ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන් - පස්වෙනි කොටස

කොරෝනාවෙන් ආතුරවී ඉන්නා Earth සගයා වට කරගෙන...... 

“Tea එකක් order කරලා තියෙන්නෙ නිමල්. අපේ මල්ලිගේ බැචාලා ජෝඩුවක් හම්බ වුණා hospital එකේදී. එයාලා අපිට ඉන්වයිට් කළා ඩිනර් එකට... ඇඳුමක් මාරු කරගෙන තේ එක බීලා එහාට යං... රෑ වෙන්නත් හොඳ නැහැනෙ....”

ඇත්තම කියන්නට වෙයි. මට දැනුණු විදිහට නම් අප කවුරුනුත් අර ආරාධිතයන්ගේ නිවහනට ගියේ ‘ඉතියෝපියානුවන්’ වගෙය. යනකොටත්..... 

‘ඉතියෝපියානුවන් වගේ’ යෙදුම අදට නොගැලපෙයි! (DGM බස්සා මහත්තයා ඒ වෙනස දැක තිබුණු කෙනෙකු නිසා ඒ බව, උන්නැහෙගෙ කමෙන්ටුවකත් ලියා තිබ්බේය.)
හැමදාමත් සාගත, දුර්භික්ෂ, ලෙඩ-දුක් තිබ්බ රටක් හැටියටය, ඉතියෝපියාව ඒ කාලේ නම් තිබුණේ. දැන් එහෙම නැත.

මෙහෙම ගියෝතින් නම් ඉක්මනින්ම ඒ තත්ත්වයට වැටෙන්නට ඉඩ තියෙන දිවයිනක් ගැන මගේ හිත සලිත වෙයි. අනේ සීවරං දෙයි හාමුදුරුවනේ, රටකට යන කල.......

ඒ දිවයින එහෙම විනම්බෑසියකට මුහුණ පාලා හිටිද්දී, පොළොව මහී කාන්තාවත් ඉන්නේ ලොකුම විනාශයක මුව විටේය. (අපට නම් මිහිතල මාතාව ‘ස්ත්‍රී ලිංගික’ය. ඉංගිරිසියට එහෙම නැතිවා වෙන්නැතිය.) කොරෝනාවෙන් ආතුරවී ඉන්නා Earth සගයා වට කරගෙන ‘Get well soon buddy!’ කියමින් ග්‍රහ ලෝක මිතුරන් සුබ පතන්නේ ඒ හින්දා විය යුතුය.

ඉතිං, සාගතකාරයන් වගේ බඩ පොත්ත පිටට ඇළී තියෙද්දී- අප එහාට යනකොටත් මංගල-අනූපමා ජෝඩුව ගිනිරාමෙට කුස්සියේ වැඩ පටන් අරගෙනය!

 ඒ පුංචි කැදැල්ලේ ඒ තරමට ඉඩකඩක් තිබුණේ නැත.

මට මතක හැටියට නං, ඒ පුංචි කැදැල්ලේ ඒ තරමට ඉඩකඩක් තිබුණේ නැත. ආලින්දයෙන් අපව වාඩි කරවලා, සිසිල් බීමකිනුත් අපට සංග්‍රහ කරලා මංගලලා ලැහැස්ති වුණේ, ආයෙමත් කුස්සියට දුවන්නටය.

“තවම අපිට උයලා ඉවර කරගන්න බැරි වුණා මචං.... පැය බාගයක් දියං, නලින්.... කමක් නැහැනෙ...”

“අයියෝ, ඕක මොකක්ද මචං? උඹලට උදව්වට අපෙනුත් එක්ස්පීරියන්ස් කෝකියෙක් එවන්න තිබුණා.... කොහෙද... මිනිහගෙනෙ මචං අත පැන්නේ අද උදේ....”

“නෑ.... නෑ... දන්නවනේ මේවයෙ එච්චර ලොකු space එකක් තියෙන කිචන් නැහැනෙ නලින්.... අනූටයි මටයි දෙන්නට manage කර ගන්න පුළුවනි... කට්ටිය chat එකක් දාගෙන ඉඳිල්ලකො, එහෙනං...” කියාගෙනය මංගලලා ඇතුළට ගියේ!

“අපි මෙලහටත් ආතල් එකේ එක්ගල් ඔය වැව් ඉස්මත්තෙ බංගලාවේ සොමියේ ඉන්නවනෙ නිමල් අයිය පිම්ම වරද්දා ගත්තේ නැත්තං....”
නෙවිල් කිව්වේ එහෙම ඉස්පාසු ලැබුණු පළමුවෙනි අවස්ථාවේමය. “... එක්කෝ පැනපු එකේ ඇල්ලෙන් පල්ලටම වැටෙන්නයි තිබුණේ.... අපිට නියම ෂොට්ස් ටිකක් ගන්න... කරුමෙට ඒකත් miss වුණානෙ.”

“ඒක නෙවෙයි, නලින්. මොකද ඔයා නිමල් අයියගෙ අත දැම්මේ නැත්තේ?” සභාවෙන් ප්‍රශ්නයකි.

 ‘නියම චාන්ස් එකක් අතහැර නොදැමීම’ නියම කාටූනයකි!

මමත් නලින්ගෙන් ඒ ගැන විමසුවෙමි. ඒ මෑත දිනෙක මේ posts ලියන අතරවාරේ කෙරුණු කතාබහේදීය.

“නිමල් අයියේ, අත පනින ක්‍රම තුනක් තියෙනවයි කියලා මම කීවනේ. පැනපු අතක් ආපහු දාන්න කලින් හරියටම දැනගන්න ඕනි කොහොමද අත පැනලා තියෙන්නේ කියලා. සමහර වෙලාවට x ray කරලා හරි scan කරලා හරි තමයි හරියටම බලාගෙන treatments පටන් ගන්නෙත්.... ඉස්සර ඉතිං දැන් වගෙ පහසුකම් තිබුණේ නැහැනෙ....” නලින් කිව්වේය.
“සමහර වෙලාවට එදා මම ඔයාගේ අත දාන්න හැදුවේ වැරදි පැත්තට වෙන්න ඇති.... මමත් කිසිම experience එකක් තිබුණ කෙනෙක් නෙවෙයිනේ...”

“අපරාදේ නලින්... මේකා කෑ ගහද්දී හරි, ඔයාට වැරදි පැත්තට මුගෙ අත දාන්නයි තිබ්බේ.... එහෙනං ලංකාවට මුරලිදරන්ලා දෙන්නයි ....”
තවමත් ඉඳහිට කෙරෙන සඳහනක් සාන්ත (කිංස්ලි හේවාගමගේ) මගේ ‘වත් පොත’ට comment එකක් එවමින් යළිත් මතක් කොට තිබුණේය.

ඇත්තය! ඒ ගමන ගැන කියවෙන වතාවක් පාසා අපේ කට්ටිය නලින්ට දොස් පවරති. ඒ ‘නියම චාන්ස් එකක් අතහැර දැමීම’ සම්බන්ධයෙනි.
“නලින්ට තිබ්බේ මුගෙ අත වැරදි පැත්තට දාන්නමයි. එතකොට මේකගෙ කට විතරක් නෙවෙයි xකත් වහගෙනයි ඉන්න වෙන්නේ.... හෝදගන්න බැරි හින්දා...” ඔවුහු කියති.

වෙලාව ගතවුණේ මන්දගාමී කෝච්චියක් ඇද්දෙනවාටත් වැඩිය හෙමින්ය.

ඔහොම කඩුලු කතන්දර මැද්දේ වුණත්, වෙලාව ගතවුණේ මන්දගාමී කෝච්චියක් ඇද්දෙනවාටත් වැඩිය හෙමින්ය. බඩගින්නේ ඉන්නා වෙලාවක වැඩියෙන්ම කල්පනාවට එන්නෙත්, කතාබහ ඇති වෙන්නෙත් කෑම ගැනමය.
ඒ අස්සේය, කුස්සිය පැත්තෙන් ලොකු සද්දයක් ඇහුණේ!

‘දඩාස්!’

ගෙදර අයිතිකාරයා මංගල, නලින්ගේ බැචෙකි. අපේ කවුරුන්වත් කලින් හඳුනන කෙනෙක් නොවේ. එයාලා ගැන අහනවා නං අහගන්නට වෙන්නේ නලින්ගෙන්ය. එයිටත් කලින් තවත් ‘දඩාස්’ සද්දයක්.... හැබැයි පළමු එකට වඩා තීව්රතාව අඩුය.

“ඒ මොකක්ද චූටයියේ....” (චිත්තම්මාගේ සොයුරු-සොයුරියන්ගේ දූ-පුතුන් සේරමලා ‘චූටයියා’ කියන්නේ නලින්ටය. නලින්ගේ අයියා; ප්‍රියන්ත එයාලාට ‘මනාමා’ය.) 

“මොනවා හරි කපනවා වගේ....”
“ඔච්චර සද්දෙට....”

එක්කෙනෙකුට ගණ දෙයියෝ නුවණ දුන්නේ එතකොටය....!
“හරි, හරි... දැනුයි කුකුල් මස් කපන්නේ!”
“එතකොට ඔච්චර සද්දෙ?”

තවත් දැනමුත්තෙකු දිවැස් හෙළුවේ එතකොටය....
“හවස ගේන්ඩ ඇත්තේ... ඩිෆ්රෝස් වෙලා නැතිව ඇති... අයිස් පිටින් කුකුළො කපන එක ලේසි සෙල්ලමක් නෙවෙයි බං.... නලියෝ, නෙවිලයවත් යවමුද උදව්වට...”

රතු-කළු-සුදු බ්‍රොයිලර්ලා, ගමේ අය.... දඩාස්-දඩාස් සද්දයත් ටික වෙලාවක් යන තුරුම ආවේය....

“පිස්සුද මචං... අපි කලින් ඇවිත් තියෙන තැනක් නෙවෙයිනේ... කිව්වොත් විතරක් help කරමු!”

එතැන හිට වයිවාරන්න කුකුළන් සභාවට ආවේ රංචු පිටිනි. රතු-කළු-සුදු බ්‍රොයිලර්ලා, ගමේ අය.... දඩාස්-දඩාස් සද්දයත් ටික වෙලාවක් යන තුරුම ආවේය. ඒ සද්දය ඇහෙන වාර ගණන වැඩිවීම, අපේ නඩේ උදවියට ‘කර්ණ රසාංජනය’ක්ම වුණු බවත් අමතක කරන්නට බැරි කාරණයකි!

‘මචං, තඩි කුකුළ් මස් හොද්දක් උයන පාටයි! අම්බානකට කපනවා!!’
‘අපොයි ඔව්! උඹේ සාගත මූණ දැක්කාම හිතෙන්න ඇති එහෙම නැතිව මදි බව.’
‘ෂුවර් මචං.... ඇහුණු සද්දෙ හැටියට නං කුකුළො තුන් දෙනෙක්වත් කපන්න ඇති!’
‘නෑ, නෑ... චූටයියට හොඳට සලකන්න ඕනි හින්දා, ඒ අයියලා කළුකුමෙක්ම ගෙනාවද දන්නෙත් නෑ! හෙහ් හෙහ්.’
‘ඇයි බං, ගණං හදලා බලපංකො. අපි දහදෙනෙකුයි, එයාල ජෝඩුවයි.. එතැනම දොළහක්නෙ බං.... කුකුළො කිලෝ තුනක් වුණත් එකාට ග්‍රෑම්ස් 250යි වැටෙන්නේ......’
හිතාගන්න! කොලු නඩයක් ඔය වගේ වෙලාවක හිතන දුර....

මට නම් ඒවා එකක්වත් වැදගත් වුණේ නැත.
තරගෙට වාගේ මට වද දුන්නේ බඩගින්නයි, වේදනාවයි දෙකමය. ඒ මදිවාට මගේ කන් දෙකේම දෝංකාර දුන්නේ මට ලැබුණු වෛද්‍යෝපදේශයන්ය.

කෑම්පින් යන ගමනක් නං මාර කචල් එකක් වෙන්නේ... (මේ අවුරුදු දවස්වල කොස්සපොල කෑම්පින් කරමින් සිටිද්දීය. 2021)

“ටික දවසක් යනකල් අත පරෙස්සම් කරගන්න වෙනවා. කලාතුරකින් කෙනෙකුගේ අත ආපහු ඩිස්ලොකේට් වෙන්නත් පුළුවන්... කොයිකටත් හොඳයිනේ ප්‍රවේසම් වෙන එක....”

අප ගමනට පිටත් වුණා විතරය. ඇබැද්දිය වුණේ පළමුවෙනි දවසෙම දවාලේය. ඉතිරි දවස් දෙකේමත් මට ඉන්න වෙන්නේ අත එල්ලාගත් ගමන්මය; සොත්තිසේන වගේ වෙලාය.

“හොඳ වෙලාවට අපි යන්නේ බංගලාවකට.... කෑම්පින් යන ගමනක් නං මාර කචල් එකක් වෙන්නේ... නිමලයට අතත් එල්ලගෙන උයන්න පුළුවනිය කියලද?”
ඒ ගැටලුවත්, ඒ හැන්දෑවෙදී අපේ විද්වත් මණ්ඩලයේ සාකච්ඡාවට බඳුන් විණි!

“අනේ නිකං හිටහං මචං... කබ්බෝ ෆෝම් කරන්නෙ නැතිව... එයා නැත්තං අපි නොකා ඉඳියි!”
ඒවා කියන්නේ මාව අවුස්සා ගන්නටය. කියපුවාවේ! ඕවාට උත්තර දෙන mood එහෙක නෙවේ මං හිටියේ.
අනෙක් අතට මේ තරමෙන්වත් මගේ ගැන බැලුවාටත් එයාලාට පිං දෙන්නට ඕනෑය. ඔයාලටත් මතක ඇතිනේ, මේ අප්පුහාමිල්ලාගේ තරම. ඒ නඩේත් එක්ක ගිය පළමුවෙනි ගමනෙදී; වෙසක් බලන්නට ගිය ගමනේදී එක මොටර් සයිකලයක් කැඩුණාම කළ දේ! 

එදා විදිහට නම් කෙරෙන්නේ, ‘එහෙනම් නිමල් අයියේ. ඔයා බස් එකක ගෙදර යන්න!’කියලා මාව ආපහු කොළඹට පටවලා යැවීමය.

මේ චණ්ඩි talks ඉෂූ කරන්නේ...

එහෙම නොකළත්, ඉහතින් කිව්වා වගේ එයාලා කිසිම බයක්-සැකක් නැතිව මේ චණ්ඩි talks ඉෂූ කරන්නේ Wild Life නිවහන්වල තියෙන පහසුකම් නිසාය.

සාමාන්‍යයෙන් වනජීවී බංගලාවල රාජකාරියට දෙදෙනෙක් සිටිති. එතැනකට යන උදවියට කෑම-බීම සකස් කරලා දෙන්නෙත් එයාලාමය. අප කළ යුත්තේ අවශ්‍ය කරන දේවල් සියල්ලම ගෙනිහින් දෙන එකය.
ඉතිං, එක්ගල්ඔය බංගලාවේදී කෝකි රාජකාරියට නිමල් දිසානායකව අවශ්‍ය නොවෙයි!

අන්තිමේදී නවයට විතර, සිංහල චාරිත්‍රානුකූලව වතුර වීදුරු සහිත බන්දේසියකුත් අරගෙන අනූපමා ප්‍රාදුර්භූත වූවාය.
‘ඇති යන්තං! දෙයියෝ අත පෑවා වගේ!’ අපේ කට්ටිය හිතන්නට ඇත.
ඒ විත්තියක් හඬ නඟා නොකිව්වත්, ‘වතුර මොකටද?’ කියමිනි කවුරුනුත් නැඟිට්ටේ.

ඈ? මක්කැයි මේ? 😮😮😮
මේසය උඩ තිබුණු ව්‍යංජන දීසියෙන් හමන්නේ කුකුළු මස් කරියක සුවඳක් නොවේ! සැමන් හොදි සුවඳකි. හොදි බෙදා ගනිද්දී ඒ විත්තිය වඩාත් තහවුරු වුණේය!! හොද්දේ නටන්නේ කුකුළන් නොවේ!!!
‘කෝ අර කපාපු කුකුළු මස්?’ හැම එකාම හිතන්නට ඇති.

“පරක්කු වුණා මචං..... sorry... කරුමෙටම වගේ උයන්න ගන්නකොටම ගෑස් ඉවර වුණා නලින්. අද කොහෙන්ද ගෑස් හොයන්නේ... හොඳ වෙලාවට දර අතු ටිකක් තිබුණා. පිහියකින් ඒවා කප-කපා අරගෙන මේ ටික ඉව්වෙත්.....” මංගල කිව්වේ ලජ්ජාවෙන් පසුතැවෙමිනි.

එහෙම ස්තුති පූර්වකව පිං දෙනවා වුණත්, මං නම් එච්චර සර්ධාවන්ත නැත!

ගෑස් ළිපක උයා-පිහාගන්නා යුවලකට දර කොහෙන්ද? දර තිබුණත් ඒ හදිසියේ ඒවා පළන්නට පොරොවක් කොහෙන්ද? පිහියකින් දර කපමින්, දහ දෙනෙකුට උයන-පිහන එක පොඩි-පටු යුද්ධයක්ද?

1999 වගේ ඈත කාලයක; අවුරුද්ද නිසාවෙන් කඩ-සාප්පු සේරම වසා තිබුණු වෙලාවක; මොනරාගල වැනි නගරයකදී හදිසියේම ආගන්තුකයන් දහ දෙනෙකුට උයන්නට කුකුළු මස් කොහෙන්දැයි අපට කල්පනා වුණේ, පහුවදා ගමනේ ඉතිරි හරිය යන අතරේය.

“යකෝ, නිමලයා නං ඔච්චර හරියක් කරයිද? බලපං, කෑම්පින් ගිය වෙලාවේ ඉඳලා මුගෙන් තියෙන මළ වදයක්...... දර හොයපල්ලා- වතුර ගෙනෙල්ලා- එළවලු සුද්ද කරපල්ලා- කපපල්ලා... අන්න ඒකට මිනිස්සු! උඹත් එහෙම පුරුදු වෙයං නිමලෝ!! මීට පස්සෙවත් අපිට වද නොදී තනියම පුළුවන් හැටියට උයහං!!!”
අපේ කට්ටිය මට උපදෙස් දෙන්නටත් පටන් ගත්තේ, මංගල-අනූපමා යුවලගේ ආගන්තුක සත්කාරය ඉහළින්ම අගය කරමිනි.

ඇත්තටම මංගල, අනූපමා. ඔයාලා දෙන්නා එදා කරගත්තේ නම් මහත්ඵල මහානිශංස ලබාදෙන මාහැඟි පුණ්‍ය කර්මයකි.
අදත් නොබා කියමි. ඔයාලාට ගොඩාරියක් පිං!

එහෙම ස්තුති පූර්වකව ඔයාලාට පිං දෙනවා වුණත්, මං නම් එච්චර සර්ධාවන්ත නැත.
ඒ නිසාම, ඔයාලාව ආදර්ශයට ගන්නැයි මට කිව්වාම මං එදා කිව්වේත්; අද වුණත් කියන්නෙත් මෙහෙමය.
“මම ඒ ගොනා විකුණලා ගොඩක් කල්!”

සරැලි නඟන නිල් දියවරක් නොතිබුණු රන්දෙනිගලදී... (2015) 

මං වහන්සේ එහෙම දෙසුවේ එක්ගල්ඔය බංගලාවට යන අතරතුරේය. ඒ අප ඉස්සෙල්ලාම එක්ගල්ඔයට ගිය වතාවය. බංගලාව භාරව දෙදෙනෙකු හිටියත් අමතකම නොවෙන කාරණයක් වුණේ, එතැනත් නිමල් කෙනෙකු හිටි එකය!

ඒ නිමල් මටත් වැඩියෙන් කාරුණිකය; ‘පරත්ථං පටිපපජ්ජත’ කෙනෙකි. ඒ කියන්නේ අනුනට සේවා කරන්නටම කැප වුණු සහෘදයෙකි.

“අපොයි, මේ මක් වෙලාද?” නිමල් ඇහුවේය.
“.... එහෙනං නරක නැහැ මහත්තයලට සිද්ද වෙලා තියෙන කරදර.... මම ඉක්මනට බතක් පරිප්පුවක් හරි උයල දවල්ට කන්න ලැහැස්ති කරන්නං.... ඇඳුම් මාරු කරලා, ඇඟපත හෝදගෙන එනකොට කෑම ටික මේසේ උඩ තියෙයි!” නිමල් කුස්සියට ගිය අතරවාරේ අපේ කට්ටියට එක්ගල්ඔය ජලාශයේ දිය රැලිවල හඬ ඇසිලාය!
සරැලි නඟන නිල් දියවර එයාලාට අඬ ගසන්නට ඇත; එයාලාව කැඳවන්නට ඇත.

“මචං... යමුද වැවටම....?”

සේරෝමලා විනාඩියෙන් වතුරේය. මං විතරක් බංගලාවේ ආලින්දයේ තනියෙන්මය.
බංගලාව තියෙන්නේ වැව් ඉවුරේමය. ආලින්දයේ වාඩිවී සිටින විටත් වැව පෙනෙයි. මගේ ඇස් මානයේම, අපේ කට්ටිය සිත්සේ දිය කෙළිති; පිහිනති; විහිළු-තහළු කර ගනිති. මටත් ඒවා පෙනෙයි; ඇසෙයි.
අත පැනලා තිබුණා වුණත් මගේ ඇස්-කන්වලට ඇබැද්දියක් වෙලා නැහැනෙ!

එක්ගල්ඔය වැව් ඉස්මත්තේදී........ (2017)

‘එකෙකුටවත් මාව මතක් වෙන්නැති හැටි....’ ඉතිං මට තරහය; හොඳටම තරහය.

ඒක අසාධාරණ තරහවක් බව මට තේරුම් ගියේ පස්සෙය. ‘මගේ අත පැනලා තිබුණයි කියල එයාලා විනෝද නොවී ඉන්නද? එයාලා සේරම මගේ ළඟින් ඉඳගෙන, මං වගේම විරුව-පට්ටං ගහගෙන හිටියයි කියලා මට ඉක්මනින් සනීප වෙනවද?’
එවෙලෙ මට ඔව්වා කල්පනා වුණේ නැති හැටි!
කෝපය කියන්නේ දෙකොණින්ම ඇවිළෙමින් තිබෙන දණ්ඩක් වගේ අප දවා විනාශ කරන මනෝ භාවයක් බව මට ඒ වෙලාවේ තේරුම් ගියේ නැත.

එක්ගල්ඔය බංගලාවේ නවාතැන් ගන්නා අයට වෙන්කොට තිබෙන කාමර තිබෙන්නේ උඩු මහලේය. බිම් මහලේ තියෙන්නේ එකම එක කාමරයකි.
“අතත් එල්ලගෙන නිමල්ට උඩ නඟින්න අමාරුයිනෙ. ඌව පහළ කාමරේට යවමු!”
එහෙම යෝජනා කෙරෙන්නට ඇත්තේ පරහිතකාමීත්වය නිසා විය යුතුය. ඒ හැඟීම කොයි තරම් බලවත්ද කියනවා නං වෙන එකෙකුවත් පහළ කාමරයේ නවතින්නට කැමති වුණේ නැත. වඩාත් ලස්සන; මනරම් දර්ශනයක් ලබා ගන්නට නම් උඩු මහලේ බැල්කනිය හොඳම spot එකකි.
ඒ බැල්කනියේත් ඇඳන් කිහිපයකි.

“නිමලෝ, අපි උඩට ගියාට රෑට නිඳා ගන්න කවුරු හරි පහළට එන්නංකො.”

මට පහළ කාමරය වෙන් කෙරුණු නිසා, මගේ ඇඳුම් බෑගය තිබුණෙත් පහළ කාමරයේමය. තරහෙන් ආතුරව තනියෙන්ම හිටි මොට්ට- තකතිරු නිමල් දිසානායක කාමරයට ගියේය; බෑගය විවෘත කොට ඇඳුම් එළියට ඇද්දේය;  සරම ගලවා දමා, අමාරුවෙන් පිහිනුම් කලිසම ඇඳ ගත්තේය; ඇඳගෙන වීරයා වගේ වැවට ගියේය.

පළමු වෙඩි මුරය මර්වින් බොතේජුගෙන්ය. (ඒ හාදයා තරුණ කාලයේය මේ!)

“යකෝ... අන්න අරුත් නාන්න එනවා.....” විරෝධතා රැල්ලක් පැන නැංගේය. පළමු වෙඩි මුරය මර්වින් බොතේජුගෙන්ය.

“ඔය අතත් එල්ලගෙන වැවට එන්නෙ, උඹට අත තෙමාගන්න හොඳයිද?”
පණ්ඩිත වාක්‍ය ගොඩක්ම කියවුණේය. බූරු කන් දෙකට ඒවා එකක්වත් වැටුණේ නැත. මෝඩ අහංකාරකම ඔළුවට ගැහුවාම ටොයියාට, බයියාට විතරක් නොව කොයි ලොක්කාට වුණත් වෙන්නේ ඒකය.

අතට; උරහිසට කිසිම බෙහෙතක් බාහිරෙන් යොදලා තිබුණේ නොමැත. කර තිබ්බේ බැන්ඩේජ් පටියකින් වමත බෙල්ලේ එල්ලන එක විතරය.

ඒ සරල උරමාව බෙල්ලෙන් පන්නා, ඉවුරෙන් තියලා මමත් වතුරට බැස්සෙමි.
නඩේ අය එකිනෙකාගේ මුහුණු බලා ගත්තා මිස, මට කිසි දෙයක් කියන්නට, ඉන්පසු කරදර නොවූහ.

කරගත් මෝඩකම මට තේරුණේ වතුරට බැස්සාමය. පීනන්නට අත දිගු කරනු බොරුය. ඇටි කෙසෙල් කා අධෝ මුඛය අහුරවා ගෙන විලාප දෙන උගුඩුවාත් මං වගේ වෙන්නැති. ඒත් මා තිරිසනෙකු නොවෙන නිසා; යන්තම් මොළේ කලඳක් තියෙන මානවයෙකු නිසා, මගේ අමාරුව කාටවත් පෙන්නුවේ නැත. ගැඹුරට නොයා, තන මත්තක් වතුරේ සිට ගිළෙමින් ටික වෙලාවක් ඉඳලාය, මං ගොඩට ආවේ.

“ඇයි මහත්තයෝ.... අත පැන්නේ ඊයේ නේද? ආපහු අත දැම්මය කියල අදම ඕක තෙමන්න හොඳයිද?” බංගලාවට ගොඩ වැදෙන්නත් කලින්ම නිමල් මට නෝක්කාඩු කිව්වේය.

“ඕකට ඉංගිරිසි බේත් නැතිවට සිංහල බෙහෙත් තියෙනවා... මම කියනවට යමු.... මේ ළඟ ඉන්නවා හොඳ සිංහල වෙද මහත්තයෙක්...” කියලාත් කිව්වේය. “සමහරවිට සර්ලට නං ඔහොම දේවල් විශ්වාස නැතිවත් ඇති.... ඒ වුණාට ගිහින් බැලුවට වියදමක් යන එකක්යැ මහත්තයෝ... වෑන් එකේ යන මහන්සිය විතරයිනේ...”

අපි දෙන්නා සති කිහිපයක් තිස්සේ ‘සද්ධි විහාරිකයෝ’ වීමු!

මං මේ කොටස කොටන්නේ 2021 අප්‍රේල් 30 වෙනිදා හැන්දෑවේය. විජේබාහු මහත්තයාට දිවැස් තිබිලා වගෙය, අප්‍රේල් 26 වෙනිදා (පසුගිය කොටසට) ඉංගිරිසියෙන් මෙහෙම කමෙන්ටුවක් එවා තිබුණේ. (මගෙ පරිවර්තනයේ වැරදි ඇතොත් කියන්න, විජේබාහු මහත්තයෝ, හොඳේ!)

‘හොරිවිල වෙද මහත්තය මතක් වුණා.
හබරණ කිට්ටුව හිටින වෙලාවක මගේ මිත්‍රයෙකුගේ අතක් පැන්නා. එහෙ බැංකු කළමනාකාර මහත්තයෙක් අපට හොරිවිලට යන්න කිව්වා. ගිහිල්ලා විනාඩි 30ක් විතර අපට බලා ඉන්නත් වුණා, වෙද මහත්තයා එනකල්.
එයා ඇවිත් වෙන මොකවත් ඇහුවේ නැහැයි කියමුකෝ. ලෙඩාගේ අතේ තෙල් වගයක් ගාන්න අරගෙන, ඒ අතරේ මගේ යාළුවාගෙන් ඇහුවා ගම කොහෙද කියලා.
යාළුවාගෙන් උත්තරේට කියැවුණේ ‘අම්මෝ’ කියලා මහ විලාපයක්.
‘ඔක්කොම හරි. දැන් යන්න පුළුවන්!’ වෙද මහත්තය කියපි!’

ඉස්සර අතපයක්-හංදියක්-අණ්ඩක් කැඩුණාම පිහිටට ආවේ ගමේ හංදි වෙද මහත්තයෙකි; සිංහල වෙදකම; හෙළ වෙදකම ගැනය එහෙම වෙලාවක වැඩි විශ්වාසයක් තිබුණේ.

ධම්මික පැණිය හන්දා හෙළ වෙදකම හොඳටෝම හෑල්ලු වුණු බව මගේ මතයයි.
එසේම ‘වෙද හාමිනේ’ ටෙලිය නිසා හෙළ වෙදකම ගැන අමුතුම ප්‍රබෝධයක් ඇති වුණු බවත් මගේ මතයයි. වෙද හාමිනේ වුණේ රෙබෙකා නිර්මලීය. අපි දෙන්නා සති කිහිපයක් තිස්සේ ‘සද්ධි විහාරිකයෝ'වී සිටියෙමු!

සද්ධි විහාරිකයන්?

ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන් - සිව්වෙනි කොටස

එක්කෙනෙකුටවත් මගේ වමත අල්ලන්නටවත් මං ඉඩ දුන්නේ නැත.

“මේ වැඩේ හරි යන්නේ නෑ මචං.... ඉක්මනට හොස්පිටල් එකකට යන්නත් ඕනිනේ. අපි ගිහින් වෑන් එක අරගෙන එමු....” ප්‍රියන්ත කිව්වේය.

එහෙම ඉක්මනින් එන්නට පාරක් නැතිකම ගැන ප්‍රියන්ත හිතුවේ නැත. ඉලුක්- මානා- ගඳපාන පඳුරුවලින් වැසී තිබුණු ලන්ද මැදින් වෑන් රථය අරගෙන එද්දී සිදුවිය හැකි අකරතැබ්බයන් එකක්වත් ගැන ඒ මොහොතේ ප්‍රියන්ත හිතන්නට නැතිය. 

“යමු මචං.... අපි දෙන්නා දුවලා යමු....” මර්විනුත් අඩියක් පෙරට තියලා අහවරය. දෙන්නාම ඉගිල්ලුණහ.         

“අපි නිමල් අයියව ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනියන්නෙත් ජොකා පිටින්මද?” එක්කෙනෙකු ඇහුවේ එතකොටය. ලජ්ජාවේ බැරිය. අර ගෙදර තිබුණු මණ්ඩියට එනතුරුමත් මං ඉඳලා තියෙන්නේ නිඝණ්ඨනාථපුත්තගේ පුතණ්ඩියා වගෙය. “කෝ නිමල් අයියගෙ ඇඳුම්?”

“මේ තියෙන්නේ...” නාඳුනන හිතවතා දියෙන් ගොඩට ගෙනා මගේ shopping බෑගය අතේ තියාගෙන හිටි කෙනා එය දිග හැරියේය. තවමත් ෂොපින් බෑග් එකෙන් වතුර බේරෙයි! වතුරට ගසාගෙන යන්නට නොදී අර හිතවතා මගේ බෑගය අල්ලාගෙන තියෙන්නේ දියබත් වුණාට පස්සෙය.
මං තෙත යට ඇඳුම පිටින්ම සිටියදී, දිය බේරෙන කලිසම අන්දවන්නටත් දෙතුන් දෙනෙකුම ඕනෑ විණි. කමිසය ඇන්දවීම නං බොරුය. එක්කෙනෙකුටවත් මගේ වමත අල්ලන්නටවත් මං ඉඩ දුන්නේ නැත.

අලුත් අවුරුදු චාරිත්තර නූලට කරන සමහරුන් නම් නොනගත වෙලාවට ගෙදර කෙනෙකුටවත්....

“නිකං උරිස්සට උඩින් පොරවාගෙන යං!” අවස්ථානුකූලවූ ඒ යෝජනාවය, අන්තිමේදී ක්‍රියාවට නැංවුණේ....

“මහත්තයලට මොනරාගල ඉස්පිරිතාලේටම තමයි යන්න වෙන්නේ.... නොනගතේ වෙලාවේම....” ගෙදර කෙනෙක් කිව්වේය. ඒ කිව්වෙත් ටිකාක් විතර පසුතැවිල්ලකින් වගෙය. අපට නොනගත වෙලාව ගැන වගක්වත් තිබුණේ නැත. අපේ කට්ටියම එහෙන් වතුරත් ඉල්ලා ගත්හ. ඔවුන් එහෙම අපට වතුර දුන්නේ  නොකර බැරිකමටද?

අලුත් අවුරුදු චාරිත්තර නූලට කරන සමහරුන් නම් නොනගත වෙලාවට ගෙදර කෙනෙකුටවත් කිසිම කෑමක්-බීමක් දෙන්නේ නැත.

අපේ සුනිල්ගේ බිරිය, මල්ලිකාත් එහෙම කෙනෙකි. “මේ අම්මණ්ඩි මටයි, පුතාල දෙන්නටයිවත් තේ එකක් බොන්න ඉඩ දෙන්නෙ නෑ අයියේ, ඔය වෙලාවට.”
මල්ලිකාලගේ අම්මාත් එහෙමය! අපේ ගෙදර පුරුද්ද වෙලා තිබ්බේ නම් නොනගතයට කලින් කන-බොන දේවල් උයා-පිහා සූදානම් කර තියා ගැනීමය; අමතර ළිපකුත් කුස්සියට පිටතින් හදලා තියා ගැනීමය. තේ එකක්වත් හදා ගත්තේ ඒ ළිප පාවිච්චියට අරගෙනය.

පෝයදාට තැබෑරුම් වහන නිසා, කල් තබාම බෝතල් ගෙනත් තියා ගන්නවා වගෙය!

‘වළන් කඩේ සම්පතා’ චතාරික සමයේදී; අළු බදාදා සිට මහා සිකුරාදා තෙක් කාලයේදී.....

ඒ අතින් සිංහල බෞද්ධ අප පට්ට වංචාකාරයන්ය; බොරුකාරයන්ය; තමන්වම රවටා ගන්නවුන්ය.

මීට කලිනුත් ඔබට හමුවී ඇති ‘වළන් කඩේ සම්පතා’ චතාරික සමයේදී; අළු බදාදා සිට මහ සිකුරාදා තෙක් කාලයේදී මත්පැන් කටේ තියන්නේ නැත. ඒ විත්තිය හෙළි වුණේ අවුරුදු දෙක තුනකදීම, ඒ දිනවල trips ගියාමය. බොන තැනම හිටියත්, අනෙක් අයට සංග්‍රහ කළත් සම්පත් ‘සිල් බිඳ ගත්තේ’ නැත.

එහෙව් සිංහල බෞද්ධයෙකුට මට හමුවී තිබෙන්නේ ප්‍රියන්තගේ නැඟණියක හා විවාහවී සිටින සාන්ත (කිංස්ලි හේවාගමගේ) විතරය. සාන්තලාගේ ගෙදර පෝය දවසට මස්-මාළු ඉවීමක්, මත්පැන් පරිභෝජනයක් නැත. සම්පතුත්, සාන්තත් මගේ නොමඳ ගෞරවයට පාත්‍ර වන්නේ ඒ ප්‍රතිපත්තිගරුක බව හින්දාය.

මා තදින්ම අදහන විදිහට, ‘හොරෙකුට වුණත් ප්‍රතිපත්තියක් තිබිය යුතු’මය. 

දෙවෙනි වතාවේ පරෙයියන් ඇල්ලට ගියාමත් අපට ඉතාමත් දයාන්විත වැඩිහිටි යුවලක් හමු විණි. වතුර ටිකක් ඉල්ලුවාම ඔවුන් හැදුවේ ‘තේ කහට කෝප්පයක්’ හදන්නටය. “එපා අම්මේ! වතුර තමයි හොඳ....” අපි කීවෙමු. ඒ ගෙදර නම් තියෙන්නේ පරෙයියන් ඇල්ලට යන පඩිපෙළ පටන් ගන්නවාත් එක්කම වගෙය.

අප පළමු වතාවේ ගිය පාර නොවේ දැන් තියෙන්නේ...

බැරි-බැරි ගාතේ ගාටමින්, විනාඩි දහයක්-පහළොවක් ඉස්සරහට යන්නටත් කලින් ප්‍රියන්ත වාහනය රැගෙන ආවේය. අපේ කට්ටිය තදබදවී හිඳගෙන, මට නිදහසේ වාඩි වෙන්නට ඉඩ දුන්හ.

මං දන්නේ ට්‍රොලියක උඩුබැල්ලෙන් හොවා වාට්ටුවකට අරගෙන යනවා....

වාහනය පෙරට ඇදුණේ ත්‍රාසජනක චිත්‍රපටයක වගෙය; වේගයෙන් නොවේ! හෙමින්ය. ඒත් එය ඒ පැත්තට- මේ පැත්තට වැනෙයි; පෙරළෙන්නට හදයි. ඒ වාරයක් ගණනේ; තත්පරයක් ගණනේ මට කෙඳිරි ගෑවෙයි. හෙමිනුත් නොවේ....

එහෙම දිහාවක; පාරක් නොවෙන තැනක, වළ ගොඩැලි තියෙනවාදැයි නොපෙනෙන තරමට පඳුරු වැවී ඇති ඉසව්වක වෑන් රිය පැදෙව්වාට ප්‍රියන්තට වෙනම තෑග්ගක් දෙන්නට වටියි.

එයාලා මාව අරගෙන ගියේ මොනරාගල රෝහලටය. රෝහලට ඇතුළත් කරගැනීම වගේ දේවල් කොහොම කෙරුණාදැයි අදටවත් මං දන්නේ නැත. ට්‍රොලියක උඩුබැල්ලෙන් හොවා වාට්ටුවකට අරගෙන යනවා නම් හීනයකින් වගේ මතකය.

අවුරුදු දවසේ දොස්තර මහත්වරුන්ටත් අවුරුදු තිබේ. අපට ටික වෙලාවක් බලාගෙන ඉන්නට වුණාද, නැතිනම් එදා මට වෙලාව ගතවුණේ හෙමින්ද? මට තවමත් නිනව් නැත.

“තමුසෙගෙ ඉලව්ව හින්දා එදා අපිට කන්නත් නෑ හලෝ!” පස්සේ දවසකත් නෙවිල් නම් මට දොස් කිව්වේය.

ඇත්තය! අපේ නඩයේ කෝකියා වුණේ මං වහන්සේය. උයන-පිහන වළන්-පිඟන් අරගෙන යන්නේ අපේ ගෙදරිනි; හාල්-තුනපහ-එළවලු-කරවල සේරම අරගන්නෙත් මංතුමාමය. අපරාදේ කියන්නට බැරිය. ඒ දවස්වල අපේ කට්ටියෙන් හුඟ දෙනෙකුට තේ එකක් හදන්නටවත් නොහැකිය.

මූ තේ හදලා තියෙන්නේ ටී බෑග්ස් ටික ඉරලා දාලා....

එහෙම එක්කෙනෙක් දවසක් තේ හැදිල්ල බාර ගත්තේය. (නම ඕනෑ නැත. කෙනෙක් කිව්වාම ඇතිය!) “මචං, කිරි තේ හදහන්!” ඒ අස්සෙම කවුරුන්දෝ එයාට නියෝග කළේය.

Tea bags ගෙනිහින් තිබුණු විත්තිය මම ඒ හාදයාට මතක් කළෙමි. “අපි දහ දෙනාට ටී බෑග්ස් පහළොවක් විතර දාලා හදන්න වෙයි... එතකොට හොඳට කහට එනවා!” කියලාත් මම වැඩි හොඳට කිව්වෙමි.
“නිමල් අයියේ, පිටි හැඳි කීයක්ද?” මනුස්සයා එහෙමත් ඇසුවේ, තිතට වැඩේ දෙන්නටය. සීනි හැඳි ගණනත්....

“පිටියි, සීනියි හොඳට කලවම් කරලා ගන්න... එතකොට කැට වෙන්නෑ....”

එයා කිරි තේ හැදුවේය; හදලා තේ පෙරන ගොට්ට හොයන්නට පටන් ගත්තේය. “පෙරන්න තරම් දෙයක් නැහැනෙ මහත්තයෝ...” වෙනින් වැඩක හිටි මම ඒ පැත්තවත් නොබලා කිව්වෙමි.
අපේ කතා නායකයා කොයිතරං විශ්වාසබල්ද කියනවා නං තව කෙනෙක් ගිහිං, එතැනට හොම්බ දමලාය.
“නිමල් අයියේ, මූ තේ හදලා තියෙන්නේ ටී බෑග්ස් ටික ඉරලා දාලා....” මහ සද්දෙකි; හිනා ගොඩකි.

අසරණ කතා නායකයා විපිළිසර වෙලාය. “එහෙම නැතිව කොහොමද හොඳට කහට ගන්නෙ?”

උත්තර දුන්නේ සභා තොමෝය. ‘$#$## *#%***’

අපේ හිතවතා නෙවිල් අනුරසිරිත් ඊට දෙවෙනි නැතිය; ඒ දවස්වල. එතකොට හැමදාම එළවලු කපන්නේ නෙවිල්ය. ඒ රාජකාරිය සීරුවට කරලා පැසසුම් ලබා හිටි මේ මනුස්සයා, වතාවක් පිකප් වුණේය. මූසිල වෙන්නට තැනුවේය.

ඔන්න අපේ යාළුවෝ!

“අද මම ගොටුකොළ සම්බෝලෙ හදන්නං... මොකෝ, තමුසෙට විතරද පුළුවන්?” කියලා වහසි බසුත් දෙඩුවේය. මම ඉඩ දුන්නෙමි.
මනුස්සයා සැරෙන්-සැරේ මගෙන්ම විස්තර අසා ගනිමින් ගොටුකොළ සම්බෝලය හැදුවේය. අන්තිමට මෙහෙමත් ඇසුවේය.

“මේක ළිපේ තියන්නේ මොකකට දාලද?”

මාව මොනරාගල රෝහලේ හදිසි අනතුරු අංශයට දාලා, අපේ කට්ටිය ගිහින් තියෙන්නේ බඩට යමක් දමා ගන්නටය. උයන්නට හිටි මං වාට්ටුවේ දපා තියා ඉන්නා බැවිනි!
“අවුරුදු දවසේ කඩ වහලනේ...” එයාලා කුසගිනි නිවාගෙන තිබුණේ ‘යන්තං සන්තං පදං...’ දේවල්වලිනි.

“අපි එහෙමයි! හැබැයි, තිබුණා නං බඩ පැලෙන්න කනවා, තමුසෙ නැති එකට පිං දිදී... නොතිබුණු හින්දා ඉක්මනට ආවා තමුසෙට කියලා රෑටවත් මොනවා හරි උයවා ගන්නව කියලා...”

ඔන්න අපේ යාළුවෝ!

දැන් එයාලට ඕනෑ කරන්නේ හැකිතාක් ඉක්මනින්, මාත් එක්කම රෝහලෙන් චුත වෙන්නටය.

“කොහෙදිද අත ආපහු දාන්නේ?”
“ගොඩක් පරක්කු වෙයිද?”
“තියටර් එකකට ගන්න එකක් නැහැ වගේ පෙනෙන්නේ........ මිසී කෙනෙක් කිව්වා ඩොක්ටර් කෙනෙක් දැන් එයි කියලා...” නලින් කිව්වේය. “... අපේ බැචෙකුත් මෙහෙ ඉන්නවා.... කොයිකටත් කියලා මං පණිවිඩයකුත් තිබ්බා මිනිහට.... බලමු, මිනිහත් අවුරුද්දට ගෙදර ගිහින්ද දන්නෑ... නිමල් අයියට අමාරුයි නේද?”

ඔය කපන කොටන එව්වා බලන්න මට ටිකක් අමාරුයි, දත් හිරි වැටෙනවා.

අහන්නත් දෙයක්ද? අමාරුය.

හැබැයි, කොයි තරම් අමාරුවෙන් හිටියත් මට මගේ ගැන අමතක වුණේ නැතිය!

‘ඇල්ලට පරෙයියන්, බිල්ලට ඩිංගෙන්- දෙවෙනි කොටස’ට comment එකක් එවමින් ‘බකමූණු කතා’ බ්ලොග් අඩවියේ කතුවර D.G.M. බස්සා මහත්තයා මෙහෙම කියලා තිබුණේය. 
‘කලින් එකයි මේකයි දෙකම බැලුවෙ හරි අමාරුවෙන්. ඔය කපන කොටන එව්වා බලන්න මට ටිකක් අමාරුයි, දත් හිරි වැටෙනවා. පෝස්ට් එකේ වරදක් නෙමෙයි, ඒ අපේ හැටි...
බොරු කියන්නෙ මොකටෑ, හැබැයි, ප්‍රාජේ උන්නාන්සෙගෙත් හොම්බ රිවට් කරපු කතාව දැක්කාම නං, මට හිනහා ගියා.’

මේ තියෙන්නේ මං එතුමාට දුන් උත්තරයෙන් ටිකකි.

‘බස්සා මහත්තයෝ, 1999 කාලේ මාත් තමුන්නාන්සේ වගෙමයි. ඉන්ජෙක්ෂන් එකක් ගහන්න නෙවෙයි, බරවාවලට පරීක්ෂණ සඳහා රෑට ගෙදරට ඇවිත් ඇඟිල්ලෙන් ලේ ගනිද්දීත් කෙඳිරි ගානවා.
ඒකටත් එක්ක දැන්. පහුගිය මාර්තු 15 වෙනිදා කෙරෙන පරීක්ෂණවලට ලේ ගන්න ගියාම කටුව දිගේ ලේ එන්නෙ නෑ. අත් දෙකේ තැන් අටකට වැඩිය විදිනකල් උහුලාගෙන ඉන්න වුණා....’

සංසාරේ හැටි එහෙමය.

එදා වෙච්චි දෙයින් කොටසක් විතරය මං බස්සා මහතාට ලිව්වේ. එක තැනකට-දෙකකට-තුනකට කටු ගහලාත් හරි යන්නේ නැතිකොට මිසී නෝනලාට upsetය; හොඳටෝම අප්සෙට්ය; ප්‍රශ්න පිට ප්‍රශ්නත් ඇසුවෝය. “මේ මොකද අනේ.... කටුව වැදුණට ලේ එන්නෑනෙ...”

වාට්ටුවේ සේරම මිසීලා නිමල්ව වට කරගෙන එහෙන් මිරිකනවා.... මෙහෙන් මිරිකනවා....

“තව පාරක් try කරන්නද?”
“අනේ නිමල් අයියේ.... රිදෙනවද?”

දැන් ඉස්පිරිතාලේ සේරමලා වගේ අඳුනන නිසා එයාලාටත් දුක ඇති!

“කමක් නෑ නංගි. තව තැනක් try කරමු. Tests ටික කරන්න කොහොම හරි ලේ ගන්නත් ඕනිනෙ.”

කැල්සියම් කියලා test එකකුත් කෙරෙන නිසා අත තදින් වෙළන්නටත් බැරි හින්දාය, වැඩේ තවත් අසීරු. නර්ස් නෝනා මහත්මීන්ලා දෙතුන්-දෙනෙකුම දැන් මගේ වටේ රොක් වෙලාය. එක්කෙනෙක් මගේ එක අතක නහර මතු කරගන්ට තැත් කරයි. තව කෙනෙකු අනෙක් අතේ...

“නංගී, දැන් දකුණු අතේ නං ලේ එන්නෙම නැති තරම්...” මා කිව්වේ මාස ගණනාවක හිට කෙරෙන දේවල් මතක නිසාය.

“දැන් අයස්මන්ත සර් ආවොත් අපිට බැනුම් අහන්නත් වෙයි, මොකද මෙච්චර පරක්කු කියලා!” තවත් ප්‍රශ්නයකි!
එයා එන්නට කලින්ම, නෙවිල් අනුරසිරි ගින්න අවුළුවලාය.
“අද ලේ අරගෙන ඉවරයි මචං.... නිමල් හෙණ ආතල් එකක් ගන්නවා මිසීලට කියලා මසාජ් කරවාගෙන... වාට්ටුවේ සේරම මිසීලා නිමල්ව වට කරගෙන එහෙන් මිරිකනවා.... මෙහෙන් මිරිකනවා.... එක යුද්දයක් මචං... මිනිහා ලේ හංගගෙන...”

එහෙම ගිහිල්ලාත්, හරිම අමාරුවෙන් පරීක්ෂණවලට ඇති තරමට ලේ ගන්නට හැකි වුණේ නවවෙනි වතාවේය.

මෙදා වගේම එදා; 1999දීත් මට උදව් ඉල්ලන්නට වුණේ...

“දෙයියනේ... මේ මොකෝ මේ?” එක මිසී කෙනෙක් අහනකොටය මාත්, අනෙක් මිසීලාත් දැක්කේ. ලේ එන්නෙ නැතිව තිබුණු දකුණතේ සිදුරු කළ තැනකිනුත් ලේ ඇවිදින්ය. ටිකක් හෙමත් නොවේ.

තුනී කමිසයේ පදාසයක් තෙමාගෙන ගැලූ රුධිරය, මං ඇඳගෙන හිටි ඩෙනිම් කලිසමේ ඉණ පටියටත් කාන්දු වෙලාය. ඒක දිගේ ගලලා විතරක් නොවේ, ආපහු කමිසයේ පිටුපස පැත්තෙනුත් මතු වෙලාය.

දන්නවානේ, මගේ ලේ කැටි ගැසෙන්නේ හොඳටම අඩුවෙන්ය!

“නිමල් අයියට 😋😋😋 මාරු වෙලා!” නෙවිල් වාට්ටුවේ මිසීලාට ඉඟි-මරමින් කියයි.
කමිසය මාරු කර ගන්නට හිතා, ගෙනිහින් තිබුණු අමතර කමිසය වාට්ටුවට ගෙනවිත් දෙන්නයි කිව්වත්, ඒකට කීකරු වුණේ නෙවිල් නොවේ. “තමුසෙට ඕනි දේවල් වාට්ටුවට ගේන්න මතක තියා ගන්නවා, මීට පස්සෙවත්... බම්බුවටද ඒවා ගෙනාවේ බෑග් එකේ තියෙද්දී මෙහාට එන්න නං...”

මොනවා කරන්නද? මෙදා වගේම එදා; 1999දීත් මට උදව් ඉල්ලන්නට වුණේ නෙවිල්ගෙන්ය.

“දන්නවනෙ මගෙ විදිහ... නෙවිල්. අත හරි ගස්සනකොට ඔයාලා දෙතුන්-දෙනෙකුවත් මාව අල්ලා ගන්න... මම පයින් ගහයි... කෑ ගහයි!” මගේ හැටි දන්නා හින්දාමය, මං කිව්වේ.

“බය වෙන්න එපා නිමල් අයියෙ... injection එකක් විදලා වැඩේ කරයි මගෙ හිතේ...” නලින් එතකොට කිව්වා මතකය.

එන්නතක් විද්දාද නැද්ද කියලා නම් මට මතක නැත. වේදනාව නම් දිගටෝම තිබෙය.

අම්ම කෙනෙක් වාට්ටුවෙදී අලි පැටියෙක්ව වදලයි කියලා...

දොස්තර මහත්වරුන් එක්ක, අපේ මිතුරෝ හැමෝමත් මගේ ගිලන් ඇඳ වටේට රොක්වී සිටියහ. දොස්තර මහත්තුරුන්ට පහසුවක් කරන්නට වගේ මිතුරු දෙතුන් දෙනෙක් මගේ දෙකකුල් අල්ලාගෙන; ඇඳට තෙරපාගෙන හිටියහ. තවත් එක්කෙනෙක් දකුණතත්....

ඊට විනාඩියකට විතර පස්සේ...

“ආයෙ දෙකක් නෑ. අපි නිමලයව අල්ලාගෙන නොහිටියා නං මූ දොස්තර මහත්තුරුන්ට පයින් ගහනවාමයි!”

“වස ලැජ්ජාවයි මචං... මේකා හිටපු වාට්ටුවට අල්ලපු වාට්ටුවේ හිටියේ බබාලා හම්බ වෙන්න හිටි අම්මලා... මුගෙ කෑ ගැහිල්ලට මිසීලා දුවගෙන ආවේ... අම්ම කෙනෙක් වාට්ටුවෙදීම අලි පැටියෙක්ව වදලයි කියලා...”

“ඇයි යකෝ, ඔච්චර දෙයක්වත් ඉවසගෙන ඉන්න බැරිද, කෑ ගැහුවේ? ලජ්ජාවෙ බෑ!”
ඇසින් දුටු සාක්ෂිකරුවෝ අදටත් මතක් කරති; සිහිපත් කරමින් මට ගරහති!

එයාලට කියන්නට නම් අමාරු නැත. එතෙක් එවැනි වේදනාවක් මා විඳ තිබුණේ නැතිය. එයාලාට ඉසිලීමට බැරි තරම් ලජ්ජාවක් මා නිසා සිදු වුණු බවත් බොරුවක් නොවේ. ඒ තරම් සද්දෙටය, මං කෑ ගසා තිබුණේ. මගේ ඒ දුක්බර විලාපය ඇසී සෑහෙන දෙනෙක් එතැනට දුවගෙන ඇවිත් සිටියහ.

“අපි හිතාගෙන හිටියේ අත දාපු ගමන්ම ඔයාව ඩිස්චාර්ජ් කරයි කියලා.... ඔයා කෑ ගහපු හැටියට Doctorsලා බයයි ඔයාගේ ටිකට් කපන්න... පැය කීපයක්වත් ward එකේම තියාගෙන බලන්න ඕනිලු.....”

“ඒකනෙ. අදම එක්ගල්ඔය යන්න වෙන්නේ නෑ ඉතිං.... මෙහෙන් නවතින්න තැනක් හොයා ගන්නයි වෙන්නෙ...”

... නලින් එවූ මංගලලාගේ පවුලේ foto එක ලැබිණි.

“අපිට දිගටම මෙතැන ඉන්නත් බැහැනෙ... ගිහින් හවසට එන්නං...”
“නිමලෝ.... Take it ඊසි! උඹ බය වෙන්න එපා!”

මට සැනසිලි වදන් දොඩා, අපේ නඩය පිටත්ව ගියහ.

මගෙන් මෙහෙම බ්ලොගයක් ලියවෙන බව දන්නවා නම් හෙම, ඒ දවස්වලම සේරම විස්තර අසා ගන්නවාය. මට මතක තියෙන්නේ ඇසූ- දුටු දේවල් හා පසුව කියැවුණු දේවල් විතරය.

දැන් කළ යුතුව ඇත්තේ මංගල- අනූපමා දෙන්නා ඊළඟ ජවනිකාවට සම්ප්‍රාප්ත කරවන රාජකාරියයි. ඒත් මට එයාලගේ ඡායාවක්වත් මතක් කරගන්නට බැරිය!
දැන් ඒ දෙන්නා ඉන්නේ එංගලන්තයෙලු. ඒ බව මට කිව්වේ දැන් ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඉන්නා වෛද්‍ය නලින් ප්‍රියදර්ශන හිතවතාත්,  තවමත් ලංකාවේම ඉන්නා අයස්මන්ත පීරිස් මහත්තයාත්ය.

ඒ යුවලගේ foto එකක් හොයා දෙන්නැයි මම නලින්ටත්- අයස්මන්තටත් කීවෙමි. වාසනාවක් තිබ්බොත්....*** බලමු නේද!

***(මේ පෝස්ටුව කොටලා ඉවරවී, වැරදි නිවැරදි කරන්නටත් කලින්ම නලින් එවූ මංගලලාගේ පවුලේ foto එක ලැබිණි. ගොඩාරියක් ස්තුතියි නලින්!)

මේ කතාවේ, මේ කොටසට මංගල- අනූපමා යුවලගේ සම්මාදම ගැන මා දන්නා ටික විතරය මේ කියන්නේ. මංගල මහත්මාණෙනි, අනූපමා මහත්මියනි. මේවා ලියන්නේ ඔයාලා ගැන යාන්තමකවත් අහිතකින් නොවේ. ඔයාලාට මදි පුංචිකමක්; අවමානයක් කරන්නටත් නොවේ. සත්‍යයම ලියා තැබීමේ පුරුද්දට අනුගත වෙමින්, කෘතඥතා පූර්වක ස්තුතියකුත් පිරිනමන්නටය.

එදා ඇඳිරි වැටෙද්දී මගේ ටිකට් කප්පවා ගන්නට හැකි වුණි.

මට උරමාවකුත් යොදා තිබිණි. මෙහෙම නවීන එන්නේ එකක් නොවේ. සරල උරමාවක්...

රෝහලෙන් පිටත් කර එවන්නට කලින්ම, මට උරමාවකුත් යොදා තිබිණි. සරල උරමාවක්... බැන්ඩේජ් පටියකින් වමත වෙළා, එයින්ම බෙල්ල වටේ එල්ලලා....

එහෙම රෝහලෙන් එනකොට නම් මං හිටියේ හොඳටම හාංචි-පයිස් වෙලා හයින්-හාමතේය. යකෙකු කන තරම් සුදහ ගින්දරේය.

ප්‍රියන්තලා එදා රෑ නවතින්නට හොයාගෙන තිබුණේ මොනරාගල නිවහනක කුඩා කාමර දෙකකි.

“නිමල්ට නං අද යන්තම් මූණ හෝදගන්නයි වෙන්නේ... ඔයාට අත තෙමන්නත් එපයි කිව්ව නේද... අපි නං දවල් වතුර ඇලකින් නා ගත්තා...” ප්‍රියන්ත මතක් කළේය.

“මට හොඳටම බඩගිනියි... ප්‍රියන්ත.”

“Tea එකක් order කරලා තියෙන්නෙ නිමල්. අපේ මල්ලිගේ බැචාලා ජෝඩුවක් හම්බ වුණා hospital එකේදී. එයාලා අපිට ඉන්වයිට් කළා ඩිනර් එකට... ඇඳුමක් මාරු කරගෙන තේ එක බීලා එහාට යං... රෑ වෙන්නත් හොඳ නැහැනෙ....”

ඇත්තම කියන්නට වෙයි. මට දැනුණු විදිහට නම් අප කවුරුනුත් අර ආරාධිතයන්ගේ නිවහනට ගියේ ‘ඉතියෝපියානුවන්’ වගෙය. යනකොටත්.....