අම්මාට පිං ඇත! - තෙවෙනි කොටස

"පිස්සුද මිනිහෝ? කවුද කිව්වේ ඔයාට කරන්න වැඩ කොටසක් නැහැ කියලා. ඔයාට වැඩ දෙක තුනක්ම තියෙනවා කරන්න.”

“උයනකොට උදව් වෙන්නද?
මානෙල් දන්නවද, ඔයාලගේ ලොකු අයියා හිටි ගමන් මට කියනවනෙ පොල් ගෙඩියක් ගාලා දෙන්නයි කියලා- නෙවිල් ලොක්කා එළවලු කපන අතරේ...”

“අපේ ලොකා එහෙම තමයි නමී. හාමුදුරු නමකට හරි කියලා වැඩ කරවාගන්න අපේ ලොකා දෙයියා!”

මා වඩාත් අගයන්නේ කතා කරන fotoස්ය! මට අනුව මේ එවැන්නකි.

“ඇත්තටම නිදි, බස් ගාස්තු ගෙවන්න එනවා ඇරුණාම, මොනවද මගෙන් කෙරෙන්න ඕනි?” එදා ආපහු එන අතරේ නමී මගෙන් ඇහුවේ උනන්දුවෙනි.

“මෙහෙමයි නමී. පෙබරවාරි 22 උදේ එකොළහට විතර තමයි ඔක්කොන්ටම අපේ ගෙදරට එන්න කියල තියෙන්නෙ. එදාට වැඩේට උදව් වෙන්න එන ෂෙහාන්ගේ යාළුවො කව්රුවත් මට මීට කලින් මුණ ගැහිලා නැහැනෙ. දන්නවනෙ... අපේ ජාතික පුරුද්දෙ විදිහට ඒ අය එන්න පරක්කු වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ නිසා ඔයාල ලවා මට කරවාගන්න ඕනි දේවල් ටික කල් ඇතිව එයාලට මැසේජ් කරමු. ඉස්සෙල්ලාම ඔයා ඒ පණිවිඩේ ෂෙහාන්ට වට්ස්ඇප් කරන්න ඕනි.
මං හිතන විදිහට මේ වැඩේ ගැන blog එකටත් ලියවෙයි... ඒකටයි වැඩියත්ම මේ විස්තර ඕනි වෙන්නේ.”

“හරි, මං ඒක කරන්නංකො!”

ඒ පණිවුඩයට ඇතුළත් වුණේ මේ කරුණු ගැන හැකිතාක් විස්තර ලබා ගන්නා ලෙසයි; ඒවා සටහන් කරගෙන මට ලබා දෙන ලෙසයි.
‘ඒ ඒ බස් රියේ රියදුරු- කොන්දොස්තර දෙදෙනාගේ නම් (අකමැත්තක් නැති නම් ටෙලිෆෝන් අංක) / අපේ කණ්ඩායමෙන් ඒ  ඒ බසයට යන අයගේ නම් හා දුරකථන අංක / ඒ හැම එකට ඉන්නා foto එකක් (විවිධ කෝණයන්ගෙන් දෙක තුනක් ගත හැකි නම් වඩා හොඳයි.)

මහරගම සිට ඒ බසය යන ගමනාන්තය / ගමනට බස් ගාස්තුව / ගමනට ගතවෙන වෙලාව (සාමාන්‍යයෙන්) / ඒ බසයේ මඟීන්ගේ ටිකට්ස් වෙනුවෙන් ගෙවූ මුළු මුදලේ එකතුව

විශේෂ යමක් කියවුනොත්... / ඔබට සිතුණු විශේෂ යමක්...’

Foto ගනිද්දී, මට අවශ්‍ය කරන්නේ මොන ජාතියේ ෆොටෝස්දැයි පැහැදිලිවම කියන්නට හිතාගෙන හිටියෙමි. ඒත් මගෙන් ඒ විත්තිය කියැවුණේ නැත.
බ්ලොගයට ගැලපෙන්නේ මොබයිල් ෆෝනය හරවා අරගන්නා (උස අඩු- පළල වැඩි; landscape වර්ගයේ) ෆොටෝස්ය. එමෙන්ම මා වඩාත් අගයන්නේ කතා කරන fotoස්ය!

“එච්චරද නිදි?”
“තව තියෙනව මිනිහෝ.”
“බලන්නකො නෙවිල් අයියේ. මේ මනුස්සයගෙ හැටි. ප්‍රශ්නයක් ඇහුවම ඇඟටම පැනලනෙ උත්තර දෙන්නේ.”
“ආ... උඹට තේරුණාද මල්ලී. අපටත් ඔය ටිකම තමයි... දිසානායක එක්ක යාළු වෙනවා කියන්නේ ඔහොම ප්‍රශ්නවලට face කරන්න වෙනවා කියන එක තමයි. හැබැයි තව වැඩි දවසක් දිසානායකට ඔය සෙල්ලං කරන්න හම්බ වෙන්නේ නෑ... ඉස්සර හිටිය හැටියෙන් සීයට දහයක්වත් දැන් මිනිහ සැර නෑ නමී... දත් හැලිලා...”
“මේ, මේ. පාර බලාගෙන එලවනවා! හැරිලා බලන අස්සේ මොකකවත් ඇනගත්තොත්...”

මම හිතුවේ එක කණ්ඩායමකට තිස් දාහ ගණනේ දෙන්න. වැඩියත්ම ඕනි වෙන්න ඉඩ තියෙන්නෙ පන්සීයේ නෝට්ටු, සීයේ එව්වා ඊළඟට...

“මගේ වාහනේ මං එලවන්නේ මට ඕනි විදිහට... බලහංකො නමී. මෝටර් බයිසිකලයක්වත් එලවන්න බැරි කෙනෙක් එක්ස්පීරියන්ස්ඩ් driver කෙනෙකුට උපදෙස් දෙන විදිහ... යකෝ, තමුසෙවත් එව්වා ලියනවකො තමුසෙගෙ blog එකට. මට නිවාඩු වෙලාවක් ලැබිච්චාවෙකො...”

“ලියන්නද? නෙවිල්ට වෙලාවක් ලැබෙනකොට ඉතිං...
මේ, ඒක නෙවෙයි. දැන් 22 වෙනිදට ඔයා එන්නැද්ද අපේ පිංකමට?”
“මම කොහෙ එන්නද? ඔන්න හවස් වෙලාවකවත් නං... මට එන්න විදිහක් නෑ හලෝ!”

“එහෙනං ඉතිං මොනවා කරන්නද මිස්ටර් අනුරසිරි? හැබැයි මට සල්ලි ටිකක් මාරු කරලා ගන්න තියෙනවා.”

“ඒක නං කරලා දෙන්නං. මේ නමියට වුණත්...”
“මටත් බැරි නෑ. නිදි, ඒත් ඔයා ඉස්සෙල්ලම අරුණට කියන්න... එයා හැමදාම ත්‍රී වීලරේට තෙල් ගහන්න යන හින්දා ෂෙඩ් එකේ අය දන්නව ඇතිනෙ. එහෙම තැනකින් ලේසියෙන්ම සල්ලි මාරු කරගන්න පුළුවන්!” නමී දුන්නේ හොඳ අයිඩියාවකි!

“සිම්පල්නෙ ලොක්කා. ලක්ෂයක්ද දෙකක්ද මාරු කරලා ගෙනත් දෙන්න ඕනි. දාහ, පන්සීය, සීය, පනහ, විස්ස... මොනවයින්ද ඕනෙ?” අරුණ ඇහුවේ අසුරක් ගහන ගමන්.
මෙහෙම වැඩවලදී එක්කෙනෙකු මතම යැපෙන එක මගේ පුරුද්ද නොවේ. Second චොයිස් එකකුත් තියා ගැනීම වැදගත්ය. ඒ හින්දාය, ඒ වැඩෙන් බාගයක් මර්වින්ටත් පැවරුවේ.
“හැබැයි රජෝ, අන්තිම මොහොත වෙනකල් ඉන්න බෑ... දවස් දෙකකට කලින් මට සල්ලි මාරු කරලා ගෙනත් දෙන්න ඕනි.”

එහෙම කෙරුණේය. නමීත්, මාත් එක්වය, මුදල් නෝට්ටු වෙන් කළේ.
“මම හිතුවේ නමී- එක කණ්ඩායමකට තිස් දාහ ගණනේ දෙන්න. වැඩියත්ම ඕනි වෙන්න ඉඩ තියෙන්නෙ පන්සීයේ නෝට්ටු, සීයේ එව්වා ඊළඟට...”
“නිදි, එක බස් එකකට ඔයාගේ slips කීයක් දාන්නද?”
“පනහක්...”

Slips?
අප කරන්නේ පිනක් නම්, ඒ පිංකම කෙරෙන්නේ අම්මාට පිං පැමිණවීමටයි. බස් රියක් ඇතුළේදී ඒ අරමුණ ගැන කියමින් හිඳින්නට ඉඩක් නැතැයි සිතමිනි, ඒ slip එක සැලසුම් කෙරුණේ.
“නමී, එක A4 එකක් දිගටි තීරු තුනකට බෙදලා එන size එකට හදමු. අපේ නම්-ගම් මොකුත් ඕනි නෑ. අම්මගෙ නම  විතරක් තිබ්බම ඇති.”
“අම්මගෙ foto එකක්?”

අපේ අම්මා ගැන විස්තර ස්වල්පයක් පමණි- ඒ ස්ලිප් එකේ තිබුණේ.

අත පොවන මානයේ තිබුණු ෆොටෝවකි, මං වහන්සේ නමීට යැව්වේ. එහි තවත් කිහිප දෙනෙකුත් විණි.

“මීට වැඩිය හොඳ එකක් නැද්ද ලොක්කා... අනෙක black & white එකක්... print අවුට් එකක් අරගෙන foto copy කරන්න යන නිසා කළු-සුදු එකක් තමයි වැඩියෙන් හොඳ.”
නමී කීවේ ඉස්තරම් විදිහට ඒ රාජකාරිය කරලා දෙන්න තමයි!
ඒත් ඒ දවස්වල මං හිටියේ blood count එක අඩු වෙලාය. එතකොට මෙලෝ වැඩක් කරන්නට නොහිතෙයි; ඔළුව උස්සාගෙන ඉන්නට නොහිතෙයි. දිගටම නිඳා ගෙන ඉන්නටය හිතෙන්නේ.

“අනේ නමී. මගේ මූඩ් එක බැහැලයි ඉන්නේ. ආයෙ වෙන foto හොයන්න බෑ, මහත්තයෝ. ඕකෙන්ම පිරිමහ ගනිමු.”
“හැබැයි ලොක්කා, මං ස්ලිප් එක හදල එව්වම proof බලන්න නං වෙයි.” කියූ නමී තිතටම වැඩේ කළේය. එහි ප්‍රින්ට් අවුට් එකක් අරගෙන, foto කොපිත් අරං, තීරුවලටත් කපාගෙන ආවේය. එයාගේ වියදමෙන්ම!

‘දරු- මුණුබුරු- මී මුණුබුරු පරම්පරාවක් පිරිවරාගෙන ගෙවූ ප්‍රීතිමත් ජීවිතයට
‘ඩිමෙන්ෂියා හා පිළිකා රෝගී තත්ත්ව’ නිසා සමු දෙන්නට සිදුවූ
ආර්.වී. ලීලාවතී (ලීලා ශ්‍රෝඩර්) මාතාවට
‘නිවන් සුව’ පතා නෑ හිත මිතුරන් එක්ව මේ පුණ්‍ය කටයුත්ත සිදු කෙරෙයි.

(2025 පෙබරවාරි 22 වෙනිදා, මහරගම- අපේක්ෂා රෝහලේ නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලබන රෝගීන් බලන්නට සපැමිණි ඔවුන්ගේ ඥාතීන්ගේ ගමන් වියදම් දැරීමේ පිංකම නිමිත්තෙනි.)’ කියන විස්තර ස්වල්පය පමණි- ඒ ස්ලිප් එකේ තිබුණේ.

මට හිතුණු විදිහටම කට්ටියෙන් වැඩි දෙනෙකු අපේ ගෙදරට ආවේ දහවල් දොළහට කිට්ටුවය. “පළවෙනි බස් එක දොළහමාරට පිටත් වෙන විත්තියයි ආරංචි වුණේ. අපි ඉක්මනට එතනට යං නේද?”
“ලොකු තාත්තේ, එතෙනදි මම සල්ලි bags ටික groups බෙදෙන බෙදෙන විදිහට දෙන්නං... එක bag එකක තිස්දාහ ගාණේ නේද තියෙන්නෙ?”
“හැම බෑග් එකකම ස්ලිප්ස් 50 ගාණේත් තියෙනවා සිඟිති.”

එතකොටත් මර්වින් හා ෂෙහාන් යහළුවන් වාහනවලට නංවාගෙනය.
“නිමල් අයියේ, මට දෙක වෙනකොට ආපහු කොට්ටාවේ ඉන්න තියෙනවා.” තමීර මෝටර් සයිකලයට නඟිමින් කීවේය. “මම එහෙන්ම යනවා... කමක් නැහැනෙ.”
“මහප්පේ... අපි ගිහිං එන්නං...” ෂෙහාන් පෙරමුණ ගත්තේය.

මං කළේ කෑම මේසය සූදානං කරන එකය. ඒ අතරේය ටෙලිෆෝනය ඇඬුවේ.
“නිමල් අයියේ, පළවෙනි බස් එක පිටත් වුණා. එච්චර පැසෙන්ජර්ස්ලා හිටියෙ නෑ.” තමීර වාර්තා කළේය.

එයාලට පුළුවන්ලු ටිකට් මැෂිම සීරෝ කරලා ටිකට්ස් කඩන එක පටන් ගන්න. ඊට පස්සේ ටෝටල් එක බලල සල්ලි ගෙවන්නලු.

“ඒ මොකෝ තමීර?”
“මේ හොස්පිට්ල් එකේ clinic තියෙන්නෙ අඟහරුවාදයි, බ්‍රහස්පතින්දයි දෙකේලු. ඒ දවස් දෙකටලු කට්ටිය වැඩිම.”

විස්තර හොයද්දී එහෙම දෙයක් අපට ආරංචි වුණේ නැත. එහෙම දෙයක් ගැන අපට හිතුණෙත් නැත. ‘සෙනසුරාදා නිසා ලෙඩ්ඩු බලන්න එන අය වැඩි වෙයිනෙ.’ කියලාය අප උපකල්පනය කළේ...
අප හිතූ තවත් දෙයක් වෙනස් වෙලාය.

“මහප්පේ, එක එක්කෙනාගෙ බස් ගාස්තුව වෙන-වෙනම ගෙවන්න ඕනි නැහැයි කියලා කොන්දොස්තර මහත්තුරු කිව්වා. එයාලට පුළුවන්ලු ටිකට් මැෂිම සීරෝ කරලා ටිකට්ස් කඩන එක පටන් ගන්න. ඊට පස්සේ ටෝටල් එක බලල සල්ලි ගෙවන්නලු.”
“ෂා! නියමයිනේ... එතකොට වැඩෙත් ඉක්මන්; වරදින්නෙත් නෑ. ලේසිත් එක්කනේ ෂෙහාන්!”

“ඔව් මහප්පේ, හිතා ගන්නවත් බැරි තරමට බස්වල කට්ටිය අපිට සපෝට් කරන්නේ. එයාලත් අපිට පිං දෙනවා. ඒ මිනිස්සු දන්නවනෙ ලෙඩ්ඩුයි ගෙවල්වල අය ගැනයි ගොඩක් දේවල්... අපි ඒ කියන එව්වා වීඩියෝ කරගත්තත් එක්ක. ගෙදර ආවහම මහප්පට විස්තරේ කියන්නංකො, පෙන්නලාම.”

අපේ නඩේ කට්ටිය ආපසු ආවේ දෙකහමාරට විතරය. ඒත් එක්කම කතාබහෙන් ගෙය පිරුණි...
ලොකු තාත්තට ගොඩක් පිං, මේ වැඩේට අපිවත් එකතු කර ගත්තට. / බස්වල හිටිය මිනිස්සු සන්තෝස වෙච්ච තරමක්. / ඇත්තමයි, අපිට නං ඕක එච්චර දෙයක් නෙවෙයිනෙ, මහප්පේ. එයාලා නං හරියට ඇප්රිෂියේට් කළා... කට්ටියගෙ සතුට දෝරෙ ගලනවා. කිසිම ලාභාපේක්ෂාවක් නැතිව හොඳ වැඩක් කළාම එහෙම වෙනවා නේන්නං....

“හරි, හරි. මටත් සතුටුයි. ඒත් මාත් හොඳටම බඩගින්නෙ ඉන්නේ. කාලා ඉවර වෙලා කතා කරමු නේද ළමයි? ඔයාලවත් අඬගහගෙන එන්න සිඟිති.”

“මේ එනවා ලොකු තාත්තේ. කාල ඉවර වෙලාම අපි ගණන් ටික හදමු නේද අදීප මල්ලී. ඊට පස්සේ හිමාෂා එව්වා ලස්සනට ලියල දෙයිනේ... කැතට ලියලා මොකටද ලොකු තාත්තගෙන් දොස් අහන්නේ...” සිඟිති සිඟිති hint එකකුත් පාස් කළේ එහෙම කියමින්. (අපේ පවුලේ දෙවෙනි පරම්පරාවේ ළමුන් සේරම බය ගන්නන්න ‘රාස්සයන් කන පරාස්සයා’ විදිහට පාවිච්චි වුණේ මගේ නමනෙ!)

එදා ඒ බස්වල සේවය කළ රියදුරු- කොන්දොස්තර මහත්වරුන්ට උපහාරාත්මක ස්තුතියක් පුදන්නටද මෙය අවස්ථාව කරගනිමි!

දවල් කෑමෙන් පස්සේ, අදීප (ලියන මහත්තයා)ත්- හිමාෂාත්- සිඟිතිත් එකතුව ලියා දුන් විස්තරයට අනුව පෙබරවාරි 22වෙනිදා අපේක්ෂා රෝහල ළඟින් පිටත් වුණු බස් රථ නවයක මඟීන්ගේ බස් ගාස්තුව අප විසින් ගෙවා තිබිණි.

මේ විස්තර සියල්ලම මෙතැන ලියන්නට හිතුවේ ‘තවත් කෙනෙක්ට හෝ පිරිසකට හෝ පිං සිතුවිල්ලක් පහළ වුණොත් ප්‍රයෝජනයට ගැනීම’ පිණිසයි; මේ සද් ක්‍රියාව එක බස් රියක මඟීන් සඳහා වුවත් කළ හැකි බව පෙන්වා දීම පිණිසයි.
එසේම අපට උපරිමයෙන් සහය දැක්වූ, එදා ඒ බස්වල සේවය කළ රියදුරු- කොන්දොස්තර මහත්වරුන්ට උපහාරාත්මක ස්තුතියක් පුදන්නටද මෙය අවස්ථාව කරගනිමි!   

ඇඹිලිපිටිය: බස් රියේ සේවය කළේ අසංක, චානක සේවක මහත්වරුන් යුගලයි. ටිකට් පතක මිල 560/-.
හලාවත: දමිත සංජීව, ප්‍රියන්ත කුමාර බසයේ සේවක මහත්වරුන් යුගලයි. ටිකට් පතක මිල 330/-.
මහනුවර: සේවයේ නිරත වී උන්නේ U.D. බණ්ඩාර, D.K. මුණසිංහ මහත්වරුන්ය. ටිකට් පතක මිල 457/-කි.
කුරුණෑගල: R.R.S.රූපසිංහ, ධර්මදාස මහත්වරුන්ය, සේවක යුගලය වූයේ. ටිකට් පතක මිල 374/-කි.
නිකවැරටිය: සේවයේ නිරත වී සිටියේ J.M.J. ජයකොඩි, නාලක ප්‍රියන්ත මහත්වරු දෙදෙනාය. ටිකට් පතක මිල 548/-කි.
මීගමුව: M.D.P මාරසිංහ, C.H.M. පතිරණ බසයේ සේවක මහත්වරුන් යුගලයි. ටිකට් පතක මිල 380/-කි.
අනුරාධපුර: ධම්මික කුමාර, නිහාල් යන මහත්වරු  බසයේ සේවය කළහ. ටිකට් පතක මිල 706/-කි.
මහිංගනය: K.H.M. ජයසූරිය, R.M.S.D. රත්නායක යන මහත්වරුන් දෙදෙනාය බස් රියේ සේවය කළේ. ටිකට් පතක මිල 748/-කි.
පොළොන්නරුව: බස් රථයේ සේවක යුගල වූයේ K.M. කීර්තිරත්න, N..H.C.M.K. දසනායක මහත්වරුන්ය. ටිකට් පතක මිල 797/.

“නිමලෝ, අපිට සමහර බස් මඟ හැරුණා... අපරාදේ!”
“මේ බලන්නකෝ මහප්පේ. මහනුවර බස් එකේ ඩ්‍රයිවර් මහත්තය කියන කතාව.” ෂෙහාන් කෙටි වීඩියෝවක් play කර පෙන්වයි.

අපේක්ෂා රෝහලේ සිට මහනුවර දක්වා යන NC 9032 බසයේ රියැදුරු U.D. බණ්ඩාරගේ... 

“ඇත්තටම මේ වැඩේ ගොඩාක් පිං සිද්ද වෙන වැඩක්... ඔයාල මේ කරන වැඩේ ඉදිරියටත් කරන්න පුළුවන් නං... ඒකට ශක්තිය ධෛර්යය ලැබේවා කියලයි මං නං ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ... (වාහනවල ශබ්දය නිසා කියන දේවලින් වැඩි කොටසක් පටිගතවී ඇත්තේ අපැහැදිලිවය.)

ඉස්පිරිතාල ගත්තම මේක වෙනස්ම තැනක්... අවුරුදු 15ක්- 20ක් තිස්සේ මම දැකල තියෙන විදිහට නං මෙහාට එන ලෙඩ්ඩුන්ගෙන් සීයට 98ක්ම මැරෙනවා. එහෙම මැරෙන අයගෙන් ගොඩ දෙනෙක් මැරෙන්නේ ගෙදර අයවත් නොමරා මරාගෙනයි. මොකද කෙනෙක් පිළිකා ලෙඩෙක් වුණත් ගෙදර අය බලන්නේ ගෙවල්-දොරවල්, ඉඩම්-කඩම් විකුණලා හරි බෙහෙත් කරන්නනෙ. එහෙම අයට හැම රුපියලක්ම ගොඩක් වටිනවනෙ...”
අපේක්ෂා රෝහලේ සිට මහනුවර දක්වා යන NC 9032 බසයේ රියැදුරු U.D. බණ්ඩාරගේ නිරීක්ෂණයයි ඒ.

“මහියංගනේ බස් එකේ අයගෙනුත් අපි මරු කතාවක් දැනගත්තා.”
“ඒ මොකක්ද මර්වින් ඒ?”
“හැමදාම වගේ ඒ බස්සෙකේ බත් පාර්සල් හත-අටක්වත් එවනවලු ඉස්පිරිතාලේ ඉන්න ලෙඩ්ඩුන්ට. බත් පාර්සල්වල නම් ගහලලු එවන්නේ. හැමදාම මෙහාට එන්න තරං වත්කමක් නැති අය තමයි එහෙම කරනවා කියන්නේ.”

“මටත් හරියට දුක හිතුණා අර ගෑනු ළමයින්ගේ කතන්දරේ අහද්දී... හොස්පිටල් එකට එක දුප්පත් තාත්තෙක් ගෙනත්, පිළිකාවක් හැදිච්ච. එයාට දුවල තුන් දෙනෙක් හිටියලු. ඒ ළමයි තුන් දෙනා හැමදාම ඒ තාත්තව බලන්න ඇවිත්, ඉඩමක් උගස් කරලා හොයා ගත්ත සල්ලි ඉවර වෙනකල්.
පස්සෙ පස්සේ ඒ බස් එකේ කොන්දොස්තර මහත්තය එයාව අමාරුවේ වැටෙන්න ඉඩ තියෙද්දිත් එක ළමයෙකුට ටිකට් කඩන්නැතුව හිටියලු!” (ඒ බස් රිය කොහෙන් පැමිණි එකක්දැයි නොසොයන්නට කාරුණික වනු මැනවි.)

ඒ සේරමත් හරිය. ඒත් ඒ කාරියට අප වෙන්කොට තිබුණු මුදලෙන් 40%කට මඳක් වැඩි මුදලකි එදා වැය වී තිබුණේ.

“ෂෙහාන්, මොකද කියන්නේ? තව දවසක් මේ වැඩේ කරමුද?”
“කරමු මහප්පේ. හැබැයි තව සතියකටවත් පස්සේ...”
“සතියකට නෙවෙයි ෂෙහාන්, සති දෙක තුනකට පස්සේ තමයි වැඩේ දාගන්නේ. ඔයාගේ කට්ටියත් අල්ලගෙන...”
“මෙහෙම දේකුත් තියෙනවා මහප්පේ. Clinic තියෙන; සතියේ දවසක්නේ දාගන්න වෙන්නේ. යාළුවන්ව අල්ල ගන්න ටිකක් අමාරුයි.
දැන් අපි දන්නවනේ වැඩේ කරන විදිහ. එතනට බස් ගහන විදිහත් දැන් අපි දන්නවනේ. අපි තුන් දෙනෙකුට හරි හතර දෙනෙකුට පුළුවන් වැඩේ කම්ප්ලීට් කරන්න. හැබැයි, අපිට ටිකක් වැඩියෙන් එහාට-මෙහාට දුවන්න වෙයි. මර්වින් අයියයි, නමීයි දෙන්නත් එයිනේ... ඔයා ඒ දෙන්නගෙනුත් අහල ඉන්න...”

මෙහෙයුමේ ක්‍රියාකාරිකයෝ- (වමේ සිට) ප්‍රමෝද්‍ය, නමී, දිනුෂා, හිමාෂා, රවීනා, සිඟිති, අදීප, (ලියන මහත්තයා), ෂෙහාන්, ජුනෙත් හා නිපුන. (මර්වින් - ඈතින් ) 

“ඔව් නිමල්.තුන් දෙනෙකුට පුළුවනි.” මර්විනුත් එකඟ වුණේය. “හැබැයි සිඟිතිවත් ගෙන්න ගන්න බලමු. කෙල්ල නියමෙට භාණ්ඩාගාරික වැඩේ කරනවා. මම නමියටත් කතා කළා. එයත් එනවයි කිව්වා.

2025 මාර්තු 20වෙනි බ්‍රහස්පතින්දාට පිංකමේ දෙවෙනි පියවර යොදා ගැනුණේ ඉන් පසුවය.

එදා අපේ ඉලක්කයට ළඟා විය හැකි විණි. බස් ගාස්තු ගෙවීම සඳහා වෙන්කොට තිබුණු මුළු මුදලම බස් ගාස්තු වශයෙන් ගෙවන්නට පුළුවන් වුණේය. 

ඒත්- ඒ මෙහෙයුමේ ක්‍රියාකාරීන් තුන් දෙනාට විතරක් නොවේ, මේ ලියන නිමල් දිසානායකයාටත් ‘මෙහෙයුම් ක්‍රියාකාරීන් අඩු වීමෙන් සිද්ද වෙන අවාසියකුත් ඇති බව’ පෙනුණේ නැත!
දෙවෙනි දවසේ ප්‍රධාන වශයෙන්ම සටහන් වී ඇත්තේ ‘මෙහෙයුමේ ඉතා වැදගත් මුල්‍ය තොරතුරු’ය. අනෙක් විස්තර- foto- වීඩියෝ නැතිම තරම්ය!!

“ඔව් මහප්පේ, වැඩේට මුල් තැන දෙන්න ගිය නිසා, රිපෝටින් වැඩේ මිස් වුණා තමයි.”
”ඒත් ෂෙහාන්, අපි මේ සැරේ බස් ගොඩකට ගියානේ!”
“ඔව්, ඔව්. දුරම ඉඳල ඉස්පිරිතාලෙට එන මුලතිව් බස් එක තියෙන බවවත් අපි පළවෙනි වතාවේ දැක්කයැ?”
“ඒකනේ මචං. මුලතිව් බස් එකේ ටිකට්ස්වලට විසි දෙදාහක් ගියා.”

කොහොම වුණත් මේ මෙහෙයුමේ සාර්ථකත්වය ගැන මට නං හරිම සතුටුය.

මිය පරලොව ගියායින් පස්සෙත් මේ මඟුල් සක්වළේ සිද්ද වෙන දේවල් කෙනෙකුට පෙනෙනවා නං... ප්‍රධාන වශයෙන්ම අපේ අම්මාත්- පිං කැමති අනෙක් අයත් අපේ පිංකම දකින්නට ඇති; එයින් සතුටු වෙන්නටත් ඇති; පිං අනුමෝදන් වෙන්නටත් ඇති.

ඉතිං, ඔබ හැම දෙනාටත් යහපතක්ම වන්නට මේ පිං හේතු වාසනා වේවා!!!
මේ සද් ක්‍රියාවට දායක වුණු; නන් අයුරින් වෙහෙසුණු සියලුම දෙනාටත් යහපතක්ම වේවා; නිදුක් නිරෝගී සුව හා ජය- සතුට අත්වේවා!

මේ posts සියල්ලම කියවමින්, මේ විස්ත‍ර ලියන්නට මා පෙළඹවූ ආදරණීය පාඨක ඔබ සැමටත් යහපතක්ම වේවා; නිදුක් නිරෝගී සුව හා ජය- සතුට අත්වේවා!

පෝස්ටුවේ අවසානයට කුණ්ඩලි සලකුණ තියන්න කලින් මේ ඩිංගිත්තත් ලියලම ඉන්නං.
‘ආපහු මේ වැඩේ කරනවා නං එහෙම මං තුන් දෙනෙක් නෙවෙයි, පස් දෙනෙකුව ලෑස්ති කර ගන්නවා... නොවැරදීම.’෴0෴

අම්මාට පිං ඇත! - දෙවෙනි කොටස

“ලොක්කා, අපි ගෙදරට ආවා. මොකෝ? ඇස් ඇරගෙන නිදිද?”

“බර කල්පනාවක හිටියේ අරුණ.”
‘ඒකට කමක් නෑ බොසා. ආයේම පන්සලට එහෙම යන්න ඕනි වුණොත් මට කියන්න. Free of charge! මටත් පිනක්නේ...”
“කියන්නං, කියන්නං. මට හිතෙන්නේ වැඩේට කලින් සැරයක් දෙකක්වත් අපිට එහාට යන්න වෙයි!” මං වහන්සේ එවෙලේ අරුණට එහෙම උත්තර දුන්නත්- නැවත වතාවක් එහි යන්නට උවමනා වුණේ නැත.

YouTube එක මගේ අදහස වෙනස් කරන්නට මුල් වුණ නිසාය, ඒ . එම YouTube වීඩියෝවේ දැක්වුණේ බස් එකක් ඇතුළේ දර්ශනයි.

දරු උපතකින් පස්සේ ඒ අම්මා නිතිපතා දරුවාට මව්කිරි දෙනවා නං කාලයක් යනකල් තව දරුවෙකු පිළිසිඳ ගන්නැතිලු.

ඒ බසය කොහේදෝ දුර-බැහැර නගරයක සිට දිනපතාම පිළිකා රෝහල වෙත පැමිණෙන්නකි. අපේක්ෂා රෝහලෙන් ප්‍රතිකාර ලබා ගැනීමට එන රෝගීන් හා රෝහලේ නේවාසිකව සිටින රෝගීන් බැලීමට පැමිණෙන ඥාතින් සඳහාය ඒ බසය යොදා තිබුණේ. එම බසයේ මඟියන්ගේ බස් ගාස්තුව ගෙවන ‘දානපති පිරිසකි’ ඒ වීඩියෝව YouTube වෙත මුදා හැර තිබ්බේ.

ඒ වීඩියෝව නරඹන වෙලාවේ මගේ සිත අතීතයට දිව්වේ නිතැතිනි.

ඒ 1960- 70 අතර කාලය වගෙය...
පිරිමියෙකුට පැදුර පෑගුණත් ගැබ්බර වෙන ජාතියේ පරම්පරාවකට අයිති අංගනාවක වුණු අපේ අම්මා 1953දී (වයසත් වැඩියෙන් දාලයි) කසාද බැන්දේ. ඊට පස්සේ ඉතිං- අවුරුදු දෙකෙන් දෙකට ‘දිසානායක clan’ එකට අලුත් සාමාජිකයෙක් හරි සාමාජිකාවක් හරි එකතු වුණා. අපේ පවුලේ දරුවන් දහ දෙනාගෙන් පස් දෙනෙකුම 1965 වෙද්දී ඉපදිලා ඉවරයි.
(තවමත් මං කල්පනා කරන කාරණයක් මේ. දරු උපතකින් පස්සේ, ඒ අම්මා නිතිපතා දරුවාට මව්කිරි දෙනවා නං කාලයක් යනකල් තව දරුවෙකු පිළිසිඳ ගන්නැතිලු. එහෙමයි තජකයෙ පවුල් සැලසුම් වැඩසටහන්වලදී හෙම කියැවුණේ. ඒ තියරියත් අපේ මව් යානයට ගැලපිලා නැති හැටි! දරුවාට කිරි දෙන අතරෙමයි, අපේ අම්මා ආයෙම ගැබ්බර වෙලා තියෙන්නෙ.)

ඉතිං, එතකොටත් තාත්තාට ත්‍රොම්බෝසිස් හැදිලා. තාත්තා නිසියාකාරව රාජකාරියට නොගිය නිසා රේල්ලුවේ ‘ගිනි භටයා’ job එකත් නැති වෙලා. ගෙදරත් හොඳටෝම හාඩප්!

ඔහොම තියෙද්දී අපේ ගෙදර කොහොමද තියෙන්න ඇත්තේ කියලා හිතා ගන්නකො. හදිසියේ හරි අපෙන් කෙනෙකුට උණක් හෙම්බිරිස්සාවක් හැදුණොතින් අම්මා පරල වෙනවා. “ඇයි යකෝ මේ ගෙදර තියෙන ජරමර මදිවටද තව ලෙඩත් හදා ගන්නේ? බඩ ගාපල්ලකෝ ඉතිං ඉස්පිරිතාල ගානෙ...” දෙස් දෙවොල් තිය-තියා තමයි අම්මා කුස්සියේ රාක්කය ගාවට යන්නේ.

ඒ අම්මා අපට අල්ලන්නවත් නොදී, හරිම පරෙස්සමෙන් ආරස්සා කරලා තියාගෙන ඉන්න ‘රුබාබ් වතුර’ බෝතලය ගන්න. එයා එයින් හැන්දක් ලෙඩාට දෙන්නෙත් බොහොම සීරුවෙන්. දවසකින් දෙකකින් උණ නොබැස්සොත් තමයි ලෙඩේ.
“ඉතිං පලයල්ලකො ඉස්පිරිතාලේ.” එහෙම කිව්වත් අම්මා ලෙඩාවත් උස්සගෙන කළුබෝවිල (දකුණු කොළඹ) ඉස්පිරිතාලෙට ගියේ නං හරිම කලාතුරකින්- නොගිහිං බැරිම තත්ත්වයක් උදා වුණොත් විතරයි. එහෙම නොගියේ වෙන මොකවත් නිසා නෙවෙයි; ඒ සොච්චම් සත ගණනේ බස් ගාස්තුව වුණත් දරා ගන්න බැරි මට්ටමක අපි උන්නු නිසා.

එදා බස් එකේ යන්න සත දහයක්- පහළොවක් නැතිව හිටි අපටත් කවුරුන් හරි බස් ගාස්තුව ගෙව්වා නම්! (පසු පෙළ වමේ සිට- නිදි, අම්මා -සමන්තිව වඩාගෙන- සුනිල්, (ඉදිරි පෙළ- ලොකු නංගි පුෂ්පා, මානෙල්, අජිත් හා අනිල්)

(දන්නව නේද, ඒ කාලෙ නුගේගොඩ ඉඳල කළුබෝවිලට බස් ගාස්තුව -full සත පහයි. Half සත තුනයි-). ඒකත් අපට නං ලොකු බරක්... ඒ බරෙනුත් නිදහස් වෙන්න අපි බෙහෙත් ගත්තේ පන්නිපිටියේ ආණ්ඩුවේ ඩිස්පැන්සරියෙන්. අපි එහාට ගියේ පයින්. (ඒකට කිව්ව නම මගේ මතකයේ තියෙන විදිහ හරිද මන්දා. හැබැයි පරණ පාර ඔස්සේ කොට්ටාව පැත්තට යන හැම දවසකම මගේ ඇස් ඒ ඉසව්වේදී දකුණු පැත්තට හැරෙනවා. දැන් එතැන ඒ බේත් ශාලාව නැතත්.)

පවුලේ වැඩුමල් දරුවා විදිහට නිමල් දිසානායක කොල්ලා අම්මත් එක්ක එතැනට යනවා තවමත් මගේ ඇස්වල... අම්මා ඇඳගෙන ඉන්න පරණ හම්පඩ වොයිල් සාරිය- නිදි ඇඳගෙන ඉන්න ජංගි කලිසම... එකම චීත්ත කමිසේ...

ජීවිතේ අපට විහිලු කරන හැටි!
(ඒ 1965 මනස් පින්තූරයක් නම්... මේ ඊට අවුරුදු හැටකට පස්සේ..) එදා බස් එකේ යන්න සත දහයක්- පහළොවක් නැතිව හිටි අපටත් කවුරුන් හරි බස් ගාස්තුව ගෙව්වා නම්!
පහුගිය කොටසට comment එකක් එවමින් Lotus රසිකාවිය කියල තිබ්බ විදිහට මං YouTube රසිකයෙක් තමයි. ඒත් ගණනකට. එහෙම වෙලාවක තමයි අර මුලින් කියපු වීඩියෝව දැක්කේ. ඒත් ඒ වෙලාවේම නං ඒක මගේ හිතට වැදුණේ නෑ!
ඒ වෙනකොටත් අර පන්සලට දානයක් පූජා කරන්නට පිඹුරුපත් අඳිමින් උන්නේ.

මතකයි නේද අපේ දයානන්ද බක්කරේ මුදලාලි මහත්තය. හඳුන්ගමුවෙ පංසලේ සුමන පොඩි සාදුට සූකර මාංශත් එක්ක රාත්තිරි දානේ පිරිනමපු උපාසක මහත්තයා...

දයා මට කියලයි තිබ්බේ එයා මට උදව් කරන විත්තිය. “සල්ලි දෙනවට වැඩිය හොඳයි නිමල් අයියේ දානේ වේලකට ඕනි කරන බඩු සේරම ගෙනිහින් දෙන එක. තමුසෙ ඕනේ කරන බඩු ලැයිස්තුව හරි ගස්සනවකෝ. වෙන කොහෙන්වත් ගන්න බැරි තරං අඩුවට මං ඒ බඩු සේරම ඔයාගේ ගෙදරටම ලැබෙන්න සලස්සන්නං. සේරම ට්‍රාන්ස්පෝට් මගෙන්... දානේ දවසටත්...”

“වැඩේ සූදානං කරගෙන අපටත් කියන්නකො...” කියමිනි, තවත් හිතවතුන් උන්නේ.

ඒ අතරේය අර YouTube වීඩියෝව මගේ කල්පනාවල උඩට උඩට මතු වෙන්නට ගත්තේ.
“මර්වින්, මං ළඟදී දවසක මෙහෙම වීඩියෝ එකක් දැක්කා. මට පිළිකා රෝහල ළඟට ගිහිං මේ බස්වල තොරතුරු හොයල බලන්න ඕනි. යමුද?”
“උඹට යන්න ඕනි දවසයි වෙලාවයි විතරක් තීරණේ කරලා කියපං බං... මං එක්ක යන්නං.”

දුර බැහැර සිට අපේක්ෂා රෝහලට එන බස් සියල්ලම දහවල් එකහමාරට කලින් ආපසු යන බවයි මා සොයා ගත්තේ. (එහෙම එන කුරුණෑගල බස් රියේ රියදුරු මහත්තයයි- කොන්දොස්තර මහත්තයයි තමා මේ.)

ආයෙමත් පුංචි සෝදිසියක්.

දුර බැහැර සිට අපේක්ෂා රෝහලට එන බස් සියල්ලම දහවල් එකහමාරට කලින් ආපසු යන බවයි මා සොයා ගත්තේ. “ඉස්පිරිතාලෙට එන බස් ඔක්කොම ඒ අවට තැන්-තැන්වල park කරල තියෙන විදිහයි පෙනෙන්නේ. අපි එකොළහමාරට එතෙන්ට යං.”

මර්විනුත් මාත් එතැනට යද්දී ඉස්පිරිතාලය පෙනෙන තෙක් මානයේ නවත්තල තිබ්බේ එක බස් එකක් විතරයි. “නිමලො, ඔයාට පුළුවන්නෙ තනියම අර බස් එකට ගිහිං විස්තර අහගන්න... මම ගිහිං බලන්නං අනිත් බස් නවත්තල තියෙන්නෙ කොහේද කියලා.”

අපේ අදහස කිව්වාම ඒ බස් එකේ ඩ්‍රයිවර්- කොන්දොස්තර මහත්වරුන් දෙන්නාම මට උදව් කළේ උපරිමෙන්.
“ලොකු පිංකමක් මහත්තයෝ ඔයාල කරන්ඩ හදන්නේ. සමහර ලෙඩ්ඩුන්ගේ ගෙදර අය මෙහාට එන්නේ කැටයක් කඩල බස් ගාස්තුව හොයාගෙන. ඒ තරමටම අසරණ මිනිස්සුත් සෑහෙන්න එනවා”
“ගෙදරක අම්මට හරි තාත්තට හරි පිළිකාවක් හැදුණයි කියන්නේ ඉතිං ඒ පවුලම ලොකු වළකට වැටුණා වගේ තමයි. දරුවන්ව තනියෙන් ගෙදර දාල ලෙඩාව බලන්න එන්නයැ? එක සැරයකට වුණත් පොඩි වියදමක්ද?”
“මෙහාට ලංකාවේ හතර වටෙන්ම බස් එනවා. අනුරාධපුර- පොළොන්නරුව- මොනරාගල- ඇඹිලිපිටිය- වව්නියාව- මහියංගනේ- නුවර... හැම තැනින්ම...”
“දැන් පිළිකාව කියන්නෙත් උණ හෙම්බිරිස්සාව වගේ ලෙඩක් වෙලා.”

ඇත්තය! ඇත්තම ඇත්තය!!
‘1985 දී ශ්‍රී ලංකාව තුළ අලුතින් සොයාගෙන තිබුණේ පිළිකා රෝගීන් 5,012ක් පමණයි. නමුත් ඒ ඒ වසර තුළ අලුතින් හඳුනාගන්නා පිළිකා රෝගීන් ප්‍රමාණය ක්‍රම- ක්‍රමයෙන් වැඩි වෙලා 2020 වසර වෙනවිට අලුතින් හඳුනාගත් පිළිකා රෝගීන් ප්‍රමාණය 37,648 දක්වා වැඩි වී තිබෙනවා. මෙම ප්‍රමාණය 1985 දී හඳුනාගත් ප්‍රමාණයට වඩා හත් ගුණයකින් වැඩි වීමක් බව පැහැදිලියි.’

එහෙම වාර්තා වෙලා තිබ්බේ 2023 අවුරුද්දෙ. දැන් තත්ත්වය ඊට වඩා නරක් වෙලා විය යුතුයි.
ඒත් ඒ විත්තියක් මං අර කොන්දොස්තර මහත්තයාට කියන්න ගියේ නෑ.

මොකද, ඒ කොන්දොස්තර මහත්තයා ටිකට් කඩන්නෙක් විතරක් නෙවෙයි; තොරතුරුත් එකතු කරන; ඒවා පතුරුවන්නට පටන් ගත්තාම නොනවතින්නෙකු බව ඒ වෙද්දී හොඳටම පෙනෙමින් තිබ්බ නිසා... “මම අපේ මේ ඩ්‍රයිවර් අයියටත් කිව්වා මහත්තයෝ. කෑම... කෑම... අපි කන කෑම තමයි මේ ලෙඩේට මුල. ඉස්සරත් මෙච්චර පිළිකා ලෙඩ්ඩු හිටියැයි?” එයා හැදුවේ එයා දැනගෙන උන් ඒ සේරම විස්තර ටික එක දවසෙන්ම මට කියන්නයි.

“මල්ලී, මේ මහත්තයට වෙනින් වෙලාවක කියන්න ඔය විස්තර ඉතුරු කරලා තියා ගනිං. දැන් මහත්තයට ඕනේ කරන දේවල් කියා දියං, මිනිස්සු එන්න ඉස්සෙල්ලා.” එතැනදී මාව ගලවා ගත්තේ රියැදුරු මහත්තයා.

තෑගි බෝගත් අරගෙන- ෂෙහානි හා දරු දෙන්නාත් කැටුව ආ අකලංක...

“ඔක්කොම බස් මෙතැන park කරන්න ඉඩ නැහැනෙ මහත්තයෝ. ඒවා ඉඩ තියෙන  තියෙන තැනක නවත්තගෙන ඉඳලා දොළහමාර විතර වෙද්දී තමයි මෙහාට ගේන්නේ. එකහමාර විතර වෙද්දී බස් ඔක්කොම ලෝඩ් කරගෙන පිටත් වෙලත් ඉවරයි. ඉතිං, මහත්තයල සේරම බස්වලට බස් ගාස්තුව ගෙවන්න එනවා නං දෙතුන් දෙනෙක්ගේ කට්ටියක් විතරක් ඇවිල්ල මදි වෙයි නේද?”

පැන ගන්නට අමාරුම කඩුල්ල ඒක වාගේය.

දැන් මගේ හිත-මිතුරන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකුම නිවාඩු අඩුම අයයි; ඉතාමත් කාර්ය බහුල අයයි. ‘කාවද ඉතිං වැඩේට අල්ල ගන්නේ? අල්ල ගත්තටමත් මදිනේ... වැඩේට ගැළපෙන අය වෙන්නත් එපැයි! මර්වින්... නමී... වෙන? ආ.. තමිරත් එයි.’

ඒ තුන් දෙනාම කැමැත්ත දුන්හ.
ඒත්... ඒත්... මගේ සැලැස්ම වුණේ එක බස් රථයකට තිදෙනෙකු බැගින් යවන්නටය. එහෙම ගණන් බැලුවම,  අඩුම තරමින් බස් හතරකටවත් පිරිස යවන්නට නං දොළොස් දෙනෙකුවත් උවමනාය...

“මහප්පේ... ඔයා අද දවසම ගෙදර ඉන්නවද?”
“අකලංක! ඔයා? කොහෙ ඉඳලද...”
“අපි හදිසියේ ලංකාවට ඇවිත් යන්න ආවා. අද මහප්පව බලන්න එන්නයි හදන්නේ.” අවුරුදු හතකට කලින්, අකලංකය, මගේ blog අඩවිය සකසා දුන්නේ; ඊට ටික කාලයකට පස්සේ, ලංකාවේ තත්ත්වය ගැන කලකිරී දරුවන් දෙන්නාත් එක්කම සිංගප්පූරුවට ගියේ.

තෑගි බෝගත් අරගෙන- ෂෙහානි හා දරු දෙන්නාත් කැටුව ආ ඒ හාදයාටත් මට මතු වී තිබෙන ගැටලුව කිව්වා විතරය. “අපේ ෂෙහාන්ටත් කියන්නකෝ මහප්පේ... ප්‍රමෝද්‍යත් එයි. මමත් ඒ දෙන්නට කියන්නං...” අකලංක කිව්වේය.

ඒ විතරක් නොවේ, එවෙලේම රුපියල් 50,000/-කුත් මගේ අතේ තිබ්බේය.
“...මේක මහප්පලා නැනා වෙනුවෙන් කරන්න හදන වැඩේට මගෙන්.”
“තවම plan කරනවා විතරයිනෙ මිනිහෝ.”
“කමක් නෑ... කමක් නෑ. අපි ඔක්කොම දන්නවනේ මහප්පගෙ හැටි. ඔයා කීයටවත් මේ සල්ලි වෙන වැඩකට නොගන්න බව. තව දවස් තුන හතරයි මහප්පේ අපි මෙහෙ ඉන්නේ. දන්නවනෙ, ඒ රටවල නිවාඩු නැහැනෙ මෙහෙ වගේ.”   

අකලංකලා පිටත්ව ගිය සැණෙන්ම මං කළේ අර රුපියල් 50,000/- වෙනමම කවරයකට දමන එකයි; විස්තරයක් ලියූ කඩදාසියකුත් එක්ක. ‘අම්මාට පිං පිණිස කරන්න  හදන වැඩේට අකලංක දුන් සල්ලි- පනස් දාහයි’.
දැන් හරි. හදිසියේ මං මැරුණත් ගෙදර කට්ටිය දන්නවා මේ සල්ලි මොනවටද කියලා.

ඊට පස්සේ පෙනුණේ මං වහන්සේ මැරෙනකල්මත්; කූරියා ගහනකල්මත් ඒ පිංකම කරන්නට  නොලැබෙන විදිහකි. මගේ ලෙඩ ගතිය වැඩි වුණේය; රටේ දේශපාලන තත්ත්වය උණුසුම් වුණේය; එක දිගටම වගේ වහින්නටත් පටන් ගත්තේය!

ලොකු අයිය දන්නවද, අපේ ෂෝනා තමයි ඒ wedding එකේ දෙවෙනි මනමාලයා...

එහෙම නමුත් අර පනස්දාහට තව 25,000/-කුත් එකතු වුණේය. ඒ මෙහෙමය.

චූටි නංගිගේ සැමියා සුදිත්, ලොකු පුතා ෂෝනුත් එක්ක ලංකාවට ආවේය. ඒ සුදිත්ගේ ඥාති පුත්‍රයෙකුගේ විවාහ මංගල්‍යයකට සහභාගී වෙන්නටය. “ලොකු අයිය දන්නවද, අපේ ෂෝනා තමයි ඒ wedding එකේ දෙවෙනි මනමාලය...”
“මරුනෙ Sudith! කාලෙ ගෙවෙන ඉක්මන... මට තවම මතකයි ඔයාලගේ වෙඩිම තිබ්බ හැටි... ෂෝන්ලා පොඩි දවස්වල ලංකාවට ආවාම දඹුල්ලේ trip එක ගිය හැටි, කණ්ඩලම වැවේ නෑව හැටි... එහෙව් පුතා දැන් මටත් වැඩිය උස ඉලන්දාරියෙක්!”

සුදිත්ලා මාව බලන්නට ඇවිත් තිබ්බෙත් බරටම කද මලු උස්සාගෙනය. ඒ මදිවාට වගේ රුපියල් 25,000/කුත් මගේ සාක්කුවට එබුවේය.
“එපා කියන්නෙපා ලොකු අයියේ. මහ ලොකු ගණනක් නෙවෙයිනෙ. ඔයාට බෙහෙත් ගන්න තියා ගන්නකො.”
”ඔයාලා ගෙනත් තියෙන තෑගි හොඳටම ඇති සුදිත්. මං මේ සල්ලිත් දානවා අපේ අම්මා වෙනුවෙන් කරන්න යන පිංකමකට.”

විස්තර ඇසුවාම සුදිත් upset වුණේය!
“ලොකු අය්යා ඕක තියාගන්න. මම දීපානිත් එක්ක කතා කරලා ඒ පිංකමට සල්ලි එවන්නං.”
“එපා, එපා. අම්මගේ මරණෙ වෙලාවෙයි- හත්දවසේ; තුන් මාසේ දානේ වෙලාවලයි ඔයයි චූටි නංගියි හවුල් වුණු තරම හොඳටම ඇති. මේ මදැයි...”

එහෙම තියෙද්දීය මං ෂෙහාන්ට (අකලංකගේ නැඟණිය සිඟිතිගේ හබියාට) ඇමතුවේ.
“මහප්පට කී දෙනෙක්ද ඕනි? මම යාළුවො කීප දෙනෙකුට කතා කරන්නං. හැබැයි මගේ ඔක්කොම යාළුවො ඉන්නේ වත්තල. පල්ලියේ චැරිටි වැඩ කරල තියෙන නිසා ඔයාගෙ වැඩේටත් නියමෙට match වෙයි. ප්‍රමෝද්‍යත් නිවාඩුවක් දාලා හරි එයි...
මහප්පගෙ යාළුවො තුන් දෙනෙක්නේ ඉන්නවයි කිව්වේ. එතකොට ඔයාත් එක්ක හතර දෙනයි...”
“පොඩ්ඩක් හෝව් ෂෙහාන්! මාව count කරන්න එපා. හරියට ඇවිද ගන්නවත් බැරුව ඉන්න මේ ලෙඩ මරගාතේ එතෙන්ට ගිහිං මොනව කරන්නද? මම එන්නෑ... ඒත් ගෙදර ඉඳලා ඔයාලට කෑම ටිකක් හදනවා- වැඩේ ඉවර වෙලා ආවාම කන්න.”

“පිස්සුද මහප්පේ? මං එයාලට අපේ ගෙදරදී සංග්‍රහ කරන්නං. ඔයා මහන්සි වෙන්න එපා.”
“Date එක ෆික්ස් කර ගත්තට පස්සේ, මම දවස් දෙක තුනකට කලින් ඉඳලයි එක එක කෑම හදන්නේ... එතකොට මහන්සියක් නෑ ෂෙහාන්.”
“එහෙනං මහප්පේ, මම අපේ එක්කෙනාටත් කියන්නං මොන-මොනවා හරි හදන්න. මොනවද අපි හදන්න ඕනි...”   

“ෂෙහාන්, ඔයාලටත් මොනා හරි හදන්නම ඕනි නං තක්කාලි සැලඩ් එකක් හදන්න.”
“Ok මහප්පේ!”

ඒ වැඩේ ලීඩ් කරන්න ෂෙහාන්ට පැවරුවා. (ෂෙහාන්, සිඟිති හා දරු දෙදෙනා)

“ලොකා, හිමන්‍යාගේ වැඩ අස්සේ මට නං ඔය වැඩේට එවෙන එකක් නෑ.” පෙබරවාරි 22 වෙනි සෙනසුරාදාට අපේ පිංකම යොදා ගන්නා විත්තිය කිව්වාම මානෙල් තැවුණාය.

“තමුසෙ ඇවිත් මොනව කරන්නද හලෝ... මාත් එහාට යන්නෑ... ඒ වැඩේ ලීඩ් කරන්න ෂෙහාන්ට පැවරුවා. එයා ඒක කරයි!”

“එහෙනං මේකත් ඒ වැඩේට ගන්න.” මානෙලුත් රුපියල් 5,000/- නෝට්ටු දෙකක් ගෙනවිත් දික් කළාය. “තමුසෙල පහුගිය ටිකේ කරපු පිං මදැයි. එකක් විතරක් හොඳටම ඇති! මේක ගත්තමත් ඔක්කොම අසූ දාහක් වෙනවා. තවම මං හිතාගෙන ඉන්න ගණන මේකට එකතු කළෙත් නැහැනෙ...”

“එහෙනං අපිට කරන්න දෙයක් නැහැනෙ ලොක්කා. 22 වෙනිදා ආවම හරිනේ. එදාටනෙ වැඩේ කෙරෙන්නේ. කීයටද මං එන්න ඕනි?” නමී ඇහුවේ එතකොටයි. (Blogs හරහා මිතුරු වුණු නමී දැන් මගේ මිතුරන්ගේ මිතුරෙකි; අපේ පවුලේත් හිතවතෙකි; විශේෂයෙන් හිමන්‍යා දෝණියන්දෑගේ.)  

“පිස්සුද මිනිහෝ? කවුද කිව්වේ ඔයාට කරන්න වැඩ කොටසක් නැහැ කියලා. ඔයාට වැඩ දෙක තුනක්ම තියෙනවා කරන්න.”
“උයනකොට උදව් වෙන්නද?
මානෙල් දන්නවද, ඔයාලගේ ලොකු අයියා හිටි ගමන් මට කියනවනෙ පොල් ගෙඩියක් ගාලා දෙන්නයි කියලා- නෙවිල් ලොක්කා එළවලු කපන අතරේ...”
“අපේ ලොකා එහෙම තමයි නමී. හාමුදුරු නමකට හරි කියලා වැඩ කරවාගන්න අපේ ලොකා දෙයියා!”

තෙවෙනි කොටසටà