තිහේදී... –දහවෙනි කොටස

කවුද හිතුවේ දවසක මේවා මෙහෙම ලියවෙයි කියල. එහෙම ලියැවෙන බවට යන්තං හරි හෝඩුවාවක්වත් තිබ්බ එකක්යැ? එහෙම නං හරියටම ගතවුණු වෙලාවත් බලා ගන්න තිබ්බා.

වෙලාව බලා නොගත්ත වුණත් පහුවදා දවසම මං හිටියේ හොඳටම හේබාලා ගිය කෙහෙල් පැළයක් වගේ. අපේ ගෙදර ඉඳල කෙලින්ම වැඩට යනවා කිව්වට, පියසිරිත් යන්ඩ නැතිව ඇති!
යන්ඩ වගේම කෙළින් හිටගෙන ඉන්ඩත් ඒ හාදයාට පණ ඉතිරි වෙලා තියෙන්න එපැයි.

මතකය අලුත් කර ගන්ඩ උඩින් තියෙන link එක ක්ලික් කරලා එහාට ගියෝතින්, Lotus ඔය පණ නැති කතාව ගැන එවා තියෙන comment එකත් කියවලා බලන්න.

පියසිරි ගැන මෙහෙම ගොඩක් ලියැවුණේ නොදැනුවත්ව නෙවෙයි. (ඔව්, එයා ගැන තව ලියන්නත් තියෙනවා.) මගෙ ප්‍රථම ප්‍රේමය අවදි කළේ එයා. ඒ වගේමයි, මට හමු වුණු හොඳම ලිංගික සහකරුවන් කිහිප දෙනාගේ ගොඩටත් පියසිරිව දාන්නම වෙනවා.

සමකාමී / සමරිසි / සමනල / subjectකාරයො / gay / LGBT වගේ වචන- යෙදුම් කලාතුරකින්වත් ඇහුණේ නෑ. දැන් ප්‍රසිද්ධියේම පෙළපාලිත් යනවා!

ඒකම නෙවෙයි එයාගේ විශේෂය.
මංවත්, මගේ ගැන එතෙක් නොදැන හිටි කාරණාවක් මට ඉගෙන ගන්න; වටහා ගන්න ඒ යක්ෂයා හේතුපාදක වෙච්ච එක.

ඒ කාලේ වෙනකොට මං හිටියේ පුදුමාකාර අවුලක.
සමකාමී / සමරිසි / සමනල / subjectකාරයො / gay / LGBT වගේ වචන- යෙදුම් කලාතුරකින්වත් ඇහුණේ නෑ. ගල්කාරයෝ / xකේ අරින්නෝ / ආප්ප කාරියෝ වගේ ග්‍රාම්‍ය යෙදුම් හා වචන විතරයි, රහසෙන් වුණත් ඔව්වා කතා වෙන වෙලාවට පාවිච්චි වුණේ.
විදග්ධයන්, පණ්ඩිතයන්, සුචරිතවාදීන් වගේ උදවිය ඒ කාලේ මෙහෙම දේවල් කතා කරනවා තියා හිතන්ඩවත් බය වෙන්ඩ ඇති.

පියසිරි ඒ අතින් බලද්දී කිසිම හික්මීමක් නොතිබුණු කෙනෙක්. මිනිහගෙ වාග් කෝෂයේ අසභ්‍ය වචන තමයි වැඩි හරියක් තිබ්බේ. ඒ හාදයාට ඒවා කියැවුණේ නිකම්ම. එහෙම වුණත් එයාට ඒවා ගැන හැඟීමක්; තැකීමක් නොතිබුණු තරං!

මට හිතෙන විදිහට මේ විෂයයන් පිළිබඳව ඉස්සරින්ම වගේ භාවිතයට ගැනුණු වචනය Gay වෙන්නෝනි. දන්නවනෙ මගේ ඔල්මොරොන්දන්කාර හිතේ හැටි.
පෙරළලා බැලුවා, මලලසේකර ඉංග්‍රීසි සිංහල ශබ්ද කෝෂය.

1958 මුල්ම සංස්කරණයෙදී ඒ පොතේ gay වචනෙට දීලා තිබුණු තේරුම් තමයි මේ:
‘කෙළි සෙල්ලමින් යුත්, ප්‍රීතියෙන් කල් ගත කරන, ප්‍රභා සම්පන්න, විලාසවත්, උල්ලසිත’. ඔන්න කැමති කෙනෙකුට ගැඹුරින් හිතන්න; සොයා බලන්න දෙයක්.

අපේ ජාතික පුරුද්දක් නෙව, ආඳා මාළු ඉරට්ටෙන් කන එක- අතින් නොකා. ඒ නිසා තමයි, මේ වගේ ‘සම්මතයෙන් එහාට ගිය සබඳකම්’ ගැන එළිපිට තියා රහසෙන්වත් කතා කෙරුණේ නැත්තේ. මගෙත්තෙක්ක යන්තමින්වත් එහෙම හරි කතා කෙරුවෙත් සුදු මල්ලී, රණවක, භානු යාළු 2, පියසිරි වගේ අය විතරයි. ඒ ගොල්ලො වුණත් ‘හොරෙන් හොරෙන් ගෙරි මස් කෑවා මිසක, කරේ එල්ලගෙන කෑවේ නෑ!’.
ඒ හැමෝම අඩු / වැඩි තරමින් හිතුවේ මේ වැඩ වැරදි වැඩ විදිහටයි; පව්කාර වැඩ විදිහටයි. ඒ තියා මේ ලියන මාත්...

සමරිසි යුවලක වුණත් ඇක්ටිව් (පිරිමි), පැසිව් (ස්ත්‍රී) භූමිකා දෙක නං තියෙන්නේ...

එහෙම සාම්ප්‍රදායික විදිහටම හිතුවත් අමුතුම හිතිවිල්ලකුත් මගෙ හිත ඇතුළේ කැවෙමින් තිබ්බා. මුතු බෙල්ලෙකුගේ කුස ඇතුළේ කැවෙන රොඩ්ඩක් වගේ. කසාදයක් බඳින්න ගැහැනු පිරිමි ජෝඩුවක්ම වෙන්න ඕනිද?

සංස්කෘතික ජීවියෙක් විදිහට ඒ වෙද්දී හිටි නිමල් දිසානායකව හැඩ ගැස්වීමේ වගකීමෙන් 99%ක්ම පැවරෙන්නේ ‘දසනායක රත්නවතී’ උපාසිකා මාතාවට; අපේ මහරගම ආච්චිට. ජාතක කතන්දර, බණ කතන්දර විතරක් නෙවෙයි, උන්දැගේ විෂය පථයන්ට විෂය වුණේ. සමහර ලිංගික විද්‍යාත්මක කරුණුත්. හැබැයි එකම ඉගැන්වුම් ක්‍රමයයි, අපේ ආච්චී දැනගෙන හිටියේ. ‘කතන්දර මඟින් කියා දීම!’
ඒත් ඒ හැම කතාවකම අවසාන ඉලක්කය වුණේ අපිව හොඳ මිනිසුන් කරන එක; අපිව හතර වරම් දෙවියන්ගෙන් පැසසුම් ලබන උසස් තත්ත්වයකට පත් කරවන එක; අපිව සුසිල්වත් ගුණගරුක අය බව‍ට පත් කරවන එක. පති වත- පතිනි වත සුරකින අය බවට පත් කරවන එක.

ඉතිං, මං වහන්සේ අපේ ආච්චීගේ හොඳම ශ්‍රාවකයා / හොඳම ගෝලයා වුණාට...
හොඳම පිළිපදින්නා; හොඳම අනුගාමිකයා වුණේ නම් නෑ!
අපේ ආච්චී කියා දුන් අදහස් එක්ක සසඳලා බලනකොට නං, ඒ වෙද්දීත් මගෙ කුමර බඹසර කුඩේ කුඩු වෙලා ඉවරයි. පති වතක් හරි පතිනි වතක් හරි තිබුණා නං ඒකටත් ඒ ටිකම තමයි. (සමරිසි යුවලක වුණත් ඇක්ටිව් (පිරිමි), පැසිව් (ස්ත්‍රී) භූමිකා දෙක නං තියෙන්නේ එයාලටත් පති වතක් හා පතිනි වතක් තියෙන්න එපැයි. ඒකයි මට එහෙම කියැවුණේ.)

‘හැබෑටම රංජි, උඹට ඒ එක වතක්වත් තිබ්බද?’
‘නෑනෙ! වෛශ්‍යාවන්ට තියෙනවා නං මොකක් හරි වතක්, අන්න ඒක වගේ එකක් නං...’

ඔයාලා හිතන්නේ මම ඒ ගැන ආඩම්බර වුණාය කියලද... නෑ. චුට්ටක්වත් නෑ.

ඒ ගැන හිතන හැම වෙලාවකම ඒ දවස්වල මං පසුතැවුණා. ඒත් ඒ පසුතැවිල්ල දිගටම මගේ හිතේ රැඳී තිබුණේ නෑ කියලත් පිළිගන්නම වෙනවා... පෙරළෙන ගලේ පාසි බැඳෙන්නෙ නැහැල්ලුනේ.

ඒ දරුවාව සිප ගැනීමත්; තුරුලු කර ගැනීමත්...

ඒ නිසා වෙන්නැති, මගෙ ඔය පසුතැවිල්ල ගැන නං කාගෙන් හරි අහන්නවත්, කා එක්ක හරි කියන්නවත් කිසිම අවස්ථාවක් මට හම්බ වුණෙ නැත්තෙත්.

හැබැයි ඒත් එක්කම, කාටවත් නොකියපු හීනි ආඩම්බරේකුත් මට තිබුණා. ගොඩ දෙනෙක්ගේ අවධානයට ලක් වීම ගැන; මිනිත්තු එකොළහක කාල සීමාවකට හරි එහෙම අයගේ සෙනෙහසකට ලක් වීම ගැන. එහෙම ආඩම්බර වීම වරදක්ද?

fb යන කෙනෙකුට නං- ඒකෙ ඉන්න ගොඩක් දෙනාගේ චර්යාව තේරුම් ගන්න හදන කෙනෙකුට නං පෙනෙයි. අනුන්ගේ අවධානයට ලක් වීම, අනුන්ගේ likes ලබා ගැනීම මිනිස්සුන්ට කොච්චර වැදගත්ද කියලා.

දරුවෙකුට පුතේ, දුවේ කියලා කතා කරන පුරුද්දක් නැති ගෙදරක...
දරුවෙකුට අවුරුදු දෙකක් පිරෙන්නත් කලින්- ඒ දරුවාව සිප ගැනීමත්; තුරුලු කර ගැනීමත් අතාරින්න වුණු දෙමව්පියන් ඉන්න ගෙදරක ‘ලොකු පුතා’ විදිහටයි මං  උපන්නේ.
මේ අවදියේ විස්තර ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ මුල් කාලීන postsවලදි මගෙන් සෑහෙන්න කියවුණා, අපේ අම්මගෙයි, තාත්තගෙයි දරු හැවිකාරේ වපසරිය ගැන විස්තරත් එක්කම! (මෙතනට links දාන්නෙ නැත්තේ දහයක්- පහළොවක්වත් දාන්න වෙන නිසයි.)

ඒ දෙන්නා ගැන මගෙ ඍජු අදහස මේකයි:
අපේ තාත්තාත් අම්මාත් දෙන්නාම වගකිව යුතු දෙමව්පියන් වශයෙන් කටයුතු කරන්නට සුදුසුකම් තිබුණු අය නෙවෙයි. හැබැයි ජනිතයන් ජාතක කරන්නත්, මෙලොවට බිහි කරන්නත් අවශ්‍ය සියලුම සුදුසුකම් එයාලට තිබුණා / ඒ කාරිය එයාල නොපිරිහෙළා ඉටු කළත් එක්ක, අපි දහ දෙනෙකුව උපද්දල.
ඒත්... ඒත්... ඒත්... ඒ දහ දෙනාට ජීවිතය දුන්නට මොකද, ආදරය දෙන්න එයාලා දෙන්නට බැරි වුණා.

මං හිතන්නේ ඒ අඩුව වැඩියෙන්ම දැනුණේ මටයි; වැඩියෙන්ම බලපෑවේත් මටයි!

මයෙ ළඟ වැඩියෙන් තිබුණේ ආදරයද / වත්සලතාවද / අධික ආශාවද?

ඒ නිසාදෝ මං වැඩියෙන්ම හෙව්වේ ආදරේ... උණුසුම් සෙනෙහස. මම එව්වට ඇදිලා ගියේ කාන්දමකට ඇදෙන ඉඳිකට්ටක් වගේ. කාන්දම මොකක්ද, ඒකට මාව ඇද ගන්න ශක්තිය මොකක්ද කියන එක හොයා බැලීමක් ඒ දවස්වල මගෙන් එච්චර කෙරුණේ නෑ.

මං වැරදියටයි තේරුම් අරගෙන තිබ්බේ. ඒ ආදරය නෙවෙයි. මගෙ ළඟ තිබිලා තියෙන්නෙත් ආදරය නෙවෙයි. ආසාවමත් නෙවෙයි.

දැන් මට හිතෙන විදිහට ඒ ‘වත්සලතාව’ වෙන්න ඇති. හුඟ වෙලාවට හුඟක් අය ‘වත්සලතාව’ ආදරය විදිහට වරදවා වටහා ගන්නවත් වගෙයි. එහෙම වෙන්න තියෙන ඉඩකඩත් ගොඩක් වැඩියි.
ඒ විත්තිය පහසුවෙන්ම වැටහෙනවා, සිරි ලියනගේ මහත්තයා සංස්කරණය කළ ‘නිරුක්ති සහිත සිංහල ශබ්ද කෝෂය’ පොතේ ‘වත්සල’ වචනෙට සපයල තියෙන අරුත් බැලුවාම: ‘ස්නේහය ඇති, ප්‍රිය උපදවන, ආදරය ඇති’.

මට ගොඩක් ලිංගිකව සමීප වුණු අයත් ‘ආදරේ’ කියලා හිතාගෙන හිටියත්; එහෙම කිව්වත්, එයාලටත් වැරදිලා තිබ්බ වගෙයි.
එයාලා ළඟ තිබුණේ Love නෙවෙයි. Lust!
ලස්ට් කියන්නේ ‘රාගය / කාම තෘෂ්ණාව / අධික ආශාව / ලොල් බව’ලු.

මයෙ ළඟ වැඩියෙන් තිබුණේ ආදරයද / වත්සලතාවද / අධික ආශාවද?

1984 අවුරුද්දේදී මගෙ ඔළුවේ නං ඔහොම දේවල් වැඩ කළෙම නැති තරම්. Youth කමිටුවේ සභාපති විදිහට උපරිමයෙන් වැඩ කිරීමටයි, මම මුල්තැන දීලා තිබුණේ. කෙනෙකුගේ ඔළුව යකාගේ කම්මලක් වෙන්නේ වැඩ නැති වෙලාවටලුය කියනවනෙ.

ඒ අතරේ අම්මලාගෙන් එන පණිවිඩ වැඩි වෙන්න ගත්තා.

‘රංජි, ඔයාට ඔය මොකක්ද එකේ සභාපතිකම කරන්න ඕනි මේ අවුරුද්දේ විතරයිනේ. ඉතිං දෙසැම්බර් අන්තිම සතියේ හරි ඔයාට මෙහෙ එන්න බැරිද? නත්තලට අපිත් එක්ක ඉන්න බලාගෙන... දැන් තියලම ඒකට ලෑස්ති වෙන්නය කියල ඩැඩාත් ඔයාට කියනවා.’ අම්මා ලියා එවා තිබිණි.
‘ලොකූ, අනේ ක්‍රිස්මස් එක සෙලිබ්‍රේට් කරනකොට අපිත් එක්ක ජොයින්ට් වෙන්න එන්නකෝ.’ අම්මාගේ ලියුමේ යටින් සමන්ති නංගිත් ලියා තිබිණි.

ඔය ගමන යන්න වෙන්නේ....

එංගලන්තයට ගිහිං සෑහෙන කාලයක් යනතුරුමත් සමන්තිට සිංහලෙන් ලිවීමේ හැකියාව ඉතිරිවී තිබිණි. ඉක්මනින්ම ඒ හැකියාව නැතිව ගියේ චූටි නංගී දීපානිටය. ඒ වෙද්දීත් එයා අපට ලිව්වේ ඉංගිරිසියෙනි. සෑහෙන කාලයක් යනතුරුම ඉංගිරිසිත්, සිංහලත් දෙකම බැරිව නන්නත්තාර වෙලා වගේ හිටියේ දීපාල්; බඩා මල්ලාය.

ඔය අස්සේ දවසකය , තජක නේවාසික වැඩ මුළුවක් අතර විවේකයේදී ‘මගේ එංගලන්ත ගමන’ ගැන කතාව ඇදිලා ආවේ. “අම්මලා කියනවා දෙසැම්බර් අන්තිමටවත් එහෙ එන්න කියලා.”
“ඉතිං උඹ යන්නද plan කරන්නේ?” මර්වින් ඇහුවේය.
“නිමල්... පොඩ්ඩකට මට ඔයාගේ අත පෙන්නනවද?” එතැනම හිටි අනුර ජිනදාස හිතවතා කීවේ ඒ වේලාවේය. මම අත්ල විදහා පෙන්වීමි.

එතකොට අනුර ජ්‍යෝතිෂ් ශාස්ත්‍රය හදාරමින් උන්නේය. නිකට අතගාමින්, රැවුල කරකවමින්- කල්පනාබරිතව මගේ අත්ලේ රේඛා කියෙව්වේය. උපන් වෙලාවත් ඇහුවේය. ඊට පස්සේ ‘හ්ම්’ කියලා කියා ගත්තේය; නිස්සද්ද වුණේය.

“මොකක්ද අනුර බැලුවේ?” ඉන්දිරා, අසෝක කපුරුගේ, සුනීතා වගේ කට්ටිය අනුරගෙන් ඇසුවෝය.

“ඒක කියන්නං පස්සේ දවසක!” එහෙම කියලා අපෙන් බේරෙන්නට අනුරට පුළුවන් වුණේ නැත. “හොඳ දෙයක් හරි නරක දෙයක් හරි වුණත් කමක් නෑ, අනුර... මට ඕවයේ ගාණක් නෑ. ඔයාට පෙනෙන දෙයක් කියන්න.” මාත් කිව්වා මතකය. අපි කට්ටියගෙම පෙරැත්තයෙන් පස්සේ අනුර ජිනදාස සහෘදයා කියූ අනාවැකිය මං ‘නිදිගෙ පංච තන්තරේ’ට ලිව්වේ 2018 දීය; මෙසේය:

‘"තරහ ගන්න එපා නිමල් මේක කියනවාට. ඔයාට ඔය ගමන යන්න වෙන්නේ තව මාස හයක් ගියාට පස්සේ." අනුර කීවා. එවෙලේම අපේ තවත් හිතවතෙක් වන අසෝක කපුරුගේටත්, එයාගේ අයියා ගැන අනාවැකියක් කිව්වා, හඳහන බලලා. මොන කාරණාවක් නිසාද මන්දා, අනුරගේ ඒ අනාවැකි දෙකම තිතට හරිගියා.’

මං දේමිත්තගේ විවාහ මංගල්ලයට ගියේ නැත.

ඔය- මේ කටයුතු කෙරෙන අස්සේය, දේමිත්ත පළමු වතාවට දවාලක අපේ ගෙදරට ආවේ.

“තරහ වෙන්න එහෙම එපා රත්තරං. බුලත් අරං ඇවිත් කියන්න ඕනි දෙයක් මෙහෙම කියන්න ආවට. යාළු, අපේ තාත්තලා මට කසාදයක් ලැහැස්ති කරලා. සේරම තීන්දු කෙරිලත් ඉවරයි. ඔයා දන්නවනේ අපේ තාත්තගේ හැටි... තාත්තාගෙන් මැරුම් කෑවත් මම ඒ කසාදෙට බැහැයි කියනවා ඔයා කෙල්ලෙක් වෙලා හිටිය නං...”.

කිඹුලා කනවා උහුලන එක ලේසිය, කොහිල කටු ඇනෙන එක ඉවසීම අමාරුය.

මං දේමිත්තගේ විවාහ මංගල්ලයට ගියේ නැත. එහෙම කළේ තරහකින් නොවේ. දේමිත්ත ඒ ආරාධනය කළේ නොකර බැරිකමට වගෙය කියලා හොඳටෝම පෙනුණු නිසාය.
දේමිත්තගේ විවාහයත් එක්කම සුපුන්, රජීව දෙන්නාව හමු වීමත් නැවතී ගියේය.

ඒ මට ඔවුන් මුණ ගැහුණේ ඉතා කලාතුරකින් වීම නිසාද / පියසිරි නිතරම අපේ ගෙදර එමින් සිටි නිසාද / තජකයේ වැඩ හා එංගලන්ත ගමනේ වැඩ බහුල වීම නිසාද... ඒවා ගැන නිශ්චිතව කියන්නට බැරිය; අමතකය. ඒ ගැන හිතන්නටවත් මතක් වෙන්නේ දැන්ය!

නමුත් එකක් නම් හොඳටම මතකය.
ඒ වෙද්දී පියසිරිගේ නිතර පැමිණීම මට වදයක් වෙලා තිබ්බේය.‘දෙවේලේ දකින කුකුළාගෙ කරමලා - එවෙලේ පෙනෙයි සක සේම සුදු වෙලා’ යන කියුම, ඒ හාදයා දන්නේ නැතිවා වෙන්නැති. ‘දිගටම කාගෙන යනකොට අතිරස වුණත් තිත්ත රසට දැනෙන බව’ ඒ හාදයා දන්නේ නැතිවා වෙන්නැති.
මට නම් සිද්ද වෙලා තිබ්බේ ඒ සන්තෑසියයි. වටින් ගොඩින් ඒ ගැන කිව්වත්; ඇඟෙව්වත් පියසිරිට ඒවා නොතේරුණා වගෙය.

“මම උඹට ආදරෙයි xත්තො!” කිසිම කෙනෙකුට උසුරුවන්නට බැරි තරම් රාගාන්විතව පියසිරි මගේ කණට කොඳුරා කීවත්... ඒ වචනවලින් ඉස්සර මට දැනුණු ප්‍රහර්ෂය නොදැනිණි.
පියසිරිගේ නිම්හිම් නැති සිපගැනීම්; තලා- පෙළා- මිරිකා හැරීම්- ගේ කුරුලු රංගනයන් වැනි දේවලුත් ඒ වෙද්දී මට එතරම් ආනන්දයක් දැනවූයේ නැත. එහෙම වුණේ ඇයි?

දෙවියන් පළමුවෙන්ම නිර්මාණය කළ මිනිසාට අත් හතරක්- පා සතරක්- හිස් දෙකක්- පුරුෂ ලිංගයක් හා ස්ත්‍රී ලිංගයක්...

“උඹට දැන් මගෙ එකත් මදි වෙලාද xකයො?” පියසිරි දෙතුන් වතාවක්ම මගෙන් ඇහුවත් එක්කය.
ඇත්තම කියතොත්...

ඒ කිසිවකට වගකිව යුත්තේ ඔහු නොවෙන බව මට හැඟී යමින් තිබිණි.
ඔහු අත වැරැද්දක් නැති බව මට පසක් වෙමින් තිබිණි.
වැරැද්දක් තිබෙයි නම් එය ඇත්තේ මා ළඟ බව මට පසක් වෙමින් තිබිණි.
ඔව්, මා පිළිබඳ බියකුරු සත්‍යයක් මටම තේරුම් යමින් තිබිණි.

දෙවියන් පළමුවෙන්ම නිර්මාණය කළ මිනිසාට අත් හතරක්- පා සතරක්- හිස් දෙකක්- පුරුෂ ලිංගයක් හා ස්ත්‍රී ලිංගයක් තිබිණිලු. ඉන්පසු දෙවියන් ඒ මිනිසාව දෙපලු කළේලු. එදා පටන් මිනිසා තමන්ගේ අනෙත් පළුව; අනෙක් භාගය සොයමින් වෙහෙසෙන්නේලු.
ඒ කතාව එහෙම නම්, නිමල් දිසානායකගේ පළු දෙකෙන් එකක් තවත් කෑලි දුසිම් දෙක තුනකටවත් කපලා වෙන්නැතිය.

සමහර විටෙක මට හමු වුණු සහකරුවෙකුට හොඳටම හිත බැඳුණු විටෙක මම නන්නත්තාර වීමි. ‘මෙයා තමයි මගෙ soul mate යැයි සිතුවෙමි. ඊට කාලයකට පසු තවත් එවැන්නෙක් හමු වෙයි. නැවතත් මම අවුල් වෙමි. අර විදිහටම හිතෙයි. දීඝායු, අභී අයියා, සංජේ, දේමිත්ත හා පියසිරි වැන්නවුන් කීප දෙනෙකු අබියසදී මට සිද්ද වුණේ ඒකය.

වැරැද්ද තියෙන්නේ එතැනය. මගේ චපලකමේය.
ඒ විත්තිය මට හිතෙන්නට පටන් ගත්තා විතරය...
අවුරුදු 5ක් සිරි ලංකාව පාලනය කළ, ආසියාවේත්; ලංකාවෙත් පළමු රාජ්‍ය පාලිකාව වුණු අනුලා රැජනවත් මං තරම් චපල නැත! නමුදු චපල වෙන තැනට කටයුතු යෙදුණු විට, මා මොනවා කරන්නද?

පියසිරිගේ උණුසුම පිළුණු වෙමින් යද්දී, මගේ ඉරණම වෙනස්ම ආකාරයේ ඇවතුම්, පැවතුම්, හැඟීම් ඇති කෙනෙකුට මා සමීප කරවමින් තිබිණි. දැන් ඔබ හොඳින් දනියි. නිදි විවිධත්වයම පතන්නෙකි! විවිධත්වයම අගය කරන්නෙකි!!

දැන් පිටරටවල එහෙම ඔපරේෂන් කෙරෙනවලු බට්ටො.

“ඇත්තමයි යකෝ, උඹට තියෙන්නේ හොඳ දොස්තර කෙනෙක්ව අල්ලලා xයය කපල අයින් කරවලා xත්තක් හයි කරවගන්න. දැන් පිටරටවල එහෙම ඔපරේෂන් කෙරෙනවලු බට්ටො.”

පියසිරි රති විරාමයකින් පස්සේ කීවේය.
“ඔපරේෂන් එකක්...” මමත් හූමිටි තිබ්බෙමි.
“ඔව් xත්තෝ! අපේ office එකේ කට්ටියක් කතා වෙනකොට ඇහුණේ...” පියසිරි උනන්දුවෙනි. “කොහොම හරි එහෙම වැඩක් කරවගන්න පුළුවන් නං උඹට බේරිල්ලක් වෙන එකක් නං නෑ බට්ටො.” පියසිරි කිව්වේ මහා ප්‍රශංසාවක් කරන විදිහටය.

ඒ කතාව මට දැනුණේ වැල්ලවත්ත රෙදි මෝලේ ‘අයියා කෙනෙකු’ කී කතාවේම දිගුවක් විදිහටය.

සංජේගෙන් පස්සේ ආයෙම වතාවක් ‘සැත්කම් යෝජනාව’ ඉදිරිපත් වුණේ එදාය. එහෙත් ඒ අදහස තවත් මාස කීපයකට එසේම යටපත් වෙලා ගියේය. එංගලන්තයට යනතුරු...

ඒ විස්තර වෙනමම ලිව්වාම වඩාත් හොඳය. ඒ හින්දාය- තිහේදී posts පෙළ මෙතැනින් අවසන් කර ‘තිස් එකේදී’ පෝස්ටු කිහිපය පටන් ගන්නට යන්නේ෴0෴

තිහේදී... –නවවෙනි කොටස

 හැබැයි මං ‘එහෙම සිතියම් ඇඳෙන්නේ ස්වප්න මෝචනය කියන ලෙඩක් නිසයි’ කියලා බය වුණෙත් නෑ, කරුණු දැනගෙන හිටි නිසා.

ඉතිං, අර කුතුහල කතන්දරේටම ආපහු යනවා නං...
මට තදින්ම දැන ගන්න ඕනි වුණා ‘පියසිරි පෙන්නන තරම්ම සමර්ථ වැඩකාරයෙක්ද?’ කියන එක. එතකොටත් මට ඒත්තු ගිහිං තිබ්බේ ‘වැඩියෙන්ම පුරසාරම් දොඩන්නේ අඩුපාඩු වහ ගන්න හදන කයිවාරුකාරයොයි’ කියන කතන්දරේ ගොඩ දුරට ඇත්ත බව; හුඟක්ම පිරිමි තමන්ගේ පිරිමිකම ගැන අධිමානයකින් කෙරුණු තක්සේරුවක ඉන්න බව.

ජීවිතේටම පාන් විතරක් කාලා තියෙන කෙනෙකු ගැන හිතා ගත්තැකිද?

හැබැයි මං එහෙම කියන්නේ මගේ අත්දැකීම්වලින් නිසා ‘ඒ නිගමනය වැරදියි’ වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා.
අනෙක... යාන්තං හරි තේරෙන වයසෙදී හිතට වැදුණු පළමුවැන්නාත් පියසිරිනෙ.

එහෙම ඉන්දැද්දී තමයි අනපේක්ෂිත විදිහට පියසිරිගෙන් කියැවුණු හරුපයක තේරුම, සුදු මල්ලිගෙන් අහගන්න ගියේ.  එදා මම පටන් ගත්තු ගමනේ ලොකු දුරක් දැන් ගෙවිලා. 1966 ඉඳලා 1983 වෙනකල්. අවුරුදු 17කදි. සුදු මල්ලිගේ සිට දේමිත්තලා දක්වා...
අත්දැකීම් ගොඩක්!
ප්‍රායෝගිකවම අත්හදා බලලා එකතු-පහදු කර ගත්තු දැනුම් සම්භාරයක්...

ඒ දැනුමෙන් සන්නද්ධ වෙලා, පියසිරිට මුහුණ දෙන්න; එයාව මැන ගන්න; එයාවත් ගවේෂණය කරන්න මට තිබ්බේ ලොකු නොඉවසිල්ලක්. ඒත් එක්කම කන්දක් විතර ලොකු ආශාවකුත් මට තිබුණ බව කියන්නම වෙනවා. එහෙම නොකීවොත් ඒක අන්තිම කුහකකමක් තමයි. අනෙක මාත් හොඳට නාඩි වැටෙන- පුහුදුන් එකෙක්නෙ; සමහර ආශාවන්ට වහල් වෙන. ඒ විත්තිය මෙතැනදී කියන්නෙ; ඒක මගේ එක වීක් point එකක් බව අවබෝධ කර ගෙනමයි.

ජීවිතේටම පාන් විතරක් කාලා තියෙන කෙනෙකු ගැන හිතා ගත්තැකිද?

එයා බටර් කේක්, චොක්ලට් කේක්, fruit කේක්, ගැටෝ අරවා මේවායේ රහ බලලාත් නැත්තං... එහෙම විවිධ රසයන් තියෙන බව දන්නෙත් නැත්තං...
එයාට හරිම පහසුවෙන් පාන්වලින් විතරක්ම වුණත් තෘප්තිමත් වෙන්න පුළුවන් වෙයි.
(මගෙ උදාහරණය හරියටම ගැළපෙනවද මංදා; මට කියන්න ඕනි දේ තේරුම් කරන්න.)
අර වගේ විවිධ රසයන් භුක්ති විඳලා ඉන්න කෙනෙකුට නම්, තවත් රස මංජුසා අඳුනා ගන්න ඉවක් තියෙන කෙනෙකුට නං- ඒවා අබියසදී; ඒවා හමුවෙදී තමුන්ගේ හිත පාලනය කර ගැනිල්ල ටිකක් අමාරු වෙයි නේද?

පාාාාාාාාාව් අනේ!
මං වගේ කෙළෙස් වැඩි- පුහුදුන්; පඩත්තල කෙනෙකුට නං ඒ වැඩේ ටිකක් නෙවෙයි, හුඟක්ම අමාරු වෙනවා / අමාරු වුණා!

කටහඬකින් වුණත් කෙනෙකුගේ ආශා අග්නිය අවුළුවා ලන්නට පුළුවනිද / හැඟීම් ගිනි කන්ද උද්දීපනය කරවන්නට පුළුවනිද?

පොරොන්දු වුණු විදිහටම මං පියසිරිට කෝල් කළා, සුමානයක් ගත වෙන්න ඔන්න- මෙන්න තියලා. ටිකක් ගණන් උස්සන්නමයි එහෙම පරක්කු කළේ.

“මොකද xත්තො, මෙච්චර දවස් ගියේ...” පියසිරි ඇහුවේ නොඉවසිල්ලෙන්. “උඹේ සද්දෙ ඇහිලා දැන්මම මගේ xක කෙළින් වෙලා xකෝ!” ඊළඟට රිසීවරය දිගේ ගලාගෙන ආවේ කියවිල්ලකට වැඩියෙන් කාමාශක්ත කෙඳිරිල්ලක් කියන එකයි හරි.

කටහඬකින් වුණත් කෙනෙකුගේ ආශා අග්නිය අවුළුවා ලන්නට පුළුවනිද /කෙනෙකුගේ හැඟීම් ගිනි කන්ද උද්දීපනය කරවන්නට පුළුවනිද?
අපි කියෙව්වනේ, පංච පාපාවට නං කෙනෙකුව ස්පර්ශ කිරීමෙන් කෙනෙකුගේ රාග ගින්න අවුළුවන්න, රෝමෝද්ගමනය කරවන්න හැකි වුණු විත්තිය. (තිහේදී 6 කොටසෙනුයි ඒ.) 

“නිමල් අයියෙ, කවුරු හරි කාව හරි හග් (hug) කරද්දී තත්පර 18 කට; 20 කට විතර වැඩි කාලයක් අනෙක් කෙනාව බදාගෙන ඉන්නවා නම් ඒ වෙලාවට Oxytocin හෝර්මොන් එක ශ්‍රාවය වෙන්න පටන් ගන්නවා. ඔය ඔක්සිටොසින් හෝර්මෝන් එකට තමයි ‘ආදරයේ හෝර්මෝනය’ කියලා කියන්නෙත්. ඒකෙන් හග් කරන කෙනාට ආකර්ෂණයකුත් ඇති වෙනවා.” මතකයිද එහෙම කියෙව්වා ‘හයටත් කලින් 2’ post එකේදී.  

කටහඬකින් වුණත් සෑහෙන තරම් දුරට ඒ ‘කාරිය’ කෙරෙන බව දැන්- දැන් හෙළිදරව් වෙමින් තියෙනවා. ඒ විතරක් නෙවෙයි, බැල්මෙන් පවා. රාගිකව විතරක් නෙවෙයි- රාගයෙන් තොර ආදරය; සෙනෙහස පැත්තෙන් ගත්තත් ඒ විදිහමලු.

‘... ආදරය, කරුණාව, සහකම්පනය වැනි ලක්ෂණ සලකන විට අප සතුන්ට සාපේක්ෂව ඉහළ මට්ටමක සිටින බව අනිවාර්යයෙන් පිළිගත යුතු වේ. එහෙත් ඒ ලක්ෂණ සමුදාය හෙවත් පොදුවේ සමාජශීලීත්වය අපට උරුම වූයේ ඔක්සිටොසින් (Oxytocin) හා වේසොටෝසින් (Vasotocin) නම් රසායන ද්‍රව්‍ය හේතුවෙන් බව එම අධ්‍යයනය පෙන්වා දෙයි...,

ඒ පොඩ්ඩ උපුටා ගත්තේ 2022 ජුලි 27 ‘විදුසර’ පත්තරයේ පිටු දෙකක් පුරා පළවී තිබුණු ලිපියකින්. ලිපියේ මාතෘකාව ‘සියලු බැඳීම් රසායනිකයි’. ඉඩක් වෙලාවක් තියේ නං මෙතැනින් එහාටම ගිහිං, ඒ ලිපිය කියවල බලන්න. මගෙ කෝණයෙන් නං ඒක ඉතාම වැදගත් ලිපියක්.

දුප්පත්කම නූගත්කම වැඩි කරවනවා. නූගත්කම තව තවත් දුප්පත්කම වැඩි කරවනවා! (ඒකෙ විලෝමයත් එහෙමමයි.)

ඒ විදිහට බලනකොට නං පියසිරිගෙ රාගාන්විත කීම්; ඒ කීම්වල තිබුණු රාගනිඃශ්‍රිත ස්වරය (tone) එක එහෙම මට තදින්ම බලපාන්නට ඇති. ඒවා මගෙ ඔක්සිටොසින් මට්ටම ඉහළ යවමින් මාව උද්දීපනය කරවමින් මං වහන්සේව යකා නටවන්නට ඇති! එහෙම වෙලාවක ඉබේම වෙනස් වෙන මගේ නාසික්‍ය ස්වරය පියසිරිවත් කුප්පන්නට ඇති.

(දුප්පත්කමේ විෂම චක්‍රයෙදී වගේ. ‘දුප්පත්කම නූගත්කම වැඩි කරවනවා. නූගත්කම තව තවත් දුප්පත්කම වැඩි කරවනවා’ වගේ. ඒකෙ විලෝමයත් එහෙමමයිනෙ. හැබැයි ලංකාවේ නෙවෙයි. ලංකාවේ පොහොසත්කම වැඩි වෙන්නෙම මන්ද බුද්ධික හොරුන් අතරේ නෙව.)

පියසිරි නිසා මං ඇවිස්සුණා. ßà ඇවිස්සුණු මං නිසා එයා තව තවත් ඇවිස්සුණ එකයි වුණේ!
“කියපං බට්ටො, කියපංකො xත්තො කවදටද මම එන්න ඕනි.”

ඉතිං මම දවස කිව්වා.
කියපු දවසේ හවස හය වෙද්දීම එයා අපේ ගෙදරට ආවා. එතකොට රාස්සිගේ අව්ව බැහැලා, ගොම්මන් වෙලාවත් හීන් සැරේ ගෙවෙමින් තිබ්බේ.
මං පියසිරිට සරමක් දුන්නා. “හොඳටම කරුවල වැටෙන්න කලින් ඇඟ හෝදගෙන එමු.” මං එයාට කිව්වේ බාල්දියයි, තුවායයි, සබන් පෙට්ටියයි එකතු කරගෙන ඇවිත්.

මුල හිට නිදිගෙ පංච තන්තරේ කියවන කෙනෙකු නම් දන්නවා, මේ කාරණේ. අපේ ඉඩම තිබ්බ තැන. කුඹුරු යායකට මොබින් තිබ්බ කොටුවේ ආච්චිගේ ඕවිටට අඩි තුනක් විතර උඩින්. සිල්ලප්පු වත්ත පල්ලමේම.

ඒ ඉඩමේ ළිඳක් කපලා අවුරුදු දෙක තුනක් යද්දී වටේ තියෙන මැටි පස ළිඳ ඇතුළට කඩා වැටෙන්න පටන් ගන්නවා. බැරිම තැනදී අපි අලුත් ළිඳක් හාරනවා. හැමදාම ඒ පර්චස් 34 ඉඩමේ ළිං දෙකක් තිබ්බා. නාන්න එකයි; බොන්න වතුර ගන්න එකයි.
ගෙදර හැච්චෝ- බැච්චෝ ඔක්කොමයි, බාස් උන්නැහෙයි එකතු වුණාම අපට ළිඳක් හාරා ගන්න ගියේ වැඩිම වුණෝතින් දවස් දෙකයි.
පියසිරි එනකොට අලුතින් නාන ළිඳක් කපල සති දෙක තුනයි ගිහිං තිබ්බේ! කිරි ටොයියෙක් වගේ ළිඳක්!!

ලොකූ, ඔයාලා ළිඳ ළඟ නේදෝ? (මේ අපේ වත්තේ ළිඳ නොවේ. ගැමුණු කුමරු ස්නානය කළ, කොත්මලේ- රජ පිහිල්ලේ ඇති ළිඳයි.)

“යකෝ, ළිඳේ වතුර උතුරලත් යනවා.”

“ඒකට ලෝබ නොහිතා ඔයා ඇඟ හෝදගන්නකො. කරුවල වැටීගෙන එන්නෙ... ඊට කලින්.”
වටපිට හොඳට බලලයි පියසිරි උත්තර දෙන්න කට ඇරියේ. “උඹ නං මහ මෝඩ xත්තෙක් බට්ටෝ. මෙලෝ දෙයක් තේරෙන්නෑ. මම මේ පරක්කු වෙවී ඉන්නවා කරුවල වැටෙනකං. උඹ කියනවා ඉක්මන් කරන්නලු. යකෝ, මෙතන ළිං මිදුල ගේමකට නියම පොට් එකක්නෙ බට්ටො.”

“මෙතැන?” මං හිටියේ තක්බීර් වෙලාය. “නිඳා ගන්න යනකං....”
“අනේ මෝඩ xකන්නා! බලහංකො වටපිට.” කියූ පියසිරි මට කියා දුන්නේ ළිඳේ පිහිටීම අපේ වාසියට හරවා ගන්නා විදිහයි.

අපේ වත්තේ බිම් මට්ටමට වඩා අඩි දෙකහමාරක් විතර පහතිනි, ළිං මිදුල තිබ්බේ. එතැන ඉන්නා කෙනෙකුගේ යටි කය ඈතින් සිටින කෙනෙකුට නොපෙනෙයි. ළිං මිදුලේ වැතිරී ගත් කෙනෙකුව දැක ගන්නට නම් එතැනටම වන්නට වෙයි. “හොඳ වෙලාවට උඹලට ලයිටුත් නෑ!” කියාගෙන පියසිරි ළිං මිදුලට බැස්සේය. දැන් කරුවලය....
“ලොකූ, ඔයාලා ළිඳ ළඟ නේදෝ? කුප්පි ලාම්පුවක් එවන්ඩදෝ...” ඒ සද්දෙ ආවේ අපේ ගෙදරින්.
“එපා කියපං බට්ටො, එපා කියපං.” පියසිරි තකහනියෙම කිව්වා.
“එපෝ! කරුවල වුණාට අපිට කමක් නැතෝ....” මමත් හයියෙන් කිව්වා.

“දැන්වත් වරෙන්කො මෙන්න මෙහාට...” පියසිරි පඩි දෙකක් ඉහළට නැඟලා, මාවත් ඇද ගෙන ළිං මිදුලට....

“බට්ටො, මෙන්න අපි දෙන්නගෙ හනිමූන් එකේ first ගේම් එක ළිං මිදුලක... දෙක- තුන- හතර පැදුරක.” ඒ යක්ෂයාට පුරුදු එහෙමද කොහෙදය. කාමුක කතන්දරවලිනුත් අනෙකා අවුස්සන්නටය. වෙන කෙනෙකුට කොහොමද නොදනිමි. ඒ වෙලාවේ මගෙ ඔක්සිටොසින් මට්ටම නං හොඳට නැඟල තිබ්බා විය යුතුය. පියසිරිගේත් ඒ මට්ටම නහුතෙටම නැඟ තිබුණේය.

‘නහුතෙට නැඟලා / නහුතෙටම නැග්ගා’ කියලා ගොඩ වෙලාවට කිව්වට, අපෙන් ගොඩ දෙනෙකු ඒකෙ නියම තේරුම දන්නේ නැති හැඩය.

ඔක්සිටොසින්- හෝර්මෝන- පෙරමෝන සේරම උපරිමයෙන් නිපදෙවෙමින්; උපරිමයෙන් ක්‍රියාත්මක වෙමින් පොරම+ඕන කියලා අරගල කරන්නැති.

දන්නවද, නහුතය කියන්නේ ගණනක්! රජ කෙනෙක් හදපු සංකල්පයක්.

දැන් ඉන්න ගොබ්බ රජවරුන් වගේ නෙවෙයි, උන්නැහේ. හොඳ මොළකාරයෙක්. ඉස්සරෝම කාලේ- කකුසඳ බුදු හාමුදුරුවන්ගේ කාලේ හිටිය රජ කෙනෙක්. ඒ කාලේ ඕජ දීප කියන නමින් හැඳින්නුවාය කියන ප්‍රාග් ඓතිහාසික ලංකාවේ හිටි රජ කෙනෙක්ලු. නම ‘නහුත සංකිත’ලු!

නහුත සංකිත රජ්ජුරුවෝ දියුණු කරපු ‘හෙළ ගණිත සංකල්පය’ට අනුව නහුතය ලියනවා නම්, 1කේ ඉලක්කම ළඟට බිංදු 28ක් දාන්න වෙනවා.

ඒකට අනුව ‘දස දහයක් සියයක් වේ. සිය දහයක් දහසක් වේ. දහස් සියයක් ලක්ෂය වේ. ලක්ෂ සියයක් කෝටිය වේ. කෝටි කෝටියක් ප්‍රකෝටිය වේ. ප්‍රකෝටි කෝටියක් කෝටිප්‍රකෝටිය වේ. කෝටිප්‍රකෝටි කෝටියක් නහුතයක් වේ’ කියලයි කියන්න වෙන්නේ.

ඉතිං පියසිරිගෙත්, මගෙත් ඔක්සිටොසින්- හෝර්මෝන- පෙරමෝන සේරම උපරිමයෙන් නිපදවෙමින්; උපරිමයෙන් ක්‍රියාත්මක වෙමින් පොරම+ඕන කියලා අරගල කරන්නැති.
‘ලේ හැලුණත් කමක් නැතේ - අපි ඉන්නේ අපේ මතේ’ කිය-කියා අපේ සිරුරු පුරා ‘ඒ රසායනිකයන්’ පෙළපාලි යන්නැති.
ඒ වෙලාවේ නං ‘නහුතෙට බිංදු 28ක්’ මොකටද කියලයි මට හිතුණේ. එහෙම හිතුණේ බිංදු නැතුව ‘එක’ විතරක් හොඳටම හපන්කම් පෙන්නද්දී. බිංදුවේ / O වටිනාකම පියසිරිටයි හොඳටම දැනිලා තිබුණේ. ඒ විත්තිය කියැවුණේ ‘සුරන් නැළවූ සුයාමය’ට පස්සේ එයා හති අරිමින් අහපු ප්‍රශ්නයෙන්.

“ඇයි xත්තිගෙ පුතෝ මෙච්චර කල්, මෙච්චර සැපක් මට නොදී හංගන් හිටියේ?”

කොයි තරම් සුද්දවන්තයෙක් වෙන්නට හැදුවත්, ඒ ටික ලියද්දී මගේ තියෙන පෙරේතකමකුත් එළියට පනින බව මට පෙනෙයි. ‘ප්‍රශංසාවට තියෙන කෑදරකම’.

ඒ වයසේ දැනුම් තේරුම් නැති, නොමේරූ දරුවෙකුගෙන් හෝ දැරිවියෙකුගෙන් හෝ...

හොඳ දෙයකට වුණත්, නරක දෙයකට වුණත් කමක් නැත- කෙරෙන්නේ ප්‍රශංසාවක් නම් අප එයට කැමතිය. සමා වෙන්න! අප කියා බහු වචනයෙන් කීවාට. ඒක ‘මම’ කියලා නේද කියන්න ඕනේ. මං කියන්නේ මගෙ ගැනනෙ, ඔබ තමුන්නාන්සේලා ගැන නෙවෙයිනෙ.

ආඩම්බර වෙන්නේ නැතැයි කියලා, බොරු නිහතමානීකමක් අටවා ගන්න හැදුවත් අපේ මගේ විදිහත් වෙනස් නැත. මමත් ප්‍රශංසාවෙන් උඩ යන පුඟුලෙක්මි.
ඒ නිසා නේද, අවුරුදු 40ක් විතර තිස්සේ පියසිරි එදා කී වචන තවමත් මගේ දෙසවනේ හිර කරං තියාගෙන ඉන්නේ?       

“අම්මපා බට්ටො. දැන් නං උඹව කන්න තරහක් බං මට තියෙන්නේ.” ඇඟපත හෝදගෙන, ඇඳුම් ඇඳ ගනිද්දීත් පියසිරි හිටියේ මට දොස් පවරමිනි. “මාරයි xකෝ! බඩුවක් ළඟවත් නැති තරමේ...”

රහස තිබුණේ experience එකේය. අත්දැකීම්වලින් පරිණත වීමේය.

යම්කිසි විදිහකින් 1966 පාසල් වාරාවසානයක් ආසන්නයේ, යොදාගත් පරිද්දෙන් මං පියසිරිලාගේ ගෙදරට යැවුණේ නම්... එහෙනං ඒ පෝරිසාදයා මෙවන් තෘප්තිමත් පැසසුමක් නොකරනවා නිසැකය. ඒ වකවනුවේ එයා වගේ අය වෙනුවෙන්, මගෙන් කෙරුණු කිසිම සක්‍රිය සම්මාදමක් නැත. මා ඔවුනට ඉඩ දී සම්පූර්ණයෙන්ම වාගේ අක්‍රිය මට්ටමකින් ඔහේ වැතිර සිටියා විතරකි.
එයිනුත් කෙනෙකුට සතුටක් ලැබිය හැකිද?

ඒ වයසේ දැනුම් තේරුම් නැති, නොමේරූ දරුවෙකුගෙන් හෝ දැරිවියෙකුගෙන් හෝ කෙනෙකුට සපුරාගත හැකි ලිංගික තෘප්තිය කමක්ද?
මට නම් හිතා ගන්නටවත් බැරිය. එවැන්නවුන් සැතපෙනවා ඇත්තේ ඔවුනගේ මනසෙහි ජීවමානව තිබෙන ප්‍රතිරූපය සමඟ විය යුතුය. හරියට ‘පෙයි පූ’ සිදු වීමේදී  බෙයනාර්ඩ් කළා වගේ.

ඉදින්, මගේ සිරුරේ රසායනිකයන්ගේ ව්‍යුහය; පරිමාණය හා අනෙකුත් තීරණාත්මක සාධක තීරණය කළ මැවුම්කරුවෙකු සිටියි නම් ඔහුට ස්තුතිවන්ත වේවා!
ඒ වගකීම ගත්තේ ‘DNA - ජාන සැකැස්ම’ නම් ඊටද ස්තුතිවන්ත වේවා!!
එසේත් නැත්නම් මේ සිදුවීම්වලට බලපෑම් කෙරෙන විශ්ව ජීවන ශක්තියක් පවතී නම් එයට ස්තුතිවන්ත වේවා!!!
ඔබ කිසිවෙක් / කිසිවක් මට එවන් නරුමකමක් ප්‍රදානය කර නැත. ලාබාල දරුවන් අපයෝජනය කිරීමේ නිහීන ආසාවක් මට තිළිණ කර නැත. ඒ ගැන පින්!

1983දී ආපහු මගෙ ජීවිතයට පැමිණුණු පියසිරිට හමු වී තිබුණේ...

තරමක් මුහුකුරා ගිය; අත්දැකීම් සපිරි බට්ටෙකි, 1983දී ආපහු මගේ ජීවිතයට පැමිණුණු පියසිරිට හමු වී තිබුණේ.
ඒත් ඒ බට්ටා එක්කලා කතා කරන්නට තරම් ඉස්පාසුවක් එදා රාත්තිරියේ පියසිරිට තිබ්බේ නැත. ඒ යක්ෂ පැටියාට තිබ්බේත් (මාතලේ කවටයාමුණ පන්සලේ හෝ අළු විහාරයේ හෝ සිටි) සත පහේ කාසිය ගිලින යකාට වගේ ඇතිවීමක් නැතිකමකි.

මට තවමත් මතකය. ඒ යකා ඉඳගෙන හිටියේ අතක් දික් කර ගෙනය.
වන්දනාවේ එන හැමෝම පුරුදු වෙලා හිටියේ ඒ යක්ෂයාගේ අත උඩින් සත පහේ හෝ දහයේ හෝ කාසියක් තියන්නටය. එහෙම කරන සැණෙන් ඒ අත ගැස්සෙයි. කාසිය යකාගේ කටට වීසි වෙයි... එතනින් උගේ බඩට. බඩ- ඉබි යතුරු දැමූ පිං පෙට්ටියකි. යතුර තියෙන්නට ඇත්තේ පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවන් වහන්සේ ළඟ වෙන්නැති.

ඉතිං ඒ යකාට වාගෙම ‘ඇතිවීමක් නැතිකම තිබුණු’ මේ යක්ෂ ‘පැටියා’ නිසා රිස්ස ගියේ මං වහන්සේගේය.

නහුතය වගේ ලොකු එකක් නොව, පුංචි ගණනක් හදා බලන්නට මේ නසරානියාට දැන් කල්පනා වෙයි. එකට උවමනා කරන දත්තයක් ‘පාවුලෝ කොයියෝ’ ඔහුගේ නවකතාවේදී සපයා තිබුණා මතකය.

‘... ඉතින් ඒ ගොල්ලො එක රෑකට ඔවුන් නොවී ඉන්නට ෆ්‍රෑන්ක් තුන්සිය පනහක් ගෙවන එක ගැන එච්චර හිතුවේ නැහැ.

“එක රෑකට? ඕහ්... අයියෝ මරියා, ඔයා අතිශයෝක්තියෙන් කථා කරන්නේ. ඒක ඇත්තටම මිනිත්තු හතළිස් පහක් විතරයිනෙ. ඔයා ඇඳුම් ගලවන වෙලාවත්, ආදරය පෙන්වන්න කරන ව්‍යාජ ඉරියව්වලටත්, වැදගැම්මකට නැති පොඩි කථාබහකටත්, ආපහු ඇඳුම් ඇඳගන්න යන වෙලාවත් ඇරුණහම ලිංගික කටයුත්තට ඇත්තටම ගතවෙන්නේ මිනිත්තු එකොළහක් විතරයි.”

මිනිත්තු එකොළහයි. හරියට ලෝකෙ වටයක් කැරකෙන්න ගිය වෙලාව මිනිත්තු එකොළහක් වගේ.’ (මිනිත්තු එකොළහේ කතන්දරේ / 85-86 පිටු)

කවුද හිතුවේ දවසක මේවා... (කැලිෆෝනියාවේ Baja ගුහා චිත්‍රයකි.)      

පාවුලෝ කොයියෝගේ මරියාට කරන්න තිබිච්ච දේවල්වලින් කොටහක් එදා රෑ මට කරන්න තිබ්බේ නෑ. උඩින් තිබුණු ඡේදයේ කියවුණු වැඩ හතරම. පියසිරිටත් ඒ වැඩේට ගියේ මිනිත්තු එකොළහ ගණනෙද. එතකොට ඒක තුනෙන් වැඩි කළාම...?

කවුද හිතුවේ දවසක මේවා මෙහෙම ලියවෙයි කියල. එහෙම ලියැවෙන බවට යන්තං හරි හෝඩුවාවක්වත් තිබ්බ එකක්යැ?
එහෙම හෝඩුවාවක්වත් තිබ්බ නං හරියටම ගතවුණු වෙලාවත් බලා ගන්න තිබ්බා.

වෙලාව බලා නොගත්ත වුණත් පහුවදා දවසම මං හිටියේ හොඳටම හේබාලා ගිය කෙහෙල් පැළයක් වගේ. අපේ ගෙදර ඉඳල කෙළින්ම වැඩට යනවා කිව්වට, පියසිරිත් යන්ඩ නැතිව ඇති!
යන්ඩ වගේම කෙළින් හිටගෙන ඉන්ඩත් ඒ හාදයාට පණ ඉතිරි වෙලා තියෙන්න එපැයි.

පියසිරි ගැන මෙහෙම ගොඩක් ලියැවුණේ නොදැනුවත්ව නෙවෙයි. (ඔව්, එයා ගැන තව ලියන්නත් තියෙනවා.) මගෙ ප්‍රථම ප්‍රේමය අවදි කළේ එයා. ඒ වගේමයි, මට හමු වුණු හොඳම ලිංගික සහකරුවන් කිහිප දෙනාගේ ගොඩටත් පියසිරිව වැටෙන්නේ නිකම්මයි.

ඒත් ඒකම නෙවෙයි එයාගේ විශේෂය.
මංවත්, මගේ ගැන එතෙක් නොදැන හිටි කාරණාවක් මට ඉගෙන ගන්න; වටහා ගන්න ඒ යක්ෂයා හේතුපාදක වෙච්ච එක.

ඒ විස්තර කියන්නේ ඊළඟ කොටසෙන්, හොඳේ...