හතලිහේදී... දහතුන්වෙනි කොටස

‘ආදරය අතක් විදියට ගත්තොත් ඒ අතේ ඇඟිලි පහෙන් එකක් විතරයි ලිංගිකත්වය කියන්නේ. වයසින් මුහුකුරා යද්දී ආදරය කියන්නේ ලිංගිකත්වය විතරක් නෙමෙයි කියලා බහුතරයකට තේරුම් යනවා. අතකින්වත් අල්ලන්නේ නැතුව; හුස්මක්වත් ගෑවෙන්නේ නැතුව; එයාගේ සතුට සැනසීම ආරක්ෂා කරන්න පුළුවන් නං... වීඩියෝ කෝල් එකකින් විතරක් උනත් අවුරුදු ගානක් බැඳීම තියාගන්න පුළුවන් නං අන්න ඒකට තමයි ආදරේ කියන්නේ...’

‘රාග සූත්‍ර’ වැඩ සටහනේ comments තීරුවට Nagoda Vithana රසිකයා කියල තිබුණා.

You are a seductive guy. මටත් පරිස්සම් වෙන්න වෙනවා.

ටිකක් හිතපං මනුස්සයෝ. උඹ සමනලයෙක් බව ඇත්ත. ඒ වුණාට ඉවක්-බවක් නැතුව ඔහොම එක එක්කෙනා එක්ක පැටලෙන්න ගියෝතිං... මතකයි නේද ගිය වතාවේ මේ එංගලන්තේදිම අශාන් උඹට දුන්නු පට්ටම?

(‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ කියවන ආදරණීය රසික- රසිකාවියනි. මා උමතු කළ අශාන්ගේ වග ‘තිස් එකේදී... -නවවෙනි කොටස’ ලියද්දී ඔබට විස්තර සහිතවම කීවෙමි.
“මාත් ඒ වගේ. කයිසරුත් ඒ වගේ. ඒ හින්දම දැන් මට හිතෙනවා නිමල්, අපි දෙන්නම ඔයාව ඈතින් තියා ගන්න එක අපි තුන් දෙනාටම හොඳයි වගේ කියලා.” එච්චර වෙලාවක් මගේ උරහිස උඩින් තිබුණු එයාගේ අත පැත්තකට ගනිමින් අශාන් කීවේය. “...You are a seductive guy. මටත් පරිස්සම් වෙන්න වෙනවා.” අශාන් එහෙම කිව්වත්- කිව්වේ විහිළුවක් කරන්නා සේ හරිම සැහැල්ලුවකිනි.’)

‘කවුද එහෙම පැටලෙන්න ගියේ? මූද හත් ගව්වක් තියෙද්දී අමුඩ ගහන්න එපා අනේ... ඔයාගේ හිතළු!
පව්!! සුමානයක් දෙකක් තිස්සේ ෆැක්ටරියේදී අමන්ව දැක්ක විතරයිනෙ. ඇත්තම කිව්වොත්, ඒ මනුස්සයාව දකින්නත් ආසා හිතුණ තමයි. එච්චරනේ.’

යකෝ, ගිහිල්ලා ඔව්වා කියහං කොණ්ඩේ බැඳපු චීනුන්ට. හැබැයි දැන් චීනෙත් එහෙම චීනෝ නෑ.
එච්චරනේ! එච්චරනේ!! කියන ලස්සන. උඹ උඹටම හොරෙන් අමන්ට දැලක් දාන්න හිතුවේ නැද්ද... හරියටම ඒ දවස්වල මේ ඇඳ උඩදීම... අශාන් ගැන හීන දැක්ක වගේ... අමන් ගැනත් හිතුවේ නැද්ද කියහං... ඔය පිජාමාවම නේද එතකොටත් ඇඳගෙන උන්නේ...

එතකොටය, මට කල්පනා වුණේ.
පළමු වතාවේ එංගලන්තයට පැමිණි වෙලාවේ මට වෙන්කර තිබ්බේ දීපාල්ගේ කාමරයයි. මේ වතාවෙත් එහෙමය.
“ඔයා ආපහු යනකොට දාල ගිය ලොකාගේ ඇඳුමුයි අනිත් බඩුමුට්ටුයි ඔක්කොම මගේ වෝඩ්රොබ් එකේ අරං තියලයි තිබුණේ. අපි ඔක්කොමලම හිතුවේ ලොකා ඉක්මනටම ආපහු ඉංගලන්තෙට එයි කියලනේ. ඔන්න ඒ සේරම මම උඩ තට්ටුවෙන් තිබ්බා. ඔයාට ඕනි නැති ඒවා තියෙනව නං තෝරලා විසි කරමු!”

මා හවුන්ස්ලෝහි ගෙදරට දෙවෙනි වතාවට ආ දවසෙම මල්ලියා කිව්වේය.
එහෙම රැකගෙන තිබුණ පිජාමාවකි, මං එදා ඇඳගෙන හිටියේ. මොහොතකට මගේ හිත අතීතයට දිව්වේ ඒ තත්පරයෙයි. හිත නැවතුණේ අශාන්ලා හඳුනාගත් දවස ළඟදියි.
‘...සුමිත්‍රා ආන්ටිත් එතැනට ආවාය. ඉතාම උණුසුමින් අර තරුණයන් දෙන්නාව වැලඳ ගත්තාය. ඔවුන්ව අපට හඳුන්වා දුන්නාය.

“මේ රෝයිගේ brother අශාන්... මේ අශාන්ගේ ෆියෝන්සේ කයිසර්....”
ඒ දෙන්නාම කඩවසම් පිරිමි පරාණකාරයන්ය.’

රෝයි අංකල් එයාගේ මල්ලී සමනලයෙකු වීම රිස්සුවේ නැත; කයිසර්ව රිස්සුවෙත් නැත. එහෙත් සුමිත්‍රා ආන්ටි සිය මස්සිනාවවත්, ඔහුගේ ලිංගික සහකරුවාවවත් හෙළා දැක්කේ නැත. ඔවුනට අවමන් කළෙත් නැත. නෑ හිත මිතුරන් මධ්‍යයේදී පවා ඒ දෙදෙනා ‘සමරිසි යුවල’ක් ලෙස ‘කුල වද්දමින්’ ඔවුන්ට උදව් කළාය.

මුල්කිරිගල පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන් වහන්සේ පොඩි නමට කියලා කාලමක් පිම්බෙව්ව හැටි. අර සුද්දි- නහයෙන් කටෙන් ලේ දාලා වැටුණේ... 

‘අතීත ස්මරණය’ ඕන්න ඔතැනට ආවාමය මගේ යටිහිත ආයෙමත් පණ ගහලා හිත් ඉස්මත්තට ආවේ.

උඹත් සමනලයෙක් කියලා ලෝකෙට එළිදරව් කළොත්... තමුසෙගෙ දෙවෙනි විශ්වයේ කතන්දරේ ප්‍රසිද්ධ කළොත්... මොන ගිනි විජ්ජුම්බරයක් වේවිද?

“පුතේ, කොයියම්ම දෙයක් වුණත් තදියමට- හිතුණු පළියට කියන්නත් එපා, කරන්නත් එපා. ඒකයි ඤාණවන්තකම. කොයි දේටත් හොඳ වෙලාවක් තියෙනවා, පුතේ. නරක වෙලාවලුත් එහෙමයි.”
(අපේ ආච්චී මට ඉගැන්නුවේ එහෙමය. එයා ඉගැන්නුවේ ‘තියරි’ විතරක් නොවේ. ඒ න්‍යායයන් පැහැදිලි කරන උදාහරණ තොගයකුත් කියා දුන්නාය. ‘පාඩම’ට එකතු කරන්නට බැරි තරම් තවත් කරුණු තොගයක් ඒ හැම විටෙකම ආච්චිගේ දැනුම් පෙට්ටගමේ පිරී තිබුණු අයුරු තවමත් මගේ කුහුල දනවයි!)

”රංජි පුතාට මතක ඇතිනෙ කලින් දවසක මං කියල දුන්නු මුල්කිරිගල පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන් වහන්සේ පොඩි නමට කියලා කාලමක් පිම්බෙව්ව හැටි. අර සුද්දි- නහයෙන් කටෙන් ලේ දාලා වැටුණේ...”

“...කොයි දේටත් හොඳ වෙලාවක් තියෙනවා, පුතේ. නරක වෙලාවලුත් එහෙමයි.” ආච්චිගේ අවවාදය මගේ හිත ටිකාක් විතර ඔද්දල් කළත් එක්ක.

එහෙම අවවාදවලින් මිනිස්සු හැදෙනවා නං...
මාළු ඇම ගිලින්නේ නොදැනුවත්කමින්; පළඟැටියන් ගින්දරට පනින්නේත් නොදැනුවත්කමින්. ඒ තිරිසනුන් නෙවෙයිනෙ- දියුණු මොළයක් නැති සත්තු. ඒත් මිනිස්සු... දැන දැනම නෙවෙයිද අපි කරන වැරදිවලින් වැඩි හරියක්ම කරන්නේ?

අවුරුදු පන්දහසක් කල් නිර්මල බුදු දහම රැකෙනවාය කියන මේ ධර්මද්වීපයේ ‘රුපියල් පන්දාහේ කුලියටත් මිනී මරණ මිනිසුන් ගැන’ කියවද්දී ඇත්තෙන්ම මං සලිත වුණා!
‘ගණේමුල්ල සංජීව යනු රු.5000 ටත් මිනී මරන්නෙකු බව පාතාල ලෝකයේ පවතින ප්‍රකට මතයකි...’

අනුන් ගැන නං මාත් එහෙම විවේචනාත්මකව කියනවා තමයි. ඒත් මං වහන්සේ වුණත් එක එක්කෙනා දෙන අවවාද පිළිගන්නෙ අඩුවෙන්. මොකෝ දන්නවද? ලෝබ නැතුව අවවාද වගුරණ ගොඩක් උදවිය එව්වා පිළිපදිනවා පෙනෙන්නේ අඩුවෙන්. අනෙක ඉතිං, මසුරං වටිනා අවවාද වුණත් බලෙන් මගේ කරේ පටවනවට මං නං කොහෙත්ම කැමති නෑ!

මඟ පෙන්වීම් වගේ දේවල්- අවවාදාත්මක දේවල්- ගොඩාරියක් මගේ ජීවිතේට එකතු කරලා තියෙන්නෙ නම් පොත්; පත්තර; චිත්‍රපට; නාට්‍ය වගේ දේවල්වලින්. මගේ හිතට වැදුණු එහෙම උපදේශ; අවවාද වැඩිම හරියක් ‘ගෙඩි පිටින්ම දීල තිබ්බ අමු අවවාද’ නං නෙවෙයි. මම කැමතිත් ඒ පන්නේ එව්වාටයි. ‘We provide-You decide’ පන්නෙට.
එතකොට අපි කැමති නං ගන්නවා. නැත්තං නිකං ඉන්නවා!

එහෙම දෙගිඩියාවකට මුහුණ පාලා තියෙන අය; දෙලොවක් අතර අතරමං වෙලා උන්නු අය නං දන්නවා එහෙව් වෙලාවක දැනෙන අසහනේ...

ඒත් හත්තික්කේ, එදා රාත්තිරියේ හිතට වැදිච්චි අදහස ටික දොහකින් මට අමතක වෙලා ගියේ නෑ. හිත පාරවමින් පොලා පැන-පැන ඉස්මතු වුණා.

‘ඔව් යකෝ! තිස් අවුරුද්දක් විතරම තමුසෙ හැංගිමුත්තං කෙළියා මදැයි! දැන්වත් ඔන්නොහෙ ඇත්ත කියල දාලා හිත නිදහස් කර ගනිං මිනිහෝ!’
ඉතිං, මං වහන්සේ එකලාවම තීරණේ කළා මගේ කතන්දරේ එළිදරව් කරන්න.

‘පරෙස්සමින් නිමලෝ! අහක යන නයින්ව ඇදලා අරගෙන රෙද්ද අස්සෙ දාගන්නවා වගේ නෙවෙයි- සමහරවිට කනවෝ කනවෝ කියලා කෑ ගහන්නත් වෙයි!’ හිත අනතුරු අඟවමින් බලාගෙන උන්නා.
මට තිබ්බ ලොකුම ප්‍රශ්න වුණේ පටන් ගන්නේ කොතැනින්ද- කාගෙන්ද- කොහොමද කියන එකයි! (එහෙම දෙගිඩියාවකට මුහුණ පාලා තියෙන අය; දෙලොවක් අතර අතරමං වෙලා උන්නු අය නං දන්නවා එහෙව් වෙලාවක දැනෙන අසහනේ පොඩි නැති විත්තිය!)

අවුරුදු දහස් ගණනාවක් තිස්සේ දස පාරමිතා පුරමින්- ආත්ම සිය ගණනාවක් තිස්සේ බුදු බව පතමින් සසරේ සැරි සරලා, දස මාරයන් පරදවලා සම්මා සම්බුද්ධත්වයට පත් වුණු සිද්ධාර්ථ ගෞතම බුදුන් වහන්සේටත් එහෙව් ප්‍රශ්නයක් ආවනේ-
කාටද පළමුවෙන්ම බණ කියන්නේ කියලා... තමන් වහන්සේ දේශනා කරන්නට යන ධර්මය අවබෝධ කර ගැනීමට තරම් නුවණ මුහුකුරා ගිහිං තියෙන අය ලෝකෙ ඉන්නවද කියලා...

ඒ ගැන කල්පනාවට ගත්තු ගමන්ම මගේ සිහියට ආවේ සමන්ති පද්මිණී දිසානායක; Sam; අපේ පවුලේ හත්වැන්නී. ඇඟපතින් හැඩ රුවෙන් එයා අපේ මහරගම ආච්චී වගෙයි. මොළයෙනුත්!
මට පෙනෙන විදිහට නං මගේ නංගිලා- මල්ලිලාගෙන් බුද්ධිමත්ම කෙනා වෙන්නෙත් සෑම්.
(දීපාල්- අනිල් දෙන්නාගේ ‘ටිකිරි මොළවල්’ ගැනත්, දීපානිගේ මොළේ වැඩ කරන හැටි ගැනත් අපූරු අවස්ථා දෙකක් ගැන ඔයාල දැනටමත් කියවලා තියෙනවනේ.)
ඔව්! සමන්තිට තමයි ඉස්සෙල්ලම කියල බලන්න ඕනි! සමන්තිනේ වෙඩින් කාඩ් එකටත් අම්මලගෙ නම් නොදා මගේ නම දැම්මෙ. එයාට කිව්වට පස්සේ... බලමුකෝ මොකද වෙන්නේ කියල...

නිමල් දිසානායකයා ඒ විදිහට තීරණය කළ විත්තිය හැබෑය. ඒත් ඒකා පිටිං පෙන්නන තරමට දරදඬු නැති හින්දා දස අතේ කල්පනා කළේය... ඒ, එම තීරණය ක්‍රියාත්මක කළ යුත්තේ කොහොමදැයි කියලාය.
ඒකා වැඩියත්ම කල්පනා කළේ, උදේ හවස දෙකේ බස් එකේ යන අතරෙය. (එංගලන්තයේ වෙලාවට- කලාවට දුවන බස් රථ ගැන මා මීට කලින් ලියා ඇත.)

බස් පාස් එකක් ගත්තම ලාබයි. දවසට දෙතුන් පාරක් වුණත් එකම ගමන යන්න පුළුවන්...

ඒ බස්වල ඇතුළතත් පිටතත් පෙනුම චාම්ය. දිදුලන බබළන විච්චූර්ණ සැරසිලි නැත. තිස්තුන් කෝටියක් දෙවි දේවතාවන් වහන්සේලාගෙන් එකම එක්කෙනෙක්වත් බස් එකේ පැත්ත පළාතකට වැද්දාගෙන නැත. කන් පැලෙන ‘ඩඟර ඩඟර’ සිංදුත් නැත.

පා පුවරුවේ එල්ලීගත් ගමන්- පාරේ අනිත් වාහනවලට ඉස්සර කරන බව පෙන්වන්නට අත දික් කරගෙන සංඥා කරමින් යන ‘මදාවි කොන්දොස්තර අය්යලාත්’ නැත.

කිසිම කලබලයකින් තොරව- විනීතව බස් රිය පදවන්නෙත්, බසයට නඟින මඟීන්ගෙන් අදාළ ගාස්තුව අය කරගෙන tickets නිකුත් කරන්නෙත් බසයේ රියදුරු මහතා තනිවමය!

ඒ දවස්වල ඔහොම විස්තර ලියනකොට මං වහන්සේට මඟ ඇරිච්ච කාරණාවක් Lotus රසිකාවිය විමසල තිබුණා- මේ posts මාලාවේ දසවෙනි එකේදී.
‘නිමල් එතකොට පලවෙනි දවසෙම පාරවල් හොයාගෙන බස් එකේ වැඩට ගියාද, නැත්නම් දීපාල් ගිහිල්ලා දැම්මද. ඒ දවස්වල paper tickets තියෙන්න ඇත්තෙ දැන් වගේ ATM කාඩ් එක touch on කරන්න බැරුව ඇති නේද.”

අපරාදේ කියන්න බෑ, Lotus, බස්සා මහත්තයා දෙන්නා විශේෂ ප්‍රශ්න විමසමින් මාව පොළඹවනවා මගේ පැරණි මතකය අවුස්සන්න. නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන තවත් පාඨකයනුත් ඔය ‘හතර වටේ අතීත විස්තර’ දැන ගන්න අකමැති නැහැ වගෙයිනෙ. ඉතිං ඒ හැමෝම වෙනුවෙන් මං ඇවිස්සුවා ‘පරණ පෙට්ටගම’- එහෙම කළේ Bus Pass එකක් තිබිච්ච බව මතක නිසයි.

බස් පාස් එකය කිව්වට මහ ලොකු එකක් නෙවෙයි, වදේ. අඟල් 4 x 2 ½ size එකේ පොඩි එකක්.
අනෙ අම්මේ... පෙට්ටගමේ පරණ ලට්ට- ලොට්ට අතරෙන් ඒක හොයා ගන්න වෙච්ච මහන්සියක්!

පළමුවෙනි වතාවේ එංගලන්තෙට ගියාම අපේ අම්මා තමයි bus pass කියලා ජාතියක් ගැන අපේ අනිල්වයි, මාවයි දැනුවත් කළේ.
“බස් පාස් එකක් ගත්තම ලාබයි. දවසට දෙතුන් පාරක් වුණත් එකම ගමන යන්න පුළුවන්...” අම්මා කිව්වේ අම්මගෙ bus pass එක පෙන්නන ගමන්.
“එතකොට ලංගමේට පාඩුයිනෙ!” අන්නා කිව්වා. ඒක ඇහුණු ගමන් දීපාල්ලා කට්ටියම උඩ පැන-පැන හිනා වුණා. “මෙහෙ කොහෙන්ද අනිල් අයියේ ලංගමක්... London Transport මිසක්?”
“හරි, හරි. අපි මේ මෙහාට ආවා විතරයිනෙ හලෝ. පොඩ්ඩක් වැරදුණා... ඕකට ඉතිං හොඬවැල පටලෝලා උස්සල අරං පොළොවෙ ගහන්න ඕනිය.”

“අනිල්ට වාසියි මාසේ පාස් එකක් ගන්න එක. ඔයාට නං රංජි එහෙම කරන එක පාඩුයි. ඔයා දිගටම එකම තැනක වැඩ කරනවා නෙවෙයිනෙ. රංජිට වැඩ හම්බ වෙන හැටියට සුමානේ බස් පාස් එකක් ගන්න එක තමයි හොඳම දේ.” ගිය වතාවට අපේ අම්මාගේ ඒ කීම වලංගු වුණත්, දෙවෙනි වතාවේ මට එය ගැලපුණේ නැත.

“ඇත්ත කියපං... උඹට එෆෙයාර් එකක් තියෙනව නේද?” ඒ ගමන්ම අමන් මටත් ප්‍රශ්න කීපයක් එල්ල කෙරුවා.

නිතිපතා සවුත්හෝල් වෙත යන බැවිනි, මා එවර මාසික bus pass එකක් ගත්තේ. ඒ වෙනුවෙන් පවුම් 23.10ක් ගෙවන්නට සිද්ද වී තිබෙන බව bus pass එකේ ඡායාරූප සාක්ෂි දරයි!

ඉතිං උදේ හවා බස් එකෙන් යන අතරේ සිතමින් ගියත් මගේ අර ‘ප්‍රශ්නයට උත්තරයක්’ හම්බ වුණේ නැතිය. එය හම්බ වුණේ මා සිහිනයකින්වත් නොහිතූ විදිහටය.

ඒ ජංගම දුරකථන පෙරළියකට බඳුන් වෙමින් තිබූ යුගයයි. මුලින් මුලින් ගඩොල් බාගයක් තරම් සුවිශාලව තිබුණු මෝබයිලයන් ටිකෙන් ටික පුංචි වෙන්නටත්- හුරුබුහුටි වෙන්නටත් පටන් ගෙන තිබුණේ ඒ වකවනුවේදීය. එසේම ඒවායේ මිලත් අධික ලෙසම පහත වැටෙමින් තිබිණි. ඒ විත්තිය මට කිව්වේ හිත හොඳ බල්නූර්ය; එයා මෝබයිලයක් අරගෙන ආ දවසෙය.
“නිමල් බ්‍රදර්... I took a phone! ලස්සනයි නේද?” බල්නූර් ඒ ජංගම දුරකථනය මටත් පෙන්නුවේය. “දැන් මටත් පුළුවනි ගෙදර ඉන්න මිසිස්ට වැඩියෙන් කතා කරන්න.”

“මිසිස් එක්ක මොනව කතා කරන්නද බ්‍රෝ? ඔන්න කෙල්ලෙක් එක්ක නං...” එතැනම උන් අමන් විහිළුවෙන් ඇහුවේ එතකොටය.
“ඒක නෙවෙයි, නිමල්. උඹට උඹලගෙ රටේ කෙල්ලෙක් ඉන්නවා නේද? ඇත්ත කියපං... උඹට එෆෙයාර් එකක් තියෙනව නේද?” ඒ ගමන්ම අමන් මටත් ප්‍රශ්න කීපයක් එල්ල කෙරුවා.
“එකක්? එකක් නෙවෙයි අමන්, මට එෆෙයාර්ස් ගොඩක් තියෙනවා...” ඇත්තම ඇත්තක් බොරුවක් වගේ දැනෙන විදිහට මං කිව්වේ එතකොටයි.

එතකොට අමන් කිව්වේ මං කීයටවත් නොහිතපු දෙයක්.

“කෙල්ලෝ විතරක් නෙවෙයි නිමල්... උඹට නං කොල්ලො එක්කත් එෆෙයාර්ස් තියෙනවා වෙන්නැති! ඇත්තටම උඹට එහෙම එෆෙයාර්ස් තිබිලා නැද්ද?”
ඒ කතාවෙන් නං මං තිගැස්සුණා. ඒත් ඒ විත්තිය කාටවත්ම නොපෙනෙන්න කට පුරවලා හිනාවක් දාන එක මට එච්චර අමාරු වුණේ නෑ. මගේ රංගන කෞශල්‍යය එතකොටත් ඉතිරි වෙලා තිබුණු හින්දා.

නමුත් මගේ හිත නං තිබ්බේ දෙමෝලෙන් පිටි කොටන ගණනට.
ඇයි අමන් අරහෙම ප්‍රශ්නයක් ඇහුවේ... මට දිගටම හිතුණා.

ඒ වෙලාව මතක් වෙද්දී මේ දැනුත් මගේ හුස්ම වැටිල්ල වේගවත් වෙනවා... මුහුණට; විශේෂයෙන් කන් පෙතිවලට ලේ පිරෙන හැටි දැනෙනවා... ඇස් දෙකත් දිලිසෙන්න පටන් ගෙන වෙන්නැති...

එ..හෙ..නං අ..ද..ට නවතින්නං. ඊළඟ කොටස කියවන්නත් මෙහාට එනව නේද?à

හතලිහේදී... දොළොස්වෙනි කොටස

‘ඒ දුර්ගන්ධය මුඛ දුර්ගන්ධයක් විතරක් නෙවෙයි නේද. ඒගොල්ලො සමහරු කන කෑමවල තියෙන අධික කුළුබඩු සාන්ද්‍රණය (intensity) නිසා දහඩියවලට ඒ දුර්ගන්ධය එකතු වෙලා තියෙන්නෙ. නිමල් කලින් ගිය වෙලේ එහෙම අත්දැකීම් තිබුනෙ නැත්ද.

අවාසනාවට ඒ සමහර අය මේ ලෝකෙ deodorant කියලා ජාතියක් තියෙනවා කියලා දන්නෙත් නෑ.’  Lotus රසිකාවිය සඳහන් කරලා තිබ්බේ එහෙමයි.

හැබෑටම ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ වගේ ප්‍රොජෙක්ට්ස් කොච්චර ගොඩක් දියත් කරන්න වෙයිද එහෙම අයව දැනුවත් කරන්න?

//ඒ සමහර අය // ඒ කියන්නේ මිනිස්සු...

මිනිස්සු කී දෙනෙක් විතර මේ මිහිතලය මත ජීවත් වෙනවා ඇද්ද? (මිනිස්සුය කියලා කියන්න බැරි අමනුස්සයො වගේ මිනිස්සුත්- හිස, කඳ, බඩ, ගාත්‍රා සේරම තියෙද්දී තිරිසන් සත්තු වගේ ජීවත් වෙන මිනිස්සුත් ඔක්කොම මිනිස් ගොඩට දාලා ගණන් බැලුවොත්...

එහෙම අහලයි මං වහන්සේ ‘හතලිහේදී 11 කොටස’ නැවැත්තුවේ.

Lotus කියල තිබ්බ deodorant ගැන විතරක් නෙවෙයි, කොලෝන්, සෙන්ට්, අත්තර්, සුගන්ධ තෛල ජාති හැම එකක් ගැනම දන්න; නිතිපතා එව්වා පාවිච්චි කරන posh මිනිසුන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකුත් දැන-උගත් ගොඩටයි වැටෙන්නේ. වත්-පොහොසත් ගොඩට නෙවෙයි; නිකංම නිකං පොහොසත් ගොඩටයි වැටෙන්නේ.
වත්කම් අතරෙන් එකක් වෙන පරාර්ථකාමී දැනුවත්කම- අනුන් ගැනත් හිතීමේ; තැකීමේ පුරුද්ද ඒ ගොඩක් අයගේ ළඟ නෑ!
හැබෑටම ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ වගේ ප්‍රොජෙක්ට්ස් කොච්චර ගොඩක් දියත් කරන්න වෙයිද එහෙම අයව දැනුවත් කරන්න?

අර ‘මිනිස්සු කී දෙනෙක් විතර මේ මිහිතලය මත ජීවත් වෙනවා ඇද්ද?’ කියන ප්‍රශ්නය මං ඇහුවේ තවත් විස්මිත කතාවකට පාර කපා ගන්නයි...
(ඒ කතාවට කලින් මේ කියන්න යන ගණන් හිලවු ටිකත් මතක තියා ගනිමුකෝ. සිරි ලංකාවේ ජනගහනය දෙකෝටි 31 ලක්ෂයකට වඩා වැඩිය. ලෝක ජනගහනය කෝටි අටසියය පැනලාය.)

‘බැක්ටීරියා කටේ - මෙච්චර බුදාම්මියෝ
දන්නවාද ඔයාගෙ කටේ කොච්චර බැක්ටීරියා ප්‍රමාණයක් ඉන්නවද කියලා.
ඇහුවොත් පුදුම වෙයි. සංවේදී අය කියවන්නේ නැතුව හිටියත් කමක් නෑ.
මේ ලෝකෙ මිනිස්සු කොච්චර ඉන්නවද? සෙල්ලං ගාණක් නෙවෙයිනෙ නේද?...’ (මේ වදන් මගේ නෙවෙයි. ‘ටකබුං’ගෙ. ‘ටකබුං - හැම රෙද්දම’ අඩවියේ මේ විස්තර පළවෙලා තිබ්බේ 2018 ජුනි 27 වෙනි බදාදයි!)
‘...එහෙනං දැනගන්න මේ ලෝකේ ඉන්න ඔක්කොම මිනිස්සු ගාණට වඩා බැක්ටීරියා ප්‍රමාණයක් කටේ ජීවත් වෙනවා කියලා.
සරලව කිව්වොත් එක දතක බැක්ටීරියා මිලියන 400ක්, බිලියන 1ක් අතර ප්‍රමාණයක් ඉන්නවලු. සරල නෑ නේද?
පුදුම සංතෝසයක් එන්නෙ අම්මපා ඕං!’

එහෙම බලනකොට කිර්පාල්ගේ මුඛයේත් අටසිය කෝටියකට වැඩියෙන් බැක්ටීරියාවන් ජීවත් වෙන්නැති!
ඒ සා විශාල ජීවී හෙණ ගෙඩියකින් නිකුත් කෙරුණු දුර්ගන්ධමය වායු දහරාවක් ‘පැයට හැතැප්ම 100ක* විතර වේගයෙන්’ ඔබේ දිහාවට එල්ල වුණොත්... මළ හත්තිලව්වක් නේද වෙන්නේ?
(*කිවිසුමක වේගය පැයට හැතැප්ම 30 ඉඳලා 100 විතර වෙනවලු!)

එදා වුණේ ඒක!

එතකොට නං ආලවකයා මගේ හිස මුඳුනටම නැඟගෙන උන්නේ...

මගේ පැත්තට හැරිලා කතා කරන්න එපැයි කියලා ඒ වෙද්දීත් කිහිප සැරයක්ම මං කිර්පාල්ට කියලයි තිබ්බේ. ඒ යක්ෂ පැටියා ඒක වැඩිය මායිම් නොකළට මොකද. එදත් කිර්පාල් මොනවදෝ කියන්න මගේ පැත්තට හැරුණා. එතකොටම අර යක්ෂ පැටියගෙ මූණ විකෘති වේගෙන- වේගෙන ගියා...

වෙන්න යන සංගදිය තේරිලා; මට මුහුණ පැත්තකට හරවගන්නවත් ඉඩක් හම්බ වුණේ නෑ!

හච්චෝඃ!!!
ඒ යකාට තඩි කිවිසුමක් පලච්චි...
අප්‍රසන්න කුණු ගන්ධකේ විතරක් නෙවෙයි- කෙළ බිඳිති වැස්සකුත්...

එතකොට නං ආලවකයා මගේ හිස මුඳුනටම නැඟගෙන උන්නේ...
දවස් ගණනක් තිස්සේ කියාගන්න බැරිව හිත අස්සේම හිර වෙවී හිටි සේරම මගේ කටින් එළියට ගැලුවා. කැඩිච්ච ඉංගිරිස්වලින්... සිංහල වචනත් උදව්වට අරං... වැඩියත්ම අතපය මුහුණකට භාවිතයෙන්....
මං හිතන්නේ හෙමිනුත් නෙවෙයි! වෙඩි පුපුරණ සද්දෙන්!!

බල්නූරුයි, සමීරායි දෙන්නත් මගේ අයනින් ටේබල් එක ළඟට ආවේ දුවගෙන. අහීර් මහත්තයා වේදිකාවේ කොනක හිටගෙන ‘මගේ හටන’ හොඳහැටි නරඹමින් උන්නු විත්තියවත් මට කිසිම ගනිච්චියක් වුණේ නෑ.

මම ඔයාලට කලින් කියල තියෙනවනේ. මට තදින්ම තරහ ගියොත් ‘හෝ’ ගාලා ඇඬෙන්න ගන්නවා. ඒ හින්දාම තරහ ගියොත් මං කරන්නේ කතා නොකර ඉන්න එක. එහෙම කරන්න බැරි වෙච්චි නරකම වෙලාවක් ඒ!
“Why... වයි බ්‍රදර්? What හැපනින්?” බල්නූර් මගේ පිට අතගාමින් අහද්දී මට තවත් ඇඬුණා.

උඹ මොකක්ද කළේ කියලා සමීරා කිර්පාල්ගෙන් ඇහුවා. ඒකා උරහිස් දෙක අකුළලා අහිංසක පාට පෙන්නුවා.
ඔන්න ඒ වෙලාවෙයි, අහීර් මහත්තයා එතැනට සම්ප්‍රාප්ත වුණේ.
“Tell me, What happened, Nimal?”
මං පැමිණිල්ල ඉදිරිපත් කළා. කිර්පාල් කිඹිහුම අරිද්දී අතින්වත් කට වහගත්තේ නැති විත්තියත් මගෙන් කියැවුණා.

“ඕ කේ, O K, Calm down... කාම් ඩවුන් නිමල්...” මට එහෙම කියන ගමන්ම Mr. Aheer වටපිට බැලුවා.
“... බල්නූර් කෝ අපේ අමන්?”

කවුද අමන්?

බල්නූර් සමීරා දිහා බැලුවේ ප්‍රශ්නයට උත්තරේ දෙන්න කියලා එයාට කියනවා වගෙයි. “මම අඬ ගහන්නං.” සමීරා ඉක්මන් ගමනින් ගිහිං අමන්ව එක්කගෙන ආවා. ‘ආ, එහෙනං මෙයයි අමන්!’
අමන්ට කිර්පාල්ගේ තැන ගන්නයි කියලා, අහීර් මහත්තයා කිර්පාල්ව ඔෆීසි කාමරයට එක්කං ගියා. බල්නූර් අමන්ට කිව්වේ දිග කතාවක් විත්තියයි පෙනුණේ. මගේ නමත් කිහිප සැරයක් එයාගෙන් කියැවෙනවා මට ඇහුණා.

බණත් අසා දන් දුන්නොත් නෙවෙද අගේ

ඒ කතන්දරේ කියවෙන වෙලාව තිස්සේ මගේ ඇස්දෙක වැඩි හරියක් මහන්සි වුණේ අමන්ගේ රූපය එකේක කෝණවලින් focus කර ගන්නයි.

අමන් හැන්ඩියෙක්. කහපාටට හුරු සුදු පාටයි. කොණ්ඩය දිගට වවලා. කැරලි නොගැහී උරහිසට ගලා හැලුණු ඒ කොණ්ඩය ඒ කඩවසම් හාදයාගේ නෙත්කලු පෙනුම තවත් වැඩි කළා වෙන්නැති. ඇත්තමයි, අමන් හින්දි නළුවෙක් වගෙයි. එයාට නළුවෙකු වෙන්න බැරි වෙන්න ඇත්තේ, එයා එච්චර උස කෙනෙක් නොවිච්ච නිසා වෙන්නෝනි...

සේරමත් හරි, ඒ ගාමන්ට් ෆැක්ටරිය ඇතුළේ අමන්ගේ භූමිකාව මොකක්ද කියලා හරියටම තේරුම් ගන්න බැරුවයි මං උන්නේ.

එයා වැඩට එන නිශ්චිත දවසක්- වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ. එකම වැඩක් කරන විත්තියකුත් පෙනුන්නෑ. ඒ වගේමයි, ඒ රාජධානියේ අමන්ට යම්කිසි තැනක්- තත්ත්වයක් හිමි බවකුත් හොඳටම පෙනුණා.
VIP තත්ත්වයක්... අමන් අහීර් මහත්තයාගේ නෑදෑයෙක්ද දන්නෑ!

‘ඒ ටික දවසට කොහොමද යුෂ්මතා අමන් ගැන ඔච්චර විස්තර දැන ගත්තේ?’- දැන් ඔයාලට හිතිලා ඇති. එහෙම නොහිතුණා නං තමයි පුදුමේ!
අමන්ව දැකපු පළමුවෙනි දවසෙම මගේ ඇහැට වැටුණා. වැඩියත්ම ඒ හාදයාගේ තිබ්බ කෙළිලොල් සැහැල්ලු ගතිය! කිසිම බරක්-පතලක් නැතුව හින්දි සිංදුවක් මුමුණමින් පිහාටුවක් වගේ පා වෙවී ෆැක්ටරිය ඇතුළේ කරපු සක්මන... හැබැයි එයාට නං ‘නිමල් දිසානායක’ කියලා කෙනෙක් හිටිය විත්තියක් නිනව් වෙලා නැතුවයි තිබ්බෙ.

දැන්! දැන්... මෙන්න බොලේ එහෙව් හාදයා මගේ ඉස්සරහටම ඇවිත්...
“Shall we?”

අමන් මගෙන් ඇහුවේ මාව ආපහු පියවි ලෝකයට ගෙන්නමින්.
එදා මට මහන්සිය දැනුණේ වෙනදට වැඩිය ගොඩක් අඩුවෙන්... මං හිතන්නේ දවස තිස්සෙම වගේ ඇහුණු අමන්ගේ හින්දි සිංදුත් ඒකට එක හේතුවක්.
හවස වැඩ ඇරිලා ගෙදර යද්දිත් අමන්ගේ සිංදු මගේ දෙසවන් ඇතුළේ නිම්නාද නංවමින්...

  සිලුත්   අරං බොරු කිව්වොත් ලොවට දඟේ
  මලුත්   පුදා ගල් ගැසුවොත් මොකද    අගේ
  බණත් අසා දන් දුන්නොත් නෙවෙද    අගේ
  අලුත්   පිටට  ගෝනිය කැඳලුවා           වගේ
කියලා පැල් කවියකිනුත් කියල තියෙනවනේ. අලුත් ගෝනියකට කැඳත් දැම්මා වගේ වැඩක් තමයි එදා සිද්ද වුණේ.

නයනානන්දගේ; 145 වෙනියාගේ ලියුමක් මං ගෙදර එනකල් මඟ බලමින් උන්නා.

දන්නවද, දිගින් දිගට මතක් කරමින් ඔයාලට නොකිව්වත් මට එයාව දිගටම සිහි වෙවී උන්නේ. එයාගේ උණුසුම් පහස; ප්‍රේමාලිංගන හෙම.
නේත්‍රාංජනයක් වුණු අමන්ගේ දර්ශනයෙන් ඇති පදමට සන්තර්පණය වී හිටි මං වහන්සේගේ හැඟීම් එදා තවත් කුළුගැන්වුණේ නයනානන්දගේ ලියුමෙන්.

අපරාදේ කියන්න බෑ, නිඳි දෙව් දුවත් එදා රෑ උදව් කළේ...

'සදා වාසනා!
ආදර නිමා,

එවපු ලිපිය ලැබිල අදට දවස් තුනක් වුණා. කොහොම පිළිතුරු ලියන්නද කියල හිතා ගන්න බැරුවයි ඉන්නේ. ඔව් හලෝ, මං හිතාගෙනවත් හිටියෙ නැති තරමට ඔයා මගේ හිත ඇතුළේ ඉඳලා. පහුගිය අවුරුදු ගණන අස්සේ අපි දවස් දෙක තුනකට වැඩිය ඈත් වෙලා ඉඳල නැහැනෙ. ඒ හින්දා අපිට අඩුවක් දැනිල නෑ. අම්මෝ... මේ දවස් ටිකට ඔයා ළඟ නැති අඩුව දැනෙන තරං... ඒත් පොරොන්දු වෙච්ච විදිහට මෙන්න බැරි-බැරි ගාතේ ඔයාට ලියුමක් ලියන්න පටන් ගත්තා.

පෑන අතට ගනිද්දීත්... (එතන ලියල තියෙන ටික ශෘංගාරාත්මක වැඩි නිසා අයින් කරනවා. ඒ වගේමයි- ලිපිය ලියු කෙනාව හඳුනාගැනීම වැළැක්වීමට මම සමහර වචනත් වෙනස් කළා.)

ඔයා එවපු ලියුමේ නං කිසි අඩුපාඩුවක් නෑ. සියලුම තොරතුරු ඇතුළත් වෙලා තිබුණා. හරියට කෝපි කඩේ වගේ. (මේ ලියුම ලියැවී තිබෙන්නේ 1998 වසරේදී බවත් සිහිපත් කරන්නෙමි.) හොඳ වෙලාවට ප්ලේන් එකේදි paඩයක් එහෙම ගියේ නැත්තේ. එහෙම  වුණා නම් ඒකත් ලිපියට ඇතුළත් වෙලා තියේවි ලස්සනට. මම හිතුවේ කතා කරනකොට විතරයි ඔයා nunstop කියලා. බලනකොට ලියනකොටත් එහෙමනෙ. අනිත් වැඩ ගැන කියන්න ඕන්නැහැ නේද...
වෙලාවකට පුදුම වදයක් හලෝ ඔයා මට දුන්නේ... ඒක නැති වුණාම තමයි අගේ තේරෙන්නේ.

ඔන්න ඔයා මට කියලා තිබ්බ විදිහට ගෙයින් ගෙට ගිහිං ඔයාගේ යාළුවන්ට කිව්වා එයාලාව ආදරෙන් මතක් කරන බව. ඔයා ආයෙ ලංකාවට ආපුවාම මට ගමන් ගාස්තු ගෙවන්න වෙයි... නිකන්ම නෙවෙයි- පොළියත් එක්කම.’

චපල නිමල් දිසානායක... වලත්ත නිමල් දිසානායක.
නයනානන්දගේ ලියුමේ අත් අකුරු පේළි අස්සෙත් අමන් හැංගිලා ඉන්නවා වගෙයි නිමලයාට දැනුණේ. එදා නිඳි යහනට යන තුරුමත් අමන්ගේ හින්දි සිංදු මගේ හතර වටේ දෝංකාර දෙමින් තිබ්බා. නින්දට වැටෙන තුරුමත් මං කල්පනා කරමින් උන්නේ හැතපුම් දහස් ගණනාවක් ඈතින් උන්නු (අතේ හිටිය කුරුල්ලා) නයනානන්ද ගැන නෙවෙයි- කිලෝ මීටර් කිහිපයක් ඈතින් ඉන්න (අත්තේ හිටිය කුරුල්ලා) අමන් ගැනයි...

අපරාදේ කියන්න බෑ, නිඳි දෙව් දුවත් එදා රෑ උදව් කළේ අමන්ට.

ඒ රාගාන්විත සීතල රාත්‍රියේ නිදිගෙ සයනයට පිවිසුණේ අමන්.
උතුරලා යන පිරිමි පෙනුමක් නැති- තරමක් ලලනාමය සොබාවක් ඇති අමන් ‘අනංග කෙළිය’ටම උපන් කෙනෙකු බවයි- ඒ සිහිනයෙදී මට ඒත්තු ගියේ!
ඒ හීනය නිමා වුණේ මගේ පිජාමාවේ ලෝක සිතියමක් සලකුණු කරවමින්...

ලෝකයේ ලස්සනම ගැහැනිය සහ කඩවසම්ම පිරිමියා එකට ජීවත් වුණත් අවුරුදු දෙක තුනක් යනකොට උන් දෙන්නාගේ ලිංගික රසායනය...

බලපං, උඹ කොච්චර නරකද? අර තරං ආදරෙන් ඉන්න නයනානන්ද ඉන්දදී උඹට මාස හයක් ඉවසන් ඉන්න බැරිද- මේ කොහේද යන අමනයෙක් ගැන හිතන්නේ? ලෝකෙ කොච්චර නං කසාද බැඳපු ගෑනු මිනිස්සු මාස ගණන් තනිවෙලා ඉන්නවද... උන්ගෙ  නාඩි වැටෙන්නේ නැහැයි කියලද උඹ හිතන්නේ.
සුමාන ගාණක්වත් ඉවසලා ඉන්න බැරි තරං කැසිල්ලක්ද යකෝ තොට තියෙන්නේ?

‘... මිනිසෙකු සහ ගැහැනියක අතර තියෙන ලිංගික රසායනයට කල් ඉකුත් වීමේ දිනයක් තියෙනවා.

ඒ කියන්නේ ලෝකයේ ලස්සන ම ගැහැනිය සහ කඩවසම් ම පිරිමියා එකට ජීවත් වුණත් අවුරුදු දෙක තුනක් යනකොට උන් දෙන්නා ගේ ලිංගික රසායනය කල් ඉකුත් වෙනවා.

ශරීර එකිනෙකාට පුරුදු වෙනවා. ඕනෙවටත් වඩා එකිනෙකා දකිනවා. සෙක්ස් බෝරිං වෙනවා. Spark එක නැති වෙනවා.…’ රාග සූත්‍ර වැඩ සටහනකදී කියැවුණා.

ඒක ඇත්ත නං- මටත් මගේ ලිංගික සහකරුවන්ටත් විතරක් ඒ සත්‍යය අදාළ නොවී තියෙන්න විදිහක් නැහැ නෙව.

මම නං තවමත් ඒ වගේ කාරණා ගැන දැන ගන්නට උනන්දුයි. මට හිතෙන්නෙම ඒවා සේරම තීරණය වෙන්නේ හෝමෝන- පොරමෝන වගේ රසායන ගොඩක් මත කියලයි. ඒ කරුණුවලින් වඩා නිවැරදි ඒවා තෝරාගැනීම කවදා හරි කෙරේවි. දැනට නම් එකනෙකට පරස්පර මත පවා සමාජගත වෙලයි තියෙන්නෙ. අර ‘රාග සූත්‍ර’ වැඩ සටහනට  රසික රසිකාවන් එවා තිබුණු commentsවලිනුත් ඒ විත්තියයි පෙනෙන්නේ.

‘Ajana Ranagala

ලිංගික රසායනය හැදෙන්නෙ ලස්සන සහ කඩවසම් බව මතම නෙවෙයි. ඒක වෙන වැඩක්.
ශරීර ආකර්ෂණීයත්වය මත විතරක් ඇරඹි සම්බන්ධතා ශරීර සාමාන්‍යකරණය වීම නිසා ඕලාරික වෙලා යන්න පුළුවන්.
ඒත් ආදරය ප්‍රේමය සහ සමාන රිද්මයන් මත ගොඩ නැගිච්ච අනුරාගයට දීර්ඝායුෂ තියනව.
ඔය ලිංගික රසායන විද්‍යා කතන්දරේ ගේන්නෙම වටේ යන්න එක්ස්කියුස් එකක් විදිහට.
කම්මැලි වුණාම කරන්න ඕන තරම් සෙල්ලම් තියනව හිසේ රදේට කොට්ටෙ මාරු කරනව ඇරෙන්න.

Indunil Gamage

නෑ... කසාදය කියන්නෙ ලිංගික කටයුත්ත වෙනුවෙන් විතරක් කෙරෙන වැඩක් කියල පොට වරද්දගෙන තමයි මේ සාකච්ඡාව පටන් ගන්නෙම. විශේෂයෙන් අපේ වගේ රටවල වෙනත් හේතු කාරණා තමයි ප්‍රබල වෙන්නෙ. දැන් කාලෙ ඉන්න එවුන්ට කොහොමත් කසාද බඳිනකොටත් සෙක්ස් කියන එක නතිං. බැන්දට පස්සෙත් ඇරියස් නොවී ඒක බැලන්ස් කරන හැටිත් දන්නවා. දේපල, සමාජ තත්වය, පවුල් පසුබිම, සමාජ පිළිගැනීම, ළමයි වගේ බොහොමයක් කාරණා නිසා සෙක්ෂුවල් ඇට්රෑක්ෂන් එක මොන මට්ටමේ උනත් අගේට පවුල අරගෙන යනවා. නිකං බලන්න පවුල් අවුල් හදන් තියෙන බහුතරයකගේ හේතු බැලුවම තියෙන්නෙ මොනවද කියල...

වයසින් මුහුකුරා යද්දී ආදරය කියන්නේ ලිංගිකත්වය විතරක් නෙමෙයි කියලා බහුතරයකට තේරුම් යනවා.

Chamani Prematilake

ඔය boredom එක නොදැනෙන සම්බන්ධතා අහම්බෙන් තියෙනව. ලස්සනම කෙනා හෝ හොඳම කෙනා හොයන්නෙ නැතුව තමන්ට වැඩිපුරම දැනෙන කෙනාව තෝරගත්ත නම් හරි. ඒත් ඒක හරිම දුර්ලභයි. ලිංගික ආකර්ෂණය පමණක් නම් සුලබව තියෙනව සමාජෙ.

Nisal Sanjaya

ඒකට තමා මාස දෙකකට සැරයක්වත් හෙයාස්ටෛල් එක මාරු කරන්න ඕන... අඳින ෆැෂන් එකට කලින් කලට චේන්ජ් එකක් ගේන්න ඕන... ඉඳලා හිටලා ඈතකට යන්න ඕන... එකම දේ වෙනස් විදියට දැක්කම boredom කියලා දෙයක් එන්නෙ නෑ....

Anusha Perera

කෙනෙක්ට ආදරේදි එහෙම නැත්නම් ලිංගිකත්වයේදි expire වෙන්නේ නැතුව ඉන්නම බැරිද. මම නම් කියන්නේ හිටියහැකි. ඒක depend වෙනවා දෙන්නා මත. විශ්වාසය තියෙන තැන කවදාවත් expire වෙන්නේ නෑ- ලිංගිකත්වයත්. They will find new ways with love.

Chamila Rathnayake

නිකන් බොරු සමාජගත කරන්න එපා. Expire වෙන එක තීරණය වෙන්නේ ඒ දෙන්නට දෙන්නා ජිවිතය ගත කරන අනුව මිසක් ලිංගික රසායනය (බොරු වචන)අනුව නොවේ.

දූවිලි වළා

පරිභෝජනවාදී මානවයා අනෙක් සෑම පරිභෝජනයකදීම ඒ නීරස සීමාව ඉවසනවා... බලාපොරොත්තු වෙනවා...
ඒත් ලිංගිකත්වයේදී ඒ නීරස එහෙම නැත්නම් තෘප්තිය අඩු පරිච්ඡේදයක් ඇති බව පිළිගන්න අකමැතියි.
ඒක සුවිශේෂ තත්වයක් තමයි, හැබැයි එහෙම හිතලා තේරුම් අරන් ඒ තත්වය සමනය කරගන්න, හිත හදාගන්න මානවයට බෑ... ඒකට හේතුව ප්‍රජාවේ පැවැත්ම වෙනුවෙන් ලැබෙන ජීව විද්‍යාත්මක බලගැන්වීමයි කියලා මම හිතනවා.
එයට ඉඟි සපයන හොඳම උදාහරණයක් තමයි අනාදිමත් කාලයක සිට පවතින ගණිකා වෘත්තිය- අන්තතඃපුර වැනි තත්ත්වයන්...

Nagoda Vithana

ආදරය අතක් විදියට ගත්තොත් ඒ අතේ ඇඟිලි පහෙන් එකක් විතරයි ලිංගිකත්වය කියන්නේ. වයසින් මුහුකුරා යද්දී ආදරය කියන්නේ ලිංගිකත්වය විතරක් නෙමෙයි කියලා බහුතරයකට තේරුම් යනවා. අතකින්වත් අල්ලන්නේ නැතුව; හුස්මක්වත් ගෑවෙන්නේ නැතුව; එයාගේ සතුට සැනසීම ආරක්ෂා කරන්න පුළුවන් නං... වීඩියෝ කෝල් එකකින් විතරක් උනත් අවුරුදු ගානක් බැඳීම තියාගන්න පුළුවන් නං අන්න ඒකට තමයි ආදරේ කියන්නේ...’

ඕන්න එහෙනං හිතාදර පාඨක ඔයාල ඔක්කොටම ස්තුතියි කියලා- අදට නවතිනවා. ඔයාලා ආයෙත් මේ අඩවියට එනවනෙ ඊළඟ කොටස කියවන්න...à