කූචු කුචයියෝ

මහාචාර්ය ජේ.බී. දිසානායක මහත්තයා 'තන්තිරිමලේ' පොත රචනා කරන්නට...........

'තන්තිරිමලේ' නමැති මේ පොත 'රටක මහිම' පොත් පෙළේ දාසයවැන්නයි. මේ පොත ලියන්ට මා දිරිමත් කළේ කේ. එම්. අයි. ස්වර්ණසිංහ මහතා. වැව් බැඳි රාජ්ජේ ඉපදිලා එහිම හැදී වැඩුණු ස්වර්ණසිංහ මහතා....'

උඩ ටික මං උපුටා ගන්නේ මහාචාර්ය ජේ. බී. දිසානායක මහත්තයාගේ 'තන්තිරිමලේ' පොතේ පෙරවදනින්.... ඒකත් ගොඩගේ ප්‍රකාශනයක්. පළ වුණේ 2001 අවුරුද්දේ. දැන් නම් ඔයාලට වැටහෙනවා ඇති මේ කතාවත් අවුරුදු දාහතක් පරණ එකක් බව. ඒකට මොකෝ? චීස් රස වැඩි වෙන්නේත් පරණ වෙන්න වෙන්නලු!

ස්වර්ණසිංහ මහත්තයා අපූරු මිනිහෙක්. මාව හමුවුණු මොනයම්ම මොහොතකවත් ඒ මනුස්සයා කලබලේ කතා කරනවා මං දැක්කේ නැහැ කවදාවත්. හරිම සන්සුන්...නිවිලා.

මට ඒක වැඩියෙන් දැනුණේ මගේ කලබල සොබාවය හින්දද මන්දා? ප්‍රෙස් එකේ ළමයි මට නම දාලා තිබුණෙත් 'මිස්ටර් කලබල' කියලා. ඒ විතරයැ? සමහරු මගේ ඉස්සරහම කියලත් තියෙනවා 'ඒයි, ඒයි අයින් වෙයල්ලා, මිස්ටර් කලබල එනවා. ඇඟේ හැපුණොත් නම් උඹලව කොහාට වීසි වෙයිද දන්නෑ.' කියලා. අනේ ඒකට දැන්! ළඟපාත කඩයකට ගිහින් එන්නත් වරුවක් යනවා. අනිච්චේ, දුක්ඛේ සංසාරේ!

තන්තිරිමලේට හුඟ දෙනෙක් ගිහින් නැහැ!

තන්තිරිමලේට ගිහින් තියෙනවාද? නැතිනම් මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න මහත්තයාගේ 'උත්පලවන්නා' චිත්‍රපටය බලල තියෙනවාද? ඒ ෆිල්ම් එකේ සෑහෙන කොටසක් එහෙදි ෂූට් කරලා තිබුණේ; මට පෙනුණු විදියට.

ඊළඟට මං එන්නේ 'කූචු කුචයියෝ' ගීයට. හරි වැඩේනේ. ඒකේ වචන සේරම මතක නෑ.

අකුරු කෙටිල්ල නවත්තලා, මං ගියා ඩවුන්ලෝඩ් කරගෙන තියෙන ගී එකතුවට. ඔන්න නන්දක්කා ඉන්නවා. ම්හු! සින්දුව නෑ. ඒ පාර You Tube ගිහින් හෙව්වා. එතකොට හමු වුණා රනිල් මුදුන්කොටුව කියලා රසිකයෙක් 2012 ජුලි 26 වෙනිදා අප්ලෝඩ් කළ clip එකක්. 

ඒකෙදි නන්දා මාලිනී කියනවා හරි රසවත් සිදුවීමක්. දවසක් ඇය ගියාලු කන්දේ විහාරේදී පැවැත්වුණු 'අමරදේව උපහාර  උළෙලක' ගී ගයන්න. ඒ අතරේ එහාට ලොකු බස් එකක, මහා ගොඩක් ළමයි ඇවිත්. ඊට කලින් දවසක වැටිලා, අතක් තුවාල වෙලා නිසා එදා නන්දක්කා අතක් බැන්ඩේජ් පටිවලින් වෙලාගෙනයි ඉඳලා තියෙන්නේ.

ඔයා අපිට තෝ කියලා සිංදු කියනවනේ. හොඳ වැඩේ ඔයාට වුණේ!

අර බස් එකේ ආව පුංචි පුතෙක් නන්දක්කා ළඟට දුවගෙන ඇවිත් ඇහුවාලු 'නැන්දගේ අතට  මොකද වුණේ?' කියලා. ඉතිං වැටිච්ච කතාව එයාට කිව්වා විතරයි අර පොඩි පැටියා කිව්වාලු 'හොඳ වැඩේ!' කියලා. හොඳටම අප්සෙට් වුණු මේ මහා ගායිකාව ඒ පුතාගෙන් ඇහුවලු 'ඇයි පුතා එහෙම කියන්නේ' කියලා.

"ඔයා අපිට තෝ තෝ කියලා සිංදු කියනවනේ..." ප්‍රකාශය තමයි උත්තරේට ලැබිල තියෙන්නේ.

කූචූ කුචයියෝ//

තෝත් නටාපිය මාත් නටන්නම් - කූචු කුචයියෝ

සින්දුවක තියෙන 'තෝ' වචනෙට එහෙම කිව්වා නම් දියවන්නාවේ උත්තමයන්ලා වදාරණ වචන ඇහෙන හිච්චෝ මොනවා කියනවා ඇති කියලද හිතන්නේ?

නන්දා මාලිනීට හොඳ වැඩේය කියාපු පොඩිත්තා දියවන්නා මන්දිරේ සිද්දවෙන කෙළි දැක්කොත්.....

තොට බත් හැන්දයි - මට බත් හැන්දයි//

තෝත් නටාපිය මාත් නටන්නම් - කූචු කුචයියෝ

ඒ සිංදුව මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්නගේ පබැඳුමක්. තනුව හා සංගීතය ආචාර්ය රෝහණ වීරසිංහගේ. ගැයුම කවුද කියලා දැනටම ඔය ආයුබොවන්ලා දන්නවානේ.

ස්වර්ණසිංහ, තන්තිරිමලේ සහ කූචු කුචයියෝ..... මොකක්ද යකඩෝ මෙව්වයේ ඇති සම්බන්ධෙ? ඔයාලා හිතයි. කාරි නෑ.ඔන්න කතාවට.

"...නිමල්, යමුද අපිත් එක්ක තන්තිරිමලේ?" ප්‍රෙස් එකේදී ස්වර්ණසිංහ මහත්තයා ඇහුවා. එතකොට 'තන්තිරිමලේ' පොත අච්චු ගැහෙනවා. මම විස්තර ඇහුවා.

 

පොතේ දොරට වැඩීමට අපි තන්තිරිමලේ යනවා. ජේ.බී. සර්, සුනිල් සර්, නන්දක්කා, බන්දුල පද්මකුමාර වගේ.......

"පොත දොරට වඩන්නේ තන්තිරිමලේ පන්සලේදී... උත්සවයට ගොඩගේ මහත්තයයි, නෝනයි, ජේ. බී. සරුයි, යනවා බස් එකක. සුනිල් සර්, නන්දා මාලිනී නෝනා එහෙමත් යනවා. තව කට්ටිය ඉන්නවා. සේරම වියදමුත් ගොඩගේ මහත්තයා ගණනේ. යමුද?''

කැමැත්ත දෙන ගමන්ම මං අවසර ගත්තා මගේ හිතවතෙක් වන නෙවිල්වත් ගමනට කැන්දන් එන්න.

අවුරුදු තිහක් විතර තිස්සේ මම වැඩිපුරම ගමන්-බිමන් ගිහින් තියෙන්නේ නෙවිල් එක්ක. මුලින්ම එයාගේ චැපියෙන්. ඊළඟට RZ මෝටර් සයිකලෙන්. ඊටත් පස්සේ කාර් එකෙන්.

මෝටර් බයිසිකල්වලින් යන කාලේ මම හෙල්මට් පහක්ද හයක්ද සල්ලි දීලා අරගෙන තිබුණා.

මට පිනට ගමන් පහසුව සපයන්න කුමුදු, නලින්, උපාලි, මර්වින්, අපේ සුනිල් වගේ මෝටර් සයිකල්කාරයෝ කීප දෙනෙක්ම හිටියා. (ඔයාලාට බොහෝම ස්තුතියි!).

ඒ කාණ්ඩෙට අලුතෙන් එක්වෙලා ඉන්න සාන්ත, මංජු, රංග, උදේනි, ලසිත, නදී, ප්‍රභාත්, චූටි මාමා, අපේ උපේඛා, සමිත්, හක්ස්ලි....වගේ මේ වෙලාවේ මතක් වුණු හැමෝටමත් ස්තුතියි.

ප්‍රියන්තලා අමතක වෙනවද? එයයි, රසිකයි, කවිජ- වෙනුජ පුතාලයි යන හැම දිහාවකම වගේ...........

නෑ, නෑ. ප්‍රියන්තවයි, පීරිස්වයි අමතක වුණා නෙවෙයි. නෙවිල්ට පස්සේ ලියන්න ඕනේ පෝලිමේ ඉන්නේ ඒ දෙන්නානේ. බඩා මල්ලා; දීපාල් එන්නේ ඊටත් පස්සේ. (ඔය හැමෝම ඔයාලාත් ඉදිරියේදී අඳුනාගනීවි.) අලුතෙන්ම ප්‍රවාහන පහසුකම් සපයන්න ඉදිරිපත් වෙලා ඉන්න ගවීන්ගේ නමත් ඔන්න මෙතනට දානවා!

නෙවිල් නම් මට තවම ආක්‍රෝශ පරිභව කරනවා 'මේකා තමයි එක මෝටර් බයිසිකලයක්වත් නොගෙන සල්ලි දීලා හෙල්මට් පහ-හයක්ම ගත්තු එකා' කියලා.

මම ගිය ආත්ම භාවයේ දීලා-කාලා ඇති මදි නොකියන්න. මට හිතෙන්නේ එහෙම. එතකොට මේ ආත්මෙදි ලැබෙනවාලු අප්පා මදි නොකියන්නම.

අර ගමන යනවයි කීව ගමන්ම අපේ සුනිල්ගේ ඇඹණියන්දෑ ස්වේච්ඡාවෙන්ම ඉදිරිපත් වුණා, හල් හැලප ටිකක් හදලා දෙන්න. එතකොටත් බෝකුන්දර ඉසව්වේ ලොකු හල් ගස් කීපයක් තිබුණා. 'ඔබේ නිවාස සිහිනය අපි සැබෑ කරන්නෙමු' කියන සුපින්වතුන්ලාට පිං අයිති වෙන්න දැන් ඒ වෘක්ෂ රාජයෝ සසර දුකින් එතෙර වෙලා හුඟ කල්. ගස් තිබුණත්, ගෙඩි හැදුණත් හල් හැලප හැදිල්ල දුෂ්කර වැඩක්!

හල් ගෙඩි හොයාගත්තත් ඒවායින්  පිට්ටු- හැලප- රොටී හැදිල්ල ලේසි නෑ. ඒවා කුකරි පන්තිවල.......

මුලින්ම හල් ගෙඩි පොතු ඇරලා, හිරමණයකින් සිහින්ව ගාගන්නවා. ඊළඟට ඒවා රෙදි කෑල්ලකින් පොට්ටනියකට ගැට ගසාගන්නවා. ඒ පොට්ටනිය ගලා යන වතුර පාරක රඳවලා පුරා රැයක් හේදිලා යන්න දෙනවා. 

එතකොටයි හල්වල තිත්ත යන්නේ. එහෙම කළාට පස්සේ ඒවා වේළලා, කොටාගෙන හල් පිටි හදාගන්න පුළුවන්. එයින් පිට්ටු, රොටි, හැලප වගේ දේවල් හදන්න දැන් ඉන්න හැලපියෝ දන්නෑ මයෙ හිතේ.

අපේ සුනිල් මල්ලිකා ගල්හේන මෙනෙවියව මල්ලිකා දිසානායක මහත්මිය බවට පත් කරලා අපේ ගෙදරට කැන්දාගෙන එද්දී උන්දැට ඇහැක් වුණේ පරිප්පුවක් උයාගන්න විතරයි. දැන් මේවා කොටනකොටයි කම්පනා වෙන්නේ මල්ලිකා නෑනගෙ සූපසාත්තරය අන්තිමයි.

ෂුවර්! අපට තන්තිරිමලේ ගෙනියන්න හල් හැලප හදලා දෙන්න ඇත්තෙත් වෙනිං කවුරු හරි. කොහොම වුණත් බස් එකේ ගිය වැඩි දෙනා ඊට කලින් හල් හැලප කාලා තිබුණු අය නෙවෙයි. හැලපත් හොඳ පෙනුමට වගේම රසටත් තිබුණයින් මට හෙණට ලකුණුත්  වැටුණා.

අපි ඉස්සෙල්ලාම ගියේ අටමස්ථානාධිපති ස්වාමීන් වහන්සේ මුණ ගැහෙන්න.

ගීත රචනා කරන පල්ලේගම හේමරතන උන්නාන්සේත් එතන වැඩ හිටියා. උන්නාන්සෙලා අපේ ආරස්සාවට අපිත් එක්ක යන්න හමුදාවේ පරිවාර පිරිසක් සූදානම් කරවලා තිබ්බා. එල්ටීටීඊ යුද්ධ කාලෙනේ.

කෑම කන්න තිබුණේ පොඩි පන්කොළ වට්ටිවලට උඩින් නෙළුම් කොළ තියලා, ඒවාට බෙදාගෙන........

අපි තන්තිරිමලේට යද්දී එකොළහට විතර. ගජරාමෙට සූජානං කරලා තිබ්බ තේ පැන් සංග්‍රහයක් මුලින්ම. ඒ ඉවර වෙලා ඒ පැත්ත බලලා මේ පැත්ත බලද්දී  දිවා භෝජනය සූජානං. ඒක තමයි සූජානම.

රතු හාලේ බත්, තම්බපු හාලේ බත්, කුරහන් පිට්ටු, උයාපු-බැදපු වැව් මාළු, කරවල, මැල්ලුම්, බැදුම්, කිරි හොදි.....අරවා මෙව්වා සේරෝම. 

අනේ චුට්ටකට හරි සවුදම් ජෙමා වෙන්න තිබ්බා නම් කියලයි මට හිතුණේ. අතුරුපසත් ඒ මදිවාට....තව දෙයක්. අපට කෑම කන්න තිබ්බෙ නෙළුම් කොළවලට බෙදාගෙන.

ලොකු මහත්තැන්ලා වගයක් එහෙම නෙළුම් කොළ lunch එකක් වෙලාවේ පිඟානට උඩින් නෙළුම් කොළයක් දාගෙන, ඊළඟට අර නෙළුම් කොළයට උඩින් (පොලිතින්) ලන්ච් ෂීට් එකක් එලාගෙන කාපු අපූරුවත් මතකේ ඇතිනේ. 

අපේ කවුරුවත් නම් එහෙම කළේ නැහැ. රාජකීය ඕ.බී.ඒ. කට්ටියට අයිති අය විතරද එහෙම කරන්නේ?

 

තොට හොදි හැන්දයි නොකියන්න මහා ගොඩාරියක් කෑම, අඩුවක් නැතිවම........

තොට හොදි හැන්දයි - මට හොදි හැන්දයි//

තෝත් නටාපිය මාත් නටන්නම් - කූචු කුචයියෝ

තොට කිරි හැන්දයි - මට කිරි හැන්දයි//

තෝත් නටාපිය මාත් නටන්නම් - කූචු කුචයියෝ

දෙකට විතර.... 

ඉස්කෝල ශාලාවද- බණ මඩුවද ඒ? 

මොක වුණාම මොකද- පුංචි කොලු-කෙලි සිය ගණනකුයි, එයාලාගේ අම්මලා තාත්තලායි පිරුණු ශාලාවේ උත්සවය පටන් ගත්තා.

ඔය වෙලාව තමා වාඩිවෙලා වැඩි වෙලාවක් ඉන්න අමාරුම වෙලාව. කිරා වැටෙනවා. 

එහෙම කිරා වැටිලා නිදාගෙන 'තවම බෝම්බ කෑලි ඔලුවේ තියෙනවා' කියලා 

අපටත් කියන්න පුළුවනැයි. 

මායි නෙවිලුයි හතර වටේ ඇවිද-ඇවිද බැලුවා.

පොතක් දොරට වැඩියාට උත්සවයේ කූඨ ප්‍රාප්තිය වුණේ ගීතයක්! 

හෙළයේ අග්‍රගණ්‍ය ගායිකාව සුපුරුදු විදියටම සුදෝ සුදෙන්; සුධා ධවල සළුපිළියෙන් සැරසිලා..... විදුලි ආලෝක කදම්බ මොකුත් නෑ.... වාද්‍ය වෘන්දයක් නෑ... 

ඒත් නියම ලයටම තාල භාණ්ඩ වැයුවා තන්තිරිමලේ ඉස්කෝලේ පුංචි පුතාලා දුවලා! 

එයාලාම හදාගත්ත උණබට බෙරවලින්.

පුවක් කොළපතෙන් විනෝද ගමන් ගිය ළමයි එයාලම හදාගත් උණ බම්බු බෙර ගැහුවා, නන්දා මාලිනී ගී ගයද්දී........

ශාලාව ගිගුම් දුන්නා අත්පොලසන් නාදයෙන්.

මට මතක හැටියට නම් නන්දක්කා ඒ ළමයින්ට ලොකු ප්‍රශංසාවක් කළා, මෙහෙම කියලා. 

'මට හරිම සතුටුයි... පුතාලා. අපි තව පාරක් ඒ සින්දුව කියමුද?' 

ආයෙමත් ශාලාව දෙදරන්න ගත්තා. මේ දැනුත්, එදා වගේම මට මොනවාවත් පෙනෙන්නේ නැතිව ගිහින්; නෙත් කෙවෙනි දෙකේම කඳුළු පිරිලා.

වැඩ සටහනේ ඉතිරි කොටස පැවැත්වෙද්දී නන්දක්කයි, සමන්මලී පද්මකුමාර නෝනයි දෙන්නා ශාලාවෙන් එළියට ඇවිත් විමසිලි බැල්මෙන් වට-පිට බල-බලා එහා-මෙහා ගියා. 

මං එයාලා ළඟට ගියා.

නන්දක්කයි, සමන්මලී පද්මකුමාර නෝනයි දෙන්නා එයාලට දීල තිබුණු කාමරේ හොයනවා.......

"අනේ නිමල්, කොහෙද අර අපට දුන්න කාමරය තිබුණේ?"

මම ලලනාවන් දෙන්නාට ඒ කාමරය පෙන්නුවා. අපි එහාට ගිය ගමන්මයි ඒ කාමරය අපට පවරලා දුන්නේ. ඒක යාබද වැසිකිළියක් සහිත එකක්. එයාලා කාමරය ඇතුළට ගිහින් දොර වහගත්තා.

එතකොටම මහා විශාල දුවිලි වලාවක් නංවාගෙන ආපු ලංගම බසයක් පන්සල ඉස්සරහා නැවැත්තුවා. 

දඩිබිඩියේ බස් එකෙන් බැහැගත්තු කෙලි පැංචියෝ දෙන්නෙක් කඩා-බිඳගෙන ඇතුළට ආවා. හතර වටේටම එබි-එබී මොනවද හෙව්වා. 

එක්කෙනෙකුට ඇඬෙන්නත් එන මූණක්....

'වෙඩි හඬට පොඩි අකුරු ඇද වෙයි - මක්කරන්නද පැංචියේ

ගුරුතුමී මා සිසුවියයි නුඹ - ඒත් අපි එක පන්තියේ'.

දීපිකාගේ හැඬුම්බර හඬත් මේ අකුරු කොටන වංගියේ දැන් මගේ දෙසවනේ දෝංකාර දෙන්නේ ඇයි?

වෙඩි හඬට පොඩි අකුරු ඇද වෙයි මක් කරන්නද පැංචියේ.......

මං එයාලා දිහා බලන් ඉන්නවා දැකපු ගමන් සිසුවියෝ දෙන්නා මගෙ ළඟට ආවා.

"මාමේ, නන්දා නෝනා සිංදු කියලා ඉවරද?"

ඔව් කියලා මම එයාලත් එක්ක කතාවට වැටිලා ඒ ගොල්ලගෙ කතාව අහගත්තා. එයාලට කලින් බස් එක මිස් වෙලා. ඊළඟ එක තිබුණේ පැයකටද කොහෙද පස්සෙලු.

"නන්දා නෝනා සිංදු කියලා නං ඉවරයි. ඒත් ඔයාලට ඒ නෝනා එක්ක කතා කරන්න නම් පුළුවන් වෙයි මෙතැනම හිටියොත්" මම කිව්වා. 

අර අඬන මුහුණ තිබුණු දැරියගේ මුහුණේ දැන් හිනා මලක් මෝදු වෙලා! "ඇත්තටමද මාමේ?"

එතකොටම අර කාමරයේ දොර ඇරගෙන නන්දක්කායි, සමන්මලීයි එළියට ආවා. මං ස්වේච්ඡාවෙන්ම ඉදිරිපත් වෙලා නන්දක්කාට දැරියන්ගේ කතාව කිව්වා. 

නන්දක්කටත් වැඩියෙන් පැණි වෑහෙන විදියට කතා කරන කෙනෙක් තමයි සමන්මලී. ගමනට බන්දුල පද්මකුමාර යුවලමත් ඇවිත් තිබ්බා. තව...ගාමිණී සුමනසේකර, කමල් වලේබොඩ සහ එයාගේ ප්‍රිය බිරින්දෑ- කිවිඳිය මැණිකේ වගේම ප්‍රදීප් කියලා තරුණ හාදයෙකුත් ගිහින් හිටියා; කැමරාවකුත් එල්ලගෙන.

"අනේ නන්දා, දැන් මොකද කරන්නේ?" සමන්මලී නෝනයි එහෙම ඇහුවේ.

නන්දක්ක උත්තර දෙනවා වෙනුවට ඇහුවෙත් ප්‍රශ්නයක්. හැබැයි, අර දුවලගෙන්. "එහෙනං දුවලා, අපි තුන්දෙනාම එකතු වෙලා සිංදුවක් කියමුද?"

අඬන්න හිටි දුවත් එක්ක නන්දා මාලිනී- අසහාය ගායිකාව තන්තිරිමලේ පන්සල් බිමේ වතුසුදු පඳුර ළඟදි, ඉතාම සතුටෙන්- නිහතමානීව සිංදු කිව්වේ කිසිම සංගීත භාණ්ඩයක් නැතිවයි!

උත්තරය නම් මට මතක නෑ! හැබැයි, සුදෝ සුදු මලින් පිරුණු වතුසුදු පඳුරක් ළඟ පරණ සුදු ගවුම් කොට දෙකක් ඇඳගත් දරුවන් දෙදෙනෙක් එක්ක ගී ගයන නන්දා මාලිනියගේ රඟ, සජීවී මතකයක් වෙලා තවමත් මගේ නෙත් තුළ රඟ දෙනවා!

තොට පොල් බෑයයි මට පොල්බෑයයි // බිංකුණ්ඩෝ බොල බිංකුණ්ඩෝ   

තෝත් නටාපිය මාත් නටන්නං - බිංකුණ්ඩෝ බොල බිංකුණ්ඩෝ

උත්සවෙත් ඉවරයි.

අර ගැහැනු ළමයි දෙන්නා තවමත් අපි වටේමයි. දැවටි-දැවටී ඉන්නවා. කට්ටිය එක්ක එළියට එන ප්‍රදීප්ව දැක්කාම මං එයාව ළඟට අඬගහගත්තා. "ප්‍රදීප්, මට මේ දුවලා දෙන්නයි නන්දා නෝනයි එකට ඉන්න ෆොටෝ එකක් අරන් ඕනේ. මං ඒකට සල්ලි ගෙවන්නම්!"

"මොන සල්ලිද අයියේ?" ප්‍රදීප් එකක් නෙවෙයි, ෆොටෝ ගණනාවක්ම ගත්තා. 

ෆොටෝ එකක් එවන්නම් කියලා මම අර ළමයින්ගෙන් ලිපින ඉල්ලා ගත්තාම,

ඒවාත් එයාම අරගත්තා. "බය වෙන්න එපා. මමම ඒවා යවලා

ඔයාටත් කොපි එවන්නම්කෝ."

මම මගේ ලිපිනයත් එයාට දුන්නා. හවස තේත් බීලා, පිටත් වෙලා, අපි ආපහු ආ විස්තර මොනවාවත් ලියන්නේ නෑ; දිග වැඩි වෙනවට බයේ නම් නෙවෙයි මට අමතක නිසා. ඒත් කෑලි-කෑලි වගේ ෂොට්ස් ටිකක් සිහියට එනවා! යනවා! 

රන්වැට පැනලා ගිහින් වඳින්නත් අපේ නඩයේ අයට දුලබ chance එකක් හම්බ වුණා!

අටමස්ථානාධිපති ස්වාමීන් වහන්සේ අපේ නඩයේ සුවිශේෂී අමුත්තන්ව 'රන් වැට පැන වඳින්න' කැන්දන් ගිය හැටි වගේ එව්වා. මම හොඳටම නිදිමතේ ඉන්න ඇතිද?

කෙනෙකුට වැඩියෙන්ම අමතක වෙන්නේ අප්‍රසන්න අත්දැකීම්ලු. එහෙම දෙයක්ද මේ? අප්‍රසන්නයැ මේවා. කොයි කාලෙත් කොයි දීපංකරේත්  සිද්ධ වෙන දේවල්නේ. ආදි කලියුගේදී සුනිල් ආරියරත්න උන්නැහෙම නන්දක්කට ගායනා කරන්න ලියල දීලා තියෙන්නේ, යස අපූරුවට.

'....සිරිමා බෝධියට ගියදා උදයේම - කාර් ගොඩක් ආවා එක එක පාට

තෙරපී සිටිත්දී අපි පඩි පෙළ ගාව - ඒ මහතුඟ රන් වැට පැන වැන්දාය' 

ඔව්වාට කෝප ගන්නවද මං .....ඒත් මේ අහිංසක මාත් නිඝන්ඨනාථතපුත්තයා වගේලු. මහ නසරානියෙක්ලු. සමහරු කියන්නේ ජාතියක්, ජම්මයක්, ආගමක් ගණන් නොගන්න එකා කියලා. එහෙම කියන්නට හේතුත් සමහර වෙලාවට මටම කියලා තියෙනවා. එහෙව් අවස්ථාවලදී නම් මං යටි හිතෙන් ආඩම්බර වෙනවත් එක්ක; නිමල් දිසානායක ගැනම!

අනේ, එදා ගත්තු ෆොටෝ එකක්වත් තියෙනවා නම්! කොච්චර හොඳද. ඒත් දැන් ඉතින් කොහෙන් හොයන්නද? එදා රෑ ගැන කියන්න තියෙන්නෙත් ඒ ටිකමයි.

එවන් සොඳුරු රැයක්.... අනුරපුර වැව් තාවුල්ලක... සුප්‍රසිද්ධ රසවතුන්- පඬිවරුන්- කලාකරුවන් සමඟ... 

එදා රෑ තමයි රෑ!

කට්ටියම වාහනේට නැංගා. පිටත් වුණා. ටික දුරයි ගියේ, හැරෙව්වා, නැවැත්තුවා. මොකක්ද යකඩෝ මේ වෙන්නේ? මං හිතුවා. කලබල දවස්නේ. සමහර දෙනාගේ මුහුණුවල නම් හොර හිනාවල්! "බහිමු, බහිමු. චුට්ටක් රෑ වුණාට කමක් නැහැනේ. කාට හරි හදිසිද?"

කවුරු ඔව් කියන්නද? මායි නෙවිලුයි දෙන්නත් බැස්සා. ගොඩගේ මහත්තයලා ගිය අනෙක් වාහනෙත් එතනටම ඇවිත්.

වැව් තලාවක අපි නවත්තලා තිබුණේ. පුරා හඳ 'හා හා හොරේ දැනුණා දැනුණා' කියමින් බලන් හිටියා. වාහනේකින් පැදුරු දෙක තුනක් එළියට වැඩියා. අම්මට සිරි. මෙන්න වඩිනවා තව පෝලිමක්.... බෝතල... අවුළුපත්... වීදුරු.... ඕනේ කරන අඩුම-කුඩුම! මොකුත් අඩු නැතිව. කාන්තා පාර්ශ්වයයි අපි වගේ තව කීප දෙනෙකුයි වාඩි වුණේ කන-බොන ඇත්තන්ගේ රවුමට පිටින්.

බෝතල් අතින්-අත ගියා. බයිට් එහා-මෙහා වුණා. මී විත වගේම රස විතත් උතුරා ගියා. නිකමට හිතන්න. හිතේ මවා ගන්න ඇහැකිද ඒ අසිරිය?

සුනිල් ආරියරත්න , ජේ.බී. දිසානායක, ගාමිණී සුමනසේකර, කමල් වලේබොඩ වැනි.......

ජේ.බී. දිසානායක, සුනිල් ආරියරත්න, ගාමිණී සුමනසේකර, බන්දුල පද්මකුමාර, සිරිසුමන ගොඩගේ, කේ.එම්.අයි. ස්වර්ණසිංහ, කමල් වලේබොඩ, නන්දා මාලිනී, සමන්මලී පද්මකුමාර, මැණිකේ වගේ රසවතුන්-රසවතියන් ඇසුරේ.... වැව් දිය රැලි-සරැලි නංවමින් හමාගෙන ආ සිහිල් සුළං රැල්ලේ නැහැවෙවී ගත හිවුඩු පිපෙන තත්පරේ..... කෙළි-කවට සිනා, අල්ලාප-සල්ලාප, රස බස් සයුරක ගිලෙමින්.... අසහාය ගායිකාවකගේ ඉමිහිරි කූජනයෙන් මත් වෙමින්.... අපේකමට උරුම හඬින් කියවෙන හිටිවන කවිවලින් රස ගැන්වෙමින්, සඳ රැස් වැස්සේ තෙමි-තෙමී ගත කළ හෝරා කීපය ගෙවී ගියේ අසුරු සැණින්!

'අසුරු සැණින් එක මොහොතකදී - කාලය නැවතී යළි ඉපදී

විශ්වය අලුතින් බිහි....' වූවා වගෙයි එදා රෑ මට හැඟුණේ. 

එවන් අත්දැකීමක් ලබන්නට අපට අවස්ථාව ලබා දුන් ස්වර්ණසිංහ මහත්මාණෙනි, මෙන්න ඔබට පින්෴

*මේ ලිපිය කෙටුවේ දෙමසකට කලිනි. එදා ගන්නා ලද ඡායාරූප කීපයක් සොයමින් ලොකු වටයක් ගොස්, ලොකු වෙහෙසක් දැරුවත් පලක් නොලදිමි!