හෘදය සාක්ෂ්‍යයක අඳෝනාව - දෙවෙනි කොටස

“ංආ... විජ්ජා සිස්ස සංගමෙන්... කෝ තොපේ  විජ්ජා සිස්ස සංගමේ මහ ලොකු සභාපතියා?”

ප්‍රශ්නය ඇහුණා විතරය.

මගේ දෙකන්සෙන්ම දාඩිය උතුරන්නට වුණේය. එතෙක් නොතිබුණු ‘සුලු දිය’ පහ කිරීමේ ඕනෑකමකුත් ඇති වුණා වගෙය. ඇත්තම කියනවා නං ඒ වෙලාවේ නිදි ‘සියලු දෙවි දේවතාවුන්ට යදිමින්’... බයේ ගැහෙමින්, ළඟින්ම උන් සිසුවාට මුවාවී වහං වෙලාය හිටියේ...

මොන xත්තද යකෝ තොට ඔය නම කියල දුන්නේ? පරයා, තෝ දැනගන් මේ ඉන්නේ...

දෙකක් නැත. තව චුට්ටකින් මටත් විනේ කැටෙනු ඇත. ඉස්කෝලේ ළමයිනුත් ඉස්සරහදී මටත් හොඳටම සවුත්තු වෙන්නයි වෙන්නේ.

අපි හිටියෙ දෙන්න-දෙන්නා පේළි ගැහිලනෙ.
“බට්ටෝ, මේ පැත්තට වෙයං...” මගෙත් එක්ක හිටි යාළුවා හෙමින් සීරුවේ කොඳුරමින් මාව නොපෙනෙන පැත්තට තල්ලු කෙරුවා. “...අරූ- අර පඩ ගිරවා වටපිට බල බලා උඹව හොයනවා... අරූට පෙන්නන්න තමයි.”

එතකොටම තවත් චණ්ඩියෙක් එතෙන්ට කඩා වැදුණා.
“අඩෝ! මුන්ව අද දවසම පේළි ගස්සලා තියාගෙන ඉන්නද xත්තො උඹ හදන්නේ?” ඒකා අර ප්‍රශ්න අහ-අහ උන්නු කොල්ලගෙ ඇඟට ගොඩ වුණා. “මොකක්ද ඩෝ- වැඩක් කිව්වම කියපු විදිහට කරපංකො මචං... හා හා දැන්ම මුන් ටික දක්කමු ගාල පැත්තට... ඉස්සරහට... ඉස්සරහට.”
පේළිය ඉස්සරහට ඇදෙන්න ගත්තා. විද්‍යා ශිෂ්‍ය සංගමයේ සභාපතිව හෙවිල්ලත් එතැනින්ම නැවතුණා. මං ඉෂ්ට දේවතාවුන් වහන්සේලා ඔක්කොමලටම මතක් කර-කර පිං දුන්නා.

අපි ඔක්කොම දෙසීයක් විතර හිටියනෙ. ඉතිං අපිව තිහ හතළිහේ කට්ටිවලට බෙදලයි එක-එක පැතිවලට අරගෙන ගියේ. එක එක විදිහෙ මැරයෝ- (මැරයෝ නෙවෙයි යමපල්ලෝ) තමයි ඒ ඒ කට්ටිවලට දෙන ‘වද’ තීරණය කළේ.

ඉතිං අපේ පේළියම එක්කගෙන ගියා හරකුන් වගයක් කොටු කරලා හිටිය තැනකට. “පේනව නේද මේ කවුද කියලා?”

අපේ කව්රුන්වත් කට ඇරියෙ නෑ. එතකොට අපට වැටහිලයි තිබ්බේ මොකක් කිව්වත් උන්ගෙන් බැණුම් අහන්න වෙන විත්තිය. එයාලට ඒකටත් කේන්තියි.
“තොපිලගේ කටවල්වල පිට්ටුද යකෝ. පේන්නැද්ද අපේ උත්තමයෙක් ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා. උත්තර දීපියව්. නැත්තං තොපි අද ගෙදර යන්න නෙවෙයි... හරිද?” පන්දමෙක් එයාලගේ ලොක්කව පෙන්නලා කිව්වා. ඊට පස්සේ අර ප්‍රශ්නෙත් ආපහු මතක් කළා.

අපේ සගයෙක් උත්තර දුන්නා. උත්තරේ නං මට මතක නෑ. හැබැයි එයා කිව්වේ ‘එතන කොටු කරල උන්නු හරකගෙ නම’. ඒ හැම කුටියකම ඉස්සරහින් ඒකෙ ඉන්න ගවයාගේ සත්ත්ව විද්‍යාත්මක නම (වෙන්නැති) සටහන් කළ පුවරුවක් බැගින් හයි කරලා තිබුණනෙ.

“මොන xත්තද යකෝ තොට ඔය නම කියල දුන්නේ? පරයා, තෝ දැනගන් මේ ඉන්නේ...” කියලා අර නායකයා දිගම දිග වග-වාසගමක් එක්කල මොකක්දෝ හරුපයක් දෙසපි.
ඒ වාසගම දේශපාලඥ නළුවෙකුගේ ‘සද්ද විද්ද රාජපක්‍ෂ පළඟ පතිර අඹකුමාරගේ රන්ජන් ලියෝ සිල්වෙස්ටර් අල්පෝන්සු’ නම වගේ කලවම් එකක්. මං වහන්සේම කලින් ලියූ post එකක සඳහන් ‘දිගම නම ඇති වයස්ගතම කාන්තාව වූ ‘සපත සාපත සා දිසාපති බමුණු බ්‍රාහ්මණ අබේකෝන් විජේසුන්දර විජේකෝන් මුදියන්සේලාගේ බිසෝ මැණිකේ විජේකෝන්’ නමටත් වඩා දිග එකක්...

දැන් උඹ කියපං බලන්න මේ වෘෂභ රාජෝත්තමයාණන් වහන්සේගේ නම...

මෙලෝ පුතයෙකුට ලේසියෙන් මතක නොහිටින ඒ ‘නම’ බර තියමින් උච්චාරණය කරපු අර හාදයා නියෝගයකුත් කරපි. “දැන් උඹ කියපං බලන්න මේ වෘෂභ රාජෝත්තමයාණන් වහන්සේගේ නම...”

වෙන වෙලාවක වගේ නං ඒ වගේ විපිරියාසවලට මට හිනා යනවා. ඒත් මර බයටමදෝ හිනාව මගෙන් ඈතට ගිහිං. අනේ, අර ළමයත් ගොළු වෙලා: බයෙන් ගල් ගැහිලා. අපි ඔක්කොමලා ගල්බීත වෙලා නිස්සද්දව උන්නා මිසක් කටක් හෙලෙව්වෙ නෑ.

“ඔහොමද යකෝ තොපිලා යමක් ඉගෙන ගන්නේ? මූ විතරක් නෙවෙයි, මේ සැරේ උඹලා සේරම මෙයාගේ නම මතක තියා ගන්න ඕනෑ. මම එක සැරයයි කියන්නේ. ඒ නම මතක තියාගන්න බැරි xකයලගේ කලිසම් ගලවල ඔලුවට අන්දවනවා...” ඒගොල්ලන්ට සාධාරණය පිණිස මේ කාරණාවත් සඳහන් කළ යුතුම එකක්. එදා එයාලා තරහෙන් කතා කළත්- කුණුහරුප කිව්වේ ඉතාමත් අඩුවෙන්! එහෙමත් කෙනෙක් විතරයි එහෙම කිව්වෙත්.

අර ‘වෘෂභ රාජයාගේ නාමය’ හරියට කියන්න සමතෙක් අපේ group එකේ හිටියෙ නෑ. ඒත් දඬුවම් කෙරුණේ ටික දෙනෙකුටයි. ඒ හැමෝම දිග කලිසම් ඇඳගෙන හිටි කැපී පෙනිච්ච අය!
“හරියට නමක් මතක තියා ගන්න බෑ. ඒ වුණාට දැන්මම දිග කලිසංවලට බැහැලා. මනමාලකම නේද යකෝ... අසරණ අම්මල තාත්තලාගේ සල්ලි නේද තොපි ඔය නාස්ති කරන්නේ. නවා ගනිං කලිසම් කකුල් දණිස්ස ගාවට.” / “මචං, මෙන්න මූ කකුල් දෙකම නවනවා. එකයි... එකයි මොට්ටයෝ නවන්න කිව්වේ.” /  “උඹේ දකුණු කකුල... උඹ වම...”

පුදුමේ කියන්නේ ඒ විලම්බීත විගඩම් සේරම කෙරෙද්දී විශ්වවිද්‍යාලේ පිරිමි ළමුන් වගේම ගැහැනු ළමුනුත් හරිම සතුටින් බලාගෙන හිටි එකයි. සාමාන්‍යයෙන් කාන්තා පාර්ශ්වය කරුණාවන්තයි කියලනේ පිළිගැනෙන්නෙ. අනෙක එයාලටත් අපේ පලෝලේ නංගිලා- මල්ලිලා නැතිවද මංදා- එච්චර නපුරු වුණේ...

එහෙම වටේට බලාගෙන උන්නු අයත්, අපට එක එක විධාන දුන්නු අයත් විනාඩි කීපෙකින් එතැනින් ගියා. ඒ වෙනින් කට්ටියක් එතැනට එනවත් එක්කම.

අලුතින් ආව අය එතෙක් අපි කරලා තිබුණු දේවල් හගිස්සන්න පටන් ගත්තේ මොකුත්ම නොදන්නා තාලෙට; අපේම ඕනෑකමට ඒ විකාර කරපු විදිහට සලකමින්. ඊළඟට අතොරක් නැතිව අපටම බනින්න පටන් ගත්තත් එක්ක.
“තොපිට පිස්සුද යකෝ කලිසං කකුල් නවාගෙන ඉන්නේ... දිග කලිසමක් ඇන්දා නං ඒ විදිහට ඉඳපල්ලා... දිග ඇරගනිල්ලා ඕවා.” / “මේ බලපංකො මචං. මුංගේ හැටි. සපත්තු දාන්නවත් දන්නෑ.... දා ගනියව් සපත්තු කකුල්වලට.” / “මොකාද යකෝ මේ හරකට ඔහොම අප්‍රබංශ නමක් දැම්මෙ? මේ බෝඩ් එකේ උගේ වර්ගේ නම ලියල තියෙන්නෙ...”

එයාලා හිටියෙ රැග් බඩගින්නකින්ද? නැතිනං එයාලා පෙරහුරුවක් කළාද...

එහෙම ගෙවුණු කල්ප කාලාන්තරයකට පස්සෙයි අපේ ළමයි ටික ආපහු බස් ළඟට එකතු වුණේ. ඒ සේරමලා එතකොටත් හිටියෙ බයවෙච්ච ගමන්. සර්ලා ටීචර්ලාත් අපට කෙලින්ම මුහුණ දුන්නෙ නෑ- ලජ්ජාවෙන් වගේ.

ඒ වුණත් එයාලා සේරම අර ‘වධකයන්ට’ ඒත්තු ගන්නල තිබ්බා අපි ඉක්මනට පිටත්ව යා යුතු බව.

පේරාදෙණියේ හුළඟවත් නොවදින තරං ඈතට ගියාමයි අපි කාටත් හරියට හුස්ම වැටුණේ.

ඒ වුණත් ගමන යනකොට තිබ්බ සතුට- උද්දාමය- විනෝදය අපි ආපහු එද්දී තිබ්බේ නෑ. කතාබතාත් නැතිම තරං... හැමෝම හිටියෙ කල්කදුරු තිත්ත කසායක් බීපු ගොළුවෝ වගේ. හේ බාපු ගමන්... මැලවුණු ගමන්...

ඇයි එයාල එහෙම අපිව රැග් කළේ? අපි විශ්වවිද්‍යාල ළමයි නෙවෙයිනෙ.
එයාලා හිටියෙ රැග් බඩගින්නකින්ද? නැතිනං එයාලා පෙරහුරුවක් කළාද...
ඊට කලින් හරි ඊට පස්සේ හරි අපි වගේම තව පාසල් සිසු-සිසුවියනුත් එවැනි වද දීම්වලට ගොදුරු වෙලාද?
කවුරුන්වත් ඒ ප්‍රශ්නවලට උත්තර හොයන්න ගියේ නෑ.

ඒ ඇබැද්දිය ගැන කාටවත්ම කියන්න එපැයි කියල එදා කිසිම කෙනෙක් අපට කිව්වේ නෑ. හැබැයි, trip එක ගිය අපි-අපි අතරෙමවත් එදාට පස්සේ ඒ ගැන කතා වුණු බවක් මට මතක නෑ!
අදයි ඒ ගැන පුදුම හිතෙන්නේ...

මේ post එකේ පළමුවෙනි කොටසට comment කරපු ‘බකමූණු කතා’  blog රචක බස්සා මහතා links හතරක්ම එවල තිබ්බා. එයින් එකක් ‘කට්ටකාඩුව’ blog එකට... ඒකේ ‘තිත්තවැල්ගොල්ලේ වධකයා’ කියන ලිපියට.
මේ තියෙන්නෙ ඒ post එකෙන් චුට්ටක්....

‘වරේවා!...වරේවා!!! කවුද ඩෝ කිව්වේ ශිෂ්ය සංගමේ ඉන්නේ ජෙප්පෝ කියලා. මේ ඉන්නේ එල චරිතනේ... බොක්ක උනත් ෂෙයා කරන්ඩ කැමති අයියලානේ මේ... අපි හිතුව විදිහ කොච්චර වැරදිද? අපිට හිතුනේ එහෙමයි. ඉතිං පහුවදාම අපි ඔක්කොම කැම්පස් එක ඇතුලේ තිබ්බ හොස්ටල්වලට ආවා.

එදා දවල් කන වෙලාවේදී රැග් එක පටං ගත්තා. හරියට ගුහාව ඇතුලට හා පැටියා එනකල් බලාගෙන හිටපු නරි රංචුවක් වගේ ඊයේ හිටපු අයියලා අක්කලා අපිව වට කර ගත්තා.

පර බල්ලෝ දණ ගාගෙන පලයවූ කැන්ටිමට... එහෙම අණ නිකුත් වෙනකොට අපි හිටියේ බොරළු පාරක...

අනේ අයියේ....

අයියේ.. කවුද හු*** අයියා? ජේෂ්ට උත්තමයා කියාපිය! අපිට වඩා අවුරුද්දක් වැඩිමල් එකෙක් බෙරිහන් දුන්නා. ඔන්න එතන ඉඳන් අපේ ජ්‍යෙෂ්ඨ උත්තමයෝ උත්තමාවියෝ අපිට කවන්ඩ පටන් ගත්තා.

හරියට ඔලිම්පික් බලන ග්රීක දෙවිවරු වගේ ඒ උත්තමයන්ගේ මුහුණුවල සතුට දොරේ ගියා. අපෙන් දෝරේ ගියේ කඳුළු සමග ලේ!

දවල් කෑම පාර්සල් මේස දෙකක් උඩ එලපු කඩදාසි කොළ දෙක තුනක් උඩට එක ගොඩකට හලන්ඩ නියම උනා. ඊට පස්සේ ඒ ඔක්කොම එකට අනන්ඩ. ඊට පස්සේ එක එක බත් ඇටේ ගණනේ අරගෙන කන්ඩ. ඉස්කෝලෙදි එකට කාලා හුරුව තිබ්බ මට නං එක ගොඩකට ගහලා අනපු බත් කන එකේ එච්චර අජූවක් දැනුනේ නෑ.

හැබැයි එක බත් ඇටයක් කාලා තව එකසිය පනහක් විතර පෝලිමේ ගිහිං බත් ඇටේ ගානේ අරං කන කල් බඩගින්නේ ඉඳීම නං මට අමාරු උනා.

හැබැයි සමහර සහෝදරියෝ විතරක් නෙවෙයි සහෝදරයන්ටත් එක ගොඩකට දාලා අනපු කෑම කන එක හරිම අමාරු කාරණයක් උනා.
සමහරු වමනේ දැම්මා. එතකොට අමු තිත්ත කුණු හරුප වැලක් අහගන්ඩ පුළුවන්. එදා දවල් වරුවටම බත් ඇට දහය දොළහකට වඩා කන්ඩ හම්බ උනේ නෑ. අපි ඔක්කොම එක බත් පාර්සලයක් කන්ඩ ඇති. අනිත් සිය ගානම කුණු කූඩෙට!!

නවක හඳුනා ගැනීම ආරම්භ උනේ එහෙමයි!’

එදා රෑ ජ්‍යෙෂ්ඨ උත්තමයන්ගේ හොස්ටල් එකකට ගාල් කරපු කොල්ලෝ ටික ඔක්කොම නිගන්ඨ ආගමට හරවන්ඩ ඒ උත්තමයෝ කාරුණික උනා. එහෙමනේ සමානාත්මතාව පුරුදු පුහුණු කරවන්ඩ ඕන!

ගල් බැමි උඩ දණ ගසා සිටීම්, එහෙම දණ  සිටිමින් උඩ පැනීම් (එතකොට දණිස් තුවාල වෙනවනේ කියල කවුද අහපු එකා.... යකෝ එහෙම නැත්තං කොහොමද දන්නේ හැම එකාගෙම දුවන්නේ රතු පාට ලේ ද කියලා?.... දණිස් පලා ගලකින්...... බලන් රුහිරූ එක රතු පාටින් ගලා හැලෙන අයුරූ.....), හොස්ටල් එකේ කොමන් රූම් එක ස්විමිං පූල් එකක් කියලා හිතාගෙන නිර්වස්තරෙන් බඩ ගෑම්, හිටපු ගමන් එකෙක් දෙන්නෙක් මිදුලේ වැලි උඩ විශේෂ පිහිනුම් සැසි සඳහා සහභාගී කිරීම් වැනි එකී නොකී මෙකී දහසක් අලුත් සෙල්ලං අපි ඉගෙන ගත්තේ අර ජ්‍යෙෂ්ඨ උත්තමයන්ට පිං සිද්ද වෙන්ඩ.

අපි එහෙම සෙල්ලං කරන කොට ඒ උත්තමයෝ අමු තිත්ත කුණුහරුප කියමින් අපිව උද්යෝගිමත් කළා. හරියට ඔලිම්පික් බලන ග්රීක දෙවිවරු වගේ ඒ උත්තමයන්ගේ මුහුණුවල සතුට දොරේ ගියා. අපෙන් දෝරේ ගියේ කඳුළු සමග ලේ...’

කොහොමද වැඩේ?
ඒ පෝස්ටුවෙන් බොහොම චුට්ටක් තමයි උඩින් දැම්මෙ. කට්ටකාඩුව blog අඩවියට ගිහිං ‘තිත්තවැල්ගොල්ලේ වධකයා’ පෝස්ටුවම කියවන්න වෙලාව නැති ටික දෙනා වෙනුවෙනුයි post එකෙන් තව චුට්ටක් මෙතෙන්ට දාන්නේ.

ඒ කොහොම උනත් දින සති ගණන්වලට පෙරලෙද්දී කලාබරගේ ලේ සහ කඳුළු පිපාසෙ තව වැඩි උනා.

‘උත්තම අණ දෙන නිලධාරියා අඩි පහ මාරකට ටිකක් වැඩියෙන් උස, උසට හරියන මහතක් තිබුණු සුදු පාට ජෙනරාල් කලාබර. (ඒ කාලේ මම එතුමාගේ කාඩ් එක දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඒක දැනගත්තේ රැග් එක ඉවර උනාට පස්සේ). අපි කිලෝ මීටර් දෙක තුනක් මේ පාන්දර දුවවන එක තමයි එතුමාගේ විනෝදාංශය. ඊට පස්සේ උදෑසන සරඹ කරවීම්. ඊට පස්සේ දෙතුන් දෙනෙක්ගේ වැලමිටි, දණිස් ආදියෙහි ලේ ගලන බව සහතිකව දැන ගැනීම පිණිස තුවාල සිදු කිරීම්. ඊට පස්සේ අපිට පැය කාලක් විතර හම්බ වෙනවා උදේ ඉංග්රීසි කඩිනම් පාඨමාලාවට සහභාගී වීමට යන්ඩ වෙලාවක්.

කැන්ටිමෙන් උදේ කනකොට කලාබරතුමා දෙතුන් දෙනෙක්ගේ පිඟන්වලට වතුර දාන්නේ හොදි මදි හින්ද වෙන්ඩ ඕන. ඊට පස්සේ ෆැකල්ටියේ කොමන් රූම් එකේ තියන යකඩ පුටු අස්සෙන් රිංගලා බඩ ගාමින් තමයි අපි ඉංග්රීසි ක්ලාස් යන්ඩ ඕන. ඉතින් එතකොට ෂර්ට් එකෙයි කලිසමෙයි පොලිෂ් ගෑවිලා දුඹුරු රතු පාටක් ගන්නවා. එක අතකින් ඒක හොඳයි. නැත්තං අපේ කමිස කලිසංවල තියන ලේ පැල්ලම් දැක්කොත් අපිට ඉංග්රීසි උගන්නන උත්තමයෝ බයවෙලා පාලනාධිකාරියට රපොර්තු කරන්ඩ පුළුවන්නේ. අනේ ඉතිං මොකටද කාටවත් කරදර කරන්නේ!!!!

දවස දෙක තුන ගෙවිලා ගියා. එක්කෙනා දෙන්නා තුන්දෙනා ඉස්පිරිතාලවල පිහිට හෙව්වා. මේ වෙනකොට අපේ නිල වධකයා කලාබර බව අපිට තේරිලා තිබුනා.

මේ අස්සේ අපිට යන්තමින්වත් බුරුලක් දුන්නු, අපේ දුක සැප හොයලා බලපු අයත් නොහිටියා නෙවෙයි. පොරමඩුල්ල සෙන්ට්රල් එකෙන් ආපු කණ්ඩියා එහෙම කෙනෙක්. දැන් ඔහු කැළෑ කන්තෝරුවේ නිලයක් දරනවා. තව හිටියා මැඩෝනා කියල අක්කා කෙනෙක්. අර මම මුලින් කියපු ශිෂ්ය සංගම් සභාපති ජිල්බා පස්සේ කාලෙකදී මේ අක්කව කසාද බැන්දා කියලා දන්නවා මිසක් වැඩි විස්තරයක් දන්නේ නෑ.

අර අපායේ උනත් මිනිස් දෙවිවරු හිටපු බව කියන්නයි මම එහෙම සඳහන් කලේ. තව කට්ටියක් හිටියා රැග් එකට විරුද්ධ. හැබැයි ඒ අය අපිට විශේෂ උපකාරයක් කලෙත් නෑ. හැම දේම නොපෙනුනා, නෑසුනා වගේ හිටියා.

ඒ කොහොම උනත් දින සති ගණන්වලට පෙරලෙද්දී කලාබරගේ ලේ සහ කඳුළු පිපාසෙ තව වැඩි උනා. ඔහුගේ සහයට බාවා වගේ චරිතත් එක්කහු උනා.

දිව්ය ලෝකේ එක්තරා දෙවිවරු කොටසක් ඉන්නවලු අබ්භාහාරක දෙවිවරු කියලා. ඔවුන් සන්තෝෂය මත යැපෙන අය. වෙනත් ආහාර ගන්නේ නෑ... 

දිව්ය ලෝකේ එක්තරා දෙවිවරු කොටසක් ඉන්නවලු අබ්භාහාරක දෙවිවරු කියලා. ඔවුන් සන්තෝෂය මත යැපෙන අය. වෙනත් ආහාර ගන්නේ නෑ. ඒකෙ ප්රතිවිරුද්ධ පැත්ත තමයි කලාබර. ඔහුට සතුට ගෙනාවේ අනෙක් අයගේ දුක් වේදනා.

ටික දවසකින් මගේ කකුලේ උලුක් වීමක් වෙච්ච හිංදා මේ වධවලින් ටිකක් බේරෙන්ඩ මට පුළුවන් උනා. ඉස්පිරිතාලෙන් දීපු බේත් මම පාවිච්චි කලේ නැත්තේ උලුක්කුවේ වේදනාව නැති උනොත් කලාබරගේ ගොදුරු බවට පත් වෙන්ඩ වෙන හිංදා...’
......

‘ඊට පස්සේ සතියේ මම කලාබරගෙන් ඇහුවා අහවලා අඳුනනවාද කියලා. ඌ ටිකක් අමාරුවෙන් මතක් කරලා පිළිගත්තා ඌට සැලකුවේ අර මම කියපු සර්ගේ දෙමව්පියෝ තමයි කියලා.

මම හිතාගෙන හිටියට රැග් කරන්නේ ජෙප්පෝ කියලා කලාබර ජෙප්පෙක් නෙවෙයි. අඩු ගානේ ඌ එළිපිට ඒ බව පිළිගත්තේ නෑ. හැබැයි ඌ තමන්ට වඩා දුබලයන්ව පෙළීමෙන් සතුටට පත්වෙච්ච මානසික රෝගියෙක්. මගෙ හිතේ තමන් ජීවිතේ පුරා  මූණ දීපු දුප්පත්කමේ ශාපයේ ඇරියස් එක තමන්ගේම පංතියේ එවුන්ගෙන් පහ කරපු බය ගුල්ලෙක්. අර සත් ගුණවත් පවුලකට මූව මුණ නොගැසුනා නං මේ වධකයා ලෝකෙට ඉතුරු වෙන්නේ නෑ. මගේ බැච් එකේ අයට ඌ හම්බ වෙන්ඩ  කලින් කනත්තක වලකට ඔහුව හම්බ වෙන්න තිබ්බා එහෙම උනානං. අපේ පවට එහෙම උනේ නෑ.

කාලෙකට පස්සේ මට ආපහු කලාබරව හම්බ උනා. එතකොට...’

ආදරණීය පාඨක ඔයාලා හැමෝටම ‘නවක වදයේ, වද දෙන්නන්ගේ හා වදයට ලක් වන්නන්ගේ එක පැත්තක්’ ගැන හොඳටම තේරුම් ගත්තැකි ‘තිත්තවැල්ගොල්ලේ වධකයා’ සම්පූර්ණ post එක කියෙව්වොත්. ඉතිං අමාරුවෙන් හරි වෙලාව හොයාගෙන ඒ පෝස්ටුව එහෙම පිටින්ම කියවල ඉඳිමුද?

(ඒ post එක ලියලා තියෙන්නෙ අවුරුදු හතකට විතර ඉස්සර. කට්ටකාඩුවේ ලොකු මල්ලී ගිය අවුරුද්දටම ලියල තිබුණේ එකම එක පෝස්ටුවයි බොලේ!)

නවක වදයේ තව පැත්තක් ගැන; එහෙමත් නැත්තං සුන්දර පැත්ත ගැන ලියවෙච්ච post එකක link එකකුත් අපේ හිතවත් බස්සා මහතාමයි එවල තිබ්බේ. Thilini Shalwyn (සිත්තරී) රචිකාවියගේ ‘නවක වදය, සරසවිය හා සරසවි කුමරිය හා බැඳි මිහිරි මතකයේ මගේ අත්දැකීම - 2’ පෝස්ටුවටයි ඒ ලින්ක් එකින් යා හැක්කේ.

මේ තියෙන්නෙ ඒ රසබර පෝස්ටුවෙන් චූට්ටක්:

‘“පානුයි පරිප්පුයි මතුවට බුදු වේවා
ගෝවයි අලයි සැරියුත් මුගලන් වේවා
මලකඩ වතුර නේරංජන ගඟ වේවා
සුප්පයියා මුදලාලි කන්ථක අසු වේවා”

චරිත් දිල්ෂාන් ගොඩ දෙනාගේ ඇස් අරවලා- ඇත්ත කතා කරන්නට තිබුණු බිය සැක දුරු කරවලා; මුවගුළු විවර කරවලා තියෙන බවයි පෙනෙන්නේ. ඒත් මේ රැල්ල කොච්චර කල් අල්ලා හිටීවිද?

අපිව හිනා ගැස්සුව සරසවි සාහිත්‍යය අපි ඉගෙනගත්තෙත් මේ විරාමයේදි. ඒව කුරුටු ගීවලින් වෙනස්. හැම දේම සටහන් කරන්න බැරි නිසා තෝරගත්තු එකක් ලියන්නම්.

“සරසවි ළඳක් එනවා දුර බොහෝ දුර
ආලය නොකරන්න මා ප්‍රිය සහෝදර
උපමාවක් වෙතොත් යුවලට පයෝධර
හරියට වගේ චූලෝධර මහෝධර”

අපිට ඕන වුණේ කැම්පස් එකත් එක්ක බැඳුණු හැමදේම අංශුවක් නෑර උරා ගන්න. ඒක නිකන්ම කරන්න බැරි වුණා. ඒකට කැපවීමක් තියෙන්න ඕන. ඒ කැපවීම කරන්න ඕන කවුරුත් රැග් එක කියල හඳුන්වන දෙයට අපෙත් සම්මාදම ලබා දීලා. ඒක වෙලාවකට වදයක් වුණත් අද මේ රසබර මතක සේරම අපේ හිතේ තියෙන්නේ අන්න ඒ කරපු කැපවීම නිසා. එහෙම කරන්න බැරි අයට පුළුවන් අල වෙන්න...’

(තිලිනි blog ලිපි ලියලා තියෙන්නෙ 2011 සිට 2014 දක්වා කාලයේදි විතරයි. ඒත් ඇයගේ ලියැවිලි තවමත් පාඨකයන්ව අවුස්සන විත්තියයි comments තීරුව බැලුවාම මට හිතුණෙ.)

තිලිනි කියන විදිහට ඇයගේ පේරාදෙණි කැම්පස් ජීවිතය නං සතුට සපිරි එකම රස ගුලාවක්.
ඒත් ඒ පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලෙදිම තමයි රූපා රත්නසීලී සිසුවිය ‘ඉටිපන්දම් ගැසීමේ නවක වදය’ ඉවසා දරාගන්න බැරිව උඩුමහලෙන් බිමට පැනල සදාකාලික අබ්බගාතියක් වුණේ- අවුරුදු 22 තරං යව්වන වයසකදී. (රෝද පුටුවකට සින්න වී උන් රූපාත් 1997දී සියදිවි නසා ගත්තා.)

චරිත් දිල්ෂාන්ගේ අවාසනාවන්ත අකල් මරණය එවැනි මරණ මාලාවක අලුත්ම එකයි. ඒවා ගැන මේ කතාබහ කෙරෙන්නෙත් බලධාරීන්ගේ හා වගකිව යුතු අයගේ අවධානය ‘නවක වදය’ කෙරෙහි යොමු කරවීමේ අරමුණෙන්.

චරිත් දිල්ෂාන් ගොඩ දෙනාගේ ඇස් අරවලා- ඇත්ත කතා කරන්නට තිබුණු බිය සැක දුරු කරවලා; මුවගුළු විවර කරවලා තියෙන බවයි පෙනෙන්නේ.
ඒත් මේ රැල්ල කොච්චර කල් අල්ලා හිටීවිද?

මට එහෙම හිතෙන්නේ ශ්‍රී ලාංකික අපේ වැඩි දෙනෙකුට තියෙන ‘දහදුරා පජාති ජඩ ගති’ හින්දමයි.
ඒකට මං දන්න හොඳම උදාහරණෙ සුමුදු මල්ලී. සුමුදු ඉන්නේ පමුණුවේ. (නම නං ආදේශකයක්.) එයා තේරුණේ ජපුරෙට. (මීට අවුරුදු විසිපහකට- තිහකට විතර කලින්.)

“බලන්නකෝ නිමල්... අපේ පුතණ්ඩියා කැම්පස් යන්න බැහැයි කියනවනෙ.” සුමුදුල තාත්තා මට කිව්වා. මං එයාලගේ පවුලේ හිතවතෙක්.

“අනේ ළමයෝ, ඔයාවත් මේ දරුවට කියන්නකෝ... අපේ පවුල්වලින් එකකවත් ඉන්නවද විස්ස විජ්ජාලෙකට ගිය එකෙක්. අපට කොච්චර ආඩම්බරයක්ද- මෙයා උපාධිකාරයෙක් වුණොත්...? පවුලේ එකම කොල්ලාත් වෙච්චි එකේ... කෙල්ලෝ දෙන්නට නං ඉහළට උගන්නන්න ඕන්නෑ නෙව ළමයෝ, පිටට දෙන්න ඉන්න එවුන්නෙ.” සුමුදුලගෙ තාත්තා දිගටම කියාගෙන ගියා.
ඉතිරිය ඊළඟ කොටසෙන්....