වීරයා ගෙදරද? තෙවෙනි කොටස

පිටස්තරෙන් පෙනෙන්න වීරයෝ වෙන්න ලේසියි!

    ‘මාලේ ගෙලේ - චේ එල්ලී ඇත    පපුවේ
     එනමුත් කිසි දෙයක් ඇත්තේ නැත ඔළුවේ’

උඩින් තියෙන දෙපදය දැක්ක ගමන්, අපේ වීරයන්ට නප්පියටම තද වෙයිද මන්දා. විකල්ප මත- විකල්ප දේවල් ඔක්කොම අරහං කාලයක්නෙ මේ. 

මොළය කොලොප්පන් වුණු අපෙන් වැඩි දෙනෙක් වීරයන් වෙන්න හදන්නේ විරුද්ධ මත නෙවෙයි; විරුද්ධ මතධාරීන් මර්දනය කිරීමෙන්. ඒක හෙණ ආතල්ලු, මෝඩයන්ට. ලෙහෙසියිත් එක්කලු. බුද්ධි බලය ඕනෙම නැහැ, බාහු බලය තිබ්බාම ඇති වගෙයි පෙනෙන්නේ. මනුස්සකමත් නැතිවෙන තරමට තවත් පහසුයි වගේ.

හෙලි, කඩු, කිණිසි, තෝමර, පලිහ, කුන්තායුධ, තුවක්කු, පිස්තෝල, බෝම්බ ..... මොන ආයුධ තිබ්බත්  මොකටද? ඒවායින් විරුද්ධ මතධාරීන්ට ගහන එක විතරයි නේද කරන්න පුළුවන්? ‘විරුද්ධ මතවලට එරෙහිව සටන් කරන එක’. ඒක කොහොමද කරන්නේ?

ඉස්සෙල්ලාම මං අර කවි දෙපදය දැක්කේ three වීල් එකක පිටිපස්සේ. ඊළඟට ....

නිකම්ම නිකං ඉඳගෙන ඒක කරන්න බැහැනේ. හොඳට සන්නද්ධ වෙන්න ඕනේ; ආයුධවලින් නෙවෙයි, දැනීමෙන්!

ඒ කවි දෙපදය මං ලියපු එකක් නෙවෙයි. කවුරු ලිව්වද කියලා මං දන්නෙත් නැහැ. හැබැයි, ඒ අදහසට නම් මාත් සෑහෙන දුරට එකඟයි. ඕක තිබුණේ three වීල් එකක පිටිපස්සේ. එව්වයේ මහ ගොබ්බ කතන්දරත් තියෙනවා තමයි. ඒත් සමහර වෙලාවට මේ වගේ හරිම අර්ථවත්, යමක් කියන දේවලුත් තියෙනවා.

ඔන්න දැනුයි මගෙත් ඔළුවට ආවේ. ඉවාන් පවුලූශා! බ්ලොගර්ස් ඊව් එකටත් ආවාමයි මං පුද්ගලිකව හඳුනා ගත්තේ. ඉවාන් පවුලූශා පිටුවේ උඩින්ම තියෙනවනේ අර මුල් පද දෙක. එයා three වීල් එකෙන්ද, three වීල් එක එයාගෙන්ද ....කවුරු කාගෙන් කොපි කළාද කියලා නම් මං හොයන්න යන්නේ නැහැ ඔන්න. කියැවෙන්නේ ඇත්තනේ.

වීරයන් විලාසිතාවක් හරි සුරුවමක් හරි වෙනවටයි වැඩි දෙනා කැමැති...........

අද අපි ඉන්නේ වීරයන්ව අදහන රටක. වීරයෝ විලාසිතාවක් හරි සුරුවමක් හරි වෙනවටයි අපි ආසා. බොබ් මාලේගෙ, චේ ගුවේරාගෙ රූප තියෙන ටී ෂර්ට්, මාල අදටත් අපි ගන්නේ ඒ ආසාව නිසයි. තනිකර බිස්නස් එකක්! 

(සමාවෙන්න මගේ අසංවර වචන භාවිතය ගැන, මේ වගේ තැන් ගැන මං කියන්නේ මෙහෙමයි. “අපි ඒ මිනිස්සුන්ව වේසකමේ යොදවනවා!”) හැබැයි, ඒකෙ හොඳ පැත්තකුත් තියෙනවා. අලුත් පරම්පරාවල අය එයාලා ගැන දැනගන්නේ - හොයන්නේ එහෙම දේවල්වලින් හරි දැකලා - කියවලානෙ.

මට මතකයි, ජනක ඉනිමංකඩ මහත්තයා ‘විදර්ශන ප්‍රකාශන’ වෙනුවෙන් ‘චේ චරිතාපදානය’ පොත ප්‍රින්ට් කරවද්දී වුණු දෙයක්. 

ඒකත් එක්ක දෙන්න චේ ගුවේරාගේ පෝස්ටරයක් ප්‍රින්ට් කළා. 

ප්‍රෙස් එකේ වැඩ කරන හැමෝටමයි, ඒ දවස්වල එහාට ආපු හැමෝටමයි අර පෝස්ටර් ඕන වුණා. පුදුම යුද්ධයක් කරන්න වුණා, ප්‍රින්ටින් ඕඩර් එක දෙනකල් පෝස්ටර් ටික පරෙස්සම් කරගන්න.

ජනක ඉනිමංකඩ මහත්තයා 'චේ චරිතාපදානය' පොත මුද්‍රණය කරවද්දී.....

කී දෙනෙක් චේ ගුවේරා හරි බොබ් මාලේ හරි ගැන හරියට දන්නවද? අනේ, මාත් දන්නේ යන්තමින්. පොත්වලින්ම තමයි. ඒ පොත් දෙකම ‘විදර්ශන ප්‍රකාශන’.  

එක-එක වීරයන් වගේ කොන්ඩේ පීරන්න, එයාලා වගේ රැවුල කපන්න, එයාලගේ දේවල් දාහක් අනුකරණය කරන්න මට නම් හිතිලා නැහැ. 

හැබැයි, පිස්සු හැදිලා ඒවා කරන අය, එයාලගෙ වීර, උදාර, අදීන, ඍජු ගති ජීවිතේට එකතු කරගන්න හිතනවද? හිතන්න කොහෙද වෙලාවක්. අද සේරෝම දුවමින් ඉන්නකොට. ඔක්කොම ක්ෂණිකව..... 

එහෙව් instant අවදියක ඉඳලා වුණත් ‘අප්පච්චි’ තිර රචනය ලියන්නට නාමල්ට අවුරුදු පහක් ගිහින්! එහෙනම් ‘බොහීමියානුවා’ ලියන්න.... ‘වීරයා ගෙදර ඇවිත්’ ලියන්න..... කොච්චර කල් ගන්න ඇතිද?

'බොහීමියානුවා', 'වීරයා ගෙදර ඇවිත්' තිර රචනා ලියන්න නාමල්ට කොච්චර කාලයක්.....

“මනුෂ්‍යයෙක් විදියට මට මගේ ජීවිතයේ හැමදාම නොතිත් ආශාවක් තිබුණා කිසියම් පුරුෂාර්ථ සහිත මනුෂ්‍යයෙකු වීමට. ඒක කලාවේ ආභාෂයන් හා සමාජ පැනවීම් මං බාර ගත්ත විදිහයි. මට හැම විටම හොඳ පෙම්වතකු, හොඳ සැමියකු, හොඳ අප්පච්චි කෙනෙකු වීමේ අවශ්‍යතාව තිබුණා. බොහෝ අවස්ථාවල මට එතරම් යහපත් මනුෂ්‍යයකු වෙන්න බැරි වුණා.

-සාමාන්‍යයෙන් මිනිස්සු මෙතෙන්දි කරන්නේ ඒ තත්ත්වය වහගන්න ව්‍යාජ රඟපෑමකට යන එක. නමුත් මම කළේ මට ළඟාවෙන්න බැරි වූ, නමුත් මං අත්පත් කරගන්න ආශාවෙන් සිටි ‘පෙම්වතා, සැමියා, අප්පච්චි’ ආදී අප ජීවිතයේ විවිධ වකවානුවල රඟපාන චරිත, පිටපත් ඇතුළෙ ප්‍රතිනිර්මාණය කරපු එක.          

-මගේ දියණිය ලැබෙන්නත් කලින් තමයි ‘අප්පච්චි’ පිටපත ලියන්න ගත්තෙ. කාල් මාක්ස් තැනක කියනවා ‘දෙමව්පියන් තනන්නේ දරුවන් ය’ කියලා. 

එකවරම අප්පච්චි උනහම තමයි මට දැනුණේ අප්පච්චි වෙන්න තරම් සංකේතීය සුදුසුකම්......

රස්තියාදුකාර කොල්ලෙක්, පෙම්වතෙක්, විදිහට හිටපු මම, එකවරම අප්පච්චි උනහම තමයි මට දැනුණේ, අප්පච්චි වෙන්න තරම් මං ළඟ අප්පච්චිගේ සංකේතීය සුදුසුකම් නෑ කියලා....”  (ලංකාවේ සුභාවිත කලාව කියන්නේ විකල්ප යථාර්ථයක්- නාමල් ජයසිංහ - ජේ.ඩී.එස් ලංකා - 2016 සැප්තැම්බර් 03 - මංජුල වෙඩිවර්ධන)

ඇත්තටම නාමල් අර සින්දුවවත් අහලා නැත්ද මන්දා. 

රත්න ශ්‍රී විජේසිංග ලියා දීලා ගුණදාස කපුගේ සුගායනීයව ගැයූ ගීතය.

    ‘නා කොළ අන්දම් පෙණ නොවටින්නේ -

    බෝ කොළ අන්දම් පෙණය දියන්නේ -

    පෙණේ නැතිව අපි කොහොමද ඉන්නේ -

    සමාවෙයන් නයි හාමී//’

පෙණේ නැතිව අපි අසරණ වේවී! පෙණේ දියන් නයි හාමී.......

කැබිලිති අරගෙන ගැරඬි නටන ලෝකෙකටනේ නාමල් ජයසිංහ කියන්නේ ‘අප්පච්චි කෙනෙක් වෙන්න තරම් මං ළඟ සංකේතීය සුදුසුකම් නැහැ’ කියලා, ඇත්තම. කලිනුත් මගෙන් කියවුණා. රහස ‘ගට්ස් තිබීම’. 

සංකේතීය සුදුසුකම් නැති වුණාට බොරුවට මවන්න; පුම්බාගන්න; සල්ලිවලටත් ගන්න පුළුවන්. ඒත් ගට්ස්; අභිමානවත් ශක්තිය.....? පැහුණු පොල්වලින් විතරයි තෙල් හිඳගන්න පුළුවන්, කලටි පොල්වලින් බැහැනෙ.

හද්දා පරණ; එහෙම වුණත් කවදාවත් බොරු නොවෙන; සියදහස් වාරයක් එක-එක්කෙනා අතින් පතුරු ගැසී ඇති කියමනක් මෙතැනට ඔබන්නේ ඒක සත්තක ඇත්තක් හන්දාය. ‘කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි!’.

සීනි අරික්කාල ඔතා දෙන පත්තර කෑල්ලවත් නොකියවා අත නෑරපු මේ ලියන මැට්ටා............

මේ ලියන මැට්ටා උගේ මැටි-මෝල්කම හින්දා හිතාගෙන ඉන්නේ මිනිහාත් ටිකක් හරි සම්පූර්ණ කෙනෙකි කියලාය. පුංචි කාලේ; හොඳටම අහේනියෙන් හිටි සංදියේ; සීනි අරික්කාල ඔතලා දෙන පත්තර කෑල්ලක්වත් නොකියවා අතහැරියේ නැතිව කියවූ හැටි දයාබර රසික ඔබ මීට කලින් කියවා ඇත. 

ඉස්කෝලේ හෝඩියට යන්නටත් කලින්, ආච්චීට ඇහෙන්නට ‘ලංකාදීප’ පත්තරේ මුල-හිට අගට කියවාපු මේ පුතයා, කොහොමත්; හැමදාමත් කියවන අයට සිරස නමා ආචාර කරයි.

ඉතින් මං ගැන කෙසේ වෙතත්..... නාමල් ගැන කියනවා නං......

“කියවපු පොත්වලින් කියලා නාමල් කිව්වේ සෑහෙන්න කියෙව්වාද?” ‘රාවයේ’ ටිරාන් බෝලය උස්සලා දුන්නම නාමල් dash පහරක් එල්ල කර තිබුණේ මෙහෙමය.

“පුංචි කාලේ ඉඳලා හුදෙකලා වන ජීවිතේ ඇතුළේ අවට ලෝකය, අවට පරිසරය ගැන මට දැනගන්න තිබුණ එකම විදිහ පොත්. වෙන මුකුත් නෑ. අපිට කියලා ටෙලිවිෂන් නෑ. අම්මා තාත්තා දුර හින්දා අපිට චිත්‍රපටයක් නාට්‍යයක් බලන පසුබිමක් නෑ. 
එහෙම සංස්කෘතියක් තුළ එළියේ සංස්කෘතිය මට ඉගෙනගන්න තිබුණ එකම ක්‍රමය පොත්. ඒක මම නොගන්න මගේ මාවතම වෙනස් වෙන්න තිබුණා.

බුලත් විට කඩෙන් නිකම්ම නිකං හම්බ වුණු 'ලෙනින්' පොත..........

-ඒ කාලේ අපේ මාමා කෙනෙක් හිටියා. එයා ලොන්ඩරි දාලම තමයි දිනපතා ඇඳුම් අඳින්නේ. ලොන්ඩරිය තිබුණේ ගෙදර ඉඳලා මීටර් දෙකකට විතර එහා. මට තමයි ඇඳුම් ගෙනෙන්න කියන්නේ. මේ ගෙනෙනවාට මට රුපියල් දහයක් ලැබෙනවා. 
ඒ සල්ලි එකතු කරලා තමයි මම පොත් ගත්තේ. ඒ ලොන්ඩරියේ බුලත් විටත් විකුණනවා. දවසක් පොතක කොළ කඩන කොට, මම පොතක් හින්දා රුපියල් දහයක් දෙන්න ඒක දෙනවාද ඇහැව්වා. සල්ලි ගත්තේ නෑ. නිකං දුන්නා. 

ඒ පොත තමයි ලෙනින්ගේ ජීවිත කතාව. මම මුලින්ම ලෙනින් කියෙව්වේ බුලත් විට කඩේ තිබිලයි.(හිනා)”

නිකම්ම නිකං පිනට හම්බ වුණු පොතකිනුත් වැඩක් සිද්ධ වෙලාය.

නිකම්ම නිකං අපේ රටට ලැබුණු නිදහසෙනුත් එහෙම වැඩක් සිද්ධ වුණේ නැත්තේ ඇයි? රටේ අවාසනාවද, රට වැස්සන්ගේ (ස්ත්‍රීන්ට සම තැන දෙන්න ඕනේ නිසාය, ඊළඟ වචනය දමන්නේ. ඒත් හිතට හරි නැත. කරන්නට දෙයක් නැත. මා දන්නා විදියට නම් වචනය මේකය.) වැස්සියන්ගේ අවාසනාවද? මල කෙළියයි, වැස්සියන්ගේ පුරුෂ ලිංගික වචනේ වස්සන්ගේ කියන එකනේ. ඔව්වයේ නිරුක්ති හොයන්න මං මොකෙක්ද, ඔන්නොහෙ තිබිච්චාවේ!

ඒක එහෙම වුණත් වත්මන් පරම්පරාව හොඳින් තොරතුරු හොයා ගනිති. ඒවා විශ්ලේෂණය කරගැනීමේදීත් හපන්කම් පෙන්වති. 

ඒවාට ප්‍රතිචාර දැක්වීමේදී; ක්‍රියාත්මක වීමේදී සබුද්ධිකව තීරණ ගෙන සිටීම විතරය, තව දියුණු විය යුත්තේ! අනුන්ගේ මත ඉවසන්නටත්, ඇහූ-දුටු පමණින් එකෑවරම තීන්දුවලට නොඑළඹෙන්නටත් ප්‍රවේසම් වුණාම අපට වරදින්නට තියෙන ඉඩ අඩුය.

සිදුහත් කුමාරයා අසිත තවුසාට දැක්වූ අවස්ථාවේ.............

සුදොවුන් රජ්ජුරුවන්ගේ ගුරු, අසිත තාපසයා සිදුහත් කුමාරෝත්පත්තියෙන් පස්සේ හැඬුවා වගේ දුකක් මටත් තිබෙයි.

දැන් ඉන්නා පරම්පරාව ගැන මට විශ්වාසය. ඔවුන් යහපත් සමාජයක් ඇති කරන්නට අදට වඩා ක්‍රියාශීලීව පෙරමුණ ගන්නවා ඒකාන්තය. නිර්මාණශීලී, අදීන, දැනුමින් සපිරි පිරිසක් එදිනට පෙරට එනු නිසැකය. හැට පැන- හොට බිම ඇනෙන නාකි හම්පඩයන් එළවා දමන්නට ඒ පරපුරට ඉක්මනින්ම අවස්ථාව උදා වේවා! ඒවා දකින්නට මට වරම් නොලැබෙනු ඇත. දුක ඒකය! 

අප්‍රේල් 15 වෙනිදා, ප්‍රියදර්ශනී වෙරලුපිටියගේ හොඳටම තදවී, යෝජනාවක් කරයි. 

“මේ ගස් කොට්ටෝරුවගෙ චරිතය මොකට නිර්මාණය කළාද මන්ද නාමල් අයිය. දැන් ඉතින් තව දුෂ්ටයෙක්නේ වීරයාට. පොල්ලක් ගෙනෙන් චාමර, මූට ගහන්න.”  ප්‍රියදර්ශනී මෙහෙම කියන්නේ ‘හේරත්’ (ආනන්ද කුමාර උන්නැහ) ටෙලියට ප්‍රවිෂ්ඨ වෙනවාත් එක්කමය. මෙහෙම කියන්නේ ඔහු කලින් වතාවක දුෂ්ට චරිතයක් කළ නිසාවත්ද? (ගොළු තාත්තා, බැද්දේ කුලවමිය,......... වගේ මා නැරඹූ ඒවායේ නම් ඔහු හිටියේ සුදු චරිතවලටය.)

එළියෙහි අගය දැනෙන්නේ අඳුරත් තිබෙන විටය. වීරයන් දිදුලන්නේ දුෂ්ටයන් හා ගැටෙන විටය!

සමහරුන්ට සේවියර් කනිෂ්ක (ත්‍රීරෝද මල්ලී)වත් නයාට අඳුකොළ මෙනි. කතාවක් ගලා යන්නට නම් ගැටුම් තිබිය යුතු බව සමහර රසිකයන්ට අමතක වෙලාය. අනෙක, ඒ නොරිස්සීම්වලින් පෙනෙන්නේ සුළු චරිත වුව මැනැවින් ගොඩනංවා ඇති බවය; මැනැවින් රඟපා තිබෙන බවය.

ඒත් අප පුරුදුවී ඉන්නේ එහෙමය. මං කැමති එකා යහතින් වැජඹිය යුතුය. මට අල්ලන්නේ නැති එකා නැති-බංගවී; සුන්නද්දූලිවී යා යුතුය. තවමත් අප රැවටෙන්නේ පිට ඔපයටමය. ඒ ලෝක ස්වභාවයය.

අපේ ටෙලි නාට්‍ය ප්‍රේක්ෂකයන් හුරු-පුරුදු කරවා තියෙන්නේ ‘ඕලාරික’ ගනයේ නිර්මාණ බලන්නටය. දිනපතාම අපි ඒවා බලන්නෙමු. ඒවා ගැන කතා කරන්නෙමු. නපුරුකම්, කුඩුකේඩුකම්, උගුල් ඇදීම්, යටිකූට්ටු වැඩ නිමක් නැත. 

“නිමල් අයියේ, දැන් අපේ මිනිසුන්ට ඕනේ ඩ්රාමා. ඉන්දියන් ටෙලිවලින්ම පත්තියම් වෙලා.” ඉතාම මෑත දවසක අයස්මන්ත පීරිස් දොස්තර මහත්තයා කිව්වේය. (මා නම් කියන්නේ 'පයිත්තියන්' කියලාය). 
ඉතින්, එහෙව් ප්‍රේක්ෂකයන් වුණත් ‘වීරයා’ බලද්දී අලුතින් හිතන්නට; යමක් ගලපා ගන්නට වෑයම් කිරීම කොච්චර එකක්ද? සුදේශ් එහෙම කෙනෙකි. 

අපේ මිනිස්සු ඉන්දියන් ටෙලිවලින්ම පත්තියම් වෙලා..........

“බැලුවා.... අමාරුයි දාගන්ඩ මගේ ඔළු ගෙඩියට - ඔය එළියට එන්න හදන සංකීර්ණේ ඊඩිපස්ගේද? වෙන්ඩ බෑ....- අක්ක මාරයි.... මල්ලිත් පව්.... මටසිලුටු පුංචි හිත් - බයේ බෑ....” සුදේශ් දමිත කුලසේකර රසික හිතවතා හිතේ තෙරපෙන දේවල් කියා තිබුණේ එහෙමය.

සුදේශ්, නිදි හා මේ පෝස්ටුව කියවන දයාබර ඔබ ඉන්නා සමාජය  ගැන අවබෝධයක්; දැක්මක් ඇතිවය නාමල් තිරරචනා ලියන්නේ.

“අපි වැඩවසම් තත්ත්වයෙන් ගැලවෙන්නෙ අපේ උවමනාවකට නෙමෙයි. ඒක ලෝක බල දේශපාලනයේ වෙච්ච සිද්ධියක්. දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පස්සෙ රුසියාව ජර්මනියට පහර දීලා, ඒ බළ ඇණිය බිඳුනට පස්සෙ සහ බ්‍රිතාන්‍යයට තවදුරටත් අධිරාජ්‍යය පවත්වගෙන යන්න බැරි වෙනකොට ඒගොල්ලන්ට දාලා යන්න සිද්ධ වෙනවා. 

-එහෙම නැතිව අපි ඉල්ලා සටන් කරපු එකක් නෙමෙයි. එහෙම ඉල්ලලා දැනෙන සටනක් කළෙත් නැහැ අපි. ඉන්දියාවට නිදහස හම්බවෙනකොට අපිටත් හම්බවෙනවා.

අපි දුක් විඳින්න ඕනේ; අපි දුක් විඳිමින් ඉන්න බව දැනෙන්න ඕනේ....

-මේක හරියට අර චතුරාර්යය සත්‍යයය ව‍ගේ තමයි. ඒ කියන්නෙ මේක අපි අවබෝධ කරගන්න ඕන දෙයක්. ඒ කියන්නෙ අපි දුක් විඳින්න ඕනේ. අපි දුක් විඳිමින් ඉන්න බව දැනෙන්න ඕනෙ. ඊට අමතරව මීට වඩා යහපත් සමාජ ජීවිතයක් තිබෙන බව දැනගන්නත් ඕනෙ. මේක වෙනස් කළ හැකි බව හිතන්නත් ඕනෙ. 

-නමුත් අපි තාම ඉන්නෙ අර දුක් විඳින අවධියේ. තාම තේරුම් ගත්තෙ නැහැ අපි දුක් විඳිමින් ඉන්නවා කියලා. එතකොට අපි තාම ඉන්නෙ අර වැඩවසම් තැනම තමයි.”  –(‘සහෝදරයා’ විලාසිතාමය වමට ප්‍රශ්නයක් වෙයි.... භාතිය ගුණසේන- roar.media)

නාමල් පෙන්වා දෙන්නට වෙර දරන සත්‍යය එලෙසින්ම රසික-රසිකාවන්ට වැටහෙනවාද?

මට හමුවන අයගෙන් බහුතරයක් මේ නාට්‍යයට කැමතිය. හොඳින් එය රස විඳිති. ඒත් එයින් කියවෙන සදාතනික මානුෂීය ප්‍රශ්නවලින්, දේශපාලනික අරුත්වලින් එයාලට වැඩක් නැතිවා වගේය. එහෙම වෙන එකේ පුදුමෙකුත් නැත.

දෙන තරම කොච්චර ලොකු වුණත් ඒවා දමාගන්නට තියෙන්නේ පොඩි ඉඩක් නම්........

බුදුහාමුදුරුවන් වහන්සේට වුණත් අල්ලපු වැටේ හිටි චුන්ද සූකරිකයාට දහම් අවබෝධ කරවන්නට බැරිවිණි; දේවදත්ත තෙරුන් අපාගත වීම වළක්වන්නට බැරිවිණි. එහෙම වුණේ උන්වහන්සේගේ දුර්වලකමක් නිසා නොවේ. අර දෙන්නාටම පින් නොතිබුණු නිසාවෙනි; නුවණ නොමැති නිසාවෙනි; මොළයේ කැපෑසිටි එක අඩු නිසාවෙනි! දෙන තරම කොච්චර ලොකු වුණත් දමාගන්නට තියෙන්නේ පුංචි ඉඩක් නම්?

ඒ දවස්වල; ගැටයා කාලේ මා කියෙව්වේ මාරක කතා චක්‍රවර්ති ඩීමන් ආනන්ද මහතාගේ පොත්ය. ඒවාත්, ඩබ්ලිව්.ඒ. සිල්වා ශූරීන් වැනි අයගේ පොතුත් නිසා මම පොත් කාවෙක් වීමි. මුලින්ම මගේ අතට දුන්නේ  පියදෝර් දොස්තවස්කිගේ පොත් නම්.... 

ඒක කාට වුණත් එහෙමය. මෝරන්නේ  ටිකෙන් ටිකය! හැබැයි, ‘බතක් ඇට්ටකුණා වුණොත් මේ සම්මජාතියේ හදාගනිල්ල බොරුය’ කියන කීමකුත් තිබෙන බව අමතක නොකළ යුතුය.

‘වීරයා ගෙදර ඇවිත්’ වගේ ඒවා ගෙදරට එන එකෙන් රසිකයෝ පාන්වලත්, කේක්වලත් වෙනස හඳුනා ගනිති; මුහුකුරා යති. ඒ වික්‍රමය ලෙහෙසියෙන්ම කරන්නට නාමල් සමත් වෙන්නේ එයාගේ අතීත අත්දැකීම් නිසාමය. 

'වීරයා ගෙදර ඇවිත්' ආදරණීය රසික ප්‍රජාවට කේක්වලත්, පාන්වලත් වෙනස හඳුනාගන්නට........

ඔහු නන්නත්තාරේ ගිය සන්‍යාසියෙක් නිසාමය. (ඒකට මං නම් කියන්නේ අවලමේ ගියා කියලාය. දන්නවනේ, මගේ ‘වදන් කොස්ස’ අසික්කිතයි වගේනෙ.) ඒවායින් වැඩිම වාසිය ලබන්නේ අපය!

“හරි කතාවක්නෙ ඒ!” සමහරවිට ඔබ කියනු ඇත. මගේ මොළයේ capacity එකට අනුව පාඨක ඔබට ඒ වග කියන්නෙමි. ඒත් අද නොවේ, තව පෝස්ටුවකිනි.