ප්‍රෝඩාරාමය - පළමුවෙනි කොටස

'ඔව්මයි ඉයන් මහත්තයෝ, අජිත්ට අපෙන් කිසිම වෙනසක් නොකෙරුණු එක ගැනත්- දේපලවලට තණ්හාවෙන් කාකොටා නොගැනීම ගැනත් මටම පුදුමයි.

හරි වැඩේ කියන්නේ, ඔයාට මේ උත්තරය ලියන්න ගන්නකොට හිතේ නොතිබුණු දෙයක් ගැන post එකක් ලියන්න ඕනිය කියලා මේ දැන් ඔළුවට ආවා. පෝස්ටුවේ නමත් එක්කම- 'ප්‍රෝඩාරාමය'! ඒ ගැන ඔයාට ස්තුතියි ඉයන් මහත්තයෝ. මේ සීරීස් එකට පස්සේ ඔන්න ඒ පෝස්ටුව ලියනවා...’

මේ ‘ප්‍රෝඩාරාම’ කතන්දරේ එසේ-මෙසේ කතන්දරයක් නෙවෙයි කියලා මුලින්ම කියල ඉන්නංකො. ඒක ලක්ෂ අසූවක් වටිනා දේපලක් ගැන ‘හිනා කන’ කතන්දරයක්.

මෙයිට කලිනුත් ගොඩක් වාරයක් මම ඔයාලට කියල තියෙනවා ‘අම්මව දෙනවය කිව්වා නං පුතේ, තාත්තව ගස් බැඳලා හරි දීපං!’ කියන පාඩම ගැන. ඒක අපට ඉගැන්නුවේ අපේ තාත්තා. අද වෙනකලුත් මම ඒ ප්‍රතිපත්තිය රකිනවා, උපරිමෙන්ම.

ඒ හින්දමයි ‘ඉයන්ගේ අඩවිය’ ලියන ඉයන් මහත්තයට වෙච්චි පොරොන්දුව ඒ විදිහටම ඉෂ්ට කරන්න හදන්නේ.

Ian සහෘදයා ‘තිස් එකේදී 33 කොටස’ට comment එකක් එව්වා, මෙහෙම කියලා.
‘වැඩිය කමෙන්ට් නොකලට මම මේ කථා ඔක්කොම කියවනවා. ඉඩකඩම්වලට තන්හා නොවීම ගොඩක් දෙනෙක්ට ඔබ කියන වයසෙදි නැහැ. සමහර අයට මැරෙනකන්ම නැහැ. ඒ  අතින් නිමල් ගෙ පවුලෙ අය ඒ කාලෙත් පරිණතයි. අජිත්ව වෙනසක් නොකර පිළිගැනීමත් ඒ වගේ.’

එතකොට තමයි මං වහන්සේ අර මුලින්ම කියල තියෙන උත්තරය ලිව්වේ.

‘දේපල වලට කා කොටා ගන්නෙ නැති සහෝදර සහෝදරයින් සිටීම කොච්චර වාසනාවක්ද... අනිත් ප්‍රශ්ණ කොහොම උනත්...’ කියලා අපේ මයියා සහෘදයාත් ප්‍රතිචාර දක්වලා තිබ්බා; ඒ post එකටම.
එහෙම තණ්හාවක් අපට නොතිබ්බ හින්දාම නේන්නං මේ ලියවෙන කතන්දරේ සහසුද්දෙන්; ගෙඩිය පිටින්ම ලියන්න ඉඩ ලැබෙන්නේ!!!!!

ඉතිං රජෝ, අද කියන්න යන මේ ‘ප්‍රෝඩාරාම’ කතන්දරේ එසේ-මෙසේ කතන්දරයක් නෙවෙයි කියලා මුලින්ම කියල ඉන්නංකො.
ඒක ලක්ෂ අසූවක් වටිනා දේපලක් ගැන ‘හිනා කන’ කතන්දරයක්.
(ලක්ෂ අසූව ගැන නං... ඒක එච්චරම නොවෙන්නත් පුළුවනි, හොඳේ... අපේ අම්ම කියන දේවල් මම නං පිළිගන්නේ තාර බරත් අඩු කරලයි.) වටිනාකම් හුටප්පරේ චුට්ටක් එහා-මෙහා වුණත්, ඒ වැඩේ නං මට පෙනෙන්නේ අපේ මව් යානයේ සුපිරි තකතිරුකමක් විදිහටයි.
කතාව හරියටම පැහැදිලි වෙන්න නං, මීට කලින් ලියැවුණු අතුරු විස්තරත් සැරෙන් සැරේ හිතාදර පාඨක ඔයාලගේ මතකයට නංවන්න වෙනවා.

දන්නව නෙව, ඔය කතාවට ඈඳුණු ගොඩාරියක් දේවල් දැනටමත් මගෙන් ලියැවිලා තියෙනවා, හොඳේ. ඒ ලින්කුත් මේ post එකට ඔබන්නේ තමුන්නාසේලගේ විශ්වාසය තවත් තහවුරු කරන්නයි; ඉඩකඩ හා විවේකය තියෙන නවක පාඨකයන්ට ප්‍රයෝජනවත් වෙන්නයි-යන කාරණා දෙකටම.

අපේ අම්මා එංගලන්තෙ ඉඳලා එව්ව සල්ලිවලින් බොරලැස්ගමුවේ හන්දියෙන්ම ඉඩම් කෑල්ලක් ගත්තා. දුර බලලා මං තීරණේ කළානෙ, ඒ ඉඩම කොටස් දෙකකට- සුනිල්ටයි මටයි දෙන්නගේ නම්වලට ගන්න. අපි ඒ ඉඩම ගනිද්දීත් ඒකෙ එකට ඈඳුණු කඩ කාමර දෙකක් තිබ්බා.

කඩ දෙකම හොඳින් කෙරීගෙන යද්දී තමයි, අපේ ලොකු නංගි වස බීලා සියදිවි හානි කර ගත්තේ. (වමේ සිට සිව්වැන්නී)

නිමල් දිසානායක එයින් එක කඩයක සිල්ලර බඩු විකුණන වෙළෙඳහලක් පටන් ගත්තා.
සුනිල් ගෝඨාභය දිසානායක අනෙත් කඩ කාමරය පළතුරු කඩයක්  බවට හැරෙව්වා.
කඩ දෙකම හොඳින් කෙරීගෙන යද්දී තමයි, අපේ ලොකු නංගි වස බීලා සියදිවි හානි කර ගත්තේ.

ඊට පස්සේ කඩේ අනිල් මල්ලිට බාර කෙරුණා. එතකොටත් හොඳ බොනපාට් කෙනෙකු වෙලා හිටිය අන්නා දන්නෙම නැතිව වගේ ‘බොරලැස්ගමුවටම තඩි මෝරෙක්’ වුණු හින්දා, කඩේ බංකොළොත් වුණා. මිනිහා වෙලා තිබුණු ණය කන්දරාව ගෙවන්න පුළුවන් වුණේ ඒ කඩ කාමරය විකුණලයි! (කඩය විකුණලා ගත්ත සේරම සල්ලි වැය වුණේත් ඒ ණය ගෙවන්නයි!)

පසු කාලයක සුනිලුත් එයාගේ කඩ කාමරය විකුණුවා. එතකොට එයාල (අපේ අම්මාම අරගෙන දුන්) බෝකුන්දර ඉඩමක ගෙයක් හදාගෙන පදිංචි වෙලයි හිටියේ.

මාත් එතකොට දැන් ඉන්න ගෙදර හදාගෙන ඒකෙ deposit වෙලයි උන්නේ.
“අයියේ, අපි හොරණ ඉඩමක් බලන්න යනවා... ඔයත් එනවද?” එක දවසක උදේ මල්ලිකා ටෙලිෆෝන් එකෙන් ඇහුවා.
“තමුසෙලට තියෙන ඉඩම මදිද තව එකක් බලන්න යන්නෙ? අනික යකඩෝ ඔච්චර ඈතින්?”
“ඈත නිසා තමයි අයියේ ඉඩම් ලාබ. සල්ලි තියාගෙන ඉන්නවට වැඩිය වටිනව ඉඩම් කෑල්ලක් දෙකක් අරං දාල තිබ්බම. ඉඩම්වල වටිනාකම එන්න එන්නම නඟිනවා අයියේ.”

අපරාදේ කියන්න බෑ. අපේ (ඔය මැරිච්ච ලොකු නෑනණ්ඩි) මල්ලිකා ‘නිකං හරි ලාබෙට හරි දෙනවා නං ඕනිම ඔළුවෙ කැක්කුමක් බාර ගන්න වරිගයේ සැදැහැති උපාසිකාවක්!

ඒ ගොල්ලෝ ඉඩම් බලාගෙන ආවට පස්සෙත් මට කතා කළා.
“අයියේ... අපි ඉඩම් කෑලි දෙකකටම ඇඩ්වාන්ස් ගෙව්වා. මාර ලස්සනයි අයියේ. කඳු ගැටයක් මුඳුනේ... වෙන්දේසි ඉඩමක්. ඊට චුට්ටක් එපිටින් කැලෑවකින් වැහිච්චි කන්දකුත් තියෙනවා. රක්ෂිතයක්ද කොහෙද. තවම විකිණිලා නැති ඉඩම් කට්ටි තව තියෙනවා. එකක් අරගෙන පොඩි ගේ කෑල්ලක් අටවගත්ත නං, ඔයාටත් ඔය ලියන වැඩක් හෙම කරගත්තෑකි නිස්කාන්සුවේ...”

“නිස්කාන්සුව වටිනවා තමයි. හැබැයි වැඩියෙන්ම ඒක තියෙන්න ඕනි හිතේ. එතකොට කොහෙ වුණත් සැනසිල්ලේ ඉඳිතෑකි.”
“අයියට වැරදිලා... බුදුහාමුදුරුවන් වහන්සේත් වදාරලා තියෙන්නේ ‘පතිරූප දේශ වාසෝච’ කියල නේද?” බන්ධුල මල්ලිකාවන්ටත් වඩා සැදැහැති උපාසිකා මාතාවක් වුණු අපේ නෑනණ්ඩි ඒ වෙලාවේම මට බණක් දෙසලා- පොඩි ධර්මදානමය පින්කමකුත් කරගත්තා.

බණෙන් තියා අණෙන්වත් මෙල්ල කරන්න බැරි නසරානියෙක්...

ඒත් අනේ, මං වහන්සේ බණෙන් තියා අණෙන්වත් මෙල්ල කරන්න බැරි නසරානියෙක් නෙව.
ඒ නිසා වෙන්නැති අර ධර්ම දේශනාවෙන් පස්සෙවත් මගේ හිතේ ඉඩම් තණ්හාවේ බිජුවටක් රෝපණය නොවුණේ.

ඒ අස්සේ අපේ අම්මත් ලංකාවට ආපි!

අම්මා එංගලන්තෙ හිටියට මොකෝ, අවුරුද්දකට දෙතුන් පාරක් ලංකාවට එන්නයි පුරුදු වෙලා හිටියේ. ඒ එන හැම වතාවකම අම්මා ආපහු යන්නෙ මාසෙකින්. විදේශිකයෙකු හැටියට අම්මට නොමිලේ වීසා ලැබෙන්නේ මාසෙකට විතරයිනෙ. අමතරව සල්ලි ගෙවලා වීසා දික්කරගන්න අම්මා කැමති වුණේ නෑ. එතැන පොඩි රහසකුත් තිබුණා!
අර මාසය ඇතුළත අපේ අම්මා දන්න-කියන, ළඟින්ම ඉන්න අයව නොහොඳ කරවලත් ඉවරයි.

ඉක්මනට ගියාම හරි! සීන් එක එළි වෙනකොට අම්ම ආපහු ගිහිං...

මාළුවාට වතුර වගෙ තමා, අපේ අම්මාටත්; කවුරු කවුරු හරි එක්ක කාජාව දාගෙන ඉන්න තියෙනවා නං එයිට වැඩිය සැපක් එයාට තිබ්බේ නෑ. හැබැයි එයා කියවන දේවල්වලට අහගෙන ඉන්න මනුස්සයා කන් දීගෙන ඉන්නත් ඕනි; හූමිටි තියන්නත් ඕනි; අපේ අම්මටම ඇති පදම් කතා කරන්න දෙන්නත් ඕනි.
ඉතිං සිහි බුද්ධිය කියන දේ මංචාඩියක් හරි තියෙන කෙනෙක් ලේසියෙන් අපේ අම්මගෙ කෝච්චියට බෙල්ල තියන්න එන්නෑ, දෙවනි වතාවටත්. (ඔය කථා කෝච්චියේ තිබිච්ච ලොකුම වැරැද්ද තමයි- ඒවායින් ගොඩ හරියක් අනුන් කෙටවෙන කතන්දර වීම!)

නමුත් අපේ අම්මගෙ ඔය පිළිවෙල දැනගත්තු ‘හොක්කි-හොක්කියෝ’ කියන වංශේ උදවිය  නං අම්මව මුරුංගා ගහේ උඩම අත්තට නැංගෙව්වා. ඒක මහ අමාරු වැඩක් වුණෙත් නැහැනෙ. ඇට නැති දිව යහමින් හොලවලා, වචීපරම කෙනෙකු වෙලා සම්පප්‍රලාප දොඩවන්න විතරයි තිබ්බේ!

(අම්මගෙ තරම කියන්නේ- වතාවක් අපේ අම්මම උගන්නල සෝමා පුංචිලගෙ පොඩි ඈයෝ අම්මට ලන්ඩන් හාමු කියල කතා කරන්න ගත්තා. මගේ නුවණ මෙහෙයවලා තමයි ඒ කතන්දරේ උපායෙන් භූමදාන කෙරෙව්වේ.)
ඔය වගේ විත්තිත් ඔයාලගේ මතකේ තියාගෙනම යංකො එහෙනං- තව ඉස්සරහට.

දැනුයි මතක් වුණේ!
ඉස්සරහට යන්න කලින් ඒකත් කියලම ඉන්නං. හොඳේ!!

ළඟදී දවසක ශතකය ගහපු මයියා... (එයා ශතකය ගැහුවේ එයාගේ බ්ලොගයෙදි ‘මයි ශතකය’ කියලා.) තිස් එකේදී- 33 post එකට comment එකක් එවමින් මෙහෙම idea එකක් දීල තිබ්බා. 
‘... මොනා උනත් නම් ටික මතක තියා ගන්න එක නම් ගේමක් තමයි.... නරකද පවුල් ගස ඇඳලා, ෆොටෝ එකක් ගහලා පෝස්ට් එකකම අප්ලෝඩ් කලොත්... පොඩි අදහසක්...- Mayya’

අපේ අම්මා ‘පිරිමියෙකුට පැදුර පෑගුණත් ගැබ්බර වෙන ජාතියේ අංගනාව’ක් වුණු හින්දා- අපේ පවුලේ දරුවන්ම දහයක් නෙව. ඒ නම් දහය වුණත් කාටද ලේසියෙන් මතක හිටින්නේ... මටත් හිතුණා මයියාගෙ අදහස කිරියාවට නංවන්න... ඒත්... ඒත්...  

වැඩේ පවරලා පැය 24ක් යන්න කලින් නමී හදලා එවපු ‘දිසානායක පවුල් ගහේ’ රූප සටහන තමයි...

ඒ විලිසියානු රත්තරං අදහස හොඳයි තමා.
ඒත් දෙයියනේ දකුණු අතේ ඇඟිලි ටික මට ගොඩක් අකීකරුකොට- (බත් කනකොට වුණත් දැන් මම එහෙම කරන්නේ හැන්දක උදව්වෙන් නෙව... පෑනක් පැන්සලක් අල්ලලා මම දැන් ලියන දේවල් මටම කියවාගන්න බැහැ. ඉස්සර තමයි මාත් හැඩට-රුවට අකුරු ලිව්වේ; අකුරු ඇන්දේ.) ඉතිං කොහොමෙයි රූප සටහන් අඳින්නේ?

හිත ඇති නං පත කුඩාද? මං තීරණේ කළා ඒ රාජකාරිය අපේ නමී උන්නැහේ ලව්වා කරව ගන්න. ඔව්, ඔව්. ‘නමියගෙ වීදිය’  run කරන හාදයා තමා. ඊයේ නමී ආවා මාව බලලා යන්න.

ගෙට ගොඩ වුණා විතරයි, මං උන්නැහේට කිව්වා මට උවමනා දේ...
අනේ ගොඩක් ස්තුතියි නමී.
වැඩේ පවරලා පැය 24ක් යන්න කලින් නමී හදලා එවපු ‘දිසානායක පවුල් ගහේ’ රූප සටහන තමයි ඔය චුට්ටකට උඩින් යොදල තියෙන්නේ.

ඉතිං... ලංකාවට ආව R.V. ලීලාවතී හෙවත් ලීලා ශ්‍රෝඩර්ටත් අර විකිණීමට තියෙන ඉඩම් කට්ටි ගැන ආරංචිය ලැබිලා!

“රංජි, සුනිල් ඔයාටත් කිව්වලු නේද හොරණ ඉඩම් කට්ටි වගයක් ගැන. මාත් ගිහිං බලන්නයි ඉන්නේ... ඔයාටත් එහෙන් ඉඩම් කෑල්ලක් ගන්න තියෙන්නේ...” අම්මා මගෙන් ඇහුවාමයි මං ඒ විත්තිය දැන ගත්තේ.
“අම්ම්ට මොකටද ඉඩම්? අම්මා කවදාවත් එංගලන්තෙ දාලා ලංකාවට එන්නෑනෙ පදිංචියට.”
“මටයි කියල තැනක් ලංකාවෙත් තිබුණොත් හොඳයිනෙ. එතකොට කාගේවත් ආඩම්බර නොබලා මට ඕනි විදිහට එතන වැටිලා ඉන්න පුළුවන්නේ” අම්මා pass කරපු hint එක මට නොතේරුණා නෙවෙයි.

Hint එකේ කතන්දරේ මේකයි!
1986 ලංකාවට ආව මං, RPRලගේ ඉල්ලීමට එකඟ වෙලා පමුණුව පාරේ, පිරිමි ළමා නිවාසයට යාබද ඉඩමක් ගත්තනෙ. ඉඩම පර්චස් 10ට චුට්ටක් අඩුයි. Odd shape. පැති හතක්...
“ඔයාට මම සල්ලි දෙන්නං... ලොකුවට ගේ හදමු, තට්ටු දෙකකට. මං ලංකාවට ආවම මටත් ඒකෙ ඉන්න පුළුවන්...”
මාත් දුරදිග හිතුවේ නෑ. කැමති වුණා. “එක තට්ටුවක් අම්මට, අනෙක මට.” කියලත් මුලදීම කිව්වා.

ගේ හදලා 1992 අපි ඒකෙ පදිංචි වුණා.

නැකතට හාපුරා කියලා ගෙට ඇතුළු වුණේ ඊවා හාමු!
එතකොට ඊවා හාමු ගොඩාරියක් වියපත් වෙලා; රූපශ්‍රීය වියැකිලා තිබ්බේ. ග්‍රෙගරි පාරේ නිවසට ගිහිං, අපේ ගෙට ගෙවැදීම ගැන කියලා ඊවා හාමුට ආරාධනා කළාම එයාගේ ඇස් දෙකේ කඳුළු පිරුණා.

බෑ! මම ගෙදරින් පැනලා යනවා.

“අනේ නිමල්, මම දැන් හොඳටම දුප්පත් වෙලානෙ ළමයෝ ඉන්නේ... ඉස්සර හිටි ඊවා සේනානායක දැන් නෑ නිමල්. ඔයා වෙන කාට හරි ආරාධනා කරන්න, ඔය වැඩේට.”

“”සමාවෙන්න ඊවා හාමු. සුබ නැකතින් අපේ ගෙදරට ඉස්සෙල්ලාම ඇතුළු වෙන්න ඕනි ඔබතුමී වගේ හිත හොඳ කෙනෙක්. ලොකු හාමුයි, ඊවා හාමුයි අපට කරපු උදව් මට තවම මතකයි. මං ඔබතුමීට ආරාධනා කරන්න ආවේ, මේ වැඩේට හොඳම කෙනා හාමුම හින්දයි!” මං එතකොට කිව්වා.

“ඔයා ඔච්චරම කියන නිසා මම එන්නං. හැබැයි නිමල් මම එන්නේ තෑගිබෝග නැතිව!”
එහෙම කිව්වත් ඊවා හාමු ආවේ තෑග්ගකුත් අරගෙනයි. තවමත් මම ඒ තෑග්ග සුරැකිව තියාගෙන ඉන්නවා.
පුංචිම පුංචි පර්ස් එකක්- රුපියල් පහේ කාසි පහළොවක්- විස්සක් විතර එකේ පුරවලා! (තවමත් මම ඒකෙ තියෙන කාසි ගණන බලල නෑ.) ඒත් ඒ පර්ස් එක මහමෙර තරම් ලොකුවටයි මට දැනෙන්නේ! ඒ කාසි ටික මට නං අමිල වස්තුවක්!!
එතුමියගේ හැබෑ අව්‍යාජත්වය- සෙනෙහස අපේ අම්මා ළඟින්වත් මට දැනිලා නෑ.

එදා ලාල් අයියාත් ඇවිත් හිටියා. පොල්තෙල් පහන දල්වලා- කැවුම්, කිරිබත් හෙමත් කාලා එයාත් මට ආසිරි පැතුවා.
ඊට පහුවදා අපේ දිහාවට ආවා ‘අන්දොස් මංගල්ලේ’ post එකේදී ඔයාලට හම්බ වෙච්චි සුසිලායි, සුසිලුයි. “බෑ දිසානායක බෑ! මම ගෙදරින් පැනලා යනවා.....” කියාගෙන මාව හමු වෙන්නට ආව යුවතිය.

“අපි නිමල්ල අම්මට කිරිබත් ටිකකුත් හදාගෙනයි ආවේ.” සුසිලා කිව්වා. තඩි පාර්සලයකුත් මේසේ උඩින් තියන ගමන්.

“ආ..නේඒඒඒඒ කි..රි..බ..ත්! කොච්චර ෂෝක්ද සුසිලෝ ඕඕඕඕඕ? සුමාන ගා..ණ..කි..න් කිරිබත් ටිකක් කන්න ලැබුණේ නෑ අනේ මේ සැරේ!” අම්මා පාර්සලය ළිහා බලන ගමන් කිව්වා. “... රංජි, දෙන්නකො මට පිඟානක්...”
“ඇයි දිසානායක, ඔයා ඊයේ කිරිබත් ඉව්වේ නැද්ද ගෙට ගෙවැදෙනකොටවත්...” ඒ අස්සේ සුසිලාත් අහපි. මං ගොනා වගේ මුනිවත රැක්කා.

බඩ කපාගන්න තරං තරහක් උහුලගෙනයි, මං සුසිලලා යනකල් ඉවසගෙන හිටියේ. අමුතුවෙන් කියන්න ඕනි නැහැනෙ. එයාලා නොපෙනී යනවත් එක්කම අම්මගෙයි, මගෙයි රණ්ඩුව ඇවිළුණා. ඒත් අන්තිමට මටම කට වහගන්න වුණේ, අම්මා සුපුරුදු තැටියක් ගැහුවට පස්සේ. “මං කොච්චර කළත් ඔයාලට පේන්නෙ මගේ වැරදිමනේ... ඉහි... ඉහි. අනේ මමත් ගිය ආත්මේ හරි ලොකු කරුමයක් කරලා ඇති මෙහෙම ගුණේ නැති දරුවො ලබන්න.
උපන් වෙලාව බලනකොටත් කියවුණා වගේ, අපිට එක වහලයක් යට ඉන්න බැරි ඒ කරුමේ නිසා තමයි...”

එහෙම කිව්වා මිස තමන්ගේ අතින් සිදු වෙන අර වගේ වැරදි අපේ අම්මා කවදාවත් තේරුම් ගත්තේ නැත!

තැනට සුදුසු ලෙස කතා කරන්නට නොදන්නා නමුත්, හැම විටම මොනවා හෝ කිව යුතු යැයි හිතන එවැන්නවුන් කිසිසේත් හිඟ නැත!

අපේ අම්මාට වඩා සමාජ අත්දැකීම් ඇති උගත් උදවියත් ‘ඇට නැති දිව ලෙළවීමේදී’ වරද්ද ගන්න විදිහ දැක්කාමය, මං වහන්සේ ටිකක් මෝදු වෙන්නට පුරුදු වුණේ. ඒත් එතකොට අස්සයා ඉස්තාලෙන් පැනලා ගිහිං ඉවරය...

සමහරුන් හිතන්නේ හමුවෙන ඕනෑම කෙනෙකුව සතුටට පත් කරන්නටය. බොරුවෙන් හරි!
එහෙම බොරු කිරීමේදී- බොරු කීමේදී ඒවා නිසා තවත් උදවියට ප්‍රශ්න ඇතිවෙන බව එයාලාට සිහි වෙන්නේ නැත. තැනට සුදුසු ලෙස කතා කරන්නට නොදන්නා නමුත්, හැම විටම මොනවා හෝ කිව යුතු යැයි හිතන එවැන්නවුන් කිසිසේත් හිඟ නැත. එයාල නිසා ඇතිවෙන පැටලිලිවලත් නිමක් නැත.

ඉතිං, අපේ අම්මාගෙනුත් එකම විදිහේ වැරදි- එක දිගටම සිද්ද වෙද්දී මගෙත් රතු ඉර පැන්නයි කියමුකෝ!

එදා අම්මා අනිලුත් එක්ක මොකක්දෝ ගැන වාදයක්... ටිකෙන්-ටික සද්දේ වැඩි වුණා. ඉතිං මටත් මැදිහත් වෙන්න වුණා. “හෙමින්... හෙමින්... වටපිට තව මිනිස්සු ඉන්නවා අම්මේ.” මං කිව්වා.
“හරි වැඩක්නේ මේ. මගේ කුසෙන් වදපු දරුවෙකුට මගේ ගෙදරදි බණින්න මට අයිතියක් නැද්ද? මේ ගෙදරට මටත් අයිතියක් තියෙනවා.” එතකොට අම්මත් සද්දෙන්ම කිව්වා.
“අම්මට අයිතියද ඕනි. එහෙනං අම්මා මේ මුළු ගෙදරම ගන්න! මම ආපහු අර කාමරේටම යන්නං. අම්මගෙ පූච්චානං කතන්දර අහගෙන මෙහෙ ඉඳල මටත් දැන් ඇති වෙලයි තියෙන්නේ.”

“අනේ රත්තරං පුතේ, මෙන්න වැන්දා... ඔයා කොහෙවත් යන්න ඕනි නෑ. මම යන්නං... අනිල්, අර කාමරේ තියෙන bag එකට මගේ බඩු ටික දාගන්න උදව් වෙයන්...” කියල රඟාගෙන අම්මා කාමරේට වැදුණා. පූස් පැටියෙකු වගේ අනිලුත් ඒ පස්සෙන්..
මෙන්න බොලේ විනාඩි ගණනකින් අන්නා අම්මගෙ බෑග් එකත් උස්සං එනවා... අම්මත් ඒ පස්සෙන්... “මම අනිල්ලගේ ගෙදට්ට යනවා.”

කේන්තියෙන් පරල වෙලා හිටිය මගේ මෝඩ අහංකාරකමත් එතකොට දොඩමලු වුණා.
“දැන් එතකොට මමනේ වැරදිකාරයා. හරි! අම්මා යන්න. හැබැයි, හොඳට මතක තියා ගන්න. මීට පස්සේ එක දවසක්වත් අම්මයි, මමයි හවුලේ මේ ගෙදර ඉන්නෑ. එහෙම කිව්වම අම්ම බය වෙන්න එපා. අම්මට ඕනි දවසක, ඕනි කාලයක් මේ ගෙදර ඉන්න පුළුවනි. ඒ විත්තිය මට කියලා දවස් තුනක් ඇතුළත මම මේ ගෙදරම අම්මට බාර දෙනවා, මහ පාරට බැහැලා හරි.”

ඒ කීම මා වෙනස් කළේම නැත.
අම්මා නම් ඒ කතාවල් අමතක කළ විත්තිය පෙන්වමින්- ආයෙමත් අපේ ගෙදරට එන්නට හැදුවාය. “මම එදාම අම්මට කිව්වනේ. එන්න... ඉන්න... අම්මා එනකොට මම යනවා...”

මං වහන්සේගේ ඒ අනම්‍ය ප්‍රතිපත්තියටයි, අපේ අම්මා අර විදිහට ඇනුම් පදයක් කිව්වේ.
ඉතිං ඊට පස්සේ... දෙවෙනි කොටසෙන්...