අජාසත්ත - දෙවෙනි කොටස

මං එක හුස්මට ඒක කියෙව්වා. නාට්‍යයක්. අජාසත්ත කතාව.

"අපි පොසොන් එකට අජාසත්ත නාට්ටිය පෙන්නමු. හැබැයි ගොඩක් මහන්සි  වෙන්න වෙනවා."

රෙඩිෆියුෂන් එකෙන් නාට්‍ය අහලා තිබුණා මිස අපි කොහේ නාට්‍ය බලලාද?
එක රැයෙන් අජාසත්ත නාට්‍ය පිටපත ලියාපු ගුණපාල උන්නැහැව මට පෙනුණේ විශ්මකර්ම දේව පුත්තරයා වගේ.

"වටපිටේ ඉන්න සමරෙලා, විමලෙලා, සිරියාවතීලා, ජයන්තිලා වගේ තව අයටත් අද හවසට මෙහාට එන්න කියහන්. අපි නාට්ටියක් කරන්න යනවා කියලත්...." 
ඉතින් තාත්තාගේ උපදෙස් විදියට, තකහනියේ හති දමමින් දුව-දුවා මං ළඟපාත කොලු-කෙලි හැමෝටම පණිවිඩේ බෙදුවා. ඒ ගොල්ලොත් එදා හවසම ආවා.

හවස තාත්තාම නළු-නිළිවරණය පැවැත්තුවා. අල්ලපු වත්තේ ගෙදර කඩවසම් පිරිමි ළමයා; ලියනරත්න බිම්බිසාරට. 
කළු; මැරෑටි පෙනුමැති විමලසිරි දේවදත්තට. 
මහා සැර තේජාන්විත කටහඬක් තිබ්බ බන්දුල අජාසත්තට. 
සමරේ මහ ඇමති චරිතෙට. 
සිරියාවතී, ජයන්ති දෙන්නාම රඟපාන්න ආවට මෙලෝ රහක් තිබුණේ නෑ. තාත්තා මට කිව්වා එයාලාට බිම්බිසාර දේවිය වගේ රඟපාලා පෙන්නන්න. කොච්චර උනන්දුවෙන් බලා හිටියත් කරගන්න ගියාම එයාලා අජ-පල්. අන්තිමට ඒ චරිතේ මටම සින්න වුණා.

තාත්තා තමයි අධ්‍යක්ෂ. මම සහාය. එතකොටත් තාත්තා හිටියේ අසනීපෙන්,ටිකක් කොර ඇන-ඇන වගේ. 
රඟපාන්න ඕනේ විදිය තාත්තා කියනවා, මං රඟපාලා පෙන්නනවා.

ලස්සණම වැඩේ වුණේ බන්දුට; අජාසත්ත කුමාරයට.

මට දැන් ඒකෙ දෙබස් නම් එකක්වත් මතක නෑ. 
නිකමට හිතාගමුකෝ මෙහෙම. 

"වධකය, වහාම මේ බිම්බිසාර රජු පිටිතල හයා ගැටගසා ගෙනගොස් දඟ ගෙයි දමා, දෙපතුල් පලා ලුණු දමව්!"

දැන් අජාසත්ත කුමාරයාට තියෙන්නේ තරහෙන් විධානය දීලා එහාට මෙහාට සක්මන් කරන්න; නොඉවසිල්ලෙන්. 
බන්දුල බොහෝම තේජාන්විතව මූඩ් එකට ඇවිත් දෙබස කියලා රඟපානවා, හැබැයි ඒක ඉවර වෙච්ච ගමන්ම කරන්නේ 
අත දිග ඇරලා- සරම කැටි කරලා අරං- 
හරියටම එයාගේ පරම්පරා කුට්ටමට යටින් ඉකිළි දෙක මැද්දේ 
ගහගන්න එක.

අයිසේ, තමුසෙගෙ බිජු වල්ල කඩන් වැටෙන්නේ නැහැ......

"අයිසෙ, බන්දු. තමුසෙගෙ බිජු වල්ල කඩා වැටෙන්නෙ නැහැ ඕයි! අත අහකට ගන්නවා!" 

ගිරිය කඩාගෙන කෑ ගහලා, අපේ තාත්තාට පුදුම වීරියක් දරන්න වුණා මේ පුරුද්ද අත්අරවන්න. මුලින්ම එයා බන්දුට සරම ඇඳිල්ලේ මානව හිමිකම අහිමි කළා. ඊළඟට සරං කොටයක් ඇඳීමේ අයිතිය. 
කොටට කොටේ කලිසමක් ඇඳගෙන ආවාට පස්සෙත් 
අජාසත්ත රජ්ජුරුවන්ගේ අත පල්ලෙහාට දුවන පුරුද්ද බොහෝම අමාරුවෙන් තමා නැවතුණේ.

නාට්‍යය පුරුදු වෙන අතරේම අපි; නළුවෝ කට්ටි කීපයකට බෙදිලා ආධාර එකතු කරන්න ගියා. අන්තිමට නාට්‍යය 
පෙන්වන දවස වෙද්දී හරියටම රුපියල් හැටතුනක් එකතු වෙලා තිබුණා. ඒ 1966 දී. 
වැඩිම ආධාර ලැබිලා තිබුණේ මායි, තව කවුරු හරිත් 
එකතු වෙලා අරන් ගිය ලැයිස්තුවලටයි.

වැදගත්ම දේ තමා ඒ දවස්වල අපටවත් හරි-හමන් ආදායමක් නොතිබුණු එක. අග-හිඟකම් එමට. සමහර දවසකට නාට්‍යයේ වැඩවලට එන අයත් අපි කන-බොන නෙවෙයි; උලා කන වෙලාවට අපේ ගෙදර. ඒත් අපට තියෙන්නේ පාන් ගෙඩියද අපි ඒක බෙදාගෙන කෑවා. 
එක දවසක මරේ-මරු වැඩක් වුණා.

එදා බත් ටිකක් හරි, පාන් ගෙඩියක් දෙකක් හරි, 
තම්බපු කොස් ටිකක් හරි තිබුණා. හැබැයි ඒක කන්න 
වෙන මොනවාවත් තිබ්බෙ නෑ.

"ගුණපාල අයියේ, අපි වනාතේ පොල් ගහකට නැඟල වැඩක් දෙන්නද?" මැරෑටි විමලසිරි ඇහුවා.

වනාතෙ වත්ත අපේ ඉඩමට අල්ලපු එක. හෙණ විශාලයි, 
කොටසක රබරුත් තිබුණා. තව ඕවිටක්, කුඹුරු යායක් එහෙමත්. 
වනාතේ ගෙදර හිටියා සැරම-සැර පිරිමියෙක්. 
අපි එයාට නම දාලා තිබුණේ රත්තා කියලා. එයාලගෙ මවු යානෙත් මහම- මහ සැර අම්මණ්ඩියෙක්. 

නැග්ගා වගේ නෙවෙයි, වනාතේ අම්මණ්ඩිලාට අහු වුණෝතින් නම්!

"නැග්ග වගේ නෙවෙයි විමලෙ, රත්තලාට අහුවුණොත් වෙඩි කන්නයි වෙන්නේ." අපේ තාත්තා අන්තරාව මතක් කළත් විමලසිරියි, සමරසිරියි පස්ස ගැහුවෙ නෑ.

"පොල් ටික අහුලගෙන එන්නත් කවුරු හරි එපෑ. උඹලත් පලයල්ලා." රාත්තිරි අටට- නවයට විතර සුනිල්ටයි, මටයි ඒ බිහිසුණු ව්‍යායාමයට සම්මාදම් වෙන්න වරම් ලැබුණේ එහෙම.

ඒකෙන් ජීවිතයේ දුටු සොඳුරුම දසුනක් දකින්න අවස්ථාවක් 
මට එදා උදා වුණා.

එවෙලෙ හොඳට- රිදීවන් සඳ කිරණින් ගස්-වැල් නෑවෙද්දී, සුදු පාට සමරෙයි- කළු පාට විමලෙයි ඇඳුම් ගැලෙව්වා. දැන් දෙන්නම අමු හෙළුවෙන්.

ඊළඟට එකෙක් ගහට නඟින්න පටන්ගත්තා. එයා කරටියට කිට්ටු වෙද්දී අනෙකත් ගහට බඩ ගෑවා. එයා ගහේ තුන්කාලක් නඟිනකොට මුලින් නැග්ග එකා, පොල් ගෙඩියක් කඩලා, නැට්ටෙන් කටේ එල්ලගෙන එතනට බැහැලා. ඒක දෙවැන්නාට දීලා පළමුවෙනියා 
ආයෙම උඩට...

හොඳම සීන් එක ගහ මැදදී සුදුම සුදු එකෙකුයි, 
කළුම කළු  එකෙකුයි- අමු නිරුවස්තරෙන් අතින් අතට 
හොර පොල් මාරු කරගන්නකොට....ඊටත් හඳ එළියෙන් නෑවෙවී!

හොර පොල්වලින් හදාගත්තේ මොනවද කියලා වගක්වත් 
මතකේ නැතත්, අර සීන් එක නම් තාම මතකයි!

අපේ සුනිල්ගෙනුත් අහලා බලන්නෝනේ මතකද කියලා.

කොයි තරම් හිඟ-පාඩුකම් තිබුණත් නාට්‍යයට ලැබුණු ආධාරවලින් තඹ සතයකටවත් අපි අත තිබ්බෙ නෑ. "ඒක කෙලින්ම නාට්ටියෙ වැඩවලට විතරයි!" තාත්තා නියෝග දීලයි තිබුණේ මුලින්ම.

හැබැයි, අපට ඉඩ දීලා තිබුණා, ආධාර එකතු කරන්න යන ගමන්වලදී දවල්ට කන්න හරි තේ එකක් බොන්න හරි සොච්චමක් වියදම් කරන්න.

"එහෙම ගමන්වලදී තමන්ගේ අතේ සල්ලි වියදම් කළත් දකින මිනිස්සු හිතන්නේ එකතු කරන සල්ලිවලින් පොංගල් කෙළිනවා කියලයි." තාත්තගේ අදහස ඒක. අපිත් ඒක පිළිගත්තා; හැබැයි බාගෙට. එහෙම චාන්ස් එකක් හැමදාම හම්බ වෙනවයැ. අපි අර සල්ලිවලින් බඩ පැළෙන්නම කෑවා. ඒත් ගණන් අඩුම තෝසේ!

අපේ තාත්තා පරමාදර්ශී කෙනෙක් නෙවෙයි. නමුත් හුඟාක් හොඳ දේවල් වගේම ආදර්ශත් අපට කියලා දුන්නා. ඇයි ඍජුකම්?

දයාවෙන්, කරුණාවෙන් සිත් ඇළලී ගිය රජ්ජුරුවන්ද...........

"දයා කරුණාවෙන් ඇලලී ගිය සිත් ඇති රජු ද, අපරීක්ෂාකාරී 

අධිකරණ නායකයා ද, දුරාචාරී ස්ත්‍රිය ද, ද්‍රෝහී සිත් ඇති මිත්‍රයා ද, කෙළතොලු බමුණා ද, දුර්වච සේවකයා ද දුරින්ම දුරු කට යුත්තේය"යි දමනකයා වැඩිදුරටත් කීවේ ය.

දැන් නම් පොරගේ පිස්සුව තද වෙලා- එහෙම නේද හිතුවේ? එහෙම තමයි මෙහෙම පීලි පැනිල්ලක් දැක්කම හිතෙන්නේ. එහෙම හිතෙන එක ඉන්තේරුවෙන්ම සාධාරණයි. දන්නවද වෙච්ච දේ?

ඍජුකම් කියන වචනේ කොටපු ගමන් ඒක තියෙන ශ්ලෝකයක් 
මතක් වුණා. මෙහෙම තැනකදී හරියටම, අක්ෂර වින්‍යාසයත් එක්කම ඒවා ලියන්න ඕනේ. ඒ මගෙ හැටි. ඉතිං හෙව්වා
'සිංහල සාහිත්‍ය විශ්ව කෝෂය' පොත. සීමාසහිත ඇම්. ඩී. ගුණසේන සහ සමාගමෙන් 1953 පළ කළ ග්‍රන්ථ රත්නයක්. 
(මං ඉපදිලාවත් නෑ, එතකොට. ඉන්න ඇත්තේ අපේ තාත්තාගෙ නැට්ටේ.- ඒ යෙදුම මං ඉගෙන ගත්තෙත් තාත්තගෙන්.)

මගේ ළඟ තියෙන්නේ 1960 දෙවෙනි මුද්‍රණයේ පිටපතක්. රුපියල් විස්සයි. ඩිමයි අටෙන් එක සයිස් එකේ පිටු 888 ක දැවැන්ත පොත- 
හොඳ ඝන සුදු කඩදාසියක ප්‍රින්ට් කරලා, සෙක්ෂන් මහලා, 
හාර්ඩ් කවරයකුත් දාලා. හැබැයි මම පොත ගත්තේ 70 දශකයේදී 
රුපියල් දහතුනයි සත පනහකට හරි දහයකට හරි. 
අගෝස්තු නැත්තම් සැප්තැම්බර් මාසෙකදී! එතකොට 
හැම අවුරුද්දෙම සාහිත්‍ය මාසයට ගුණසේන පොත්හළේ 
සේල් එකක් තියෙනවා.

ඒ කාලේ මුළු අවුරුද්ද පුරාම මං සතෙන්- සතේ එකතු කරනවා අර කියාපු  සේල් ඒකට යන්න. ඒ එකතුවට කවදාවත් රුපියල් විසිපහක උපරිමයටවත් යන්න බැරි වුණා. 
පොත් කඳු පිටින් තිබුණා 33% වට්ටමක් එක්ක. 
50% බාගෙට-බාගයක් අඩු කරපු පොතුත්. ගිය ගමන් මං යන්නේ 
ඔය දෙවෙනියට කියාපු ගොඩවල්වලට. 33% ත් අපට 
very  expensive ඒ දවස්වල. ඔය සාහිත්‍ය විශ්ව කෝෂය 
පොත ගත්තෙත් ඒ සේල් එකකදී.

සිංහලයේ සම්ප්‍රදාය, උපමා, ප්‍රස්තාව පිරුළු, අලංකාර, ආප්ත වචන, ජනසම්මත වාක්‍ය ආදියෙන් සමලංකෘතයි- කියලා තමයි 
ඒ පොතේ ටයිටල් පිටුවේ නමට යටින් විස්තරේ තියෙන්නේ.
ඊට යටින් 8 පොයින්ට් අකුරෙන් මෙහෙමත් තියෙනවා. 
"සිංහල බෞද්ධයා" පත්‍රයේ ප්‍රධාන කර්තෘ ධුරය, කෘෂිකර්ම දෙපාර්තමේන්තුවේ "ගොවිකම් සඟරා" කර්තෘ ධුරය හා 
ලංකාණ්ඩුවේ නීති ග්‍රන්ථ පරිවර්තක ධුරය දැරූ 
ඩේවිඩ් කරුණාරත්න විසිනි. (කතුතුමාගේ නම පොයින්ට් 18 අකුරෙන්, 'විසිනි' වචනේ 12 පොයින්ට්.)

ඒ පොතුත් එක්ක සංසන්දනය කරද්දී දැන් අතිපණ්ඩිත අපි ලියන්නෙ කොළපොත්!

රන් පුහුල තඹ විණි නම් ඔබගේ පුත්‍රයා වානර පැටියෙකු වීම.............

ඒකෙ 69 පිටුවේ යටින්මයි අර ශ්ලෝකය තියෙන්නේ.

ඍජුකං ඍජුකං චෛව - වංක වංක මෙවච

ස්වර්ණ තාම්ර ඵලං චෛව - පුත්‍රෝ භවති වානරඃ

ශ්ලෝකය විතරක් කිව්වාට ඇතැයි, තේරුමත් එතනම තියෙනවා මෙහෙම, මං වගේ හුදී ජනයා ගැන කරුණාධ්‍යාශයෙන්.

'අවංක කමට අවංක ලෙසත්, වංක කමට වංක ලෙසත් ක්‍රියා කළ යුතුය. රන් පුහුල තඹ පුහුලක් වුණා නම් පුත්‍රයා වානරයෙක් වීම පුදුමයක් ද?'

ඕක තියෙන්න ඕනේ පංච තන්ත්‍රය පොතේ. උපුටනය ඒකෙන්ම තමා, මට ෂුවර්. හැබැයි එතන ඒ බවක් නැහැ. මට ඔය කතාවත් ටක්කෙටම මතකයි. හෙව්වා ඒකත්. අනේ! එතැන තියෙන්නේ 
අදහස විතරයි. ශ්ලෝකය නෑ. ඒක අසංක්ෂිප්ත පරිවර්තනයක් නෙවෙයිනේ, අනුවාදයක්. ඒ නිසා හේමපාල මුනිදාස මහත්මයා 
ඒවා හළන්න ඇති.

හැබැයි ප්‍රස්තුතයට අදාළ 'යකඩ කෑ මීයෝ' කතාව ආපහු කියවද්දී 
පුදුම හිතුණා. අවුරුදු දෙදාහකටත් එහා හිටිය විෂ්ණු ශර්මන් 
වියත් පඬිතුමා කොහොමද වර්තමානයේ ඉල්ලන්කාවේ ඉන්න 
මුල්ම පුර වැස්සියෝ- වැරදුණා...පුර වැසියෝ- වැසියෝ කෙළින නරිනාටක විගඩම් දැක්කේ? ඒ නිසානේ 'ඍජුකම්' වචනෙන් turn එක ගත්ත ගමන් මං කොටා තියෙන ටික කියන්න ඇත්තේ, මෙයාලටත් පොරෝජන් වෙන්න. ඒක තිබුණේ, මයෙ ළඟ තියෙන පංච තන්ත්‍රයේ 1980 දෙවෙනි මුද්‍රණයේ 185 පිටේ.

පිටේ කියපු ගමන් පිට, නාරාහේන්පිට, පිට ගියා, පිටට යැව්වා  වගේ තව-තව එව්වා-මෙව්වා කෙලෝරක් නැතිව සිහි වෙනවා. එව්වා පැත්තකටම දාලා ඕන්න හැටහයේ අජාසත්ත නාට්ටි කාලෙට යනවා. 
කුණුහරුප කියන්න බැරියැයි පස්සෙන්-පහු. 

අපේ සුනිල් මල්ලී තරහ වෙයි මේක අමතක කළොත්. පස්සෙ-පස්සේ අවුරුදුවල අර සේල් ඒකට යද්දී මං එයාවත් එක්ක යනවා. ඒ වෙනකොට මට වැඩියත්ම ගන්න ඉතිරි වෙලා තිබ්බෙ 50% පොත්. එක වතාවකට තනියම උස්සාගෙන එන්න බෑ. ඉතින් සුනිල් බෑ නොකියා 
නාටාමියා වුණා. එච්චරයැ, පොත් පිස්සෙකුත් වුණා!

දැන් නම් සුන්නට පොත් පිස්සුව නැහැ වගේ. ඌ tv බලනවා වැඩියි.
මං නම් tv එක ඔන් කරන්නෙත් මාස ගණනකට වතාවක්. බලන 
හොඳම ටෙලි නාට්‍ය වුණත් මං බලන්නේ අන්තර්ජාලේ පිහිටෙන්. දැන්වීම් නෑනේ. ඒත් තවමත් මගේ පොත් පිස්සුව එහෙමමයි. 
2016 සැප්තම්බරේ පොත් සේල් එකට BMICH ගියා නෙවිල්වත් අඬගහගෙන. දහඅටදාස් ගණනක පොත් ගෙනාවා. 
තවම ඒ ටිකවත් කියවාගන්න බැරි වුණා. බාගයක් නම් කියවලා ඉවරයි. සංසාරේ, සංසාරේ. ලෙඩ වැඩිද- වැඩ වැඩිද- කම්මැළි වැඩිද?

ඉතිං-ඉතින්, තාත්තාගෙ ගුරූපදේශ එමටයි. ඒවා ගැනත් තව පස්සේ.
මං හිතන්නේ දැන් අපේ අන්නා ගැනත් කියන්න වෙලාව හරි. 
නැත්තං අකලංකත් තරහ වෙයි. ඌව තරහ කරගත්තොත් බ්ලොග් වැඩේ හමාරයි.

කොම්පියුටර් වැඩවල මං දන්නේ බොහෝම සීමාසහිත ඩිංගිත්තක්. අපරාදේ කියන්න බෑ, මට ඕනේ කරන එව්වා කරලා දෙන්න 
රොත්තක්ම ඉන්නවා. ගුරුවරුත්! පළමුවෙනියා වෙන්න ගියේ ගුරුතුමියක්. උදයංගනී. ඊළඟට එයාගේ අක්කා ධම්මිකා. 
ධම්මිකා තමයි 'රාවය' පත්තරේ ටයිප් සෙටර්. ඒ වෑයම් වයිවාරන්න අහේතු හේතුවෙන් වැළකුණා. ඊට අවුරුදු හත-අටකට පස්සේ තමයි 
මට ඉඩක් ලැබුණේ මේකට අත තියන්න.

වමේ සිට දකුණට: ලසිත්, ගාමිණී, ලලීන්ද්‍ර, අකලංක, සිදත් හා මදීෂ..........

මේ අංශේදී මගේ ගුරුතුමාලා සේරම අවුරුදු තිහක්වත් නැති කොල්ලෝ.මුලින්ම එන මංජුලට නම් තිහ පැනලා. ඊළඟට චිරන්ත. සංජය, රාජිත, ලලීන්ද්‍ර. අන්තිමට අකලංක.

අකලංක නයනප්‍රිය. 
මම දමාපු නමක්. මිනිහා අපේ අනිල් මල්ලිගේ වැඩිමල් පුතා. අපේ පවුලේ පළමු උපාධිධරයා. IT කාරයෙක්. එයාලා හිතන්නේ 
මේ මැන්ටල් මාත් wifi එක්කම ඉපදිලා කියලයි. මොනවා හරි ඇහුවාම පට-පට ගාලා කියාගෙන- කියාගෙන යනවා. කියා දෙන 
ඒවායින් අරික්කාලක්වත් මගේ මොට්ට මොළේට වැටෙන්නේ නෑ.
ඒත් උන් හැමෝම ඉවසනවා, නොඉවසා බැරිකමට හරි, උන්ගෙ හොඳකමට හරි.

අනිල් ධර්මකීර්ති දිසානායක. මගේ දෙවෙනි මල්ලියා. අපේ පවුලේ හතරවෙනියා. නාට්‍ය දවස්වල මිනිහාට අවුරුදු පහයි. හරි වැඩේ! එයාටත් චරිතයක් ඉල්ලුවා.

ලියලා තිබුණු පිටපතේ අවුරුදු පහක කොලු පැංචෙකුට කරන්න ඇහැකි චරිතයක් නෑ. ඒත් තාත්තා ඒකටත් විසඳුමක් දුන්නා, අපේ අම්මාව තරහ කරගෙන බැරි හිංදා.

ලෝක ඉතිහාසේ පුරාම කෝච්චරවත් හස්ති රාජයෝ ඉස්තිරියාවන් ඉස්සරහා දණ ගහලා තියෙන්නේ, අපේ තාත්තා විතර යැ? (කෑලි-බෑලි එකතු-පහදු වුණාම ඔන්න පින්තුරේ හැදෙයි. දුක, සිංහල භාෂාවෙ අඹුසොඬ කියලත් වචනයක් තියෙන එක ගැන. පුදුමේ, අදටත් අපේ අම්මාගේ favourite ම පුතා අනිල් වීම ගැන. හැබැයි මිනිහව සත පහකටවත් විශ්වාස කරන්නේ නෑ; අපි කවුරුවත්!)

"අනිලෝ, උඹව ගන්නවා වධක පැටියගෙ කෑල්ලට."

කුරුමිණි මාන්දමද, බඩපණුවෝ වැඩිකමද මන්දා අනිල් මල්ලිට තිබුණේ වයසේ තරමට; ඇඟේ තරමට නොගැළපෙන බංඩි ගෙඩියක්. 
ටිකාක් විතර බරි තොල්. (ඔන්න අකලංකෝ, මේක කියවලා තරහ වෙනවා එහෙම නෙවෙයි. අකලංකටත්; දැනුත් තියෙන්නෙ එයාගෙ තාත්තණ්ඩියාගෙන් උරුම වුණු පිරිච්ච- බරි තොල් දෙකක්!

වධකයාට තෝරාගෙන හිටියේ මිටි- මහත- පැහැපත් පාට හාදයෙක්. 
නම තිස්ස. එයාලා හිටියෙ වනාතෙ වත්තේ ගෙදරක. කුලියට. 
මිනිහටත් තිබුණේ බරි තොල් නිසා වැඩේ අපූරුවට මැච් වෙලා ගියා. තකට-තක! වධක තාත්තයි වධක පුතයි.

නාට්‍යයට සංගීතය ෆවුසි මාස්ටර් සහ පොඩි මහත්තයාගෙන්. කොච්චර මතකය කැළඹුවත් වෙන කාවවත් මතක් වෙන්නෙම නෑ. අර දෙන්නාම සර්පිනාව සෙල්ලම් කළ අය. ඩොල්කියයි, තබ්ලාවයි දෙකවත් තියෙන්නම ඇති, එව්වා ගැන මතක නැතිවට. ඒ ගොල්ලෝ සංගීතය කළේ නොමිලේ, ඒ කාලේ හුඟක් කලාකාරයෝ වගේ. 

වැඩිහිටියෝ, නෑදෑයෝ, ගුරුවරු හැමෝම බාලයන්ට දුන්නු උපදේශේ 'කවදාවත් කලාකාරයෙක් වෙන්න හිතන්නවත් එපා. කලාකාරයා කියන්නෙ හිඟන්නෙක්!'

විදුලි ආලෝකය ඒකනායක ඉලෙක්ට්‍රිකල්ස්ලා. මං හිතන්නේ තවමත් ඒ ආයතනය මහරගම යහතින් වැජඹෙනවා. චිරං ජයතු! එයාලා වුණත් වියදම විතරයි, අපෙන් අය කළේ. ඒකට හේතුව අපේ තාත්තාට තිබුණු සබඳකම්; contacts!

ඒ දවස්වල තාත්තයි, සීයයි, ආච්චියි තුන් දෙනාම රේස් දානවා. තාත්තා තමයි කප්පිත්තා. ආච්චි මැද. සීයා අන්තිමයා. මං එහෙම ග්‍රේඩ් කළේ ඒ ගොල්ලෝ ඔට්ටු අල්ලපු විදිය අනුව. සීයා තමා වැඩිපුර දිනුවේ. හැබැයි ඒ දවසටවත් මහ ගණනක් ලැබුණේ නැහැ, එයා ඔට්ටු ඇල්ලුවේ 'ඊච්චවේ' විදියට හින්දා. 

මටත් ඔය කොටි වලිගෙ දුන්නා, ඒ තුන් දෙනාගෙන් කවුරු හරි. 
මාත් රේස් තුණ්ඩු දාන්න ඇති, තුන්-හතර පාරක්. ඒකත් එයාලා 
'හොඳටම ෂුවර්, මේක හොඳම ටිප් එකක් රංජියෝ' කියලා 
පොළඹවාපු වෙලාවට. ඒ ගොල්ලොන්ගේ ෆේවරිට්ම 'ලෙස්ලි පිගොට්' විතරයි මගේ රේස් ගැන මතකෙකට අදත් තියෙන්නේ. ඔය රේස් දැමිල්ලත් අපේ 'ජීවන නම්වූ මේ රඟමඬලේ' හැරවුම් ලක්ෂ්‍යයක් නිසා තව විස්තර පසුවට. කිව්වේ නැති නම් මතක් කරන්න, හොඳේ!
 

ඒ ගොල්ලන්ගේ රේස් තුණ්ඩු බාර දුන්නේ ලියනගේ කියලා එක්කෙනෙකුට. එයා හිටියේ; ඒ කිව්වේ එයාගේ රේස් බුකිය තිබුණේ හෝටලයක මේසෙ උඩ; මේසෙ අයිතිත් හෝටලේටමයි. 
මහරගම ගැන මතක අයට මතක ඇති මල්ලිකා ස්ටෝර්ස් එකට
අල්ලපු හෝටලේ. ඊට යාබදව තිබුණේ විල්මන් අයියාගෙ 
බයිසිකල් වින්කලේ, අර ජෑම් ගහකුත් ඉස්සරහින්ම තිබුණේ. 
ඒ ඉසව්වේ දැන් තියෙන්නේ මහරගම හන්දියේ ඉඳලා කොට්ටාව පැත්තට යනවා නම් දෙවෙනියට හම්බ වෙන කහ ඉරේ අවසාන භාගය.
(කඩ පේළිය, හෝටල්, වින්කල් වගෙම පෙට්‍රල් ෂෙඩ් එකත් හයිලෙවල් පාර පළල් කරද්දී බිල්ලට ගත්තා.)

අපි වගේ අය ඉතිරි වුණා ඒ අතීතය වමාරන්න!