මෝස්‌තර එක්ක හත් වසරක් - හයවෙනි කොටස

තොටිලි වැටෙන් පනින පුතා......................

‘තොටිල්ලෙ ලී වැටෙන් එහා තව වැටවල් ගොඩක් ඇතී -

තොටිලි වැටෙන් පනින පුතා ඒ වැටවල් බිඳිනු ඇතී’

මතකයිද? නැති නම් ඔන්න තව ටිකක්.

‘බිතු සිතුවම් රූ මෙන් සිටි මිතුරෝ හෙට සතුරු වෙතී

උන් සදනා මළ පුඩුවල මගේ පුතා බැඳෙනු නැතී’

ඒ සිංදුව කිව්වේ අබේවර්ධන බාලසූරියයි. මගේ මතකය හරි නම් උන්නැහේ ජනප්‍රිය වුණේ ‘කවුරුදෝ අර කවුළුවෙන් - සිනාවී එබිකම් කරන්නේ - ඒ සිනාවෙන් මා වෙළන්නද - මා වෙළාගෙන මට තළන්නද - ඈ සිනා වෙන්නේ’ සිංදුව කිව්වාට පස්සෙය. 

කලා රිටෙකු වෙන ‘නිදි’ කලා ඉතිහාසය දන්නේ ටිකක් විතරය. ඒ ටිකට අනුව නම් ‘කවුරුදෝ...’ ගීතය තව දෙදෙනෙකුම ගයා තිබේ. ශාන්ති ගීතදේව හා සනත් නන්දසිරි!

සනත් නන්දසිරි (එතකොට විශාරද නොවේ.) අබේවර්ධන බාලසූරිය දෙන්නා අන්තිමේදී දෙමස්සිනෝ වුණෝය.)

කවුරුදෝ අර කවුළුවෙන් -  සිනාසී එබිකම් කරන්නේ - ඒ සිනාවෙන් මා වෙළන්නද.......

“බලපංකො බං අරයාගෙ ලස්සන” බතික් ගරාජයේ දොර පළුව ඇරගෙන පාරේ යන-එන අය දිහා බලාගෙන උන් ජයන්ති කිව්වාය. එවෙලේ නිහාමුලා ගෙදර හිටියේ නැත. නන්දනීත්, සෙනෙවිත්, ඈනුත් විතරක් නොවේ මමත් පාරට එබී බැලුවෙමි. 

“ඇත්තමයි ජයන්ති. ඌ නම් හරිම හැන්ඩියා.” ඈන් කට වරද්දා ගත්තාය.

“ඔව්මයි! මිනිහ හැමදාම වගේ දවල්ට මෙතනින් යනවා. ඈන්ට නං මැච් වෙනවා.... දාමුද ලයින් පාරක්?”

“අනේ... මෙඃ ජයන්ති. තමුසෙට වගේ මඟුල් පිස්සුවක් මට නැහැ. මට තව කල් තියෙනවා!” ඈන් ගස්සාගෙන නතර වුණේ දෙවෙනි තට්ටුවටම දුවලාය. පව්!

වී අලෙවි මණ්ඩලය තිබුණේ ඒ කිට්ටුවමය. ඩික්මන් රෝඩ් එකේ තැපැල් කන්තෝරුවට ඉස්සරහින් තිබුණු පාරේය. (නම ‘ලෙයාර්ඩ්ස් රෝඩ්’ය. හරියටම තහවුරු කරගත්තේ Pra Jay දැමූ කමෙන්ටුවෙනි. ස්තුතියි Pra!) අංකුර ගායක අබේවර්ධන බාලසූරිය සේවය කළේ ඒකෙය. ඔහු කවුදැයි වග; නම-ගම-තොරතුරු අප දැනගත්තේ ඊටත් පස්සේ කාලෙකය.

එතකොට දැන් තරම් ගුවන් විදුලි නාලිකා කොහෙන්ද?

එතකොට දැන් තරම් ගුවන් විදුලි නාලිකාවන්වත්, ගායක-ගායිකාවන්වත් කොහෙද? ඉතින් අප මේ, තරුණ ගායකයාට හැමදාම ‘නේත්‍ර පූජා’ පැවැත්තුවේ උද්දාමයෙනි; භක්තියෙනි. ‘රේඩියෝ එකේ සින්දු කියන එක්කෙනෙක්නේ!’

Flat එකේ දොර වහලා තිබුණත් ගරාජයේ දොර තිබුණේ බාගෙට ඇර දැමූ ගමන්ය. ඒ අප හින්දාය. 

බතික් වැඩ කෙරුණේ එතැනනේ. ලයිට් එකෙන් අඳුර නැති වුණත් වාතාශ්‍රය ලැබෙන්නේ නැහැ නොවැ. හැබැයි, ජයන්ති නිසා ගරාජයට සුළං හැමුවේ බාගෙටය. ඒ දූතිකාව දවසෙන් වැඩිම හරියක් ගෙව්වේ ගරාජයේ දොරට හේත්තුවීගෙන හින්දාය. එහෙම ඉන්නා ගමන් ජයන්ති, පාරේ යන-එන අය; කෙරෙන-කියන දේවල් සේරෝම ගැන අඛණ්ඩ විස්තරත් සජීවීව ප්‍රචාරය කරයි. ඒ නිහාමු ළඟ-පාතක නැති නම් විතරය.

අපරාදේ, ජයන්තිව යවන්න තිබුණේ ‘Radio Ceylon’ එකටය.

“නිමල්, සුරංගනී හාමු මට අලුත් ඩයි ජාතියක් ගැන කිව්වා. ඒකෙන්ලු අර ලස්සනම ලස්සන රෝස පාටයි, ලා නිල් පාටයි දෙක ගන්න පුළුවන්. හැබැයි ඒ ජාතිය දානවා නම් ඩයි බාත් එකේ ගොඩාක් වෙලා තියන්න ඕනෙලු.... තිබ්බ තරමට ඩයි එක fix වෙනවලු!” නිහාමු අරගෙන ආවේ අප හොයමින් හිටි ප්‍රශ්නයකට උත්තරයකි.

අප හොයමින් හිටි ලස්සනම ලස්සන ලා නිල් පාට රෙද්දකි මැද තියෙන්නේ........

නැප්තෝල්, නැප්තනිලයිඩ් ඩයි වර්ග දෙකෙන්ම ගන්නට බැරි ඉතාමත් සෞම්‍ය වර්ණ තුනක් අපේ කුහුල වඩවා තිබිණි. යාන්තමින් කොළ පාටකුත් කවලම් වගේ පෙනෙන ලා කහ (දාස්පෙතියා මල් ඒ පාටට තිබේ.), රෝස (බොම්බයි මොටයි පාට), ලා නිල. (අහස් නිල් පාට නොවේ. Turquoise Blue කිව්වේ ඒකටය.)

පළමුවෙනි ෆොටෝ එකේ වැඩියෙන්ම තියෙන්නේ මේ කියන 'රෝස' පාටය.

යමක් ඉගෙන ගන්නට නම් අනුන් කරන-කියන දේ ගැනත් විමසිල්ලෙන් ඉන්නා තරමට හොඳය. ඒ ධර්මතාව ඕනෑම ක්ෂේත්‍රයකට පොදුය. බ්ලොගය ලියන්නට පටන් ගත් අවදියේ දැනගෙන නොසිටි හුඟක් දේවල් මං ඉගෙනගත්තේ එහෙමය; හැකිතාක් බ්ලොග් අඩවිවල සැරිසරලාය. එතකොට කළ යුතු හැටි වගේම නොකළ යුතු හැටිත් හොයා ගන්නට පුළුවන්ය. අපරාදේ කියන්නට බැරිය. මට ගොඩාක් දේවල් කියලා දෙන්නටත් සහෝදර බ්ලොග් අඩවි රචකයන් කැමැතිය.

(ඔයාලා සේරටම ස්තුතියි හොඳේ. බ්ලොගයේ සමහර අටමඟුල් වැඩ කරලා දෙන කොල්ලන් කිහිප දෙනාටත් ස්තුතියි. නැතිනං හෙම කියාවි ‘නිමල් අංකල් අපිට thank කරන්නෙ නැද්ද කියලා. ඒ කවුරුන්වත් ඒවා කරලා දෙන්නේ සල්ලිවලට නොවේ, හිතවත්කමටය.)

රජිත වීරසූරියත් එහෙම එක්කෙනෙකි. ජුනි 13 රාත්තිරියේ ආවේ එහෙම වැඩ ටිකකටය. office එකේ ඉඳන් ගෙදර යන ගමන්මය. ඉතින්, යක්කු ගස් නඟින ජාමය කිට්ටුවී එහෙම එන මනුස්සයාටත් එක්කමය මං dinner එක හදලා තිබුණේ. ඩිනර් එක කියන්නත් ලජ්ජාය. මස් කරියක්, කිරට ඉවූ දෙල් මාළුවක් හා පොල් සම්බෝල. රෝස්පානුත් එක්ක.

(වමේ සිට ) සාලින්ද යුවල, රජිත, නුවන්, පසන් හා නුවන්ගේ බිරිය..........

වළඳන අතරේ රජිත ප්‍රශ්නයක් ඇහුවේය. “නිමල් අංකල් ලෙල්ලත් කනවද?”

“මොන ලෙල්ලක්ද?”

“ඔය කන්නේ. පාන් ලෙල්ල!” 

මෙහෙම කරුණු අහුලාගන්නා නිසා මම හොඳටම බැණුම් අසමි. ‘මූ ඉන්න තැන කතා කරන්නත් බයයි. අපි මොනවද කියන්නේ, මේකා ඊට පහුවදාම ඒක බ්ලොග් එකේ දානවා. #@#**....’ හිතවත්තු මට ආක්‍රෝශ පරිභව කරති.

රජිත අහංගම කොල්ලෙකි. පාසල් ගිහින් තියෙන්නේ ගාල්ලේ මහින්දෙටය. මට පෙනෙන්නේ IT ඔස්තාද් කෙනෙකු වගෙය. හැබැයි මං දන්නා තරමට නම් පොතක්-පත්තරයක් කියවන්නේ නැතිය; කියවන්නේ sms, මැසේජස් හා ට්විටර් පණිවුඩ විතරය. කියවන විදිහෙන් පෙනෙන්නේ ඒකත් බාගෙට වගේ උඩින්-පල්ලෙන් කියලයි. 

ගමේ උපන්නාට, ඉතින් කොහෙන්ද ගමේ සිංහල ඉගෙනගන්නේ? අද ඉන්නා ගොඩක් ගමේ-ගොඩේ කොල්ලන්ගේ-කෙල්ලන්ගෙ පොදු තත්ත්වය ඕකය. 

සුද්දන්ට ජාතකව ඒරෝප්පෙදී උපන්නා වගෙය.

මිනිහෝ, කෙසෙල් ගෙඩිවල නම් ලෙල්ල තියෙනවා................

“මිනිහෝ, කෙහෙල් ගෙඩියේ නම් ලෙල්ලක් තියෙනවා..... පාන් ගෙඩියේ මේ හරියට වැඩි දෙනෙක් කියන්නේ ලෙල්ල කියලා නෙවෙයි. වහල්ල! වාටිය කියලත් සමහරු කියනවා. 

තව අය නම් කියන්නේ පොත්ත.... ඒ මොනවා කිව්වත් ලෙල්ල නම් හරිම odd වගෙයි, මට නම්.” 

ඒ ගමන්ම පත-පොතින් ඉගෙනගත් කාරණයකුත් කියන්නට ඕනෑය. මට ඒක විශ්වාස වුණාට, පදනමක් නැති වෙන්නටත් ඉඩ තිබේ.

‘පාන් ගෙඩියේ වඩාත්ම පෝෂ්‍යදායී කොටස උඩින්ම තිබෙන දුඹුරු පැහැ වුණු කොටසය. පාන් පිපීමේදී ක්‍රියාකාරී වෙන ඊස්ට්, පාන් පිළිස්සෙන විට වැඩියෙන්ම එකතු වන්නේ පාන් ගෙඩියේ වහල්ලේය.’ එහෙම අහලා තියෙද්දී පාන් ‘ලෙල්ල’ අහක දාන්නේ ඇයි. 

ඉතාම කලාතුරකින් වුණත් පාන්, රෝස්පාන් කන වෙලාවක මං ඒ කොටස නම් නොකා ඉන්නේ නැත! සල්ලි යන එකක්යැ?    

“සල්ලි ටිකක් ගියත්, ඒවායින් ඩයි ටිකක් ගෙනත් දාලා බලමුද, නිහාමු?” මම ඇසුවෙමි.

“මං හෙට ගේන්නංකෝ.”

පාන් පිපෙන්නට යොදන යීස්ට්, පාන් පුළුස්සන විට...........

නම නං හරිද මන්දා. ප්‍රෝෂන් ඩයි කියලාය මට ඇහුණේත්, දිගටම කියැවුණේත්. ඒවායේ එක හොඳකුත් තිබිණි. රසායනික ද්‍රව්‍ය පාවිච්චි වුණේ හරිම අඩුවෙනි.

සමහරවිට දැන් වෙනත්-වෙනත් ඩයි වර්ග තිබෙනවා වෙන්නටත් ඉඩ තිබෙයි. මට ඒවා ගැන update වෙනවා තියා හිතන්නටවත් හිතෙන්නේ නැත. ඒ දුක හිතෙන නිසාය. 

ඉස්සර මගෙත් එක්ක සීරුවට; හැඩට වගේම ඉක්මනට නිර්මාණාත්මකවත් ඡන්ටින් එක හසුරුවලා wax කරන්නට තරගකාරයෙකු මට හමුවෙලා නැත.

ඉතාම හපන් කිහිප දෙනෙක්ම හිටියෝය. හැබැයි සීරුවට- පිළිවෙලකට කරන කෙනාට වේගය නැතිය. වේගය තියෙන කෙනාගේ වැඩවල ‘ලකයක්’ නැත.... ඔහොම ප්‍රශ්නය. අද මගේ ප්‍රශ්නයත් ගොඩක් ලොකු එකකි.... ඡන්ටින් එක නොවේ, මට කාබන් පෑනවත් අල්ලාගෙන එක ප්‍රමාණයේ අකුරු පෙළක් ලියාගන්නට බැරිය. 

සියලු සයන්ස්කාරයෝ නැසෙනසුලු එකේ මේ සයන්ස්කාරයා විතරක් වෙනස් වේවිද? (මා සාමාන්‍ය පෙළට කළේ විද්‍යා විෂයයන්ය.)

පියාණෙනී මා නැවත උපන්නොත් - අපාරවූ මේ සංසාරේ.......

ඉහතින් තියෙන ඡේදයේ, සීරුවට- පිළිවෙලකට වගේ වචන කොටද්දී අබේවර්ධන බාලසූරිය ගායකයාණන් ගැන තව චුට්ටක් කොටන්නට හිතෙයි.  ඒ එයාගේ පිළිවෙලක් ගැනය. ඒකට තරහ නැහැ නේද? නිදි සේරම කරන්නේ හිතා බලා වුණත්, හිතට වහල් වෙමිනි!

මේ කතාව තිබුණේ බන්දුල නානායක්කාරවසම් ‘දිවයින’ට ලියා තිබුණු සමරු සටහනකය. එයට අනුව ඒ දිනවල අබේ සංගීත සංදර්ශනවලට, බොහෝවිට ගියේ කුලරත්න ආරියවංශත් එක්කය. “.... බොහෝ විට අබේවර්ධන වේදිකාවට ගොඩවන විට ඇසෙමින් තිබුණේ මරු විකල්ලෙන් මෙන් කියන පට්ට කපිරිඤ්ඤා ගීතයකි. අබේවර්ධන ඒ ගීතයට පසු ගයන්නට ඉන්නේ ‘පියාණෙනී මා’ ගීතයයි. කුලේ මිතුරා ගැන දුක් වෙයි.

“උඹට පිස්සුද.... ඔය වගේ ස්ලෝ ටෙම්පෝ මෙලඩියක් මුලින්ම කියන්නෙපා.... අඩුගානෙ ‘තොටිල්ලෙ ලී වැටෙන් එහා’ එකෙන්වත් පටන් ගනින්.”

තුංමුනින් දහදිය හලාගෙන නටන ප්‍රේක්ෂකයන් දෙස බලමින් කුලේ කියයි.

තුංමුනින් දහඩිය හලාගෙන නටන ප්‍රේක්ෂකයන් ..................

“මං කීයටවත් මගේ පිළිවෙල වෙනස් කරන්නෙ නෑ. මං පියාණෙනී එකෙන්මයි පටන් ගන්නේ.....”

පිළිවෙලක් තිබුණු ප්‍රතිපත්තිගරුක, එඩිතර, අදීන මිනිස්සු අදත් අපේ බුහුමනට ලක්වෙති! සහෘද හදවත් තුළ අමරණීය වෙති!!

අබේවර්ධනලා, වික්ටර්ලා නැඟීගෙන එන කාලයේ සංගීත සංදර්ශනවල ගී ගයද්දී හැව්ලොක් park එකෙත් සංගීත සංදර්ශනයක් පැවැත්වුණේය. ඒකෙ ප්‍රචාරක වැඩවලදී කියැවුණේ ‘Rock Festival’ කියලාය.

ඒ එක්කම මට මතක් වුණේ කෝලිත-උපතිස්ස දෙන්නාය. ඒ දෙන්නා ‘ගිරග්ග-සමජ්ජ’ බලන්නට ගිය වග බණ පොතේ තිබිණි. මොන පුදුමයක්ද මන්දා, රොක් ෆෙස්ටිවල් කියූ ගමන්ම මගේ හිතට ආවේ ඒ ‘සැරියුත්-මුගලන් අගසව් දෙන්නා’ගේ කථාය. ‘රොක්’ කියන්නේත් ‘ගිර’ කියන්නෙත් පර්වතයටනේ. කවුද දැනං හිටියේ එහෙම ‘සංගීත ශෛලියක්’ ගැන.

රොක් ෆෙස්ටිවල් බුද්ධ කාලයේත් තිබුණා වගේය. ගිරග්ග-සමජ්ජ කිව්වේ....

 හැව්ලොක් පිටිය වටේම ටකරං ගැහුණේය. ඇතුළේ මොනවා වෙනවාදැයි පිටතට පෙනුණේ නැත. (දැන් තියෙන fb සාදවලත් ඒ වගේලු, නේද? එහෙම සාද තියලා හමාර වුණාම සැණකෙළි බිමේ සෑහෙන්නට ‘ලෙලි’ තියෙනවාලු!) පාන් ලෙලි නොවේ. දැන් ඉතින් කියපල්ලකෝ 'වදකාර ලෙලි' කතාව.

ඉස්සර මනුස්සයෙකුට ‘ඔය ලෙලිවලින්’ ලොකු කරදරයක් වුණාලු. ඉවසල-ඉවසලා බැරිම තැන මනුස්සයා මහ රෑ වත්ත මායිමේ රූස්ස ගහකට මුවා වෙලා බලාගෙන හිටියලු, වගකිව යුත්තන්ව අල්ලා ගන්න. එහෙම ඉන්නැද්දී, කළුවරේම ගහ මුවාවට ආවලු තරුණ ජෝඩුවක්.

දැන් දෙන්නා ප්‍රේමාලිංගනයක; සිපගන්නවා- කොඳුරනවා. ඒ අතරේ දෙන්නගෙම ඇඳුනුත් එක-දෙක ලිහිල් වෙනවා; ගැලවෙනවා. “ඇයි සුදෝ අපි දෙන්නාගේ ස්ථීර ප්‍රේමයට මේ තරම් බාධා වෙන්නේ. මොන කරුමෙකටද අපිට මෙහෙම හැංගිලා ප්‍රේමයේ පල නෙළන්න වෙලා තියෙන්නේ.” කොල්ලා සාක්කුවෙන් පුංචි පැකට් එකක් අදින ගමන් කිව්වාලු.

එහෙව් ලෙලි පැකටුත් අරගෙන හරි නැතිව හරි............

“පල නෙළුවට කමක් නැහැ #ත්තිගෙ පුතෝ, තෝ ආයේ එහෙම අපේ වත්තට ලෙලි දාලා අහුවුණොත් නම් තොගෙ  #%*#%*!” හැංගිලා හිටිය මනුස්සයා කිව්වලු. ( ශ්‍රී ලංකා පවුල් සංවිධාන සංගමයෙන් හඳුන්වා දුන්  උපත් පාලන කොපු ‘ප්‍රීති’ය. ඒ නම යෝජනාකොට තිබෙන්නේ චින්තන ජයසේන හපනාය!)

එහෙම ලෙලි පැකටුත් අරගෙන හරි නැතිව හරි, හැන්දෑවේ ඉඳලාම කල්ලි පිටින් පිට්ටනිය පැත්තට ඇදෙන ජන කන්දරාව දිහා අප බලාගෙන හිටියේ පුදුමයෙනි. එයින් වැඩිම දෙනා බෙල්බොටම් කලිසම් හා ලොකු මල් මෝස්‌තර කමිස ඇඳගත්, කෙස්ස දිගට වවාගත් අයයි.

ඒ අතරේම දඩබඩ, දකඩ- බකඩ, දකඩං-බකඩාං සද්ද-බද්දත් ඇහෙන්නට පටන් ගත්තේය!

එදා මහ රෑ වෙනතුරුත් කන් පැළෙන තරමට සද්ද ඇහෙමින් තියෙද්දී, එහා-මෙහා යන මිනිසුන් හා තරුණ-තරුණියන් අඩු වේගෙන ගියේය. මට මතක විදියට නම් එතකොට දොළහට කිට්ටුය. ජයන්තිත්, සෙනෙවිත්, මාත් හිටියේ උඩම තට්ටුවේ ජනේලයට මුහුණ ඔබාගෙන පාරට එබීගෙනය; වල්පල් කතා කරමින්, කැකිරි පළමින්ය.

එයින් වැඩිම දෙනා බෙල්බොටම් කලිසම්, ලොකු මල් මෝස්‌තර කමිස ඇඳගත්, කෙස්ස වැවූ...

අපට මොන රොක් ෆෙස්ටිවල්ද? අප විනෝද වුණේ පාරේ යන-එන අයගේ විකාර බලමිනි. “අර බලනවලකෝ... මිනිහෙක් තනියම එනවා, වැනි-වැනී.” ඩික්මන් පාර දිගේ බීමත් මිනිහෙක් ආවේය; නැවතුණේය; උඩ බැලුවේය.

ඒ අපේ හිනා හඬ නිසා වෙන්නට ඇතිය. අප හිටියේ කාමරයේ ලයිට් නිවාගෙනය. මිනිහා අපව දකින්නට ඇත්තේ එච්චර පැහැදිලිව නොවෙන්නට ඇතිය. 

ඒත් අප දිහා බලාගෙන හිට, ඊළඟට ‘ෆ්ලයින් කිස්’ එවන්නට පටන් ගත්තේය. අපේ කැකිරි පැළිල්ල ඒ මනුස්සයාව තවත් ඇවිස්සුවා වෙන්නට ඇත. එහෙමම ඉඳගෙන විසූකදස්සන පෑවේය. වැඩියත්ම කාමුක ඒවාය.

ටිකකට පස්සේ මිනිහා පාරේ දෙපැත්තම බැලුවේය. පාර පාළුම පාළුය. 

පේව්මන්ට් එකෙන් ඈත්වී පාරට ආ මනුස්සයාට දැන් අපව වඩාත් හොඳට පෙනෙයි. නියම නාඩගම පටන් ගත්තේ එතකොටය. මිනිහා යටිකයට අත තියා, ඊළඟට වැලමිටෙන් අත නවා උරුක් කළේය! අසැබි ඉරියව්වක් මවා පෑවේය. දැන් අපට තවත් ජොලිය. මිනිහා අත වනයි; අපට පහතට බහින්න කියයි.

ඇත්තටම ඒ මනුස්සයා ප්‍රවීණ නළු විමල් කුමාර ද කොස්තාටත් වඩා අපූරුවට එදා අභිනය පෑවේය.

ලෝබ නැතිවම ඉගිලෙන හාදු එවන්නට පටන් ගත්තේය.....

ඉඟි-බිඟි පාමින් අපට පහතට එන්නැයි ඇඟෙව්වේය; කිව්වේය. අපිත් මිනිහාව තවත් ඇවිස්සුවෙමු! බැරිම තැන, හිටි ගමන්ම මිනිහා කලිසමේ ඉණ ලිහිල් කළේය; කලිසම පහත් කළේය; පුරුෂ නිමිත්ත එළියට ගත්තේය.

එතකොටම මට ආවේ යස කල්පනාවකි. “ජයන්ති.... ටක් ගාලා ගිහින් ඈන්ව කූද්දං වරෙන් බං....” මං එහෙම කිව්වා විතරය. ජයන්ති ඉගිල්ලුණාය; පහත තට්ටුවට දිව්වාය. ඈනුත් ජයන්තිත් නිඳාගත්තේ එකම තැනකය.

“ඉක්මනට වරෙන් බං.... මාර සීන් එක. මිස් වෙයි... මිස් වෙයි...”පඩි පෙළ නඟින දෙන්නාගේ අඩි හඬ අතරින්ම ජයන්ති කියනවා ඇහුණේය.

එහෙම කලබලයෙන් කඩා වැදුණු ජයන්තිත් ඈනුත් ජනේලයට එබුණෝය. එතකොටත් අර අසමජ්ජාතියා උඩ බලාගෙන; තුවක්කුව එළියේ දමාගෙන; හස්තය පාවිච්චි කරමින්; ස්වයං වින්දනයේ යෙදෙමින් හිටියේය.

......කෑ ගසාගෙන පිටුපස්සට පැන්නේ ඒ දසුනෙන්ම කුමරි බඹසර බිඳුණා වගෙය.

ඈන් කෑ ගසාගෙන පස්සට පැන්නේ ඒ දසුනෙන්ම කුමරි බඹසර බිඳුණා වැනිවය!

ඊළඟට....