානා ජයමහ ලියා තිබුණු ඒ සංවේදී සටහන මගේ හිතට වැදුණා මදිය නොකියන්නම. සංජානාගේ හෘදය සාක්ෂ්‍යය අවදි වෙලා තිබ්බෙ සබරගමුව විශ්වවිද්‍යාලෙ චරිත් දිල්ශාන් දයාරත්න සිසුවාගේ සියදිවි නසා ගැනීමෙන්... ඒ අවාසනාවන්ත ඉරණමට ගොදුරු වුණේ අවුරුදු 23ක සිසු දරුවෙක්...
චරිත් එහෙම කළේ ඇයි කියන කාරණයත්, ඒ යට හැංගිලා තියෙන තව කාරණා ගොඩකුත් දැන් දැන් එළියට එමින් තියෙනවා. ඒත් චරිත්ට ඒ කිසිම දෙයකින් සිද්ද වෙන යහපතක් නැහැනෙ. අවාසනාව ඒකයි!

මං අපොස/සාමාන්‍ය පෙළින් ඉහළට ඉගෙනගන්න බැරි වුණු කෙනෙක්. දුප්පත්කම නිසා. (ඉස්කෝලේ හයේ පන්තියේ ඉගෙන ගනිද්දිමයි මට රස්සාවල් කරන්න සිද්ද වුණේ.) ඒත් ‘විශ්වවිද්‍යාල තුනකටම’ යන්න අවස්ථාවන් නං ලැබුණා. පළමුවෙනි වතාවේ පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලේ කෘෂි විද්‍යා පීඨයට. පැය කිහිපයකට.
දෙවෙනි වතාවේ ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයට. ‘ජන සන්නිවේදන ඩිප්ලෝමාව’ක් හදාරද්දී සති අන්ත 24කට.
තෙවෙනි වතාවේ කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයට. මොකක්දෝ බාහිර උපාධි පාඨමාලාවක් හදාරණ සිසු-සිසුවියන්ට මුද්‍රණ ශිල්පය ගැන දේශන පවත්වන්නට- දවස් හය-හතක් විතර.

අපේ ගමනාන්තය වුණේ ‘පේරාදෙණිය උද්භිද උද්‍යානය’.

නිදිගෙ පංච තන්තරේ ලියන්නට පටන්ගෙන දෙවෙනි අවුරුද්දේ; 2019දී  ‘පත්තෑයට පෙත්තෙන් ....- හතරවෙනි කොටස’ට මං මෙහෙම ලිව්වා.

‘ඔහොම යද්දී....... 1970 වසර සඳහා, පාසලේ ‘විද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපති තනතුර’ මට ලැබුණේය. මට කලින් ඒ තනතුර දැරුවේ හෙක්ටර් අයියාය. පස්සේ දේශපාලනයටත් ඇවිත්, හෙක්ටර් බෙත්මගේ මැතිතුමා- ඇමැතිතුමා නමින් රටේ සුපතළ වුණේ එයාය.’

ඒ අවුරුද්දේ හරි 1971 අවුරුද්දේ මුල්ම මාස තුනේදී හරි අපේ විද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමයෙන් එක දවසක ට්‍රිප් එකක් ඔර්ගනයිස් කෙරුණා. ඒ සංවිධාන වැඩ සේරම වගේ කෙරුණේ ආනන්ද අයියා (දවස් 14 බණ්ඩාරවෙල trip එකේදී පාසල් ගුරුවරයෙකු විදිහට පෙනී සිටිමින් අපේ පාසලේ සිසුන් බාරව ගියේ එයායි.), හෙක්ටර් අයියා සහ සේනාරත්න අයියා වගේ ‘සින්නන්’ අතින්. උසස් පෙළ පන්තියක් භාරව හිටි ‘කුලවංශ’ ගුරුතුමාත් එයාලට මඟ පෙන්නුවා.

Trip එක ගියේ මහරගම ‘විද්‍යාකර මහා විද්‍යාලය’යේ උසස් පෙළ හා සාමාන්‍ය පෙළ සිසු-සිසුවියන්. ලොකු බස් හතරක් පිරෙන තරමට ළමයින් හිටියා. දෙකක ගෑනු ළමයි- දෙකක පිරිමි ළමයි. අපේ ගමනාන්තය වුණේ ‘පේරාදෙණිය උද්භිද උද්‍යානය’.
හිතාගෙන හිටියට වඩා කලින් අපි පේරාදෙණියේ මල් වත්ත බලලා ඉවර කළා. කෑම කාලාත්...
“අපිව කෘෂි විද්‍යා පීටෙටත් එක්කං යනවලු.” කටින් කට ගිය ආරංචිය අපට ගෙනාවේ අමතර සංතෝසයක්. කුලවංශ සර් තමයි ඉස්සරහම බස් එකේ ඉඳගෙන පාර පෙන්නුවේ. (මං හිතන්නේ එයා පේරාදෙණියේ උපාධි හිමියෙක්.)

බස් හතර ගිහිං-ගිහිං නැවැත්තුවා විතරයි, උන්හිටි ගමන් මෙරු මතු වෙනවා වගේ තරුණ පිරිසක් එතෙන්ට කඩා වැදුණා. අපි හැමෝම තක්බීර් වුණේ එයාලගේ විදිහෙන්...

“සර්ලට ටීචර්ලට කරදරයක් නෑ... ඔයාල බස්වලින් බහින්න. බැහැලා පැත්තකට වෙලා අපිට සහයෝගේ දෙන්න.” එයාලා ශිෂ්ට සම්පන්න විදිහට අපේ සර්ලට, ටීචර්ලට කතා කළත්, ඒ tone එකේ නං කිසිම තෙතක් තිබ්බේ නෑ. කුලවංශ සරුයි අනිත් සර්ලා ටීචර්ලා සේරමයි එකට එකතු වෙලා; කතා වෙලා තීරණයක් ගත්තා.
“මල්ලිලා, මේ ළමයි තාම ඉස්කෝලේ යන පොඩිවුන්. එයාලට රැග් කරන්න දෙන්න බැහැනේ. දැනුත් මේ ළමයි හොඳටම බය වෙලා ඉන්නේ. අපි බස් ටික හරවාගෙන ආපහු යන්නං...”

සර් එයාලට කියන හැටි දැක්ක අපිට දැනුණේ සැහැල්ලුවක්. මොන? එතකොට නැඟුණේ මාර සේනාව ඇවිස්සුණා වගේ ඝෝෂාවක්.

“ඒ සෙල්ලම් හරි යන්නෑ හලෝ. ඔහොම ගියොත් වෙන්නේ සර්ලටයි ටීචර්ලටයිත් රැග් කන්න... අපි ළමයින්ට හිංසාවක් කරන්නෙ නෑ. ඔයාලා ළමයින්ට කියන්න අපි කියන දේවල් කරන්න කියල. පැයෙන් අපි ඔයාලව රිලීස් කරනවා.” නායක මාරයෙක් ගෙරෙව්වා. මැර හාදයන් අපේ බස් හතරම වට කරගෙන... ගැලවෙලා යන්න කිසිම විදිහක් නෑ!

මෙහෙ ඉන්න සර්ලා- මෙහෙ ඉන්න ලොක්කෝ- මෙහෙ ඉන්න රජවරු අපි!

වෙන කරන්න දෙයක් නැති තැන අපේ ගුරුවරුන් බස් එකෙන් බස් එකට යමින් අපට උපදෙස් දුන්නා.

“පුතාලා දුවලා බය වෙන්න එපා. ඒ අයියල අක්කල කියන දේවල් ඒ විදිහට කරන්න. එයාලව තරහ ගස්සන්න එපා!"
එතකොටත් අපේ බස්වලට නැඟගෙන හිටි එයාලගෙ නියෝජිතයනුත් සර්ලගෙ කතාව අනුමත කෙරුවා. “දැන් ඔයාලා හොඳ ළමයි වගේ බස්වලින් බැහැලා දෙන්න දෙන්නා පේළියක් හැදෙන්න....”
අපිත් සර්ලාට කීකරු වුණා.

ඊළඟට යමපල්ලෝ වගේ කීප දෙනෙක් අපේ පේළියේ මුල ඉඳලා අගට වෙනකල් ඇවිද්දා. ඒ අතරේ එයාලා සමහර ළමයින්ට එකේක දේවල් කිව්වා. එහෙම කියැවුණේ ටිකක් කැපී පෙනුණු ළමයින්ටයි, හොඳට ඇඳ පැළඳගෙන හිටි ළමයින්ටයි.
“මොකද යකෝ මෙච්චර වටින සපත්තු කකුලට දාගෙන ඉන්නේ. ගලෝපිය ඕවා. ලේස්වලින් ඔය සපත්තු ජෝඩුව ඈඳලා දාගනිං උඹේ බෙල්ල වටේ.” අනේ අර ළමයත් ලජ්ජාවෙන් මිරිකෙමින් සර්ලගෙ දිහාට හැරුණා.

“කොහේද යකෝ බලන්නේ? මෙහෙ ඉන්න සර්ලා- මෙහෙ ඉන්න ලොක්කෝ- මෙහෙ ඉන්න රජවරු අපි. අපි කියන විදිහට නොකළොත් උඹලගෙ කලිසනුත් ගලවලයි නවතින්නේ... තේරුණාද... හ්ම්... හ්ම්... ඉක්මන් කරපං...”

අර ළමයා බය වෙච්චි පාර දඩි-බිඩි ගාලා කීකරු වුණා. කීකරු වෙලා විනාඩි දෙකක් යන්නත් කලින් තව මාරයෙක් එතෙන්ට ආවා. “මේ මොකද මේ... තොට මොළයක් කියල එකක් නැද්ද බූරුවෝ. සපත්තු තියෙන්නෙ බෙල්ල වටේ දා ගන්නද? දැන්මම දාගනිං ඔව්වා කකුල්වලට...”

ඒ වයසෙදී ගැටවර ළමයින් කැපී පේන්න කැමතියිනේ. ඉතිං සමහරු Trip එක ඇවිත් හිටියෙ සන්ග්ලාසස් (අව් කන්නාඩි) දාගෙන. තවත් අය විසිතුරු තොප්පි පැළඳගෙන පුළුවන් උපරිමයෙන් මොඩ් වෙලා!
එයාලට අර කට්ටියගෙන් විසුමක් වුණේම නෑ. හොඳම වැඩේ තමයි එක්කෙනෙක් අණ කරලා කරවන දේ තව කෙනෙකු විසින් වෙනස් කරවීම. එහෙම වෙනස් කෙරෙව්වේ ‘ගොදුර’ හොඳටෝම අවමානයට- අපහාසයට පත් කරවමින්...

“කොහෙන්ද උඹලා ආවේ?”
“ම..හ..ර..ග..මි.න්...”
“මහරගම කියන්නෙ ඉස්කෝලයක්ද ගොනෝ? කියපිය විස්තර ඇතිව පැහැදිලිව...”
“න්න්නෑ නෑ... මහරගම වි..විද්‍යාකර විද්‍යාලේ විද්‍යා ශිෂ්‍ය සං..සංගමයෙන්...” උත්තර දුන් සිසුවා උන්නේ මර බියෙනි.

ඊටත් වඩා බයකින් ගැහෙමින් හිටි නිමල් දිසානායකයා උන්නේ ඒ සිසුවාට වඩා හත්-අටදෙනෙකුට පසුපසිනි.

“ංආ... විජ්ජා සිස්ස සංගමෙන්... කෝ තොපේ  විජ්ජා සිස්ස සංගමේ මහ ලොකු සභාපතියා?”
ප්‍රශ්නය ඇහුණා විතරය.

මගේ දෙකන්සෙන්ම දාඩිය උතුරන්නට වුණේය. එතෙක් නොතිබුණු ‘සුලු දිය’ පහ කිරීමේ ඕනෑකමකුත් ඇති වුණා වගෙය. ඇත්තම කියනවා නං ඒ වෙලාවේ නිදි ‘සියලු දෙවි දේවතාවුන්ට යදිමින්’... බයේ ගැහෙමින්, ළඟින්ම උන් සිසුවාට මුවාවී වහං වෙලාය හිටියේ...
ඉතිරිය ඊළඟ කොටසෙන්....