අම්මාට පිං ඇත! -පළමුවෙනි කොටස

සිරි ලංකාවේ හුඟාාාාාාාාක් හුඟාාාාාාාාක් උදවිය නං මීට ටික දොහකට කලින් ‘උගේ අම්මට හැම නියං කාලෙදීම වැස්ස ලැබේවා!’ කියලා එක්කෙනෙකුට සුබාසිරි පැතුවාට සැක නැත. ද්වේෂ සහගතව- හොඳටෝම පක්ෂපාතීව- නිලයේ බලතලත් උපරිමයෙන් යොදාගෙන අයුතු ලෙසින් කටයුතු කළාම එහෙම කතන්දර අහන්නට වීමේ පුදුමයකුත් නැත.

අපේ අම්මා, සුනිල්, සමන්ති, බිමල් සමඟින් බදුල්ලේ සෝමා පුංචිලගේ ගෙදරදී...

නැත, නැත! ඒ පුතණ්ඩියාගේ මෑණියන්දෑ ගැන නෙවේ, මේ පෝස්ටුව.
මේ පෝස්ටුව අපේ මෑණියන්දෑ ගැනය! ආර්.වී. ලීලාවතී (ලීලා ශ්‍රෝඩර්) මාතාව ගැනය!!

හද්දා ඩොටේක; බදුල්ලේ කණුපැලැල්ල මයිලගස්තැන්නේ ඉපදුණු ලීලාවතී ‘ඒ ගමේ කෙල්ලන්ගෙන් දික් කලිසංකාරයෙකු කසාද බැඳගත් පළමුවැන්නිය’ වූවාය.
කසාදියෙන් (ඒ දවස්වල බදුල්ලේ උදවිය විවාහයට කියව්වේ ‘කසාදිය’ කියලාය.) අවුරුදු දොළහකට විතර පස්සේ දිසානායක හේවගේ ගුණපාලත් එක්ක මහරගමට ආවේ දරුවන් හතර දෙනෙකුත් සමඟිනි. කාලයකට පස්සේ එතැනින් කොළඹ හතට...

පදිංචියට නොවේ... රස්සාවට.
ඒ ඇති වුණු සම්බන්ධකම් මාර්ගයෙන් එංගලන්තයට... එංගලන්තයේදී නැවතත් විවාහ වී (එතකොට අපේ තාත්තා වියෝවී අවුරුදු හතරකි.) ලීලා ශ්‍රෝඩර් බවට පත් වුණාය!

අපේ අම්මාට එහෙව් විවිධ වූ, විචිත්‍රාකාර වූ අත්දැකීම් ලබා දුන් ‘ඉරණම’ එතැනින් නැවතුණේ නැත. ඩිමෙන්ෂියාවත්, බඩවැල්වල පිළිකාවකුත් ඇයට ලබා දුන්නේය.

‘මයිලගස්තැන්නේ ලස්සනම කෙල්ල’ / ‘සාවිත්‍රී වගේ කෙල්ල’ 2023 නොවැම්බර් 15 වෙනිදා මියගියේ හොඳටෝම වැහැරී, ‘පරඬැලක්’ බවට පත් වුණාටත් පස්සෙය. අම්මා මියගියේ මානෙල් නංගිලාගේ ගෙදර සියලු ඇප උපස්ථාන ලබමින් සිටියදීය. එතකොටත් සමන්ති- දීපාල් දෙන්නාම ලංකාවට ඇවිදින් සිටියහ. ආදරණීය දරුවන් පස් දෙනෙකුගේ සුමේටම කැපවී සිටින චූටි නංගි දීපානිට ලංකාවට එන්නට තරං ඉස්පාසු නොවිණි. ඒ හිලව්වටත් එක්ක අම්මාගේ හත් දවසේ පිංකම ඉහළින්ම කරවන්නට එයාට ඕනෑ විණි.
මානෙල්ගේ ඉහවහා යන සර්ධාවත් ඒකට එකතු වුණාම...

“ලොකා, මං අපේ පංසලෙන් අම්මගෙ තුන් මාසේ දානෙට දිනේ වෙන් කරවගත්තා.” හත්දොහේ දානමය පිංකම ඉවර වෙනවාත් එක්කම මානෙල් කිව්වේ, මාව දැනුවත් කරන්නයි.

හත් දවසේ පින්කමේදී සිද්ද වෙච්ච දේවල් ටිකක් මගේ හිත ‘චාං චඃ’ කරලයි තිබ්බේ!
අනෙක ඉතිං, මං වහන්සේ පෝයකටවත් පන්සල් නොයන- උදේ හවා මල් පහන් පූජා කිරීමේ පුරුද්දක් නැති ‘අබෞද්ධයෙක්’ නෙව.

මානෙල්ලට ඕනි වෙලා තිබ්බේ ‘සංඝික දානයක්’ දෙන්න. අට පිරිකර හතකට වැඩියෙන් පූජා කරන්න. එහෙම දානෙකට ස්වාමීන් වහන්සේලා හත් නමකට වැඩියෙන් ඉන්න ඕනිලු. ඒත් ගමේ පන්සලේ වැඩ සිටින්නේ හාමුදුරුවන් වහන්සේලා හත් නමකට අඩුවෙන්. ඒ හින්දා අල්ලපු ගමේ පන්සලටත් ආරාධනා කරන්නැයි මානෙල් උපාසිකා මාතාවට උපදෙස් ලැබිලා.

එළිපිට පෙනුණේ නැතත් (මට හිතුණේ) ඒ පන්සල් අතර පොඩි පොඩි කෝන්තර තියෙන විත්තියයි.

‘මේ ලියන අන්දොස් බෞද්දයා’ට පෙනෙන්නේ එකම බුද්ද සාසනේ උන්නාන්සේලා අතර තියෙන සමඟියක් නැතිකමක්.

අද්‍යතන හාමුදුරුවන් වහන්සේලාගේ විවිධාකාර ‘hair cuts’වලිනුත්, ප්‍රභේද ගොඩකට නතු වෙලා තියෙන සිවුරු වර්ණවලිනුත් ‘මේ ලියන අන්දොස් බෞද්දයා’ට පෙනෙන්නේ එකම බුද්ද සාසනේ උන්නාන්සේලා අතර තියෙන සමඟියක් නැතිකමක්.

ඒ දවස්වල අපේ මානෙල් වැඩියෙන් කල්පනා කරමින් උන්නේ ‘මරණයෙන් පස්සේ ලැබෙන දේවල්’ ගැනයි. දන්නවනේ... එහෙම අයගේ ශ්‍රද්ධාව කොහොමද කියලා. (2024 වෙද්දී නං ඒ ඇත්ති තදටම මාලිමාවට බැඳිලා උන්නේ. තවමත් එහෙමයි. පොස්ටර් ගහන්න- ගෙයින් ගෙට යන්න- ශ්‍රමදාන කරන්න... යන්නේ හිටු කියලා.) 
ඉතිං. බණට, දානයට හාමුදුරුවන් වහන්සේලා වඩම්මන්න ගියාම සිද්ද වෙච්ච අවුල්වලින් යසටම දැනුණා ‘පන්සල් අතර කෙරෙන සන්නිවේදනයේ මහිමය’.
“අනේ ලොකා... ඒවා හිතට ගන්න එපා. අපි ඔන්නොහෙ හොඳ හිතිං කරන දෙයක් කරමු.” කියලයි මානි හිත හදා ගත්තේ.

“... මානෙල් දිසානායක උපාසිකා මාතාව අපේ පන්සලේ හොඳම දායිකාවක්... පහුගිය දවසක මානෙල් උපාසිකාව තමන්ගේ සහෝදරියන් එක්ක එකතු වෙලා ලොකු පින්කමකුත් සිදු කළා. අපේ පංසලේ චෛත්‍යයේ සංවර්ධන වැඩවලට රුපියල් 25,000/-ක්ම පූජා කළා...”

සිරි ලංකාද්වීපයේ පංසල්වල කවම කවරදාකවත් ඉවර නොවෙන සංවර්ධන කටයුතු ගැනයි, මහා පරිමාණයේ කටයුතු ගැනයි මං වහන්සේ දැක්කෙම විවේචනාත්මක ඇහැකින්. අපේ ගමේ පංසලේ ලොකු හාමුදුරුවො ‘JVP නිමල්ගේ ගෙදරින් ගෙනා දානෙත් එපා.’ කියලා පාත්තරේට උඩින් අත තියල කියව්වාට පස්සෙවත් මට පාඩමක් ඉගෙන ගන්න බැරි වෙච්ච හැටි!

ඇත්තම කියනවා නං ඉතිං, හාමුදුරුවෝ අපේ නංගිලාගේ විසිපන්දාහක පරිත්‍යාගය ගැන කිව්වම, මට දත් මිටි කැවිලා- මහම මහ පාපයකුත් සිද්ද වුණා.
ඒ පාපයම ආයෙත් සිද්ද වුණයි කියමුකො එදාම හවස කෙරුණු සංවාදයකින්...

“ලොකූ දන්නවද? බණ අහන්න එනකොටයි- දානේ වැඩවලට එනකොටයි එක එක්කෙනා ලියුම් කවරවල දාලා දුන්නු සල්ලි ඔක්කොමත් අපි ලොකු හාමුදුරුවන්ට පූජා කළා.”
“කීයක්ද Sam?”
“දන්නෑ ලොකූ. අපි ඒ ලියුම් කවර ඇරල බැලුවේවත් නෑ.”

කොහොමෙන් හරි ඒ දාන-මාන කටයුතුවලදී මගේ මුල්‍ය දායකත්වය දෙවුණේ බොහොම අඩුවෙන්. මොකද කියතොත්, මගේ හිතට වෙනින් අයිඩියාවක් වැදිලයි තිබ්බේ!

පිළිකා රෝහල සම්බන්ධව...
මං ඉස්සෙල්ලාම එහාට ගියේ අවුරුදු හතළිහකටත් ඉස්සරින්. ‘අන්දොස් මංගල්ලේ’ post එකේදී කියපු ‘සුසිලා’ එක්ක. මතකයිනෙ, “බෑ දිසානායක බෑ! මම ගෙදරින් පැනලා යනවා.....” කියාගෙන මාව හොයාගෙන ආව සුසිලා.

අපේ හිතුමතේට එහෙම දාන-මාන පිරිනමන්නට බැරිය. ඒ සඳහා...

'සුසිලා හිත හොඳ එකියකි. සල්ලිය බාගෙත් යහමින් අතේ ගැවසෙයි.

ඊට අවුරුදු කිහිපයකට කලින් සුසිලලා මහරගම පිළිකා රෝහලට දානයක් දෙන්නට ගිය විටෙක රෝගී තරුණයෙකු හඳුනා ගත්හ. මේ අක්කාත්, මල්ලීත් අම්මට කියා කෑම උයවාගෙන, අඩුපාඩුත් අරගෙන නිතිපතාම වාගේ ඒ රෝගියා බලන්නට ගියහ; මුදල්-හදල්වලින් පවා ආධාර කළහ. කුරුවිට පැත්තේ තරුණයෙකුවූ ඒ රෝගියා, රෝහලේදී මිය ගිය විට (අතින් සියලු වියදම් කොට) මෘත දේහය රැගෙන කුරුවිටටත් ගිහින්, මළගමටත් සහභාගී වූහ!

හත් දොහේ පින්කමටත්....’ කියලයි මං ඒ ගැන කිව්වේ.

“අනේ දිසානායක. වරෙන්කො ඒ මල්ලියාව බලන්න යන්න. පව් බං. කුරුවිට ඉඳලා ගෙදරින් කවුරු හරි එන්නෙත් හරිම කලාතුරකින්. යමංකො බං.”
සුසිලාගේ පෙරැත්තය හින්දාය, මං පළමු වතාවට පිළිකා රෝහලට පිය නැඟුවේ. එතකොට නම් ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාල දැන් තරං ලකයකට තිබුණේ නැත. ඉස්පිරිතාල ගන්ධකේ හින්දා නහය හකුලාගෙන අර ලෙඩ මල්ලියාගේ දුක්බර කතාන්දරය අහගෙන හිටිද්දීය, මල්ලී සුසිලා යෝජනාවක් ගෙනාවේ.

“නිමල් අයියේ, අපේ මහරගම අමද්‍යප ශාඛාවෙන් පුළුවන් වෙයිද මෙහාට කොළ කැඳ දානයක් දෙන්න...”
“ඊළඟ සමිති රැස්වීමට ඔයාම යෝජනාව ගේන්නකො.” මම කීවෙමි. එහෙම්ම කෙරුණේය. යෝජනාව සම්මත  වුණේය. “පෙනෙල කැඳ දානයක් දෙමු!” කියන අදහසත් මතු වුණේය.

“කොහෙන්ද ඔච්චර පෙනෙල වැල් හොයන්නේ? කවුද එව්වා කොටන්නේ?”
“වැල් පෙනෙල කොච්චරක් ඕනිද? අපි හොයන්නං... සයිකල් තුන-හතරක මහරගම වටේ යන්න විතරයි ඕනි. නේද මචං...” මට කොහොඹ කොළ කිනිති 50ක් කවන්නට මුල් වුණු සෝමවීර මල්ලිකාරච්චි පෙරමුණ ගත්තේය.
“දානේ දෙන දවසට කලින් දවසේ හවසට අපි එන්නං. ළඟ ගෙවල්වලින් වංගෙඩි දෙක තුනක් ඉල්ලගෙන එමු. එළි වෙනකල් හරි අපි පෙනෙල ටික කොටලා දෙන්නං.” සමිතියේ සාමාජිකාවෝ කීහ... “බතික් වැඩපොළේ ළමයිනුත් එයිනෙ!”

නොහිතූ පරිමාණයෙන් ඒ දානය දෙවුණේය. වාට්ටු හත අටකම නේවාසිකව උන්නු රෝගීන්ට... ඒ කටයුත්ත නැවත නැවතත් තුන්-හතර වතාවක්ම කරන්නටත් අපට හැකි විණි.

ඒ එකලය! දැන් පිළිකා රෝහලේ රෝගීන්ට අපේ හිතුමතේට එහෙම දාන-මාන පිරිනමන්නට බැරිය. ඒ සඳහා කලින් අවසර ගත යුතුය. බිස්කට්, යෝගට්, සීනි, තේකොළ, කිරිපිටි, සබන් වැනි දේවල් වුණත් පරිත්‍යාග කරන්නට වෙන්නේ අවසර අරගෙනය; වාට්ටුවේ බලධරයෙකුගේ අධීක්ෂණය යටතේය.

සිතු දේ නොම වෙයි, නොසිතු දෙයක් වෙයි ලෝ දම් කැරකෙනවා!

ඊට පස්සේ මා පිළිකා රෝහලට ගියේ ‘අපේ සුනිල් මල්ලිගේ බිරින්දෑ මල්ලිකාවන්ගේ සුවදුක් බලන්නට’ය. දෙපා අවසඟ පාපන්දු පිස්සා- රාජමනි අංකල් බලන්නට එහාට ගියාමවත්, මුඛ පිළිකාවකට ගොදුරු වී උන් නෙවිල්ලගේ තාත්තාව බලන්නට එහාට ගියාමවත් ‘මතු දිනෙක මාත් එහි නේවාසික රෝගියෙකු වෙති’යි සංකාවක්වත් මට නොවිණි.

ජීවිතයේ හැටි එහෙමය.
‘සිතු දේ නොම වෙයි, නොසිතු දෙයක් වෙයි ලෝ දම් කැරකෙනවා’ නෙව...

හොඳටෝම අසාධ්‍ය වී මහරගම අපේක්ෂා රෝහලේ නේවාසිකව සිටියදී පවා, එහි කටයුතු කෙරෙන ආකාරය ගැන විමසිලිමත් වෙන්නට මට හැකි විණි. විශේෂයෙන්ම අසරණ රෝගීන් ගැන... සමහර රෝගියෙකු බලන්නට ගෙදරින් කෙනෙකු ආවේ ඉතා කලාතුරකිනි.

උදේ, දවල්, හවස තුන් වතාවෙම අපේ හිත-මිතුරන්ගෙන් හා නෑදෑයන්ගෙන් දෙතුන් දෙනෙකුන්වත් මගේ ගිලන් ඇඳ අසල රොක්වී හිඳිද්දී- අර අසරණ රෝගීන් බලා සිටි විදිහ මට තවමත් මතකය... ඒ රෝගීන්ගෙන් වැඩි දෙනෙකු කල් මැරුවේ රූපවාහිනිය ඉදිරියේය.

‘2017 අවුරුදු දවස්වල අප උන්නේ අම්පාර කිට්ටුවය. ඒත් තිහක් විතර පිරිසකි. නඩයේ වැඩිමහලු සැදැහැතියන්ට නොනගතයේදී පන්සලකට යන්නට උවමනා විණි. ඒ පළාත දන්නා අසංකට කතා කළ මම පන්සලක අයුරුවක් අහගෙන කට්ටියම එහි කැන්දාගෙන ගියෙමි. ඒ පන්සල කිසිම දියුණුවක් නැති එකකි. බණ මඩුව හැදිල්ල අවුරුදු දහයකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ නැවතී තියෙන්නකි. දහම් පාසලේ ළමයින් දූවිලි ගොඩේ බිම ඉඳගෙනය, ඉගෙන ගනිමින් උන්නේ. 'අපි මෙහෙට උදව්වක් කරමුද?' යෝජනාවකි. ඒ වෙලාවේම රුපියල් තුන්-හාරදාහක් එකතු කර දුන්නෙමු. ඒත් අපේ හිතට මදිය!

චූටි මාමාත්, පුතා රංගත් රුපියල් විසිපන්දාහක ලන්සුවක් තැබූහ. ප්‍රභාත්, නදී, විජේසිරි තුන්දෙනාත් 25 ගණනේම පරිත්‍යාග කරන්නට කැමැති වූහ. එතනම ලක්ෂයකි. පොසොන් පෝයට කලින් ධර්ම ශාලාවේ බිමට කොන්ක්‍රීට් අතුරා දෙන බවට පොරොන්දුවකුත් හාමුදුරුවන්ට දීලාය අප ආපහු ආවේ. දන්නා-කියන අයට අපේ සත් ක්‍රියාව කියා උදව් පැතුවෙමු. ලක්ෂය මදි හින්දාය. හරියටම තුන් ලක්ෂ විසිදහස් හාරසිය පනහක් එකතු කර ගන්නට අපට හැකි විණි.’

ඒ විතරක් නොව, ඒ පන්සලේ ස්වාමීන් වහන්සේලාට වැසිකිළියකුත් සාදා දෙන්නට අපට හැකි විණි. ඊට පස්සෙත් රුපියල් 25,554.00 ක් ඉතිරිව තිබුණු බැවින් අප කළේ ඒ මුදලෙන් රූපවාහිනී යන්ත්‍රයක් මිලදී ගෙන පිළිකා රෝහලට පිරිනැමීමයි!

පිළිකා ඉස්පිරිතාලේ ළඟම පන්සලක් තියෙනවා. ඔය දුර පලාත්වල ඉඳලා ලෙඩ්ඩු බලන්න එන අය ඒ පන්සලේ තමයි නැවතිලා ඉන්නේ.

ඉස්සර උදවිය ළඟ නම් ‘පිං පොත’ කියා පොතක් තිබුණේලු. ඒ පොතේ සටහන් කර තිබ්බේ ඒ පොත් හිමියා විසින් කෙරුණු යහපත්- පිං අතේ වැඩ ගැනලු.

මට පිං පොතක් නැත. ඒත් මගේ මැදිහත් වීමෙන් කෙරුණු ‘හොඳ වැඩ’ ඉඳහිට මතකයට එයි. එතකොට පෙනෙන්නේ එවන් වැඩවලදීත් මේ ලියන්නා විවිධත්වය පැතූ වගයි.

ඉතිං, අපේ අම්මාගේ තුන් මාසයේ පින්කමත් වෙනස් විදිහකට කරන්නට මට උවමනා වුණේය. ඒ හින්දාම ඒ ගැන හිතන්නට වීමි.

“පිළිකා ඉස්පිරිතාලේ ළඟම පන්සලක් තියෙනවා. ඔය දුර පලාත්වල ඉඳලා ලෙඩ්ඩු බලන්න එන අය ඒ පන්සලේ තමයි නැවතිලා ඉන්නේ. ඒ මිනිස්සු බස් ගාස්තුව හොයාගෙන එන්නෙත් හරිම අමාරුවෙන් අයියේ.” අපේ සුනිල් කියූ විස්තරයක් මට සිහිපත් වුණේ එතකොටය. “දෙතුන් දවසක් වුණත් එහෙම මිනිස්සු එතැන නැවතිලා ඉන්නවා. ඉස්පිරිතාලේ නවත්ත ගත්තේ නැති ලෙඩ්ඩුත් දවස ගාණේ ගම්වල ඉඳගෙන යන්නෙන්න බැරි හින්දා නවතින්නෙත් ඒ පන්සලේ.”

“එතකොට එයාලට කෑම-බීම?”
“පන්සලෙන්... හුඟක් අය ඒ වැඩ කරන්න පන්සලට උදව් කරනවත් එක්ක, අයියේ...”

ගිහිල්ලම බලන්න ඕනි!
ඉතිං, හැන්දෑවක මාව එහාට එක්කරගෙන ගියේ අරුණයි. අප එහාට යනකොටත් පංසල කලබලකාරීය. තරුණ- තරුණියන් රැසක්ම එකේක වැඩවලය. “මහත්තයෝ, අපි දානයක් දෙන්න කතා කර ගන්නයි ආවේ...” වඩාත් තැන්පත් වැඩිහිටියෙකුටය මං එහෙම කිව්වේ.
“අනේ හොඳා! මහත්තයල එහෙනං කෙලින්ම පොඩි හාමුදුරුවන්ටම කතා කරන්න. අර ටෙලිෆෝන් එකෙන් කතා කර කර ඉන්නේ පොඩි සාදු. උන්නාන්සේ තමයි ඉස්පිරිතාලේ දාන වැඩ සේරම බාරව ඉන්නේ.”

පොඩි සාදු එක්කල කතා කරන්නට පැය බාගයකටත් වැඩි කාලයක් බලා හිටින්නට අපට සිද්ද වුණේය. එකක් ඉවර වෙනකොට තවත් call එකක්... ඒ සේරමත් දානය පිරිනැමීම පිළිබඳවය.

“මල්ලී මේ මහත්තයලට අර විස්තර පත්‍රිකාවක් ගෙනත් දෙන්න... මහත්තයෝ, ඒ පත්‍රිකාවේ සේරම විස්තර තියනවා. මහත්තයලගෙ මව්තුමීගේ තුන්මාසයේ පිංකම නේද කරනවයි කිව්වේ? මෙහෙදිම බණක් කියවලා... කැමති විදිහකට පිරිකර එහෙමත් පූජා කරලා පිං අනුමෝදන් කරවන්නත් මෙහෙ පහසුකම් තියෙනවා.
හෙට අනිද්දට ලොකු පිංකම් දෙක තුනක්ම යෙදිලා තියෙන නිසා අද මට හරියට වැඩ. මහත්තයට තව විස්තර කතා කරගන්න පුළුවනි ලබන සතියේ දවසක දවල් වෙලාවක ආවොතින්... නැත්තං මට කෝල් එකක් දෙන්න.”

“මෙතැන හෙණ ලොකු වැඩ සටහනක් යනවා වගෙයිනෙ...” ආපසු එන අතරේ අරුණ කීවේය. “එක දානෙකට කීයක් විතර යනවද ලොක්කා?”

 “මෙතැන හෙණ ලොකු වැඩ සටහනක් යනවා වගෙයිනෙ...” ආපසු එන අතරේ අරුණ කීවේය.

“මේ කොළේ කියන හැටියට නං අරුණ, එක එක ගණන්වලට දානෙ වේල් තියෙනවලු. එක දවසකදී ලෙඩ්ඩු 100ක් විතර පන්සලේ නැවතිලා ඉන්නවලු. ඒ ගොල්ලන්ට තුන් වේලටම කෑම- තේ- ඕනේ කරන දේවල්... බෙහෙත් එහෙමත් පන්සලෙන්ම දෙනවලු...”

“අඩේ... මරුනේ ලොක්කා. ඔයාල කරන්න යන වැඩේ සුපිරි... අම්මපා.”

පිළිකා රෝහල් විහාරස්ථානය මඟින් කෙරෙන සියලුම සේවාවන් අර විස්තර පත්‍රිකාවේ දැක්වෙනවා වගෙය.

උදේ ආහාර වේල සඳහා වියදම රුපියල් 27,000/-කි. දහවල් වේල සඳහා රුපියල් 37,000/-ක් වැය කරන්නට සිදු වෙයි. රාත්‍රී වේල සඳහාත් එම වියදමමය.
“අරුණ, තේ වේලකට නං රුපියල් 17,000/-ක් යනවලු. සුප් දානෙකට 12,000/-ක්ලු. කැඳ දානෙකට රුපියල්  10,000/-යිලු. ඒ ඕනිම දානයක් දෙනකොට අමතරව තව රුපියල් 3,000/-කුත් ගෑස්වලට ගෙවන්න වෙනවලු.”
“ඒ කියන්නෙ ලොක්කා, එයාලමද දානේ උයන්නේ?”
“ඔව්, ඔව්. අපටත් පුළුවනිලු කැමති නං උදව් වෙන්න.”

ඒ ඔක්කොම හරියට තිතට කෙරෙන පාටය. “ලොක්කා, ඔය අස්සේ ගැහිලිත් යනව ඇති නේද?” අරුණ ඇසුවාමය මගේ හිතේ තිබුණු විචිකිච්ඡාවත් එළියට පැන්නේ.

“ඔහොම වැඩ කෙරෙනකොට පොඩි පොඩි හරි මරිසි වැඩත් කෙරෙනව ඇති. ඒත් අරුණ, එහෙමවත් වාසියක් නැත්තං ඔය වගේ වැඩ දිගටම කරගෙන යන්න කට්ටිය එන්නේ නැහැනෙ...
මේ කොළේ කියවාගෙන යද්දී මට ටිකාක් විතර අප්සෙට් වැඩ දෙක තුනකුත් අහු වුණා.” තලියේත් කිඹුලන් දකින මම කීවෙමි.

“ඒ මොනවද බොසා?”
“හැම දානේකටම ඕන කරන බඩුයි, ගණනයි වෙන වෙනම පෙන්නුවාට පස්සෙයි ‘ගෑස්වලට තව 3,000/-ක් ඕන’ කියලා තියෙන්නේ. ඒ මදිවට මෙහෙමත් කියලනෙ අරුණ... අතුරුපස සඳහා යෝගට් / කෙසෙල් ගෙඩි රැගෙන එන්න. ඒවායින් මට නං පේන්නේ හොඳ බිස්නස් මයින්ඩඩ් කෙනෙක් එහෙම මෙතැන ඉන්නවා කියලයි...”
“ඒ කියන්නේ ඔයාට මෙතැන සැටිස් නෑ?”

“එහෙමමත් නෑ අරුණ. ඒත් තව ටිකක් හිතන්න ඕනි... බත් ඇති තැනටම කොසුත් බෙදනවට වැඩිය හොඳයිනේ, බත් නැති තැනකට කොස් බෙදන එක...”

අරුණ නිහඬ වුණේය. ඒ එයාගේ ත්‍රී වීලරය තද ට්‍රැෆික් එක මැද්දේ නිසාය. මම විස්තර පත්‍රිකාව කියවන්නට වීමි.

‘දහවල් ආහාර වේලක් සඳහා රුපියල් 37,000/-
සාමාන්‍ය ආහාර වේල:-
බත් / එළවලු වර්ග 2ක් / පලා වර්ගයක් / මස්, මාළු හෝ බිත්තර (කුමන හෝ එකක්) / පරිප්පු / පපඩම්

සම්බා හෝ නාඩු කිලෝ 20ක් / මාළු, කුකුළු මස් කිලෝ 9ක් හෝ බිත්තර 100ක් / කැමති එළවලු වර්ග දෙකකින් කිලෝ 06 බැගින් / ගම්මිරිස් කුඩු ග්රෑම් 250 / ලුණු කුඩු පැකට් / මිරිස් කුඩු ග්‍රෑම් 500 / තුනපහ කුඩු (අමු) ග්‍රෑම් 250 / සුදුළූණු කිලෝ 01 / අමු මිරිස් ග්‍රෑම් 500 / අමු ඉඟුරු ග්‍රෑම් 500 / උලුහාල්, අබ කුඩු ග්‍රෑම් 50 / පලා වර්ග මිටි 08 / කරාබු නැටි ග්‍රෑම් 50 / කෑලි මිරිස් ග්‍රෑම් 500 / පොල් ගෙඩි 20 / පොල්තෙල්  බෝතල 04 / ලොකු ළූණු කිලෝ 04 / කහ කුඩු ග්‍රෑම් 200 / බැදපු තුනපහ ග්‍රෑම් 250 / රතු ළූණු කිලෝ 01 / පරිප්පු කිලෝ 03 / දෙහි කිලෝ 01 / රම්පෙ, කරපිංචා, සේර, එනසාල් / පපඩම් කිලෝ 02

අතුරුපස සඳහා යෝගට්, අයිස් ක්‍රීම්, ජෙලි, කෙසෙල් හෝ ගස්ලබු රැගෙන එන්න.     

(අතුරුපස සඳහා යෝගට්, අයිස් ක්‍රීම්, ජෙලි, කෙසෙල් හෝ ගස්ලබු රැගෙන එන්න. ගෑස් සඳහා රුපියල් 3,000/-ක් අය කෙරේ.)

‘හාල් කිලෝ එකක බත් වැඩිහිටි පිරිමි හය-හත් දෙනෙකුට ඇති. කිලෝ 20ක්...’
‘දිසානායක මේ, තමුසෙගෙ ගණනට කෑම හදනවා තමුසෙ තනියෙන්ම දාන දෙන දවසට. දැන් දෙනවා ඒ මිනිස්සු කියලා තියෙන හැටියට...’
‘එහෙම කරන්න කලින් ටිකක් හොයල බලන එක වැරැද්දක් නෙවෙයිනෙ. අර කවියකිනුත් කියන්නේ
‘විමසුවයි කෙනෙක් යා නම් නරකාදී
මට සුවයි එහිම යමි වෙනතක නෑදී’ කියලා.’

“ලොක්කා, අපි ගෙදරට ආවා. මොකෝ? ඇස් ඇරගෙන නිදිද?”
“බර කල්පනාවක හිටියේ අරුණ.”
‘ඒකට කමක් නෑ බොසා. ආයේම පන්සලට එහෙම යන්න ඕනි වුණොත් මට කියන්න. Free of charge! මටත් පිනක්නේ...”
“කියන්නං, කියන්නං. මට හිතෙන්නේ වැඩේට කලින් සැරයක් දෙකක්වත් අපිට එහාට යන්න වෙයි!” මං වහන්සේ එවෙලේ අරුණට එහෙම උත්තර දුන්නත්- නැවත වතාවක් එහි යන්නට උවමනා වුණේ නැත.

YouTube එක මගේ අදහස වෙනස් කරන්නට මුල් වුණ නිසාය, ඒ...
දෙවෙනි කොටසටà

Rekhachithram සහ කෝප්

‘මේක බලන්න. හැබැයි ඉතිං හිණේ කෝණම් පොජ්ජක් තියෙන නිසාම තාමත් දිසාපොජ්ජ මන්දො කරනා යමකෙ පොජ්ජේ පෝරුගං පොජ්ජට කෝණම් පොජ්ජත් කොදු කොරාන වට්ටං පොජ්ජට ගච්චන නිමල් දිසානායක හූරා වෙන්ට බැරූං කියලා මේ ඇත්තන්ට හිත්ලානවා බොලංලා, මොකෑ ඔය ඇත්තන්ට හිත් ලාන්නේ?’

ඉතා නිර්මාණාත්මක ලෙස ‘ආදිවාසීන්ගේ බසින්’ comment එකක් එවමින් රසිකයෙක් කියලා තිබුණා. හැබැයි නොනමින්. Ano කෙනෙකු විදිහට.

‘ඇයි මේ කුලප්පු’ post එකට ඉතා නිර්මාණාත්මක ලෙස ‘ආදිවාසීන්ගේ බසින්’ comment එකක් එවමින් රසිකයෙක් කියලා තිබුණා. හැබැයි නොනමින්. Ano කෙනෙකු විදිහට. (මොකද මන්දා- ඔහොම comments එවන ගොඩක් දෙනා තමන්ගේ අනන්‍යතාව හෙළිදරව් නොවෙන විදිහටයි ඒ හපන්කම කරන්නේ!)

‘මේ චූටි ක්ලිප් එකේ ඉන්නේ නිමල් දිසානායක සහෝදරයා නේද?’ කියල link එකකුත් එවමිනුයි ඒ කමෙන්ටුව පටන් ගෙන තිබුණේ. මාත් ඒ ලින්ක් එකට ගිහිං බැලුවා. අනේ, ඒ මං නෙවෙයිනෙ...
‘Ano, කනගාටුයි, ඔයාට වැරදිලා.’ කියල මං එයාට උත්තරයකුත් දුන්නා.

ජනිත් ලියනගේ මහතාත් ඒ link එකට ගිහිල්ලා වගෙයි. එයා කියලා තිබුණේ මෙහෙමයි.
“ඔය ක්ලිප් එකේ ඉන්නේ නම් නිදී ලොක්කා වෙන්න බෑ බං. මොකද ඉණේ වස්තරයක් තියෙනවා නේද? මේකා අමු හෙළුවෙන්නේ මේකේ ඩෝබි රාජකාරිය අකුරට ජයට උදයේ හවස කරගෙන යන්නේ.

ඇත්තටම මචං නිදී ලොක්කා අංකල් උඹ දවසක වලකජ්ජ ගහන්නේ ඔහොම වැටිලා එහෙම නෙවෙයි ඔය හෝදන්න ගොඩ ගැහිලා තියෙන රෙදි කන්දරාවට යටවෙලා. දවසින් දවස ගොඩ ගැහෙන්නේ ඩබල් එකෙන්නේ. එන්න එන්න වැඩි වෙනවා. මේ සංසාරේ හෝදලා ඉවර කරන්න බැරි තරමට අසූචි තැවරුණ මාලිමා කුණුරෙදි ගොඩ දැන් අර මැදමුලනේ පාදඩ ජරාපස්ස හොර හැත්ත හොරාකන්නම හදලා දාපු අර මෙලෝ වැඩකට නැති ගොබ්බ නෙලුම් කුළුණටත් වැඩිය උසයි නේද?
මූට පිස්සුද ඕයි. නොදකින් විතරක් පුත්තලම් බූරුවා. විලි ලැජ්ජා නැතිකම මහමුදලි කමටත් වැඩියි කියලා කියන්නේ ඒකනේ. ඇත්තටම උඹේ ලැජ්ජ බිමින් තියලා ද බං නිදි අංකල්?”

කොහොම comments වුණත් ඒවා පළ කරන එක ගැන මගේ හිතේ තියෙන්නේ නං ප්‍රසාදයක්. විවිධ අදහස් නෙව! ඒත්, සමහරු කමෙන්ට් කරන්නේ තමුන්නේ වැරදි වහ ගන්නලු; බඩවියත රැකගන්නලු; රස්සාවටලු.
අනේ, මම නං ඒ විත්තියක් දන්නෙ නෑ ඕං... යමක් දැකලා- කියවලා- අහලා ඒ මොහොතේම... රැස් යන්න කලින්ම තමන්ට දැනෙන අව්‍යාජ සිතුවිල්ල ලෝකෙටම කියන එක කොච්චර අගේ ඇති වැඩක්ද?

සමහරු ඒ රාජකාරිය කරනවා බොහොම සංයමයෙන් යුතුව. සැබි විදිහට. තව අය ඊට හාත්පසින් වෙනස්වයි ඒක කරන්නේ. තව අය හිතේ කැකෑරෙන වේදනාව නිසා වෙන්නැති, පුදුමාකාර වෛරයකින් comment කොටන්නේ.
ඒ වගෙමයි- සමහර කමෙන්ට්ස් ඉතා හරවත්, නැණහුරු, කාලෝචිත ඒවා. අර කලින් සඳහන් කෙරුණු කමෙන්ටු අතරේම තියෙන Lotus රසිකාවියගේ මේ comment එක එහෙම එකක් විදිහටයි, මම දකින්නේ.

එහෙම දුටු තැන වෙඩි තියන්න පාතාල සාමාජිකයො 'ආ අපි පාතාලෙ' කියලා බෝඩ් එල්ලගෙන හරි ඇඟේ කොහෙ හරි කොටාගෙන ඉන්නවද ‘අනේ අපිව දුටු තැන මරන්න’ කියාගෙන.

"මේකට සම්බන්දයක් නැතත් මම මේ ලඟදි දැක්කා YouTube කමෙන්ට් එකක් "පොලිසියට අවසර දෙන්න පාතාල සමාජිකයින් දුටු තැන වෙඩි තියන්න" කියලා. මම බලපු වෙලාවෙ ඒක තමයි ටොප් කමෙන්ට් එක- බොහෝ අය හුරේ දාලා තිබුණා.

නමුත් ඇත්තටම හිතලා බැලුවොත් එහෙම දුටු තැන වෙඩි තියන්න පාතාල සාමාජිකයො 'ආ අපි පාතාලෙ' කියලා බෝඩ් එල්ලගෙන හරි ඇඟේ කොහෙ හරි කොටාගෙන ඉන්නවද ‘අනේ අපිව දුටු තැන මරන්න’ කියාගෙන.
හරි වෙඩි තියන්න පටන් ගත්තා කියමුකො. එතකොට අනිත් පාතාල සාමාජිකයො නිකන් ඉඳියිද තමන්ගෙ අය මරනවා බලාගෙන, mistaken identity නිසා අහිංසක මිනිස්සුත් මැරෙන්නෙ නැතිවෙයිද, රටේ මානව හිමිකම් රෙකෝඩ් එකට මොකද වෙන්නෙ.
දැන් දැක්කනෙ හිටපු ජනාධිපතිතුමෙක් AJ එක්ක ඉන්ටර්වීව් එකකට ගිහින් වෙච්ච දේ. "not contesting, next question please" කිය කිය ඉන්න වුණේ 😁. So much of childish behaviour and evading responsibility. හැබැයි සමහරුන්ට නම් ඒ ඉන්ටවීව් හරි ලොකුයිලු රට පාවා දුන්නෙ නැති නිසා.’

මේ දවස්වල මගේ වේලාවෙන් ලොකුම කොටහක් යන්නේ YouTube එකට. ඒකෙ තියෙන කෝප් කමිටු රැස්වීම්වල වීඩියෝස් බලන්න. ඒවාට එකේක්කෙනා කියල තියෙන comments කියවන්න.
ඒ හින්දා films බැලිල්ලත් අඩු වෙලා. Blog එක ලිවීමේ වේගයත් අඩු වෙලා. (වැටිච්ච එකෙන් තැලිච්ච තැන් තවමත් රිදෙන නිසා කොම්පියුටරේ ඉස්සරහ හිටිය හැකි වෙලාවත් අඩු වෙලා හින්දයි ඒ!)
කෝප් කමිටු රැස්වීම්වල ඉතිං බලන්න තියෙන්නෙ ප්‍රශ්න අහද්දී හිටපු; ඉන්න අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩල සාමාජිකයන්... සුදු කරපටිධාරී නිලධාරීන්ගේ ‘මුඛ පූට්ටු’වෙන හැටි නෙව. අනෙක තමා ඒ නිලධාරී මාත්තුරුන්ගේ ලේ කඳුළක් නැති; හිනාවක ශේෂයක්වත් නැති; විරවෙච්ච; පරවෙච්ච මුහුණු...
ඒ මුහුණු දිගටම දැකීම මට නං හරිම අප්පරසන්නයි.

පුදුම හිතෙන්නේ කෝප් කමිටුව ඉස්සරහට ගෙන්වන ඔය නිලධාරින් ඔක්කොමල්ලමත් මේ සිරි ලංකාද්වීපයේ; මේ ධර්මද්වීපයේ පුරවැසියන්ම නේද කියලා මතක් වෙනකොටයි! අපිත් එක්කම මේ රටේ ජීවත් වෙන උදවිය නේද කියල හිතෙනකොටයි!!
මොකද ඒ ගොල්ලො අඟහරු ලෝකෙන් ආව අය නෙවෙයිනෙ. තනතුරු ආරස්සා කරගන්නම විතරක්ද උන්නැහෙලා අර වගේ අනීතික වැඩවලට උදව් දීල තියෙන්නෙ?
උන්දලට හෘදය සාක්ෂිය කියලා එකක් තිබිලම නෑ වගෙයිනෙ!

මේ කමිටු රැස්වීම්වලදී හෙළිවෙන තොරතුරු නං අපේ නරඹන්නන්ට එච්චර අල්ලලා යන පාටක් නැහැ. ඒ තියා පත්තරවලවත් එව්වා වැටෙන්නේ නැතිම තරං නෙව. (මාත් දැන් පත්තර නොකියවන නිසා- මේ නිගමනයට එද්දී මට වැරදිලා වෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා.)

විවේක්ව මට හම්බ වුණේ ඊයේ. Rekhachithram මලයාලි film එකෙන්.

නාට්‍යානුසාරී සිදුවීම් නැති කෝප් කමිටු රැස්වීම් බලන අය හරිම අඩුයි වගේ. නමුත් රණ්ඩු, මිනීමැරීම්, අනතුරු වගේ ට්‍රෙන්ඩින් වීඩියෝස් බලන අය වැඩියි...

ප්‍රේක්ෂක රුචිය නෙව!

‘යුක්තිය’ මෙහෙයුම එහෙම දියත් කරවපු; අපේ (හිටපු / තවමත් ඉන්නවාද මන්දා.) පොලිස්පති දේශබන්දු තෙන්නකෝන් මහත්තයාව හොයා ගන්නට තවමත් අපේ පොලිසියේ දක්ෂ- පක්ෂ නිලධාරී මහත්වරුන්ට බැරි වෙලා. ඒ, දේශබන්ධු මහතාව අත් අඩංගුවට ගන්නැයි පෙබරවාරි 28 වෙනිදා මාතර මහේස්ත්‍රාත් අධිකරණයෙන් නියෝගයක් කළාට පස්සේ.

ඇත්තටම ‘විවේක් ගෝපිනාත්’ වගේ හපනුන් අපේ රටේ පොලිසියේත් ඉන්නවා නං!!!

විවේක්ව මට හම්බ වුණේ ඊයේ. Rekhachithram මලයාලි film එකෙන්.
දැනටමත් ඒ ෆිලුම ගොඩක් වාර්තා තියලා. කෝටි 7කට ආසන්න මුදලක් වියදම් කරලා හැදූ ‘රේඛාචිත්‍රම්’ ප්‍රදර්ශනේ කරලා මාසයක් යන්නත් කලින් කෝටි 5ක ආදායමක් උපයාගෙන... Imdb දර්ශකයෙනුත් (දහයෙන්) 8.5 වගේ ඉතා හොඳ අගයක් ලබාගෙන...

මං දැකපු හැටියට නම් mystery crime thriller ගොඩට වැටෙන මේ ෆිලුමට ‘සිංහල උපසිරසි’ ලබාදෙන හැම අඩවියකින්ම වගේ දැනටම subs දීලාත් අහවරයි.

“අයියා, අයියා. ඊයේ අපේ තාත්තා චිත්රපටියක රඟපෑවනේ.”
කැලෑබද පාරක යන ගමන් පොඩි කොල්ලෙක් ලොකු කොල්ලෙකුට කියනවා.
“බොරු කියන්න එපා!” වැඩුමලා පොඩි එකාට කියන්නේ තරවටුවෙන්.
“ඇත්ත. මම දැක්කා.”
“මොනවද ඔයා දැක්කේ?” ලොකු එක්කෙනා අහනවා.

එහෙමයි Rekhachithram පටන් ගන්නේ.
ඊළඟට කැමරාව පොඩි හාදයාගේ මුහුණට යොමු වෙනවා... සමීප රූපයක්... හැඟුම්බර දෙනෙතක්... පැදුරක ඔතාගත් අප්‍රාණික සිරුරක් උස්සාගෙන මහ රෑක යන හතර දෙනෙක්... වැස්සේ තෙමි-තෙමී... පැදුරෙන් වැහිච්ච නැති සියුමැලි දෙපය ප්‍රේක්ෂක අපට ඉඟි කරනවා ‘ඒ සිරුර තරුණියකගේ’ බව...
(පස්සෙයි අපි දැනගන්නෙ ඒ සිද්දිය වෙලා තියෙන්නෙ 1985 අවුරුද්දේ බව...)

මේ වර්තමානය...
රාජකාරි වෙලාවේ ඔන්ලයින් රූමි ක්‍රීඩා කරලා අහුවෙන පොලිස් පරීක්ෂක විවේක් ගෝපිනාත්ගේ වැඩ තහනම් කෙරෙනවා. විවේක් වැඩ්ඩෙක්. මිනිහව දඬුවමක් විදිහට කේරළයේ  Malakkappara පොලිසියට මාරු කෙරෙනවා... එහෙමට කරන්න තරං රාජකාරි නැති පොලිස් ස්ටේෂන් එකක් ඒ.

ඒ අතරේ පොහොසත්; වියපත්; බේබදු තැනැත්තෙක් එයාගෙ වාහනෙන් රියැදුරාත් එක්ක මාලක්කප්පාරාවෙ නිහඬ නිසංසල කැලයක අද්දරට සේන්දු වෙනවා. රියැදුරාට වාහනයේම ඉන්නට කියලා බෝතලේකුත් කිහිලි ගන්නාගෙන එයා කැලේට වදිනවා. එක්තරා විශේෂිත තැනකට එන ඔහු එතන වාඩිවෙලා මොබයිල් ෆෝන් එකේ කැමරාව ක්‍රියාත්මක කරනවා.

මේ ගහ යට... මගෙ කකුල් යටින් තියෙන පස් යට... මේ පස් යට එයා වැතිරිල ඉන්නවා..

‘ඔයාල හිතනවා ඇති මම මෙතනම වාඩි වෙලා මොනවද කියන්න යන්නෙ කියල.

-වැඩි දෙයක් නෑ. මා ගැන තමයි, මගෙ ජීවිතේ ගැන. සල්ලි පස්සෙ දුවල සෞඛ්‍ය තත්ත්වය, පවුල, හිතේ සැනසීම... මේ සේරම නැති කරගත්තු එක ගැන. මම සල්ලි ගොඩක් හම්බ කළා. ඒත් ඒ සේරම අපරාදෙ. ඒත් ඒකට හේතුවක් තියෙනවා.
ඒ සේරම පටන් ගත්තෙ ලේ තැවරුණු සල්ලි එක්ක. ජීවිතයක මිල...
මට ඒක ප්‍රතික්ෂේප කරන්න තිබුණා. ඒත් මම ඒක ගත්තා. ඒ 1985. මම, ඇලිස් ජුවලරියේ අයිතිකාර වින්සන් සහ ප්‍රැන්සිස් තඩත්තිල් සමඟ මෙතැනට ආවා. අපි කෙල්ලෙක්ව පැදුරකින් ඔතල උස්සගෙන අරං ආවා. එයාට  යන්තම් අවුරුදු 18ක් විතර ඇති. කොහෙ කෙනෙක්ද කියලවත් අපි දන්නෙ නෑ.

-කවුරු හරි කොහෙ හරි ඉඳල ආපු කෙනෙක්.
අන්තිම හුස්ම යන්නටත් කලින් අපි එයාගෙ මූණ උඩට දාපු පස්වලින් තමයි එයාගෙ ජීවිතේ ඉවර වුණේ.

-ඒත් ඒ එක්කම අපේ ජීවිත ආරම්භ උනා.
කාලය මාව මෙතනට අරගෙන ආවා. ඒක පටන් ගත්ත තැනට.

-මේ ගහ යට... මගෙ කකුල් යටින් තියෙන පස් යට... මේ පස් යට එයා වැතිරිල ඉන්නවා.
මම හිතුවේ කවද හරි මිනිස්සු මේ ගැන දැනගනී කියලා. ඒත් නෑ... අද වෙනකල් නෑ.’

ඊළඟට කැලේ තිබ්බ නිසංසලකම නැති කරමින් වෙඩි හඬක් පැතිරෙනවා. රියැදුරා අඩි පාර දිගේ කැලේට දුවගෙන යන්නේ හාම්පුතාව හොයාගෙන.

...එහෙමට රාජකාරි නැති මාලක්කප්පාරා පොලිසියේ වැඩ බාරගත්තු ගමන්ම විවේක්ට බරපතළ රාජකාරියක්... ධනවත් රාජේන්ද්‍රන් කැලයක් මැද්දෙදි වෙඩි තියාගෙන සියදිවි නසා ගන්නට කලින් කරපු පාපෝච්චාරණය ඇත්තම ඇත්තක්ද?
එතැන පස් යට නන්නාඳුනන තරුණියකගේ ඇටසැකිල්ලක් තියේවිද?
රාජේන්ද්‍රන් කියන විදිහට ඇලිස් ජුවලරියේ අයිතිකාර වින්සන් ඇත්තටම ඒ අපරාදෙට හවුල් වුණාද? (දැන් වින්සන් ගොඩක් සරුසාර කෝටිපති ව්‍යාපාරිකයෙක් නිසා වැඩ කරන්න වෙන්නේ හරීම පරෙස්සමෙන්.)

පැය 2 විනාඩි 17ක් විතර දිග ‘රේඛාචිත්‍රම්’ ෆිලුම පටන් ගෙන විනාඩි 13ක් යනකල් කතන්දරේ තමයි මෙතෙක් කිව්වේ...

අන්තිමට බලද්දී රාජෙන්ද්‍රන්ගේ පාපෝච්චාරණය ඇත්තක්!
එතන පස් යට ඇටසැකිල්ලකුත් තිබිලා හමු වෙනවා!!! ඒක කාගෙද...
වින්සන්? ප්‍රැන්සිස් තඩත්තිල්? එයාල කෝ... එයාලට එරෙහිව චෝදනා ගොනු කරන්න නං සාක්කි ඕනෑ... ප්‍රැන්සිසුත් අතුරුදහන් වෙච්ච ගාණයි.
කොහෙන් කොහොම පටන් ගන්නද?

නීති-රීති, අණ-පනත් අඩු; වැරදි වැඩ වැඩි ‘ධර්ම ද්වීපයේ’ මිනිස්සුන් ළඟ ඒ කෑදරකම්- ආශාවන් හා අමනුස්සකම් වෙන කොහෙටත් වඩා වැඩියිද...

හොඳටෝම ඇම්ම තියෙන විවේක් චුට්ටක්වත් පරක්කු නොවී වැඩ පටන් ගන්නවා.

අවුරුදු හතළිහකට ඉස්සෙල්ල අතුරුදහන් වුණු, ඒත් ඒ බවට කිසිම තැනක පැමිණිල්ලක්වත් නැති; නමක් ගමක් උන්හිටි තැනක් නොදන්නා තරුණ කෙල්ලෙකු ගැන හොයන රාජකාරියයි ඒ.
වින්දිතයාට සාධාරණය ඉටු කරන එකයි විවේක්ගේ එකම අරමුණ.

Film එකේ තියෙන්නෙ විවේක් ඒ අරමුණ ඉටු කරගන්නා විදිහයි...

ඒ කොහොමද කියලා දැනගන්න නං ඔයාලට Rekhachithram බලන්න වෙනවා. ඒ වෙනුවෙන් ටිකක් මහන්සි වීම ගැන ඔයාල ඇබින්දක්වත් නොතැවෙන විත්තිය නං මට හොඳටම ෂුවර්!
ෆිලුමේ රඟපාන නළු-නිළියන් ගැන, අධ්‍යක්ෂක ගැන, කාර්මික ශිල්පීන් ගැන, සාර්ථකත්වයේ වාර්තා ගැන නොහෙව්වට කමක් නෑ. රේඛාචිත්‍රම් බලන්න කියන එකයි මගේ නිර්දේශය.

‘බයිස්කෝප් සිංහලෙන්’ අඩවියට මේ ෆිලුම සඳහා subs සැපයූ Bandula K සහෘදයා එයාගේ හැඳින්වීම් ලිපියේ මෙහෙමත් කියනවා.
‘අපි හැම දෙනාම මනුස්සයොනෙ. මනුස්සයෙක් අපරාධයක් කලොත් ලැබෙන දායාදයක් නැතිනම් තමන්ටම ලැබෙන ස්වයං දඬුවම තමයි තමන්ට හෘද සාක්ෂියට එකඟව ජීවත් වෙන්න බැරි වෙන එක. කොච්චර උත්සාහ කලත් තමන් කරපු වරද තමන් පස්සෙන් එද්දි දැනෙන වේදනාව සමහර වෙලාවට තමන්ගෙ ජීවිතේ කනපිට හරවනවා- නැත්තම් මරණයෙන් කෙලවර කරවනවා.’    

ඉස්සර වගේ නෙවෙයි, දැන් ලෝකය පුංචියි. ජනගහණය වැඩියි; සංකීර්ණ වැඩියි. තාක්ෂණය දියුණුයි. දැනුවත්කම අතින් පුළුල්...
ඒත් මිනිසුන්ගේ තණ්හාබර කෑදරකම්- ආශාවන් ඉස්සර වගේමයි; ගොඩ වෙලාවට ඉස්සරටත් වැඩිය වැඩියි.

නීති-රීති, අණ-පනත් අඩු; වැරදි වැඩ වැඩි ‘ධර්ම ද්වීපයේ’ මිනිස්සුන් ළඟ ඒ කෑදරකම්- ආශාවන් හා අමනුස්සකම් වෙන කොහෙටත් වඩා වැඩියිද මන්දා...

අමාරුවෙන් වෙලාවක් හොයාගෙන හරි (විනාඩි 21.21 දිග) මේ වීඩියෝව බලන්න පුළුවනිද? එතකොට පෙනෙයි අපේ මිනිස්සුන්ගේ අමනුස්සකම් කොයි තරම්ද කියලා.
ඒ වීඩියෝව බලන්න ඉඩක් නැති අය වෙනුවෙනුයි, එහි 14 වෙනි විනාඩියේ සිට 15.30 තෙක් විනාඩි එකහමාරෙදි කියවෙන දෙයින් කොටසක් අකුරුවලින් සටහන් කරන්නේ.

‘... ඒ කියන්නේ ඊළඟ අවුරුද්දට අවශ්‍ය ඖෂධ ගෙන්වන්න සැලසුම් කරනවට වඩා වෙහෙසිලා තියෙනවා මෙන්න මේක plan කරන්න...’
‘...’
‘දැන් අපි ගත්තොත් ඇස් අන්ධ වීම සම්බන්ධ කතන්දරේදී ඒ ඖෂධය ගෙන්වපු ආයතනයට එරෙහිව අමාත්‍යාංශය හෝ NMR එක පැත්තෙන් ගන්න පුළුවන් ක්‍රියා මාර්ග අරගෙන තියෙනවද?’
‘Black list කරල හරි තියෙනවද?’

ඔව්... අපි ඒ product එක withdraw කරල තියෙන්නෙ.

ඔව්... අපි ඒ product එක withdraw කරල තියෙන්නෙ.’
‘...’

'එතකොට 27 දෙනෙක්ගේ ඇස් අන්ධ කිරීම කරපු සමාගමක් බ්ලැක් list කරන්න තීන්දු නොකිරීම පිළිබඳව ප්‍රශ්නයක් තියෙනවනේ. ඒක සරලයිද ඔබතුමාලට? ඒ කියන්නෙ කොච්චර ඇස් අන්ධ වෙන්න ඕනද? කී දෙනෙක් මැරෙන්න ඕනිද ඒ වගේ drug ගෙන්නන කොම්පැනියක් black list කරන්න. 27ක් ඇස් අන්ධ වීම මදිද ඒ තීන්දුව ගන්න.’

‘ඒ සමාගමේ නම මොකක්ද?’

‘...’
‘දැන් ඔබට ඔබේ දරුවාට මට මෙහෙම වුණාට පස්සෙද... අපි එහෙම හිතන්නෙ නැද්ද? ඒ සංවේදීකම...’

අපේ සංවේදීකම අපේ තෙතමනය නැත්තටම නැති වෙලාද? මොන තරමේ අපරාධයක් සිද්ද වෙද්දී වුණත් ‘අපට නෙවෙයිනෙ’ කියල අහක බලාගෙන ඉන්න තරමට අපි නිවටයන් වෙලාද?

කවදාක හරි (රාජේන්ද්‍රන්ගේ වගේ) මේ නිලධාරීන්ගේත්, ඔවුන් මෙහෙයවූ දේශපාලකයන්ගේත් හෘදය සාක්ෂිය අවදි වේවිද?
මොවුන්ගේ සටකපට, අනීතික, කුමන්ත්‍රණකාරී, සාපරාධී, අනීතික කෙරුවාවල් හෙළිදරව් කර ගන්න සමත් ‘විවේක් ගෝපිනාත්ලා’ ශ්‍රී ලංකා පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවේ නැද්ද?

දසක හතක් තිස්සේ ඔඩු දුවපු තුවාල සනීප කරන්න කොච්චර විතර කාලයක් තිබ්බොත් ඇතිද කියලයි මං මේ තවමත් කල්පනා කරන්නේ෴0෴