මගෙන් මංගල යෝජනාවක්.....- පළමුවෙනි කොටස

උපන් නැකතේ වැරැද්දක් නිසාද මන්දා මගේ ඉහට කඩා පාත් වෙන්නේම පුංචි-පහේ මරාලයන් නොවේ. ඒක තවත් නරක් කරන්නට මගේ තකතිරුකමත් උදව් වෙයි. මේත් එහෙම ගොන් තකතිරුකමකි.

එදා මේ කෙල්ලන් ට්‍රිබලම; ත්‍රිත්වයම; තුන් දෙනාම නැවතී උන්නේ එකම කාමරයේය! 

ඔන්න දැන්මම කිව්වා, ඇත්ත නම් තුන නම් කීයටවත් කියන්නේ නෑ, හොඳේ. ජයා, අනූ, රංජි. එහෙම කිව්වාම මදැයි. මට ඒ තුන් දෙනා විශේෂ වෙලා තිබුණාය කියනවාට වඩා ගැළපෙන්නේ එයාලා තුන් දෙනාටම මා විශේෂවී තිබුණාය කියන එකයි. (සභාවේ සිනා!)

මං දන්නවා මම එච්චර කඩවසම් හාදයෙක් නෙවෙයි. ඒත් මිත්‍රශීලියි, ප්‍රසන්නයි. ඇතුළාන්තයෙන් ගිනි ගුළියක් වුණාට පිටින් සිහිල් දිය කඳුරක්!

ඔයාලා කියාවි 'දෙබිඩ්ඩෙක්' කියලා. මගේ මොකෝ? එහෙම කියන්න, එක-එක්කෙනා දකින විදියනේ. 'බවලත්' ඇත්තෝ වැඩියෙන් කැමැතිත් ටිකක් විතර මෘදු අය එක්ක පයුරු පාසනය කරන්නයි. (ඇත්තටම?) 'තදයෝ' බවලත් ඇත්තියන්ට; ස්තිරී පරාණවලට කන් දෙන- ආදරයෙන් සලකන ගතිය අඩුයිලු. ඇත්තද කියලා මටත් කියලා දෙන්නකෝ, දන්නවා නම්. .....මෙන්න ඒකෙම අනෙක් පැත්තත්.

  

මොඩ්ල්ස්ලා වගේ අයගේ.....

අවුරුදු ගණනාවකට කලින් යුරෝපා රටක සමීක්ෂණයක් කරලා තිබුණා. පිරිමි වැඩියෙන්ම කැමැති මොන විදියේ ලියන් එක්ක sex කරන්නද කියලා. ඒකේදී හෙළි වුණා පුදුම හිතෙන කාරණාවක්. 

පිරිමි කැමැතියි අඩි 5 ක්-5 1/2 කට වඩා උස, සිහින් සිරුරක් තියෙන අංගනාවන් දකින්න. මොඩ්ල්ස්ලා වගේ අයගේ ලස්සන බලන්න. හැබැයි එයාලා කැමති ඇඟ-පත තියෙන ලලනාවන් එක්ක නිදි යහනට යන්න. වලත්ත විදියට අර්ථකථනයක්  දෙනවා නම් කියන්න වෙන්නේ 'මස් උඩ පීනන්න' කියලයි. 

(කවුද අහන්නේ මගේ ගැන? මං ගැන ඕනේ නැහැනේ මෙතනට!) ඉතින්, අර ලලනා ත්‍රිත්වය තුන් විදියක්. ට්‍රිබලෙන් එක්කෙනෙක් කෙට්ටුයි. දෙවෙනියා මධ්‍යස්ථයි. තුන්වෙනියා පිරුණු අඟ-පසඟින් යුක්තයි! එව්වා කියන්නේ දයාබර රසික-රසිකාවන්ට එයාලාව මනෝමයෙන් බලාගැනීම පහසු කරවන්නයි.

ඉතින්, එදා අපි හිටියේ මීගමුවේ, සාමය හා සමාජයික කේන්ද්‍රයේ කාමරවල නැවතිලා. නම පොඩ්ඩක් අවුල්ද මන්දා, අවුරුදු තිහකටත් එහා කතාවක්නේ. මට මතක තියෙන විදියටයි ඔය නම කිව්වේ, හොඳේ. වැරදියි නම් හදන්නකෝ.

"ඔන්න නිමලයෝ, උඹ ජයාට කැමැති නම් ඉනිමඟ මගෙන්." මර්වින් කොයි දේටත් ඉස්සර වෙයි. කට පියාගෙන ඉන්නවත්, ටිකක් ඉවසිල්ලෙන් බලාගෙන ඉන්නවත් මිනිහාට බැරිය.

හැමෝටම කලින් යහළුවන්ගේ වැඩවලදී පෙරමුණ ගන්නට මර්වින් දෙයියෙකි. මෙතනදීත් එතුමාම ඉස්සර වුණේය! අපි සමහර වෙලාවට මර්වින්ගේ අනභිමුඛයේදී එයාට කියන්නේ 'ට්‍රයින් ටු බී ටූ ස්මාර්ට්' කියලාය. (ඔන්න බොත්තෝ, ලොකූ රහසකුත් හෙළි කළා.)

"කවුද දැන් තමුසෙට කිව්වේ මං ජයාට කැමැතියි කියලා."

"උඹ කැමති නෑ කියලත් කියලා නෑනේ තවම. ජයා තමා වැඩියෙන්ම ඉස්සරහට ඇවිත් වගේ පෙනෙන්නේ." ඒකත් ඇත්තය. එයාලාටම ඕනි මඟුලක් හිතාගන්න ඇරලා බලා ඉන්නෙමි. මගේ හැටි එහෙමය. ලණුව දිග ඇතිතාක් යන්නට හැරීම මගේ සිරිතය.

ඉන්දිරා හෙට්ටිහේවා

"මචං, කට වහගෙන ඉඳපන්කෝ, ඌට කරන දෙයක් කරගන්න ඇරලා." ඉන්දිරාත් මැදිහත් වෙයි.

අපේ සුහදත්වය කොච්චරදැයි කියතොත් සමහර වෙලාවට ඇයට අප 'මචංලා'ය. මටත් එහෙමය. මා ලෙහෙසියෙන් කාටවත් උඹ කියන්නේ නැත. කියතොත් ඒ තරහෙනි. හැබැයි ඉන්දිරාටත්, ගීතාටත් 'උඹ' කියා කියැවෙයි. ඒකෙත් හැටි. මට වඩා වැඩිමහල් අයත් මට කතා කරන්නේ නිමල් අයියා කියලාය. ඒත් ඉන්දිරා මට වඩා බාල වුණත් මචං- උඹ දෙකෙන්ම මා අමතයි.

'ජයා' තරුණ ජනගහණ කමිටුවේ වැඩවලට සම්බන්ධ වුණේ කාන්තා සංවර්ධන කොමිටියක් හරහාය. ගෙවල් හබරකඩය. තිස්සෙම ඉස්සරහට පැන්න ගමන්මය. ඒ ගතිය නම් ගණනටත් වැඩි තරම්ය. මගේ මිම්මට අනුව නම් තරමක් දරදඬුත් වාගෙය. 

ඇගේ ඇල්ම-බැල්ම මා වෙත යොමු වුණේ සිකුරා උච්චවී තිබුණු නිසා වෙන්නැතිය. ඒත් ඒ උච්චවීම බලපෑවේ මටද නැති නම් ඇයටද?

බොහෝ දෙනෙක් සිතන්නේ යුවලකගේ උස-මිටි වෙනස ලිංගික දිවියට බලපාන බවයි. එහෙත් සොබා දහම් දිනිතිය අපට වඩා ප්‍රඥාවන්තය; විචක්ෂණශීලීය; සැලසුම් සහගතය. 

අපේ උස වෙනස් වන්නේ ලිංග ප්‍රදේශයෙන් පහළටය. සාමාන්‍ය අයගේ හිස් මුදුනේ සිට ලිඟු පෙදෙස දක්වා උස එක ආසන්නයේම පවතී. ඒ කාරණාව දැනගෙන ඉන්නා කෙනෙකුට නම් ‘ඉනිමං කතාව’ හුදු විහිළුවක් විතරක්ම වෙයි!

ජයා ගැන හොඳම මතකය ඇරඹෙන්නේ රාගම දියගල කුමාර නගරයෙනි. වැඩි දෙනා දන්නා විදියට නම් 'දියගල බෝයිස් ටවුන්'ය. ඒ දවස්වල තජකයේ අප පවත්වන තෙදින නේවාසික පුහුණු වැඩ මුළු පැවැත්වුණේ එහිදීය.

දියගල බෝයිස් ටවුන්

මට මතක හැටියට නම් මුල් කාලයේ 'සිත්තර' වැනි 'මල්ටිෆැක්ස් ප්‍රකාශන' මුද්‍රණය කෙරුණේ 'කුමාර නගර' මුද්‍රණාලයේය. කිතුණු ආයතනයක් වන එහි අංග සම්පූර්ණ මුද්‍රණාලයක්, බේකරියක්, ගොවිපළක් මෙන්ම සත්ව ගොවිපළක් පවා තිබෙයි. 

වැඩ මුළු සඳහා යන අපට හැදූ සියලුම ආහාර-පාන එතැනම නිපැයූ දේවලින්, එතැනම සකස් කළ ඒවාය!

සාමාන්‍යයෙන් වැඩ මුළුවකට තිහක්-තිස්පහක් වැනි පිරිසක් සහභාගි කරවා ගැනීම තජකයේ සිරිත විණි. සිකුරාදා දහවලේ සිට ඉරිදා දහවල  දක්වාය; වැඩ මුළු පැවැත්වුණේ. 

ඒවායේදී සෙනසුරාදා රාත්‍රියේ විවිධ ප්‍රසංගයක් පැවැත්වේ. ඒ දිනවල තරුණ කටයුතු පිළිබඳ FPA අංශයේ නිලධාරියා ජෝ ලිවේරා මහතාය. ජෝත් ජෝ අබේවික්‍රම අසහාය නළුවා මෙන්ම නැතත් නළුවෙකි. දැන් සංචාරක මාර්ගෝපදේශකයෙකි. ඔහු හොඳ රසිකයෙක් වගේම හාස්‍යයට කැමැති කෙනෙකුත් විය.

ජෝ ලිවේරා

ඒ 'ජයා' අපේ වැඩ මුළුවකට සහභාගිවූ පළමු වතාවයි. විවිධ ප්‍රසංගයේදී ඇය ඉතා මනරම් කළගෙඩි නැටුමක් නැටුවාය. කිසිම සබකෝලයක් නැත! 

(කළගෙඩිය උඩ දමමින් නටද්දී ජෝ මගේ කනට කෙඳිරුවේය. "නිමල්, මං මේ පරෙස්සමෙන් බලං ඉන්නේ අර නටන නැටිල්ලට කළේ හිල් වෙලා වතුර වැක්කෙරෙන්න ගනියිද කියලා.") ජයාගේ පෙරටුගාමී ගතිය ඔන්න ඔහොමය!

දැන් දෙවෙනියාගෙ පැත්තට හැරෙමු!

ඊට ටික කලකට පසු සෞඛ්‍යදාන ව්‍යාපාරය හරහා අපට සම්බන්ධ වුණු යුවතියකි, 'අනූ'. මා දකින විට අනූගේ මුහුණ රතු වෙයි, දෙනෙත් දිලිසෙන්නට ගනියි, ස්වරය වඩාත් මෘදු වෙයි. නාඩි වැටෙන කෙනෙක් විදියට මටත් ඒ සියල්ල පෙනිණි, හැඟිනි, දැනිණි. මටත් වඩා හොඳින් තජකයේ අපේ උදවියටත් වැටහිණි. 

"අනූ හරි අහිංසක පාටයි, නේද?" අපේ නඩේ අය ඇහුවෝය.

ඔව්වාට අහුවෙයි, මං. මාව එහෙම තම්බන්නට අමාරුය. "ඒක නං ඇත්ත. ගමකින්නේ එන්නේ. ගමේකමට උපන් ගතියත් එකතුවෙලා වගේ!" මාත් එහෙම වෙලාට ගැඹුර දෙන්නේ එහෙමය.

ඇත්ත වශයෙන්මත් අනූ සිරියාවන්තය. ප්‍රසන්නය. හොරණට කිට්ටු උප නගරයකය හිටියේ. මගේ මතකය හරි නම් දෙදරු පවුලක බාලයාය. අයියා නම් නහරකාරයෙකි. (එව්වා දැනගත්තේ පස්සෙන් පහු කාලේකය!)

පුදුමය කියන්නේ ඒ අස්සට තෙවැන්නියකුත් හිටි එකය.

'රංජි'. මට ඇයගේ ගම මතක නැතත් ඇයව තජකයට කැන්දාගෙන ආවෙත් මා බව හොඳටම මතකය. රංජිට වැරදුණෙත් එතනදී වෙන්නට ඇත. බොහොමයක් වෙලාවට අප කරන්නේ අපේ රුචියට ඔබින අයව අපේ කටයුතුවලට සම්බන්ධ කර ගැනීමයි. ඈ මාවත් එවැන්නවුන්ගේ ගොඩටම දාගන්නට ඇත.

මා ඉදිරිපිටදී  කෙරුණු ඇගේ ඇඹරිල්ලත්, හුරතල් වීමත් හැමෝටම පෙනුණු එකකි. ඒක කරන්නෙත් ‘උකුල ළැම හස- මලවි කරළිය’ පමණටත් වඩා නළවමිනි. 

මර්වින් බොතේජු එතැනදිත් කට ඉස්සර කරගත්තේය. "නිමලයගේ චාන්ස් එක බං. මූට පුළුවන් මිල්ක් බෝඩ් එකටත් කිරි දෙන්න." (විහිලුවට කිව්වත් ඒක සහතික ඇත්තය! දැන් පෙනෙනවානේ, ඇත්ත 'නම්' නොකීමේ වාසිය.)

ඇත්තම කිව්වොත් නම් ඒ එක්කෙනෙක්වත්, එයාලගේ හාව-භාව ලීලාවලින්වත් මගේ හිත යාන්තමින්වත් සසල කරවන්නට සමත් වූයේ නැත!

හැබැයි එක්-එක් අනුපාතයට මම ඔවුන්ව ප්‍රිය කළෙමි. ඒ එයින් කිසිවෙකු මගේ පියඹ කරගැනීමේ චේතනාවෙන් නම් නොවේ. වැදගත් එකම දේ මා ඒ කිසිවක්, කිසි වෙනසක් නැතිවාසේ සලකාගෙන හිඳීමය. 

ඒ සියල්ල වෙනස් වුණේ මගේ අති-පණ්ඩිත ගොන්කමක් නිසාය. යහළුවන්ට සැලකීමට යාම හින්දාය.

"අයියේ, පුළුවන් නම් අපේ විජේට ගැළපෙන කෙල්ලෙක්ව බලන්නකෝ. මේ දවස්වල විජේලගේ තාත්තලා මිනිහට කෙල්ලෙක් හොයනවා!" අපේ සුනිල් මට කිව්වේය. "අයියට නම් ඕනේ තරම් කෙල්ලෝ මුණ ගැහෙනවත්නේ."

විජේ කවුද?

මෙහෙම තැන්වලදී හුඟක් දෙනා පරහිතකාමීය. එතකොටත් සුනිල් මල්ලිකාව කැන්දන් ඇවිත්ය. 

අනෙක් අයවත් තමන්ගේ ගොඩට දාගන්නට විවාහකයෝ නිතරෝම මාන බලති. සුනිල්ලා, අපේ අම්මලා, මර්වින්ලා, ගීතලා වගේම තව ගොඩක් අයත් 'කසාදයක් කරගන්නැයි' කෙළවරක් නැතිව මට කියා අන්තිමට එයාලාටම එපාවී තිබුණු කාලයයි ඒ. 

එහෙම කියූ අයම අන්තිමටම, මා එක්කම මෙහෙමත් කිව්වෝය. "මූත් එක්ක මොන ගෑනිටද ඉහ ගහගෙන ඉන්න පුළුවන්, මුගේ නීතිත් එක්ක."

ඉතින් සුනිල්ගේ කතාවත් එක්කම මගේ ඔළුවට ආවේ අනූය.

කාට වුණාම මොකද යහපතක් වෙනවා නම්. මම ප්ලෑනක් ගැහුවෙමි. 

"විජේ. තමුසෙට හරියන කෙල්ලෙක්ව මං දන්නවා. එයාට කොල්ලෙක් නැහැ මං දන්න විදියට නම්. ලබන සතියේ යූත් එකේ වර්ක් ෂොප් එකක් තියෙනවා මීගමුවේදී. එයාත් ඒකට එනවා. තමුසෙත් ඇවිල්ලා කෙල්ලව බලා ගන්නවා. තමන්ට හිතට කැපිලා ඉන්න එපැයි ඉස්සෙල්ලාම. හැබැයි පුතෝ, උඹ එනවා නම් මං කෙල්ලටත් කියනවා හොඳට උඹව බලලා එයාගෙත් හිතට වදිනවද කියලා කියන්න. දෙන්නම කැමැතියි නම් මං ඊට පස්සේ වැඩේ සෙට් කරන්නම්!"

විජේ කැමැති වුණේය. සෙනසුරාදා දහවල් මීගමුවේ අප ඉන්නා තැනට එන බවත් කිව්වේය.

දැන් මා ඊළඟ පියවර ගත යුතුය.

අපි මීගමු ගියෙමු. ඉන්දිරාලා ගැහැනු ළමුනට කාමර බෙදා දෙද්දී, මුලින් කීවාසේ අර තුන් කට්ටුවම දමා තිබුණේ එකම කාමරයකටය; කෑම ගන්නා ශාලාවට හොඳටම කිට්ටුවෙන් තිබෙන කාමරයටය. ඒ බව මා දැන්මම අවධාරණය කළ යුතුය. කෑම ශාලාවට ඉතාම සමීපයෙන් තියෙන කාමරය! 

ඕං ඔහොම සේරෝම කරුණු යෙදුණේ නුහුරට හා නපුරටය!

හැම සති අන්තයේම අපේ ස්වයං රැකියා ව්‍යාපෘතියේ පන්ති තුනක් FPA හිදී පවත්වන එක අපේ සිරිතය.(නැණ ලැබ ගත්තෙමි පෝස්ටුවල ඒ විස්තර ගොඩක් ලියා ඇත.) මොන කටයුතු තිබුණත් ඒවා අවලංගු නොකිරීමත් අපේ සිරිතය.

ඒ එක පන්තියකට උගන්වන උපදේශිකාවකට, මගේ මතකය හරි නම්- ඇඳුම් මැසීමේ පාඨමාලාවේ ගුරුතුමී; වසන්තා සේනාරත්න මහත්මියට එදාට පංතියට එන්න විදියක් තිබුණේම නැත. පන්ති අවලංගු කරන්නත් බැරිය. ඒ පන්තියේ උගන්වන්නැයි වෙන කෙනෙකුට පවරන්නත් බැරිය. අන්තිමේදී අප තීරණය කළේ, ඉදිරි සති අන්තයකදී පවත්වන්නට සැලසුම් කරගෙන තිබුණු 'බිලී බාගන්නා' වැඩ සටහනක් එදාට යොදා ගන්නටය.

ඒ වැඩ සටහන වරුවක එකකි. අපේ වැඩි පිරිසක් එදාට මීගමුවේ නිසා, මේ වැඩ සටහනේදී කාට හෝ එහි ලොකු කොටසකට කර ගහන්නත් සිද්ද වෙයි. එයා allrounder කෙනෙක් වෙන තරමට හොඳය.

අනුර ජිනදාස - ප්‍රසන්න පනංගල

අපේ හුඟ දෙනා එක්-එක් විෂයයන්ට වැඩි පුහුණුවක් ලද අයයි. ඉන්දිරා, නන්දනී හෙට්ටිආරච්චි, විජිත කිත්සිරි බණ්ඩාර වැනි අය 'පවුල් සංවිධාන සංගමය හා තජකය' හඳුන්වා දීමට යන අයයි. 

අනුරත් මර්විනුත් කොල්වින් අයියාත් 'ජනගහණ වර්ධනය' ගැන හසලයෝය. මර්සුක් සහීඩ් අයියාත් ප්‍රසන්න පනංගලත් අසෝක කපුරුගේත් වැඩියෙන් දක්ෂ 'නායකත්වය' ගැන කතා කරන්නටය. 'මානව ලිංගිකත්වය හා පවුල් සැළසුම' පිළිබඳව වැඩියෙන්ම කතා කළේ මාය. අසෝක කපුරුගේත් පසුව ඒ දේශනය කරන්නට පටන් ගත්තේ මට 'ඒඩ්ස් හා ලිංගාශ්‍රිත රෝග' පිළිබඳව කතා කරන්නට වුණු විටය.

අසෝක කපුරුගේ 

අප කරළියට ආවේ දෙවෙනි පරම්පරාව විදියටය. ලාල් අයියා, චිත්‍රා රංජනී අබේසිරි, නන්ද පී. කළුතන්ත්‍රී, මහේෂ් පැස්කුවෙල් වැනි ගොඩ දෙනෙක් අපේ අතට 'බැටන් පොල්ල' දී විමසුමෙන් හිටි කාලයයි ඒ. (මේ ලාල් අයියා ගැනය ‘නැණ ලැබ ගත්තෙමි- පෝස්ටුවල ලීවේ.)

අවසන් තීරණය වුණේ එම වැඩ සටහනට මා යැවීමටයි.

"මීගමුවේ ඉඳලා එදා උදෙන්ම නිමල් කොළඹ යනවා. එහෙ වැඩේට උදව්වට සුනීතායි ගීතයි දෙන්නත් ඉන්නවානේ. එදා උදේ වරුවේ නිමල්ට දේශනයකුත් නැති නිසා වඩාත්ම ලේසියි. ඒක ඉවර වෙලා නිමල්ට ඉක්මනට මෙහෙට එන්න පුළුවන්නේ."

කොහොම බැහැයි කියන්නද? ඒත් මගේ ඔළුව අවුල්ය. හොඳටම අවුල්ය. 

මගේ මඟුල් කතන්දර ගැන දැන්මම කාටවත් කීමත් හොඳ නැත. විජේ එනවිට මට ඇවිත් ඉන්න බැරි වුණොත්.... මා යන්නට කලින් අනූට නම් සේරම කියා යන්නට වෙයි. ඔන්න වැඩේ හරි යනවා නම් විතරක් අනෙක් අයට කියන එකයි මගේ විදිය. නැති නම් ඒවා සදා රහස් වෙච්චාවේ!

ඉතින් හිමිදිරි පාන්දරින් අවදිවී, ගමනට සූදානම්වී මම අනූලා ඉන්නා කාමරයේ  දොරට තට්ටු කළෙමි. දොර ඇරියේ ජයායි. එතකොටත් එයා උන්නේ නයිටියට උඩින් හවුස්කෝට් එක දාගත් ගමන්ය. (‘විවර කෙරුවා මනස් සලෙලුන් - උමතුවූ දෙනුවන් රැහැන් ඇද’ හෙම නෙවෙයි ඕං.)

ඉතින් එතන ඉඳන් සිද්ද වුණු අහම්බ අලකලංචි ගොන්න ඊළඟ කොටසින් කියවමු, හොඳේ!

පේව්මන්ට් එකේ රජවී - හයවෙනි කොටස

දවසක් හවස මා ගෙදර එද්දී සාගරලාගේ මාමා 'එඩ්වඩ් මාපලගම' මට කතා කළේය. "රංජි, පොඩ්ඩක් ඉන්න."

මම නැවතුණෙමි.

සාගරලා හිටියේ 'විවේකාරාම විහාරස්ථානය' ළඟය. මහරගම දුම්රිය මාවතේය. පමුණුව පාරෙන් 'එක්සත් සුබ සාධක මාවතට' හැරී දිගටම යන ඔබට දැන් විවේකාරාමය පසු කර දුම්රිය මාවතෙන් මතු විය හැකිය. 

ඉස්සර නම් එහෙම බැරිය. සුබ සාධක මාවත වෙල් යාය ළඟින් ඉවරය. අනෙක් පැත්තේ පාර විවේකාරාමය අසලින් විවේකයකට නැවතිලාය. ඒ දිගු විවේකය අහවරවී පාරවල් දෙකම එකක් වුණේ වෙල් යායට උන්හිටි තැන් නැති කරමිනි. දැන් වෙලක් නැත, පස් ගොඩ කළ වෙලේ ඇත්තේ මන්දිර සමූහයකි.

වාමාංශික දේශපාලනයට.....

එඩ්වඩ් මාපලගම මහත්තයා වාමාංශික දේශපාලනයට සම්බන්ධව හිටි බව මිස වෙන කිසිවක් මට නිච්චි නැත. "නිමල්, මං දන්නා මහත්තයෙක් ඉන්නවා පත්තරේ වැඩ කරන. අපි ඔයාගේ ෆොටෝ එකක් පත්තරේ දාමු. එතකොට කවුරු කවුරු හරි ඔයාලට ලොකු උදව්වක් වුණත් කරන්න පුළුවන්! මොකද කියන්නේ?"

"අනේ මාමේ, මං තාත්තගෙන් අහලා කියන්නද?"

"හා, හා, ඒකට කමක් නෑ. එහෙම තමයි ළමයි හැදෙන්න ඕනේ. නිමල් එහෙනම් තාත්තගෙන් අහලා අපේ අක්කට පණිවිඩේ කියන්නකෝ!"

ඒ දවස්වල තාත්තා හිටියේ ඉස්පිරිතාලයේය. තාත්තා ඉස්පිරිතාලයට යන්නේ අම්මා 'කොස් ඇටය සිවිඩ්ඩෙන් පන්නනවාට' වඩා ලේසියෙන් දරු ගැබ හෑල්ලු කරගන්නට කිට්ටු වෙද්දීය. (එව්වා විස්තර එක්කම 'ගස්සලා යවමුද' පෝස්ටුවල කියලා තිබෙයි.) දවසකට එක සැරයක් හරි ගෙදරින් කෙනෙක් තාත්තා බලන්නට යන නිසා තාත්තාගේ  උත්තරය ඉක්මනින්ම ලැබිණි.

එඩ්වඩ් මාමා තවත් මහත්තයෙක් එක්ක අපේ ගෙදරට ආවේ ඊට පස්සේය. ඔහු අතේ කැමරාවකුත්ය. එයාලා එද්දී අප හිටියේ බාගෙට නිඝන්ඨයෝ වාගෙය. "ඒකට කමක් නෑ. කමිස අඳින්න ඕනේ නෑ! ඔහොම හොඳයි." අපි උඩුකයේ හෙළුව වහගන්නට හදද්දී අර මාමා කිව්වේය. ඔහු අපේ ෆොටෝ කීපයක් අරගත්තේය. විස්තර අහගත්තේය.

"වනිතා විත්ති පත්තරේ දන්නවනේ? ඉස්සරහ සුමාන දෙක-තුනේ පත්තරේ අරන් බලන්නකෝ." ෆොටෝ මාමා මට කිව්වේය. ඔහු කිව්වා හරිය. යටින් තියෙන්නේ එදා පත්තරයේ තිබුණු විස්තරයයි.   

වනිතා විත්ති පත්තරය පළ කෙරුණේ ටෛම්ස් ආයතනයෙනි. ලංකාදීපය, රසවාහිනී එහෙමත් ඒ ගොල්ලන්ගේමය. අපේ ෆොටෝ කෑල්ලත් විස්තරයත් තිබ්බේ 'දීපදූට කියන්න' විශේෂාංගයේය. ඇත්තම කියනවා නම් විස්තර ටිකාක් විතර පරස්පරය. මං එව්වා විවරණය කරනවාට වඩා සේරම මෙතැනම උපුටා දක්වන්නේ ඔයාලාටම කියවා තීන්දු ගැනීමටය.

"මගේ  නම නිමල්. වයස අවුරුදු දහතුනයි. විද්‍යාකර විද්‍යාලයේ දෙටු පෙළ ඉගෙන ගන්න මට සහෝදර සහෝදරියන් හත් දෙනෙකුත් අම්මාත් නඩත්තු කිරීමට සිද්ධ වෙලා තියෙනවා.

අපේ තාත්තා දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුවේ රස්සාව කරලා අමාරු ලෙඩක් හැදිල ඉස්පිරිතාලෙට වෙලා ගොඩක් කල්. වෙන ජීවත් වෙන්න මඟක් නැති හින්ද අම්මයි නංගිලා මල්ලිලායි බඩගින්නේ ඉන්නවා. ඉස්කෝලේ ගිහින් ආ වෙලාවේ ඉඳලා මම පාර අයිනට වෙලා නටල කීයක් හරි හම්බ කරනවා. මම තනියම නටන්නේ ජාතක කතා මත. හොඳට දේශනා කරන්නත් පිළිවන්. මම පාසැල් උත්සවවලටත් ගොහින් නටනවා. නැටුවේ නැත්නම් මල්ලිලා නංගිලා බඩගින්නේ.

අපේ තාත්තා නුගේගොඩ - අම්මා බදුල්ලේ. අපි දැන් ඉන්නෙ මහරගම පමුණුවෙ. අනේ දීපදූ අක්කේ මගෙ අම්මාත් තාත්තාත් නංගිලා මල්ලිලාත් රැක ගන්න මම විඳින මේ දුක බලලා පිහිටක් වන්න. දෙයියෝ මූණ බැලුව වගේ පිංවන්ත මහත්ම මහත්මියකුගේ ආධාරයක් අපට ලැබේවා.

මහරගම අසරණ නිමල්"

ඔය පත්තරය පිටින් අරන් තියාගන්න තරමෙ නුවණක් මට නොතිබුණු හැටි. මං ඒක හතර වටෙන්ම කපලා තියාගෙන හිටියේ ආසාවට. ඒකෙන් කොහොමද කාලය අනුමාන කරන්නේ? ඒත් දන්නවනේ මගේ නැණ බලේ? මං පත්තර කෑල්ල අනෙක් පිට පෙරළලා බැලුවා. 

මේ තියෙන්නේ බඩු! 

1967 සිනමා සම්මාන උළෙලක විස්තර. හොඳම නළුවා සම්මානය ගන්න 'සැනසුම කොතැනද' ප්‍රධාන නළු ගාමිණී ෆොන්සේකා ආවේ නැතිලු. හොඳම අධ්‍යක්ෂ 'දෙලොවක් අතර'ට අයිති සම්මානේ ගන්න ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස් මහත්තයා ආවෙත් නැහැල්ලු. ඉන්නකෝ මං නුවන් නයනජිත් කුමාරගේ පොතෙන් මොකද්ද ඒ සම්මාන උළෙල, කොයි කාලේද තිබ්බෙ කියලා හොයාගන්නකල්.

ශාන්ති ලේඛා

1966 චිත්‍රපට සඳහා සම්මාන උත්සව දෙකක් පවත්වලා තියෙනවා. දෙකේදීම හොඳම නළුවා- හොඳම අධ්‍යක්ෂ සම්මාන ගිහින් තියෙන්නේ ගාමිණී හා ලෙස්ටර් මහත්වරුන්ට. 

මං ආයෙත් පේපර් කටින් එකේ 'අනෙක් පිටුව' බැලුවා. හරි. කොලමකින් බාගයක් තියෙනවා ... ශාන්ති ලේඛාටත් සම්මානයක්. එහෙම පිදිලා තියෙන්නේ 'සරසවිය සම්මාන' උළෙලේදී නෙවෙයි. 'එක්සත් ලංකා රසික සංගමයේ සම්මාන උළෙලේ'දීයි. ඒක පවත්වලා තියෙන්නේ 1968 ජනවාරි 22, ආනන්ද මහා විද්‍යාලයීය ශාලාවේදී. 

එහෙම බලද්දී 'නටන නිමල්ගේ විස්තරේ' තියෙන්න ඇත්තේ 68 පෙබරවාරි 'වනිතා විත්ති' පත්තරයක.

 

තව ඩිංගෙන් අමතක වෙනවා, අර නටන නිමල්ගේ විස්තරේ යටින් මෙහෙමත් තිබ්බනේ. "ඔයාගේ දුකට කවුරු හරි දෙයියෝ අතපෑව වගේ අතපාවි. හැබැයි ඔයාගේ දුප්පත්කම ගැන ඉස්කෝලයේ ප්‍රධානාචාර්යතුමාගෙන් ලත් සහතිකයක් ලබාගෙන අපි  ඉල්ලුවාම දෙන්න ළඟ තියාගන්න."

ඒක නම් ගන්න ඕනේ වුණේ නෑ. දෙයියොත්, දෙයියෝ වගේ අයත් 'වනිතා විත්ති' පාඨකයෝ නෙවෙයි කියලා මං දැන ගත්තා!

දෙයියොත්.........

ඒ විස්තරය පත්තරයට යැවූ මාමාත්, එඩ්වඩ් මාමාත්, තවත් කිහිප දෙනෙකුත් එකතුවී "මහරගම" නමින් පත්තරයකුත් අච්චු ගැස්වූහ. මේ බ්ලොගය කොටන්නට යද්දී මං එඩ්වඩ් මාමා ගැන හොයා බැලුවෙමි. 

"අනේ නිමල්, ඔයා ඔය අහපු දේවල් අපටවත් මතක නැතිකොට කොහෙන්ද එව්වා මතක තියෙන අය හොයන්නේ? ඔන්න එඩ්වඩ් හරි හිටියා නම්..... එයත් මැරිලා දැන් අවුරුදු හතරක් විතර..... " ඥාතියෙක් කිව්වේ එහෙමය.

හරිය. හැටත් පැන්නාට පස්සේ හුඟාක් අය deposit වෙති. එතකොට කරන්නේ තියෙන දෙයක් බලා කියාගෙන, ලැබෙන දෙයක් කාලා-බීලා, යන තැනකට වැඩක් වෙන දෙයක් කරගන්න බැලීමය. 

ඉතිහාසය වමාරන්නට හිතතොත්  හිතන්නේ මං වාගේ පිස්සෙක් විතරය. 

අර කියූ මහරගම පත්තරය ගෙයින්-ගෙට ගෙනගොස් විකුණන්නට මමත් සම්මාදම් වුණෙමි. ඒකට මට කොමිස් මුදලකුත් ලැබිණි. සමහර විට මහරගම ඉතිහාසය හොයන භවතෙක් තව තොරතුරු ගවේෂණය කරගනු ඇත.

උඩින් තිබුණු ඡායාරූපයේ අපේ අම්මා වඩාගෙන ඉන්නේ සමන්ති නංගීවයි. පේව්මන්ට් එකේ රජ වෙද්දී ඒ දවස්වල මා කිව්වේ නංගිලා-මල්ලිලා හය දෙනෙක් ගැනය. කළුබෝවිල ඉස්පිරිතාලය ළඟදී ඒක හතයි කියා වෙනස් කළ ගමන්ම 'දෙනිපිටියේ වෙද මහත්තයාට' වෙනස අහු වුණේය. ඔහු පරක්කුවක් නැතිවම මාව අල්ලා ගත්තේය. 

"මෙහාට වරෙන්, මෙහාට වරෙන් පොඩි එකෝ.... උඹ පහු ගිය ටිකේ කිව්වේ උඹට බාල එවුන් හයයි කියලා නේද? කොහොමද දැන් ඒක හත වුණේ? උඹලගේ තාත්තා දිගටම ඉස්පිරිතාලේ නේද ඉන්නෙත්....."

දැන් සමන්ති නංගී පුතුන් දෙන්නා සමඟ

අහන්නේ මොකක්දැයි මට සහසුද්දෙන්ම තේරුණේය. ඒත් ඔව්වා එවැනි වැඩිහිටියෙකුට කෙළින්ම කියන්නේ කොහොමද? "වෙද මහත්තයා, තාත්තට අමාරු වුණාම විතරයි ඉස්පිරිතාලේ නවතින්නේ." මං එහෙම කිව්වේ නැත්තං වෙන්නේ 'අපේ අම්මාගෙ චරිතය' කැළැල් වෙන එකය.

වෙද මහත්තයාට ඉඟිය තේරුණේය. කෙළමෝලෙන් අනින්නට ඕනෑ වුණේ නැත. "පොඩි එකෝ, උඹ ගෙදර ගියාම අම්මලාට කියහන් ආයේ ඉස්පිරිතාලෙන් නංගිල-මල්ලිල ගේන්න එපාය කියලා." ඒ වෙද මහත්තයාගේ හැදිච්චකමය. ඒ වතාවේ නම් මං ඔව්වා කියන්නට ගියේ නැත. වරම් ගත්තු කපුවා වගේ කුලප්පුවී පස්සේ ඒක කියාපු හැටි නම් 'ගස්සලා යවමුද' පෝස්ටුවලදී කියූකොට ආපහු කිව යුතු නැත.

තවමත් මට අමතක නොවන්නේ තාත්තාගේ දර්ශනවාදයයි. අතිපණ්ඩිත කතන්දරයි. 'වැලේ ගෙඩි වැලට බර නෑ' 'උපදින කවුරුවත් බඩගින්නේ මැරෙන්නේ නෑ'. 

අනේ ඒ දවස්වල ඔය ගොන් කතන්දරවලට විරුද්ධව මට මොකුත් කියන්න බැරි වුණු හැටි!

එයා ටෙස්ටෙස්ටරෝන් නොහොත් පුරුෂ ලිංගික හොර්මෝනය යහමින් ශ්‍රාවය වුණු කෙනෙකි. අම්මා එයාලගෙ පරම්පරාවෙ විදියටම පිරිමියෙකුට පැදුර පෑගුණත් ගැබ්බර වෙන කල්ලියේය. දරුවන් පහ හය බිහි කර තිබුණු නිසා දරු ප්‍රසූතිවලදී දොස්තරලා 'ඔපරේසන් එකක් කරමුද අම්මෙ?' කියලාත් අපේ මව් යානයෙන් අහලා තිබිණි. ම්හු! තාත්තා ඒකටත් කැමැති වුණේ නැත.

පසුකාලීනව මා වටහාගත් විදියට නම් මගේ අම්මා-තාත්තා දෙන්නාම දෙමවුපියන් වීමට සුදුසු අය නොවේ!

මට පෙනෙන විදියට නම්, අද වුණත් ඉන්නා ගොඩක් දෙමවුපියන් වැටෙන්නේ ඒ ගොඩටමය. ඒත් ඒ බව පිළිගන්නට තරම් එඩිතර නැත. කවුරු- කොහොම කිව්වත් රට - ජාතිය - ආගම බේරාගන්නට වීර දූ-පුතුන් ජනිත කරවීමේ අභිලාෂයෙන් 'රමණය' කරන්නට යන්නේ කවුද? 

එහෙම 'උත්තම පුතාලා' 'උත්තම දූලා' මා නම් දැකලා නැත! එහෙම අය ගැන අහලාවත් නැත. මට හිතෙන්නෙම දරුවන් යනු අතුරු ප්‍රතිඵලයක් බවයි! ඔහොම අසමජ්ජාති දේවල් හිතෙන එකේ වැරැද්ද මගේ අතේද-ජාතකේද මන්දා?

දවසක් මරදානේ එල්ෆින්ස්ටන් එක ළඟදී මගේ රංගනය දුටු මුදලාලි මහත්තයෙක් ('කරුණාරත්න ......... ' ව්‍යාපාරය හිමියා) මගෙන් ඇඩ්‍රස් එක ඉල්ලාගෙන අපේ ගෙදරටම ආවේය. 

ඒ මාව දරුකමට ඉල්ලා ගන්නටය. එතනදී නම් අපේ තාත්තා ආත්මාර්ථකාමී වුණේ නැත. "පුතා කැමතියි නම් අපි මොකටද විරුද්ධ වෙන්නේ." කියා බෝලය මටම 'පාස්' කළේය.

"ඔයාට ඉඳහිට දවසක ගෙදරත් ඇවිල්ලා යන්න පුළුවන්. අපි ඔයාව අපේම පුතෙක් වගේ හදා ගන්නවා. මගේ සාප්පුවත් ඔයා ලොකු වුණාම ඔයාටයි. ඔයාට කොළඹ ලොකු ඉස්කෝලෙකට යන්නත් පුළුවන්....."

මම එයට අකැමැති වුණෙමි. නංගිලා-මල්ලිලාව දාලා එහෙමත් ගිහින් තනියම බුදු වෙන්නද?

දරුකමට හදා ගැනිල්ලත් එතැනින්ම ඉවර විණි. තමන්ගේ භුක්තියට ලියාගන්නේ නැතිව අසරණ දරුවෙකුට පිහිට වෙන්නට බැරිද? ඒ රත්තරන්  මහත්තයා මාව සින්නේටම ගන්න හැදුවා මිස උදව්වක් කරන්නට ඕනේ යයි හිතුවේ නැත.

ඒ අතින් නම් Solenosteiraa macrospira ගොලුබෙල්ලොත් මිනිස්සුන්ට වඩා හොඳය.
සාමාන්‍යයෙන් නම් අම්මලාටනේ දරුවෝ ගැන වැඩියෙන් උණුවෙන්නේ. මේගොල්ලෝ ගැන ඒකත් වෙනස්. පිරිමි ගොලුබෙල්ලො තමයි උන්ගෙ පැටවුන්ව ආරස්සා කරනවා කියන්නේ!

වඳුරු රංචුවකට සතුරු කරදරයක් ආ විටකදී ඔවුන් තමන්ගේ පැටියාම හොයමින් ලතවෙන්නේ නැත. අහුවුණු පැටියෙකු අරගෙන පලා යනවා මිස. අභයස්ථානයකට ගිය පසුවයි ඔවුන් තම දරුවන්ගේ පැටලිලි ඇරගන්නේ! අපට ලොකු අපේම දරුවා පමණි. අනෙක් දරුවන්ට මොනවා වුණාම මොකද, අපේ එකා බේරෙනවා නම්?

දැන් තවත් අසීරු වැඩකට අත ගහන්නට වෙලාවයි. මේකත් ඒ දවස්වල මා කළ අන්තිම සවුත්තු වැඩකි! ඒක කියන්නේ ආඩම්බරයෙන් නොවේ. ඇත්තම කියන නිසාවෙනි.

අපේ ඉස්කෝලේ කැන්ටිමක් තිබිණි. වචනය හරිද මන්දා, අප ඒ දවස්වල ඒකට කිව්වේ 'ටක්ෂොප්' එක කියලාය. ටක්ෂොප් එකේ වැඩ කළ කාන්තාව තෙරේසා ඇන්ටිය. 

තෙරේසා ඇන්ටිලගේ ගෙදරින්ම හදාගෙන එන, පැත්ත පලාතම සුවඳ ගහන සීනිසම්බෝලයක් මාව පිස්සු වට්ටා තිබුණේ ඒ දවස්වලය. සීනිසම්බෝලය විකිණුවේ නිකම්ම නොවේ. පාන් කාලක් දෙකට පලා ඒ මැද්දට දමලාය. මට මතක හැටියට නම් ඒකක් සත දොළහකි.

හවසට පේව්මන්ට් රස්සාවෙන් උපයන හැම සතයක්ම තාත්තාට දෙනවා මිස අතේ කීයක්වත් ඉතිරි කරගන්නා  පුරුද්දක් මට තිබුණේ නැත. උදේට ඉස්කෝලේ ගෙනියන්නට සත විසිපහක් දෙන්නැයි තාත්තාගෙන් ඉල්ලුවත් ඒක හරි ගියේ නැත. 

ඉතින් බැරිම තැන..... මම හවසට ගෙදර එද්දී සත විසිපහක් හංගා ගෙන ඇවිත්..... දැන් ප්‍රශ්න ගොඩකි. සත විසිපහ කාටවත් පෙනෙන්ට තියාගන්න බැරිය. උදේ වෙනකල් ඒක තියාගන්නට තැනකුත් නැත.

පළමු දවසේ කාසිය කලිසම් සාක්කුවේම තියෙන්නට හැරියත් උදේට නැඟිටින විට ඒක අන්තරස්දාන වෙලාය. 

දන්නවානේ? මට දිවිය ඥානය පහළ වෙන්නේ ඔහොම වෙලාවටය. දෙවෙනි දවසේ මං ගෙදර ආවේම වැසිකිළියට රිංගන්න බලාගෙනය. එහෙම රිංගා, සාක්කුවේ හංගාගෙන උන් සත විසිපහ බිත්තියේවූ කුස්තුරයක රැඳවීමි. අපේ වැසිකිළියේ බිත්ති අපිම මෝඩ ගඩොලෙන් බැඳ, කපරාරු නොකර තිබුණු නිසා කුස්තුරයක් හොයා ගැනීමට අමාරු වුණෙත් නැත. 

පසුවදා උදේ ඉස්කෝලෙට යන්න ඔන්න-මෙන්න කියා 'පළමුව කක්කුස්සියට - දෙවනුව පාසලට' කියා මං වැසිකිළියටත් රිංගා ආවෙමි. ඒ සත විසිපහ අරගන්නටය.

එදා මට රජ මඟුල්ය. සත විසිපහ ඕනෑවටත් වඩා වැඩිය! එදා හවසත් මං සුපුරුදු තැනම කාසිය රැඳෙව්වෙමි. පසුවදා උදෙත් 'පළමුව වැසිකිළියට....' 

දෙයියෝ සාක්කි. ඊයේ රෑ තියාපු සත විසිපහ මේ ටිකට කොහේ ගියාද? දවස් දෙක තුනක්ම හැංගූ සත විසිපහේ එව්වාට ඒ සන්තෑසියම වුණාට පස්සේ මගේ 'සීනිසම්බෝල පාන්' දොළදුක දුකෙන්ම හෙම්බත්ව ගියෙන් හොරකම නැවතිණි.

මට තවමත් දුක ඒ සල්ලි ගත්තේ කවුදැයි අදටත් නොදන්නා එක ගැනය! දන්නවා නම් ලජ්ජාවේ පණ යන එක වෙනම දෙයකි.

කමක් නැහැ. ඒ දුක අලුත් කරගෙන අදට නවතින්නම්, හොඳේ?   

දියවිනි ඉනාව - සිව්වෙනි කොටස

පිල්ලුම් තුනකට පස්සේ....

දැන් මාත් දියවිනි කතාවේ පිල්ලුම් තුනක් ඇවිත් ඉවරයි. ඊළඟ පිල්ලුම පටන් ගන්න කලියෙන් රෙද්ද පාත දාලා ඉන්න එපැයි! රෙද්ද ඉස්සුවොත් නම් ඕං ඇවැතක් තමයි.

පිල්ලුම් දෙකක් තුනකින් එන කල   ඈත

මැල්ලුම් වත් සමහර විට කන්ට      නැත

සෙල්ලම් බෝය අලි ඒ  ගහ කලට   යත

තල්ලුම් තමයි තට්ටූ කළ නියම        අත

නිමලෝ! උඹ ඌව වෙල්ලස්සේ පුතෙක් විත්තිය හැබෑව. දැන් ඒ පැත්තේ උදවියගෙනුත් ගොඩ දෙනා පිල්ලුම් කතාව දන්නේ නැති බව අමතක කරන්න එපා. මං මටම කියාගත්තා. ඇයි ඇවැත? හරි! එකින් එකට ගිහින් කොටමුකෝ! ඉස්සෙල්ලාම පිල්ලුම් කතාව.

ඉස්සර දැන් තරම් පාරවල් තිබ්බෙ නෑ මයෙ අප්පා. කොච්චර දුර වුණත් ආයේ යන්ඩ ඕනැන්නේ දෙපයින්ම තමා. හෙනං. ඉතින් කටු පඳුරු, මානං-ඉලුක් කැලෑ මැද්දාවෙන් අඩි පාරවල් දිගේ තමා යනවා. ඕං ඔහොම යද්දි-යද්දී හති වැටෙනව නොව. ඒ මදිවාට දාඩිය වැක්කෙරෙනවා. 

ඔන්න එතකොට ඇඳං ඉන්න වස්තරේ ටිකාක් කැටි කරලා උස්සා ගන්නවා. දාහෙ නිවෙන්න.ආයෙම ටික දුරක් ගාටලා ආයේ වස්තරේ කැටි කර ගන්නවා...... ඔහොම යනකොට-යනකොට අම්මා.....

එතකොට තමයි හද්ද වන්නි-වනන්තරේ මැද්දෙදි වුණත් විලිබිය ඇත්තෙකුට රෙද්ද තවත් උස්සන්න බැරි ගණනට එන්නේ. ගමන පටන් ගත් තැන ඉඳලා අර සීමාවට ඇති දුරට ඌව වෙල්ලස්සේ ඇත්තෝ කිව්වේ පිල්ලුමක් කියලයි. සාමාන්‍යයෙන් හැතැප්මක විතර දුරක්! 

ඔය විස්තරේ තියෙනවා සිංහල සාහිත්‍ය විශ්ව කෝෂය පොතේ 459 පිටුවේ. කවිය ගැනත්.... (පොත ගැන වංහුං අජාසත්ත - 2 පෝස්ටුවේ ලිව්වනේ.)

මතකයි නේද? මං කිව්වා විජිත හාමුදුරුවන් වහන්සේ අතින් ඇවැතක් වෙනවද කියලා හොයාගෙන මේ පෝස්ටුව ලියන බව. හරිනේ, උන්වහන්සේ අතින් ඇවැතක් වෙනවා තමයි.

දියවින්න පන්සලේ දෙවසරක සංවර්ධනය.....

මට හිතෙන්නේ විජිත හාමුදුරුවෝ කවදාවත්, එක වේලක්වත් නියම වෙලාවට දානේ නම් වළඳන්නේ නැහැ වගේ කියලාය. ඒක තමා මගේ චෝදනාවත්. 

"ඒක නම් මම පිළිගන්නවා මහත්තයෝ. පන්සලේ වැඩවලට උදව් වෙන අය කාලා-බීලා ඉවර වෙනකල් මං වළඳන්නේ නැහැ තමයි. අර පෙත්සම ගහල තිබුණු වෙලාවේ ඔය කාරණාව නම් මමම ලියල ඇරියා. ඇයි මහත්තයෝ මෙහෙම පළාතක ඉඳගෙන කොහොමද වෙලාවටම වළඳන්න වෙන්නේ? ගමේ කෙනෙක්ගේ විපත්තියක්, මරණයක්, කටයුත්තක් ආරංචි වුණොත් මං යනවාමයි. එතකොටනේ ඒ මිනිස්සුත් පන්සලට එන්නේ." 

ඇවැතක් කියන්නේ සංඝයා වහන්සේ කෙනෙකු අතින් සිදුවන පුංචි වරදකටයි. ඉතින් අද දවසේ අපේ තිලෝගුරු බුදු පියාණන් වහන්සේ ජීවමානව ඉන්නවා නම් එතුමා වුණත් මේ වගේ දේවල්වලට බලපාන නීති වෙනස් කරාවි කියලයි මට හිතෙන්නේ.

2018 අලුත් අවුරුද්දට අප හිටියේ විල්පත්තුවේ බව 'අපේ කුණු.... 1-2 පෝස්ටු කියවූ ඔබ දැනටමත් දනියි. 

2017 අවුරුදු දවස්වල අප උන්නේ අම්පාර කිට්ටුවය. ඒත් තිහක් විතර පිරිසකි. නඩයේ වැඩිමහලු සැදැහැතියන්ට නොනගතයේදී පන්සලකට යන්නට උවමනා විණි. ඒ පළාත දන්නා අසංකට කතා කළ මම පන්සලක අයුරුවක් අහගෙන කට්ටියම එහි කැන්දාගෙන ගියෙමි. 

ඒ පන්සල කිසිම දියුණුවක් නැති එකකි. බණ මඩුව හැදිල්ල අවුරුදු දහයකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ නැවතී තියෙන්නකි. දහම් පාසලේ ළමයින් දූවිලි ගොඩේ බිම ඉඳගෙනය, ඉගෙන ගනිමින් උන්නේ. 'අපි මෙහෙට උදව්වක් කරමුද?' යෝජනාවකි. ඒ වෙලාවේම රුපියල් තුන්-හාරදාහක් එකතු කර දුන්නෙමු. ඒත් අපේ හිතට මදිය!

2017 ජුනි 2 අම්පාරේදී.....

චූටි මාමාත් පුතා රංගත් රුපියල් විසිපන්දාහක ලන්සුවක් තැබූහ. 

ප්‍රභාත්, නදී, විජේසිරි තුන්දෙනාත් 25 ගණනේම පරිත්‍යාග කරන්නට කැමැති වූහ. එතනම ලක්ෂයකි. 

පොසොන් පෝයට කලින් ධර්ම ශාලාවේ බිමට කොන්ක්‍රීට් අතුරා දෙන බවට පොරොන්දුවකුත් හාමුදුරුවන්ට දීලාය අප ආපහු ආවේ. දන්නා-කියන අයට අපේ සත් ක්‍රියාව කියා උදව් පැතුවෙමු. ලක්ෂය මදි හින්දාය. 

හරියටම තුන් ලක්ෂ විසිදහස් හාරසිය පනහක් එකතු කර ගන්නට අපට හැකි විණි.

ආයිබොවන්ලා තරහ අවසර! මේවා කියන්නේ පම්පෝරි ගහන්නට නොවේ. හිතේ දුක තුනී කර ගන්නටය. 

ඔන්න දැන්මම කියන්නෙමි. ආධාර කළ සේරගෙම නම් පැලැල්ල මෙතැන දිගාරින්නට මගේ කිසිම සූදානමක් නැත්තේ මගේ බ්ලොගය කියවන අයට වැදගත් වෙන්නේ සිද්දිය විතරක් නිසාය! 

යහපතක්, පිනක් කළාම සතුටක් ලැබේ! නම්බුනාම, සම්මාන, ක්‍රෙඩිට් බලාගෙන වැඩ කරන්නේ තණ්හාපතියන්ය! 2017 ජුනි දෙවෙනිදා අපි දහදෙනෙක් එහෙ ගියෙමු. 

හැබැයි අර ආධාරවලින් සත පහක්වත් වැය නොකර. ඒ ගමනේ සේරම වියදම් අපි-අපිම දරා ගත්තෙමු!

අසංක ලක්ෂ්මන්

අප ගියේ කොන්ක්‍රීට් දාන දවසේය. හොඳටම ඇම්ම තියෙන සුමිතුරු අසංක රෑ-දවල් නොබලා අප වෙනුවෙන් නියෝජිතයාවී; පඩි නැති වැඩත් කොට කළුගල්, වැලි, සිමෙන්ති, කොන්ක්‍රීට් කරන අය ආදි ඔක්කොම සූදානම් කර තිබිණි. අතෙන් වියදම් කරගෙන දිගටම අප හා ටෙලිෆෝනයෙන් සම්බන්ධ වුණෙත් අසංකමය. 

පන්සලේ හාමුදුරුවන් අපට කතා කරනවා තියා, අප කතා කරන වැඩි වෙලාවලත් උත්තර දුන්නේ නැත. අසංක කිව්වේ "පවු! ආරන්නෙක ඉඳලානේ මෙහෙට ඇවිත් තියෙන්නේ. වැඩිය සමාජ ආස්සරේට හුරු නෑ වෙන්නැති." කියලාය.

කොන්ක්‍රීට් දාන්න නැහෙද්දී.....

ඒ නුහුර හොඳටම පෙනිණි. කොච්චර කුලෑටිද,මෝරලා නැතිද කියනවා නම් දවස පුරා මැරීගෙන ගල්, වැලි, සිමෙන්ති එක්ක හැප්පුණු අයටත් දුන්නේ කිරි තේ එකක් පමණි. ඒ ලෝබකම දැක, බිස්කට් ගෙනෙන්නැයි මා අසංකට සල්ලි දුන්නත් ඒ මනුස්සයාම එව්වාත් ගෙනාවේය. ඒ පන්සලේ දායකයොත් මොට්ටද?

සතේටම ගණන් කියනවා නම් 1,98,575.00 ක් කොන්ක්‍රීට් දැමිල්ලට වැය විණි. සිමෙන්ති කොට්ට 109 ක ලොකු එකක්. ඒත් තව සල්ලි ඉතිරිය. වැලිවලට අපට වියදමක් ගියේ නැත. ගමේ උදවිය ලවා වැලි ගොඩ දම්මාගන්නට පුළුවන් බව හාමුදුරුවෝ කීහ. ඒක නම් ඉටු කර තිබිණි, අසංකවත් පස්සෙන් පැන්නවූ නිසා!

ඒ පන්සලේ උන්නාන්සේලාටවත් යන්නට පුළුවන් වැසිකිළියක් තිබුණේ නැත. මුදල් ඉතිරි නිසා වැසිකිළියක් තනන්නට අවශ්‍ය කොන්ක්‍රීට් වළලු, පෝච්චි, නල ඈ සියලු දේ විතරක් නොව, ටවල් රැක් එකක් පවා එදාම අම්පාරට ගොස් ගෙනාවෙමු. බාස්ලාට ගෙවීම් කිරීම සඳහාත් මුදල් අසංක අතට දුන්නෙමු. ඒවාට සම්පූර්ණ වැය 96,321.00 කි.

පන්සලේ ධර්ම ශාලාවට කොන්ක්‍රීට් දැම්මාට පස්සේ......

අපටත් නොකියාම චූටි මාමා තවත් තුරුම්පුවක් ගහලාය. 

බුද්ධ ශාසන අමාත්‍යංශයේ සේවය කරන හිතවතෙකුත් ඒ ගමනට එකතු කරගෙන හිටියේ චූටි මාමාගෙ යාළුකමට කියලාය අප හිතුවේ! නැහැනේ. දුර බැහැර - දුෂ්කර පැතිවල පන්සල්වලට දෙන ආධාරයකුත් අරන් දෙන්නය. 

ඒකත් ටක්කෙටම හරි ගියේය. ලක්ෂ දෙකක් පන්සලට ලැබිණි. අසංකගේ ඕනෑකමටම වැසිකිළියේ වැඩත් නිමවිණි. එව්වා ඉවරෙටම කෙරුණු බව අද වෙනතුරුවත් හාමුදුරුවෝ නොකීහ. අපිම අහලා තහවුරු කරගන්නා තෙක් ඉවසා වැදෑරූහ.

දැන් තව රුපියල් 25,554.00 ක් ඉතිරිය. සල්ලි තියෙන්නේ චූටි මාමා ළඟය. "අනේ නිමල්. මේකෙන් මාව නිදහස් කරවලා දෙන්න ඉක්මනටම. අනුන්ගේ සල්ලිනෙ!" එයා දහ-දොළොස් වතාවක්ම කිව්වේය.

"අපි ඒ සල්ලිත් දියවින්නේ වැඩේට දාමුද?" 

විස්තර ඇතිව කියා මම යෝජනා කළෙමි. ගිනි පෙණෙල්ලෙන් බැට කාපු මිනිහා කණමැදිරි එළියටත් බයයිලුණේ. චූටි මාමාට පන්සල්වලට ආධාර කිරිල්ල එපාවෙලා වගෙය. මරදන්මඩුවේදී කෙරුණු කතාබහ අතරේ ප්‍රභාත්, නදී, සමින්ද, නෙවිල් වගේ කට්ටිය මගේ උදව්වට ආවාමත්ය 5000.00 ක් විතරක් දෙමුය කිව්වේ!

අරහෙම උන්නාන්සේලාත්, නෝංජල් දායක-දායිකාවනුත් දියවින්න පන්සලේ විජිත හාමුදුරුවන් ළඟට ටියුෂන් ගන්නට එවිය යුතුය!

ඉස්සරත් දියවින්නේ හිටින්නට ඇත්තේ විජිත හාමුදුරුවන් වාගේ යකුන්ද? 

මාර්තු මාසයේ ආ විටදී අප හතර දෙනා සෝමේ මල්ලිත් එක්කලා ඇල්ල උඩට නැංගාම සෝමේ මල්ලී ලස්සන කතාවක් කිව්වේය.

2018 මාර්තු ගමනේදී (වමේ සිට) ගවීන්, අයස්මන්ත, විජිත හිමි, සෝමේ මල්ලී සහ නෙවිල්

"ඉස්සරෝම කාලේ මෙහෙ කුඹුරු කරද්දී පුදුම සිරිතක් තිබුණාලු. අපි හිතමුකෝ ගොයම් කපන්න දෑකැති දාහතරක් ඕනෑය කියලා. කලින් දා හැන්දෑවේ මෙතනට ඇවිත් බුලත් කොළ දාහතරක් මෙතනිං තියලා යනවා. පහුවදා පාන්දර එනකොට දෑකැති දාහතරක් මෙතන. එව්වා අරන් ගොහිල්ලා ගොයම් කපලා ඉවර වුණාම හවසට ආපහු මෙතනිං ගෙනැත් තියන්න ඕනේ!"

 "ඒ කොයි වගේ කාලේද?"

"සුදු අයියේ, අපේ අත්තලගෙන් තමා මං ඔය කතාව ඇහුවේ! හැබැයි උන්දැලම කිව්වා එක දවසක් අරහෙම ගෙන්නපු දෑකැති ආපහු ගෙනිහින් තිබ්බෙ නැතිලු. ඊට පස්සේ බුලත් තිබ්බට ආයුද තිබිල නෑ." සෝමේ මල්ලිගේ ඒ කතාවට අපට හොඳටම පුදුම හිතුණේ එදා හැන්දෑවේය.

ඒ දියවින්නට පිල්ලුම් තිහ හතළිහක් එපිට බලංගොඩ  රාස්සගල, සීතගලදීය. අපේ සුනිල් ඉන්නේ එහේය. දැන් සුනිල්ට නෑයා, හිතවතා, අසල්වැසියා සේරම කමල් මහත්තයාය. අප හමුවන්නට ආ කමල් අප දියවින්නට ගොස් ආ බව කී විට හොඳටම දොඩමළු වුණේය.

සීතගල සුනිල්ලගේ ගෙදරදී......

"ඔන්නොය පහළ ඉසව්වේ ඒ කාලේ මිනිස්සුන්ට කුඹුරු හාන්න, ගොයම් කපන්න ඕනෙ කරන සේරම ආම්පන්න හම්බ වුණාලු පුදුම විදියකට. ඒ තියා හරකුත්. ඔන්න හී හාන්න හරක් බාන් හයක් ඕනෙයි කියමුකො. කලින්දා හැන්දෑවේ බුලත් කොළ හයක් ලියද්ද අයිනේ තියල එනවා. උදේ වෙද්දී හරක් බාන් හය කුඹුරට ඇවිත් ඉන්නවා. ගොයම් කපද්දී, කොළ මඩවද්දී දෑකැති, හරක් සේරම ඒ විදියට හම්බ වුණාලු. හැබැයි බැත හුළං කරල ගෝනිවලට පුරවන්න ලෑස්ති වෙනකොටම තවලම් ගොන්නු කුඹුරට එනවලු......"

 "තවලම් ගොන්නු?"

"ඒකනේ අයියේ. අර ලැබිච්ච ආම්පන්නවලට හිලව්වට තවලම් ගොනුන්ගේ පිටේ වී පැටෙව්වම උන් යනවලු එව්වත් අරන්. ඔහේ තියෙනවා දහයියාගල කියලා එකක්. බොහෝම අමාරුවෙන් තමයි ඒකට නඟින්න තියෙන්නේ. කොල්ලා කාලේ මමත් ඒ ගලට ගිහින් තියෙනවා ඔය දහයියා බලන්න. අර ගල උඩ දහයියා කඳු ගහල තිබ්බා. කවුරු මොනවට එච්චර උඩකට දහයියා දැම්මද කියලා හිතාගන්නවත් බැහැ." 

කමල් මහත්තයා කියන විදියට ඒ 'වාසනාව' නැති කරගෙන තියෙන්නෙත් මිනිස්සුමය. "වී ටිකක් දෙන්න ලෝබකමට වතාවක් ගෝනිවල බොල් පටවල යවලා.

කමල් මහත්තයා

සෝමේ මල්ලිටත්, කමල් මහත්තයාටත් නොහිතුණු හිතිවිල්ලක් මට තිබේ. "එව්වා අමනුෂ්‍ය වැඩ නොවේ. යකුන්ගේ වැඩය!"

යකුන් කිව්වේ යක්ෂ ගෝත්‍රිකයන්ය. බුදුහාමුදුරුවන් වහන්සේගේ ලංකාගමනයකදී යකුන් දමනය කළේලු. උන්මාද චිත්‍රාව එක්කත් යක්කුන්ගේ තිබුණු පැටලිලි හුඟක් දිගය.

 හල්දුම්මුල්ලේ යකඩ උණු කළ සොබාවික උදුන්වල නෂ්ටාවශේෂ හොයාගත්තේ වැඩි දුරාතීතයකදී නොවේ. 

බැලුවාම මෙව්වා හරියටම ජිග්සෝ ප්‍රෙහෙලිකාවක කෑලි වගේය. තව කෑලි හම්බවෙන්නට තිබේ. දැනට ඇත්තේ තියෙන කෑලි දිහා බලලා උපකල්පනය කරන්නටය. සොමේ මල්ලිගේත් කමල් මහත්තයාගේත් කතාවලදී කියවුණු පොදු සාධක දෙකකි. 

බුලත්වලින් ඉල්ලීම. හරක්, දෑකැති දෙන අය අදෘශ්‍යමාන අය වීම. යක්කු පෙනෙන්නට ආවේම නැතිද? නිට්ටෑවන් වගේ.

ඒ පැත්තේම නොවුණත් මා කලින් කියූ අපේ ධර්මේ අයියාත් යකෙකි. පණ පිටින්; පේන්නටම හිටි දක්ෂ වැඩකාර යකෙකි. කොච්චර දක්ෂද කියනවා නම් සේප්පු හදන පිටරට කොම්පැනියක සාක්ෂිය හින්දා හිරේ නොයා බේරුණු කෙනෙකි. 

ධර්මේ අයියාම ඒ කතාව අපට කිව්වේ දියවින්නේ පන්සලට අල්ලපු වත්තේ ගෙදරදීය. මුල හරියේදී මං කිව්වේ..... මැණික් ගරන්නට ඉස්සෙල්ලාම අප ආ ගමනේදීය.

මැණික් ගරන්නට ආ ගමනේදී....

ඉස්සර ලංකාවේ ලොකුම හොරකම 'හාර ලක්ෂෙ' මංකොල්ලයයි. 

ඒක දෙකට දමා හෝමාගම බැංකුවකින් ලක්ෂ හතරහමාරක් හොරකම් කිරීම මුලට ආවේය. කියැවුණු විදියට නම් ඒකට අහුවුණු වැඩි දෙනෙක් 'ගරු කටයුතු පමුණුවේ' ගම්වැසියන්ය. තවමත් එයාලගේ නෑදෑයන් ඉන්නා නිසා නම් කීම නම් හොඳ නැත.

"මහත්තයෝ, ගෑනු හරි මෝඩයි. ඔන්න කළු අක්කා තරහ වෙන්න එපා මං එහෙම කිව්වාට. අර සල්ලි කන්දරාව ගෙනාවේ අපේ ගෙදරට." ධර්මේ අයියා කිව්වේය. ඒ අවුරුදු තිස්පහකටත් එහා පැත්තේය. ඒ කාලේ දාහෙ, පන්සීයේ නෝට්ටු තිබ්බෙ නැත. තිබුණේ සීයේ පනහේ එව්වාය. සීයේ නෝට්ටුවලින් නම් ලක්ෂ හතරහමාරට නෝට්ටු...... මමම ගණන් හදිය යුතු නැත. ඔන්න home work එකක්. හොඳ ළමයි වගේ ගණන් හදාගෙන එන්නකෝ බලන්න. 

ඊළඟ දවසේ එද්දී.......